“จริงหรือเปล่า ...... เวโรนิก้า” เสียงที่ทรงพลังแต่แผงไว้ด้วยความเหี้ยมเกรียมของลินคอร์นดังก้องไปทั่ว หญิงสาวที่โดนเรียกชื่อถึงกับหน้าซีดปากสั่น เธอพยามจะหาเหตุผลดีๆมาโต้แย้ง แต่คนฉลาดเช่นเธอก็รู้ดีว่า ในตอนนี้เหตุผลดีแค่ไหนก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย
“ข้าถามว่ามันจริงหรือเปล่า เวโรนิก้า .......................!” เสียงของขุนศึกใหญ่ตวาดลั่นอีกครั้งเมื่อเห็นลูกน้องสาวไม่ยอมตอบ คราวนี้ทำให้เวโรนิก้าไม่อาจจะนิ่งเงียบได้อีกแล้ว “ค่ะ ท่านลินคอร์น”
“ปั้งงงงงงงงงงงงง” เสียงทุบโต๊ะดังสนั่น โต๊ะที่ทำจากหินอ่อนเนื้อดีแตกละเอียดเป็นผุยผง สีหน้าของลินคอร์นโกรธจัดจนดูน่าสะพรึงกลัว เสียงที่ทรงพลังอยู่แล้วตวาดลั่นหนักกว่าเดิมเป็น 100 เท่า “เจ้ารู้หรือเปล่า เวโรนิก้า ความผิดของเจ้าคราวนี้มันหนักหนาขนาดไหน เจ้าทำให้ร่างกำเนิดใหม่ของท่านอาลูคาร์ดตกไปอยู่ในมือพวกพรีส เจ้าไม่รู้เหรอไงว่ามันสั่นคลอนความมั่นคงของอาณาจักรเราแค่ไหน”
เวโรนิก้าก้มหน้านิ่ง จริงๆเธอเองก็ไม่เข้าใจเลย ทำไมทั้งท่านลินคอร์นและท่านเลอเซอโร่อยากได้ร่างของเจ้าหนุ่มนั่นนักน่ะ ทั้งๆที่มันก็แค่มนุษย์ที่มีพลังมาน่าสูงเท่านั้น มันไม่ใช่ร่างกำเนิดใหม่ของท่านอาลูคาร์ดแน่นอน .... แต่ก็ป่วยการที่เธอจะโต้แย้ง
“ท่านลินคอร์น ให้โอกาสข้าอีกครั้งเถอะค่ะ ข้ามีวิธีที่จะหาตัวเจ้าหนุ่มนั่น”
“ไม่จำเป็นหรอกเวโรนิก้า แค่หาตัวเจ้านั่นให้ข้าทำเองก็ได้ ข้าว่าเจ้ารอรับโทษทัณฑ์ที่นี่เถอะน่ะ” มาโฮนที่อยู่ในห้องนั้นด้วยพูดแทรกขึ้นมาทันที พร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างสะใจของเบลลิค
เวโรนิก้าหันมามองเจ้าแวมไพร์มาโฮนอย่างสุดแค้น เจ้านี่คาบข่าวมาบอกท่านลินคอร์น แถมยังตัดช่องทางเธอทั้งหมดอีก แต่นึกแค้นไปก็เท่านั้น สิ่งที่เธอกังวลที่สุดตอนนี้ก็คือบทลงโทษจากแวมไพร์ชั้นขุนพลตรงหน้านี่ต่างหาก
“ทัณฑ์ไร้น้ำ เป็นเวลา 100 วัน”
เวโรนิก้าร้องเสียงหลงอย่างตกใจ ในขณะที่มาโฮนและเบลลิคเผลอสบถมาคำหนึ่ง พวกมันคิดว่าเวโรนิก้าต้องโดนโทษตายแน่แล้ว แต่สุดท้ายแม่นี่ก็ยังรอด แต่จะว่าไป ทัณฑ์ไร้น้ำนี่สำหรับเธอก็โหดไม่แพ้กัน ทัณฑ์ไรน้ำมันก็คือการล่ามหญิงสาวจากนั้นเหล่าแวมไพร์ก็จะมารุมโทรมเธอทั้งวันทั้งคืนไม่ให้หยุดพัก โดยมีกฎข้อเดียวว่าชั่วขณะที่นักโทษน้ำใกล้แตก นักโทษก็จะโดนทรมานอย่างหนักเพื่อทำลายอารมณ์เสียวไม่ให้น้ำแตก เรียกได้ว่าการโดนเย็ดตลอดช่วงที่กำหนดนี้ นักโทษจะไม่วันเสร็จได้เลย แถมสามารถเย็ดได้ทุกรูปแบบจะดิบเถื่อนแค่ไหนก็ไม่ว่า ขอแค่อย่าให้นักโทษตายไปก่อน แต่ที่น่ากลัวก็คือหลังจากครบกำหนดแล้ว นักโทษจะโดนลดชั้นเป็นแวมไพร์ธรรมดา ทำให้ไม่มีสิทธิ์เข้ารับการรักษา ทำให้สภาพที่เหลือหลังจากนั้น นักโทษจะเหมือนตกนรกทั้งเป็นทีเดียว
และยิ่งเป็นแวมไพร์ที่มีโจทย์เยอะอย่างเวโรนิก้าด้วย รับรองเมื่อครบ 100 วันแล้ว สภาพของเธอจะต้องเละเทะดูไม่ได้แน่นอน
“ไม่น่ะค่ะท่านลินคอร์น ได้โปรดเถอะ ให้ข้าได้แก้ตัวเถอะท่านลินคอร์น” เวโรนิก้าร้องอ้อนวอนเสียงหลง โทษนี้มันหนักเกินเธอจะรับไว้ เธอหันมองไปรอบๆ เจ้าแวมไพร์ชั้นนักรบ 4 ตัวขยับเข้าเตรียมจับกุมตัวเธอทันที
“หยุดน่ะ ! ............... เวโรนิก้า ศักดิ์ศรีแวมไพร์ของเจ้าไปไหนหมด เจ้าลืมไปแล้วเหรอว่าเจ้าเข้ามาเป็นแวมไพร์เพราะอะไร !” เสียงลินคอร์นตวาดลั่น ทำให้เวโรนิก้าที่ร้อนรนเมื่อครู่ชะงักลงทันที เธอค่อยๆก้มหน้านิ่งราวกับจะยอมรับโทษทัณฑ์ เจ้าแวมไพร์ชั้นนักรบ 4 ตัวเห็นดังนั้นก็ต้องเข้าจับกุมเธอไว้ทันที
“ไปให้พ้น !!” เวโรนิก้าตวาดดังลั่น พร้อมกับเหวี่ยงแวมไพร์เหล่าล้มกลิ้งระเนระนาดไปทั่ว ก่อนที่เธอจะเชิดหน้าราวกับนางพญาเหมือนที่ทำมาทุกครั้ง “ข้าจะเดินไปเอง”
.
.
.
.
.
“ท่านวิเวียนไปพักก่อนดีไหมครับ” ไอ้ตุ๋นพูดขึ้นมาเบาๆ ระหว่างที่วิเวียนกำลังเช็ดตัวให้นายอาร์ต แต่หญิงสาวก็ยังให้คำตอบเหมือนทุกครั้งที่เขาถามอยู่ดี
“ไม่เป็นไรหรอกนายตุ๋น ข้ายังไหว” วิเวียนหันมาตอบพร้อมกับยิ้มบางๆแบบที่ทำอยู่เสมอ แต่คราวนี้ไอ้ตุ๋นไม่ยอมเหมือนทุกครั้งแล้ว
“อย่าเลยครับ ท่านวิเวียนดูแลไอ้อาร์ตมา 3 วันแล้วน่ะครับ ท่านวิเวียนไปพักก่อนน่ะดีแล้วครับ เดี๋ยวท่านวิเวียนเป็นอะไรไปอีกคนจะแย่น่ะครับ เดี๋ยวถ้าไอ้อาร์ตมันรู้สึกตัวเมื่อไหร่ผมจะรีบไปบอกท่านวิเวียนเองครับ”
“อืม .... ก็ได้” หญิงสาวตอบแผ่วเบา จริงๆเธอก็รู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองก็จะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ไหนจะตอนที่เย็ดมาราธอนกับนายอาร์ตจนร่างกายอ่อนล้า พอช่วยเขาออกมาได้เธอก็จัดแจงดูแลเขาที่นอนสลบมา 3 วัน 3 คืน ตลอดไม่ได้พัก ข้าวปลาก็ไม่ยอมกินอีกต่างหาก ตอนนี้เธอเลยตัดสินใจไปนอนพักสักแป๊บก่อน จะได้มีแรงมาดูแลชายหนุ่มอีกรอบ
ไอ้ตุ๋นมองหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังเดินจากไป ก่อนจะหันมามองเพื่อนรักของตัวเองอย่างอิจฉาหน่อย “ไอ้อาร์ตเอ๋ยยยยย มึงทำบุญด้วยอะไรว่ะเนี่ย มึงถึงมีผู้หญิงเอ็กซ์ๆแบบนี้มาคอยดูแลน่ะ”
จะว่าไปแล้ว เมื่อ 3 วันก่อนมันยังจำได้ดี ตอนที่แยกกับวิเวียนที่ตึกพาณิชย์ ตัวไอ้ตุ๋นเองก็ร้อนใจอยากจะไปช่วยเพื่อนเหมือนกัน แต่ก็จนใจไม่รู้จะตามไปยังไง มึงจึงรีบตรงดิ่งกลับบ้านพ่อแม่มันก่อน บ้านหลังนี้ที่พ่อแม่มันยกให้ท่านวิเวียนอยู่ โดยที่ทั้ง 2 หลบไปอยู่ต่างจังหวัดตามคำสั่งของท่านวิเวียน หลังจากรอมานานหลายชั่วโมง ร่างของทั้งคู่ก็เหาะมาจากฟ้า นี่เป็นครั้งแรกที่มันได้เห็นร่างเปลือยของวิเวียนเล่นเอาไอ้ตุ๋นควยลุกขึ้นมาทันที แต่มันก็ยังช่วยพยุงร่างไม่ได้สติของนายอาร์ตเข้าบ้าน ก่อนที่ท่านวิเวียนจะจัดการดูแลนายอาร์ตเองคนเดียว นี่ก็ผ่านมา 3 วันแล้ว มันก็ไม่รู้เหมือนกันว่านายอาร์ต จะตื่นมาเมื่อไหร่
.
.
“อย่า .................................... !!”
เสียงนายอาร์ตตะโกนดังลั่น พร้อมกับลุกขึ้นนั่งเหงื่อโทรมกาย สีหน้าของชายหนุ่มตอนนี้มีแต่ความตื่นกลัว ราวกับว่าพึ่งหลุดออกจากฝันร้ายที่ยาวนานยังไงยังงั้น เล่นเอาไอ้ตุ๋นที่กำลังดูแลเพื่อนรักอยู่พลอยตกใจไปด้วยอีกคน แต่เมื่อมันตั้งสติได้แล้วมันก็ตรงเข้าไปปลอบเพื่อนทันที
“ไอ้อาร์ต ใจเย็นๆก่อน ไม่มีอะไรแล้วเว้ย มึงใจเย็นๆ”
“ไอ้ตุ๋น กูฝันร้าย” นายอาร์ตหันมาละล่ำละลักบอกเพื่อนทันที
“เออ มึงไม่ต้องกลัว ตอนนี้มึงอยู่บ้านกู มึงปลอดภัยแล้ว .... เอ้า กินน้ำก่อนมึง” ไอ้ตุ๋นพูดจบก็รีบส่งแก้วน้ำให้เพื่อนทันที นายอาร์ตที่กำลังตกใจรีบคว้าแก้วมาดื่มทันที แต่ยังไม่ทันที่เขาจะดื่มหมด เสียงหญิงสาวที่เขาคุ้นหูก็ดังขึ้น
“ตุ๋น อาร์ตตื่นแล้วเหรอ อาร์ต เป็นไง.........” วิเวียนที่ยังอยู่ไม่ไกลนักได้ยินเสียงนายอาร์ตร้อง หญิงสาวดีใจเป็นอย่างมากที่เขาฟื้นสักที เธอรีบตรงเข้ามาในห้องเพื่อดูอาการเขา แต่ .... ไม่ทันที่เธอจะพูดจบ
“เผล้งงงงงงงงงงง”
แก้วน้ำในมือนายอาร์หล่นแตกกระจาย พร้อมๆกับเสียงร้องด้วยความตื่นกลัวของชายหนุ่ม เล่นเอาวิเวียนถึงกับหน้าเสียถอยหลังไปติดมุมห้อง โดยเฉพาะประโยคถัดมาของเขา “ไอ้ตุ๋นช่วยกูด้วย มันจะฆ่ากู” คำนี้มันบาดเข้าไปในใจเธอ ใช่ .... เธอพยามจะฆ่าเขาจริงๆ ก็ไม่แปลกที่เขาจะหวาดกลัวเธอราวกับเป็นปีศาจเช่นนี้ และเมื่อเธอย้อนนึกกลับไปเธอก็ยิ่งโกรธตัวเองไม่น้อย จนน้ำตาของเธอเริ่มเอ่อล้นช้าๆ
“ไอ้อาร์ต มึงตั้งสติก่อน มึงใจเย็นๆ ท่านวิเวียนเขาไม่ทำอะไรมึงหรอก” ไอ้ตุ๋นพยามปลอบเต็มที่ แต่เพื่อนรักของมันได้ยินดังนั้นกลับหันมามองมันอย่างไม่เชื่อหู
“ท่านวิเวียน .......... มึงรู้จักมันเหรอ”
“อะ ..... เอ่อ เรื่องมันยาวว่ะ กูว่ามึงนอนพักก่อนดีกว่า” ไอ้ตุ๋นอึกอักไม่น้อยเมื่อเจอเพื่อนคาดคั้นแบบนี้ มันพยามเปลี่ยนเรื่องพร้อมกับกดตัวนายอาร์ตให้นอนลง แต่เพื่อนของมันก็ขัดขืน
“ที่แท้มึงก็พวกเดียวกัน .....มึงไปให้พ้นเลยยยยยยยย!” นายอาร์ตตะวาดดังลั่นพร้อมกับผลักเพื่อนอย่างแรง แรงขนาดที่ทำให้ร่างของไอ้ตุ๋นกระเด็นไปไกล ก่อนจะล้มนอนจุกลุกไม่ขึ้น มันไม่อยากเชื่อมาก่อนเลยว่าเพื่อนของมันจะมีแรงมหาศาลขนาดนี้
แต่นายอาร์ตก็ไม่สนใจ เขาคว้าเสื้อมาใส่ทันที พร้อมกับลุกออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็วเพื่อหวังว่าจะหนีจากที่นี่ไปให้พ้นๆ แต่ไม่ทันที่เขาจะก้าวพ้นห้องมือเล็กๆของหญิงสาวก็มาฉุดเข้าไว้ทันที
“อาร์ตจะไปไหน อาร์ตยังไม่หายดีน่ะ .....” ด้วยความเป็นห่วง วิเวียนตรงเขารั้งชายหนุ่มไว้ทันที แต่แล้ว
“ผลั๊ว !!”
ฝ่ามือของนายอาร์ตฟาดเข้าใบหน้าเธอเต็มๆ จนเธอเซไป 2-3 ก้าว ความแรงของมันทำเอาใบหน้าเธอแดงก่ำขึ้นมาทันที หญิงสาวนิ่งเงียบไปในทันใด ไม่รู้ว่าเพราะเธอตกใจ หรือ เพราะเธอรู้สึกผิดกันแน่
“อย่ามายุ่งกับชั้น” ชายหนุ่มทิ้งคำสุดท้ายไว้ก่อนที่จะเดินจากไป โดยที่ไม่สนใจหญิงสาวที่ก้มหน้าเงียบพร้อมกับปล่อยน้ำตาที่เอ่อล้นไหลออกมาอยู่ข้างหลัง ส่วนไอ้ตุ๋นเองเมื่อเห็นเพื่อนเดินออกไปแบบนั้นมันก็รีบลุกจะไปตามทันที แต่เพราะยังจุกอยู่มันเลยลุกไม่ขึ้นสักที วิเวียนเห็นดังนั้นเธอก็เลยบอกมันเสียงเศร้าๆ
“ปล่อยเขาไปเถอะตุ๋น”
.
.
.
“โธ่เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
นายอาร์ตร้องออกมาดังลั่น เพื่อที่จะหวังให้ความรู้สึกที่มันอัดอั้นในอกได้ระบายออก แต่น่าเสียดาย ที่ถึงแม้เขาจะตะโกนจนดังลั่นกว่านี้อีกเป็น 100 เท่า แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้เขาดีขึ้นมาได้เลย
ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขารู้สึกภายในจิตใจตอนนี้มีเพียงความเจ็บช้ำเท่านั้น ความเจ็บช้ำแต่ไม่ใช่เรื่องที่เขาโดนตามฆ่า หรือเรื่องที่เขาตกอยู่ในอุ้งมือของพวกปีศาจ ความเจ็บช้ำที่เกิดจากความหลอกลวง หญิงสาวที่เขามีใจ หญิงสาวที่เขาทุ่มเทความรักทั้งหมดให้ไป แต่สุดท้ายเธอก็กลับมาหลอกลวงเขา หลอกลวงให้เขาหลงรัก หลอกลวงเพื่อจะมาอยู่ใกล้ๆ หลอกลวงเพื่อจะทำร้ายเขาในภายหลัง
วิเวียน ..... เธอมันก็ไม่ต่างอะไรกับพี่ใบเตยเลย
บรรยากาศรอบกายเริ่มเย็นลง สายลมแผ่วเบาลอยมาสัมผัสร่างเขาช้าๆ บรรยากาศแบบนี้ ศาลากลางน้ำที่เดิมแห่งนี้ มันทำให้เขานึกถึงวันที่ได้เจอกับวิเวียนครั้ง มันช่างเหมือนกันไม่มีผิด เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยทำไมสุดท้ายเขาต้องมาหยุดตรงที่นี่ด้วย ที่ที่เป็นจุดเริ่มของความทรงจำที่ปวดร้าว
ชายหนุ่มหันมองไปรอบๆตัวพร้อมกับคำถามมากมายในใจ แต่อยู่ๆสายตาเขาก็จับไปที่ของสิ่งหนึ่ง นาฬิกาข้อมือสายหนังสีน้ำตาล ของที่วิเวียนมอบให้เขาในวันเดท นาฬิกาที่เขาทั้งรักทั้งทะนุถนอมมันอย่างดี นาฬิกาที่เขาใส่ติดมือทุกวันไม่ยอมให้ห่างกาย นาฬิกาที่เขาคิดเสมอว่ามันคือตัวแทนแห่งความรักเขาและเธอ
.
.
หลอกลวงทั้งนั้น
.
.
นาฬิกาเรือนนี้มันก็เหมือนเรื่องอื่นๆ เธอให้เขามาไม่ใช่เพราะรักอย่างที่เขาเฟ้อฝัน เธอให้เขาก็เพื่อให้เขาตายใจ หลงไว้ใจเธอโดยไม่ทันระวังตัว ไอ้หน้าโง่เอ๊ย .......... ชายหนุ่มบาดน้ำตาช้าๆ ตอนนี้เขาตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ในเมื่อนาฬิกาเรือนนี้มันคือความหลอกลวงที่เธอมอบให้มา ดังนั้นมันก็ป่วยการที่เขาจะทนเก็บมันไว้ต่อไป เมื่อคิดได้ดังนั้นชายหนุ่มก็ถอดมันออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเงื้อมือสุดแขน เพื่อหวังจะเหวี่ยงมันไปให้ไกลสุดสายตา
.
.
โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า .... ทุกการกระทำของเขาถูกจับตามองโดยนกกาตัวหนึ่งอยู่ไม่ห่าง
.
.
.
.
.
“อือ อืออออออ” เสียงร้องครางแผ่วเบาของแวมไพร์สาวบ่งบอกว่าตอนนี้เธอกำลังอ่อนล้าเหลือเกิน แต่สภาพของเธอตอนนี้ก็ยังดูดีกว่าที่เธอกังวลตอนแรกนิดหน่อย ร่างเปลือยเปล่าของเธอนอนอยู่บนเก้าอี้แข็งแรงที่ทำมุม 45 องศา สองมือของเธอโดนล็อกแน่นอยู่เหนือหัว สองขาก็ถูกล็อกให้อยู่ในท่าชันเข่า ก่อนจะอ้าให้กว้างที่สุดเพื่อโชว์เนินหีอวบอิ่มสะอาดตา เนินหีที่ถูกเสียบด้วยควยเทียมขนาดใหญ่พอๆกับอีกอันที่เสียบที่ตูด และควยเทียมทั้งคู่ก็กำลังทำงานของมันอย่างเต็มกำลัง
“อา ...... อ๊า ......” เธอร้องเสียงดังลั่นอีกครั้ง สะโพกของเธอบิดไหวไปมาอย่างเสียวซ่าน แต่เจ้าควยเทียวทั้งสองกับยึดติดแน่น ไม่มีทีท่าจะหลุดออกมาได้เลย เวโรนิก้าเองก็เหนื่อยหอบอย่างแรง สายตาเริ่มพร่ามัว ร่องหีหีฟิตกระชับเริ่มตอดรัดอย่างรุนแรง เป็นสัญญาณว่าเธอใกล้ถึงจุดสุดยอดแล้ว
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” แต่เธอกลับร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เพราะทันทีที่เซ็นเซอร์ในตัวเจ้าควยเทียมจับได้ว่าเธอใกล้จะเสร็จแล้วนั้น มันก็หยุดการทำงานพร้อมกับกระแสไฟฟ้าจำนวนมหาศาลออกมาทันที รูหีและรูตูดนั้นเป็นจุดที่บอบบางมากที่สุดของร่างกาย มันไม่มีอะไรคอยป้องกันตามธรรมชาติอยู่แล้ว นี่กลับมาโดนจู่โจมด้วยไฟฟ้าแรงสูงโดยตรงอีก ทำให้เวโรนิก้าเจ็บปวดอย่างที่สุด อารมณ์เงี่ยนที่กำลังจะประทุเมื่อครู่โดนทำลายทิ้งอย่างรวดเร็ว และเมื่อเจ้าควยเทียมจับได้ว่าเธอโดนทำลายความเงี่ยนไปแล้ว มันก็เริ่มกระบวนการทำงานใหม่ทันที
นี่คือสิ่งที่เธอโดนมาตลอด 3 วัน 3 คืน โดนทำให้เงี่ยนแล้วก็ช็อตด้วยไฟฟ้า เป็นแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาไม่มีพัก จนแม้แต่ตัวเธอเองก็จำไม่ได้ว่าโดนแบบนี้ไปกี่รอบแล้ว ทำให้หญิงสาวที่ไม่ได้กินไม่นอนตลอด 3 วัน เหนื่อยล้าอย่างหนัก
“เป็นไงล่ะนังตัวดี เจอควยไฟฟ้าแบบนี้สะใจมากไหม ฮ่าๆๆ” เสียงของโจทย์ใหญ่ของเธอ ‘แวมไพร์เบลลิค’ ดังลั่น มันก้าวเข้ามาในห้องในสภาพเปลือยเปล่า มือของมันก็รูดควยใหญ่ยักษ์ช้าๆ สภาพอิดโรยของเวโรนิก้าสร้างความสะใจให้มันไม่น้อย
“มึงแม่งโจทย์เยอะจริงๆน่ะรู้ตัวไหม ตอนนี้มีรายชื่อแวมไพร์ที่จะมาเย็ดมึงยาวเป็นหางว่าวแล้วน่ะ ไหนจะพวกที่กำลังจะข้ามมาจาก wonderland เพื่อเย็ดมึงโดยเฉพาะอีก กูว่าอีกแค่ 2-3 วัน รายชื่อรอบแรกคงทะลุ 500 แล้วว่ะ” เจ้าเบลลิคกล่าวเย้ยหยันเธออย่างสะใจก่อนจะเอามือหยาบกร้านลูบใบหน้าขาวใสของอีกฝ่ายไปมา มันเชื่อว่าเมื่อได้ยินแบบนี้นางต้องหวาดกลัวลนลานไม่เหลือคราบนังแวมไพร์ตีตราปากดีเหมือนก่อนแน่
“ท่าทางข้าจะเรตติ้งตกน่ะ ข้านึกว่าจะมีคนเข้าชื่อรอเย็ดข้า 500 ตัวภายในวันเดียว นี่ต้องรอไปถึง 2-3 วันเลยเหรอ” แต่มันก็คิดผิด อีนี่ไม่ว่าจะอยู่เวลาไหนมันก็ยังยียวนกวนประสาทมันได้เสมอจริงๆ
“ยังปากดีได้อยู่อีกน่ะ เวโรนิก้า คงเพราะยังแรงดีอยู่ล่ะสิ งั้นเรามาเพิ่มระดับก่อนหน่อยเป็นไง” เมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้าสงสัยมันก็เอื้อมมือไปหยิบของบางอย่างขึ้นมา แค่ดูก็รู้เลยว่ามันคือรีโมทอะไรสักอย่าง ที่หน้าปัดของมันมีตัวเลขดิจิตอลเลข 6 อยู่ และพอเจ้าเบลลิคกดเครื่องหมาย + ที่อยู่ด้านข้าง ตัวเลขก็วิ่งไปสุดอยู่ที่เลข 10 และเมื่อเจ้าเบลลิคกด enter เท่านั้นแหละ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก” เวโรนิก้าร้องอย่างเจ็บปวดทันที ควยเทียมทั้งสองหมุนควงเร็วขึ้นอีกหลายเท่า ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเจ้ารีโมทนั่นก็คือรีโมทควยเทียมพวกนี้นี่เอง ควยเทียมที่หมุนเร็วขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งนั้นย่อมหมายความว่ามันจะทำให้เธอถึงจุดสุดยอดได้เร็วขึ้นอีกนั่นเอง และเมื่อร่องหีเธอกระตุก มันก็ปล่อยกระแสไฟฟ้าแรงสูงกว่าเดิมหลายเท่าเช่นกันใส่เธอทันที ทำให้เวโรนิก้าต้องร้องอย่างเจ็บปวดอีกครั้ง
“ฮ่าๆๆๆๆ สะใจจริงโว้ย มึงรู้สึกยังไงมั่งว่ะเวโรนิก้า ที่โดนของเล่นจากหน่วยวิจัยบนโลกนี้ที่มึงดูแลเล่นงานน่ะ”
“อืออออออออ” หญิงสาวไม่ตอบอะไรนอกจากครางในลำคออย่างสุดกลั้น เมื่อเจ้าควยเทียมทั้งคู่ทำงานเต็มกำลัง มันเลยสามารถส่งเธอถึงจุดสุดยอดอีกครั้งได้อย่างรวดเร็ว และเมื่อเธอใกล้จะเสร็จ เจ้าควยเทียมก็ปล่อยไฟฟ้าเช่นเดิม กลายเป็นว่าเธอต้องโดนช็อตต่อเนื่องนาทีต่อนาทีเลยทีเดียว
“อ๊ากกกกกกกกกกก” เสียงเธอร้องดังลั่นอีกครั้งพร้อมกับไฟฟ้าจากควยเทียมที่ไหลเข้าสู้ร่างของเธอ ร่างของเธอกระตุกรุนแรงอย่างน่ากลัว เป็นเช่นนี้เหมือนทุกครั้ง แต่ว่าคราวนี้มีบางอย่างที่ต่างออกไป ‘ปั้ง’ เสียงระเบิดเล็กๆดังขึ้นทันที ก่อนที่เจ้าควยเทียมคู่นั้นจะหยุดการทำงานลง
“ข้ารู้สึกยังไงเหรอเบลลิค” เวโรนิก้ากลั่นใจตอบช้าๆ หลังจากพึ่งโดนซ็อตจนเหนื่อยอ่อนเมื่อครู่
“ข้ารู้สึกว่ามันเปราะไปหน่อยว่ะ คงเป็นเพราะมันหมุนแรงเกินไป ทำให้ข้าถึงเร็ว พอข้าถึงเร็วมันก็ต้องตัดสลับวงจรไปมา ทำแบบนี้หลายๆครั้งความร้อนมันก็ขึ้นสูงจนในที่สุดวงจรก็ไหม้ ข้าว่าต้องไปลดระดับความแรงลงสักหน่อย แล้วก็ดูเรื่องการระบายความร้อนด้วย เป็นไง ที่ข้าพูดมาทั้งหมดเจ้าเข้าใจไหม แล้วอย่าลืมจดไปบอกแฟรงกินส์ด้วยล่ะ”
“อีเวรรรรรรรรรรรรรร” เบลลิคเลือดขึ้นหน้าทันที มันตรงเข้าไปกระชากควยเทียมอันใหญ่ออกก่อนจะเสียบเข้าไปใหม่อย่างแรง ทำแบบนนี้ซ้ำไปซ้ำมา เล่นเอาเวโรนิก้าครางดังลั่น แต่ดูเหมือนจะเป็นการครางเพราะความเจ็บปวดซะมากว่า
“มึงรู้ไหม ที่พวกกูอดทนรอมา 3 วันเนี่ย เพราะพวกกูอยากเห็นมึงในสภาพย่ำแย่ที่สุด กูอยากเห็นมึงอ่อนล้าไม่ได้พักผ่อน กูอยากเห็นมึงอดอยากจนร้องขอกินน้ำควย ทำไมว่ะ ทำไมมึงยังปากดีได้อยู่อีก มึงไม่หิวเหรอ มึงไม่อยากกินน้ำควยเหรอห่ะ”
ไอ้แวมไพร์ร่างอ้วนตะโกนอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับเร่งซอยควยเทียมอย่างรุนแรงโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ในขณะที่เวโรนิก้าเริ่มจะชินมั่งแล้ว เธอเลยรู้สึกเงี่ยนขึ้นมาแทน และแน่นอนยิ่งเจ้าเบลลิคซอยแบบนี้มันทำให้เธอได้มีโอกาสน้ำแตกเป็นครั้งแรกใน 3 วันแน่ๆ เธอแอบยิ้มนิดนึงโดยไม่ให้เจ้าแวมไพร์อ้วนน่าโง่นั่นรู้ ร่องหีเธอก็กระตุกเล็กๆบ่งบอกว่าน้ำเธอจะทะลักออกมาแล้ว
แต่แล้ว ....
เซ็นเซอร์อันเล็กๆที่ถูกฝังในหีของเวโรนิก้าก่อนหน้าทำงานทันที เซ็นเซอร์อันนี้เชื่อมโยงไปที่เก้าอี้ที่เธอนอนมาตลอด 3 วัน เพื่อคอยส่งสัญญาณว่าเธอจะน้ำแตกหรือยังเหมือนกับเซ็นเซอร์ในควยเทียม และเจ้าเตียงนั้นก็ตอบสนองเซ็นเซอร์ทันที เข็มขนาดเล็กๆนับร้อยที่อยู่ใต้เบาะถูกเสียบขึ้นมาอย่างแรง เข็มที่ทั้งเล็กและยาวเมื่อเสียบทะลุเนื้อเข้ามามันสร้างความเจ็บปวดให้แก่เธออย่างมาก เล่มเดียวไม่เท่าไหร่ นี่มันมีถึง 100 เล่มนี่สิ เล่นเอาเวโรนิก้าร้องลั่นทันที
“ฮ่าๆๆๆ สะใจกูจริงเว้ยยยยยยย เวโรนิก้า มึงไม่มีวันได้เสร็จหรอก กูว่ามึงเลิกปากดีแล้วก็อ้อนวอนให้กูเย็ดมึงซะดีๆ อีเหี้ย”
เวโรนิก้าหายใจหอบอย่างแรงเพื่อหวังว่าลมหายใจของเธอจะปลดปล่อยความเจ็บปวดนี้ออกไปบ้าง ที่เจ้าเบลลิคพูดมาก็ถูก การไม่ได้นอนเลยตลอด 3 วัน มันทำให้เธอเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก ตอนนี้ตาเธอเริ่มลาย สมองเริ่มสั่งการไม่ได้ดังใจแล้ว แต่ไอ้ความเพลียไม่เท่าไหร่ ความหิวกระหายนี่สิ เพราะพวกมันรู้ดีว่าแวมไพร์จะกินน้ำเงี่ยนผ่านหีและปากแทนเลือดได้ พวกมันเลยไม่มีใครมาเย็ดเธอสักที พวกมันต้องการให้เธอเองต่างหากที่เป็นฝ่ายร้องขอให้เย็ด เพราะแบบนี้คงสะใจกว่าที่จะได้ยินประโยคนี้จากแวมไพร์จอมเย่อหยิ่งอย่างเธอ และเธอเองก็รู้ดี การร้องของให้พวกมันเย็ดในเวลานี้เป็นสิ่งที่ควรทำที่สุดแล้ว
“จะว่าไปเจ้าก็หล่อไม่เบาน่ะเบลลิค” เธอเสียงอ่อนลงอย่างยอมแพ้ “โดยเฉพาะผิวใหม่ของเจ้ามันขาวใสไม่เบา ไม่เหมือนผิวเก่าที่กระดำกระด่างก่อนจะโดนข้าเผาน่ะ ฮ่าๆๆๆ”
แต่เธอคือ เวโรนิก้า ไอ้เรื่องจะมายอมสยบแบบนี้ไม่มีวันซะหรอก
“อัสนีบาตร 5 วิถี”
เบลลิคร่ายเวทย์ดังลั่นทันที พลังสายฟ้าระดับเลเวล 6 ไหลมารวมกันที่ปลายนิ้วทั้ง 5 แต่คราวนี้มันไม่ปล่อยออกมาตามอากาศ มันกลับรวมพลังอยู่อย่างนั้นจนตอนนี้ประกายสายฟ้าส่องแสงแปล๊บๆไปหมด เมื่อรวมพลังได้ตามต้องการแล้วเจ้าเบลลิคก็ใช้มือข้างนั้นขยำไปที่เต้านมของเวโรนิก้าทันที กระแสไฟจำนวนมากไหลเข้าร่างเธอจนหมด กระแสไฟที่รุนแรงกว่าควยเทียมสองอันมือครู่มากมายนัก ร่างของแวมไพร์สาวกระตุกอย่างรุนแรงพร้อมกับความเจ็บปวดที่ถาโถม เสียงครวญครางของเธอดังลั่นราวกับจะขาดใจ
“พูดดีๆไม่ชอบใช้ไหมอีเวร ดี กูจะทำให้มึงจำวันนี้ไปจนตาย อีเหี้ย !!”
.
.
.
.
.
“ก๊า ๆๆๆๆๆๆ” เสียงร้องพร้อมกันของฝูงนกกาทำเอานายอาร์ตที่กำลังนั่งอยู่ในศาลาสะดุ้งโหยง เขาหันมองไปรอบก่อนจะแปลกใจเล็กๆ สวนแห่งนี้ที่มีคนเข้าออกอยู่เสมอแต่ตอนนี้ไม่มีใครเลย ตอนนี้มีเขาอยู่เพียงคนเดียว ! การต้องอยู่คนเดียวในที่แบบนี้ เมื่อบวกกับเสียงร้องระงมของฝูงนกกานับพันที่มาจากไหนไม่รู้ บรรยากาศมันก็ไม่ต่างอะไรเลยกับบรรยากาศในหนังสยองขวัญ
แต่ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะคิดอะไรต่อ อยู่ๆเจ้านกกาตัวหนึ่งก็บินร่อนเข้ามาในศาลาก่อนจะมาเกาะเก้าอี้ไม่ห่างจากเขามากนัก ไม่แค่นั้นมันยังจ้องมาที่เขาเขม็งอีกด้วย นายอาร์ตถึงกับกลืนน้ำลายไปเฮือกใหญ่ ก่อนจะนึกคำพูดมาปลอบใจว่ากำลังคิดไปเอง แต่ไม่ทันที่นายอาร์ตจะพูดอะไรเจ้านกนั่นก็ทำในสิ่งที่เขาแทบไม่เชื่อหู
“อยู่นี่เองเหรอว่ะไอ้เด็กเวร ให้กูตามหาตั้ง 3 วันเลยน่ะมึง”
“เฮ้ยยยยยยย !” นายอาร์ตร้องเสียงหลงหกล้มก้นกระแทก มันพูดได้ ! ....... เรื่องบ้าอะไรเนี่ยนกกาที่ไหนมันพูดได้ ไอ้นกนี่มันต้องเป็นนกผีแน่ๆ ว่าแล้วนายอาร์ตก็รีบลุกอย่างรวดเร็วก่อนจะใส่เกียร์หมาจ้ำอ้าวออกไปทันที
แต่ไม่ทันที่นายอาร์ตจะออกไปพ้นศาลาดี ก็มีกลุ่มชายฉกรรจ์หลายคนพุ่งออกมาล้อมเขาไว้ทุกด้าน หนึ่งในนั้นก็พุ่งเข้ารวบนายอาร์ตทันทีก่อนจะล็อกเขาไว้แน่นราวกับงูร้ายที่รัดเหยื่อไม่ปล่อยยังไงยังงั้น
“ไปกับพวกกู !!” เจ้าชายร่างยักษ์นั่นร้องลั่นก่อนจะแยกเขี้ยวใส่เขาทันที เท่านี้อาร์ตก็รู้แล้วว่าเจ้านกผีนั่น กับพวกคนที่ล้อมเขาไว้นี้มันก็คือพวกปีศาจที่เขาเจอในโกดังนั่นเอง ภาพอันน่าสยดสยองในโกดังนั้นผุดขึ้นมาในหัวเขาทันที ภาพของพวกปีศาจเหล่านี้ที่รุมดูดเลือดมนุษย์อย่างหิวกระหาย ภาพของศพนับสิบที่กองสุมเอาไว้ สัญชาติญาณร้องบอกเขาทันทีว่า ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง แกต้องกลายเป็นศพแบบนั้นแน่ๆ
“เฮ้ยยยยยยยย !” เจ้าแวมไพร์ร้องลั่น จะไม่ให้มันตกใจได้ยังไงในเมื่อชายหนุ่มที่มันกำลังล็อกไว้แน่นหนาตรงหน้า อยู่ๆก็มีพละกำลังมหาศาลขึ้นมาซะอย่างนั้น สองแขนที่มันล็อกไว้แน่นเมื่อครู่ โดนชายหนุ่มค่อยๆง้างออก ไม่แค่นั้น พอง้างได้สุดแล้ว ชายหนุ่มก็เหวี่ยงร่างของมันลงกระแทกพื้นอย่างแรง ก่อนที่เขาจะวิ่งหนีออกจากวงล้อมไปอย่างรวดเร็ว
“ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยยย จับยังไงของมึงว่ะ” เจ้านกการ้องลั่นอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนมันจะพ่นลูกไฟขนาดเล้กใส่ลูกลูกน้องมันทันที ลูกไฟนี้สร้างจากเวทย์เลเวล 1 เท่านั้น มันเลยไม่มีอันตรายถึงชีวิต แต่ก็เพียงพอจะทำให้เจ้าแวมไพร์ร่างยักษ์นั่นกระเด็นไปไกล หลังจากสำเร็จโทษลูกน้องแล้ว เจ้านกกามาโฮนก็หันไปมองนายอาร์ตก่อนจะเอ่ยเสียงเหี้ยมเกรียม “มึงหนีกูไม่พ้นหรอก !!”
ชายหนุ่มหันมาเหลียวมองด้านหลังเล็กน้อย เขารู้สึกแปลกใจอยู่นิดๆที่ไม่เห็นเจ้าพวกปีศาจนั่นตามมาเลย แต่จะเพราะอะไรก็ไม่รู้ล่ะ เขารีบเร่งฝีเท้าในเร็วขึ้นโดยมีจุดหมายก็คือประตูทางออกตรงหน้า ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีความหวัง ถ้าเขาสามารถพ้นประตูนี้ไปได้ เขาก็จะหนีพวกปีศาจนั่นพ้นแล้ว ชั่วอึดใจเดียว เขาก็ก้าวพ้นประตูนั้นไปได้อย่างง่ายดาย
.
.
แต่ ...... เขากลับต้องเบิ่งตาค้างอย่างตื่นตกใจ ทั้งๆที่เขาก้าวผ่านประตูทางออกไปแล้วแท้ๆ แต่ปรากฏว่าร่างของเขากลับมาโผล่ในสวนสาธารณะเหมือนเดิม ! นี่มันอะไรกัน เขาได้แต่ตั้งคำถาม เมื่อครู่เขาวิ่งออกไปทางประตูทางทิศตะวันออก ตามปกติมันต้องออกไปเจอถนนใหญ่สิ ไม่ใช่มาโผล่ตรงทิศใต้ของสวนแบบนี้ ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ นี่ไม่ใช่เวลามาหาเหตุผล ถ้าตอนนี้เขาอยู่บริเวณทิศใต้ ถ้างั้นเขาก็วิ่งออกไปทางประตูทิศใต้ก็ได้
แต่สุดท้าย มันก็เหมือนเดิม ไม่ว่าเขาจะวิ่งออกประตูไหน ร่างของเขาก็กลับมาโผล่ในสวนสาธารณะเหมือนเดิม ชายหนุ่มที่วิ่งไปมาอยู่หลายสิบรอบทรุดนั่งลงอย่างหมดแรง ตอนนี้หัวเขาตื้อไปหมด “นี่มันอะไรว่ะ ทำไมเราหนีออกไม่ได้ว่ะเนี่ย หรือนี่มันเพราะอิทธิฤทธิ์ของพวกปีศาจว่ะ”
“เออ .... มึงเข้าใจถูกแล้ว ตอนนี้มึงอยู่ในเขตอาคมของท่านมาโฮน ไม่ว่ามึงจะกระเสือกกระสนยังไง มึงก็ไม่ทางออกไปได้หรอก”
เจ้าแวมไพร์ร่างยักษ์เมื่อครู่นั่นเอง มันยืนมองอาร์ตตาลุกวาวอย่างอาฆาตแค้น มือข้างหนึ่งก็ลูบไล้รอยไหม้บริเวนหน้าอก มันค่อยๆย่างเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆพร้อมกับเอ่ยเสียงเหี้ยม “เพราะมึง กูเลยโดนท่านมาโฮนลงโทษ !!”
แต่ชายหนุ่มไม่สนใจ เขาร้องออกมาคำนึงก่อนจะรีบลุกวิ่งหนีทันที แต่ไม่ทันที่เขาจะวิ่งไปได้ไกล ก้อนน้ำแข็งขนาดเท่ากำบั้นก็พุ่งกระแทกหลังเขาอย่างแรง จนเขากระเด็นลมกลิ้งไปไกล เจ้าแวมไพร์หัวเราะอย่างลิงโลดที่เห็นการโจมตีดอกแรกของมันเข้าเป้าอย่างจัง ว่าแล้วมันก็ร่ายมนต์สร้างก้อนน้ำแข็งอีกก้อนทันที
นายอาร์ตที่นอนฟุบบาดเจ็บอยู่นั้นหันกลับไปมอง เจ้าแวมไพร์ที่ค่อยๆเดินมาหาเขาช้าๆ ก้อนน้ำแข็งในมือมันก็เอามาโยนเล่นอย่างสบายอารมณ์ แต่สายตาของมันนี่สิ มันจ้องมาที่เขาไม่กระพริบ แถมสายตาที่ชวนขนลุกนี้ทำเอาเขาตื่นกลัวไปทั้งร่าง ตอนนี้ชายหนุ่มอยากจะลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด แต่ทะว่า การโจมตีของเจ้าปีศาจเมื่อครู่มันช่างรุนแรงเหลือเกิน มันเล่นงานเขาจนไม่ทีเรี่ยวแรงจะลุกขึ้นได้เลย
“อย่าเข้ามา ไปให้พ้น ไอ้ปีศาจ !!” ตอนนี้ชายหนุ่มไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว เขาทำได้แต่เพียงร้องตะโกนดังลั่น แม้จะรู้ว่าไม่มีทางก็ตาม
“มึงสั่งกูเหรออออออออ !” เจ้าแวมไพร์ร้องลั่น ก้อนน้ำแข็งในมือถูกซัดออกอย่างรวดเร็ว ก้อนน้ำแข็งพุ่งเข้ากระแทกที่หน้าอกของชายหนุ่มอย่างแรง ร่างของชายหนุ่มกระเด็นตามแรงน้ำแข็งอีกครั้ง ก่อนจะกระอักเลือดออกมาคำใหญ่ ตอนนี้ชายหนุ่มหมดท่าแล้ว แม้แต่เสียงจะเปล่งออกมาก็ไม่มี
เจ้าแวมไพร์ยิ้มสะใจอีกครั้ง และทันทีที่มันเดินเข้ามาถึงตัวของชายหนุ่ม มันก็ใช้มือใหญ่โตแข็งแรงของมันคว้าจับเข้าที่ข้อเท้าของเขาทันที “ท่านมาโฮนสั่งไว้ให้เอาตัวมึงไปเป็นๆ แต่ไม่ได้บอกว่าห้ามหักแขนหักขามึงนี่หว่า ดังนั้นกูขอข้อเท้ามึงก่อนล่ะกัน ถือซะว่าใช้กรรมที่มึงทำกับกูไง ฮ่าๆๆ”
“อ๊ากกกกกก” เสียงร้องของนายอาร์ตดังลั่น เขาพยามดิ้นรนหนีเต็มที่แต่ก็ไม่อาจจะหลุดจากมือแข็งแรงนั้นได้เลย แถมเจ้าแวมไพร์ก็ยิ่งบีบหนักขึ้นเรื่อยๆ ข้อเท้าของเขาตอนนี้สภาพก็เหมือนกับก้อนดินก้อนเล็กๆที่กำลังโดนบีบอย่างแรง ไม่ช้าต้องแตกละเอียดแน่ๆ ชายหนุ่มที่พยามหาทางรอดอย่างเต็มที่เริ่มมองไม่เห็นทาง เพราะตอนนี้ลำพังตัวเขาก็เอาตัวรอดไม่ได้แน่ ความหวังเดียวก็คือภาวนาให้ใครสักคนมาช่วย แต่จะเป็นใครล่ะ ....
แต่แล้วจู่ๆภาพของหญิงสาวผมสีเงินก็ลอยแว๊บขึ้นมา ชายหนุ่มไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมตอนนี้ถึงนึกถึงเธอ ทั้งที่เมื่อครู่เขาพึ่งโกรธ เกลียด หวาดกลัว ตัวเธอแท้ๆ แต่ในยามคับขันแบบนี้ สัญชาติญาณของเขากับนึกถึงเธอเป็นคนแรก แต่เธอจะมาช่วยเขาได้ยังไง ตอนนี้ตัวเธออยู่บ้านไอ้ตุ๋นนี่ แถมเมื่อนึกย้อนกลับไป เขาเองก็พึ่งไปตบหน้าเธอด้วย แบบนี้เธอจะมาช่วยเขาเหรอ ยิ่งคิดก็ยิ่งท้อ ชายหนุ่มที่หมดสิ้นทางออกทำได้แต่เพียงเอ่ยออกมาแผ่วเบา “วิเวียน ....”
.
.
“หมัดอัดกระแทก ………………!!”
.
.
เสียงใสๆที่คุ้นเคยตวาดก้อง พร้อมกับเวทย์มนต์ธาตุลมเลเวล 4 ที่รุนแรง แรงลมจำนวนมหาศาลพุ่งกับกระแทกเจ้าแวมไพร์จากด้านบน พริบตาเดียวบริเวนนั้นก็เกิดเป็นหลุดขนาดใหญ่โดยมีร่างเจ้าแวมไพร์โดนอัดจนแหลกเหลวอยู่ตรงกลาง
หญิงสาวผมสีเงินลอยอยู่เหนือบริเวนปากหลุม ร่างของเธอหอบอย่างเหน็ดเหนื่อย เหงื่อกาฬจำนวนมากผลุดขึ้นตามร่างกาย จนเสื้อกล้ามสีขาวเปียกชื้นขึ้นมาทันที ทำให้เห็นลึกไปถึงเต้างามทั้งคู่ที่โด่งชั้นปราศจากบราข้างใน ส่วนกางเกงสั้นกุดสีขาวนั่นก็เช่นกันมันชั่งรัดแน่นจนโคกหีนูนเด่นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
สภาพของหญิงสาวตอนนี้ช่างยั่วยวนไปอีกแบบ เล่นเอานายอาร์ตลืมสถานการณ์เลวร้ายเมื่อครู่ไปปลิดทิ้ง ท่อนควยเขาค่อยๆพองขึ้นมาอย่างรู้งาน แต่ไม่ทันที่เขาจะว่าอะไรต่อหญิงสาวก็เข้ามาพยุงเขาทันที “ไปเร็วอาร์ต”
ไม่นานนักหนุ่มสาวทั้งสองก็หลบเข้าไปแอบในห้องน้ำของสวนอย่างรวดเร็ว สถานการณ์ตอนนี้เธอต้องพาชายหนุ่มไปหลบในที่ปลอดภัยเสียก่อน นั่นเพราะเธอต้องการดูอาการบาดเจ็บของเขา วิเวียนตรงเข้าถลกขากางเกงชายหนุ่มขึ้นทันที หญิงสาวยิ้มอย่างดีใจที่ชายหนุ่มแค่พกช้ำเล็กน้อยไม่ถึงกับข้อเท้าหัก โชคดีที่มนต์ติดตามตัวของเธอยังไม่คลาย ทันทีที่อยู่ๆสัญญาณจากมนต์หายไปเธอก็รู้ด้วยสัญชาติญาณทันทีว่าเกิดเรื่องร้ายกับชายหนุ่ม และเมื่อเธอเหาะทะยานมาถึงจุดสุดท้ายที่สัญญาณ