กลายพันธุ์

7

เริงชัยก่อตั้ง บริษัท เริงชัย อโกรเคมีคอล จำกัด โดยเริ่มต้นจากเครื่องมือเพียงไม่กี่ชิ้น ในบ้านหลังเล็กๆ จนกลายเป็นบริษัทใหญ่โต เขาพยายามหาสูตรยาฆ่าแมลงที่รุนแรงสะใจผู้ใช้ ส่วนราคาก็พยายามทำให้ถูกทั้งต้นทุนการผลิตและราคาขายในตลาด ซึ่งถ้าทำสำเร็จตามความตั้งใจ ความสำเร็จในธุรกิจก็จะไม่ไปไหน

ฝันของเขาเป็นจริง เมื่อได้พบกับ ดร.กฤติกา สาวสวยที่จบมาทางสายวิทยาศาสตร์และมีความฉลาดอย่างเหลือเชื่อ เธอช่วยเขาคิดค้นยาที่ไม่เคยมีมาก่อนในโลกนี้ มันมีชื่อว่า ดีดี77 ยาที่ช่วยเร่งความเจริญเติบโตของต้นไม้ให้เร็วขึ้นอย่างผิดปกติ แล้วค่อยๆเหี่ยวเฉาไปเอง

แต่มันยังไม่สมบูรณ์เมื่อทดลองกับสัตว์!

เริงชัยหยิบบุหรี่ออกมาจุดสูบ แล้วย้อนคิดไปถึง ดร.กฤติกา กับ ปาริฉัตรนักเคมีประจำห้องแล็ป ซึ่งดูเหมือนจะไม่พอใจกับผลการทดลองนัก
"ว่ายังไง พวกคุณจะว่ายังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้"
"ดิฉันบอกไว้หมดแล้วในรายงานที่คุณเพิ่งอ่านเมื่อกี้นี้"
"ใช่ ผมอ่านแล้ว แต่ดูเหมือนมันเกินเลยไปหน่อย"
"มันเป็นความจริง" ปาริฉัตรพูดสวนออกมาเสียงสั่น "ดีดี7 เป็นเหมือนโรคร้าย มันทำลายสภาพแวดล้อมให้เสียไปอย่างสิ้นเชิง"
ดร.กฤติการู้สึกอึดอัด เธอรู้ว่าคำพูดของปาริฉัตรถูกต้อง เพราะร่วมทดลองกันมา แต่นั่นแหละ คงเป็นไปได้ยากที่เริงชัยจะยอมรับ
"แมลงพวกนั้นเติบโตอย่างรวดเร็วกว่าปกติ แล้วก็ตาย" เริงชัยยื่นหน้าพูด
"แต่มีหลายชนิดที่ไม่ตาย" ปาริฉัตรยืนยันกับนายจ้าง "ไม่เชื่อก็ลองไปดูในแลปซิคะ"
"ผมไปดูแล้วและพอใจมาก เพลี้ยตัวเท่ามด มดตัวเท่าหัวแม่มือ ตั๊กแตนก็โตขึ้นหลายเท่า เราจะหวังผลสำเร็จอะไรมากกว่านี้"
"แต่พวกมันไม่ตายนะ"
"ผมเห็นตายไปแล้วตัวหนึ่ง นอนแอ้งแม้งอยุ๋ในกรง"
"แต่มันน้อยมาก ดิฉันเอาตัวที่ไม่ตายมาตรวจตัวนึง มันไม่มีท่าทางจะตายเลย แถมยังดูแข็งแรงกว่าเดิมด้วยซ้ำ ดิฉันไม่อยากเดาหรอกนะว่า ถ้าไม่ตายมันจะใหญ่โตไปถึงไหน"
"ก็คงไม่มากหรอกน่า" เริงชัยพูดอย่างไม่รู้สึกร้อนใจ "ยังไงมันก็ต้องตายอยู่ดี แต่อาจจะช้าไปบ้าง"
"ปัญหาของเราไม่ได้มีแค่นั้นนะคะคุณเริงชัย" ดร.กฤติกาพูดขึ้นบ้าง  "พวกสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำมันก็มีปฎิกิริยากับ ดีดี7 เหมือนกัน ดีดี7 ฆ่าได้ทัั้้งกบ เขียด จิ้งจก ตุ๊กแก และสัตว์ในตระกูลนี้ทุกชนิด"
"ไม่เห็นเป็นไร ยังไงพวกมันก็ตายอยู่ดี"
"แต่มันทำให้สภาพแวดล้อมเสียหายมากนคะ คงไม่ผ่านคณะกรรมการอาหารและยาแน่"
"ไม่มีปัญหาเลย คุณก็เขียนรายงานใหม่ให้มีแต่ข้อดีซิ"

ความเงียบครอบคลุมทันทีที่เริงชัยพูดจบ บรรยากาศเต็มไปด้วยความเครียดจนเริงชัยต้องเป็นฝ่ายเริ่ม
"ว่าไง" เขาถามแล้วมองหน้า ดร.กฤติกา แต่เธอนิ่งเงียบ
ปาริฉัตรเป็นคนตอบแทน
"รายงานจะมีแต่ที่ดิฉันค้นพบ และรายละเอียดทุกแง่มุม"
"ปาริฉัตร คุณกินเงินเดือนบริษัทนะ" เริงชัยตวาดด้วยอารมณ์เสีย "ว่ไง กฤติกา คุณว่าไง" เขาหันมาถามเธออีกครั้ง
"ว่ากันตามจริง คุณเริงชัยพูดถูก เรื่องนี้คงแก้ไขได้ โดยเร่งสารเพิ่มอัตราการเิติบโตขึ้นอีก"
"ดี..แต่อยาใช้เวลานานนักล่ะ"
"แต่ดิฉันจะไม่ยอมร่วมมือด้วยแน่ๆ" ปาริฉัตรไม่ยอมลดละ "เพราะสิ่งที่เราำกำลังทำมันผิดศีลธรรม"
"หุับปากนะ" เริ่งชัยตวาดอีกครั้ง
ปาริฉัตรเงียบ เธอยังมีเรื่องอยากพูดอีกมากเหลือเกิน แต่ท่าทางของเริงชัยที่แสดงออกในตอนนี้ ทำให้เธอเชื่อว่าควรหยุดตัวเองไว้เพียงแค่นั้น
"คุณเลือกเอาก็แล้วกัน" เริงชัยพูดหลังจากหยุดสงบสติอารมณ์ชั่วครู่ "แก้รายงานเสียใหม่ หรือไม่ก็เก็บข้าวของออกไป แต่อย่าหวังว่าจะได้งานวิจัยจากบริษัทไหนอีก ผมทำได้ แค่ยกหูโทรศัพท์คุณก็ไม่มีสิทธิอยู่ในวงการแล้ว"
ปาริฉัตรนิ่งเงียบ เธอรู้ว่าเริงชัยทำได้จริง เขาอยู่ในวงการมานานมาก มีเงิน มีเพื่อนฝูงเยอะ รวมทั้งนักการเมืองซึ่งทำให้เขามีอิทธิพลอย่างแท้จริง เธอรู้ดีว่าตัีวเองกำลังถูกข่มขู่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งนิ่งเงียบ
ดร.กฤติการู้สึกยุ่งยากใจเหลือเกิน ปาริฉัตรเป็นเด็กที่เก่งและทำงานดีที่สุดในหมู่นักศึกษาด้วยกัน เธอจึงเลือกเข้ามาทำงานใบริษัท ว่ากันตามจริง รายงานที่ปาริฉัตรเขียนเต็มไปด้วยความสมบูรณ์หาที่ติไม่ได้ แต่ตอนนี้รายงานนั้นถูกทำลายอย่างสิ้นเชิงแล้ว เธอได้แต่ภาวนาว่าคณะกรรมการจะไม่ผ่านใบอนุญาตได้ แต่คงเป็นไปได้ยาก เพราะเริงชัยเป็นผู้มีอิทธิพลในวงการ มีเงินที่สามารถเอาไปอุดปากเจ้าหน้าที่ของรัฐที่เห็นแก่ได้ กว่าจะมีใครรู้ถึงความชั่วร้ายก็อาจสายเกินไปแล้ว

"ปาริฉัตร เป็นคนอันตรายมาก" เริงชัยหันมาพูดกับ ดร.กฤติกาทันทีที่ปาริฉัตรเดินออกไป "คนช่างคิดช่างอนุรักษ์แบบนี้ ไม่น่าเข้ามาทำงานในบริษัทผลิตยาฆ่าแมลงของเรา และคงไม่ฉลาดถ้าจะไล่หล่อนออกไปตอนนี้ เอาเป็นว่าตั้งแต่นี้ต้องช่วยกันจับตาดูหล่อนให้ดี ขอมอบให้เป็นหน้าที่ของคุณนะ"
"ค่ะ" ดร.กฤติกาตอบแผ่วเบา
"บางที ถ้าโชคดีมีไอ้ขี้เมาขับรถชนหล่อนตายให้รู้แล้วรู้รอดไปคงดีไม่น้อย" เริงชัยพูดแล้วจึงหัวเราะออกมาด้วยความพอใจ เขาลุกขึ้นเดินไปหาเธอ ดึงร่างของ ดร.สาวขึ้นมา แล้วก้มลงสูดดมความหอมหวานที่แก้มเธอ มือเกาะกุมโอบอุ้มทรวงอกของเธอพร้อมกับบีบเบาๆ
"หยุดเรื่องเครียดๆนี่ไว้ก่อน เรามาสนุกกันดีกว่า" เขากระซิบเบาที่ริมหูเธอก่อนจะขบไปเบาๆ
"ค่ะ"
ดร.กฤติกากระซิบตอบ รู้สึกเสียวซ่าน เริงชัยช่างเก่งฉกาจในเรื่องนี้อย่างแท้จริง หน้าของ ดร.สาวแดงซ่าน หัวใจเธอเต้นแรงเมื่อเขาบีบคลึงทรวงอกเธอหนักมือขึ้น รู้สึกร่องหลืบของเธอขมิบปล่อยน้ำเหนียวๆออกมา เมื่อมือของเริงชัยถลกกระโปรงของเธอขึ้นมา พร้อมกับสอดมือเข้าไปในกางเกงในเธอ ลูบคลึงโคกหีของเธอก่อนจะสอดนิ้วผ่านผิวเนื้อที่อ่อนนุ่มเข้าไปแตะตรงติ่งเนื้อของเธอ...

* * * * * * * * * *


"ดิฉันได้ยินมาว่า พวกชาวบ้านจะเริ่มแผนการโจมตีเราอีกแล้วนะ" ดร.กฤติกาพูดทั้งๆที่รู้ว่าไม่ใช่เวลาที่สมควรจะเอาเรื่องยุ่งๆมาพูด
"ช่างมัน" เริงชัยตอบอย่างไม่สนใจ "ผมเชื่อว่าพวกเจ้าหน้าที่ก้เอือมระอาเต็มที กฤติกา ผมคิดว่าปัญหาพวกนี้คงไม่หนักหนาอะไรนัก พวกนั้นคงไม่กล้าก่อเรื่องที่รุนแรง มันรู้ว่าสิ่งไหนควรทำสิ่งไหนไม่ควรทำ คุณจำคำพูดผมไว้เถอะ"
"ค่ะ" ดร.กฤติการับคำแล้วเดินตรงไปที่ประตู แต่ก่อนจะออกไปก็หันมาพูดอีกครั้ง "ดิฉันจะคอยจับตาดูปาริฉัตรตามที่คุณสั่ง"
มีช่วงเวลาบางช่วงที่มนุษย์คิดดูถูกตัวเอง สำหรับ ดร.กฤติกาแล้ว ช่วงนี้แหละคือช่วงที่เธอคิดว่าตัวเองน่าดูถูกอย่างที่สุด


* * * * * * * * * *

กลายพันธุ์

7

เริงชัยก่อตั้ง บริษัท เริงชัย อโกรเคมีคอล จำกัด โดยเริ่มต้นจากเครื่องมือเพียงไม่กี่ชิ้น ในบ้านหลังเล็กๆ จนกลายเป็นบริษัทใหญ่โต เขาพยายามหาสูตรยาฆ่าแมลงที่รุนแรงสะใจผู้ใช้ ส่วนราคาก็พยายามทำให้ถูกทั้งต้นทุนการผลิตและราคาขายในตลาด ซึ่งถ้าทำสำเร็จตามความตั้งใจ ความสำเร็จในธุรกิจก็จะไม่ไปไหน

ฝันของเขาเป็นจริง เมื่อได้พบกับ ดร.กฤติกา สาวสวยที่จบมาทางสายวิทยาศาสตร์และมีความฉลาดอย่างเหลือเชื่อ เธอช่วยเขาคิดค้นยาที่ไม่เคยมีมาก่อนในโลกนี้ มันมีชื่อว่า ดีดี77 ยาที่ช่วยเร่งความเจริญเติบโตของต้นไม้ให้เร็วขึ้นอย่างผิดปกติ แล้วค่อยๆเหี่ยวเฉาไปเอง

แต่มันยังไม่สมบูรณ์เมื่อทดลองกับสัตว์!

เริงชัยหยิบบุหรี่ออกมาจุดสูบ แล้วย้อนคิดไปถึง ดร.กฤติกา กับ ปาริฉัตรนักเคมีประจำห้องแล็ป ซึ่งดูเหมือนจะไม่พอใจกับผลการทดลองนัก
"ว่ายังไง พวกคุณจะว่ายังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้"
"ดิฉันบอกไว้หมดแล้วในรายงานที่คุณเพิ่งอ่านเมื่อกี้นี้"
"ใช่ ผมอ่านแล้ว แต่ดูเหมือนมันเกินเลยไปหน่อย"
"มันเป็นความจริง" ปาริฉัตรพูดสวนออกมาเสียงสั่น "ดีดี7 เป็นเหมือนโรคร้าย มันทำลายสภาพแวดล้อมให้เสียไปอย่างสิ้นเชิง"
ดร.กฤติการู้สึกอึดอัด เธอรู้ว่าคำพูดของปาริฉัตรถูกต้อง เพราะร่วมทดลองกันมา แต่นั่นแหละ คงเป็นไปได้ยากที่เริงชัยจะยอมรับ
"แมลงพวกนั้นเติบโตอย่างรวดเร็วกว่าปกติ แล้วก็ตาย" เริงชัยยื่นหน้าพูด
"แต่มีหลายชนิดที่ไม่ตาย" ปาริฉัตรยืนยันกับนายจ้าง "ไม่เชื่อก็ลองไปดูในแลปซิคะ"
"ผมไปดูแล้วและพอใจมาก เพลี้ยตัวเท่ามด มดตัวเท่าหัวแม่มือ ตั๊กแตนก็โตขึ้นหลายเท่า เราจะหวังผลสำเร็จอะไรมากกว่านี้"
"แต่พวกมันไม่ตายนะ"
"ผมเห็นตายไปแล้วตัวหนึ่ง นอนแอ้งแม้งอยุ๋ในกรง"
"แต่มันน้อยมาก ดิฉันเอาตัวที่ไม่ตายมาตรวจตัวนึง มันไม่มีท่าทางจะตายเลย แถมยังดูแข็งแรงกว่าเดิมด้วยซ้ำ ดิฉันไม่อยากเดาหรอกนะว่า ถ้าไม่ตายมันจะใหญ่โตไปถึงไหน"
"ก็คงไม่มากหรอกน่า" เริงชัยพูดอย่างไม่รู้สึกร้อนใจ "ยังไงมันก็ต้องตายอยู่ดี แต่อาจจะช้าไปบ้าง"
"ปัญหาของเราไม่ได้มีแค่นั้นนะคะคุณเริงชัย" ดร.กฤติกาพูดขึ้นบ้าง  "พวกสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำมันก็มีปฎิกิริยากับ ดีดี7 เหมือนกัน ดีดี7 ฆ่าได้ทัั้้งกบ เขียด จิ้งจก ตุ๊กแก และสัตว์ในตระกูลนี้ทุกชนิด"
"ไม่เห็นเป็นไร ยังไงพวกมันก็ตายอยู่ดี"
"แต่มันทำให้สภาพแวดล้อมเสียหายมากนคะ คงไม่ผ่านคณะกรรมการอาหารและยาแน่"
"ไม่มีปัญหาเลย คุณก็เขียนรายงานใหม่ให้มีแต่ข้อดีซิ"

ความเงียบครอบคลุมทันทีที่เริงชัยพูดจบ บรรยากาศเต็มไปด้วยความเครียดจนเริงชัยต้องเป็นฝ่ายเริ่ม
"ว่าไง" เขาถามแล้วมองหน้า ดร.กฤติกา แต่เธอนิ่งเงียบ
ปาริฉัตรเป็นคนตอบแทน
"รายงานจะมีแต่ที่ดิฉันค้นพบ และรายละเอียดทุกแง่มุม"
"ปาริฉัตร คุณกินเงินเดือนบริษัทนะ" เริงชัยตวาดด้วยอารมณ์เสีย "ว่ไง กฤติกา คุณว่าไง" เขาหันมาถามเธออีกครั้ง
"ว่ากันตามจริง คุณเริงชัยพูดถูก เรื่องนี้คงแก้ไขได้ โดยเร่งสารเพิ่มอัตราการเิติบโตขึ้นอีก"
"ดี..แต่อยาใช้เวลานานนักล่ะ"
"แต่ดิฉันจะไม่ยอมร่วมมือด้วยแน่ๆ" ปาริฉัตรไม่ยอมลดละ "เพราะสิ่งที่เราำกำลังทำมันผิดศีลธรรม"
"หุับปากนะ" เริ่งชัยตวาดอีกครั้ง
ปาริฉัตรเงียบ เธอยังมีเรื่องอยากพูดอีกมากเหลือเกิน แต่ท่าทางของเริงชัยที่แสดงออกในตอนนี้ ทำให้เธอเชื่อว่าควรหยุดตัวเองไว้เพียงแค่นั้น
"คุณเลือกเอาก็แล้วกัน" เริงชัยพูดหลังจากหยุดสงบสติอารมณ์ชั่วครู่ "แก้รายงานเสียใหม่ หรือไม่ก็เก็บข้าวของออกไป แต่อย่าหวังว่าจะได้งานวิจัยจากบริษัทไหนอีก ผมทำได้ แค่ยกหูโทรศัพท์คุณก็ไม่มีสิทธิอยู่ในวงการแล้ว"
ปาริฉัตรนิ่งเงียบ เธอรู้ว่าเริงชัยทำได้จริง เขาอยู่ในวงการมานานมาก มีเงิน มีเพื่อนฝูงเยอะ รวมทั้งนักการเมืองซึ่งทำให้เขามีอิทธิพลอย่างแท้จริง เธอรู้ดีว่าตัีวเองกำลังถูกข่มขู่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งนิ่งเงียบ
ดร.กฤติการู้สึกยุ่งยากใจเหลือเกิน ปาริฉัตรเป็นเด็กที่เก่งและทำงานดีที่สุดในหมู่นักศึกษาด้วยกัน เธอจึงเลือกเข้ามาทำงานใบริษัท ว่ากันตามจริง รายงานที่ปาริฉัตรเขียนเต็มไปด้วยความสมบูรณ์หาที่ติไม่ได้ แต่ตอนนี้รายงานนั้นถูกทำลายอย่างสิ้นเชิงแล้ว เธอได้แต่ภาวนาว่าคณะกรรมการจะไม่ผ่านใบอนุญาตได้ แต่คงเป็นไปได้ยาก เพราะเริงชัยเป็นผู้มีอิทธิพลในวงการ มีเงินที่สามารถเอาไปอุดปากเจ้าหน้าที่ของรัฐที่เห็นแก่ได้ กว่าจะมีใครรู้ถึงความชั่วร้ายก็อาจสายเกินไปแล้ว

"ปาริฉัตร เป็นคนอันตรายมาก" เริงชัยหันมาพูดกับ ดร.กฤติกาทันทีที่ปาริฉัตรเดินออกไป "คนช่างคิดช่างอนุรักษ์แบบนี้ ไม่น่าเข้ามาทำงานในบริษัทผลิตยาฆ่าแมลงของเรา และคงไม่ฉลาดถ้าจะไล่หล่อนออกไปตอนนี้ เอาเป็นว่าตั้งแต่นี้ต้องช่วยกันจับตาดูหล่อนให้ดี ขอมอบให้เป็นหน้าที่ของคุณนะ"
"ค่ะ" ดร.กฤติกาตอบแผ่วเบา
"บางที ถ้าโชคดีมีไอ้ขี้เมาขับรถชนหล่อนตายให้รู้แล้วรู้รอดไปคงดีไม่น้อย" เริงชัยพูดแล้วจึงหัวเราะออกมาด้วยความพอใจ เขาลุกขึ้นเดินไปหาเธอ ดึงร่างของ ดร.สาวขึ้นมา แล้วก้มลงสูดดมความหอมหวานที่แก้มเธอ มือเกาะกุมโอบอุ้มทรวงอกของเธอพร้อมกับบีบเบาๆ
"หยุดเรื่องเครียดๆนี่ไว้ก่อน เรามาสนุกกันดีกว่า" เขากระซิบเบาที่ริมหูเธอก่อนจะขบไปเบาๆ
"ค่ะ"
ดร.กฤติกากระซิบตอบ รู้สึกเสียวซ่าน เริงชัยช่างเก่งฉกาจในเรื่องนี้อย่างแท้จริง หน้าของ ดร.สาวแดงซ่าน หัวใจเธอเต้นแรงเมื่อเขาบีบคลึงทรวงอกเธอหนักมือขึ้น รู้สึกร่องหลืบของเธอขมิบปล่อยน้ำเหนียวๆออกมา เมื่อมือของเริงชัยถลกกระโปรงของเธอขึ้นมา พร้อมกับสอดมือเข้าไปในกางเกงในเธอ ลูบคลึงโคกหีของเธอก่อนจะสอดนิ้วผ่านผิวเนื้อที่อ่อนนุ่มเข้าไปแตะตรงติ่งเนื้อของเธอ...

* * * * * * * * * *


"ดิฉันได้ยินมาว่า พวกชาวบ้านจะเริ่มแผนการโจมตีเราอีกแล้วนะ" ดร.กฤติกาพูดทั้งๆที่รู้ว่าไม่ใช่เวลาที่สมควรจะเอาเรื่องยุ่งๆมาพูด
"ช่างมัน" เริงชัยตอบอย่างไม่สนใจ "ผมเชื่อว่าพวกเจ้าหน้าที่ก้เอือมระอาเต็มที กฤติกา ผมคิดว่าปัญหาพวกนี้คงไม่หนักหนาอะไรนัก พวกนั้นคงไม่กล้าก่อเรื่องที่รุนแรง มันรู้ว่าสิ่งไหนควรทำสิ่งไหนไม่ควรทำ คุณจำคำพูดผมไว้เถอะ"
"ค่ะ" ดร.กฤติการับคำแล้วเดินตรงไปที่ประตู แต่ก่อนจะออกไปก็หันมาพูดอีกครั้ง "ดิฉันจะคอยจับตาดูปาริฉัตรตามที่คุณสั่ง"
มีช่วงเวลาบางช่วงที่มนุษย์คิดดูถูกตัวเอง สำหรับ ดร.กฤติกาแล้ว ช่วงนี้แหละคือช่วงที่เธอคิดว่าตัวเองน่าดูถูกอย่างที่สุด


* * * * * * * * * *