จอมแพทย์นิรนาม ตอนที่ 12 รักษาค่ายกล
          โดย กระปี่หัก

ดอกท้อตอนนี้กำลังเรียนวิชาแพทย์ฝึกหัดต้องมีการทดลองขณะนี้ได้ทดลองชิมดอกไม้ซากุระซึ่งเจ้าตัวได้แต่ร้องคราง ฮือ ...ฮือ เนื่องจากบาดเจ็บพลังวัตรสูญเสียไปครึ่งจึงไม่สามารถต่อต้านได้แต่ซากุระมีวิญาณนักสู้ไม่ยอมเสียเปรียบจึงขยับตัวไปอยู่ใต้ดอกท้อคลายกางเกงซึ่งดอกท้อพร้อมรออยู่แล้วจึงทดลองชิมบ้าง
"อึยย์...อา ดีจัง ซากุระดอกไม้ของซากุระสวยจริง ๆถ้าท้อเป็นกอกอจะอัดให้ยับทีเดียว อืม หวาน อืม"
**** ข้อความถูกซ่อน ตอบกระทู้เพื่อดูข้อความ *****
"ท้อเธอจะบ้าเหรอ..... อา.... ตรงนั้น... อือ ...ทั้งสองสาวเพื่อสงครามสองชนชาติไม่มีใครยอมใครต่างคนต่างใช้กลยุทธประจำชาติเพื่อให้คู่ตรงข้ามพ่ายแพ้ ซากุระเป็นสตรีที่ยังไม่ผ่านศึกสงครามดูจะเพี่ยงพร้ำในวิชาชิวหาจึงใช้นิ้วชี้เขี่ยเกสรบุปผาเป็นตัวช่วยผลของศึก อา. ...อือ....อ......อูย......อ.....อา..อูย....ดีจริง....อา...อา....ซีด....อา...อูย...ซาเธอเขี่ยแรงแรงอีก...เร่งหน่อย.....โอย....ใกล้ถึง ....อา....ท้อเร่งอีก ซา..แรงๆ อ้า อ้า อ้า อ้า อ้าห์ห์ห์.................ผลทั้งสองประเทศต่างแพ้สงคราม
บ่อเมี้ยเก็บก้อนหินหลายก้อนเขวี้ยงไปยังผู้บุกรุกด้วยสามารถจำแนกจุดได้อย่างแม่นยำอีกทั้งมีพลังที่ใส่เกราะเหล็กหลายร้อยชั่งมากว่าสิบแปดปี ผู้บุกรุกหลายคนสลบ หลายคนบาดเจ็บ แต่เนื่องจากมีพวกพ้องอยู่มากจึงค่อยรีบลากออกมาปฐมพยาบาลและคลายจุดทำให้บ่อเมี้ยเหน็ดเหนื่อยไม่น้อยเบญจมาศยืนเคียงข้างบ่อเมี้ยคอยระมัดระวังแต่ก็ยังเห็นอาการของบ่อเมี้ยจึงถามว่าเหน็ดเหนื่อยหรือไม่ บ่อเมี้ยยิ้ม(ผ้าคลุมหน้าไปไหนเนี่ย สวรรค์ปราณีอีกแล้ว)ไม่เป็นไรตอนนี้เรารอดูคุมเชิงก่อนจริงอย่างที่บ่อเมี้ยว่าตอนนี้ผู้บุกรุกถอยไปปากทางเข้ารวมกลุ่มกันอีกครั้งเหมือนจะปรึกษาหารือกัน บ่อเมี้ยจึงบอกกับเบญจมาศว่า
"ค่ายกลนี้ซือแป๋คิดค้นออกง่ายแต่เข้ายากละเว้นทางถอยแต่ไม่อนุญาตให้เข้าตอนนี้เราไปรวมกำลังกับเจ้โบตั๋นเพื่อที่จะสร้างความประหลาดใจให้แก่พวกมันส่วนทางด้านนี้ข้าพเจ้าขู่มันด้วยพายุหินไปแล้วถ้ามันจะฝืนเข้ามาคราวนี้ก็เจอภาพมายา สามวันถึงจะออกได้พวกเราไปเถอะ"
ทางด้านโบตั๋นหมอบซุ่มเงียบบนกิ่งไม้รู้ร่องรอยของผู้บุกรุกซึ่งก็มีมากกว่าสิบคน โบตั๋นรู้ว่าไม่ควรหุนหันพลันแล่นได้แต่รอว่าค่ายกลที่บ่อเมี้ยสามารถยับยั้งผู้บุกรุกและรอโอกาสนั้นและรอน้องชายที่รักจะมาเขาบอกว่าจะมาคิดถึงตอนนี้ก็รู้สึกได้ถึงความชุ่มฉ่ำของดอกไม้ ตุบ โบตั๋นรีบหันไปนั่นไงมาแล้วโบตั๋นโผเข้ากอดบ่อเมี้ยก็กอดตอบพร้อมหอมที่แก้มและซอกคอ
"ท่านมาแล้วมาแล้วบ่อเมี้ยเจ้เจ้....."
"เจ้เจ้"บ่อเมี้ยรับคำ
"เออ.. ลืมใครรึเปล่า...."
โบตั๋นค่อยรับรู้การคงอยู่ของเบญจมาศจึงแย้มยิ้มอย่างอายขณะจะผลักตัวบ้อเมี้ย บ่อเมี้ยกับคว้าตัวเบญจมาศและโบตั๋นอยู่ในอ้อมกอดซ้ายขวาไม่มีเสียงพูดใดใดบ่อเมี้ยหอมแก้มโบตั๋นและเบญจมาศทั้งสองสาวซบอยู่ที่ไหล่ของบ่อเมี้ยต่างนิ่งเงียบไร้คำพูดดีกว่าคำพูด นั่งมองผู้บุกรุกซึ่งพยามเข้าแต่ค่ายกลวกวนนักไปไปมาก็สู้กันเองเพราะภาพมิติมายาที่บ่อเมี้ยได้วางค่ายกลไว้
"ท่านเรียนรู้ค่ายกลจากซือแป๋ท่านซือแป๋ท่านเป็นใครบอกเจ้ได้ไหม"
"ได้ซือแป๋มีฉายาสรรพวิชาแต่เจ้กับม่วยอย่าได้บอกใครไป"
"อ๋อท่านลุงขี้เมานี่เอง"
"ม่วยม่วย"โบตั๋นดุเบญจมาศ
"เขาเป็นสหายของอาจารย์ทุกปีวันเกิดอาจารย์ทุกคนกินเจแต่เขาจะนำเหล้ามาดื่มทำให้พิธีแทบล่มทุกปี ฮิ ฮิ"บ่อเมี้ยได้ฟังวีรกรรมของอาจารย์ตัวเองก็อดหัวเราะตามเบญจมาศไม่ได้
"วันเกิดอาจารย์ท่านคงประมาณกลางเดือนยี่ใช่หรือไม่"
"อือ"
"มิน่าอาจารย์เวลาปกติไม่กินเหล้าไม่กินเนื้อสัตว์แต่มียกเว้นอยู่วันของทุกปีที่ต้องไปหาสหายจะพกเหล้าที่หมักหนึ่งปีไปด้วยเสมอ ฮ่า ฮ่า"
"พวกเรานึกว่าแกกินเหล้าทุกวันซะอีก"โบตั๋นหันมองหน้าเบญจมาศด้วยสายตาเหลือเชื่อ
"นั่นเป็นเรื่องของอาจารย์ คิดแต่เรื่องของพวกเราดีกว่า"
"เรื่องอะไร"ทั้งสองสาวผงกหัวหันมามองหน้าบ่อเมี้ย
"พวกท่านจะมีลูกให้ข้าพเจ้ากี่คน"ได้ผลสองสาวกระเง้ากระงอดบ่อเมี้ยถือโอกาสหอมแก้มซ้ายขวามือสองข้างล้วงไปที่ปทุมถันทั้งสองคน
"อือ บ่อเมี้ยนี่บนต้นไม้น่ะอา..อูย....อย่าบีบ.... อา ...อา อูย" มือของบ่อเมี้ยไม่หยุดได้มุดเข้าไปในกางเกงผ้า
"มือเลวร้าย อา..ฮือ ...อา...ซีด" มือของพวกนางได้แต่เกาะต้นไม้กันตกทำให้ไม่สามารถป้องกันตัวจากการจู่โจมครั้งนี้ อา...ซีด....อา.....ซีด...บะ..เบา....เบา....อา.....อูย...โอย...อา..บ่..บ่อเมี้ย...อูย...บ่อเมี้ย โอย สองสาวเข้าเยี่ยมเซียนที่สวรรค์พร้อมกันโดยมือเลวร้าย ทั้งสอบหอบหายใจอย่างหนักหน่วงบ่อเมี้ยเหลือบดูพวกบุกรุกทั้งหลายกำลังเข้าสู่มายาอีกสามวันคงออกไปได้บ่อเมี้ยไม่สนใจผู้บุกรุกอีกส่วนสองสาวนั่งหอบแต่ตามองบ่อเมี้ยหวานฉ่ำพวกนางรู้ชะตากรรมจึงยอมรับโดยดีบ่อเมี้ยจับสองสาวเปลื้องผ้าพร้อมทั้งของตนเองด้วยทั้งสองไม่มีแรงต่อต้านรอลุ้นด้วยใจระทึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ่อเมี้ยอุ้มโบตั๋นหันหลังให้มือโบตั่นจับกิ่งไม้บ่อเมี้ยมือจับเอวค่อยสวมดอกไม้ลงแท่นหยก ซีด.. อา..อูย... อา...แน่นจังตี๋ตี๋
"เจ้เจ้มีพลังวัตรหนักแน่นลองทำให้หยกหลั่งน้ำค่อย ๆช้าๆเมื่อได้จังหวะปรับตามใจชอบนั้นแหละอูย ดีจังเจ้เจ้" ถึงคิวนางแมวป่าแล้วบ่อเมี้ยยิ้มกริ่มยกตัวเบญจมาศให้ดอกไม้มาอยู่ใกล้หน้าบ่อเมี้ยฝังหน้าลงไปเบญจมาศหน้าเหยเก ร้องครวญคราง บ่อเมี้ยไม่ปราณี ทั้งดูด ทั้งดัน ทั้งเลีย ขบ กระดกรัวเร็วช้าสองสาวแห่งสามดอกไม้ต่างครวญคราง ร้อง ประสาน กันจนแทบเป็นเสียงเดียวกันเบญจมาศมาทีหลังแต่ถึงก่อนหมดแรงนอนทับบ่อเมี้ยอยู่ตรงนั้นโบตั๋นนั่งโยกบ่อเมี้ยลุกขึ้นมาจับปทุมถันจากด้านหลังพร้อมโยกแทนโบตั๋นเจ้เจ้เราไปพร้อมกันนะบ่อเมี้ยซอยอย่างไม่คิดชีวิตโบตั๋นได้แต่ร้องลั่นสุดท้ายทั้งสามหมดแรงคาคบไม้นั้น
"ท่านว่าเสียงประหลาดมันคืออะไร"
"เราก็ไม่รู้"
"คิดไม่ถึงมันวางค่ายกับดับทำให้เราหลงสุดท้ายย้อนกลับมาที่เดิม"
"ท่านยังโชคดีพวกเรามีบางคนประหัตประหารกันเองทำให้เสียกำลังคนไปไม่ใช่น้อยแต่เราต้องกำจัดนางซากุระให้ได้มิฉะนั้นเราไม่อาจไปรายงานเจ้านายได้"
"แต่เราไม่สามารถเข้าไปในค่ายกลได้ ออกได้เข้าไม่ได้น่าโมโหชะมัด"
"และพวกมันก็ออกมาโดยไม่ผ่านเราไม่ได้เช่นกัน"
"หรือท่านมีวิธี"
"ท่านเรียกพวกเราออกจากค่ายกลให้หมดใครออกไม่ได้ก็ช่างมันขืนใจอ่อนเสียงานใหญ่จากนั้นใช้ ไฟเผาผลาญมัน เผามันทั้งภูเขานี่แหละ"

[localman]

หมอก็ได้เด็ดดอกไม้ไปเรื่อย

ฉีดยาบนต้นไม้เลยนะบ้อเมี้ย