เกิดจากใคร ตอน 7
พายุแห่งอารมณ์ นิ่งสงบลง เหลือเพียงแต่กระแสลมอับอบอุ่นพัดผ่านหนึ่งหนุ่มและหนึ่งสาว ให้คลายตัวจากภวังก์กระสันต์อย่างแปลกประหลาดแตกต่างกับเมื่อช่วงแรกที่เย็นยะเยือกหนาวสั่นจนทำให้ชายหญิงคู่นี้ต้องสุมหาความร้อนให้แก่กัน
"ปริน..."
"กันต์"
ทั้งชายและหญิงต่างเอ่ยเอื้อนวาจาให้แก่กันในช่วงเดียวกันอย่างน่าแปลกใจ กันต์นิ่งเงียบ ปรินดา ก็เงียบงัน เมื่อความรู้สึกครายตัว มโนสติ ก็เริ่มกลับคืน
"ปริน...กันต์ขอ...อุ๊ป" ผ่ามืออ่อนนุ่มและอบอุ่นพุ่งเข้าปิดทับริมฝีปากของชายหนุ่มอย่างรวดเร็วเมื่อเจ้าของมือรู้ว่าเขาจะเอ่ยคำใด
"ขอบคุณมากค่ะกันต์...ปรินขอบคุณจริงๆ...ไป...เราเข้าบ้านกันเถอะค่ะกันต์"
กันต์ยิ้มเบาๆที่เห็นหญิงสาวแสดงท่าทีที่บ่งบอกว่าทุกการกระทำที่ผ่านมาเธอรับรู้และเต็มใจไม่ได้เป็นไปตามอารมณ์และฤทธิ์เหล้าที่เขาเห็นว่าเธอดื่มมันเข้าไปอย่างมากมาย ปรินดา โน้มร่างส่งริมฝีปากบดแนบเบาๆที่แก้มของเขาและอาศัยช่วงเวลานั้นเหนี่ยวรั้งขอบขาชุดว่ายน้ำให้กลับมาปิดบังของสงวนที่ยังฉ่ำชื่นให้ลับตาเช่นเดิม ร่างงามอวบอิ่มของปรินดา ผุดลุกยืนอย่างรวดเร็ว เขาเห็นใบหน้าขาวๆอิ่มเอมของเธอยังเปล่งแดงอยู่เหมือนเดิมโดยไม่แน่ใจว่าเธอเขินอายกับบทรักเมื่อชั่วครู่หรือ เป็นไปด้วยฤทธิ์ของเหล้านอกชั้นดีขวดนั้น
จิตสำนึกที่เคยแบกรับจนหนักอึ้งของปรินดา ได้รับการปลด ปล่อยอย่างนุ่มนวลจากเพื่อนสามีเมื่อชั่วครู่ แม้มันจะครบถ้วนอย่างสมบูรณ์มีบางสิ่งบางอย่างขาดหายไป แต่มันก็ทำให้จิตใจของเธอผ่อนคลายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เธอเดินจูงมืงชายหนุ่มให้ก้าวเดินตามเธอมาอย่างผ่องใส อุ้งมืออันอ่อนนุ่มของเธอบีบกระชับอุ้งมือสากๆของเขาอย่างแผ่วเบาแต่เหนียวแน่นเหมือนจะไม่ต้องการที่จะให้ทั้งเขาและเธอแยกจากกัน จนชายก็ถึงกลับไม่เชื่อตัวเองที่เห็นเธออยู่ในสภาพที่บ่งบอกว่ามีความสุขแบบนี้ ทำให้เขาเองก็คลายความกังวลที่แล่นวูบสวนเข้าหามโนธรรมของเขายามที่ทุกอย่างสงบลงในช่วงที่ผ่านมา
"หลับฝันดีน่ะค่ะกันต์..."
ปรินดา พลิกตัวกลับมามองร่างเขาที่อยู่ด้านหลัง แต่คราวนี้เธอใช้สองแขนเรียวสวยสอดประสานอุ้งมือทั้งสองข้างหากันขณะที่กำลังโอบกอดกระหวัดไปรอบเอวเขารั้งร่างให้ทั้งเธอและเขาได้แนบชิดกัน
"ปรินด้วยนะ..."
"ค่ะ...แต่ปรินยังไม่ง่วงหรอก...อยากจดจำความสุขนี้ไว้นาน...ว่าแต่กันต์นั่นแหละ"
"อืม...ทำไมเหรอครับปริน"
"ขึ้นไปก็นอนเลยนะอย่าไปสกิดน้องมินต์ เขาหละ...คนเมานะเขาไม่รู้เรื่องด้วยนะไม่เหมือนตอนบ่ายที่เขาไม่ได้เมา"
ปรินดา พูดไปสายตาของเธอก็ส่งใบหน้าล้อเลียนให้เขาอย่างรู้ทัน...ว่าเมื่อช่วงบ่ายเขาและพรรณวดี ได้ทำอะไรกันในห้องนอนห้องนั้น
"โธ่...ปริน กันต์...เป..."
"นี่...พ่อหนุ่มยังจะโกหกอีกเหรอ...ไม่ต้องกังวลหรอก...ปรินไม่ได้คิดจะเข้าไปแทรกระหว่างกันต์กับมิ้นหรอกนะ...เพียงแค่นี้ก็ดีมากสำหรับปรินแล้วค่ะ...ไปเถอะ"
"ปริน...เราไปเที่ยวกันต่อมะ...ในเมืองนะ...นี่เพิ่ง 3 ทุ่มกว่าๆเอง...สักเที่ยงคืนค่อยกลับ"
ปรินดา ไม่ตอบแต่ทำตาเบิกกว้างกึ่งเยาะกึ่งเย้า...บ่งบอกว่าเขากล้าจริงเหรอที่เอ่ยปากชวนเธอแบบนี้
"เมากันหมดแบบนี้...ไม่ตื่นหรอก...เที่ยงคืนเราค่อยกลับ...มัน...มันไม่แปกอะไรหรอกไปมะ"
"งั้น...อืม...ก็ได้ค่ะ...งั้นเด่วปรินไปเปลี่ยนชุดก่อนนะเหนียวตัวหมดแล้ว"
ยังไม่ทันที่ปรินดา จะก้าวเท้าเดินขึ้นด้านบนขณะที่เธอพุดบอกเขาพร้อมกับคลายวงแขนออกจากการโอบกอดร่างของชายหนุ่ม ร่างงามของเธอก็ถลาซบเขากับร่างของหนุ่มกันต์ อย่างไม่ทันระวังตัว...แล้วเธอก็ขนลุกชันทันทีที่หนุ่มกันซบใบหน้าลงข้างซอกคอปลดลมหายใจอันร้อนแรงราดรดผิวเนื้อเนียนละเอียดพร้อมกระซิบเบาๆ
"ไม่ต้องอาบหรอกครับปริน...ยิ่งเหนียวตัวปรินก็ยิ่งหอมจ๊ะ"
ปรินดา ชาวูบไปทั้งใบหน้าไอ้ที่มันแดงอยู่แล้วและกำลังจะจางลงก็กลับแดงซ่านด้วยความเขินอายเมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อนสามีเธอผู้นี้
"ตาบ้า..."
เธอแหววๆใส่เขาเบาๆกำสองมือเป็นกำปั้นยกขึ้นทุบอกเขาดังปึ๊กขณะที่ยันร่างออกมาจากอ้อมแขนของเขา พร้อมกับก้มหน้างึดๆ วิ่งเหยาะๆขึ้นไปตามบันได้บ้านด้วยความรวดเร็ว
หนุ่มกันต์ เดินตามไปอย่างปลอดโปร่งที่การกระทำเมื่อชั่วครู่ของเขาและเธอมิได้ก่อปัญหาอะไรตามาจนยากที่จะแก้ไข...เขาไม่เห็นร่างของภรรยาที่น่ารักของเพื่อนแล้วก็มุ่งตรงไปยังห้องนอนของตัวเองที่พรรณวดี ยังคงหลับไหลด้วยความมึนเมาอยู่บนเตียง ไฟหัวเตียงสีส้มๆคลุมเคลือกับความมืดที่เขาหรี่มันไว้ยังคงทำให้สายตาเขามองเห็นร่างามอันแสนสวยและน่าหลงไหลของแฟนสาว...
เธอยังคงซุกร่างที่มีเพียงบิกินนี่ตัวน้อยแค่สองผืนนอนหลับไหลอย่างไม่ได้สติอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ ชายหนุ่มเดินเข้าไปจนชิดขอบเตียงก็สังเกตุได้ว่าภายในห้องนอนนี้คงเย็นมากจนแฟนสาวของเขาโพล่ร่างกายเพียงแค่ใบหน้าออกมาจากผ้าห่มผืนนั้น ส่วนอื่นๆของร่างกายถูกปกคลุมด้วยผืนผ้าที่เธอคงจับมันเข้ามาห่อม้วนตัวเองอยู่จนรัดแน่นเพราะคงหนาวเย็น หนุ่มกันต์ เพ่งมองใบหน้าหวานสวยของพรรณวดี เหมือนกำลังคิดตัดสินใจอะไรบางอย่างแต่แล้วเขาก็ต้องตื่นจากภวังก์นั้นอย่างไม่ตั้งใจ
"ไม่ไปก็ได้นะค่ะกันต์"
หนุ่มกันต์ หัวขวับเมื่อได้สติเหลียวหันไปมองที่ประตูก็เห็นปรินดา โพล่หน้ามาสายตาส่งประกายหวานฉ่ำให้เขา ใบหน้าของเธอแสดงความจริงๆกับคำพูดที่เขาได้ยินทำให้ชายหนุ่มลืมในสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดกับแฟนสาวลงโดยสิ้นเชิง
"ไปซิปริน..."
กันต์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็วในสิ่งตรงกันข้ามกับความคิดเขาที่กำลังเกิดเมื่อชั่วครู่ขณะที่จดจ้องใบหน้าของแฟนสาว เขาเดินรี่ไปยังตู้เสื้อผ้าที่แฟนสาวได้นำมันจากกระเป๋ามาจัดแยกให้ไว้อย่างเรียบร้อย แต่ปรินดา เสียอีกกับชาวูบร้อนผ่าว เมื่อเห็นร่างของชายหนุ่มกำลังปลดเปลืองเสื้อผ้าออก ทำเอาหญิงสาวถึงกับรีบหดหน้าออกไปจากบานประตูด้วยความประหม่าเหลือจะกล่าว
"จะไปไหนกันดีค่ะกันต์"
"อืม...เอาที่ดิ้นและกัน"
"ไหวเหรอ...อิอิ"
"อ้าดูถูกกันซะแล้ว...ปรินนี่...ฮ่าๆๆๆ...เดี๋ยวก็รู้ครับ"
กันต์และปรินดา หยอกเย้ากันอย่างสนุกสนาน ทั้งเขาและเธอแม้จะผ่านบทรักที่ต่างก็มอบให้แก่กันด้วยความบริสุทธิ์ใจ...โดยไม่มีข้อผูกมัดและพันธะสัญญาอื่นใด...สิ่งที่ต่างฝ่ายต่างรู้สึกเป็นเพียงเศษเสี้ยวของความรู้สึกที่จะให้กันได้ในฐานะเพื่อนที่แสนดีเท่านั้น
กันต์หันไปมองร่างของภรรยาเพื่อนรักขณะขับเข้าไปใกล้กับกลางเมือง...เขาเห็นเธอหันหน้าออกไปทางกระจกด้านข้าง...ลมหายใจสม่ำเสมอที่เหมือนตกอยู่ในภวังก์และห้วงความคิดแม้จะไม่รุนแรงหนักหน่วงแต่ทุกจังหวะมันก็ทำให้เนินถันอวบอิ่มของเธอขยับเขยื้อนสั่นไหวขึ้นๆลงๆเห็นเป็นก้อนเนื้อกลมสวยอวบแน่นเต่งกระชับภายใต้เสื้อสายเดี่ยววงแขนกว้างตัวส้มได้ถนัดตา เนินเนื้อปทุมถันคู่นี้ที่เขาเคยโอบกระชับเกาะกุมบีบคลึงมันมาแล้ว ช่างตึงแน่นเด้งสู้มือเสียเหลือเกินจนเขาเองในเวลานี้เมื่อหวนระลึกถึงความรู้สึกที่ได้สัมผัสอุ้งเนื้อเนินถันกลับรู้สึกแปลกใจไม่ได้ที่ทำไม
เรือนร่างเธอมันช่างเนียนแน่นนุ่มนวลอย่างไม่น่าเชื่อ...หรือว่า...ร่างงามที่เขาอยู่ใกล้ๆนี้ห่างหายกับบทรักอันแสนฉ่ำหวานกับคู่ครองซึ่งเป็นเพื่อนรักของเขามานานแสนนานตามที่เธอบอกกล่าวอย่างแท้จริง...
ยิ่งคิดกันต์ก็ยิ่งรู้สึกสงสาร...สำนึกลอยไกลไปตามห้วงเวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆ...และเอยิ่งคิดความสงสัยก็ยิ่งเกิดว่าทำไม ร่างามที่แทบไม่มีที่ติของเธอ...เพื่อนรักของเขาจึงได้ทิ้งขว้างไม่เชยชมให้สมใจ...เพราะแม้แต่เขาเองในเวลานี้เมื่อทุกอย่างได้เปิดเผยให้แก่เธอได้รับรู้...
เขาไม่ปฎิเสธเลยว่าถ้าเป็นเขาเขาจะปรนเปรอความรักให้เธอจนหมดถึงที่สุดของหัวใจ...ยิ่งคิดหนุ่มกันก็เผลอตัวทุกครั้งที่เขาละสายตาเหลียวมองเธอประกายตาของเขาก็เริ่มสำรวจร่างงามของเพื่อสาวไปทุกสัดส่วน...จากเดิมเพียงมองที่ใบหน้าและทรวงอก ก็เริ่มปล่อยใจส่งสายตาไล่ต่ำลงที่ละนิดๆ ...จากเนินเนื้อก็กลายมาเป็นหน้าท้องอันแบนราบ...แล้วก็ลามไปยังเอวคอด...สะโพกผาย...จนกระทั่ง
"กันต์...จ๋า...ไฟเขียวแล้วค่ะ"
ชายหนุ่มหน้าชาเป็นลูกตำลึงเมื่อฝ่ามืออันนุ่มละมุนของปรินดา ยกขึ้นมาจบเข้ากับฝ่ามือของเขาที่กำลังวางค้างไว้ที่หัวเกียร์รถ เพราะพอเขารีบคลายภวังก์หันไปเหลือบมองหน้าเธอเขาก็เห็นปรินดา ส่งประกายหวานยิ้มฉ่ำมาให้เขา...ใบหน้าเธอหยอกเย้าล้อเลียนแสดงท่าทีให้เขารู้ว่าเธอเห็นว่าเขามัวแต่จ้องมองอะไรจนถึงกับหยุดนิ่งไปทั่งร่าง แม้กระทั่งยามที่สีไฟกลางแยกก่อนเข้าเมืองได้เปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียวตั้งนานแล้ว
ชายหนุ่มกลืนน้ำลายแทบไม่ลงเมื่อรถเคลื่อนตัวต่อไปแล้วเขาแอบเหลือบกลับไปยังเธออีกครั้งก็เห็นเธอยังจ้องมองอยู่และเมื่อเธอเห็นเขาทำท่าทางแบบนั้นก็ส่งยิ้มน้อยๆที่มุมปากให้เห็นวีปนึงก่อนจะผันใบหน้าเหลียวกลับไปยังหน้าต่างรถเช่นเดิม หนุ่มกันต์ หันกลับไปยังด้านหน้าสติสตังในกายพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสลัดภาพต่างๆที่กำลังลุมเร้าอยู่ในตอนนี้...
สิ่งที่ทำให้เขาถึงกับนิ่งงั้นเมื่อชั่วครู่ก็เพราะเรียวขาขาวผ่อง ปรีน่องอวบสวยไล่มาตั้งแต่ข้อเท้าสูงขึ้นไปถึงขอบสะโพกสวยเนียนแน่นที่อวดเผยให้เขาเห็น ด้วยที่ปรินดา นั้นนอกจากเสื้อสวยสีส้มแบบสายเดี่ยวที่เธอสวมใส่นั้น ด้านล่างเธอใส่เหมือนเป็นเพียงผืนผ้าบาติกเนื้อบางที่ทบกันหลายชั้นให้เกิดความหนาแล้วพันเข้ารอบเอวเกี่ยวรั้งไม่ให้หลุดไว้แค่นั้น...
มันก็เลยเกิดรอยผ่าด้านข้างซึ่งบังเอิญมันเป็นด้านที่หันเข้าสู่เขา...รอยผ่าลากยาวมาตั้งแต่ปลายเท้ายันไปถึงขอบเนื้ออวบอิ่มขาวอร่าวบนลอนสะโพก ยิ่งยามที่เธอกำลังนั่งเอนหลังอย่างผ่อนคราย...เนื้อผ้าที่ส่วนนั้นบริเวณด้านล่างเลยทิ้งตัวลงพื้นเผยออ้าอวดโชว์ความขาวของเนื้อหนังวัยสาวอร่ามตาให้เขาเห็นอย่างชัดเจน
"ป...ปริน...ปรินรอตรงนี้นะ" เสียงขอกันต์เอ่ยเบาเหมือนคนกำลังสั่นสะท้านเพราะบางอย่างเมื่อรถหยุดลง...
"ค่ะ...อย่านานนะค่ะกันต์"
เพียงแค่ ค่ะ เท่านั้น ชายหนุ่มก็รีบลงจากรถออกไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ปรินดา นั่งอยู่ในรถคนเดียวท่ามกลางความเงียบสงบของทุกสรรพสิ่งที่รอบตัว และเพียงไม่กี่นาที ปรินดา ก็หัวใจเต็นรัวอย่างไม่เชื่อใจตัวเอง เมื่อเห็นร่างของชายหนุ่มเดินผ่ามาท่ามกลางแสงไฟสลัวๆจนกระทั่งเมื่อเขาเปิดประตูรถฝั่งที่เธอนั่ง ปรินดา ก็ถึงกับสะดุ้งไหวเม้มริมฝีปากแน่นสนิทอุ้งมืออันแข็งแรงของเขาถูกบรรจงยื่นส่งให้เธอ ปรินดา เองก็ส่งเรียวมือให้เขาอย่างเต็มใจ...เพียง แต่ฝ่ามือน้อยๆของหญิงสาวนั้นกลับสั่นสะท้านเหมือนกำลังตื่นเต้นกับสิ่งที่กำลังจะกิดขึ้น แต่เธอก็สัมผัสได้เช่นกัน...
ชายหนุ่มที่เธอกำลังส่งมือให้เขานั้น ทันทีที่เธอสัมผัส...เธอก็พอว่าหนุ่มผู้นี้ก็คงมีความรู้สึกตื่นเต้นจนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองดังตึกๆๆๆ