ANOTHER SPIRITS (6) "จงเลือกเพียงหนึ่งเดียว!!!...ระหว่างฉันหรือพี่แคท!?"
  28 Jul 2007
เรื่องราวสนุกๆของ 2 สาวในช่วงปิดเทอม


...........................................

"โอ้!!...แต้มใช่หรือเปล่าน่ะ?"
"ก็มีตัวเดียวนั่นแหละค่ะ"
"..............................................."
...บ้านเทวะกรนันท์มีสัตว์เลี้ยงเพียงตัวเดียวคือ "แต้ม" สุนัขพันธุ์ไทยขนสีน้ำตาลเพศเมียอายุ 2 ปี...หยาดฝนเก็บมาเลี้ยงตั้งแต่ยังไม่หย่านมและถูกคนใจร้ายเอามาปล่อยวัด...เมื่อมันเห็นคนทั้ง 3 กลับมาก็ทำหูลู่กระดิกหางร้องงี้ดๆแล้ววิ่งเข้าไปเลียหน้าเลียตาเอ้ด้วยความดีใจ...
"ฮะฮ่าๆ...ไงแต้ม!!...คิดถึงจังเลย...อื้ม!!...ตัวหนักจัง...แหม~~...โตขึ้นเยอะนะนี่...โอยๆๆ...เบาๆ"
"พี่เอ้เคยป้อนนมให้แต้มเลยจำกลิ่นได้เนอะ...เป็นคนแปลกหน้าถ้าไม่จับผูกซะก่อนมีหวังโดนกัดขาเหวอะแน่"
"คุณป้าไปทำงานแล้วหรือครับ?"
"อืม"
"ป้อก็ไปราชการที่กรุงเทพฯ...คืนนี้เราอยู่กัน 3 คนนะ"
"แล้ว...พี่แคทจะให้ผมนอนห้องไหนครับ?"
"ก็...นอนกับฝนไง"
"ฮ้า!!"
"อาราย~~...ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นอ่ะคะ?...หูย~~...ฝนไม่ทำอะไรพี่เอ้หรอกน่า...เดี๋ยวพี่แคทโกรธตาย"
"เอ๊ะ?...พี่ไปเกี่ยวอะไรด้วยเล่า!!"
"เหอๆๆ...หรือพี่จะให้เอ้ไปนอนด้วยล่ะเออ?"
"ฝันซะเถอะ!!...ถ้าให้นอนร่วมเตียงพี่ก็ไม่รู้ว่าจะโดนทำอะไรบ้าง?...เอ้เป็นคนปากว่ามือถึงซะด้วย"
"หา?...ผมไม่ได้เป็นคนแบบนั้นนะครับ!!"
"แล้วไอ้ที่เอ้ทำกับพี่ตอนอยู่บ้านโตโดซังมันเป็นแบบไหน?...อธิบายมาซิ...คนฉวยโอกาส!!"
"...นั่นเพราะพี่แพ้เคนโด้ผม..."
"ไม่ต้องพูดมาก!!!"
"หวา~~"
"ฮิๆๆ...เสียเลยพี่เอ้...ก็ใครใช้ให้ตัวเองออกลายแต่หัววันล่ะ?...เข้าใจๆ...เป็นฝนๆก็ทำเหมือนพี่แหละ...พี่แคทน่ะน่ารักเกินหักห้ามใจไม่ว่ายามไหน"
(เอ้กับแคททำอะไรกันที่บ้านอาจารย์โตโดหนอ?...มันช่างน่าสงสัยซะจริง)
"......................................................"
"พี่คะ...เอาเป็นว่าพี่เอ้นอนห้องฝนแหละดีแล้ว...แต่เตือนกันก่อนนะ...ถ้าพี่เกิดคิดจะทำอะไรบ้าๆกับน้องกับนุ่งล่ะก็...พี่จะไม่มีโอกาสได้ใช้ดาบประจำกายอีก...ฮะๆๆๆ...ก๊ากๆๆ"
"......................................................"
...เอ้ได้ฟังคำขู่ก็เกาหัวแกรกขณะเดินตาม 2 พี่น้องเข้าไปในบ้าน...
...

20.00 น. เวลาอาหารเย็น (ค่ำ) ของลูกพี่ลูกน้องยอดนักสู้ทั้ง 3 คน...

"ฮ้า!!...วันนั้นพี่เอ้กับอาจาอานไปที่วัดด้วยเหรอ?"
"ใช่จ้ะ...เรา 2 คนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดว่าฝนกับพี่แคททำอะไรกันบ้าง"
"แล้วทำไมตอนพี่กำลังแย่?..."
".........................................................."
"อ๊ะ!!...น้องฝนกับพี่แคทอย่าเพิ่งเข้าใจผิด...ตอนนั้นพี่ก็ร้อนใจอยากจะรีบไปช่วยเหมือนกันแต่อาจารย์บอกไม่ต้อง..."
"ไมอ่ะ?"
"เพราะเห็นฝนถือดาบคงโมวิ่งควบมาพอดีแล้วจากนั้นน้องก็โมโหสุดขีดจน...อ่า~~...นึกแล้วให้ขนลุก...อาจารย์ถึงกับออกปากว่าแบบนี้พวกนั้นไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแน่ๆ...อีกอย่าง..."
"อีกอย่าง?"
"ถ้าผมถือวิสาสะยื่นมือไปช่วยนักสู้ผู้เก่งกาจอาจจะไม่ใช่เรื่องสมควรนัก"
"หึๆๆ...ถูกต้อง!!...แค่ฝนกับพี่ออกโรงทุกอย่างก็จะเรียบร้อย...แต่!!!...พี่เอ้ไม่น่ามาเห็นสภาพที่ไม่น่าดูของฝนนะ...ขนาดตัวเองยังไม่ชอบเลยเนี่ย"
"น้องอย่าได้คิดแบบนี้เพราะนั่นคือสัญลักษณ์แห่งความงดงามและความแข็งแกร่งของลูกหลานที่เป็นผู้หญิงในตระกูลวิษณุมนตรี...จริงไหมครับพี่แคท?"
"...จริง"
"คนภายนอกคงคิดว่ามันเป็นปรากฏการณ์ที่แปลกประหลาดแต่สำหรับคนในตระกูลทุกคน...มันคือความภาคภูมิใจอันสูงส่งนัก...ยิ่งกว่าได้ครอบครองทรัพย์สินนับร้อยล้านเลยก็ว่าได้นะครับน้องฝน"
"...งั้นรึ?...ฟังแล้วชักให้นึกภูมิใจนิดๆ...ไม่ใช่ๆ!!...ยังไงก็น่าสยองอยู่ดีอ่ะ...ให้เลือกได้ฝนไม่เป็นแบบนั้นอีกจะดีกว่า"
"ฮะๆ...ตัวเองกลัวตัวเองหรือไงเนี่ย?"
"อืม~~...นึกออกล่ะ!!...วันนั้นพี่ยังสงสัยอยู่ว่าทำไมตอนรถพยาบาลมารับ...คนเจ็บถึงมีแค่ 2 หายไปไหนคนหนึ่ง...นั่นคงเพราะ..."
"ผมเป็นคนจัดการเขาครับ...ด้วยฝ่ามือคู่นี้ซึ่งมันแปดเปื้อนไปด้วยโลหิตของผู้คนจำนวนมากตั้งแต่ในอดีตถึงปัจจุบัน...มาก...มากจนไม่อาจล้างกลิ่นคาวเลือดออกได้..."
".................................................."
"พี่แคท...มีเรื่องหนึ่งที่อาจจะเป็นการเสียมารยาทกับพี่ไปบ้างแต่มาครั้งนี้ผมอยากจะรู้นะครับ"
"...พี่จะต้องให้คำตอบสินะ"
"พี่ขา~~...มาช่วยฝนล้างจานหน่อย"
"ผมช่วยครับ"
"อ๋า!!...ไม่ต้องค่ะไม่ต้อง...พี่เอ้เป็นแขกไปนั่งพักผ่อนเถอะจ้ะ...รอให้น้ำอุ่นแล้วจะได้อาบ"
(ฝนใจดีอย่างนี้เอง...ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นคนๆเดียวกับผู้ที่ใช้ "บาทามรณะ" ซึ่งเป็นท่าไม้ตายของพี่สันต์ยอดนักคาราเต้ผู้ล่วงลับ...ส่วนพี่แคทก็มี "อัญเชิญยมทูต" แล้วเราล่ะมีอะไรบ้าง?)
...และเพราะเดินทางมาทั้งวัน...เอ้เลยเผลอหลับไปชั่วขณะ...
.................................................................................................

("ผู้หญิงตรงนั้น?...พี่แคทนี่นา"
"................................................."
"พี่...อะ...หา!!!!"
...หล่อนมาที่นี่ได้อย่างไรก็ไม่ทราบ...พอเอ้รู้ว่าบุคคลที่ยืนอยู่หน้าบ้านเป็นลูกพี่ลูกน้องที่ตัวเองหมายปองจึงรีบเข้าไปหา...ทว่า!!!...เมื่อหญิงสาวหันหน้ามา...เขาก็แทบช็อค...
"แกถึงฆาตแล้วล่ะ...เอ้!!!"
"ดะ...เดี๋ยว!!...มัน...มันเรื่องอะไรกันน่ะครับ?...พะ...พี่...ผม...ผมทำอะไรผิด?"
"ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก!!!"
...แคทไม่บอกเหตุผลแต่ยกกำปั้นทั้งซ้ายขวาขึ้นในระดับใต้ราวนม...สีหน้าท่าทางที่ดูเยือกเย็นอยู่เสมอกลับแปรเปลี่ยนเป็นดุดันเหี้ยมเกรียม...ดวงตาทั้ง 2 ก็ช่วยบ่งบอกถึงอารมณ์ความรู้สึกให้ทราบว่าบัดนี้กำลังโกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรง...เอ้เห็นท่าไม่ดีจึงรีบถอยกรูดไม่เป็นกระบวนก่อนพยายามหันหลังวิ่งหนีสุดชีวิต...
"นี่...นี่มันเกิดอะไรเนี่ย?...พี่แคท...เหมือนกับ...ฝน...เมื่อวันนั้นเลย...โอ๊ะ!!"
"...................................................."
...เอ้วิ่งหนีมาไกลแต่แคทกลับดักรอเขาอยู่ตรงหน้า...
"ฮึ้บ!!!"
(ปั่บ!!!!)
...แคทกระแทกฝ่ามือเข้าหากันจนเกิดเสียงดังสนั่นจากนั้นเกร็งกำปั้นขวาเงื้อไปข้างหลังสุดเหยียดราวกับคันธนูที่ขึ้นสายโก่งง้างลูกศร...ท่านี้คือ...
"อะ...อะ...อัญเชิญยมทูต!!!...ต้อง...ต้องหลบหมัดแรกให้พ้น...ไม่...ไม่งั้นเราตายแน่!!!"
"ตายซะ!!...ลงนรกซะ!!"
(ฟ้าว!!!!)
"ฮึ่ม!!"
...กำปั้นขวาตรงที่เร็วประดุจสายฟ้าพุ่งตรงออกมาพร้อมน้ำเสียงคำรามลั่นของแคทที่แปลกไปจากปกติซึ่งมันพุ่งเฉียดขมับเอ้ไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น...เขาเบี่ยงหัวหลบได้อย่างจวนเจียนแต่กระนั้นก็ยังมีเลือดซึมออกมา...ฝนเองก็เป็นเช่นเดียวกันนี้ซึ่งมันคือสัญลักษณ์แห่งความงดงามและความแข็งแกร่งของลูกหลานที่เป็นผู้หญิงในตระกูลวิษณุมนตรีอย่างที่เอ้เคยพูดไว้...
"..................................................."
"หลบได้!!...อา---...เราหลบได้แล้ว...ไม่!!...ต้องรีบหนี"
"หึๆๆๆๆๆ...ไม่มีทางหนีรอดหรอกเอ้...ใช่มั้ย?"
"อ๋า!!!...ฝะ...ฝน!!!...นี่น้องก็..."
...สุรีย์พรรณยืนนิ่งไม่ตามมา...สุริยาคิดว่ารอดแล้วแต่ที่ไหนได้...เบื้องหน้าเขาพลันปรากฏร่างของหยาดฝนสาวผู้น้องในสภาพเหมือนกับวันที่ 13 ตุลาคมที่มีความโกรธสุดขีดขั้นชนิดสามารถฆ่าคนตายได้ทันที...
"ขอบใจพี่มาก...ที่ช่วยต้อนให้เจ้านี่มาหาฉันอย่างไม่ต้องออกแรง"
"ฝน...พี่ทำเรื่องไม่ดีอะไรไว้?...ทำไมน้องถึงโกรธมากขนาดนี้?...พี่ไม่เข้าใจเลยนะ...บอกหน่อยเถอะ"
...ฝนเหลือบตาดูแคทจากนั้นก็เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มลึกฟังแล้วน่าสะพรึงกลัว...
"...เพราะพี่เอ้ทรยศฉัน...ฉันชอบพี่มาตลอดแต่พี่เอ้กำลังตกลงใจจะเลือกพี่แคทใช่มั้ย?...ยกโทษให้ไม่ได้!!!"
"พี่...พี่ไม่ได้..."
"งั้นก็จงเลือกเพียงหนึ่งเดียว!!!...ระหว่างฉันหรือพี่แคท!?...ตอบมา!!!"
"เอ่อ..."
"..................................................."
"บอกมาสิว่าจะเลือกใคร?...ถ้าไม่พูดก็ต้องตายอยู่ที่นี่แหละ!!!"
"...................................................."
...เราชอบเธอทั้ง 2 คนแล้วจะให้เลือกเพียงคนเดียวได้ยังไงกัน?...บ้าจริงๆ...รีบตอบไปซิ!!...ไหงเราไม่ยอมพูดออกไปล่ะ?...ปากมันดันทะลึ่งไม่ยอมขยับซะอย่างนั้น...
"...คนใจโลเลเป็นไม้หลักปักเลนแบบนี้ปล่อยไปก็รังแต่จะหนักแผ่นดิน...ฝน...ในเมื่อเอ้ตอบไม่ได้...เรา 2 คนก็ช่วยกันปลิดชีวิตเขาลงซะที่นี่เถอะ"
"เฮ้ย!!"
"ตกลง!!...ถือซะว่าฉันกับพี่ไม่เคยเจอ...ไม่เคยรู้จักคนคนนี้เลย"
"อย่า~~...อย่านะ!!...อ๊า~~...ตัวเรา...ขยับไม่ได้...อะไรเนี่ย?...อย่างกับ...อย่างกับมีโซ่...ที่มองไม่เห็น...มัดเราไว้!!!!"
...วินาทีแห่งความตายย่างใกล้เข้ามาทุกทีๆแต่เอ้ก็ไม่อาจจะหนีไปไหนได้...เบื้องซ้าย...แคทนัยน์ตาลุกวาวเดินเข้ามาช้าๆพลางกระแทกมือเสียงดังก้องกังวานไปทั่วและกำลังจะยกกำปั้นขวาเงื้อขึ้นอีกครั้ง...ส่วนเบื้องขวาเล่า...ฝนก็แสยะยิ้มย่างเท้าก้าว 3 ขุมอย่างใจเย็นค่อยๆคืบคลานใกล้เข้ามาทุกขณะ...เอ้เข้าใจแล้วว่าเป็นเพราะรังสีอาฆาตที่ส่งผ่านทางแววตาของ 2 พี่น้องนั่นเองที่สะกดให้ร่างกายของเขาไม่อาจขยับเขยื้อนได้...
"คราวนี้จบ..."
"พอกันซะที!!!...ไอ้คนใจโลเล"
"ช่วย!!...ช่วยด้วย!!!...แค่ผม...ตอบไม่...ได้...พี่...ฝน...ก็ถึงกับจะฆ่าผม...ดะ...ได้ลงคอเชียวเหรอ?"
"ฉันไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น!!...อัญเชิญยมทูต!!!!"
"ไปลงนรกซะเถอะ!!...บาทามรณะ!!!!"
"โอ๊ววววววววววววว...อย่าาาาาาาาาาาา...ได้โปรด~~~")
...เอ้เหงื่อแตกพลั่กหลับตาปี๋บิดตัวพลางยกมือปัดป่ายไปมาพร้อมส่งเสียงร้องลั่น...แคทกับฝนเพิ่งเปลี่ยนชุดหลังอาบน้ำเสร็จได้ยินเสียงลูกพี่ลูกน้องจึงรีบเข้ามาดู...
"ตายแล้ว!!...เป็นอะไรน่ะพี่เอ้?...ทำใจดีๆไว้ค่ะ!!"
"ร้องลั่นบ้านเชียว...ฝันร้ายหรือไง?"
"แฮ่ก~~...แฮ่ก~~...นี่ผม...เผลอหลับไปเหรอ!?...ฮ่า~~...ฮ่า~~"
"โถๆ~~...เหงื่อออกเต็มตัวเลย...ท่าทางฝันจะน่ากลัวมากนะเนี่ย...พี่ฝันถึง'ไรเหรอคะ?...เอ้า!!...ดื่มน้ำค่ะ"
...รอยยิ้มของฝนที่แสดงออกถึงความห่วงใย...พี่แคทมีสีหน้าเรียบเฉยแต่ก็รู้ว่าเป็นห่วงเช่นกัน...ยังไงก็น่าหวั่นใจอยู่ดีแหละว่าถ้าวันหนึ่งพวกเธอเกิดเป็นแบบในฝันเมื่อกี้...ให้ตาย...ชักลังเลซะแล้วว่าแผนการที่อุตส่าห์คิดขึ้นควรจะเอามาใช้ดีหรือไม่?...
"พี่ฝันถึงบาทามรณะกับอัญเชิญยมทูต..."
"เอ๋?...ท่าไม้ตายสุดยอดของฝนกับปี้...มีอะไรเหรอ?"
"หืม--...ฝันแปลกดีนะเอ้...เอาน่าความฝันมันก็คือความฝัน...อย่าไปคิดมาก"
"ฮะๆๆๆๆ...ช่างฝันไปด้าย~~...คิดมากจนฟุ้งซ่านเกินไปแล้วจ้า~~...รีบๆไปอาบน้ำให้สบายอกสบายใจเถอะค่ะ"
...แค่ฝันเมื่อกี้มันก็น่าสยองขวัญเกินพอแล้ว...เฮ้อ~~...แต่ดื่มน้ำหลังฝันร้ายมันก็เข้าท่าดีเหมือนกัน...
"พี่เอ้...จงเลือกเพียงหนึ่งซิ!!...ระหว่างผ้าขนหนูของฝนกับพี่แคท...พี่จะเลือกใช้ของใครเอ่ย?"
(พรวด!!!!)
"วะ...หวา~~...ไม่...ไม่ต้อง!!!...พี่...พี่เอาของตัวเองมาใช้...ไม่ต้องใช้ของใครหรอกจ๊ะ...ฮะๆๆ"
"ทำอะไรของน้องน่ะ?"
"ฮิๆๆๆๆ...ล้อเล่นจ้า~~"
...

...ห้องอาบน้ำกลางแจ้งทางด้านหลังบ้าน...

"...สบายตัวจัง...อืม--...ทางเหนือนี้ตุลาก็เริ่มหนาวได้ที่แล้วนะ...ส่วนที่บ้านเรายังร้อนอยู่เลย"
...ได้แช่น้ำอุ่นในอ่างขนาดใหญ่อย่างสบายกายแต่เอ้ยังไม่วายถอนหายใจเฮือกหนึ่ง...สิ่งที่เขาควรคำนึงถึงอยู่เสมอและจงระมัดระวังให้มากก็คือ 2 สาวพี่น้องแคทกับฝน...สายเลือดในกายรวมทั้งจิตวิญญาณของพวกเธอ "เข้มข้น" กว่าคุณแม่อรศินีย์กับคุณป้าอรนิภาที่เป็นฝาแฝดกันแท้ๆซะอีก...
"หรือว่าเมื่อกี้?...สิ่งศักดิ์สิทธิ์จะดลใจไม่ให้ทำอะไรเกินเลย...นั่นอาจจะเป็นฝันบอกเหตุ"
(ในฝันนั่น...ฝนบอกให้เราเลือกเพียงคนเดียวระหว่างเธอกับพี่แคท...เราตอบไม่ได้จนเกือบโดนพวกเธอสังหารซึ่งต่อให้ถามเป็นร้อยครั้งก็ยังตอบไม่ได้อยู่ดีเพราะเราชอบทั้ง 2 คนเลย...แต่...ถ้าจะเลือกจริงๆแล้ว...อืม--...)
"ยังคิดถึงความฝันเมื่อกี้อีกหรือจ๊ะเพ่!!"
"ฝน?...ตกใจหมด"
"แฮะๆๆ...ขวัญอ่อนจริ๊ง~~"
...สาวน้อยวัย 18 ในภาวะกึ่งเปลือยห่มผ้าเช็ดตัวผืนจ้อยโชว์ต้นขาสวยเนียนในมือถือแก้วกับขวดใส่น้ำอะไรสักอย่าง...เอ้อดจะใจสั่นสะท้านราวตีกลองไม่ได้...ก็ฝนผิวขาวจับใจเหลือเกิน...ใบหน้าหวานอิ่มเอิบดวงตากลมโตคิ้วโก่งจมูกโด่งริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อ...ส่วนโค้งส่วนเว้าส่วนนูนก็เต่งตึงอวบอั๋นใช่ย่อย...นี่แหละที่เขาเรียกว่างามตามแบบฉบับสาวล้านนาแท้ๆ...
"ทำไมน้อง?..."
"อ่า--...ฝนอาบน้ำแล้วก็จริงแต่นึกได้ว่าเราอุตส่าห์มาเจอกันทั้งทีก็เลยอยากอาบด้วยกันสักครั้งน่ะค่ะ"
"มันจะดีเหรอครับ?...ผู้หญิงอาบกับผู้..."
"เออน่า!!...พี่เอ้เป็นกรณีพิเศษไม่เหมือนคนอื่นแล้วอีกอย่างพวกเราก็เหมือนพี่น้องกันจะคิดมากไปทำไมล่ะคะ?...ฝนกับพี่ไม่ถือหรอก"
"งั้น...พี่แคทล่ะ?"
...ฝนได้ฟังก็ลงนั่งคุกเข่าข้างๆอ่างน้ำเปิดขวดรินของเหลวสีอำพันจากขวดใบใหญ่ลงใส่แก้วแล้วส่งให้ลูกพี่ลูกน้องหนุ่ม...เอ้ยื่นมือรับแต่ก็โดนสาวเขี้ยวค้อนให้นิดๆด้วย...
"ฮ้ายย่าห์~~...โลภมากจริงตาคนนี้!!...มีวาสนาได้อาบน้ำกับสาวสวยอย่างฝนแล้วยังไม่พอใจอีกหรืองาย?...โธ่เอ้ย!!...รู้บ้างไหมว่าเวลานี้พี่เอ้เป็นคนโชคดีที่สุดในโลกเรียบร้อยแล้วนะ"
"หึๆๆ...เอ--...นี่มัน?...หวานๆขมๆ...ไวน์นี่นา"
"ของมึนเมานิดๆหน่อยๆ...ของแม่น่ะค่ะ"
"คุณป้าจะไม่ว่าเอาหรือ?"
"โฮ่!!...แม่รักฝนจะตายไป...อีกอย่างฝนก็โตแล้ว...ดื่มนิดดื่มหน่อยจะเป็น'ไรไปเหรอไอ้น้ำเปลี่ยนนิสัยเนี่ย?"
(...เปลี่ยนนิสัย!?...ได้ฟังคำนี้อยู่ๆก็พลันนึกถึงความฝันเมื่อกี้ซะจนได้...คิดแล้วยังขนลุกไม่หายเลยเรา)
"หือ?...เป็นอะไรน่ะ?...มองฝนแล้วไหงถึงหน้าซีดแบบนั้นอ่ะ?"
"ปละ...เปล่าจ๊ะเปล่า!!"
...ฝนนุ่งผ้าขนหนูสีเหลืองอ่อนนั่งพับเพียบใกล้ๆอ่างน้ำนั่นเอง...เอ้จิบไวน์แล้วก็พยายามแอบมองอะไรๆข้างในร่มผ้าญาติผู้น้องไปด้วย...
"คิกๆ...รู้นะ!!...แอบมองๆ...แต่มองยังไงๆก็ไม่เห็นหรอกเพราะฝนสวมกางเกงในอยู่จ้ะ!!"
"นั่นสิ...สีน้ำตาลอ่อน"
"ตายล่ะ~~...โรคจิต!!...ไม่นึกว่าพี่เอ้จะชอบดูกางเกงในสาวๆ...อือดีละ!!...ฝนจะฟ้องน้านีย์"
"แหม!!...น้องจ๋า~~...ของสวยๆงามๆใครก็อยากดูกันทั้งนั้น...ยิ่งเป็นของสาวสวยอย่างฝนยิ่งน่าดูไปกันใหญ่เลย"
"อ๊า!!...ปากหวาน...แต่ฮึ!!...ฝนไม่หลงกลเปิดให้ดูง่ายๆหรอกย่ะ!!...อ้าวพี่!?..."
...แคทในสภาพโป๊หมดจดเดินเข้ามาสมทบอีกคน...เธอเอาผ้าเช็ดตัวปิดเฉพาะหน้าอกและตรงส่วนนั้น...พอเอ้เห็นเข้าถึงกับสะดุ้งโหยงทำหน้าเลิ่กลั่กตาลุกปากคอสั่นเทาไม่น้อยแถมไม่กล้าขยับตัวออกจากอ่างด้วย (มันเพราะอะไรกันล่ะ?) ...
.........................................................................................

...ตอนนี้จบแล้ว...เอาเป็นว่าขออนุญาตบกพร่องโดยสุจริต...เพิ่มอีกตอนเป็น 7 ตอนล่ะกันนะ...ได้ป่ะๆ


...............................

ANOTHER SPIRITS (6) "จงเลือกเพียงหนึ่งเดียว!!!...ระหว่างฉันหรือพี่แคท!?"
  28 Jul 2007
เรื่องราวสนุกๆของ 2 สาวในช่วงปิดเทอม


...........................................

"โอ้!!...แต้มใช่หรือเปล่าน่ะ?"
"ก็มีตัวเดียวนั่นแหละค่ะ"
"..............................................."
...บ้านเทวะกรนันท์มีสัตว์เลี้ยงเพียงตัวเดียวคือ "แต้ม" สุนัขพันธุ์ไทยขนสีน้ำตาลเพศเมียอายุ 2 ปี...หยาดฝนเก็บมาเลี้ยงตั้งแต่ยังไม่หย่านมและถูกคนใจร้ายเอามาปล่อยวัด...เมื่อมันเห็นคนทั้ง 3 กลับมาก็ทำหูลู่กระดิกหางร้องงี้ดๆแล้ววิ่งเข้าไปเลียหน้าเลียตาเอ้ด้วยความดีใจ...
"ฮะฮ่าๆ...ไงแต้ม!!...คิดถึงจังเลย...อื้ม!!...ตัวหนักจัง...แหม~~...โตขึ้นเยอะนะนี่...โอยๆๆ...เบาๆ"
"พี่เอ้เคยป้อนนมให้แต้มเลยจำกลิ่นได้เนอะ...เป็นคนแปลกหน้าถ้าไม่จับผูกซะก่อนมีหวังโดนกัดขาเหวอะแน่"
"คุณป้าไปทำงานแล้วหรือครับ?"
"อืม"
"ป้อก็ไปราชการที่กรุงเทพฯ...คืนนี้เราอยู่กัน 3 คนนะ"
"แล้ว...พี่แคทจะให้ผมนอนห้องไหนครับ?"
"ก็...นอนกับฝนไง"
"ฮ้า!!"
"อาราย~~...ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นอ่ะคะ?...หูย~~...ฝนไม่ทำอะไรพี่เอ้หรอกน่า...เดี๋ยวพี่แคทโกรธตาย"
"เอ๊ะ?...พี่ไปเกี่ยวอะไรด้วยเล่า!!"
"เหอๆๆ...หรือพี่จะให้เอ้ไปนอนด้วยล่ะเออ?"
"ฝันซะเถอะ!!...ถ้าให้นอนร่วมเตียงพี่ก็ไม่รู้ว่าจะโดนทำอะไรบ้าง?...เอ้เป็นคนปากว่ามือถึงซะด้วย"
"หา?...ผมไม่ได้เป็นคนแบบนั้นนะครับ!!"
"แล้วไอ้ที่เอ้ทำกับพี่ตอนอยู่บ้านโตโดซังมันเป็นแบบไหน?...อธิบายมาซิ...คนฉวยโอกาส!!"
"...นั่นเพราะพี่แพ้เคนโด้ผม..."
"ไม่ต้องพูดมาก!!!"
"หวา~~"
"ฮิๆๆ...เสียเลยพี่เอ้...ก็ใครใช้ให้ตัวเองออกลายแต่หัววันล่ะ?...เข้าใจๆ...เป็นฝนๆก็ทำเหมือนพี่แหละ...พี่แคทน่ะน่ารักเกินหักห้ามใจไม่ว่ายามไหน"
(เอ้กับแคททำอะไรกันที่บ้านอาจารย์โตโดหนอ?...มันช่างน่าสงสัยซะจริง)
"......................................................"
"พี่คะ...เอาเป็นว่าพี่เอ้นอนห้องฝนแหละดีแล้ว...แต่เตือนกันก่อนนะ...ถ้าพี่เกิดคิดจะทำอะไรบ้าๆกับน้องกับนุ่งล่ะก็...พี่จะไม่มีโอกาสได้ใช้ดาบประจำกายอีก...ฮะๆๆๆ...ก๊ากๆๆ"
"......................................................"
...เอ้ได้ฟังคำขู่ก็เกาหัวแกรกขณะเดินตาม 2 พี่น้องเข้าไปในบ้าน...
...

20.00 น. เวลาอาหารเย็น (ค่ำ) ของลูกพี่ลูกน้องยอดนักสู้ทั้ง 3 คน...

"ฮ้า!!...วันนั้นพี่เอ้กับอาจาอานไปที่วัดด้วยเหรอ?"
"ใช่จ้ะ...เรา 2 คนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดว่าฝนกับพี่แคททำอะไรกันบ้าง"
"แล้วทำไมตอนพี่กำลังแย่?..."
".........................................................."
"อ๊ะ!!...น้องฝนกับพี่แคทอย่าเพิ่งเข้าใจผิด...ตอนนั้นพี่ก็ร้อนใจอยากจะรีบไปช่วยเหมือนกันแต่อาจารย์บอกไม่ต้อง..."
"ไมอ่ะ?"
"เพราะเห็นฝนถือดาบคงโมวิ่งควบมาพอดีแล้วจากนั้นน้องก็โมโหสุดขีดจน...อ่า~~...นึกแล้วให้ขนลุก...อาจารย์ถึงกับออกปากว่าแบบนี้พวกนั้นไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแน่ๆ...อีกอย่าง..."
"อีกอย่าง?"
"ถ้าผมถือวิสาสะยื่นมือไปช่วยนักสู้ผู้เก่งกาจอาจจะไม่ใช่เรื่องสมควรนัก"
"หึๆๆ...ถูกต้อง!!...แค่ฝนกับพี่ออกโรงทุกอย่างก็จะเรียบร้อย...แต่!!!...พี่เอ้ไม่น่ามาเห็นสภาพที่ไม่น่าดูของฝนนะ...ขนาดตัวเองยังไม่ชอบเลยเนี่ย"
"น้องอย่าได้คิดแบบนี้เพราะนั่นคือสัญลักษณ์แห่งความงดงามและความแข็งแกร่งของลูกหลานที่เป็นผู้หญิงในตระกูลวิษณุมนตรี...จริงไหมครับพี่แคท?"
"...จริง"
"คนภายนอกคงคิดว่ามันเป็นปรากฏการณ์ที่แปลกประหลาดแต่สำหรับคนในตระกูลทุกคน...มันคือความภาคภูมิใจอันสูงส่งนัก...ยิ่งกว่าได้ครอบครองทรัพย์สินนับร้อยล้านเลยก็ว่าได้นะครับน้องฝน"
"...งั้นรึ?...ฟังแล้วชักให้นึกภูมิใจนิดๆ...ไม่ใช่ๆ!!...ยังไงก็น่าสยองอยู่ดีอ่ะ...ให้เลือกได้ฝนไม่เป็นแบบนั้นอีกจะดีกว่า"
"ฮะๆ...ตัวเองกลัวตัวเองหรือไงเนี่ย?"
"อืม~~...นึกออกล่ะ!!...วันนั้นพี่ยังสงสัยอยู่ว่าทำไมตอนรถพยาบาลมารับ...คนเจ็บถึงมีแค่ 2 หายไปไหนคนหนึ่ง...นั่นคงเพราะ..."
"ผมเป็นคนจัดการเขาครับ...ด้วยฝ่ามือคู่นี้ซึ่งมันแปดเปื้อนไปด้วยโลหิตของผู้คนจำนวนมากตั้งแต่ในอดีตถึงปัจจุบัน...มาก...มากจนไม่อาจล้างกลิ่นคาวเลือดออกได้..."
".................................................."
"พี่แคท...มีเรื่องหนึ่งที่อาจจะเป็นการเสียมารยาทกับพี่ไปบ้างแต่มาครั้งนี้ผมอยากจะรู้นะครับ"
"...พี่จะต้องให้คำตอบสินะ"
"พี่ขา~~...มาช่วยฝนล้างจานหน่อย"
"ผมช่วยครับ"
"อ๋า!!...ไม่ต้องค่ะไม่ต้อง...พี่เอ้เป็นแขกไปนั่งพักผ่อนเถอะจ้ะ...รอให้น้ำอุ่นแล้วจะได้อาบ"
(ฝนใจดีอย่างนี้เอง...ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นคนๆเดียวกับผู้ที่ใช้ "บาทามรณะ" ซึ่งเป็นท่าไม้ตายของพี่สันต์ยอดนักคาราเต้ผู้ล่วงลับ...ส่วนพี่แคทก็มี "อัญเชิญยมทูต" แล้วเราล่ะมีอะไรบ้าง?)
...และเพราะเดินทางมาทั้งวัน...เอ้เลยเผลอหลับไปชั่วขณะ...
.................................................................................................

("ผู้หญิงตรงนั้น?...พี่แคทนี่นา"
"................................................."
"พี่...อะ...หา!!!!"
...หล่อนมาที่นี่ได้อย่างไรก็ไม่ทราบ...พอเอ้รู้ว่าบุคคลที่ยืนอยู่หน้าบ้านเป็นลูกพี่ลูกน้องที่ตัวเองหมายปองจึงรีบเข้าไปหา...ทว่า!!!...เมื่อหญิงสาวหันหน้ามา...เขาก็แทบช็อค...
"แกถึงฆาตแล้วล่ะ...เอ้!!!"
"ดะ...เดี๋ยว!!...มัน...มันเรื่องอะไรกันน่ะครับ?...พะ...พี่...ผม...ผมทำอะไรผิด?"
"ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก!!!"
...แคทไม่บอกเหตุผลแต่ยกกำปั้นทั้งซ้ายขวาขึ้นในระดับใต้ราวนม...สีหน้าท่าทางที่ดูเยือกเย็นอยู่เสมอกลับแปรเปลี่ยนเป็นดุดันเหี้ยมเกรียม...ดวงตาทั้ง 2 ก็ช่วยบ่งบอกถึงอารมณ์ความรู้สึกให้ทราบว่าบัดนี้กำลังโกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรง...เอ้เห็นท่าไม่ดีจึงรีบถอยกรูดไม่เป็นกระบวนก่อนพยายามหันหลังวิ่งหนีสุดชีวิต...
"นี่...นี่มันเกิดอะไรเนี่ย?...พี่แคท...เหมือนกับ...ฝน...เมื่อวันนั้นเลย...โอ๊ะ!!"
"...................................................."
...เอ้วิ่งหนีมาไกลแต่แคทกลับดักรอเขาอยู่ตรงหน้า...
"ฮึ้บ!!!"
(ปั่บ!!!!)
...แคทกระแทกฝ่ามือเข้าหากันจนเกิดเสียงดังสนั่นจากนั้นเกร็งกำปั้นขวาเงื้อไปข้างหลังสุดเหยียดราวกับคันธนูที่ขึ้นสายโก่งง้างลูกศร...ท่านี้คือ...
"อะ...อะ...อัญเชิญยมทูต!!!...ต้อง...ต้องหลบหมัดแรกให้พ้น...ไม่...ไม่งั้นเราตายแน่!!!"
"ตายซะ!!...ลงนรกซะ!!"
(ฟ้าว!!!!)
"ฮึ่ม!!"
...กำปั้นขวาตรงที่เร็วประดุจสายฟ้าพุ่งตรงออกมาพร้อมน้ำเสียงคำรามลั่นของแคทที่แปลกไปจากปกติซึ่งมันพุ่งเฉียดขมับเอ้ไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น...เขาเบี่ยงหัวหลบได้อย่างจวนเจียนแต่กระนั้นก็ยังมีเลือดซึมออกมา...ฝนเองก็เป็นเช่นเดียวกันนี้ซึ่งมันคือสัญลักษณ์แห่งความงดงามและความแข็งแกร่งของลูกหลานที่เป็นผู้หญิงในตระกูลวิษณุมนตรีอย่างที่เอ้เคยพูดไว้...
"..................................................."
"หลบได้!!...อา---...เราหลบได้แล้ว...ไม่!!...ต้องรีบหนี"
"หึๆๆๆๆๆ...ไม่มีทางหนีรอดหรอกเอ้...ใช่มั้ย?"
"อ๋า!!!...ฝะ...ฝน!!!...นี่น้องก็..."
...สุรีย์พรรณยืนนิ่งไม่ตามมา...สุริยาคิดว่ารอดแล้วแต่ที่ไหนได้...เบื้องหน้าเขาพลันปรากฏร่างของหยาดฝนสาวผู้น้องในสภาพเหมือนกับวันที่ 13 ตุลาคมที่มีความโกรธสุดขีดขั้นชนิดสามารถฆ่าคนตายได้ทันที...
"ขอบใจพี่มาก...ที่ช่วยต้อนให้เจ้านี่มาหาฉันอย่างไม่ต้องออกแรง"
"ฝน...พี่ทำเรื่องไม่ดีอะไรไว้?...ทำไมน้องถึงโกรธมากขนาดนี้?...พี่ไม่เข้าใจเลยนะ...บอกหน่อยเถอะ"
...ฝนเหลือบตาดูแคทจากนั้นก็เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มลึกฟังแล้วน่าสะพรึงกลัว...
"...เพราะพี่เอ้ทรยศฉัน...ฉันชอบพี่มาตลอดแต่พี่เอ้กำลังตกลงใจจะเลือกพี่แคทใช่มั้ย?...ยกโทษให้ไม่ได้!!!"
"พี่...พี่ไม่ได้..."
"งั้นก็จงเลือกเพียงหนึ่งเดียว!!!...ระหว่างฉันหรือพี่แคท!?...ตอบมา!!!"
"เอ่อ..."
"..................................................."
"บอกมาสิว่าจะเลือกใคร?...ถ้าไม่พูดก็ต้องตายอยู่ที่นี่แหละ!!!"
"...................................................."
...เราชอบเธอทั้ง 2 คนแล้วจะให้เลือกเพียงคนเดียวได้ยังไงกัน?...บ้าจริงๆ...รีบตอบไปซิ!!...ไหงเราไม่ยอมพูดออกไปล่ะ?...ปากมันดันทะลึ่งไม่ยอมขยับซะอย่างนั้น...
"...คนใจโลเลเป็นไม้หลักปักเลนแบบนี้ปล่อยไปก็รังแต่จะหนักแผ่นดิน...ฝน...ในเมื่อเอ้ตอบไม่ได้...เรา 2 คนก็ช่วยกันปลิดชีวิตเขาลงซะที่นี่เถอะ"
"เฮ้ย!!"
"ตกลง!!...ถือซะว่าฉันกับพี่ไม่เคยเจอ...ไม่เคยรู้จักคนคนนี้เลย"
"อย่า~~...อย่านะ!!...อ๊า~~...ตัวเรา...ขยับไม่ได้...อะไรเนี่ย?...อย่างกับ...อย่างกับมีโซ่...ที่มองไม่เห็น...มัดเราไว้!!!!"
...วินาทีแห่งความตายย่างใกล้เข้ามาทุกทีๆแต่เอ้ก็ไม่อาจจะหนีไปไหนได้...เบื้องซ้าย...แคทนัยน์ตาลุกวาวเดินเข้ามาช้าๆพลางกระแทกมือเสียงดังก้องกังวานไปทั่วและกำลังจะยกกำปั้นขวาเงื้อขึ้นอีกครั้ง...ส่วนเบื้องขวาเล่า...ฝนก็แสยะยิ้มย่างเท้าก้าว 3 ขุมอย่างใจเย็นค่อยๆคืบคลานใกล้เข้ามาทุกขณะ...เอ้เข้าใจแล้วว่าเป็นเพราะรังสีอาฆาตที่ส่งผ่านทางแววตาของ 2 พี่น้องนั่นเองที่สะกดให้ร่างกายของเขาไม่อาจขยับเขยื้อนได้...
"คราวนี้จบ..."
"พอกันซะที!!!...ไอ้คนใจโลเล"
"ช่วย!!...ช่วยด้วย!!!...แค่ผม...ตอบไม่...ได้...พี่...ฝน...ก็ถึงกับจะฆ่าผม...ดะ...ได้ลงคอเชียวเหรอ?"
"ฉันไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น!!...อัญเชิญยมทูต!!!!"
"ไปลงนรกซะเถอะ!!...บาทามรณะ!!!!"
"โอ๊ววววววววววววว...อย่าาาาาาาาาาาา...ได้โปรด~~~")
...เอ้เหงื่อแตกพลั่กหลับตาปี๋บิดตัวพลางยกมือปัดป่ายไปมาพร้อมส่งเสียงร้องลั่น...แคทกับฝนเพิ่งเปลี่ยนชุดหลังอาบน้ำเสร็จได้ยินเสียงลูกพี่ลูกน้องจึงรีบเข้ามาดู...
"ตายแล้ว!!...เป็นอะไรน่ะพี่เอ้?...ทำใจดีๆไว้ค่ะ!!"
"ร้องลั่นบ้านเชียว...ฝันร้ายหรือไง?"
"แฮ่ก~~...แฮ่ก~~...นี่ผม...เผลอหลับไปเหรอ!?...ฮ่า~~...ฮ่า~~"
"โถๆ~~...เหงื่อออกเต็มตัวเลย...ท่าทางฝันจะน่ากลัวมากนะเนี่ย...พี่ฝันถึง'ไรเหรอคะ?...เอ้า!!...ดื่มน้ำค่ะ"
...รอยยิ้มของฝนที่แสดงออกถึงความห่วงใย...พี่แคทมีสีหน้าเรียบเฉยแต่ก็รู้ว่าเป็นห่วงเช่นกัน...ยังไงก็น่าหวั่นใจอยู่ดีแหละว่าถ้าวันหนึ่งพวกเธอเกิดเป็นแบบในฝันเมื่อกี้...ให้ตาย...ชักลังเลซะแล้วว่าแผนการที่อุตส่าห์คิดขึ้นควรจะเอามาใช้ดีหรือไม่?...
"พี่ฝันถึงบาทามรณะกับอัญเชิญยมทูต..."
"เอ๋?...ท่าไม้ตายสุดยอดของฝนกับปี้...มีอะไรเหรอ?"
"หืม--...ฝันแปลกดีนะเอ้...เอาน่าความฝันมันก็คือความฝัน...อย่าไปคิดมาก"
"ฮะๆๆๆๆ...ช่างฝันไปด้าย~~...คิดมากจนฟุ้งซ่านเกินไปแล้วจ้า~~...รีบๆไปอาบน้ำให้สบายอกสบายใจเถอะค่ะ"
...แค่ฝันเมื่อกี้มันก็น่าสยองขวัญเกินพอแล้ว...เฮ้อ~~...แต่ดื่มน้ำหลังฝันร้ายมันก็เข้าท่าดีเหมือนกัน...
"พี่เอ้...จงเลือกเพียงหนึ่งซิ!!...ระหว่างผ้าขนหนูของฝนกับพี่แคท...พี่จะเลือกใช้ของใครเอ่ย?"
(พรวด!!!!)
"วะ...หวา~~...ไม่...ไม่ต้อง!!!...พี่...พี่เอาของตัวเองมาใช้...ไม่ต้องใช้ของใครหรอกจ๊ะ...ฮะๆๆ"
"ทำอะไรของน้องน่ะ?"
"ฮิๆๆๆๆ...ล้อเล่นจ้า~~"
...

...ห้องอาบน้ำกลางแจ้งทางด้านหลังบ้าน...

"...สบายตัวจัง...อืม--...ทางเหนือนี้ตุลาก็เริ่มหนาวได้ที่แล้วนะ...ส่วนที่บ้านเรายังร้อนอยู่เลย"
...ได้แช่น้ำอุ่นในอ่างขนาดใหญ่อย่างสบายกายแต่เอ้ยังไม่วายถอนหายใจเฮือกหนึ่ง...สิ่งที่เขาควรคำนึงถึงอยู่เสมอและจงระมัดระวังให้มากก็คือ 2 สาวพี่น้องแคทกับฝน...สายเลือดในกายรวมทั้งจิตวิญญาณของพวกเธอ "เข้มข้น" กว่าคุณแม่อรศินีย์กับคุณป้าอรนิภาที่เป็นฝาแฝดกันแท้ๆซะอีก...
"หรือว่าเมื่อกี้?...สิ่งศักดิ์สิทธิ์จะดลใจไม่ให้ทำอะไรเกินเลย...นั่นอาจจะเป็นฝันบอกเหตุ"
(ในฝันนั่น...ฝนบอกให้เราเลือกเพียงคนเดียวระหว่างเธอกับพี่แคท...เราตอบไม่ได้จนเกือบโดนพวกเธอสังหารซึ่งต่อให้ถามเป็นร้อยครั้งก็ยังตอบไม่ได้อยู่ดีเพราะเราชอบทั้ง 2 คนเลย...แต่...ถ้าจะเลือกจริงๆแล้ว...อืม--...)
"ยังคิดถึงความฝันเมื่อกี้อีกหรือจ๊ะเพ่!!"
"ฝน?...ตกใจหมด"
"แฮะๆๆ...ขวัญอ่อนจริ๊ง~~"
...สาวน้อยวัย 18 ในภาวะกึ่งเปลือยห่มผ้าเช็ดตัวผืนจ้อยโชว์ต้นขาสวยเนียนในมือถือแก้วกับขวดใส่น้ำอะไรสักอย่าง...เอ้อดจะใจสั่นสะท้านราวตีกลองไม่ได้...ก็ฝนผิวขาวจับใจเหลือเกิน...ใบหน้าหวานอิ่มเอิบดวงตากลมโตคิ้วโก่งจมูกโด่งริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อ...ส่วนโค้งส่วนเว้าส่วนนูนก็เต่งตึงอวบอั๋นใช่ย่อย...นี่แหละที่เขาเรียกว่างามตามแบบฉบับสาวล้านนาแท้ๆ...
"ทำไมน้อง?..."
"อ่า--...ฝนอาบน้ำแล้วก็จริงแต่นึกได้ว่าเราอุตส่าห์มาเจอกันทั้งทีก็เลยอยากอาบด้วยกันสักครั้งน่ะค่ะ"
"มันจะดีเหรอครับ?...ผู้หญิงอาบกับผู้..."
"เออน่า!!...พี่เอ้เป็นกรณีพิเศษไม่เหมือนคนอื่นแล้วอีกอย่างพวกเราก็เหมือนพี่น้องกันจะคิดมากไปทำไมล่ะคะ?...ฝนกับพี่ไม่ถือหรอก"
"งั้น...พี่แคทล่ะ?"
...ฝนได้ฟังก็ลงนั่งคุกเข่าข้างๆอ่างน้ำเปิดขวดรินของเหลวสีอำพันจากขวดใบใหญ่ลงใส่แก้วแล้วส่งให้ลูกพี่ลูกน้องหนุ่ม...เอ้ยื่นมือรับแต่ก็โดนสาวเขี้ยวค้อนให้นิดๆด้วย...
"ฮ้ายย่าห์~~...โลภมากจริงตาคนนี้!!...มีวาสนาได้อาบน้ำกับสาวสวยอย่างฝนแล้วยังไม่พอใจอีกหรืองาย?...โธ่เอ้ย!!...รู้บ้างไหมว่าเวลานี้พี่เอ้เป็นคนโชคดีที่สุดในโลกเรียบร้อยแล้วนะ"
"หึๆๆ...เอ--...นี่มัน?...หวานๆขมๆ...ไวน์นี่นา"
"ของมึนเมานิดๆหน่อยๆ...ของแม่น่ะค่ะ"
"คุณป้าจะไม่ว่าเอาหรือ?"
"โฮ่!!...แม่รักฝนจะตายไป...อีกอย่างฝนก็โตแล้ว...ดื่มนิดดื่มหน่อยจะเป็น'ไรไปเหรอไอ้น้ำเปลี่ยนนิสัยเนี่ย?"
(...เปลี่ยนนิสัย!?...ได้ฟังคำนี้อยู่ๆก็พลันนึกถึงความฝันเมื่อกี้ซะจนได้...คิดแล้วยังขนลุกไม่หายเลยเรา)
"หือ?...เป็นอะไรน่ะ?...มองฝนแล้วไหงถึงหน้าซีดแบบนั้นอ่ะ?"
"ปละ...เปล่าจ๊ะเปล่า!!"
...ฝนนุ่งผ้าขนหนูสีเหลืองอ่อนนั่งพับเพียบใกล้ๆอ่างน้ำนั่นเอง...เอ้จิบไวน์แล้วก็พยายามแอบมองอะไรๆข้างในร่มผ้าญาติผู้น้องไปด้วย...
"คิกๆ...รู้นะ!!...แอบมองๆ...แต่มองยังไงๆก็ไม่เห็นหรอกเพราะฝนสวมกางเกงในอยู่จ้ะ!!"
"นั่นสิ...สีน้ำตาลอ่อน"
"ตายล่ะ~~...โรคจิต!!...ไม่นึกว่าพี่เอ้จะชอบดูกางเกงในสาวๆ...อือดีละ!!...ฝนจะฟ้องน้านีย์"
"แหม!!...น้องจ๋า~~...ของสวยๆงามๆใครก็อยากดูกันทั้งนั้น...ยิ่งเป็นของสาวสวยอย่างฝนยิ่งน่าดูไปกันใหญ่เลย"
"อ๊า!!...ปากหวาน...แต่ฮึ!!...ฝนไม่หลงกลเปิดให้ดูง่ายๆหรอกย่ะ!!...อ้าวพี่!?..."
...แคทในสภาพโป๊หมดจดเดินเข้ามาสมทบอีกคน...เธอเอาผ้าเช็ดตัวปิดเฉพาะหน้าอกและตรงส่วนนั้น...พอเอ้เห็นเข้าถึงกับสะดุ้งโหยงทำหน้าเลิ่กลั่กตาลุกปากคอสั่นเทาไม่น้อยแถมไม่กล้าขยับตัวออกจากอ่างด้วย (มันเพราะอะไรกันล่ะ?) ...
.........................................................................................

...ตอนนี้จบแล้ว...เอาเป็นว่าขออนุญาตบกพร่องโดยสุจริต...เพิ่มอีกตอนเป็น 7 ตอนล่ะกันนะ...ได้ป่ะๆ


...............................