( ตอนที่ 3 สงคราม ) “
อ๊างงง.ง....ง... ท่านดูรันข้า...รัก..รั...กก.ก.ท่าน....เหลือเกินนน.น..น.อาว.
ว..ว..” หญิงสาว พูดกระท้อนกระเท่น ตามการเข้าออกของท่อนเอ็นของชายหนุ่ม
ตับบบ...ตับ...ตับ.. ในโพรงสวาทของหญิงสาว
“
อ้างง.งง..ง..!!! ..ข้าเสียว... เหลือเกินนน .. จะ...ไม่..ไม่...ไหวววว... แล้ว ...กรี้ดด.ด...ด..“ หญิงสาวพูดอย่างกระท้อนกระแท่น ก่อนที่หญิงสาวจะกระตุกเกร็งไปทั้งตัว ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงเร่งโหมกระแทก
“ อืมม..ม. รอข้าด้วยมีอา..” ชายหนุ่ม เร่งความเร็วขึ้น
ตับ!!ตับ...ตับ!!![/b]!
“
อ๊ากก...ก.!!!..อู้ย ” ก่อนท่อนลำจะพ่นน้ำขาวๆๆ เข้าสู่มดลูก จนล้นทะลักออกมา จากโพรงสวาทของมีอา
ก่อนที่ทั้งคู่ล้มตัวลงนอนกอดกัน ขณะที่ท่อนเอ็นของชายหนุ่มยังเสียบคา ไว้ในนั้น
“ ของเจ้ายังตอดข้าไม่หยุดเลยนะ มีอา “ ชายหนุ่มกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาว
“ ท่านดูรันข้าไม่ไหวแล้วนะ ข้ารู้สึกแสบไปหมดแล้ว “ มีอาตอบกลับอัศวินหนุ่มหลังจากที่ทั้งคู่เสร็จกันมาตั้งไม่รู้กี่ครั้ง
“
นั้นใคร ” ชายหนุ่มหันไปทาง ซอกอันมืดมิดในห้อง ก่อนจะหยิบดาบที่อยู่ข้างเตียงขึ้นในสภาพพร้อมรบ
“
ว้าว!!! ใหญ่ขนาดนี้นี่เอง มิน่า มีอาถึงได้ร้องลั่นไปทั่วถ้ำแบบนี้ ” หญิงสาววัยรุ่น อายุ 15-16ปี สวย ผมสั้น ท่าทางทะมัดทะแมง เดินออกมาจากมุมมืด พร้อมสีผิวที่กลืนลายเดียวกับผนังถ้า ค่อยๆๆเปลี่ยนเป็นสีขาวราวหิมะ
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
[post] “
แทนย่า นั้นเจ้ามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ” มีอาพูดขณะนำผ้ามาคลุมตัวอย่างเร่งร้อน
“ ก็มานานพอเห็นอะไรดีๆๆละกัน
55 ” สาวน้อยพูดพลางแลบลิ้น ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป
...................
...........
“ นางเป็นแม่มดขาวที่อายุน้อยที่สุดในป่าแห่งนี้ “ มีอาบอกแก่ดูรัน
“ ตอนแรกข้านึกว่าเด็กผู้ชายซะอีก จน...เปล่าไม่มีอะไร ” ดูรันกล่าว แต่ไม่กล้าพูดต่อ เมื่อเห็นหน้าของมีอา
ณ ห้องประชุม ในถ้ำ “ เราจะสามารถ ต้านทานอำนาจของ
ราชินีอาราคเน่ ได่นานแค่ไหนเชียว แม่มดของเรามีแค่ไม่ถึง 10 ตน “ 1 ในแม่มดขาว ได้เอ๋ยขึ้นในที่ประชุมที่บัดนี้ เหล่าแม่มดขาวแห่งป่า ได้พากันมารวมตัวตามคำเรียก ของแม่มดเฒ่า
“ แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวพันถึง สิ่งมีชีวิตทุกชีวิตในพิภพนี้เลยนะ ถ้าปีศาจสามารถขึ้นมายังผืนพิภพได้ สิ่งที่ตามมาเรียกว่าหายนะยังน้อยไป ” แม่มดเฒ่าอธิบาย
“ แล้วพวกท่านมีแผนการว่าอย่างไรบ้างละ ” แทนย่า กล่าวต่อแม่เฒ่า
“ ข้าขอแค่ให้พวกท่านกางม่านพลังไว้ล้อมรอบบ่อน้ำแค่นั้นพอ ที่เหลือข้าจะเป็นคนจัดการเอง ” ดูรันกล่าวขณะเดินเข้ามาในห้อง
“
555 ท่านจัดการคนเดียว! จะไหวเหรอ เพิ่งผ่านศึกหนักมาเมื่อคืนไม่ใช่เหรอท่านเทวทูต ” แทนย่าแขวะ อัศวินหนุ่ม
ดูรันไม่สนใจ กล่าวต่อแม่มดทุกคนว่า
” นะขณะนี้ ข้ารู้ว่าทุกท่าน มีความกังวล ว่าจะทำสำเร็จได้อย่างไร ในเมื่อ พลังของทั้ง 2 ช่างแตกต่างกันขนาดนี้ แต่สงครามที่จะเกิดขึ้นมันไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ถ้าฝ่ายความมืด ได้ในสิ่งที่ปรารถนา ท่านคิดหรือว่าพวกนั้นจะไม่ทำลายพวกท่านให้สิ้นซาก สิ่งมีชีวิตทุกชนิดจะต้องตกอยู่ใต้ความมืด เหล่าเทพจะไม่ยอมให้เกิดปรากฎการณ์เช่นนั้นแน่ สุดท้ายก็จะเกิดสงครามขึ้น แล้วท่านทั้งหลายคิดว่า พื้นที่บนโลกจะสามารถทนทานพลังอำนาจที่ห้ำหั่นกันระหว่างแสงและความมืดได้หรือไม่ ”
ทุกคนมีสีหน้าหวั่นตระหนก เมื่อได้ฟังคำท่านเทวทูต
“ เพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้น มันเป็นหน้าที่ของพวกเราที่ต้องเสียสละขัดขวางไว้ ข้าขอให้พวกท่านกางม่านพลังป้องกัน ไว้ให้ได้นานที่สุด ข้าจะเป็นคนไปสังหารราชินีแม่มดอาราคเน่เอง “ ดูรันกล่าวอย่างมั่นใจ
“ ท่านเทวทูต ท่านจะเอาอะไรไปสู้กับราชินีนั้น พลังท่านก็ไม่ถึง 1 ใน 10 ทีท่านเคยมี
โอเค...การโจมตีด้วยเวทย์ต่างๆๆอาจจะไม่มีผลต่อท่าน แต่อย่าลืมการโจมตีทางกายภาพยังมีผลต่อร่างเนื้อของท่านนะ ท่านอัศวิน ” แทนย่ากล่าวแดกดันอีก แต่มันก็คือความจริง ด้วยจิตวิญญาณอันสูงส่งของเทวทูต
เวทย์ต่างๆที่เกิดจากมนุษย์แทบจะไม่มีผลกระทบมายังจิตวิญญาณของดูรันได้ แต่ทางด้านกาย เขาก็เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งที่เจ็บได้ ที่ตายได้
“
มันต้องมีคนเสียสละ ” ดูรันกล่าวขึ้นต่อหน้าแม่มดน้อย
“
สงครามนี้เราไม่จำเป็นต้องชนะ ขอแค่ถ่วงเวลาให้พ้นจันทราคาตนี้ก็พอ “ …
….............
.........
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
“ ท่านราชินี บ่อน้ำวิญญาณอยู่ข้างหน้านั้นเพคะ ” ซินเทียรีบบอกแก่ราชินี ซึ่งนั่งอยู่บนบังลังค์ที่เหล่าสัตว์อสูรแบกมา
ก่อนราชินีจะผายมือให้เหล่าสัตว์อสูรวางบังลังค์ลง และเพ่งมองไปยังป่าข้างหน้าที่เหมือนจะไม่มีอะไรนอกจากดูเหมือนป่าธรรมดา ก่อนที่จะมีการเคลื่อนไหวอะไรจากทางฝั่งแม่มดมืด ธนูนับสิบถูกยิงมา จากทางด้านหน้า โดนแม่มดล้มตายไป 4-5 ตน ที่เหลือ หลบหลังสัตว์อสูร เหล่าสิงห์สาราสัตว์พากันวิ่งหลบ เคลื่อนไหวไป-มา
“ จงปรากฏ ” ราชินีกางมือออกไปเบื้องหน้าพร้อมทั้งออกคำสั่ง มิติอากาศบิดเบี้ยวออกพักนึง ก่อนที่จะค่อยๆปรากฏกลุ่มแม่มดขาว 7-8 คน ยิงธนูอีกชุดมาจากเบื้องหน้า หลังม่านพลัง
เหล่าสัตว์อสูรพากัน ออกมายืนแถวหน้าพร้อมทั้งวิ่งเข้าใส่กำแพงแสงอย่างรวดเร็ว แม่มดมืดกลุ่มหลัง โจมตีด้วยเวทย์ใส่กำแพงอย่างบ้าคลั่ง แม่มดมืดบางตน แปลงร่างเป็นปักษาขนาดใหญ่ บางตนเป็นงูยักษ์ บางตนเป็นตะขาบ วิ่งเข้าใส่กำแพงแสง แม่มดขาวพากันทิ้งธนู และตั้งสมาธิส่งพลังให้กำแพงแสงอย่างต่อเนื่อง
“
พวกเจ้าจะสามารถป้องกันได้นานแค่ไหนกันเชียว ด้วยกำลังคนเพียงแค่นี้ ยอมแพ้ซะเถอะ ” ราชินีแม่มดไม่ได้เอ๋ยปาก แต่เสียงดังก้องไปทั้งป่า
“ หากเจ้ายอมแพ้ตอนนี้ ข้ายินดีจะไว้ชีวิตพวกเจ้าทั้งหมดก็ได้นะ
ฮ้าฮ่าฮา ” ราชินีอาราคเน่ กล่าวพลางหัวเราะ
แต่แล้วก่อนที่เสียงหัวเราะจะเงียบไป
ฟ้าล์ว.ววว.วว.ว....ว.มีลูกศรถูกยิงเข้าใส่ราชินี อาราคเน่ แต่ก่อนที่จะเข้าถึงตัวนาง กลับถูกวัสดุแข็ง สีดำงาววับ ที่โผล่ออกมาจากด้านหลังของนางปัดตกไปซะก่อน
“
ข้าให้โอกาสพวกเจ้าแล้วนะ แม่มดทั้งหลายฆ่ามันทั้งหมด ทำลายทุกสรรพสิ่ง ยึดบ่อน้ำมาให้ข้าให้ได้ ” อาราคเน่กล่าวต่อแม่มดมืดทุกตน
การโจมตีถูกกระหน่ำลงมาไม่สิ้นสุด จนม่านพลังแสง เริ่มมีรอยร้าว เกิดขึ้น
“ พวกเราจะต้านไม่ไหวแล้วนะ ท่านอัศวินคนเก่งมัวทำอะไรอยู่ ” แทนย่ากล่าวต่อมีอา และเหล่าแม่มดที่ระดมพลังถ่ายทอดให้กับม่านแสงให้คงสภาพต่อการโจมตีอันหนักหน่วงขณะนี้
บนยอดไม้ ห่างออกมาทางแนวหลังของทัพราชินีอาราคเน่ ดูรันซึ่งพยายามสงบจิตใจและลบพลังงานวิญญาณของตัวเองออก เฝ้ารอจน แนวหลังของราชินีไม่มีแม่มดหรือสัตว์อสูร ตัวใดเฝ้าอยู่ เล็งธนู อักขระ ไปยังอาราคเน่ พร้อมค่อยๆๆบรรจุธาตุแสง ลงไปยังลูกศรอย่างเงียบๆ ก่อนจะง้างสุดแขน
"
เตรียมยิง!!! "
ทันใดนั้น หมาป่าดำตัวใหญ่ พุ่งขึ้นจากด้านล่างโดนกิ่งไม้ที่อัศวินหนุ่มอาศัยทรงตัวอยู่หักพร้อมกับ ร่วงหล่นลงสู่พื้น
โครม ตุบ!!! อัศวินหนุ่มร่วงลงสู่พื้น
“ ท่านอัศวิน อย่าคิดว่าข้าจะลืมกลิ่นของท่านได้นะ ” ซินเทียในร่างของหมาป่าสาว กล่าวพลางเดินไปรอบๆๆตัวชายหนุ่ม หาช่องโจมตี
ชายหนุ่มรีบชักดาบสั้นข้างเอวออก พร้อมถ่ายเทพลังงานแสงเข้าสู่ดาบ จนดาบสั้นส่องสว่าง รอบๆๆดาบปรากฏออร่าแห่งแสงขึ้นเป็นคมดาบ กลายเป็นดาบยาว
ทั้งสองพุ่งเข้าใส่กันชายหนุ่มฟันจากบน ลงล่าง หมาป่าสาวพลิกตัวหลบออกด้านข้างก่อนพุ่งตะวัดเล็บเข้าสู่ชายโครงอัศวินหนุ่ม
แก๊งงง.ง..ง แคว๊ก.ก.!! เสียงสัมผัสโลหะ เกราะอ่อน ของอัศวินกระจุยไปตามแรงเล็บของหมาป่าสาว
“ เจ้าเร็วกว่าพี่สาวของเจ้านะ ” ดูรันกล่าวต่อซินทีย
"
เหอะ ! อย่าเอาข้าไปเทียบกับพี่สาวของข้าเลย นางแก่กว่าข้าตั้งหลายร้อยปี เป็นธรรมดาที่จะเชื่องช้า จึงเสร็จเจ้าโดยง่าย ข้ายังสาว ยังสวย ” หมาป่าสาวพูดพลางนำมือตนเองดันนมของตัวเองขึ้นแล้วปล่อยให้เด้งลงแสดงถึงความเต็งตึง ความสาวของตัวเอง
“ ถ้าเจ้ายอมกลับใจมาช่วยราชินี เจ้าอาจจะได้ของตอบแทนจนอิ่มเอมเลยก็ได้นะ ” หมาป่าสาว พูดพลางขยับตัวช้าๆอย่าเซ็กซี่
“ เสน่ห์ของเจ้ามีมากนะ แต่คงใช้กับข้าไม่ได้ผลหรอก และข้าก็กำลังรีบ คงไม่มีเวลาเสวนากับเจ้าไปมากกว่านี้ละ รีบเข้ามาทำให้จบๆซะทีเถอะ ท่านหญิง ” ดูรันกล่าวพลางแกว่งดาบไป-มาจนเกิดคลื่นแสงขึ้นรอบตัว
“ เสียมารายาทจริงเชียว ข้าอุตสาห์เสียเวลามาต้อนรับเจ้าด้วยตัวเอง แต่กลับจะรีบไปพบหญิงอื่นซะแล้ว ” ซินเทียพูดพลาง กางมือออกรอบๆๆ หมาป่าเกิดจากมนต์ เกิดขึ้น นับ10 ตัว รอบตัวของนาง
“
ฆ่ามันซะ ลูกๆของข้า ” สิ้นเสียงหมาป่านับ10 พุ่งเข้าใส่อัศวินหนุ่ม
“ เจ้าก็หน้าจะจำได้นะว่ามันไม่ได้ผล ” ดูรันกางมืออกตั้งรับการจู่โจมของหมาป่า
หมาป่าวิ่งเข้ามา สลายไปทีละตัวทีละตัว
“ ใช่ข้าจำได้ แต่เจ้าไม่น่าลืมนะว่าความเร็วของข้ามันเร็วแค่ไหน” เสียงซินเทียโผล่มาข้างหลังของดูรัน ก่อนที่อัศวินหนุ่มจะรู้ตัว ฟันอันแหลมคมของซินเทียก็กัดเข้าคอของอัศวินหนุ่ม พร้อมเลือดอุ่นๆๆที่ไหลทะลักออกมาเต็มปากของหมาป่าสาว
.................
...........
....
ในถ้ำ เมื่อ 2 วันก่อนเปิดศึก มีอาเปลือยกาย นอนทับร่างของอัศวินหนุ่มไว้ นิ้วเขี่ยเล่นที่แผงอกอันกำยำของชายหนุ่ม
“ ท่านมีกายเป็นมนุษย์ธรรมดา ถึงท่านจะมีธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์แต่พลังของท่านพึ่งตื่นขึ้น ท่านใช้มนตราไม่เป็น ข้าเป็นห่วงว่าท่านจะพลาดพลั้ง และมีอันตรายเกิดขึ้น ” มีอากล่าวอย่างเป็นห่วงชายหนุ่ม
“ ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วง ข้าจะพยายามระมัดระวังตัวเองดีๆๆแล้วกันนะ ” ดูรันกล่าวพลางประคองใบหน้ามีอาขึ้นมามองตา แสดงให้รับรู้ถึงความเป็นห่วงของนาง
“ แต่ถ้าท่านเป็นอะไรไป ข้าคงอยู่ไม่ได้ หน้าที่ที่ท่านอาสามันเสี่ยงอันตรายมาก ถ้าเกิดราชินีรู้ตัว หรือถ้าแผนไม่สำเร็จ ” มีอากล่าวพลางกอดอัศวินหนุ่มแน่นขึ้น พร้อมทั้งมีน้ำตาเออ.. ออกมาจากเปลือตาที่เคลื่อนปิดเข้าหากัน
“ ข้าจะไม่เป็นไร ข้าจะไม่เป็นไร ข้าให้สัญญา ” ดูรันกล่าว พลางกอดปลอบมีอา
...
............
.................
“ ท่านให้สัญญาในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้นะ ท่านอัศวิน ” หญิงสาวในชุดผ้าคลุม กล่าวต่อหน้าอัศวินหนุ่ม ในสถานที่เดิมๆๆที่คุ้นตา มีเทียนปักอยู่หลายเล่ม
“ ข้าตายแล้วเหรอ ” ดูรันกล่าวพลางมองไปยัง หญิงสาวในชุดผ้าคลุมที่กำลังเดินผ่านไปจุดเทียนเล่มใหม่ ก่อนจะนำเทียนที่ดับออกไปจากชั้น
“
ใช่ อีกแล้ว... อีกแล้ว ข้าต้องตอบคำถามเดิมๆๆอีกกี่ครั้งกันน้อ ” หญิงสาวในผ้าคลุมซึ้งบัดนี้หันมากลายเป็นหญิงท่าทางมีอายุ
“ แต่อย่างน้อยคราวนี้ก็ดีกว่าเก่าหน่อยนะที่เจ้ารู้ตัวว่าเจ้าเป็นใคร
ฮ้าฮ่าฮา” หญิงสาวมีอายุเดินไปเก็บเทียนอีกเล่มที่ดับ ไปก่อนจะ นำอีกเล่มขึ้นมาจุดแทนที่
“
คราวนี้เทียนคงดับหลายเล่มแน่เลย ” หญิงมีอายุกล่าว ก่อนจะหันไปทางดูรัน
“
ภารกิจของท่านคงไม่สำเร็จแล้วละ ” หญิงมีอายุ พูดก่อนใบหน้าจะเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าของมีอา
…...............
........
ชายหนุ่มผวาตื่นขึ้นมาท่ามกลางอ้อมกอดของหญิงสาว ก่อนค่อยๆๆดันตัวมีอาออกจากร่างกายตัวเองอย่างช้าๆและแผ่วเบา แล้วแต่งตัวเพื่อเดินไปยังห้องโถง ภายในถ้ำ
“ ท่านนอนไม่หลับเหรอ ” แม่มดชราถามเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามา
“ ท่านก็เช่นกัน ” ดูรันกล่าวตอบไปยังแม่มดชรา
“ ศึกครั้งนี้ เดิมพันมันสูงมาก เราแพ้ตั้งแต่ในประตูแล้ว แม่มดไม่กี่ 10 จะไปสู้ แม่มด เกือบ 30 ตนได้อย่างไร ” หญิงชรากล่าวต่อชายหนุ่มด้วยสีหน้ากังวล
“ แผนของท่านเสี่ยงเกินไป
เสี่ยงมาก!!! ท่านตัวคนเดียว จะออกไปนอกเขตกำบังหลบซ่อนตัว รอคอยราชินี แล้วลอบสังหาร ตอนราชินีอยู่คนเดียว แล้วถ้านางไม่อยู่คนเดียวละ ” คำถามนี้จี้ไปยังใจของชายหนุ่ม ชายหนุ่มรู้ตัวดีว่าเป็นไปได้ยากที่ราชินี จะอยู่ตัวคนเดียว โดยไม่มีบริวารองครักษ์
“ ใช่ ราชินี ไม่มีทางที่จะอยู่คนเดียว ยังไง หัวย่อมต้องมีคนคอยเฝ้าอารักขา แต่....ชายหนุ่มพูดเหมือนคิดอะไรขึ้นได้ ” ชายหนุ่มรีบกระชิบบอกแม่มดเฒ่า
......................
.........
.
.สนามรบ..
ห่างออกไปจากพื้นที่สู้รบ กรงขนาดใหญ่ ซึ่งมีเหยื่อสังเวยเป็นเด็กสาว อยู่ 12 คนซึ่งมีลักษณะ สลึมสะลือเหมือนกับไร้สติ มีแม่มดคุ้มกันอยู่ 4 ตน
“ ต้นไม้แถวนี้มันใหญ่ ขนาดนี้เลยเหรอ” แม่มดตน 1 ถามอีกตนซึ้งอยู่เฝ้าด้านเดียวกัน
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
“ นั้นซิปกติ ต้นไม่มันไม่ใหญ่โตขนาดนี้นะ......
เหวออโอ๊ย!!!! ” แม่มดพูดยังไม่ทันจบก็โดนต้นไม้ใหญ่ทุบจมลงไปในดิน อีก3 ตนก็มีชะตากรรมไม่ต่างกันเท่าไหร่ บ้างถูกเถาวัลย์กระชากจนตัวขาด 2 ท่อน บ้างก็ถูกรัดคอจนตาย
แม่มดเฒ่าและ ต้นไม้ที่เฝ้ารอบบ่อน้ำวิญญาณนั้นเอง ที่แอบมาแฝงตัวอยู่แนวหลังห่างไกลออกมา
“
รีบ ไปปล่อยพวกเด็กๆและพาไปให้ไกลจากที่นี่ ” แม่มดเฒ่า ออกคำสั่งไปยังต้นไม้ ต้นไม้รีบปฏิบัติตามทันที พากันทำลายกรงแล้วอุ้มเด็กไป
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
.....................
.............
........
“ ท่านราชินี ข้ามีของกำนัล แด่ท่านราชินีของข้า ” ซินเทียในร่างหมาป่า คาบอัศวินหนุ่มในสภาพร่อแร่ เข้ามาวางไว้แทบเท้าราชินี “
ฮ้าฮ่าฮา เจ้าทำได้ดีมาก ซินเทียของกำนัลชิ้นนี้จะทำให้ข้ามีพลังมากขึ้น ธาตุแสงบริสุทธิ์ในตัวของเทวทูติถ้าเป็นเทวทูติตามปกติ ข้าคงไม่สามารถนำมาใช้ได้ แต่นี่เป็นแค่ร่างอวตาร ข้าจะดูดกลืนพลังมันมาเป็นของข้า
ฮาฮาฮาฮา ”
เสียงหัวเราะกึกก้องของราชินีดังไปทั้งป่า ขณะที่กำแพงแสงเริ่มแตกร้าวมากขึ้น
......
....
...............
“ เราคงต้านทานได้แค่นี้ ถึงเวลาทำตามที่แม่เฒ่าบอกได้แล้ว ทำลายบ่อน้ำวิญญาณซะ “ มีอากล่าวต่อแทนย่า
“ เราจะไม่ยอมให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ของเรา จะต้องตกไปอยู่ในมือของคนชั่วแล้วใช้มันทำลายสิ่งที่เรารัก ”
มีอากล่าวต่อแม่มดขาวทุกคน ที่อยู่ที่นี่ แทนย่ารีบวิ่งไปในวิหารบ่อน้ำวิญญาณ แล้วทำการกดสลักที่เสาต้นหนึ่งก่อนจะเกิดอักขระเรืองแสงขึ้นบนเสาทุกตนก่อนที่แสงจะดับวูบไป ทำให้เสาต่างๆเกิดการสั่นไหวแล้วถล่มลงมาทับบ่อน้ำวิญญาณ
“
ไม่............” เสียงกรีดร้องของราชินี ที่เห็นวิหารกำลังถล่มลงต่อหน้าต่อตา ขณะที่ม่านแสงกำลังร่วงลงมาราวกลับเศษกระจกที่แตกละเอียดจากการโจมตีของเหล่าแม่มด กับสัตว์อสูร
“
พวกเจ้าจะต้องชดใช้ .....” อาราคเน่ ใช้ขาสีดำที่โผล่มาจากกลางหลังกระชากดูรันขึ้นมาตะคอกใส่หน้า อย่างโกรธเกรี้ยว
“
ฆ่าพวกมันทิ้งทั้งหมด ” ราชินีออกคำสั่งไปยังสมุน ทั้งหลาย
เหล่าแม่มดขาว พากันโดนทั้งเวทย์ ทั้งการโจมตีของสัตว์อสูร อย่าเรียกว่าการรบเลย เรียกว่าสังหารหมู่จะดีกว่า... ศพเหล่าแม่มดขาวกระจัดกระจาย ไปทั่วปากถ้ำ ...
...................
.....
..
ภายในถ้ำลึก “ เจ้าต้องรอดนะแทนย่า เจ้าคือตัวแทนที่เหลืออยู่ของเผ่าแม่มดขาวของเรา ใช้เวทย์ที่เจ้าถนัด พรางตัวและ หลบซ่อนให้มิดชิดที่สุด ข้าจะออกไปล่อมันเอง ” มีอากล่าวกับแทนย่า ซึ่งขณะนี้กำลังร้องไห้อย่างหนัก
“
ไม่ เราจะตายไปด้วยกัน พวกเราไม่เหลือใครแล้ว อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว ” แทนย่ากล่าวขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้มทั้ง 2 ข้าง
“
ไม่ ...ฟังข้าสิแทนย่า
เจ้าต้องรอด เจ้าจะต้องเป็นผู้เล่าขานการเสียสละของพวกเรา เจ้ามีหน้าที่เป็นตัวแทนที่เหลือรอดของพวกเรา นะแทนย่า ” มีอากล่าวอย่างเอ็นดูในตัวสาวน้อย
ถึงแม่พวกเธอเหล่าแม่มดขาวจะไปได้อยู่ร่วมกันเป็นกลุ่มใหญ่ๆ แต่กระจายกันไปอยู่ทั่วป่า เพื่อดูแล ธรรมชาติของป่าแห่งนี้ และเฝ้าอารักษ์ บ่อน้ำแห่งวิญญาณ แต่ทุกคนก็สามารถติดต่อ และมีความรักใคร่กลมเกลียวดังครอบครัวใหญ่ มีอาจึงมองเห็นแทนย่าเป็นเหมือนน้องสาวแท้ๆ
“
เจ้าต้องรอดให้ได้นะ แทนย่า ” มีอาพูดพลางกอดแทนย่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวิ่ง ออกไปเพื่อเบนความสนใจเหล่าแม่มดดำที่พากันเข้ามาในถ้ำ
เสียงการต่อสู้ ค่อยๆๆห่างออกไป ห่างออกไป...
ด้านนอกถ้ำ ราชินีเดินเข้ามาที่เศษซากปรักหักพังซึ่ง บริเวณนี้แต่ก่อนเป็นวิหารที่บ่อน้ำแห่งวิญญาณสถิตอยู่ แต่นะปัจจุบันกลายเป็นเศษซากหินกองโต ที่ไม่สามารถจับกระแสแห่งวิญญาณใดๆๆได้เลย สีหน้าของราชินีเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
“ ขอรายงานท่านราชินี กรงที่กักขังพวกเครื่องสังเวยถูกทำลาย คนที่เฝ้าอยู่ล้วนตายหมดสิ้น ..”
ควับ.บบ.บ...บ. ยังรายงานไม่ทันจบหัวของแม่มดที่กำลังพูดอยู่ก็หลุดออกจากตัวลงไปกลิ้งอยู่ที่พื้น
“
ทำไม ทำไม” ราชินีตะโกนอย่างโกรธแค้น ขณะที่ขาสีดำมีเลือดสีแดงสดเคลือบความเงา ที่ออกมาจากกลางหลังของราชินีกำลังหดกลับไปที่เดิม.
..........
......
ณ ห้องโถงในถ้ำ ของเหล่าแม่มดขาว ที่บัดนี้ข้าวของกระจัดกระจาย “ เราจับตัวแม่มดขาวได้ 1 คนค่ะ ท่านราชินี ” แม่มดคนนึงกำลังก้มหน้ารายงานอย่างเกรงกลัวต่อบุคคลตรงหน้า
“ พามันเข้ามา ” อาราคเน่กล่าวต่อแม่มดมืดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนพยายามสะกดอารมณ์โกรธอย่างเต็มที่
โครม!!! แม่มดขาว มีอาถูกแม่มดมืดจับมัดไว้ผลักลงตรงหน้าราชินี ในสภาพที่มีรอยแผลทั้งตัว
“ ท่านดูรัน ท่านเป็นไงบ้าง ” มีอาตะโกนถามเมื่อเห็นร่างของชายหนุ่มอยู่ที่พื้นตรงไปขาของราชินี
“
เหอะเหอะ..ฮาฮาฮา เป็นห่วงกันจริงนะ พวกเจ้าเป็นอะไรกันน้อ ” ราชินีกล่าวต่อมีอา ด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
“
ไม่...พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เราเป็นแค่สหายศึก.....” มีอากล่าวตอบราชินีอย่างไม่เกรงกลัว
“
เหรอ.........” ราชินี ตอบก่อนที่จะเอาขากดลงบนแผลที่กลางหลังอัศวินหนุ่ม
“ อ๊ากก.กก.ก.....ก......”
“
ไม่ ท่านดูรัน ท่านดูรัน ” มีอาเรียกดูรันอย่างห่วงใย
“
5555 ข้าเชื่อแล้วว่าเจ้าเป็นสหายศึกกัน.. ข้าเชื่อแล้ว.. งั้นเจ้าตงจะไม่ว่าอะไรถ้าข้าจะทำเช่นนี้ ” อาราคเน่กล่าวพลาง กางขา ทั้ง 8 ข้างออกมาจากกลางหลัง ขา 2 ข้างจับแขนทั้ง 2 ของดูรันขึ้นมาในระดับเดียวกับหน้าของราชินี
“
เจ้าจะทำอะไรเขา ” มีอาตะโกนถามราชินีอาราคเน่ด้วยความเป็นห่วงดูรัน
“ เปล่าวว.วว.ว..ว.ข้า..ก็แค่จะช่วยผ่อนคลายให้อัศวินเท่านั้นเอง
555 ” อาราคเน่กล่าวพลางโอบกอดไปยังชายหนุ่มซึ่งขณะนี้ ไร้ซึ้งเรี่ยวแรงตอบโต้จากพิษแมงมุมของราชินี
ราชินีบรรจงจุมพิตลงบนปากของดูรัน อย่างดูดดื่ม จนมีเลือดไหลซึมออกจากปากของทั้ง 2 คน
“ เลือดของท่านอัศวินช่างหวานหอมเหลือเกิน ” อาราคเน่พูดกับดูรันแต่สายตามองไปทางมีอา
“ เจ้าคงไม่ว่าอะไรนะ เพราะพวกเจ้าไม่ได้เป็นอะไรกัน ” อาราคเน่กล่าวพลางซุกไซร้ไปยังร่างของชายหนุ่ม
“ กลิ่นกายก็หอม” ราชินีพูดพลางแลบลิ้นอันยาวออกมาเลียกายของชายหนุ่ม ก่อนจะค่อยๆๆ ยกตัวชายหนุ่มสูงขึ้น ขาอีกข้างตวัดกางเกงของอัศวินหนุ่มหลุดลงไปกองที่พื้น
“
อุ้ย!!!... มีของดีซะด้วยนะเนี้ย ” อาราคเน่มองเห็นอาวุธของชายหนุ่มแล้วตาเป็นประกาย ก่อนจะค่อยๆ นำปากเข้าไปดูด เอ็นของชายหนุ่ม
“
อืมม..ม...” ดูรันเผลอครางออกมาทั้งที่ยังขยับร่างกายไม่ได้ เพราะพิษแมงมุม
ราชินี ประคองท่อนเอ็นขึ้นก็จะนำลิ้นเลียไปยังปลายหัวบานของชายหนุ่ม ก่อนจะอมเข้าไปจนมิดด้าม
“ อืมมมม.. ถึงคอหอยข้าเลยนะเนี้ย ” ถึงร่างกายของดูรันจะขยับเขยื้อนไม่ได้เพราะพิษอัมพาตของราชินีแม่มุม แต่ความรู้สึกของดูรันนั้นยังมีครบถ้วนดีทุกประการ
ดูรันพยายามฝืนไม่คล้อยตามไปกับการปลุกอารมณ์ของอาราคเน่ แต่ดูเหมือนไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่นัก จากการจู่โจมอันหนักหน่วงอึก...
จ๊วบบ.บ..บ..บ็วบบ.บ..บ เสียงจากการใช้ปากของราชินีในการ ดูดเข้า และ คายออกของราชินี จนดูรันเกือบจะเสร็จ
“ อะ..อะ ช้าก่อนท่านอัศวิน จะรีบไปไหน จะทิ้งข้าไว้แบบนี้ได้อย่างไร ” อาราคเน่ กล่าวต่ออัศวินหนุ่ม พร้อมทั้งเช็ดน้ำลายมุมปาก แล้วค่อยบรรจงวางร่างกายของอัศวินหนุ่มลงบนพื้น
ก่อนที่จะขึ้นไปนั้งคล่อมบนตัวของอัศวินหนุ่ม พลางปดเปลื้องเสื้อผ้าลงเผยให้เห็นปทุมถันที่กำลังเต่งตึง ชูชันขึ้นเป็นเม็ดบัว มือของนางลูบไล้ไปบนตัวเอง ดันนมตัวเองขึ้น พร้อมทั้งซู้ดปากด้วย ความเสียว
“ ท่านทำให้ข้ามีอารมณ์นะ ท่านอัศวิน ท่านต้องรับผิดชอบ ” อาราคเน่กล่าวต่อร่างกายที่ไม่ขยับเขยื้อนของชายหนุ่ม แต่ท่อนเอ็นของชายหนุ่มกลับตั้งลำขึ้น อย่างแข็งขัน
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
“
55 ถึงจิตใจเจ้าปฏิเสธ แต่ดูเหมือนร่างกายจะไม่ยอมทำตามนะ ” อาราคเน่กล่าวพลางเลื่อนตัวลงไปลูบท่อนเอ็นอันเขื่องของชายหนุ่มเล่น พลางส่งสายตาไปทางมีอา แล้วก็อมส่วนหัวของท่อนเอ็นเข้าไปในปาก ขณะที่ยังมองไปทางมีอาอยู่
“ อ้า หัวบานดีจริงๆๆ ถ้าใส่เจ้านี่ลงไปร่องของข้าจะหฤหรรษ์ ขนาดไหนกันน๊า ” อาราคเน่กล่าวอย่างมีความสุข พลางมองเห็นสายตาอันเจ็บแค้นของมีอา ขณะที่อมท่อนเอ็นลงไปจนมิดด้าม
“ อ๊า ...จุกในคอข้าเลยนะเนี้ย หายใจแทบไม่ออก ”
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
อาราคแน่ กล่าวพลางดันตัวขึ้นไปนั่งยองๆก่อนจะค่อยแหวกแคมของตัวเองลงมาเพื่อให้ท่อนเอ็นอันเขิ่องของดูรันค่อยๆเสียบเข้าไปในร่องสาวของตัวเองอย่างช้าๆๆ
ซ้วบบ .....
“ อ๊างง..ง...ซีดด..ด ใหญ่ดีเหลือเกิน คับแน่นไปหมดแล้ว ” อาราคเน่พูดอย่างเสียวแน่น ในช่องท้อง ก่อนจะค่อยขยับขึ้น-ลง
แคมของราชินีสาวลู่เข้าออกตามท่อนเอ็นของชายหนุ่ม เร็วขึ้นๆ เร็วขึ้น
ตับ ตับ.. ตับ..ต๊าปๆๆ.ๆ. เสียงโคนขาของทั้ง 2 กระทบกัน เป็นจังหวะ พร้อมสียงหวีดร้องของหญิงสาวเป็นระยะๆ
ตับ.. ตับ ตับบ.บ.. ตับบ จังหวะถูกเร่งเร็วขึ้นเร็วขึ้นๆๆๆ
“ โอ้ววว.ว...ว...อ๊างง.ง...ง......อ้า.. ซ..ซ..ซี้ดด.ด..ด.” ก่อนที่ราชินี จะเกร็งตัว กระตุก หงึกๆและฟุ่บลงบนอกของชายหนุ่ม
“ อ๊า ...เสียวหีดีจัง ข้าตัดสินใจแล้วจะเก็บเจ้าไว้เป็นของเล่นของข้าดีกว่า ” อาราคเน่กล่าวพลางดันตัวขึ้นอย่างช้า ท่อนเอ็นของดูรันหลุดออกจากร่องเสียวของราชินีดัง
พล๊อกกก !!!!. เผยให้เห็นรูกลวงที่หีของราชินี
สักพักน้ำสีขาวขุ่นเริ่มไหลลลออกมา ย้อยไปที่ขาของราชินี ราชินี มองไปทางมีอา ที่มีแต่สายตาเจ็บแค้นอยู่ พลางใช้ขาแมงมุมหิ้วตัวดูรันขึ้น พลางค่อยๆๆเดินอย่างเฉิดฉายเข้ามาหามีอาทั้งๆๆที่เปลือยอยู่
“ เป็นอะไรเหรอสาวน้อย ” อาราคเน่ถามไปยังมีอาด้วยท่าทางยั่วอารมณ์
มีอาไม่ตอบ เพียงแต่จ้องมองไปทางราชินีเท่านั้น
“ ข้าถามว่าเจ้า
เป็นอะไร ” ราชินีตะคอกใส่มีอาด้วยสีหน้าเจ็บแค้น
“ ข้าตั้งหากที่ต้องเป็นฝ่ายแค้นเจ้า เจ้าทำลายโอกาสการอัญเชิญนายใหญ่ของข้า ทำลายบ่อน้ำแห่งวิญญาณ ขโมยเหยื่อสังเวย อีก ดังนั้น ข้าจะต้องให้เจ้าเจ็บปวดและสูญเสียยิ่งกว่าข้า ” ราชินีพูดขณะที่จ้องไปในดวงตาของมีอา มีอารู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างลักษณะเป็นเส้นใยบางๆมาพันรอบแขนรอบขาของมีอา ทำให้มีอาควบคุมตนเองไม่ได้
“ นำมันเข้ามา ” อาราคเน่สั่งลูกสมุนให้นำตัวเด็กสาวเข้ามา
“
แทนย่า!!! ” มีอาอุทานออกมา แทนย่าในสภาพที่เคลื่อนไหวไร้จิตใจ เดินตามแม่มดมืดเข้ามา แล้วเดินไปหยุดหน้ามีอา
“ ข้าจะให้เจ้าชดใช้เรื่องบ่อแห่งวิญญาณ ” อาราคเน่กล่าวกับมีอาพลางส่งมีดสั้นมาให้กับมือมีอา ซึ่งเธอไม่สามารถต่อต้านหรือเคลื่อนไหวตามความคิดของเธอได้ เธอรับมีดสั้นมาไว้ในมือ
“
ไม่ ...เจ้าจะทำอะไร ไม่....! ” มีอาพยายามฝืนไม่ทำตามคำสั่ง แทนย่าในสภาพเหม่อลอย ยืนนิ่งอยู่ข้างหน้ามีอา
มีอาจับมีดสั้นในมือขึ้นอย่างมั่นคง ทั้งๆที่ปากก็พยายามเรียกแทนย่า สลับไป-มากับร้องห้ามตัวเอง ..แต่สุดท้ายมีดค่อยๆๆแทงลงบนอกของแทนย่า ก่อนทะลุเข้าสู่หัวใจ พร้อมกับลมหายใจสุดท้ายที่พ่นออกมา มีอาฟูมฟายแต่ไม่สามารถหยุดมือตนเองได้ ดูรันได้แต่มองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างเจ็บปวดโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้
ตูม!มม.ม...ม!! เสียงสะเทือนไปทั้งถ้ำ
“
เกิดอะไรขึ้น!!! ” อาราคเน่ตะโกนถามบรรดาแม่มดมืด
ซินเทียรีบวิ่งเข้ามารายงาน
“ ก้อนหินยักษ์เพค่ะ ลอยมาจากทางไหนไม่ทราบแต่มัน โจมตีสัตว์อสูรของเราจนเสียหาย บรรดาสัตว์แตกกระเจิงไปหมดแล้ว”แม่มดมืดรีบรายงานราชินี
..........
....
ข้างนอก ต้นไม้อารักษ์ของบ่อน้ำใช้ความมืดของกลางคืนในการพรางตัว พร้อมทั้งโจมตีระยะไกลด้วยก้อนหิน ในพื้นดินใส่บรรดา กลุ่มแม่มดมืด แม่มดขาวชราช่วยร่ายมนต์สร้างหมอกมืด พรางไปทั่วบริเวณเพื่อปิดบังสายตาของเหล่าแม่มดมืดไว้
ราชินีพร้อมทั้งบรรดาเหล่าแม่มดออกมาถึงหน้าปากถ้ำ เห็นแต่ซากสัตว์ และร่างยักษ์ของสัตว์อสูรถูกก้อนหินยักษ์ทับก็โมโห สั่งบรรดาแม่มดมืดกระจายกันควานหาตัว
“
มีอา..เจ้าเป็นอะไรไหม ” เสียงที่คุ้นเคยเรียกสติให้มีอากลับมาจากความโศกเศร้าที่ได้สังหารแทนย่ากับมือตนเอง
“ แม่เฒ่า....” มีอาเห็นหญิงชราที่เป็นทั้งอาจารย์ และคนที่เลี้ยงดูก็โผเข้ากอด สะอื้นร้องไห้
“ เราต้องรีบไปกันแล้ว ข้าแอบเข้ามาโดยไม่ให้พวกมันจับได้ ข้าไม่รู้ว่าต้นไม้อารักษ์จะสามารถถ่วงเวลาได้นานแค่ไหน ” หญิงชรากล่าวพลางพยายามดึงตัวมีอาให้ลุกขึ้น
“ แต่แทนย่า ....” มีอากล่าวพลางสะอื้น
“ มันสายไปแล้ว สำหรับเด็กน้อย เราต้องรีบไปแล้วมีอา ” หญิงชราเร่งแม่มดสาวให้เร็วขึ้น
“ แล้วท่านอัศวินละ ” มีอากล่าวขึ้นเมื่อเห็นดูรันนอนเปลือยที่พื้นไม่สามารถขยับได้
“ คนของเขาจะมาช่วยเขาเอง หลังจากที่ข้าพาพวกเด็กๆๆไปส่งที่หมู่บ้าน ข้าได้เจอกองกำลังอัศวินเป็นกองทัพ ข้าได้บอกแก่พวกเขาว่า เด็กเหล่านี้ท่านอัศวินได้เป็นคนช่วยและให้ข้าพาหนีมา โดยเขาจะถ่วงเวลาให้ และเขาต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน ส่วนตัวข้าหลังจากได้บอกเสร็จก็รีบเร่งมาเพื่อพาเจ้าหนีก่อนที่กองทัพจะมาถึง ” หญิงชราอธิบายแก่มีอา
“ เราต้องรีบแล้ว ” หญิงชรากระชากดึงตัวมีอาหนีออกไปยังทางออก พลางร่ายมนต์พรางตัวไปด้วย
.................
....
............
กองทัพอัศวิน แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
“ ท่านบิชอฟ ทางข้างหน้านี้ก็จะถึงรังของพวกแม่มดตามที่แม่เฒ่าคนนั้นบอกแล้ว ” นายกองสวมเกราะสีเงินขี่ม้าวิ่งมารายงานรถม้าของบิชอฟ
“ เตรียมจัดทัพ เราต้องช่วยคนของเราให้ได้ ในนามของพระเจ้าโปรดคุ้มครองบุตรของพระองค์ทุกคนด้วย ” บิชอฟกล่าวต่อนายกองอัศวิน
อัศวินนับร้อย บนหลังม้า กองพลธนูอีกเกือบ 70 นาย รวมทั้งทหารราบอีก เกือบ 500 จัดทัพเดินหน้ากระดานไปยังทิศทางที่นายกองออกคำสั่ง
หน่วยสอดแนมรีบกลับมารายงานว่าข้างหน้าพบกลุ่มคนจำนวนหนึ่ง น่าจะเป็นพวกแม่มดที่ได้รับรายงานมา เพราะแต่ละคนมีลักษณะที่ดูเหมือนไม่ใช่มนุษย์
“
ใช้ธนูไฟ ” นายกองบอกแก่ทัพธนู ทหารนักแม่นธนูเริ่มจุดคบเพลิงขึ้น
..........
..................
......
“ ท่านราชินี ข้าเห็นทางทิศนั้นมีการจุดไฟขึ้น ” ซินเทียชี้ให้ราชินีเห็น
“ อยู่ทางนั้นเองเหรอ แม่มดทั้งหมดไปจัดการ ” อาราคเน่สั่งการไปยังแม่มดทั้งหมด
ทัพแม่มด อสูรกายพากันวิ่งเข้าไปทางทิศที่มีแสงไฟ ก่อนจะเหมือนแมงเม่า บรรดาธนูไฟถูกปล่อยพุงเข้าสู่ร่างของบรรดาแม่มด ทั้งหลาย
“
นั้นมันพวกมนุษย์ ” ซินเทียบอกแก่ราชินี[/post]
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
[post] "
ประจัญบานนน.น..น.!!!!.!..!" นายกองสั่งเมื่อเห็นบรรดาอสูรกายวิ่งเข้ามา นับ 10 ตน
ทั้งๆที่มีธนูไฟปักอยู่ แล้วก็บรรดา สัตว์ป่า อีกนับสิบ เกิดการต่อสู้ชุลมุนขึ้น บรรดาแม่มดแม้จะมีพลังที่มากกว่า แต่ด้วยกำลังของมนุษย์ที่มากกว่ามาก จึ