« เมื่อ: กรกฎาคม 23, 2012, 06:36:22 pm »
Normal 0 false false false EN-US X-NONE TH [table=100%] [tr][td]
Copy จิตอิสระ ตอนที่ 25 บทประพันธ์ fallenversa หรือ แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
จิตอิสระ ตอนที่ 25 บทที่ 4 ซึมซับ โดย อิสระ แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
หรือ แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
จิตอิสระ ตอนที่ 25
ด้วยความชำนาญในการยิงปืนสั้นของกิตติที่ผ่านการฝึกฝนและประสบการณ์อัน โชกโชน ไม่มีปัญหาหรืออุปสรรคใดๆที่จะขัดขวางความแม่นยำดุจจับวางของเขาในวินาที นั้น ลูกกระสุนระเบิดออกจากลำกล้องโลหะพุ่งเข้าสู่ช่วงแขนของวิชิตอย่างแม่นยำ เจาะเข้าฝังกับกล้ามเนื้อแขนช่วงบนของวิชิตจนทำให้มือที่สะบัดออกไปหมายจะทำ ร้ายอลิสสิตานั้นเบี่ยงเบนวิถีออกไปด้านข้างๆแทน ทำให้เจ้านิ้วที่ยืดออกไปเหล่านั้นพุ่งออกไปเจาะทะลุผนังภัตตาคารจนกลายเป็น รูโหว่แทน
วินาทีนั้นจากผู้คนที่มากมายซึ่งกำลังมึนงงกับเหตุการณ์ถึงกับแตกตื่นวิ่ง หนีหาทางออกกันอย่างวุ่นวาย พริบตาเดียวคนเหล่านั้นก็หายไปจากตัวห้องอาหารราวกับเม็ดทรายไหลออกจากภาชนะ อย่างไรอย่างนั้น “ เหี้ยอะไรของมึงวะ กูอุตส่าห์ปล่อยมึงไปแล้ว ยังจะอยากตายอีกใช่มะ” วิชิตเปิดฉากหันมาหาตำรวจที่ยิงแขนตนเองอย่างโมโหขณะเอามืออีกข้างมากุมรอย แผลที่เกิดจากกระสุนที่แขนขวาตน ก่อน ที่จะสั่งให้นิ้วมือของตนเองหดกลับเข้ามา ยังไม่วายจะลากเอาโต๊ะหินอ่อนมาด้วย กิตติที่กำลังจะลุกขึ้นมายืนพอดีก็ต้องปลิวออกไปอย่างแรงเพราะถูกโต๊ะกลมๆ กระแทกเข้าอย่างจัง จนไปติดผนังภัตตาคารอีกด้านก่อนจะร่วงลงไปกับพื้นด้วยร่างกายที่ไร้สติ สัมปชัญญะ
... ความรู้สึกข้าบอกว่านั่นเคยเป็นส่วนหนึ่งของตัวข้ามาก่อน... เจนนูบอกหลังจากพินิจพิเคราะห์เจ้าสิ่งที่เป็นเส้นยาวราวกับแส้ของวิชิตที่ ยืดออกมาจากส่วนที่เป็นมือขวาของเขา
... แปลว่าอะไร??? นายเป็นคนแบ่งให้กับเขาหรอ?....อลิสถามกลับในใจ
... เปล่าเลย ข้าก็ยังไม่เข้าใจเช่นกัน แต่ถึงอย่างไร ข้าจะปกป้องเจ้าเอง อย่าห่วง...
... อ่า... อลิสสิตารู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าเจนนูจะปกป้องเธอได้มากแค่ไหน
“ อย่ามาเสียเวลากันดีกว่า กูพูดแบบตรงๆนะ มึงต้องมาเป็นเมียกูอีอลิส กูจะได้มีตังใช้จบๆไป” วิชิตตะคอกพร้อมเดินเข้ามาหา มือขวาของเขาที่กลับมาเป็นปกตินั้นพุ่งเข้าไปหาอลิสสิตาที่อย่เบื้องหน้าและ ขยายออกเป็นเส้นกลมเรียว 5 เส้นหมายจะคว้าร่างของเธอไว้ เจนนูซึ่งเตรียมตัวพร้อมอยู่แล้วก็เกร็งร่างของตนและยืดอวัยวะออกให้เป็น เส้นเล็กๆมากมายทั่วร่างราวกับหนามเม่น ขณะที่อลิสสิตาตกใจก้มลงต่ำหันหลังหนี
นั่นมีผลให้เจ้าเส้นที่ยืดออกไปเหล่านั้นโดนหนามเสียบทะลุในขณะที่มันพยายาม จะจับตัวของอลิสสิตาไว้ วิชิตร้องอุทานเสียงหลงในขณะที่ยังกัดฟันทนจับร่างของอลิสสิตาไว้ แล้วยกร่างของเธอขึ้นก่อนขว้างออกไปไกลตัว
“ อีเหี้ย มึงทำกูเจ็บเรอะ!!!” วิชิตสบถด้วยใบหน้าแดงกล่ำยืดมือกลับอย่างรวดเร็ว ก้มลงมามองมือของตนที่เป็นรูเล็กๆมากมาย วิชิตกำหนดสติของตนแล้วบังคับให้มันหายเป็นปกติ พักเดียวมือของเขาก็กลับมาเป็นดังเดิม แต่กลับทำให้วิชิตรู้สึกกระหายมากขึ้น เขาวิ่งเข้าหาอลิสสิตาที่กำลังลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับหมัดแน่น
... เจ้านั้นเข้ามาอีกครั้ง แม่หญิงระวัง... เจนนูรีบร้องเตือนขณะที่ร่างของตนหดกลับมาเป็นปกติอีกครั้งแล้วกำลังขยายตัว เพื่อป้องกัน อลิสหันมามองวิชิตที่กำลังพุ่งเข้ามาหาแล้วกะจังหวะ สมัยเธอยังเรียนอยู่ เธอเคยเรียนวิชาป้องกันตัวมาบ้าง และด้วยส่วนตัวเธอชอบผจญภัยอยู่แล้ว เมื่อถึงจุดที่พอเหมาะพอดีเธอก็รีบถีบตัวเองโดดหลบออกไปด้านข้างจนเกือบโดน มือของวิชิตที่พุ่งขยายออกมาหมายจะทำร้ายอย่างฉิวเฉียด พริบตานั้นเจนนูซึ่งอ่านความคิดเธอออกก็ยืดร่างของเขาออกเป็นก้อนกลมเข้าอัด กระแทกร่างวิชิตที่ไม่ทันตั้งตัวได้ทันจนปลิวออกไป
อลิสสิตาม้วนตัวลงกับพื้นเพื่อป้องกันการบาดเจ็บจากแรงกระแทกแล้วกลับมาลุก ขึ้นอย่างว่องไว หันไปมองร่างของวิชิตที่ลงไปนอนข้างเสาหินอย่างระมัดระวัง ... แม่หญิง หนีไปก่อนเถอะ... เจนนูร้องออกความเห็น อลิสสิตาก็ไม่คิดแย้ง เพราะนี่คือโอกาสอันแสนสั้นที่จะหนีให้พ้นพอที่จะไปตั้งหลักได้ อลิสสิตาหันหลังออกวิ่ง เธอก็ไปยังประตูทางออก กระโดดข้ามโต๊ะเก้าอี้และเฟอร์นิเจอร์ต่างๆที่วางล้มระเนระนาด
“ จะไปไหนวะแก” เสียงร้องดังออกมาจากด้านหลัง อลิสสิตาหันกลับไปมองเห็นเส้นปลายแหลมมากมายยืดออกมาจากมือของวิชิตที่ นอนอยู่ตรงนั้น อลิสสิตาเบี่ยงตัวหลบเฉียงไปด้านขวาแล้วม้วนตัวอีกครั้ง เจ้าเส้นเหล่านั้นเลยออกไปหน่อยก็หยุดแล้วเตรียมวกกลับมา การหันกลับไปเพื่อจัดการเส้นเหล่านั้นอาจจะทำให้เสียเวลาและทำให้การหลบหนี นั้นไม่เป็นผลก็ได้ เธอจึงหันออกตัววิ่งไปทางหน้าต่างของห้องอาหารแทน
... เจนนู ทำอะไรซักอย่าง... อลิสร้องขณะเร่งฝีเท้าสุดขีดไปยังหน้าต่างบานใหญ่เบื้องหน้า
... ใช้เข่า!!!... เจนนูร้องพร้อมกับยืดร่างของเขาส่วนล่างให้ไปคลุมเข่าขวาและบีบอัดให้มัน แข็งราวกับหิน แล้วยืดส่วนที่เหลือของเขาออกมาเป็นแผ่นบางๆคุลมร่างอลิสสิตาให้ยาวที่สุด เท่าที่จะทำได้
เพล้ง!!!!! อลิสสิตาพุ่งออกไปสุดแรงด้วยเข่าขวาที่ทำลายกระจกหนาๆจนแตก และร่วงลงไปด้านล่างที่มีพุ่มไม้หนาๆรองรับก่อนจะถูกเจ้าเส้นแหลมๆนั้นถึง ตัวเพียงนิดเดียว ร่างของอลิสสิตากลิ้งทะลุพุ่มไม้ออกมาสู่แผ่นหญ้าสีเขียวชอุ่มที่ลาดลงไป ด้านล่างขณะที่ร่างของเจนนูเป็นตัวรับการกระแทกที่รุนแรงนั้นไว้ เมื่อแรงเหวี่ยงนั้นหมดลง อลิสสิตาก็พยายามดันตัวขึ้นแล้วหันไปมองอาคารภัตตาหารที่ตนเพิ่งหนีออกมา เห็นวิชิตกำลังยืนมองหาเธอไปทั่วอย่างโมโห อลิสสิตาค่อยๆเคลื่อนตนเองอย่างช้าๆเข้าไปยังร่มไม้ใกล้ตัวที่สุดเพื่อให้ บดบังสายตาของวิชิต ก่อนถอนหายใจเบาๆ “ เฮ้อ!” อลิสสิตาเอนหลังตนเองไปพิงกับต้นไม้ที่เธอใช้เงาบดบังตัว
... เจนนู เมื่อกี้นายบอกว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายนายหรอ...
... อลิสสิตาถามไป แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจาดชุดสีดำนั่น ราวกับเป็นแค่เสื้อธรรมดา ... เจนนู...
... ... เจนนู นายไปไหนน่ะ!!!...
จบตอนที 25 อ่านต่อ ตอนที่ 26 นะครับผม
จิตอิสระ โดย อิสระ
(ไปดูลินคอล์นมาครับ 3 รอบ ไม่ใช่เพราะชอบขนาดนั้น แต่เพราะไปกับกิ๊ก 3 คน เซ็งนิดๆ 555+ แต่ส่วนตัวผมว่าสนุกมากนะครับเรื่องนี้ ขวานมันเท่มาก ท่านใดต้องการเรื่องเก่าๆสามารถติดตามได้ทีfallenversaในบล๊อกเกอร์นะครับ ) [/td] [/tr][/table]
*ก๊อป ไปอ่านได้ แต่ ห้าม! นำไปเผยแพร่นะคะ เพราะ คุณflame619 หรือ อีกนามคุณ fallenversaฝากให้นำมาลงแบ่งปันกันอ่านเท่านั้นจ๊ะ*