รายการสนทนานอกรอบ ครั้งที่ 2
เศษเสี้ยวหนึ่งของพี่แคท อยากรู้ต้องอ่าน
adslman Posted: Mar 19 2006, 12:57 AM
รายการสนทนานอกรอบครั้งที่ 2
………………………………..
“สา…วันนี้เราจะเจาะข้อมูลของคุณเอกคเชนทร์ วิษณุมนตรีกัน…”
“หา!…ฝนเอาจริงหรือ?…แต่ว่า…”
“แน่สิ…นั่น…กำลังจะหนีออกไปแล้ว!!…”
“บอลเขาไปทำงาน…ไม่ได้หนีเธอสักหน่อย…”
“บอลหยุดก่อน!!…ฝนมีอะไรจะคุยด้วย…”
“ฝน…มีอะไรค่อยคุยพรุ่งนี้ละกัน…บอลจะรีบไปทำงาน…”
“ไม่เอา!!…กลับเข้ามาเดี๋ยวนี้…นี่แน่ะ!!…”
“อูย!!…เจ็บนะยัยบ้า…คอเสื้อฉันยืดหมด…เฮ้ย!!…ปล่อยเซ่…สาจับฝนไว้…ไอ้เชน!!…มึงก็รีบออกรถสิโว้ย…มัวมองห่าอะไรวะ??…”
“…น้องฝนจ๋า…พี่เชนไปก่อนนะจ๊ะ…บ๊ายบาย…”
“พี่เชนจับบอลกลับมาให้ฝนนะ!!…กรี๊ด!!…สากอดฝนไว้ทำไม…ปล่อยสิ…ชิ!!…ไม่ยอมปล่อยเรอะ??…”
“…ว้าย!!…คิกๆๆ…อย่า…จี๋เอวสา…ฮิๆๆๆ…โอ้ย!!…จั๊กจี้…”
“…ไปก่อนละเว้ย!!…ยัยแม่มด…วันนี้จะไม่ได้เจอกันซะแล้ว…ฮะๆๆๆๆ…”
“ฮึ่ม!!…ฝากไว้ก่อน!!…อย่าให้เจอนะ…หนีได้หนีไปแต่ยังไงก็ไม่มีทางหนีพ้นหรอก…ระวังรถบอลไว้ให้ดีเถอะ…”
“เอะอะอะไรกันน่ะ?…หนวกหูกันจริงๆ…พี่กำลังอ่านหนังสือนะ…”
“อุ๊ย!!…พี่แคท…”
“2 คนนี้มัวทำอะไรกันอยู่?…เสียงดังไปถึงในห้อง…”
“ฮึ!!…ดีละ…พี่แคทมากับฝนเลย…”
“นี่!!…อย่ากระชากแขนพี่สิ…อะไรของน้องนะ?…”
“…แววแห่งความยุ่งยากเริ่มมาเยือนพี่แคทอีกแล้ว…เฮ้อ!!…”
……………………………..
“จะขอข้อมูล?…คราวก่อนพี่ก็บอกไปแล้วนี่…”
“น่า…นั่นมันนิดเดียวเองค่ะ…ที่พี่ต้องมาพูดในวันนี้เป็นเพราะสานะ…อีกอย่างพี่ยังบอกไม่หมดเลย”
“อ้าว?…สาไปเกี่ยวอะไรด้วย…”
“ถ้าสาไม่มัวขวางไว้…ฝนก็จะได้ข้อมูลส่วนตัวของบอลไปแล้ว…”
“กลายเป็นว่าเราผิด…ให้ตายซี่…”
“ถามมา…อยากรู้อะไรล่ะ…ถ้าพี่บอกได้ก็จะบอก…”
“เย้ๆ…รับรองไม่นานๆ…งั้นคำถามแรกของวันนี้…พี่แคทคิดว่าตัวเองมีนิสัยยังไง?…”
“นิสัยยังไง?…ถามแบบนี้ว่ายากก็ยาก…ว่าง่ายก็ง่าย…คือบางคนยังไม่รู้ทั้งหมดเลยว่านิสัยของตัวเองเป็นอย่างไร…พี่ก็คิดว่ายังไม่รู้ถึงนิสัยทั้งหมดของตัวเองเหมือนกันเพราะชีวิตไม่ได้มีเพียงแค่นี้…เราต้องเจอคนอีกมากรวมทั้งพบสังคมใหม่ๆด้วย…ซึ่งมันขึ้นอยู่กับว่าเราจะปรับตัวปรับนิสัยให้เข้าได้หรือเปล่า?…นิสัยของพี่คือมีความอยากรู้อยากเห็น…รักการค้นคว้าหาความรู้จากตำราหนังสือและออกไปเรียนรู้จากสิ่งแวดล้อมจริงๆให้มากที่สุด…เพราะมันเป็นประโยชน์ต่อการเรียนด้วย”
“โอ้!!…ถึงว่าสิ…พี่แคทเคยตอบว่าชอบขับรถ…”
“สาเงียบไปเลย!!…คอยจดลงสมุดอย่างเดียวพอ…ฮึ!!…ฝนยังงอนอยู่นะยะ…เห็นแฟนดีกว่าคู่หู…”
“ค่า…หัวหน้า…ขี้ใจน้อยเจ้าแง่แสนงอนจริงๆเล้ย…”
“…นอกจากนี้พี่ก็ชอบทำตัวตามสบายไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมาก…ทั้งการแต่งตัวหรือการกินก็ง่ายๆ…”
“…ขนาดง่ายๆยังสวยเช้งวับ…เวลาเดินไปไหนอย่างกับราชินีแวดล้อมด้วยองครักษ์…ผู้ชายมองตาเป็นมัน…”
“นั่นพี่ไม่ชอบเลยสักนิด…แบบนี้ไงพี่ถึงได้ชอบอยู่ตามลำพังคนเดียวหรือไม่บางครั้งก็ขับรถไปที่ๆไม่มีคนหรือมีคนน้อยๆ…”
“ที่ไหนบ้างละคะ?…สถานที่ๆพี่ชอบไปและไม่ชอบไป?…”
“…ตามห้องสมุดหรือไม่ก็ขับรถออกนอกเมือง…ส่วนที่ไม่ชอบไปก็ที่ๆมีคนเยอะ…มันเอะอะหนวกหู…”
“วันหลังพี่พาสาไปด้วยสิคะ…สาก็อยากไปที่เงียบๆบ้าง”
“สา!!…”
“อ่า…ค่า…สงบปากแล้วค่ะหัวหน้า…”
“…และพี่ก็ชอบออกกำลังกายด้วย…ถ้ามีเวลาว่างก็มักจะไปสวนสุขภาพ…”
“อืม…มิน่ารูปร่างถึงดีแต่พี่ชอบเล่นกีฬาอะไรบ้างหรือเปล่า?…อ้าว!!…มองหนูทำไม?…อ๋อ!!…ได้ค่ะๆ…”
“เอาเป็นว่าพี่ชอบวิ่งละกัน…”
“…แล้วมีที่ไหนที่พี่อยากไปเที่ยวเป็นพิเศษ??…”
“อยากไปเที่ยวเหรอ??…อา…ก็คงเป็นทะเล…จะที่ไหนก็ได้…”
“…ไปใส่ชุดว่ายน้ำอวดหนุ่มๆ…โอ้ละหนอ…”
“ขอบอกไว้ว่า…ไม่เคยมีความคิดแบบนั้นอยู่ในหัวเลยสักนิด…เรื่องอะไรต้องไปอวดเนื้อหนังให้คนอื่นเห็น…”
“พี่กำลังหมายความว่ายังไม่เปลี่ยนทัศนคติที่ไม่ดีเกี่ยวกับผู้ชาย??…”
“ผู้ชายสำคัญกับเรามากนักหรือไง?…ในอดีตที่ผ่านมาพี่เห็นคุณพ่อเป็นตัวอย่างของผู้ชายที่ดีแต่ตอนนี้มันก็แค่นั้น…และตามสายตาพี่ในเวลานี้ยังไม่มีผู้ชายคนไหนจะเทียบได้ถึงครึ่งของคุณพ่อเลยสักคนเดียว…”
“งั้นบอลล่ะคะ??…สาว่าบอลก็ใช้ได้นะ…”
“โฮ่!!…สาถามคราวนี้ค่อยเข้าท่าหน่อย…แล้วพี่ว่าไงคะ?…”
“บอลเป็นผู้ชายที่ใช้ได้…แต่ก็มีอะไรหลายอย่างที่พี่ยังสงสัยในตัวเขาอยู่ซึ่งมันอาจจะมีหรือไม่มี?…เพียงพอหรือไม่เพียงพอ?…”
“เฮอะ!!…ตาบ้านั่น…ชิ่งหนีเก่งขึ้นเยอะแถมเดี๋ยวนี้รู้จักใช้แฟนให้เป็นประโยชน์…”
“ฝนนี่ชอบพูดประชดประชันสาจริง…”
“เอาเถอะ…พี่เห็นว่าบอลเขาก็เป็นคนดีคนหนึ่งและไม่ได้มีอคติอะไร…สาสบายใจได้จ๊ะ…”
“ผู้ชายคนอื่นล่ะคะ?…มีหลายคนทีเดียวนะที่สนใจพี่…ทั้งส่งจดหมายมอบดอกไม้ให้…หรือตื๊อขอคุยขอเบอร์โทร…”
“วิธีการเดิมๆพี่ก็ใช้วิธีการเดิมๆเช่นกันแต่อาจมีรุนแรงไปบ้าง…ฝนก็เห็นแล้วนี่นะ…เมื่อวันก่อน…”
“จำได้ๆ…วันนั้นพี่เล่นหนักน่าดู…เพื่อนๆฝนเห็นแล้วยังอดแสยงไม่ได้…แถมยัง…”
“อะไรหรือฝน??…”
“อ๊ะ!!…ไม่มีอะไรๆ…ดูท่าทางพี่จะเครียดแล้วนะคะ…ถามอะไรเกี่ยวกับผู้ชายต้องเป็นแบบนี้ทุกทีสิน่า…”
“งั้นพอแค่นี้ละกัน…พี่จะไปอ่านหนังสือต่อเพราะพรุ่งนี้มีสอบย่อย…”
“ฮิๆ…ขอบคุณสำหรับข้อมูลมากค่ะพี่…วันนี้ไม่สูญเปล่า…สา!!…ต้องเลี้ยงไอติมฝนไม่งั้นฝนจะงอนไม่เลิก…ต้องเย็นนี้ด้วยนะ…”
“เข้าใจแล้วค่า…สั่งโน่นสั่งนี่…แบบนี้เป็นแม่ฉันเลยดีมั้ยยะ?…”
……………………………..
“เป็นอะไรไปล่ะฝน?…ได้ข้อมูลเพิ่มน่าจะดีใจ…นี่กลับมัวนั่งจับเจ่าทำหน้าเซ็งเป็นยายแก่…”
“นี่!!…สาคิดว่าเมื่อกี้นี้พี่แคทบอกเรื่องส่วนตัวแบบหมดเปลือกแล้วรึ?…”
“…ยังมีมากกว่านี้อีก?…แต่เอ…ไม่ดีล่ะมั้ง…ถ้าพี่ไม่ได้เล่าก็หมายความว่าไม่ต้องการให้พวกเรารู้”
“…แต่บางเรื่องก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรนี่…พูดหน่อยจะเป็นไรไป…”
“งั้นเธอพูดออกมาเองเลย…”
“หวา!!…ไม่เอา…พี่แคทรู้เข้า…เดี๋ยวฝนโดนตีตาย!!…
“หึๆๆ…นี่เธอกลัวไม้เรียวเหมือนกันเรอะ?…”
“หืม…แต่ที่สาพูดมาก็ถูก…ถ้าพี่ไม่ได้เล่าก็หมายความว่าไม่ต้องการให้รู้…มันน่าเสียดาย…ทั้งที่พี่ยังมีความลับอีกตั้งมากมายซึ่งสาหรือบอลและใครคนอื่นๆก็ไม่รู้…ยังไงซะมีคนหนึ่งรู้ดีนะ…”
“ใคร?”
“คนผู้นี้เป็นคนที่พี่แคทเคารพรักและนับถือมาก…พี่แคทจะไม่มีความลับอะไรกับคนๆนี้เลย…”
“…ตกลงเป็นใครกันเล่า?…ฝนบอกหน่อยสิหรือจะบอกให้สารู้เรื่องทั้งหมดก็ได้…”
“…ถึงเวลาจะเล่าให้ฟังเองน่าแต่คนๆนี้เป็นคนที่สารู้จักดีทีเดียว…”
“…??…หรือว่า…??…”
“เอาน่ะ…ให้เวลาเป็นตัวบอกทุกสิ่งทุกอย่างเถอะ…ยิ่งอยู่ด้วยกันไปพี่เขาก็จะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาให้เห็นทีละนิดๆซึ่งบางทีอาจจะบอกเองก็ได้แล้วสาอย่าเป็นฝ่ายไปถามพี่แคทเชียวนะไม่งั้นสามีหวังโดนดุและฝนก็จะโดนตีเนื้อตัวลายพร้อยเป็นลายตุ๊กแกแน่…”
“ได้ๆๆ…แต่สาชักทนรอไม่ไหวแฮะ…อย่างว่านะ…ความลับของพี่แคท…ใครบ้างจะไม่อยากรู้…
ใครได้พบเจอพี่เขาแล้วก็ต้องอยากทราบเรื่องส่วนตัวและความลับต่างๆของเธอด้วยแทบทั้งนั้น…เหมือนกับสาในเวลานี้แหละ…จริงมั้ยเอ่ยๆ?…”
………………………………………………………………………………………………………
คุณล่ะอยากรู้มั้ย?? เหมือนว่าท่านจะรู้ตัวตนของสาวแคทดีขึ้นถ้าได้อ่านจบแต่มันก็ดูเหมือนว่าตัวเธอมีความลับซ่อนอยู่มากมายนัก
………………………………………………………………………………………………………