อาจาง ย้อนเวลา ตอนที่ 6

    ยามเช้า อากาศกำลังเย็นสบายผู้คนเริ่มตื่นนอน จุดเตาในครัวหุงข้าวปลา ส่งควันลอยออกมาตามปล่องไฟบ้านเรือน ประตูหน้าต่างเริ่มถูกเปิดออกมา เสี่ยวเอ้อยกโต๊ะเก้าอี้ออกมาหน้าร้านพร้อมแขวนป้ายชื่อร้านวางไว้ยังตำแหน่งเดิมที่ถูกตั้งในทุกๆวัน
    มันเป็นภาพเดิมๆที่สามารถเห็นได้อยู่ในทุกๆวัน แต่สำหรับอาจางมันเป็นภาพที่ทำให้เขานึกถึงยุคปัจจุบันที่เขาจากมานึกถึง ตลาดยามเช้าที่อาจางชอบไปกินปาท่องโก๋ น้ำเต้าหู หัวมุมถนนข้างบ้าน

     อันที่จริงที่อาจางชอบไปนั่งกินที่ร้านนั้นเพราะลูกสาวเจ้าของร้านนั้นชอบใส่เสื้อกล้ามบางๆสีขาวจนสามารถมองทะลุไปเห็นบราสีสดที่เปลี่ยนไปทุกๆวัน ยิ่งตอนที่เธอยกปาท่องโก๋มาเสริฟที่โต๊ะนั้นเวลาที่เธอก้มลงมาทำเอาอาจางเกือบเห็นเม็ดบัว ภายใต้บราครึ่งเต้าโชว์เนินอกอวบอิ่มทุกที ซึ่งเหมือนเธอจะตั้งใจจะโชว์เพื่อเรียกลูกค้าให้เข้าร้านอยู่แล้วเพราะ แทบทุกโต๊ะเต็มไปด้วย ผู้ชายไม่ว่าเด็กหรือแก่หน้าเดิมๆทุกวัน และทุกคนก็จะทำคล้ายๆกันคือสั่งทีละอย่างให้เธอมาเสริฟหลายๆรอบ เพื่อมองร่องอกขนากใหญ่นั้น เหมือนเป็นการเติมพลังให้กับวันนั้นๆ

     อาจางที่ออกมาเดินเล่นในเมืองโดยมีทหารหญิงติดตามอยู่ด้านหลัง 6 นางทำเอาชาวบ้านต่างพากันแหวกทางให้ตลอดจนอาจางต้องสั่งให้พวกนางติดตามอยู่ห่างๆไม่ให้ผู้คนแตกตื่น เหลือเพียงชุยถงที่เดินตามติดอยู่ด้านหลังเขาไม่ห่างมือถือตะกร้าสานใบเล็ก ข้างในใส่อะไรไว้บ้างอาจางไม่เคยสนใจ แต่เวลาอาจางต้องการอะไรชุยถงมักสามารถล้วงเอาสิ่งนั้นออกมาจากตะกร้าได้ตลอดทุกครั้ง

     อาจางแวะเข้าโรงเตี๋ยมใหญ่หัวมุม ที่พึ่งเปิดร้านเสร็จ เสี่ยวเอ้อเห็นอาจางเดินเข้ามาในร้านก็รีบโค้งหัวคำนับเชื้อเชิญเข้าไปนั่งในร้าน อาจางเดินขึ้นเหลาชั้น 2 เลือกที่นั่งริมระเบียงที่เปิดโล่งให้เห็นท้องถนนเบื้องล่าง เมื่ออาจางได้ที่นั่งแล้วทหารหญิงที่ตามมาก็แยกออกไปนั่งโต๊ะด้านข้างอีกโต๊ะ ทำให้โต๊ะที่อาจางนั่งมีเพียงเขาและ ชุยถงนั่งอยู่ 2 คน อาจางก็สั่ง กับกับข้าว 2  3 อย่างมานั่งกิน

     ตอนนี้ตามถนนผู้คนเริ่มออกมาเดินกันมากขึ้น ภายในโรงเตี๋ยมเริ่มมีผู้คนเข้ามาใช้บริการมากขึ้นจากที่มีคนนั่งไม่กี่โต๊ะ ตอนนี้แต่ละโต๊ะถูกจับจองไปด้วยลูกค้าจนไม่เหลือโต๊ะว่าง
     อาจางก็นั่งกินไปตามปรกติ ชุยถงที่นั่งข้างๆกลับนั่งเฉยกระทั่งตะเกียบก็ยังไม่แตะ อาจางก็พอจะรู้ว่าชุยถงไม่ยอมกินเพราะเห็นว่าเป็นการยกตัวเองเทียบชั้นกับเขาอันที่จริง ตอนแรกชุยถงก็ไม่ได้นั่งกับเขาแต่แรกมาถึง ชุยถงก็ไปยืนด้านหลังปล่อยให้เขานั่งอยู่คนเดียวต้องออกปากสั่งชุยถงถึงจะยอมลงมานั่งด้วยกัน อาจางเห็นว่าถ้าไม่สั่งอีกชุยถงคงนั่งเฉยจนเค้ากินเสร็จนั่นแหละ

     "อะ!  นั่นอาจางนิ" เสียงใสๆดังขึ้นพอให้อาจางได้ยิน พออาจางหันไปดูก็เห็นเจ้าของเสียงกำลังชี้มือมายังเค้าอยู่พร้อมลากคนข้างๆเดินมาหา

     เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงโต๊ะอาจางก็ถือวิสาสะ นั่งลงด้านข้างประกบอาจางเอาไว้ ไม่รู้ชุยถงลุกไปยืนด้านหลังเขาตอนไหน ไม่ใช่ใครที่ไหน 2 ฝาแฝดเยี่ยหนี่กับเยี่ยหลิงนั้นเอง วันนี้ทั้งคู่แต่งตัวอยุ่ในชุดนักบู๊ชายกางเกงขายาว เสื้อแขนสั้น ผมยาวถูกรวบขึ้นไปมัดเป็นจุกกลางหลังศีรษะเหมือนจอมยุทธชายในนิยายกำลังภายใน หากไม่ใช่เพราะแขนบอบบางน้อยๆทั้งคู่และใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มแล้วละก็ตอนนี้อาจางคงไม่ถูกสายตาหลายคู่จ้องมองอย่างจะกินเลือดกินเนื้อแบบนี้ก็ได้

     "นึกว่าใครที่ไหนที่แท้ก็เป็น เหล่าโผ ทั้ง 2 นี้เอง" พอทั้งคู่นั่งลงดีแล้ว อาจางก็แกล้งหยอกเล่นจน จนทั่งคู่หน้าแดง ก่อนจะเลื่อนมือคนละข้างมาบิดหน้าขาของอาจางจนสะดุ้ง หลังทักทายอาจางเรียกเสี่ยวเอ้อมาสั่งอาหารเพิ่ม
     "ข้าจะไปเข้าเรียนที่ตำหนักเทพโอสถ" อาจางเปิดหัวข้อสนทนามาก่อนหลังทั้ง 3 ทานอาหารเสร็จ
     "หึม ข้าก็กำลังจะไปหาท่านเรื่องนี้เช่นกัน ตอนที่พวกเรากลับถึงบ้านหลังถูกโจรปล้นม้าบุกมาก็คิดว่าน่าจะมีวิชาติดตัวไว้บ้างจะได้ไม่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนเช่นนี้ อย่างน้อยก็จะได้เพิ่มโอกาสเอาตัวรอดเพิ่มขึ้น แต่พวกเราไม่ได้คิดจะเข้าเรียนที่ตำหนักเทพโอสถ"
     "อืมเป็นความคิดที่ดีแล้วพวกท่านจะเรียนวิชาอะไรละ"
     "ทำไมไม่ลองถามทีละคนดูละ"
     "อืมงั้นหนี่เอ๋อสนใจเรียนวิชาอะไรละ" อาจางหันไปมองด้านขวา เพราะปกติเยี่ยหนี่จะชอบอยุ่ด้านขวาตลอด
     "ใครบอกท่านว่าข้าคือเยี่ยหนี่ ข้าคือเยี่ยหลิงตะหาก เชอะ"เยี่ยหลิง? ได้เห็นอาจางหันมาถึงกับสะบัดหน้าหนี
     อาจางได้แต่หันไปหาเยี่ยหนี่ "ตกลง หนี่เอ๋อ สนใจเรียนวิชาอะไรละ"
     "ใครบอกท่านว่าข้าคือ หนี่เอ๋อ อะไรของท่าน ถูกนางหลอกยังไม่รู้ตัวเชอะ" เยี่ยหนี่?สะบัดหน้าหนีไปอีกคน

     อาจางถึงกับกุมขมับแค่แยกไม่ออกถึงกับถูกเมินใส่ซะงั้น ขนาดมารดาพวกนางยังแยกไม่ออกเลยอยู่ๆจะให้เขาแยกออกแค่มองหน้าคงเป็นไปไม่ได้ แต่หากให้จับพวกนางถอดเสื้อผ้าก่อนละก็ อาจางคงตอบได้ทันทีว่าใครเป็นใคร

     "ขอพวกท่านอย่าได้แกล้งข้าพเจ้าเช่นนี้เลย เฮ้อ"อาจางถึงกับยอมแพ้
     "ข้าบอกให้ก็ได้ เยี่ยหนี่สนใจเรียนวิชากระบี่ ส่วนเยี่ยหลิงจะเรียนวิชายิงธนู" เยี่ยหนี่? ตอบกลับมาหลังอาจางง้ออยุ่นาน
     "อืม ดีแล้วคนนึงใกล้คนนึงไกลจะได้ช่วยเหลือกันได้ แล้ววันนี้พวกท่านจะไปที่ไหนกัน"
     "ตอนแรกก็ว่าจะไปหาท่านที่บ้านแต่เจอท่านก่อน ตอนนี้ข้าเปลี่ยนใจแล้ว" เยี่ยหนี่?
     "ใช่พวกเราจะให้ท่านไปบ้านข้าแทน"เยี่ยหลิง?
     "ทำไมต้องไปบ้านพวกท่านด้วยไปบ้านข้าก็ดีอยู่แล้วนิ"
     "ชิ พวกข้ารู้หรอกว่าท่านคิดอะไรอยู่ ขืนไปที่บ้านท่านพวกข้าต้องถูกท่านรังแกแน่ๆ ดูซิไปบ้านพวกเราท่านจะกล้าไหม" ทั่งคู่พูดประสานเสียงจนอาจางต้องยิ้มเขินๆ

     อาจางเดินตลาดเที่ยวกับทั้งคู่จนเที่ยง อาจางค่อยไปยังคฤหาสน์ตระกูลเยี่ย โดยไม่ลืมให้ทหารหญิง นางหนึ่งกลับไปแจ้งกับ ฮูหยินจางว่าเขาจะกลับดึก ทานมื้อเย็นที่บ้านตระกูลเยี่ย ไม่ต้องรอเขา

     คฤหาสน์ตระกูลเยี่ยมีขนาดใหญ่ใกล้เคียงกับคฤหาสน์ตระกูลจาง แบ่งเป็นตึกชั้นในกับชั้นนอกเหมือนกัน รอบนอกจะเป็นเรือนรับรองและที่อยู่คนใช้ คอกม้า ฯลฯ
     อาจางให้ชุยถงและทหารหญิงที่ติดตามมารออยู่ที่เรือนรับรอง ส่วนอาจางเดินผ่านเรือนรับรองไปยังตึกในพร้อมเยี่ยหนี่กับเยี่ยหลิง ผ่านสวนดอกไม้นานาพรรณ ตรงกลางเป็นสระบัวปลูกศาลากลางน้ำ เมื่อเข้าตึกในจะประกอบไปด้วยตึกใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลางด้านหน้าเป็นลานโล่ง ล้อมรอบไปด้วยบ้าน4หลังทั้ง 4 มุมเชื่อมถึงกัน

     อาจางมาถึงก็เข้าไปคารวะ ฮูหยินเยี่ยก่อนที่ ตึกหลัก มาถึงฮูหยินเยี่ยก็นั่งรออยู่ก่อนแล้วที่เก้าอี้ตัวใหญ่ตำแหน่งเจ้าบ้าน
     อาจางที่เดินเข้ามาในตึกสังเกตเห็นฮูหยินเยี่ยแต่ไกลสายตาก็สำรวจฮูหยินเยี่ยที่กำลังปักผ้าอยู่ตั้งแต่หัวจรดเท้า ฮูหยินเยี่ยเกล้าผมเป็นมวยขึ้นมาปักปิ่นรูปหงส์ไว้ปล่อยผมที่เหลือลงมาถึงกลางหลัง ใบหน้าพิมเดียวกับฝาแฝดแต่เพิ่มความคมเข็มตามวัย ยิ่งดวงตากลมโตที่เหมือนจะสามารถมองทะลุเข้าไปในใจของทุกผู้คนจนดูสูงสง่าไม่กล้าลบหลู่

     ฮูหยินเยี่ยอยุ่ในชุดผ้าไหมสีม่วงปักลายดอกโชวเนินอกอวบแทบล้นที่ดันเอี้ยมสีม่วงเข้าชุดออกมาจนเสื้อคลุมแบออกด้านข้าง ลงมายังสายรัดเอวที่พันจนแน่นให้เห็น เส้นโค้งที่เว้าลึกเข้าไปชัดเจนก่อนผายออก มายังช่วงขาเรียวยาวที่โผล่ออกมานอกร่มผ้าโชว์ความขาวเนียนจนึงปลายเท้าเรียวเล็ก เทียบกับฮูหยินจางแล้วไม่มีใครเหนือกว่าด้อยกว่ากันเลย

     ฮูหยินเยี่ยยังคงมีสมาธิกับการปักผ้าอย่างเรียบร้อยจน เยี่ยหนี่และเยี่ยหลิงส่งเสียงพร้อมโผเข้าไปกอดแขนซ้ายขวาคนละข้างก่อนใช้มือคนละข้างช่วยกันจัดเสื้อผ้าของฮูหยินเยี่ยให้เรียบร้อย ก่อนหัวมาหัวเราะเยอะใส่อาจางด้วยท่าทีของผู้ชนะ จนอาจางอดเสียดายไม่ได้

     ฮูหยินเยี่ยเห็นอาจางยืนอยู่ก็เข้าใจหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนอาจางจะเข้ามาคารวะตามมารยาท อาจางเคยมาที่คฤหาสน์ตระกูลเยี่ยบ่อยๆพร้อมฮูหยินจาง ซึ่งฮูหยินเยี่ยก็ดูจะรักเอ็นดูอาจางมากทีเดียว
     หลังอาจางคาราวะพูดคุยกับฮูหยินเยี่ยตามประสาเรียบร้อยแล้ว ฮูหยินเยี่ยก็เรียกคนใช้ยกขนมโก๋ น้ำชาเข้ามา อาจางก็หยิบทานตามมารยาทก่อนขอตัวออกมาเข้าห้องน้ำ

     ฮูหยินเยี่ยจะให้คนรับใช้พาอาจางไปแต่อาจางปฏิเสธ เมื่อฮูหยินจางมาคุยกับฮูหยินเยี่ยก็มักจะปล่อยให้อาจางมาวิ่งเล่นกับฝาแฝดคู่นี้ตลอด จนอาจางพอจะรู้จักสถานที่ภายในตึกในอยู่บ้าง
     ห้องน้ำนั้นห่างออกไปอยู่อีกฝั่งของตัวตึกแยกออกมาต่างหาก แต่อาจางไม่ได้เดินไปไกลขนาดนั้น ตอนเด็กๆ 2 แฝดจะพาเข้าเข้าไปในห้องพวกเธอที่อยู่ใกล้กว่าเพื่อจะได้กลับมาเล่นต่อไวๆ ซึ่งมันอยู่ใกล้กว่ามากหลังๆอาจางก็ไม่เดินไปเข้าห้องน้ำ แต่เข้าห้องพวกเธอแทนเพราะใกล้กว่ามากแถมเจ้าของเค้าก็อนุญาตอยู่ก่อนแล้ว

     อาจางไม่ได้เข้ามายังห้องของฝาแฝดคู่นี้นานแล้ว ซึ่งห้องก็ดูจะเปลี่ยนไปตามกาลเวลาข้าวของถูกย้ายที่บ้าง มีเพียงเตียงขนาดใหญ่ติดผนังที่ยังตั้งอยู่ที่เดิม กลางห้องตั้งโต๊ะกลมตั้งเทียนไขเล่มใหญ่ไว้สำหรับให้ความสว่างในห้อง ตู้เสื้อผ้าตั้งอยู่ด้านขวามือติดผนังด้านข้างเป็นโต๊ะเครื่องแป้งตั้งกระจกทองเหลืองใบใหญ่เอาไว้และฝั่งตรงข้ามมีฉากกั้นตั้งเอาไว้อยู่นี้ ด้านซ้ายมือของอาจาง
     อาจางปิดประตูก่อนเดินไปยังหลังฉาก ภายในห้องมืดสลัวเพราะหน้าต่างและประตูถูกปิดอยู่แต่ยังพอให้มองเห็นได้ลางๆ อาจางขี้เกียจจุดเทียนให้เสียเวลา หลังฉากเห็นกระโถนตั้งอยู่พร้อมถังน้ำใบใหญ่ อาจางก็ปลดกางเกงทำธุระไปจนเสร็จ

     ยังไม่ทันที่อาจางจะได้ใส่กางเกงให้เรียบร้อย ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา ก่อนจะได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาและเสียงปิดประตูตามมา อาจางคิดว่าคู่แฝดคงกินขนมกันพอแล้วจึงเดินมาหาเขาในห้องอาจางจึงไม่ได้ส่งเสียงออกไปมองผ่านช่องของฉากกั้นออกไปเห็นเงาตะคุ่มๆ กำลังหยิบชุดไฟมาจุดอยู่
     อาจางคิดจะรอให้เยี่ยหนี่หรือเยี่ยหลิงที่กำลังจุดไฟอยู่ให้เสร็จก่อนค่อยออกไปแกล้งให้ตกใจเล่นจึงไม่ได้ส่งเสียงออกไป จ้องดูเงานั้นจุดไฟอยู่เฉยๆ

     ทันทีที่จุดไฟติดแสงสว่างเริ่มกลับมาอีกครั้งจนสามารถมองภายในห้องได้ถนัดชัดตา อาจางที่กำลังจะย่องออกไปต้องรีบชักเท้ากลับ เพราะคนที่อยู่ในห้องคือ ฮูหยินเยี่ย
     อาจางจะออกไปตอนนี้ก็กะไรอยู่ อายุขนาดนี้อยู่ๆมาเข้าห้องลูกสาวโดยไม่บอกไม่กล่าว ได้ถูกทำโทษพอดี จึงได้แต่นิ่งเงียบไว้รอให้ ฮูหยินเยี่ยออกไปก่อน

     อาจางมองผ่านช่องดูสถานการณ์ ฮูหยินเยี่ยเดินไปยังตู้เสื้อผ้าอีกฝั่ง อวดสะโพกผาย ฮูหยินเดินไปนั่งหน้ากระจกทองเหลืองก่อนค่อยๆแก้สายรัดเอวออกทำเอาอาจางที่แอบมองอยู่จ้องจนตาค้าง ฮูหยินเยี่ยหลังแก้สายรัดเอวออกก็ค่อยๆแบะปกเสื้อถอดออกมา อาจางเห็นเสื้อผ้าค่อยๆถูกถอดลงมาเผยให้เห็นหัวไหล่กลมมนทั้ง2ข้างก่อน ไล่ลงมาเป็นแผ่นหลังขาวเนียนน่าสัมผัสจนถึงเอวบางแทบจะเล็กเท่าของเยี่ยหนี่ เยี่ยหลิงก็ไม่ปาน ก่อนที่แผ่นหลังนั้นจะถูกปิดด้วยเส้นผมที่ถูกปล่อยลงมาจนอาจางอดเสียดายไม่ได้

     แต่อาจางต้องเปลี่ยนใจใหม่เมื่อเหลือบไปเห็นกระจกทองเหลืองบานใหญ่ที่ตอนนี้สะท้อนภาพด้านหน้าของฮูหยินเยี่ยที่มีเพียงเอี้ยมตัวน้อยสีม่วงปิดปทุมถันอยู่ไม่มิดอยู่เพียงชิ้นเดียว
     อาจางคิดว่ายุคนี้คงไม่มีคนขายเอี้ยมขนาดฮูหยินเยี่ยออกมาขายแน่ๆเพราะเอี้ยมตัวที่ฮูหยินเยี่ยใส่อยู่นั้นเรียกได้ว่าปิดไม่มิดช่วงบนเผยร่องอกขาวไม่พอด้านล่างสุดปลายเอี้ยมก็ยังคลุมเต้าอวบได้ไม่ครบเผยฐานปทุมถันออกมายิ่งมองจากด้านข้างเห็นภาพปทุมถันที่ดันเอี้ยมออกไปอย่างชัดเจน

     ฮูหยินเยี่ยหลังถอดชุดออกไปแล้วเหลือเพียงเอี้ยมตัวน้อยกับกระโปรงตัวน้อยๆคลุมสะโพกอยู่เท่านั้น เริ่มลงมือแต่งหน้าช้าๆ ซึ่งอาจางก็เห็นทุกขั้นตอนยิ่งช่วงที่ฮูหยินเยี่ย ปะแป้งไปทั้งหน้าและคอก่อนที่จะถูไปทั่วเนินอกนั้นอาจางแทบอยากออกไปทาแป้งให้ทั้งตัวเลยทีเดียว
     หลังฮูหยินเยี่ยแต่งหน้าทาปากเรียบร้อยก็ลุกขึ้นมาเลือกเสื้อผ้าชุดใหม่ อาจางที่แอบมองอยู่เห็นร่างเปลือยเปล่าแค่ด้านหลังที่ยืนเลือกเสื้อผ้าอยู่นั้น ทำเอามังกรน้อยที่ขยายตัวจนแทบระเบิดซึ่งถูกอาจางจับเอาไว้ตลอดเวลาโดยไม่ได้ทำร้ายมันเพราะกลัวจะเกิดเสียงจนฮูหยินเยี่ยได้ยิน ถึงกับคายพิษออกมาเองเข้าใส่ฉากจนเกิดเสียงขึ้นเบาๆ

     แต่ถึงจะเบาเพียงใดภายในห้องที่เงียบสงบขนาดเข็มตกสักเล่มก็ได้ยิน ฮูหยินเยี่ยก็สะดุ้งหันกลับมายังฉากที่อาจางแอบมองอยู่
ฮูหยินเยี่ยกวาดสายตามองไปทั่วห้องก่อนมองไปที่ประตู จนแน่ใจว่าไม่มีคนเข้ามาจึงหันกลับไปเลือกเสื้อผ้าต่อ

    สำหรับอาจางภาพฮูหยินเยี่ยที่แต่งหน้าเรียบร้อยแล้วสวมใส่เพียงเอี้ยงตัวน้อยที่ปกปิดปทุมถันไม่มิดจนเหมือนตั้งใจใส่มายั่วมากกว่า หน้าท้องเรียบเนียนดูไม่เหมือนกับคนที่เคยคลอดลูกมาแล้ว แถมยังเป็นลูกแฝดเสียด้วย และกระโปรงตัวน้อยที่ปกปิดช่อดอกไม้เอาไว้ภายในซึ่งบางจนเห็นกลีบดอกไม้ทั้ง 2ที่ปิดสนิทเห็นเป็นรอยกรีดขึ้นมาจนถึงปุ่มกระสันที่นูนขึ้นมาเล็กน้อย
     อาจางมั่นใจว่าทั่งชีวิตนี้เขาจะไม่มีวันลืมภาพที่เห็นในช่วงเวลานี้อย่างแน่นอน หากเป็นคนอื่นอาจางมั่นใจว่าผู้ชายแทบทุกคนต้องออกไปจับฮูหยินเยี่ยขึ้นเตียงโดนทันทีแน่นอน ซึ่งตัวอาจางเองไม่ใช่ว่าไม่อยากออกไปแต่ออกไปตอนนี้อาจางไม่มั่นใจว่าจะสามารถ จับตัวสู้แรงของฮูหยินเยี่ยได้เท่านั้นเอง

     ฮูหยินเยี่ยเลือกชุดใหม่มาสวมใส่ก่อนจะตรวจเครื่องแต่งกายหน้ากระจกทองเหลืองอีกครั้งค่อยออกจากห้องไปโดยไม่ลืมดับเทียนกลางห้องด้วย
    อาจางรอจนแน่ในว่าฮูหยินเยี่ยจากไปไกลแล้วค่อยลงมือตักนำมาล้างพิษที่เลอะเต็มฉากกั้นห้องก่อนค่อยๆออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว
   กลับมาถึงห้องโถงอาจางเห็นเพียง เยี่ยหนี่และเยี่ยหลิงที่อยู่ในห้อง โดยไม่เห็นฮูหยินเยี่ยแล้ว ซึ่งทั่งคู่บอกว่าฮูหยินเยี่ยออกไปเมื่อสักครู่เนื่องจากมีเรื่องต้องไปสะสาง

     "ว๊ายย" อาจางเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่แล้วก็เดินเข้าไปรวบเอวทั้งคู่เข้ามาหาตัวก่อนจะหอมแก้มทั่งคู่คนละฟอดจนชื่นใจ ก่อนจะลาก2สาวออกมาจากห้องโถงไปยังห้องที่อาจางพึ่งออกมา เยี่ยหนี่เยี่ยหลิง ทั้งดิ้นทั้งทุบแขนทุบอกอาจางให้ปล่อย แต่ก็ไม่สามารถหยุดอาจางที่ตอนนี้อารมณ์ค้างจากการแอบมองเยี่ยฮูหยินได้จนถึงในห้อง เยี่ยหนี่และเยี่ยหลิงต่างหันมากัดไหล่อาจางเข้าเต็มๆคำจนอาจางต้องปล่อยทั่งคู่ลงมาหน้าห้อง
     "เฮ้อสงสัยข้าคงห้องกลับบ้านไปนอนกอดชุยถงเสียแล้ว"อาจางแกล้งบ่นออกมาให้ทั่งคู่ได้ยินก่อนค่อยหันตัวจะเดินกลับไปออกจากห้อง
[post]    "หยุดก่อน"อาจางที่รอปลาฮุบเหยื่อ ก็รีบหยุดก่อนหันหน้าไปหาทั้งคู่ แต่ยังเห็นทั่งคู่ยืนเฉยๆไม่ได้ทำอะไร
     "มีอะไรก็รีบพูดมาไม่งั้นข้าจะกลับบ้านละ" อาจางหันกลับไปทำท่าจะเดินออกไปอีกครั้ง
     เยี่ยหนี่กับเยี่ยหลิงรีบเข้ามาคว้าแขนอาจางเอาไว้คนละข้างอย่างรวดเร็ว

    "ห้ามท่านไปมีอะไรกัยชุยถงอีก ท่านมีพวกเรา 2 คนก็เพียงพอแล้วห้ามไปอีกหญิงอื่นอีก"ทั่งคู่พูดออกมาพร้อมกันเหมือนนัดกันไว้
     "ทำไมข้าถึงมีอะไรกับชุยถงไม่ได้ในเมื่อพวกท่านทุบตีข้าเช่นนี้" อาจางพูดจบก็สะบัดหน้าเดินออกไปจากห้องอีกครั้ง
     ทั่งคู่รีบเข้ามาฉุดแขนรั้งอาจางอีกครั้ง "กะ... ก็ได้...."
     "อะไรก็ได้" อาจางยังคงเล่นตัวเดินก้าวขาออกไปจากห้อง
     "ข้า 2 คน ยอมให้ท่านทำอะไรก็ได้ แต่ไม่ใช่ที่นี้ ที่นี้ตอนนี้เป็นห้องของท่านแม่แล้ว"เยี่ยหนี่หรือเยี่ยหลิงพูดออกมา

     ที่จริงอาจางก็เดาแต่แรกแล้วว่าตอนนี้ห้องนี้น่าจะเป็นของเยี่ยฮูหยินแล้วแต่เขาตั้งใจพามาห้องนี้ก่อนเพื่อไม่ให้พวกเธอรู้เรื่องที่เขาแอบอยู่ในห้องนี้ตอนฮูหยินเยี่ยเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้า

     อาจางค่อยให้ทั้งคู่นำทางไปยังห้องของพวกเธอซึ่งอยู่ติดกับห้องของเยี่ยฮูหยินพอเข้ามาในห้องอาจางรีบปิดประตูทันทีปล่อยให้ใครสักคนเดินไปจุดเทียนกลางห้อง ส่วนอาจางเดินไปด้านหลังของอีกคนที่เหลือก่อนจะเลื่อนหน้าไปประกบปากกับเธอ ซึ่งเธอก็ดูจะตกใจในตอนแรกแต่ก็ยอมอ้าปากให้ลิ้นของอาจางเข้าไปพัวพันกับลิ้นของเธอ
     อาจางค่อยๆกระตุกเชือกที่มัดม้วยผมเอาไว้ปล่อยให้ผมยาวสลวยตกลงไปกลางหลังก่อนค่อยๆ เลื่อนมือมาขยำปทุมถันขนาดพอดีมือ

     "อืม....อืออออ........ออ......................อ..................................." แม้จะถูกประกบปากอยู่แต่เธอก็ครางออกมา ตอนนี้อาจางอยากรู้แล้วว่าคนที่ อาจางจับอยู่เป็นใคร

     อาจางลงมือแกะปมเชือกที่มัดเสื้อผ้าของเธออย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นเอี้ยมสีแดงที่ปิดปทุมถันเอาไว้ ก่อนเลื่อนมือลงไปแก้มัดกางเกงก่อนปล่อยให้มันล่วงลงไปกองอยู่ที่พื้น

     "หลิงเอ๋อนี่เอง อืมไหนดูสิ" อาจาง ล้วงมือเข้าไปในกระโปรงตัวน้อย เข้าไปกุมช่อดอกไม้ที่เริ่มมีน้ำหวานไหลออกมาเรื่อยๆ ก่อนจะถูนิ้วไล้ไปตามแนวยาวของกลีบดอกไม้ จนเยี่ยหนี่ต้องเขย่งเท้า ส่ายเอวหนีนิ้วที่ตามถูอยู่ตลอดเวลา
     "เจเจ้ อืมมมมม ช่.. ช่วยด้วย อู้วววววววววววว" เยี่ยหลิงเรียก เยี่ยหนี่ที่ตอนนี้จ้องมองตาไม่กระพริบ 2มือน้อยๆก็อยุ่ไม่สุกทั้งบีบขยำปทุนถันตัวเองหนักขึ้นสลับไปมาซ้ายขวาตามการขยำปทุมถันของอาจาง ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือข้างนึงลงไปถูไถช่อดอกไม้ตัวเองจากนอกร่มผ้าจน ยืนบิดตัวไปมา

     เยี่ยหลิงใช้ 2มือที่อ่อนแรงจับที่ข้อมือของอาจางที่ยังคงล้วงควักไม่หยุดจนน้ำหวานไหลหยดย้อยลงไปตามง่ามขาของเยี่ยหลิงไม่หยุด

    "โอ๊ยยยยยยยยย ซีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส หยุด.... หยุดก่อนนนนนนนน อู้ววววววววววววว ฉ... จะอั้นฉี่ไม่ไหวแล้ววววววว หยุดก่อนนนนนนน ฮือออออออออออ"

     อาจางเห็นเยี่ยหลิงเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาเพราะอายที่ตัวเองกำลังจะฉี่ออกมาแต่มีหรืออาจางจะยอมหยุดมือ อาจางกลับยิ่งลงมือหนักขึ้นไปอีกจากที่ถูอยู่เพียงภายนอก อาจางเริ่มเปลี่ยนมาใช้นิ้วล้วงเข้าไปในช่อดอกไม้ก่อนจะคว้านนิ้วจนเยี่ยหลิงส่ายเอวเป็นวงตามนิ้วของอาจาง

     "อา..... จะไม่ไหวแล้ววววววววววว ฮือออออออออ หยุดดดดดดดดดด อูววววววววววววววววว ได้โปรด อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย"

     หลังอาจางคว้านนิ้วไปสักพักจนเยี่ยหลิงทนไม่ไหวปล่อยน้ำหวานออกมาเต็มมือของอาจางพร้อมชักกระตุกเกร็งไม่หยุดก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้น ทำตาปรือน้ำตาน้ำลายไหลออกมาเต็มหน้า ก่อนที่จะปล่อยฉี่เล็ดออกมากะปริดกะปรอย ก่อนจะพุ่งออกมาเหมือนเขื่อนแตก จนร่างกายเยี่ยหลิงต้องยกสะโพกขึ้นมาเอง

     อาจางมองดูเยี่ยหลิงที่ตอนนี้หมดสภาพนอนเป็นดินเหลวอยู่กับพื้น ค่อยหันมามองเยี่ยหนี่ที่ยังมองเยี่ยหลิงที่นอนอยู่ที่พื้นแต่2มือยังคงบีบขยำปทุมถันตัวเองไม่หยุด อาจางค่อยๆถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกก่อนจะเดินไปหาเยี่ยหนี่ที่เหมือนจะรู้ตัวแล้ว
     อาจางเดินเข้าไปหาก้าวหนึ่งเยี่ยหนี่ก็จะตัวสั่นถอยหลังไปก้าวหนึ่งจนกระทั่งเยี่ยหนี่สะดุดกับเตียงด้านหลังจนล้มไปนอนอยู่บนเตียงนั่นแหละ อาจางก็ถอดเสื้อออกจนหมดและยืนอยู่ที่ปลายเตียงพอดี

    "จะให้ข้าถอดให้เหมือนเยี่ยหลิงหรือท่านอยากจะถอดเอง" อาจางยืนปล่อยให้มังกรน้อยผงาดชี้หน้าของเยี่ยหนี่ เหมือนจะบอกให้รีบตัดสินใจก่อนจะค่อยๆคลานขึ้นไปหาบนเตียง
     "ขะ...ข้า.... ข้าถอดเองได้"เยี่ยหนี่ตอบมาแต่ตายังจ้องไปมาระหว่างอาจางและเยี่ยหลิง

อาจางก็รอดูเยี่ยหนี่ค่อยๆแกะเชือกที่ผูกเสื้อออกช้าๆทีละเส้นๆ อาจางที่เห็นก็นำไปเทียบกับที่แอบดูเยี่ยฮูหยินเปลี่ยนเสื้อผ้า มันได้อารมณ์คนตื่นเต้นละแบบ กับเยี่ยฮูหยินมันมีทั้งความกลัวว่าฮูหยินเยี่ยจะรู้ว่าเขาแอบมองอยู่และได้ความตื่นเต้นที่เห็นฮูหยินเยี่ยค่อยๆเปลื้องผ้าออกมาทีละชิ้น

     แต่กับเยี่ยหนี่ที่ค่อยๆถอดเสื้อผ้าตรงหน้านั้น มันเป็นอารมณ์ตื่นเต้นอีกแบบ ที่เห็นเยี่ยหนี่ค่อยๆเปลื้องผ้าออกมาให้ชมกันชัดๆตา ยิ่งเห็นท่าทางที่เอียงอาย มือน้อยๆที่สั่นเบาๆค่อยๆแกะปมเชือก ไหนจะปกเสื้อที่ยังปกปิดเอี้ยมสีแดงลายเดียวกับเยี่ยหลิงให้เห็นเพียงวับๆแวมๆ
     อาจางเริ่มจะทนกับฉากตรงหน้าไม่ไหวเคลื่อนตัวเข้าไปจะปลดกางเกงของเยี่ยหนี่ออกมาแต่เยี่ยหนี่ก็พยายามหนีบขาเอาไว้ซึ่งมันก็ไม่ยากเกินความพยายามของอาจาง

     อาจางโยนกางเกงของเยี่ยหนี่ทิ้งไปแบบไม่สนใจใยดีมองเยี่ยหนี่ที่พยายามใช้มือทั้ง 2 ปิดบังปทุมถันและช่อดอกไม้เอาไว้ น้ำตาเริ่มจะไหลออกมาด้วยความกลัว แต่มันกลับยิ่งกระตุ้นอาจางหนักขึ้นไปอีก อาจางจับข้อเท้าทั้ง 2 ข้างแยกออกจากกันแม้เยี่ยหนี่จะพยายามฝืนเอาไว้ก็ไม่สำเร็จ

    อาจางเริ่มก้มหน้าลงไปไล้เลียต้นขาขวาขึ้นไปช้าๆเข้าหาช่อดอกไม้ที่ถูกมือของเยี่ยหนี่ปิดบังไว้อยู่

    "ซีสสสสสสสสสสส อย่าเลียยยยยยยยย มันจักกะจี้"เยี่ยหนี่พยายามหุบขาหนีบศีรษะอาจางเอาไว้ไม่ให้อาจางลุกล้ำขึ้นมาได้มากกว่านี้

     อาจางเปลี่ยนมาจับหัวเข่าเยี่ยหนี่ง้างขาออกจากกันอีกครั้งก่อนจะเลียขึ้นมาถึงมือเยี่ยหนี่ที่ปิดช่อดอกไม้อยู๋ แต่อาจางเห็นแล้วว่าตอนนี้น้ำหวานเริ่มไหลซึมออกมาจนชุ่มกระโปรงตัวน้อยออกมาตามซอกนิ้ว อาจางก็พยายามดูดเลียไปรอบช่อดอกไม้ในส่วนที่มือของเยี่ยหนี่ปิดไม่หมด

     เยี่ยหนี่พยายามส่ายเอวหนีลิ้นร้ายของอาจางไม่หยุดและใช้มืออีกข้างที่ปิดปทุมถันอยู่มาดันศีรษะของอาจางออกไป แต่ด้วยความเสียวที่ได้รับทำเอาเยี่ยหนี่แทบไม่มีแรงผลักศีรษะอาจางออกไป อาจางรู้สึกเหมือนเยี่ยหนี่เพียงเอามือมาจับเขาเฉยๆเท่านั้น

     อาจางที่เห็นเยี่ยหนี่เริ่มหมดแรงแล้วจึงค่อยเลื่อนมือมาจับมือทั้งคู่ออกไปก่อนลงลิ้นเลียกลีบดอกไม้ที่กำลังคายน้ำหวานออกมาไม่หยุด อาจางหลังเห็นว่าเยี่ยหนี่ไม่ขัดขืนอะไรแล้วก็จับกระโปรงตัวน้อยที่ขวางช่อดอกไม้อยู่ดึงออกไปด้านข้าง ก่อนก้มลงไปหาเกสรดอกไม้ที่ยื่นออกมาก่อนประกบปากดูดเสกรน้อยๆนั้นพร้อมขบกัดไปที่ขั้วเกสรก่อนใช้ลิ้นร้ายละเลงไปทั่วเกสร

     เยี่ยหนี่ถึงกับชักกระตุกดันสะโพกขึ้นมาลอยจากเตียง สบโอกาสให้อาจางเลื่อนมือลงไปช้อนข้อพับทั้ง 2 ข้างรั้งเข้าหาตัวก่อนยกขาเยี่ยหนี่มาพาดบ่าไว้จนหลังเยี่ยหนี่ถูกยกขึ้นมาเหนือเตียงใน ทำเอาเยี่ยหนี่หมดสิทธิดิ้นรน 2 แขนพยายามเอื้มขึ้นมาก็สุดเหยียดนิ้วไม่มีแรงผลักออก จนต้องเปลี่ยนมาขยำผ้าปูเตียงแทน

     "อ้า...................... อย่า...................... หยุดก่อนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เสียวววววววววววววววววววว ฮือออออออ อย่ากัด....... อู้วววววววววววววววววววววววว"

        เยี่ยหนี่ตอนนี้ทำได้เพียงร้องครวญครางอ้อนวอนให้อาจางหยุดแรงจะขยับเอวยังไม่มีเพราะไม่มีหลักให้ยึด ซึ่งอาจางเหมือนต้องการให้ทั้ง 2 เท่าเทียมกัน จึงลงลิ้นต่อจน เยี่ยหนี่เกร็งกระตุกถึงจุดสุดยอดปล่อยน้ำหวานพุ่งออกมาเต็มหน้าของอาจาง

     อาจางก็ดูดกลืนน้ำหวานลงไปจนหมดทั้งยังเลียทำความสะอาดจนทั่วช่อดอกไม้จนเกลี้ยงถึงค่อยยอมปล่อยเยี่ยหนี่ลงไปนอนเกร็ง ชักกระตุกบนเตียง ปล่อยน้ำลายไหลย้อยลงมาตามพวงแก้ม
     หลังส่งเยี่ยหนี่ขึ้นสวรรค์ไปแล้วอาจางค่อยลงจากเตียงมาอุ้มเยี่ยหลิงขึ้นมานอนข้างๆเยี่ยหนี่ อาจางส่งทั้ง 2 ขึ้นสวรรค์ไปคนละรอบแล้วถึงเวลาที่อาจางจะไปเยือนบ้างแล้ว อาจางเกี่ยวกระโปรงตัวน้อยที่ชุ่มไปด้วยน้ำหวานและฉี่ของเยี่ยหลิงออกไปก่อนจะเลื่อนมังกรน้อยที่ตอนนี้ผงาดเต็มที่ผงกหัวอยู่หน้าปากทางช่อดอกไม้ที่ยังขมิบเบาๆอยู่

     อาจางจับแยกขาของเยี่ยหลิงถ่างออกไปจนสุดก่อนจะค่อยๆถูมังกรไม่ตามช่อดอกไม้ให้น้ำหวานชะโลมจนทั่วตัวมังกร ค่อยส่งมังกรมุดเข้าถ้ำไปช้าๆ จนหายเข้าไปครึ่งลำ เยี่ยหลิงค่อยรู้สึกตัวขึ้นมา

     "โอ๊ยย เจ็บ เบาๆ ก่อนนนนน    อู้ยยยยยยยยยย" เยี่ยหลิงที่อยู่ๆถูกอาจางส่งมังกรเข้ามาถึงกับครางไม่หยุดแต่สุดที่ตัวเองไม่มีแรงจะต่อต้านแล้ว ได้แต่ใช้ 2 มือกำจิกไปยังหัวไหล่ของอาจางเต็มแรง เยี่ยหลิงรู้สึกว่าร่างกายเธอถูกทะลวงขึ้นมาจนถึงท้องน้อย ทำเอาเธอหายใจแทบไม่ออก มันทั้งเจ็บ ทั้งรุ้สึกเสียวไปพร้อมกันแต่ยังคงรู้สึกเจ็บมากกว่าอยู่ดี

     อาจางเห็นว่าส่งมังกรเข้าไปต่อไม่ได้แล้วเพราะ เยี่ยหลิงยังเกร็งไปทั้งตัวบีบรัดมังกรของอาจางจนทำอะไรไม่ได้ อาจางจึงเปลี่ยนไปบดจูบริ้มฝีปากน้อยๆอย่างดูดดื่ม ก่อนเปลี่ยนมาซุกไซ้ซอกคอ สูดดมกลิ่มกายสาว จนเยี่ยหลิงต้องพยายามโยกคอหนี เมื่อเยี่ยหลิงละความสนใจไป อาจางก็พยายามดันมังกรเข้าไปต่อซึ่งมันก็เข้าไปได้อีกระยะนึงเยี่ยหลิงก็กลับมาตอดรัดใหม่อีกครั้ง

     อาจางค่อยขยับเลื่อนเอี้ยมที่เหลือติดตัวเพียงชิ้นเดียวของเยี่ยหลิงขึ้นไปเหนือเต้าเต่งที่ยังมีรอยแดงจากการถูกบีบขยำให้เห็นอยู่ อาจางลงไปขบกัดเม็ดบัวน้อยๆสลับไปมาทั้ง ซ้ายขวาจนเยี่ยหลิงต้องแอ่นอกขึ้มาทำให้อาจางดูอมได้ถนัดขึ้น อาจางทั้งดูดขยำเต้าทั้ง 2 จนเยี่ยหลิงสะท้านไปทั้งตัว อาจางก็ส่งมังกรเข้าถ้ำไปได้ทั้งตัวพอดี
     ทันทีที่มังกรของอาจางเข้าไปได้หมดทั้งตัว เยี่ยหลิงก็กระตุกขึ้นสวรค์ไปอีกรอบ ทั้งบีบ ตอด รัดมังกรไปหมดทั้งตัวเล่นเอาอาจางต้องซูดปาก หยุดขยับตัวซึมซับรสชาติ ก่อนที่มังกรจะทนไม่ไหวคายพิษออกมาเสียก่อน อาจางแทบทนไม่ไหวจึงพยายามแยกสมาธิไปที่อื่น เหลือบไปเห็นเยี่ยหนี่ที่ยังคงนอนถ่างขาปล่อยให้น้ำหวานไหลย้อยออกมาจากช่อดอกไม้ ไหลลงไปตามร่องก้นจนเลอะเตียงเป็นดวงใหญ่

    อาจางเอื่อมไปจับตัวเยี่ยหนี่ให้ขยับมาจนชิดกับเยี่ยหลิงจับขาขวาของเยี่ยหนี่ขึ้นมาพาดกับขาซ้ายของเยี่ยหลิงไว้จนช่อดอกไม้อ้ากลีบดอกออกมา ก่อนเลื่อนมือขวาส่งนิ้วเข้าไปในช่อดอกไม้ของเยี่ยหนี่จนสุดโคนนิ้ว ทำเอาเยี่ยหนี่ ร้องครางออกมา
    เมื่ออาจางจัดท่าได้เรียบร้อยแล้วก็ใช้มือซ้ายจับขาทั้งคู่ดึงเข้าหาตัวจนเยี่ยหนี่กับเยี่ยหลิงนอนตะแคงหันหลังเข้าหากันอาจางค่อยๆถอดมังมรออกมาช้าๆพร้อมถอนนิ้วออกมาจากเยี่ยหนี่ก่อนจะดันทั้งคู่กลับเข้าไปใหม่พร้อมกัน ช่วงแรกๆอาจางแทบถอนมังกรออกมาไม่ได้เพราะตอนนี้ ช่อดอกไม้ของเยี่ยหลิงนั้นดูดรัดมังกรเอาไว้จนแน่นไปหมด

     แต่พออาจางขยับไปหลายๆครั้งเข้าช่อดอกไม้ของเยี่ยหลิงก็เริ่มปรับตัวได้ทำให้อาจางสาวมังกรได้ง่ายขึ้นและเพิ่มความเร็วขึ้นตามลำดับ ส่วน2สาวที่ถูกอาจางเล่นงานพร้อมๆกันก็เริ่มจะชินกับมังกรและนิ้วของอาจางแล้ว ความเจ็บในตอนแรกค่อยๆเบาบางลงและถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกเสียวมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งอาจางขยับเอวกับนิ้วเร็วขึ้นเท่าไหร่ทั้งสองก็ยิ่งรู้สึกหัวสมองโล่งไปหมด

    อาจางตอนนี้เริ่มใกล้จะถึงฝั่งเข้าไปทุกทีจำใจปล่อยมือออากมาจากเยี่ยหนี่ก่อนเปลี่ยนมาจับขาของเยี่ยหลิงทั้ง 2 ข้างพาดบ่าเอาไว้ ก่อนโถมตัวลงไปซุกกับร่องอกของเยี่ยหลิงทำเอาก้นของเยี่ยหลิงยกลอยขึ้นมาทำให้อาจางส่งมังกรเข้าออกได้ถนัดขึ้น สาวเอวส่งมังกรเข้าไปเต็มกำลังไม่หยุดเล่นเอาเยี่ยหลิง ตัวเกร็งกรีดร้องออกมาอย่าสุขสมอีกครั้ง แต่อาจางยังคงควงเอวส่งมังกรเข้าออกแบบหนักหน่วงถี่ยิบไม่หยุด ทำเอาเยี่ยหลิงที่พึ่งสุขสมไปต้องกรีดร้องขึ้นมาอีกอย่างต่อเนื่อง

     "อ้า...................................... อู้ววววววววววววววววววววววววววววว  อีกแล้ววววววววววววววววววววววววววว หยุดก่อน อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ซี้ดดสสส อีกแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว"

    เยี่ยหลิงขึ้นสวรรค์ไปติดๆกัน สาม ครั้งต่อเนื่องติดกันในเวลาเพียงแค่ไม่ถึง 2 นาที ก่อนที่อาจางจะกระทุ้งมังกรเข้าไปเน้นๆเต็มๆแรงสุดความยาวอีก สิบกว่าทีจนมิดโคนก่อนปล่อยให้มังกรคายพิษเข้าไปราดรดข้างในจนเยี่ยหลิงถึงกับอุ่นไปทั้งท้องน้อยก่อนกระตุกเกร็งเสร็จเป็นครั้งที่ สี่ ปล่อยน้ำหวานออกมาผสมกับพิษของอาจางจนไหลออกมาจากช่อดอกไม้ทั้งๆที่มังกรของอาจางยังคาอยู่ทั้งตัว

     อาจางที่เริ่มหมดแรงเพราะอัดอั้นมานานตั้งแต่ตอนแอบดูเยี่ยฮูหยิน พอได้ปลดปล่อยทีถึงกับปล่อยออกมาจนหมดทำเอาหมดแรงนอนสลบคาอดของเยี่ยหลิง โดยที่มังกรยังคาอยู่ในช่อดอกไม้ของเยี่ยหลิงไม่มีทีท่าจะอ่อนตัวลงเลย

     อาจางตื่นขึ้นมา เยี่ยหลิงยังคง

เสียดายคนเขียนหาย ออกจะชอบแนวแบบนี้

เอาจนหลับคาอกเลยมันสิแบบนี้

อิจฉาพระเอกเราจัง อยากมีแบบนี้บ้าง

ข่าว:

อาจาง ย้อนเวลา ตอนที่ 6