จิตอิสระตอนที่ 22 บทที่ 4: ซึมซับ โดย อิสระ fallenversa
จิตอิสระ ตอนที่ 22
[/color]
ติ๊ดดด....
เสียงแหลมสูงแว่วมาจากข้างขวา
ติ๊ดดด...
เหมือนดังนาฬิกาปลุก กิตติค่อยๆลืมตาที่หนักอึ้งออกมาช้าๆ แสงไฟสีขาวสว่างจ้าอยู่ตรงใบหน้าพอดีน้ำตาถูกหลั่งออกมาเพื่อลดอาการแสงแยงตาของกิตติ ทำให้มองอะไรไม่ชัดไปกว่าเก่าอีก
“มะ... หมอคะ” เสียงหวานๆดังมาจากอีกข้างหนึ่งกิตติกลอกตาไปทางซ้าย เห็นภาพหญิงสาวชุดพยาบาลสีขาวยืนถือรายงานพร้อมปากกาอย่างเลือนลางเธอกำลังหันไปด้านหลังเหมือนจะคุยกับใครอีกคน
“ผู้ป่วยรู้สึกตัวแล้วค่ะหมอ” กิตติได้ยินเธอพูดในขณะที่เปลือกตาของเขาเลื่อนลงมากลบดวงตาให้มืดมัวอีกครั้งนึง กิตติหันหัวไปอีกข้างกลับเห็นสายต่างๆระโยงไปมาจากตัวเขาสู้เครื่องมากมายที่แสดงหน้าจอสีเขียวสีส้ม มีหน้าปัดบอกตัวเลขที่เขาไม่สามารถทำความเข้าใจได้เลย แต่ดูเหมือนมันจะทำให้เขาสามารถปิดตาลงได้โดยไม่มีข้อกังขาใดๆทั้งสิ้น
…
-วิหค ช่วยผมด้วย วิหค-
-อ๊อกกกก อ๊าก -
-มัจฉาเรียกวิหค ต้องการกำลังไปที่ประตู4ด่วน-
-จากสมิง วิหค คุณและลูกทีมอยู่ที่ไหน -
-........-
-นี่มันตัวอะไรวะ-
-ยิงมันสิ เหวอออ-
-อ๊ากก -
-กาเหว่ากับนิลถูกมันจับไปแล้ว-
-พี่กิตติ ช่วยผมด้วย-
...
“เหี้ยย!!!”
กิตติสะดุ้งตัวลุกพรวดดวงตาเบิกโพลง ยังไม่ทันจะมองอะไรได้ชัด แต่รู้สึกได้ถึงอันตรายที่อยู่เบื้องหน้าเอื้อมมือซ้ายไปคว้าก็จับยึดบางอย่างได้ ถึงงัดมือขวาอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะจู่โจมเป้าหมาย
“กรี๊ดด”
“เหวอะ!!!” กิตติชะงักมือขวาก่อนที่จะถึงใบหน้างามนั้นเพียงไม่กี่เซนหญิงสาวพยาบาลคนนั้นหลับตาปี๋ตัวสั่นระริก พอเธอไม่ได้โดนทำร้ายอย่างที่คิดไว้ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมองกิตติที่จ้องเธอตาปริบๆ
กิตติจ้องดวงตาสีดำกลมโตที่หวาดกลัวนั้นอย่างตกตะลึง ดวงตาคู่นั้นเหมือนกำลังทำให้ใจที่ร้อนรุ่มของเขาดับลงอย่างไร้หนทางดิ้นรนหยาดน้ำตาที่เกาะขอบดวงตานั้นไหลลงจากดวงตาช้าๆไปตามใบหน้าที่ขาวผ่อง ผ่านพวงแก้มที่ได้รับการตกแต่งด้วยสีแดงอ่อนๆและริมฝีปากเล็กๆสีชมพูอ่อนที่เม้มหนักเพราะอาการเกร็งจัด ทุกสิ่งที่กิตติเห็นทำให้เขาฟื้นจากฝันแล้วกลับถูกจองจำในภวังค์แห่งเสน่หา
“คุณ...” กิตติร้องอย่างตกใจหลังจากจ้องตากันได้สักพักและจู่ๆใบหน้าของกิตติก็หันไปด้านขวาอย่างรวดเร็วพร้อมกับความรู้สึกชาๆที่ แก้มและเสียงดังวิ้งที่ใบหูขวา
“ไอ้คนบ้า” สาวพยาบาลผู้นั้นร้องทั้งน้ำตาและขยับตัวถอยห่างมือทั้งสองกุมทรวงอกตนผ่านเสื้อที่มีรอยยับอย่างหวงแหน กิตติหันกลับมามองจึงเข้าใจได้ทันทีว่าสิ่งที่มือซ้ายเขาขย้ำไปอย่างรุนแรงนั้นคืออะไร
“คุณ ผมขะ” กิตตินึกจะขอโทษแต่พยาบาลคนนั้นก็สะบัดหน้าวิ่งหนีไปเรียบร้อยแล้วทิ้งให้เขานั่งอยู่บนเตียงมองประตูห้องปิดดังโครม
กิตตินั่งจ้องประตูราวกับกำลังปรับความคิดได้ไม่นาน ประตูก็เปิดออกมาพร้อมร่างชายสูงยาวสวมแว่นตาในชุดกาวน์สีขาวเดินเข้ามาพร้อมกับบันทึกรายงานในมือ
“คุณกิตติ รู้สึกตัวแล้วใช่มั้ยครับ” หมอพูดขณะจ้องหน้าเขาและหันไปดูเครื่องต่างๆที่อยู่ด้านขวากิตติ
“อืม... ทุกอย่างปกติ ไหนผมขอเช็คอาการขาขวาหน่อยครับ” หมอพูดแล้วเลิกผ้าห่มขึ้น กิตติหันลงไปมองขาขวาตนก็ต้องตกใจเพราะมีเฝือกปูนพลาสเตอร์สีขาวห่อหุ้มตั้งแต่เหนือหัวเข่าลงไปยันฝ่าเท้า ราวกับใส่รองเท้าบู๊ทไว้
“นี่ผมเป็นอะไรไป” กิตติถามขณะกำลังนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาภาพของลูกทีมและแสงไฟจากไกปืนก็แวบเข้ามาในหัว
“คุณหลับไปสามวันหลังจากที่เราพาคุณไปผ่าตัดเอาเศษเหล็กและหินออกจากกระดูกขาขวา ผมไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ทั้งทีมของคุณเท่าที่ทราบมาคุณเหลือรอดอยู่คนเดียวเท่านั้น
“ฮะ อะไรนะหมอ” กิตติร้องเสียงหลง
“เอ่อ... หมอขอตัว เดี๋ยวให้พยาบาลมาเช็กความดันและเปลี่ยนยาฉีดเข้าเส้นเลือดนะครับ”หมอหันหน้าหนีราวกับรู้สึกผิดที่บอกความจริงไป พยาบาลสองคนก็เข้ามาแทนที่สลับกับหมอที่ออกไปมาตรวจวัดความดันและเปลี่ยนเอายาน้ำมาแทนถุงน้ำเกลือ
“ผู้กองสมิง...” กิตติพูดกับตนเองขณะที่พยาบาลกำลังแกะเครื่องมือวัดความดันให้เขา
“คะ?..” พยาบาลถามเขาเพราะไม่เข้าใจที่เขาพูด
“ผู้กองดำอยู่ไหน” กิตติถามเสียงดังทำเอาพยาบาลข้างหน้าเขาตกใจจนทำเอาเครื่องมือแพทย์หล่นจากมือ
กิตติสะบัดแขนแล้วกัดฟันแกะสายน้ำเกลือออกจากข้อมือผลักพยาบาลอีกคนที่จะเข้ามาห้าม ก่อนเดินกะเผลกไปยังประตูห้อง
“ผมอยู่นี่” เสียงดังจากประตูห้องพร้อมๆกับที่มันเปิดออกมาชายหนุ่มหน้าคมในชุดเครื่องแบบตำรวจเดินเข้ามาพร้อมกับซัดหน้าของกิตติจน หงายไปด้านหลังทำเอาพยาบาลสาวน้อยคนเดิมที่เดินตามมาด้านหลังตกใจ
“ว๊าย ผู้กองดำ ทำเกินไปแล้วนะคะ” พยาบาลที่อยู่ในห้องร้องว่าใส่ขณะนั่งลงไปดูอาการของกิตติที่หมดสติอย่างรุนแรง
“นี่แหละที่จะทำให้คุณกิตสงบลงได้” ผู้กองดำพูดขณะลูบหมัดตนเองป้อยเพราะเจ็บที่ต้องไปซัดหน้าแข็งกระด้างของกิตติ
“ให้หมอเอาเตียงคนบ้าแล้วจับมัดมันเหอะ เดี๋ยวมันก็ตื่นมาอาละวาดอีก”ผู้กองดำพูดขณะมองร่างไร้สตินั้นด้วยสายตาที่อ่อนลง
“หัวหน้าที่เสียลูกทีมไปต่างอะไรกับสูญเสียอวัยวะสำคัญหรอก” แล้วเขาก็เดินออกไปทิ้งให้กิตตินอนอยู่ตรงนั้นโดยมีพยาบาลพยายามหามร่างเขา
กิตติกำลังจมอยู่ในห้วงความฝันที่สยดสยอง เขาเห็นร่างของกางเขนที่ตามหาถูกแยกชิ้นส่วนกระจายไปตามพื้นกาเหว่าลูกทีมคนสนิทห้อยอยู่ตรงบันได ลำคอมีรอยถูกเจาะ มัจฉาหัวหน้าชุด2พยายามคลานไปคว้าปืนกลเบาทั้งๆที่เหลือแต่ท่อนบน และเจ้าหนวดยักษ์สีดำที่เจาะเข้าขาขวาจนทะลุ มันกำลังชอนไชเข้ามาในร่างกายราวกับมือที่ล้วงเข้าไปในถุง สร้างความเจ็บปวดแทบสิ้นลมหายใจก่อนที่เขาจะขาดสติไป
จบตอนที่ 22 อ่านต่อ 23นะครับ
(สยดสยองได้ใจเลย ฮ่าๆ ตอนนี้กำลังติดนิยายของคุณAkisaอย่างแรง อยากอ่านเรื่องก้อยตอนใหม่ไวไว ติดตามผลงานของผมได้ที่fallenversa.blogspotนะครับ)
-----------------------------------------------------------------------------ItsaraP. FallenVerSa[/b][/font][/size]
*ก๊อปไปอ่านได้ แต่ ห้าม ! นำไปเผยแพร่นะคะ เพราะ คุณ flame619 หรือ อีกนามคุณ fallenversa ฝากให้นำมาลงแบ่งปันกันอ่านเท่านั้นจ๊ะ*