Oh!My Angel นางฟ้าอลเวง
Episode I : The Missing Shoe
Chapter VIII : "น้องสาวผู้แสนดี"
By DRACULolitA


"สวัสดีค่ะพี่เบิร์ด"  เด็กสาวข้างบ้านยกมือไหว้เบิร์ดอย่างสุภาพ  
"โถ่...น้องน้ำฝนก็  พี่บอกกี่ครั้งแล้ว  ไม่ต้องยกมือไหว้ก็ได้"  การยกมือไหว้ในความคิดของเบิร์ดมันทำให้ช่องว่างของเขากับเธอห่างออกไป  เบิร์ดไม่อยากให้น้ำฝนคิดกับเขาแบบพี่ชายเลยแม้แต่น้อย  
"ก็พี่เบิร์ดอายุมากกว่าหนูตั้ง 3 ปีนี่นา"  เด็กสาวข้างบ้านให้เหตุผล  
"หนูขอซื้อปีโป้ซัก 5 อันนะคะ"  เด็กสาวไม่ชอบให้เกิดความขัดแย้งรีบเข้าเรื่องของเธอทันที  
"อ๋อ...ได้สิ  เอ้านี่  เลือกเลยจะเอาสีไหน"  เบิร์ดยื่นถุงปีโป้หลากสีให้น้ำฝนเลือกจนพอใจ  

"เอาไปฝากน้องเหรอ?"  
"ค่ะ...นี่ค่ะ เงินค่าปีโป้"  น้ำฝนตอบสั้นๆพลางยื่นเงินให้เบิร์ด  
"อืม...ไม่เป็นไรหรอก  แค่ 5 อันเอง  เอาไปเถอะ...พี่ให้ฟรี"  เบิร์ดโบกมือทำท่าไม่รับเงินจากน้ำฝน  
"แหม...มันไม่ดีนะคะ  ของซื้อของขาย"  น้ำฝนผู้รักความสงบไม่อยากเอาเปรียบเบิร์ด

"ใช่ค่ะ...ทำอย่างนี้ไม่ถูกนะคะพี่เบิร์ด"  เสียงดุๆของนางฟ้าเบลดังมาจากทางด้านหลัง  ทั้งสองคนหันไปหาที่มาของเสียงทันที  
"นั่นใครคะ...พี่เบิร์ด?"  น้ำฝนมาซื้อของที่ร้านของเบิร์ดบ่อยๆ  แต่เธอไม่เคยเห็นนางฟ้าเบลหรือเด็กผู้หญิงคนอื่นๆในบ้านของเขาเลย ใบหน้าขาวใสดูน่ารักชวนให้น้ำฝนอยากรู้จักนางฟ้าเบลยิ่งนัก  
"อ๋อ...เอ่อ  น...นี่น้องเบลจ้ะ  เป็นน้องสาวของพี่เบิร์ดเอง"  เบิร์ดรู้ดีว่าคำอธิบายแค่นี้คงไม่เพียงพอที่จะทำให้เด็กสาวข้างบ้านที่เห็นหน้ากันมานานเข้าใจทุกอย่างได้  
"เหรอคะ..หนูนึกว่าพี่เบิร์ดเป็นลูกคนเดียวซะอีก อายุเท่าไหร่แล้วคะเนี่ยะ?" น้ำฝนอดสงสัยไม่ได้ถามคำถามต่อไปแบบไม่ให้เสียเวลา 
 
"12 ขวบค่ะ"  เบิร์ดกำลังอ้ำๆอึ้งๆอยู่นางฟ้าเบลจึงช่วยตอบให้  
"แล้ว...พี่คนนี้ใครกันคะพี่เบิร์ด"  นางฟ้าเบลได้โอกาสก็ถามบ้าง
"ไม่ต้องเรียกพี่หรอก  เราอายุเท่ากันชื่อน้ำฝน...อยู่บ้านข้างๆนี่เอง"  น้ำฝนแนะนำตัวเสร็จก็หันมาคุยกับเบิร์ดต่อ  
"เบลเพิ่งมาวันนี้เหรอคะ  หนูไม่เคยเห็นหน้าเลย  แล้วก่อนหน้านี้ไปอยู่ไหนมาคะเนี่ยะ?"  นางฟ้าเบลหน้าตาน่ารักชวนให้น้ำฝนอยากทำความรู้จักยิงคำถามชุดใหญ่  

     ฝ่ายนางฟ้าเบลพอเห็นว่าน้ำฝนเป็นคนข้างบ้านที่คุ้นเคยกับเบิร์ดมานาน  อีกทั้งเบิร์ดก็เริ่มอ้ำๆอึ้งๆกับคำถามของเธอ  นางฟ้าเบลก็นึกทางแก้ได้ทันที  {...ข้าแต่เทพแห่งสุริยา  เบลินเดลข้ารับใช้แห่งท่านขอพลัง  โปรดดลบันดาลให้...อุ๊บ!}  เบิร์ดพอจำคาถาของนางฟ้าเบลได้บางคำ  รีบเอามือปิดปากนางฟ้าเบลก่อนที่เธอจะท่องคาถาจบ  

"เดี๋ยวพี่มานะ...น้ำฝน  แป็บเดียว"  เบิร์ดรีบพาน้องสาวเข้าหลังร้านให้พ้นสายตาน้ำฝน

"พี่เบิร์ดจะทำอะไรน่ะ...หนูยังท่องคาถาไม่จบเลย"  นางฟ้าเบลต่อว่าเบิร์ดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง  
"น้องเบลน่ะแหละจะทำอะไร  ไม่ต้องใช้แล้วนะ...ไอ้คาถาแทรกความทรงจำอะไรนั่นน่ะ"  เบิร์ดกลัวผลข้างเคียงของคาถาที่นางฟ้าเบลใช้  ว่าจะไปมีผลแปลกๆกับน้ำฝนที่เขาแอบชอบอยู่  

     เขาออกเสียงสั่งห้ามนางฟ้าเบลโดยลืมนึกถึงความรู้สึกของเธอ  ฝ่ายนางฟ้าตัวน้อยพอได้ยินพี่ชายสุดที่รักสั่งห้ามเธอด้วยเสียงดุๆ เธอก็ยืนนิ่งทำหน้างอจ้องมองเบิร์ด  แววตาใสๆเริ่มมีน้ำตาเอ่อล้นขึ้นมา  เบิร์ดถึงได้สติว่าตนเองทำอะไรลงไป  

"เอ่อ...คือ  พี่ไม่ได้หมายความว่ามันไม่ดีนะ...คือ...แบบว่า..."  นางฟ้าเบลไม่อยากรับฟังคำอธิบายของเบิร์ดใดๆทั้งสิ้น  ทั้งๆที่นางฟ้าเบลอยากจะช่วยให้พี่เบิร์ดของเธอสบายใจขึ้นแต่กลับทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ  เธอรีบวิ่งขึ้นห้องหนีหน้าพี่เบิร์ดสุดที่รักของเธอ  

"เดี๋ยวสิ...น้องเบล  มันไม่ใช่อย่างที่น้องเบลคิดนะ"  เบิร์ดห่วงหน้าพะวงหลัง  ที่หน้าร้านก็มีน้ำฝนสุดรักของเขายืนรออยู่  ส่วนที่วิ่งหนีขึ้นห้องไปก็คือนางฟ้าเบลที่ร้องไห้เสียใจเพราะคำพูดของเขา  เบิร์ดไม่เสียเวลาคิดนานนัก  เขารีบเดินตรงรี่ไปหาน้ำฝนทันที

"เอ่อ...น้ำฝนจ๊ะ..."  แววตาของเบิร์ดพอจะทำให้น้ำฝนผู้มีน้ำใจอ่านออก  
"พี่เบิร์ดรีบตามเบลไปเถอะค่ะ...ป่านนี้ร้องไห้ใหญ่แล้ว" 

     สำหรับน้ำฝนการเห็นคนใกล้ตัวรักใคร่ปรองดองกันนับเป็นสุดยอดปรารถนาในชีวิตของเธอ  พอเห็นว่าสองพี่น้องทะเลาะกันเธอก็รีบแนะนำด้วยความหวังดี  ทำให้เบิร์ดยิ่งรู้สึกหลงรักเด็กข้างบ้านเจ้าน้ำใจคนนี้มากเข้าไปอีก 
 
"งั้น...เอาปีโป้นี่ไป  พี่ให้ทั้งถุงเลยไม่ต้องจ่ายเงินนะ"  เบิร์ดพูดเสร็จก็วิ่งตามน้องสาวขี้แยขึ้นห้องไปทันที

   [ก๊อกๆๆ!]

"น้องเบลๆ" เบิร์ดเคาะประตูเรียกทั้งๆที่รู้ว่านางฟ้าเบลล๊อคประตูห้องไม่เป็น  

"พี่เบิร์ดจะเข้าไปแล้วนะ"  เบิร์ดพูดเมื่อไม่ได้ยินนางฟ้าเบลตอบรับเขา  ประตูห้องค่อยๆเปิดออก  เบิร์ดชะโงกหน้าเข้าไปก็เห็นนางฟ้าเบลนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงหันหลังให้เขาอยู่  

"แหะๆๆ  น้องเบลจ๋า...นี่  ตอนนี้พี่เบิร์ดว่างแล้ว  เดี๋ยวเราออกไปหารองเท้ากันดีมั๊ย?"  เบิร์ดคลานขึ้นเตียงนั่งลงข้างๆนางฟ้าเบล  เอ่ยชวนเธอออกไปหาของสำคัญ  แต่นางฟ้าเบลกลับยังคงนิ่งเงียบไม่โต้ตอบอะไร  

"เป็นอะไรไปคนเก่ง...พี่เบิร์ดบอกแล้วไง  พี่ไม่ชอบคนขี้แยนะครับ"  คราวนี้ท่าทางจะอาการหนักจริงๆ  เพราะปกติเล่นไม้นี้นางฟ้าเบลจะรีบหยุดร้องทันที  แต่คราวนี้นอกจากจะไม่ตอบเขาแล้ว  

     นางฟ้าเบลกลับปล่อยโฮลั่นห้องอีก  เสียงร้องของเธอทำเอาเบิร์ดหน้าเสีย  < ตายห่าแล้วกู...ทำไงดีวะ? > เบิร์ดเกือบจะจนปัญญาอยู่แล้ว  แต่พอเขาเข้าโอบกอดนางฟ้าเบลเพื่อปลอบขวัญเธอเบิร์ดก็เริ่มเห็นความหวัง  นางฟ้าเบลสงบลงเปลี่ยนเสียงร้องแหลมเล็กเป็นสะอึกสะอื้นกลืนน้ำตาแทน  เบิร์ดค่อยๆเช็ดน้ำตาให้นางฟ้าเบลพลางลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน  

สัมผัสอันแผ่วเบาของเบิร์ดคลายความเศร้าในใจของเธอ  ชวนให้นางฟ้าเบลรู้สึกดีที่เบิร์ดยังเอาใจใส่เธออยู่  นางฟ้าตัวน้อยเงยหน้ามองเบิร์ดด้วยสายตาแห่งความเศร้า  แววตานั้นทำให้เบิร์ดรู้สึกผิดยิ่งนักที่ทำลายความหวังดีของเธอ  

"พี่เบิร์ดขอโทษนะ...ที่เมื่อกี้พูดแรงไปหน่อย  คราวหลังถ้าน้องเบลจะทำอะไรก็บอกพี่ก่อนนะครับ...โอเคมั๊ย?"  เบิร์ดยื่นข้อสัญญา  
"ฮือ...ฮึกๆ เบลแค่อยาก..ฮึก ช่วยพี่เบิร์ด...ฮึกๆๆ ฮือๆๆ"  นางฟ้าเบลอธิบายไปสะอึกสะอื้นไป  
"พี่เบิร์ดเข้าใจแล้ว  แต่น้องเบลหยุดร้องก่อนได้มั๊ย?  เดี๋ยวคุณแม่ได้ยินเข้า  เค้าจะนึกว่าพี่แกล้งน้องเบลนะ"  นางฟ้าเบลเม้มปากแน่นพยายามไม่ให้เสียงร้องของเธอเล็ดลอดออกไป

"ดีมากคนเก่ง"  เบิร์ดก้มลงหอมแก้มนางฟ้าคนดีของเขาแทนรางวัล  มันได้ผลชะงัดนัก  นางฟ้าเบลหยุดร้องไห้แทบจะทันทีที่เบิร์ดหอมเสร็จ  
"พี่เบิร์ดไม่เกลียดเบลใช่มั๊ยคะ?"  น้ำเสียงสั่นเครือของนางฟ้าเบลแทบจะทำให้ใจของเบิร์ดละลายเหมือนช๊อกโกแลตโดนความร้อน

     นางฟ้าที่น่ารักและแสนดีกับเขาเช่นนี้ไม่มีเหตุผลเลยที่เขาจะเกลียดเธอลง  เบิร์ดได้แต่กำชับตัวเองในใจว่าต้องระวังคำพูดของเขาให้มากกว่านี้  

"พี่จะเกลียดน้องเบลได้ยังไงล่ะครับ  คนเกลียดกันน่ะ  เค้าจะหอมแก้มกันแบบนี้เหรอ?"  เบิร์ดให้เหตุผลพลางหอมแก้มแถมให้อีกหนึ่งฟอด  เรียกรอยยิ้มจากนางฟ้าเบลจนแก้มเธอแทบปริ  
"เบลก็ไม่เกลียดพี่เบิร์ดค่ะ  เบลรักพี่เบิร์ดที่สุดเลย"  นางฟ้าเบลกระโจนเข้ากอดคอเบิร์ดพลางหอมแก้มของเบิร์ดคืนจนแทบนับไม่ทัน นางฟ้าตัวน้อยรับเอาการหอมแก้มเป็นธรรมเนียมปฏิบัติในการแสดงความรักไปซะแล้ว  
"อุ่ยๆ! น้องเบลจ๋า...พอก่อนๆ..."  เบิร์ดล้มตัวลงนอนบนเตียงเพราะน้ำหนักตัวของนางฟ้าตัวน้อย  

     เธอคลานขึ้นคร่อมพี่ชายสุดที่รักระดมหอมแก้มเบิร์ดต่อไม่ยอมเลิก  นางฟ้าเบลอยากให้พี่เบิร์ดของเธอรับรู้ว่าเธอรักเขามากแค่ไหน ความรู้สึกดีๆที่เธอมีต่อเบิร์ดให้หอมทั้งวันก็คงยังไม่สะใจนางฟ้าตัวน้อย แต่การแสดงความรักอย่างนี้ทำให้เกิดผลข้างเคียงอื่น  ริมฝีปากอันบอบบางของนางฟ้าตัวน้อยที่ประกบทับใบหน้าของเขาแต่ละครั้งทำเอาพี่ชายที่แสนดีเสียวจนขนลุก  

ท่อนเสียวของเบิร์ดเริ่มแสดงกำลังดันกางเกงนักเรียนของเขาโป่งขึ้นเป็นลำ  จนนางฟ้าเบลที่นั่งทับเขาอยู่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงนั้น  ความหมายของท่อนเสียวที่แข็งโด่ตามที่นางฟ้าเบลได้ยินจากเบิร์ดมาทำให้เธอยิ้มอย่างมีความสุข < ฮิๆๆ ขนาดควยของพี่เบิร์ดยังดีใจเลย >  

"เอ่อ...น้องเบลจ๊ะ  ลุกก่อนได้มั๊ย...คือพี่ < อึดอัดโว้ย! >" เบิร์ดไม่อยากทำร้ายจิตใจนางฟ้าเบลอีก  อดกลั้นประโยคสุดท้ายเอาไว้คิดแต่เพียงในใจ   ฝ่ายนางฟ้าเบลได้แต่คิดไปตามความไร้เดียงสาของตน  
"เบลนั่งทับควยของพี่เบิร์ดเหรอคะ...ขอโทษค่ะ  เบลไม่ได้ตั้งใจ"  นางฟ้าเบลรีบลุกไปนั่งข้างๆ  ปล่อยให้เบิร์ดลุกขึ้นนั่งได้ซักที  

"พี่เบิร์ดคะ...แล้วควยของพี่เบิร์ดอยู่ในกางเกงแบบนั้นมันไม่อึดอัดแย่เหรอคะ?"  นางฟ้าเบลจ้องเป้ากางเกงเบิร์ดแล้วก็เกิดอาการสงสัยทันที  หากท่อนควยของเขาดีใจเหมือนคืนก่อนที่เบิร์ดกับเธออาบน้ำด้วยกัน  ป่านนี้มันน่าจะชี้โด่ออกมามากกว่านี้แล้ว  
"เอ่อคือ...มันก็..."  เบิร์ดอ้ำๆอึ้งๆได้ซักพักนางฟ้าเบลก็แสดงความหวังดีของเธออีก  เธอกำลังจะเอื้อมมือไปจับกางเกงของเบิร์ดอยู่แล้วแต่ก็นึกถึงสิ่งที่สัญญากับเขาไว้ได้ทัน  
"ให้เบลช่วยนะคะพี่เบิร์ด"  น้ำเสียงน้องสาวขอร้องให้เธอได้ถอดกางเกงของเบิร์ดทำเอาท่อนเสียวเบิร์ดกระตุก  

     เขายังไม่ทันตอบแต่สีหน้าบ่งบอกว่าไม่รังเกียจ  นางฟ้าเบลไม่รอให้เบิร์ดตอบตรงเข้าคว้าซิบกางเกงเบิร์ดแกะออกทันที กางเกงนักเรียนขาสั้นถูกดึงจนลงไปกองอยู่กับข้อเท้า  ตามด้วยกางเกงในสีดำ  

"สบายขึ้นรึยังคะพี่เบิร์ด?"  นางฟ้าเบลละสายตาจากท่อนเสียวเบิร์ดไปมองหน้าเขาเพื่อรอคำตอบ  ใบหน้าไร้เดียงสาของเธออยู่ห่างท่อนเสียวเขาไม่ถึงสองคืบ  
"เอ่อ...คือว่า"  เบิร์ดยังพอได้สติอยู่  รู้ว่ากำลังจะทำผิดซ้ำซากกับนางฟ้าตัวน้อย  แต่ก็ไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรไม่ให้เธอเสียใจ  

"ก็...ดีขึ้นแล้วจ๊ะ  น้องเบลปล่อยพี่ก่อนเร็ว"  เบิร์ดค่อยจับไหล่นางฟ้าเบลดันออกช้าๆไม่ให้ดูเหมือนเขาพยายามจะปฏิเสธเธอ  
"อืม...แล้วพี่เบิร์ดจะเอาควยใส่เข้าไปเหมือนเดิมยังไงล่ะคะ?"  นางฟ้าตัวน้อยถามด้วยความไร้เดียงสา  

"อ๋อ...หนูรู้แล้ว  ต้องเอาน้ำออกก่อนมันถึงจะเล็กลงใช่มั๊ยคะ?"  เบิร์ดกำลังจะอธิบายอยู่พอดีแต่ก็โดนนางฟ้าเบลชิงตอบซะก่อน  
"คือว่า..."  เบิร์ดกำลังอดกลั้นต่อสู้กับความเงี่ยนของตัวเองสุดชีวิต  เขาพยายามจะปฏิเสธแต่อุ้งมือน้อยๆของนางฟ้าเบลก็ถือวิสาสะจับท่อนเสียวของเขาซะแล้ว  
"ให้เบลช่วยนะคะ...พี่เบิร์ดจะได้ไม่อึดอัด"  < เวรแล้วตู...ขืนไม่ห้ามมีหวังได้แทงนางฟ้าอีกแน่เลย  แต่ถ้าห้ามเดี๋ยวก็ร้องไห้ลั่นบ้านอีก  จะทำไงดีวะ! >  

     เบิร์ดพยายามนึกหาหนทางในใจพร้อมกับความยับยั้งชั่งใจที่ค่อยๆเลื่อนหายไปเพราะสัมผัสอันอ่อนนุ่มของมือนางฟ้าเบล น้องสาวแสนดีพอเห็นว่าเบิร์ดไม่ปฏิเสธอะไรก็ถือว่าเขายอมตกลง  มือของเธอเริ่มปฏิบัติการชักท่อนเสียวของเบิร์ดขึ้นลงอย่างมีจังหวะ  ใบหน้าของเธอดูสนุกกับสิ่งที่ทำยิ่งนัก  < อูย...น้องเบลจ๋า >  เบิร์ดได้แต่เพ้อในใจกับสัมผัสเสียวที่นางฟ้าตัวน้อยคอยมอบให้  

ความอบอุ่นในอุ้งมือน้อยๆที่กำดุ้นเสียวของเบิร์ดด้วยแรงที่พอเหมาะ  และความตั้งใจของนางฟ้าตัวน้อยที่ต้องการปลดปล่อยพี่ชายสุดที่รักให้ได้มีความสุข  ทำเอาเด็กหนุ่มม.3 เสียวสะท้านไปทั้งตัว  ความคิดที่จะหยุดยั้งนางฟ้าตัวน้อยขาดหายไปอย่างสิ้นเชิง  ตอนนี้เขาได้แต่ซึมซับความรู้สึกอันอ่อนโยนที่น้องสาวคนโปรดปรนนิบัติให้และรอให้สวรรค์ของเขาเคลื่อนมารออยู่ตรงหน้า  

"อาาาาา...อาาาาา  น้องเบลลลล"  เบิร์ดถึงกับครางเสียงหลงเมื่อตนถึงจุดสุดยอดโดยน้ำมือของน้องสาวผู้ไร้เดียงสาอีกครั้ง  และเนื่องจากเธอนั่งอยู่ต่อหน้าเบิร์ด  น้ำเสียวที่พุ่งออกมาจึงตรงเข้าหาอกเสื้อของนางฟ้าเบลทิ้งให้เห็นเป็นคราบ  ประจานความบัดสีที่เขากระทำต่อนางฟ้าตัวน้อย

   เมื่อความรู้สึกผิดชอบชั่วดีหวนคืนกลับมา  ภาพนางฟ้าตัวน้อยที่อยู่ตรงหน้ายิ้มให้เขาอย่างมีความสุขที่ได้ช่วยเหลือพี่ชายสุดที่รักของเธอ  ยิ่งทำให้เบิร์ดเจ็บปวดใจที่ไม่สามารถหยุดยั้งตัณหาในตัวของเขาเองได้  หากเขาต้องตายไปตอนนี้นรกคงยินดีต้อนรับคนชั่วช้าอย่างเขาไปเป็นสมาชิกใหม่เป็นแน่  เบิร์ดทำหน้าเหมือนปลงตกกับชีวิต  พลางเรียกนางฟ้าเบลเข้าไปหา  

"มานี่เร็วน้องเบล...ดูสิ  เสื้อเลอะหมดแล้ว"  เบิร์ดจับชายเสื้อนางฟ้าเบลถอดออกหน้าตาเฉย  เหตุที่เสื้อเลอะทำให้นางฟ้าเบลต้องยืนเปลือยเปล่าต่อหน้าเบิร์ดได้โดยที่เขาไม่รู้สึกผิดอะไร  

     เบิร์ดโยนเสื้อตัวเก่าลงตระกร้าแล้วเปิดตู้หาเสื้อใหม่ให้นางฟ้าเบลใส่  คราวนี้เป็นเสื้อยืดสีดำมีรอยขาดนิดหน่อยแต่ไม่โป๊  เบิร์ดไม่ลืมที่จะหากางเกงให้นางฟ้าเบลใส่ด้วย  เป็นกางเกงขาสั้นแบบเชือกรูดสีส้มที่เขาใส่อยู่บ้านเป็นประจำ  สีดำของเสื้อชวนให้นางฟ้าเบลมองดูเหมือนเด็กธรรมดาทั่วไปมากขึ้น  เบิร์ดค่อยสบายใจขึ้นมา  

"โอเค...งั้นเราไปหารองเท้าของน้องเบลกันนะครับ" เบิร์ดเอ่ยปากชวนนางฟ้าเบล  ซึ่งก็ได้รับรอยยิ้มตอบรับอย่างยินดี  

     สองพี่น้องเดินลงมาชั้นล่างอย่างอารมณ์ดี  หลังจากขออนุญาตแม่แล้ว  ทั้งสองคนก็ออกเดินทางตามหารองเท้าของนางฟ้าเบล...