ผมแวะส่งฟางที่หอแล้วบอกเธอให้ลางานที่สปา เพราะผมรู้ว่าคุณอำนาจเป็นคนใจร้อน ถ้าผมบอกเรื่องนี้คุณอำนาจจะเรียกให้ผมพาฟางไปหาทันที หลังจากส่งฟางผมก็กลับไปแวะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโด ผมเจอแนนนอนดูโทรทัศน์อยู่ในห้อง ผมเลยนั่งลงข้างๆ เธอ


"ไปไหนมา"
"อ้าวก็บอกตั้งแต่เมื่อวานแล้วไง"
"ไปทะเลมาหรอ มีปลาหมึกด้วย" แนนทำจมูกย่นเพราะไม่ชอบกลิ่น
"ใช่นี่พี่ซื้อของมาฝากเราด้วย" ผมหยิบถุงเสื้อให้แนน
"อะไรอะ" 
แนนทำหน้าตื่นเต้นรีบแกะถุงออกดู
"อะไรเนี่ย" แนนทำคิ้วชนกันพอเห็นว่าด้านในมีเสื้อยืนสองตัว
"อ่านดูซิว่ามันเขียนว่าอะไรบนเสื้อ"
แนนพลิกเสื้อดูแล้วก็โวยผม
"ใครยัยบ๊องค์"
"ก็เรานั่นแหละ ชอบทำตัวบ๊องค์ประจำ"
"หึ แต่พี่บีเหมาะกับเสื้อนี้นะ ตาบ้า"


แนนรีบลุกขึ้นจากโซฟาเพราะเธอรู้ว่าผมต้องแกล้งเธอแน่ที่เธอว่าผม ผมรีบลุกขึ้นไล่จับแนน แนนร้องกรี๊ดกร๊าดไปทั่วห้อง พอผมจับแนนได้ผมก็ต้องออกแรงลงโทษเธอ กว่าที่ผมจะได้ออกจากคอนโดก็สิบโมงกว่า ไปถึงออฟฟิตผมก็เดินไปหาวิและหญิงก่อน โดยเริ่มจากวิ ผมจัดโต๊ะทำงานให้เธอเป็นแบบโมเดิร์นสีขาวตัดกับสีดำ โต๊ะของวิและหญิงใหญ่เป็นพิเศษเพราะผมสั่งให้ตั้งจอ LCD ไว้ 3 จอ วิเห็นผมเดินเข้ามาหาเธอรีบยกมือขึ้นไหว้






"สวัสดีค่ะคุณบี"
"สวัสดีครับคณวิ อืมที่หลังไม่ต้องไหว้ก็ได้ครับ ที่นี่เราเป็นกันเองครับแค่ทักทายธรรมดาก็พอ แล้วโต๊ะทำงานเป็นไงบ้างครับถูกใจไหม"
"สวยมากค่ะ มันฑนากรที่นี่เก่งน่าดูเลยนะค่ะวิอยากเจอแล้วหละซิ เผื่อจะให้ช่วยแต่งคนโดที่เพิ่งซื้อใหม่ให้หน่อย"
"อืมถ้าคุณวิชอบ ผมจะช่วยดูให้ก็ได้นะครับแต่ไม่รู้คุณวิจะถูกใจหรือเปล่าเพราะผมเองก็ไม่ใช่มันฑนากรอาชีพ"
"โต๊ะนี่คุณบีเป็นคนสั่งหรอค่ะ"
"ใช่ครับ ของทุกอย่างผมเป็นคนเลือกให้คุณวิเองหวังว่าคงถูกใจนะครับ"
"ถูกใจมากเลยค่ะ แบบนี้วิคงต้องกวนคุณบีให้ลองออกแบบเฟอร์นิเจอร์ในคอนโดวิแล้วหละค่ะ"
"ได้ซิครับ อืมว่าแต่คุณวิได้ดูเอกสารที่ผมให้ไว้แล้วนะครับ"
"ค่ะวิก็กำลังดูอยู่ค่ะ"
"ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะ วันนี้ผมคงยุ่งๆ อีก คาดว่าอีกซักพักคงต้องออกไปพบผู้ถือหุ้นใหญ่ของบริษัทฯ แต่เดี๋ยวผมจะพาคุณกับหญิงไปแนะนำให้พนักงานในฝ่ายผมรู้จัก"
"ค่ะ"


ผมเดินไปหาหญิงที่นั่งมองผมตั้งแต่เห็นผมเดินเข้าไปคุยกับวิ โต๊ะหญิงแตกต่างจากวิโดยสิ้นเชิง โต๊ะทำงานสีสันหลากหลาย เฟอร์นิเจอร์บนโต๊ะเป็นแบบแอบสแทรกต์หลายสีสัน จอ LCD ขนาดใหญ่สามจอก็เป็นสีเอิร์ธโทนต่างกันสามสี 


"สวัสดีค่ะพี่บี โต๊ะหญิงสวยมากเลยค่ะ พี่บีรู้ได้ไงค่ะว่าหญิงของตบแต่งแบบนี้ ดูซิค่ะกรอบรูปที่หญิงเอามาเข้ากับชุดเครื่องเขียนที่พี่บีสั่งให้พอดีเลย"
"พี่ดีใจนะที่หญิงชอบ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มบอกพี่ได้เลยนะ"
"ค่ะ แต่แค่นี้หญิงก็ได้ครบหมดทุกอย่างแล้วหละค่ะ"
"งั้นพี่ขอตัวไปเก็บของในห้องก่อนนะ แล้วเดี๋ยวพี่จะให้น้องหงส์มาเรียกหญิงกับคุณวิเข้าไปในห้องพี่เพื่อแนะนำกับน้องๆ ในออฟฟิตพี่"
"ค่ะ เชิญพี่บีตามสบายนะค่ะ"


ผมเดินเอาของไปเก็บในห้องทำงานแล้วโทรบอกหงส์ให้เรียก วิ กับ หญิงเข้ามาที่ห้องผมพร้อมกับพนักงานทั้งหมดของผม วิกับหญิงเดินเข้ามาพร้อมกับน้องๆ ของผมทั้งหมดในบริษัท ผมแนะนำวิกับหญิงให้น้องๆทุกคนรู้จัก


"คุณวิ กับคุณหญิง พนักงานของแผนกลงทุนสัมพันธ์ แผนกใหม่ที่พี่ต้องดูแล"
หลังจากนั้นผมก็แนะนำให้น้องๆ ผมให้วิกับหญิงรู้จักทีละคนจนครบ 
"แล้วก็อย่าลืมนะค่ะเย็นนี้ปาร์ตี้ที่ผับหรูใจกลางกรุงเทพ เพื่อเป็นการเลี้ยงรับเพื่อนร่วมงานใหม่และฉลองรถประจำต่ำแหน่งคันใหม่ป้ายแดงของพี่บี ดังนั้นพี่บีจะเป็นเจ้ามือให้พวกเรากินกันได้อย่างเต็มที่" แคท
"ใครบอกแกว่าฉันจะออกคนเดียว แกเองก็ผู้จัดการ ฉันจะหารแกด้วย ดังนั้นแกก็เชียร์ให้น้องกินกันเยอะๆ แกจะได้หารเยอะขึ้น"
"โถพี่บี หนูหนะใช้เงินเดือนชนเดือนแล้วนะค่ะ แล้วไหนยังจะต้องส่งลูกส่งผัวอีก"
"ไม่เป็นไรนี่ เดือนนี้แก่ก็ปล่อยให้ลูก 3 ผัว 7 ของแกอดข้าวไปก่อน เดือนหน้าค่อยว่ากันใหม่"
"โหพี่บี ผัว 3 ลูก 7 ค่ะ ผัว 7 หนูก็ตายกันพอดีโดนวันละคนไม่มีเว้น"


สาวๆ หัวเราะที่ผมหยอกกับแคท รุชกับบอลที่เป็นผู้ชายก็พลอยหัวเราะไปด้วย รวมถึงวิที่พยายามกลั้นไม่ยอมหัวเราะแต่เธอก็เอามือปิดปากแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ


หลังงานนั้นผมก็ให้น้องๆ กลับออกไปทำงานเหลือแค่วิกับหญิงที่ผมให้รออยู่ในห้องเพราะผมมีงานใจให้พวกเธอทำ 
"ผมได้งบมาก้อนนึงสำหรับแผนกของเราสามคน แต่ติดปัญหาว่าทางผู้บริหารไม่ยอมให้ผมใช้เงินทั้งหมดได้ทันที ผมจึงต้องพึงพวกคุณแล้ว คุณพอจะรู้แล้วนะว่างานพวกคุณคืออะไรหลังจากได้ยินชื่อแผนก"
"แผนกลงทุนสัมพันธ์ นอกจากจะติดต่อและให้ข้อมูลกับพวกนักลงทุนแล้ว คุณบีคงอยากให้พวกเราเอาเงินของบริษัทไปลงทุนในตลาดหุ้นด้วยใช่ไหมค่ะ" วิมองสิ่งที่ผมคิดออกอย่างทะลุปรุโปร่ง
"ไม่ต้องห่วงค่ะพี่บี หญิงจะทำให้ท่านกรรมการทั้งหลายยอมปล่อยงบทั้งหมดให้เราใช้ภายในหนึ่งเดือนค่ะ" พอโดนวิชิงทำคะแนนไปก่อนหญิงก็เอาคืนด้วยการขีดเส้นตายผลงานของตัวเองเสนอผม
ผมยิ้มพอเห็นเธอทั้งสองแอบเหล่สายตาประสานกันเหมือนเป็นคู่แข่ง
"เอาหละเรื่องงบที่จะเอาไปลงทุนในตลาดหุ้น เดี๋ยวผมจะให้น้องหงส์เอาไปให้พวกคุณที่โต๊ะ อืมผมมีเรื่องจะคุยกับวิซักหน่อย ส่วนน้องหญิงกลับออกไปทำงานได้"
"ค่ะ" หญิงลุกขึ้นเธอทำหน้างอนิดหน่อยเพราะเธอคิดว่าผมคงมีอะไรจะให้งานวิเป็นส่วนตัว และนี่ทำให้เธอโดนวิทำคะแนนนำอีกรอบ
พอหญิงออกไปจากห้องผมก็เล่าเรื่องที่ตวงคุยกับผมไว้ให้วิฟัง
"ผมอยากให้คุณวิช่วยดูเรื่องนี้ให้ผมหน่อย ผมรู้สึกเป็นห่วงจริงๆ นี่ผมยังไม่ได้แจ้งผู้บริหารเลยด้วยซ้ำ"
"ได้ซิค่ะคุณบี วิจะคอยติดตามและรวบรวมข้อมูลให้"
"ขอบคุณครับ ถ้าคุณติดอะไรบอกผมหรือบอกตวงก็ได้ ผมขอให้ตวงเข้าช่วยเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน"
"ไม่ต้องรบกวนคุณตวงหรอกค่ะ เรื่องแค่นี้วิทำให้คุณบีได้อยู่แล้ว"
"งั้นก็ดีครับ ผมอยากให้วิทำเป็นรายงานส่งผมนะครับ อ้อมันเป็นความลับซึ่งจะมีแค่ผมและผู้บริหารไม่กี่คนเท่านั้นที่จะได้เห็น และผมก็อยากให้คุณวิทำงานนี้เป็นความลับ ไม่บอกแม้แต่น้องหญิง"
"ได้ซิค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่คุณบีไว้ใจวิ"


วิยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ประหลาดมันไม่เหมือนดีใจธรรมดาแต่เหมือนกับคนที่ดีใจเพราะได้ในสิ่งที่หวังไว แต่ผมก็ไม่คิดมากเธอคงจะดีใจที่ผมไว้ใจเธอมากกว่าหญิงจึงให้ทำเรื่องที่เป็นความลับแบบนี้ และนั่นก็ทำให้เธอทิ้งห่างหญิงออกไปอีก


หลังจากวิออกไปจากห้องทำงานผมรีบกดโทรศัพท์หาคุณอำนาจ


"เห้ยว่าไงวะบี กูกำลังเครียดอยู่เลยหวะ แม่งมึงจำหนิงที่กูบอกได้ไหม"
"ได้ครับพี่"
"เออแม่งเอาแต่ไถ่เงินกู ไม่ใช่กูไม่มีให้นะ แต่กูไม่ชอบนิสัย กูเลยเสนอเงินไปก้อนนึงและกับการเลิกยุ่งกับกู แม่งพอเห็นเงินมันรีบรับแล้วหายหัวไปเลย กูก็กะแค่ลองใจ แม่งดันแสดงให้กูรู้สันดานว่าเห็นเงินดีกว่ากูให้กูเห็นอีก"
"ก็ดีแล้วหละครับพี่ ถ้าพี่ยังคบน้องหนิงนี่อยู่พี่อาจจะเงินมากกว่านี้"
"เสียเงินให้คนที่คุ้มค่ากูไม่เคยเสียดาย แต่เสียเงินให้คนไม่มีค่าแค่ร้อยเดียวกูก็เสียดายแล้วหวะบี เออว่าแต่มึงมีเรื่องอะไรวะ"
"พี่จำเด็กที่ผมบอกว่าเจอที่สปาได้ไหมครับ"
"เออจำได้ทำไมวะ"
"ผมอยากให้พี่เจอน้องเค้า คือน้องเค้ามีปัญหาเรื่องเงินนะครับ ผมเองก็ช่วยไม่ไหวผมเลยอยากให้พี่ลองเจอดูเผื่อพี่จะช่วยน้องเค้าได้"
"ปัญหาที่มึงว่ามันเป็นยังไงวะ ไหนมึงเล่ามาซิ"
ผมเล่าเรื่องฟางให้กับคุณอำนาจฟัง
"งั้นหรอ มีด้วยหรอวะเด็กแบบนี้ กูไม่เชื่อ แต่กูก็อยากพิสูจน์ มึงพามาหากูเที่ยงนี้เลย ถ้าจริงอย่างที่มึงว่ากูจะรับเลี้ยงเองรับรองว่ากูจะเลี้ยงเด็กคนนี้ไม่ให้น้อยหน้าหนูส้มเลย"


ผมรู้สึกดีใจที่ได้ยินคุณอำนาจสัญญาว่าจะเลี้ยงดูฟางให้อยู่ดีกินดีเหมือนส้ม เธอคงจะมีความสุขมากๆ แต่นั้นก็หมายความว่าผมจะต้องไม่ได้เจอเธอจนกว่าเธอจะเรียนจบ คุณอำนาจนัดผมเจอที่ภัทรคารอาหารจีนหรูในโรงแรมแห่งหนึ่ง หลังจากวางสาย ผมก็รีบโทรบอกฟางให้แต่งตัวเพื่อที่ผมจะไปรับเธอ


"พี่บีค่ะ ถ้าฟางไม่ถูกใจท่าน พี่บีคงไม่โกรธฟางนะค่ะ"
"พี่จะโกรธฟางทำไมหละครับ ถ้าท่านไม่ถูกใจเราก็ค่อยหาทางอื่นกันนะ"
"ขอบคุณนะค่ะพี่บี ที่พี่ห่วงฟางมากขนาดนี้"


ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ ฟางเอนหัวมาพิงไหล่ผมไปจนถึงโรงแรม พอไปถึงภัทรคารก็มีคนออกมาต้อนรับผมกับฟาง พนักงานต้อนรับพาผมไปยังห้องเลี้ยงส่วนตัวหรูหรา อาหารเสริฟเต็มโต๊ะแล้วขาดก็แต่เจ้าภาพที่ยังมาไม่ถึง ผมมองดูอาหารบนโต๊ะ มันมีแต่อาหารระดับฮ่องเต้ทั้งนั้น ฟางทำตาโตไม่ใช่เพราะเธอเห่อกับความหรูหราของอาหารแต่เธอแค่ไม่เคยเห็นอาหารแบบนี้มาก่อนเท่านั้น


"โหทำไมมันเยอะนักหละค่ะพี่บี แบบนี้ถ้ากินไม่หมดเสียดายแย่เลย คงจะแพงน่าดูนะค่ะ"
ผมอมยิ้มที่ฟางไม่ได้เห่อความรวยแต่เธอกำลังรู้สึกเสียดายเงินที่เสียไปกับอาหารแบบนี้
"ไม่เป็นไรหรอก ทานไม่หมดเดี๋ยวฟางก็ช่วยกินให้หมดเหมือนที่บางแสนแล้วกัน"
"ไม่ไหวหรอกค่ะ แค่วันนั้นฟางก็พุงกางแล้ว วันนี้เยอะกว่าวันนั้นไม่รู้กี่เท่า ฟางท้องแตกกันพอดี"


คุณอำนาจเข้ามาในห้องพร้อมกับคนติดตามที่หอบของมาเต็มมือ ฟางรีบยกมือไหว้พร้อมๆ กับผม คุณอำนาจนั่งลงที่หัวโต๊ะ


"เอ้าทำไมไม่กินกันก่อนเลยหละ ไม่ต้องรอหรอก บีมึงนี่ก็ปล่อยให้น้องเค้าหิ้วท้องรอกูได้ยังไง"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะฟางเองก็ยังไม่หิว"
"งั้นหรอหนู อืมแต่ลุงหิวแล้วเรามาเริ่มกินกันดีกว่า"


ฟางไม่แสดงทีท่าว่าชื่นชมอาหารที่อยู่ตรงหน้าเธอนัก เธอก็แค่ตักของที่เธอคิดว่าทานได้มาใส่จานแล้วก็กินเหมือนปรกติ แต่เวลาที่คุณอำนาจเอื้อมตะเกียบไปยังจากที่อยู่ห่างมือฟางก็จะรีบตักอาหารในจานนั้นแล้วเสริฟให้ ซึ่งผมเห็นสีหน้าคุณอำนาจเหมือนชอบใจ แต่พอกินอาหารกันไปได้ซักพักคุณอำนาจก็หยุดกิน


"อิ่มแล้ว หมอบอกไม่ให้กูกินของที่มีโคเลสเตอรอลมาก"


ฟางมองอาหารบนโต๊ะเหมือนเสียดาย หลายๆ จานยังแทบไม่พร่องไปเลยด้วยช้ำ คุณอำนาจมองดูสีหน้าฟางด้วยความชื่นชมก่อนจะกวักมือเรียกคนสนิท คนสนิทของคุณอำนาจรีบส่งกล่องกำมะหยี่ใบใหญ่ให้ คุณอำนาจเอาวางบนโต๊ะ


"นี่ที่ลุงมาชานะ เพราะลุงมัวไปหาซื้อขอรับขวัญหนูฟางอยู่ หนูฟางดูซิว่าชอบหรือเปล่า ลุงให้หนูเส้นนึง"


คุณอำนาจเปิดกล่องกำมะหยี่ซึ่งด้านในมีสร้อยทองหลายสิบเส้นมีตั้งแต่เส้นละสลึงจนเส้นที่หนักเกือบสิบบาท ฟางมองดูทองในกล่องแล้วเธอก็ส่ายหน้า


"ฟางรับไม่ได้หรอกค่ะ ฟางขอแค่คุณลุงให้ฟางตามที่ฟางขอไว้ก็พอ เกินจากนั้นฟางไม่อยากได้ค่ะ" ฟางพูดถึงข้อตกลงในการรับเลี้ยงเธอคือเธอขอแค่เงินเดือนเดือนละหมื่นหน้าเท่ากับเงินที่เธอได้จากการทำงานที่สปาเท่านั้นและหลังจากเธอเรียนจบเธอขอเลิกเป็นเด็กของคุณอำนาจ
"ทำไมหละ หนูฟางรังเกียจของที่ลุงให้งั้นหรอ" คุณอำนาจส่งเสียงดังจนฟางตกใจกลัว
"ฟาง เลือกเอาซักเส้นเถอะ คุณลุงให้รับขวัญฟาง ไม่เกี่ยวกับเรื่องสัญญานะ" ผมพยายามไกล่เกลี่ยพอเห็นคุณอำนาจเริ่มโมโห
ฟางทำหน้ากลัวๆ เธอมองดูทองในกล่องอีกครั้งก่อนจะหยิบเส้นที่เล็กที่สุดออกมา คุณอำนาจปิดกล่องแล้วหัวเราะ จากนั้นคุณอำนาจก็ให้คนสนิทส่งถุงให้ถุงนึง จากนั้นก็ส่งให้ฟาง ฟางรับมาแล้วแหวกดูด้านในว่ามีอะไรอยู่


"อะไรค่ะ คุณลุงโทรศัพท์ฟางทำไมค่ะ" 
ผมแอบมองเห็นกล่อง iphon 4 อยู่ด้านในถุงกระดาษมีป้ายเครื่อข่ายโทรศัพท์ยี่ห่อหนึ่ง
"ก็ให้หนูฟางเอาไว้ใช้ไง เห็นบีบอกว่าหนูใช้โทรศัพท์แค่เครื่องละไม่ถึงพันไม่ใช่หรอ แบบนั้นมันจะเหมาะกับเด็กสาวแบบหนูได้ยังไง ต้องแบบที่ลุงให้ซิทันสมัยเพื่อนๆ เห็นก็ต้องอิจฉากันทั้งนั้น"
"หนูรับไว้ไม่ได้ค่ะ"
"ทำไมอีกหละ" คุณอำนาจพูดเสียงดังเหมือนไม่พอใจที่ฟางปฏิเสธเขาเป็นครั้งที่สอง
ผมตกใจแต่ก็ยังคิดอะไรแก้ตัวแทนฟางไม่ออก แต่แล้วฟางก็บอกเหตุผลของเธอออกมาเอง
"โทรศัพท์ฟางมีไว้เผื่อที่สปาโทรตามเท่านั้นแหละค่ะ ฟางเองก็ไม่ค่อยได้โทรออกซักเท่าไหร่ แค่ที่ฟางใช้มันก็พอแล้ว ฟางจึงไม่เห็นว่ฟางจะจำเป็นต้องใช้โทรศัพท์ที่มีราคาแพงแบบนี้"


ผมตกใจกับคำตอบฟางมันเหมือนตอกหน้าคุณอำนาจที่หลงใหลฟุ่มเฟื่อยกับของที่ไม่จำเป็น ผมกลัวว่าคุณอำนาจจะโกรธจนตะคอกเธออีก สงสัยผมคงต้องหาทางออกทางอื่นให้ฟางแทนการให้คุณอำนาจช่วยซะแล้ว


คุณอำนาจหัวเราะลั่น
"เออเว้ยบี มึงไปเจอมาจากไหนวะ กูเชื่อแล้ว ดีๆ กูชอบ เออกูขอคุยอะไรกับมึงหน่อยซิ"
"ฟาง ฟางไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาก่อนไป" ผมรู้ว่าคุณอำนาจอยากคุยกับผมส่วนตัว
ฟางหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินออกไปนอกห้อง
"นี่มึงรู้ไหม มีเด็กกี่คนแล้วที่เจอกูเอาทองให้แบบนี้แล้วก็รีบหยิบเส้นที่หนักที่สุดไป แล้วก็มีแค่ไม่ถึงห้าคนที่รอดมาถึงด่านมือถือนี่ได้ และก็มีคนเดียวที่ไม่ยอมรับมือถือจากกู มึงรู้ไหมใคร"
"ส้มหรอครับ"
"เออ เห็นเค้าฟูฟ่าแบบนั้น แต่เมื่อก่อนเค้าก็ไม่ค่อยยอมรับของกูซักเท่าไหร่นะ แต่พอเค้าเริ่มชินกับนิสัยกูเขาก็รับไปงั้นๆ พอกูให้ของแพงเค้าก็บ่น อย่างรถที่กูให้ โหบ่นกูเป็นอาทิตย์"
ผมเชื่อที่คุณอำนาจบอก เพราะถึงผมจะเห็นว่าส้มถือกระเป๋าใบหละหลายหมื่น ใส่นาฬิการาคาเป็นแสน แต่ผมก็เห็นเธอใส่อยู่นั้น กระเป๋าใบเดิม นาฬกาเรื่อนเดิม ไม่เคยเห็นส้มเปลี่ยนไปใช้อันอื่นเลย ซึ่งถ้าเธออยากได้คุณอำนาจก็พร้อมที่จะขนมาให้เธอเป็นคันรถอยู่แล้ว
"มึงอาจจะไม่เชื่อว่าส้มไม่ฟุ่มเฟือยเพราะเขาขอรถให้มึง แต่ที่จริง เค้าไม่ได้บังคับอะไรกูนะ เขาแค่เตือนกูว่ามึงสมควรที่จะได้รับ ซึ่งกูก็เห็นด้วยเท่านั้น ส้มก็แค่มาเตือนกูก่อนที่กูจะลืมเรื่องนี้ไปเท่านั้นเอง"
"ครับ ผมเข้าใจแล้ว ถึงว่าผมไม่เคยเห็นส้มช๊อปปิ้งเลยทั้งๆ เจอเธอที่ห้างหลายครั้ง"
"เออเค้าก็เป็นแบบนั้นแหละ เออมาเรื่องหนูฟางดีกว่ากูถูกใจหวะ กูชอบ นี่เป็นครั้งแรกนะที่กูรู้สึกว่ากูชอบเด็กผู้หญิงคนนึงไม่ใช่ที่หุ่นหรือความสวยอย่างเมื่อก่อน"
"ผมดีใจนะครับที่พี่ถูกใจน้องฟาง น้องเค้าจะได้สบายซะที ผมเองสงสารน้องเค้ามากแต่บอกตรงๆ ให้ผมเอาเงินให้น้องเค้าเดือนละหมื่นหน้าผมก็ไม่ไหวเหมือนกัน"
"เออพูดถึงเรื่องนี้กูเองก็มีเรื่องจะให้มึงช่วยต่อรองหนูฟางเค้าเหมือนกัน"
"พี่จะขอลดเงินเดือนน้องฟางหรอครับ" ผมตกใจ
"มึงบ้าหรอ กูจะให้เค้าเยอะกว่านั้นอีกเท่านึงด้วยซ้ำแต่เขาคงไม่ยอมรับ กูก็เห็นมีแต่มึงนี่แหละที่จะพอพูดให้หนูฟางยอมรับเงินที่กูเพิ่มให้ได้ อ้อแล้วกูก็ไม่อยากให้เค้าอยู่หอพักด้วยกูไปหาลำบาก ยังไงก็ต้องให้หนูฟางอยู่คอนโดที่กูซื้อเก็บไว้ มึงช่วยคุยให้กูที"
"ครับพี่ผมจะบอกน้องเค้าให้ครับ"
"เออดี"
ฟางกลับเข้ามาในห้องพอดี คุณอำนาจเรียกเช็คบิลจากนั้น คุณอำนาจก็เดินนำผมกับฟางไปที่รถเบ็นซ์คันใหญ่ที่จอดอยู่ในโรงแรม คุณอำนาจเข้าไปนั่งในรถก่อนที่จะส่งซิกให้ผมคุยกับฟางเรื่องที่แกบอกกับผมก่อนที่จะส่งฟางขึ้นรถไปกับแก


"ฟาง ฟางรับไปเถอะนะ ถึงมากกว่าที่ตกลงไว้แต่ท่านตกลงว่าจะยอมปล่อยฟางทำตามใจหลังจากที่ฟางเรียนจบ ส่วนเรื่องคอนโดพี่ก็เห็นด้วย ฟางเป็นเด็กท่านแล้ว ฟางยังจะกลับไปอยู่หอพักเล็กๆ แบบนั้นท่านก็ไปหาลำบาก แล้วอีกอย่างพี่อยากให้สบายได้อยู่อย่างสบายบ้าง คนดีของพี่ลำบากมาเยอะแล้ว พี่อยากให้ฟางมีความสุขบ้าง"
"ฟางยอมรับก็ได้ค่ะ แต่พี่บีต้องสัญญานะค่ะว่าพอฟางเรียนจบ พี่บีต้องรับฟางเข้าทำงานเป็นลูกน้องพี่บี"
"สัญญาซิ พี่อยากจะให้ถึงวันนั้นเร็วๆ จะตาย พี่จะได้ดูแลฟางของพี่ด้วยตัวเอง"
ฟางร้องไห้แล้วโผ่เข้ามากอดผม ผมสวมกอดเธอไว้แล้วลูบหัวฟางเบา ๆ
"ไม่ต้องร้องไห้นะ ไม่ได้จากกันไปไหนซักหน่อย คิดถึงก็ยังโทรหากันได้นะ"
"ค่ะพี่บี เวลาคิดถึงพี่ฟางขอโทรหาพี่นะค่ะ"
"ได้ซิ พี่เองก็จะโทรหาฟางเวลาที่พี่คิดถึงฟางเหมือนกันนะ"


ผมปลอบฟางจนหยุดร้องไห้แล้วก็เดินไปส่งเธอที่รถของคุณอำนาจ ฟางจ้องมองผมตลอดจนรถขับออกไป แล้วผมก็รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาที่หัวใจ นี่ผมทำผิดอีกเป็นครั้งที่สอง ครั้งที่แล้วผมก็ส่งเจนไปให้พี่คมได้ทั้งๆ ที่เธอรักผมหมดหัวใจ มาครั้งนี้ผมก็ส่งฟางให้กับคุณอำนาจอีก ทั้งๆ ที่ฟางเองก็ไม่เต็มใจ


ช่วงบ่ายผมกลับมาที่ออฟฟิต บ่ายนี้ผมไม่มีกะจิตกะใจที่จะทำงาน ผมเอาแต่คิดว่าตอนนี้ฟางจะเป็นยังไงบ้าง คุณอำนาจกำลังทำอะไรเธอ ฟางกำลังแอบนั่งร้องไห้เสียใจอยู่หรือเปล่าที่ต้องยอมเป็นของคุณอำนาจ ผมเครียดมาก ผมอยากจะกดโทษศัพท์หาฟางเพื่อถามว่าตอนนี้เธอเป็นไงบ้าง คุณอำนาจปฏิบัติกับเธอดีไหม แล้วเธอรับได้หรือเปล่า 


ผมได้แต่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็วางกลับลงไปอย่างนั้นจนนับครั้งไม่ถ้วนจนบ่ายสามโมงเย็น โทรศัพท์ที่ผมจับๆ วางๆ อยู่ๆ มันก็ดังขึ้น ผมเห็นเป็นเบอร์ของคุณอำนาจผมก็รีบรับสายทันทีเพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฟาง


"สวัสดีครับพี่มีอะไรหรือเปล่าครับถึงได้โทรมาหาผม น้องฟางเค้าทำอะไรให้พี่ไม่พอใจหรือเปล่าครับ"
"เออกูไม่พอใจมาก มึงส่งเด็กคนนี้มาให้กูได้ยังไง"
"ทำไมหรอครับพี่น้องฟางเค้าทำไมหรอครับ อืมน้องเค้ายังเด็กนะครับคงทำอะไรมถูกใจพี่ไปบ้าง ถ้าไม่พอใจพี่จะยกเลิกก็ได้ครับ" ผมตัดใจที่จะหวังพึ่งคุณอำนาจและจะรับฟางไว้ดูแลเอง
"เออกูยกเลิก" คุณอำนาจพูดเสียงดังจนผมแสบแก้วหู
"แล้วตอนนี้น้องเค้าอยู่ไหนครับ ผมขอคุยกับน้องเค้าหน่อยได้ไหมครับ"
"น้องร้องไห้อยู่บนเตียงโน้น"
"พี่ เออ พี่ทำน้องเค้าแล้วหรอครับ"
"เออซิวะ กูเสียเงินแล้วกูก็ต้องเอา มึงจะให้กูเสียเงินไปฟรีๆ หรอ"
ผมฉุนกึ้กขึ้นมาทันที ทำฟางเจ็บแล้วยังมาพูดแบบนี้อีกหรอ แต่ผมก็ต้องทนเก็บความรู้สึกเอาไว้ ไม่ใช่เพราะกลัวจะโดนไล่ออก แต่เพราะฟางยังอยู่กับคุณอำนาจ ถ้าผมพูดไม่ดีไปเดี๋ยวคุณอำนาจจะไปลงที่ฟาง เอาไว้ผมไปรับฟางมาก่อนแล้วผมจะลาออกไปจากบริษัทนี้ เพราะผมคงทนดูคนที่ใจร้ายทำให้เด็กที่น่าสงสารอย่างฟางเจ็บจนร้องไห้ไม่ได้
"พี่อยู่ที่ไหนครับ เดี๋ยวผมจะไปขอรับตัวของเขากลับ"
"ทำไมมึงแคร์เด็กคนนี้จังวะ"
"เปล่าครับคุณอำนาจ ผมก็แค่รับผิดชอบที่ผมเป็นคนพาฟางไปให้คุณอำนาจ"
"ไม่จริง มึงโกรธกูใช่ไหมไอ้บี นี่มึงเรียกกูว่าคุณแสดงว่ามึงเลิกนับถือกูแล้วใช่ไหม มึงเห็นผู้หญิงคนนี้ดีกว่ากูงั้นหรอ กูให้ต่ำแหน่งมึง ให้รถมึง มึงเลี้ยงเมียได้สามคนทุกวันนี้ก็เพราะกูนะ"
"ผมไม่เคยลืมสิ่งที่คุณอำนาจเอื้อเพื้อให้ผมครับ แต่ถ้าคุณอำนาจจะให้ผมเลิกปกป้องเด็กคนนี้เพื่อที่จะรักษาสิ่งที่คุณอำนาจเคยให้ผมไว้ ผมก็ขอคืนมันให้คุณอำนาจครับ แล้วถ้ายังพอมีโอกาสผมจะทดแทนบุญคุณของท่าน แต่ตอนนี้ผมขอไปรับตัวฟางกลับมาก่อนครับ คุณอำนาจอยู่ที่ไหนครับผมจะได้ไปรับน้องเค้า"
"นี่มึงยอมแลกทุกอย่างกับผู้หญิงคนเดียวเลยหรอวะ แล้วมึงทำแบบนี้เมียๆ มึงคนอื่นเค้าจะยอมหรอวะ"
"เมียผมเข้าใจนิสัยผมกันดีทุกคนครับ เขารู้ว่าผมเป็นคนยังไง  แต่ถึงจะมีคนไม่เข้าใจ ผมก็คงต้องปล่อยให้เธอไป ถ้าเธอเลือกหนทางที่ดีกว่ามาอดอยากกับผม แต่ผมก็เชื่อว่าผมมองพวกเธอไม่ผิด ต่อให้ผมตกงานจนไม่มีอะไรจะกิน พวกเธอก็ไม่มีวันทิ้งผมไปไหน"
"ดีมึงแน่ใจก็ดีแล้ว งั้นมึงก็มารับเมียมึงไป แล้วพรุ่งนี้มึงก็ไม่ต้องมาทำงานที่บริษัทกูอีก กูไล่มึงออก"
"ขอบคุณครับคุณอำนาจ"


คุณอำนาจบอกที่อยู่ของคอนโดให้ผม จากนั้นผมก็รีบเก็บของออกไปจากออฟฟิตทันทีจนหงส์และคนอื่นๆ ตกใจ แต่แคทรีบมาดักผมไว้ก่อน


"พี่บีมีธุระด่วนหรอค่ะ แล้วทำไมเก็บของไปหมดแบบนี้หละค่ะ"
"อืม พี่มีธุระด่วนนะ"
"งั้นแคทยกเลิกงานเลี้ยงไปก่อนนะค่ะ เอาไว้พี่สบายใจเราค่อยไปเลี้ยงรับน้องใหม่กัน" แคทพูดเหมือนดูออกมาผมไม่สบายใจเอามากๆ
"ไม่เป็นไร ไปกันก่อนเลยพี่อาจจะไปช้าหน่อยแต่พี่รับรองว่าพี่จะต้องไปแน่ๆ เพราะพี่มีอะไรจะบอกกับพวกเราทุกคนเหมือนกัน"
"อืมแต่ แคทว่าไว้โอกาสหน้าก็ได้นะค่ะ พี่บียุ่งแบบนี้แคทว่างานมันจะไม่สนุก"
"โอกาสหน้าคงไม่มีแล้วหละ เอาเป็นว่าคืนนี้เจอกัน พี่ไปก่อนนะ"


ผมคงไม่มีโอกาสหน้าแล้ว เพราะพรุ่งนี้ผมก็กลายเป็นคนตกงานแล้ว งานเลี้ยงวันนี้ก็ถือซะว่าเป็นงานเลี้ยงอำลาตัวผมกับบริษัทฯ นี้ก็แล้วกันและเป็นการลาน้องๆ ที่ร่วมงานกันมาด้วย ผมรีบขับรถอย่างใจร้อน ที่จริงผมวิ่งออกไปเรียกแท๊กซี่ที่หน้าบริษัทแล้วเพราะผมไม่อยากแตะต้องรถคันนี้อีก แต่เพราะไม่มีแท๊กซี่คันไหนว่าเลย และผมก็ใจร้อนอยากไปรับฟาง


ผมคิดว่าผมจะทิ้งมันไว้ที่คอนโดคุณอำนาจพร้อมกับบัตรเติมน้ำมันที่ท่านกรุณาให้ผมมา ผมรับรถไปไม่ถึงครึ่งทางก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมาอีก คราวนี้เป็นสายพี่คม ทีแรกผมไม่คิดที่จะรับเพราะผมตัดขาดจากบริษัทตั้งแต่วางสายคุณอำนาจแล้ว แต่เพราะความที่ยังนับถือพี่คมอยู่ผมเลยกดรับโทรศัพท์


"บีมึงอยู่ไหนเนี่ย"
"ผมกำลังขับรถครับพี่"
"นี่มึงบ้าหรือเปล่า พี่อำนาจโทรมาเล่าให้กูฟังหมดแล้ว มึงจะไปไหน กูไม่ให้มึงออกนะ"
"พี่ห้ามเจ้าของบริษัทได้ด้วยหรอครับ" ผู้ถือหุ้นใหญ่ก็คือเจ้าของบริษัทฯดีๆ นี่เอง
"ก็มาคุยกันก่อน มึงจะใจร้อนอะไรนักหนาวะแค่ผู้หญิงคนเดียว"
"ผู้หญิงคนเดียวก็คนพี่ แค่เธอจนมันไม่ได้ลดค่าความเป็นคนของเธอลงได้"
"มึงนี่ อย่าดื่อนักซิวะ มันอะไรกันนักกันหนาวะบี มึงกลับมาคุยกับกูก่อน นี่พี่ไพศาลเค้าก็ห่วงมึงนะ ถึงยังไงก็ไม่มีใครอยากให้มึงออก"
"ถ้าการที่ผมได้ทำงานต่อต้องแลกด้วยความเจ็บปวดของฟาง ผมก็ทำไม่ได้ครับ ผมไม่อยากทำผิดซ้ำซาก"
"ทำผิดซ้ำซากอะไรของมึง มึงบ้าหรือเปล่า ก็แค่เด็กใจแตกคนเดียวมึงจะเฮริทอะไรนักหนาวะ"
"พี่คม ที่จริงผมคิดว่าจะไม่บอกพี่เรื่องนี้แล้วนะครับ แต่ซักวันนึงพี่เห็นเธอพี่คงรู้ว่าผมเคยทำผิดอะไรไว้"
"ทำผิดอะไร มึงทำผิดอะไรของมึง แล้วกูจะเห็นใครอะไรกูงง"
"เมียของผมอีกคนที่ผมไม่เคยแนะนำให้พี่รู้จักเธอเจน พี่จำเธอได้ไหมครับ"
พี่คมถึงกับอึ้งไป
"เห้ย มึงพูดเล่นใช่ไหมเนี่ย"
"ผมพูดจริงครับ ผมเคยทำผิดโดยส่งเจนให้พี่ครั้งนึงแล้ว ผมยังรู้สึกเจ็บอยู่จนถึงทุกวันนี้"
"เห้ยบี พี่ไม่รู้จริงๆ พี่ขอโทษ"
"ผมไม่โกรธพี่หรอกครับ ผมเองที่ผิด ถ้าผมไม่คิดอะไรง่ายๆ ผมคงไม่ต้องทำให้เมียผมเจ็บ"
"แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกันนี้ เด็กคนนี้ไม่ใช่เมียแกซักหน่อย"
"จริงครับฟางไม่ใช่เมียผม แต่ผมก็รักเธอเหมือนเป็นเมียผมคนนึง แต่ผมกลับคิดอะไรง่ายๆ กับเธออีกเหมือนตอนเจน ซึ่งผมจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองถ้าไม่ได้ทำอะไรชดใช้ความผิดครั้งนี้ ผมรักพี่เหมือนพี่ชายผมคนนึงนะครับพี่คม แต่น้องพี่คนนี้คงไม่มีโอกาสที่จะได้ตอบแทนบุญคุณพี่อีกแล้ว ลาก่อนนะครับผมฝากบอกลาพี่นุ่นด้วย"
"เดี๋ยวไปบี"


ผมกดวางโทรศัพท์และกดปิดเครื่องทันทีเพราะรู้ว่าพี่คมต้องโทรมาอีก ผมพยายามขับรถให้เร็วที่สุด เพราะผมกลัวว่าคุณอำนาจอาจจะทำร้ายฟางเพราะโกรธผม พอผมไปถึงคอนโด ผมรีบจอดรถแล้ววิ่งแทรกคนที่กำลังรูดคีย์การ์ดเพื่อเข้าไปด้านใน ยามของคอนโดเห็นผมทำแบบนั้นก็รีบวิ่งตามมา แต่ผมเข้าไปในลิฟท์ได้ก่อนแล้วรีบกดให้มันขึ้นไปชั้น 19 


พอถึงชั้นที่ 19 ผมรีบวิ่งไปที่ 119 ทันที ผมรีบบิดลูกบิดประตู มันไม่ได้ล๊อกผมจึงรีบเปิดประตูเข้าไปแล้วมองหาฟาง ผมเห็นฟางกำลังยืนบีบนวดหัวไหล่ให้กับคุณอำนาจ มันเป็นภาพที่ทำให้ผมสับสันมึนงงไปชั่วขณะ แต่ผมก็รวบรวมสติได้แล้วรีบบอกให้ฟางมาหาผมเพื่อที่จะพาเธอกลับ


"ฟางเรากลับกันเถอะพี่มารับแล้ว"
"มึงคิดว่ามึงเป็นใคร มาถึงจะพาฟางไปด้วย" คุณอำนาจตวาด
"ฟางไปเถอะ พี่มารับแล้ว ต่อไปพี่จะไม่ปล่อยให้ฟางต้องเสียใจอีกแล้ว"
ผมนึกขึ้นได้เลยหยิบกุญแจรถและการ์ดน้ำมันวางคืนให้คุณอำนาจ
"ของของท่าน ผมขอคืนให้ครับ"
"มึงกองไว้นั่นเถอะ"


ยามที่วิ่งตามผมมาจากชั้นจอดรถเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วเข้ามาล๊อคแขนผมจากด้านหลัง ถ้าเป็นปรกติผมคงไม่ขัดขืนอะไรแล้วพูดกันดีๆ ให้เข้าใจ แต่ตอนนี้ผมไม่อยู่ในอมรมณ์ที่จะทนให้ใครมาบิดแขนผมแล้วล๊อคไว้จนเจ็บได้ ผมเงยหน้าเอาหัวกระแทกหน้ายามอย่างแรง ฟางตกใจร้องว้าย พอยามปล่อยแขนผมแล้วเอามือไปกุมหน้าผมก็เตะก้านคอยามอย่างแรงจนร่างที่ร่างกำยำตัวใหญ่ล้มลงเหมือนต้นไม้ที่ไม่มีรากช่วยยืนพื้นดิน


พอเห็นว่ายามสลบไปไม่สามารถมาขัดขวางผมได้อีกผมก็เดินเข้าไปหาฟางแล้วเอื่อมจะไปดึงแขนฟางให้ตามผมออกไปจาห้องนี้ แต่ฟางกลับดึงแขนหนีมือผม


"ถ้ามึงจะเอาฟางไป มึงก็ต้องคุยกับกูก่อน"
"ผมไม่มีอะไรจะคุยกับท่านแล้ว ผมคืนให้ท่านหมดทุกอย่างแล้ว หน้าที่การงาน รถยนต์ แล้วก็บัตรน้ำมันใบนั้นด้วย ผมไม่ติดค้างอะไรท่านอีกแล้ว ผมจะขอผู้หญิงของผมคืน"
ผมเห็นฟางยิ้มจนแก้มปริแต่ผมก็ไม่มีเวลามาไตร่ตรองว่าเพราะอะไร
"ถ้ามึงไม่ยอมคุยกับกูหนูฟางเค้าก็ไม่ยอมไปกับมึงหรอก"


ผมมองหน้าฟางเธอก็รีบเข้าไปแอบที่ด้านหลังของคุณอำนาจ ผมรู้สึกว่ายามที่สลบกำลังจะฟื้นขึ้นมา ผมรีบหันกลับไปจะซ้ำให้มันไม่ลุกขึ้นมาได้อีก


"มึงพอได้แล้วบี มึงอย่าให้อารมณ์ของมึงครอบงำจนทำร้ายคนที่ทำงานตามหน้าที่อย่างสุจริตต้องเจ็บตัวเพราะมึงไปมากกว่านี้เลย"
ผมถึงกับสะอึกกับคำพูดของคุณอำนาจ ผมไม่เคยคิดเลยว่าเมื่อกี้ด้วยอารมณ์ชั่ววูปผมได้ทำร้ายคนที่พยายามทำหน้าที่ของตนจนต้องนอนหมดสติ ผมรู้สึกเสียใจจนทรุดตัวลงนั่ง ฟางเห็นแบบนั้นเธอก็รีบวิ่งออกมานั่งข้างๆ แล้วกอดแขนผมไว้
"เอาหละมึงสงบใจแล้วฟังกูให้ดีๆ ถ้ามึงอยากให้หนูฟางเค้าไม่ต้องลำบาก มึงต้องรับปากกูเรื่องนึง"
"ผมคงรับปากอะไรท่านไม่ได้แล้วหละครับ ส่วนเรื่องฟางผมจะหาทางช่วยเธอเอง"
ฟางบีบแขนผมเหมือนจะบอกให้ผมรับฟังสิ่งที่คุณอำนาจจะพูดก่อน
"มึงนี่ ตอนมึงชอบกูอะไรๆ มึงก็ทำให้กูได้ แต่พอมึงเกลียดกูนี่ ต่อให้กูฆ่ามึงให้ตายมึงก็ไม่ยอมทำอะไรให้กูใช้ไหม"
"คงจะเป็นแบบนั้นแหละครับท่าน"
"เอาหละมึงฟังกูดีๆ มึงฟังกูให้จบก่อน แล้วมึงจะพูดอะไรกูก็จะตามใจมึงทุกอย่าง"
"ครับ"
"อืม ถ้ามึงอยากให้กูให้เงินเดือนฟาง ส่งเสียให้ฟางเรียน ให้ฟางอาศัยอยู่ที่ห้องนี้"
ผมรู้สึกว่าไม่อยากฟังต่อ ผมฮึดฮัดจะพูดสวนแต่ฟางก็บีบแขนผมแน่นพร้อมกับส่ายหน้าให้ผมหยุด ผมเลยต้องหยุดอาการแล้วฟังคุณอำนาจพูดต่อ
"มึงต้องยอมมาเป็นลูกบุญธรรมของกู"
ผมงงเป็นไก่ตาแตกนี่มันเรื่องอะไรกัน ฟางพยักหน้าให้ผมรับปาก แต่ผมยังงงจึงยังไม่ได้รับปาก
"ผมไม่เข้าใจ ผมแค่จะมารับฟางกลับไปเท่านั้น ผมคงรับเป็นลูกท่านไม่ได้"
"ไม่บีมึง" คุณอำนาจส่งเสียงดัง
"พี่บีค่ะ ฟางไม่ได้ร้องไห้ ฟางไม่ได้เจ็บอะไร คุณลุงไม่ได้ทำอะไรฟาง"
"แต่ว่าคุณอำนาจบอกพี่ว่า

เนื้อเรื่องไม่ครบหรอครับ

    เนื้อหาขาดหายครับ ใครมีอีกบ้าง ขอเติมเนื้อเรื่องให้หน่อยครับ
ขอบคุณครับ

อยากได้เนื้อหาที่ขาดไปครับ

ส่วนที่ขาดหาอ่านได้ที่ไหนครับผม

ขาดช่วงสำคัญเสียด้วย