พอนิดเดินไปถึงโต๊ะอาหาร เห็นคุณโรสนั่งรออยู่ด้านข้างของพี่เก่งก่อนแล้ว นิดจึงเดินอ้อมไปนั่งด้านตรงข้าม ซึ่งยังมีที่ว่าง
อีกหนึ่งที่ แสดงว่าคงจัดไว้รอใครอีกคน พอผ่านไปสักครู่ก็ยังคงไม่มีใครมานั่งด้านข้างนิดคุณโรสจึงเอ่ยขึ้นว่า

"สงสัยว่าพี่ชายโรสคงจะประหม่าอายสาวสวยคนนี้เสียแล้วละค่ะพี่เก่ง เลยไม่ยอมออกมานั่งร่วมโต๊ะ...งั้นพวกเราทานกันเลย
มั๊ยคะ..."

สามีนิดก็พยักหน้าตกลง นิดเริ่มหมั่นไส้เสียเหลือเกินที่คุณโรสทำเหมือนนิดไม่ได้นั่งอยู่ร่วมโต๊ะอาหาร เอาอกเอาใจบริการ
ตักอาหารเชิญชวนให้พี่เก่งทานโน่นทานนี่ยังกับตนเองเป็นเมียพี่เก่งเสียงั้นแหละ เสียงหวานๆแปร่งๆ พี่เก่งคะทานปลาสิคะ
อร๊อยอร่อยนะคะ ทานผักเยอะๆนะคะจะได้แข็งแรง แล้วก็ตักนั่นตักนี่แทบจะป้อนใส่ปากสามีนิด จนนิดอยากจะลุกขึ้นคว่ำ
โต๊ะเสียจริงๆ เพราะใบหน้าของสามีที่คุยยิ้มระรื่นอย่างมีความสุขที่มีสาวสวยคอยบริการเอาอกเอาใจ ไม่ได้หันมามองหน้า
ตึงๆของเมียที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามเสียเลย

แม้อาหารจะรสอร่อยตามที่คุณโรสคุยไว้ก็จริง แต่สำหรับนิดกลับทานไม่ค่อยลง พอทานได้ไม่กี่คำก็รวบช้อนแล้วบอกว่าอิ่ม
สองคนก็ยังทานกันต่อไปอีกสักครู่ก็รวบช้อน พนักงานสาวมาเคลียร์พื้นที่แล้วนำของหวานมาเสริฟ เป็นสละลอยแก้ว รส
ชาติก็หวานหอมดี แต่เหมือนลิ้นของนิดมันชาจนไม่อยากรับรู้รส พอทานกันเสร็จพี่เก่งกับคุณโรสก้ยังคุยนั่นนี่โน้นไปเรื่อยๆ
ทำเหมือนนิดไม่มีตัวตนอย่างงั้นแหละ จนนึกน้อยใจว่าทำไมสามีทำกับนิดแบบนี้

จนนิดต้องขอตัวจะกลับห้อง พี่เก่งกับคุณโรสจึงลุกตาม โดยมีคุณโรสเดินควงแขนสามีนิดหน้าตาเฉย เดินลิ่วออกหน้าไป
ก่อนจนถึงห้อง นิดอยากเข้ากระชากร่างสามีแล้วดึงเข้าห้องใจจะขาด แต่ก็ทำได้เพียงไขกุญแจเดินเข้าห้องอย่างหงอยเหงา
ไม่รุ้เลยว่าคุณโรสจะตามไปส่งพี่เก่งถึงในห้องด้วยหรือไม่

หลังจากที่พนักงานที่มาดูแลน้องเมย์ออกไปแล้ว นิดก็ทิ้งตัวนอนคว่ำหน้ากับเตียงน้ำตาก็ไหลรินออกมาด้วยความน้อยใจ
สมองเล็กๆคิดเรื่อยเปื่อยวุ่นวายไปว่า ถ้าพี่เก่งยอมตกลงเลิกกับนิด นิดจะทำอย่างไร ในเมื่อตัวนิดพูดออกไปแล้วอย่างนี้
เอียงหน้าไปมองหน้านองเมย์ที่หลับสนิทอยู่บนเตียงก้ยิ่งน้อยใจจนสะอื้นไห้ออกมาดังๆ จากนั้นสักครุ่ก็มีเสียงก็อกแก๊ก
ตรงประตูเชื่อมระหว่างห้อง นิดถึงกับยิ้มออกมาทั้งที่น้ำตายังนองหน้า คิดว่าพี่เก่งคงเปิดประตูเข้ามาหานิดแน่ จึงรีบลุกขึ้น
นั่งหันหลังให้ทำหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่รุ้ไม่เห็น

สักครุ่นิดก้รู้สึกว่าพี่เก่งกำลังเดินเข้ามาเบาๆ แล้วพื้นที่นอนด้านหลังนิดก็ยุบตัวยวบ จากนั้นสองแขนก็โอบรัดตัวนิดตรงใต้
อกอวบ นิดหลับตาพริ้มรอริมฝีปากของพี่เก่งที่มักจะประทับจูบตรงแก้มของนิด เหมือนทุกครั้งที่เคยทำ สองมือของนิดก็ลูบ
ไล้ไปตามแขนแกร่งที่กอดนิดอยู่ แล้วนิดก็ใจหายวูบเมื่อผ่ามือนิดสัมผัสกับลำแขนแกร่งคู่นั้น รู้สึกสากๆมือเพราะขนที่ขึ้น
ตามแขนของชายผุ้นั้น มันต่างกับแขนพี่เก่งอย่างชัดเจน พี่เก่งไม่ค่อยมีขนตรงแขนมากนักเวลาลูบไล้จึงลื่นมือกว่านี้ นิด
รีบลืมตามองลำแขนคู่นั้น เมื่อแน่ใจว่าไม่ใช่แขนของสามีนิดแน่ ก็รีบสบัดตัวออกจากอ้อมกอดแล้วหันกลับไปยกฝ่ามือขึ้น
สูงตั้งใจหมายจะฟาดเสียให้สุดแรง ที่ใครบังอาจมากอดนิด

พอนิดหันกลับมาจ้องเขม็งที่ใบหน้าของชายคนนั้น นิดก็ทั้งตกใจทั้งดีใจ จนพูดไม่ออก ฝ่ามือที่ยกสูงหมายฟาดหน้าคนที่
มาลวนลามนิดถึงกับยกค้าง

"พี่เอก...."

 นิดพูดได้แค่นั้น ก็โดนพี่เอกดึงนิดมากอด แล้วระดมจูบนิดไม่เลือกที่ทั้งแก้มทั้งคางทั้งปากทั้งจมูก หนวดเคราของพี่เอก
แม้ไม่แข้งกระด้างนักแต่ก็ทำให้ผิวละเอียดอ่อนบนใบหน้านิดมีริ้วรอยแดงๆเต็มไปหมด แต่ก่อนที่นิดจะพูดอะไร ก็เห้นพี่เก่ง
กับคุณโรสยืนยิ้มมองมาจากประตูที่เชื่อมระหว่างห้อง นิดจึงรีบดันตัวพี่เอกที่กอดนิดออก

"นี่มันยังไงคะ..."

นิดอายจนไม่รุ้จะพูดอะไรออกมาถูก ที่โดนพี่เอกกอดรัดต่อหน้าสามีแบบนี้ แม้พยายามแกะมือพี่เอกออก แต่ก็โดนฝืนไว้
สุดฤทธิ์
"พี่เอก...ปล่อยนิดก่อน.." นิดพุดเบาๆหน้าแดงๆด้วยความเขิลสายตาของคุณโรสที่มองมายิ้มๆแบบมีเลสนัย

พี่เก่งเดินเข้ามาในห้อง ไม่ได้ห้ามปราบหรือพูดอะไรเลยที่เห็นมือชายอื่นกอดรัดเมียตัวเองแบบนี้ จากนั้นก็เดินไปลาก
เก้าอี้มานั่งประจันหน้า โดยมีคุณโรสเดินตามเข้ามานั่งใกล้ๆ แล้วสามีนิดก็เริ่มพูด

"พี่ขอโทษนะที่รัก...ทีทำลึกลับปิดบังน้องนิดมาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา" พี่เก่งพูดช้าๆ เสียงหนักแน่น

[post]"เรื่องมันเริ่มมาจากตอนที่น้องคลอดลูกเมย์ออกมา ระหว่างที่นิดยังพักอยู่ที่ห้องคลอด พี่เดินออกไปดูลูกที่แผนกเด็กอ่อน...
ก็เห็นลุกเมย์ตัวแดงๆนอนอยู่บนกระบะ เป็นเด็กหญิงที่ช่างน่ารักเหลือเกิน แต่ทว่าใจพี่กลับรู้สึกเหมือนว่า ลูกเมย์ทำไมหน้า
ตาไปคล้ายนายเอกนัก...พี่เลยถามพยาบาลขอดูชาร์ทของน้องเมย์ พยาบาลก็หยิบมาให้พี่ดูพี่อ่านคร่าว ๆ ในชาร์ทบอก
วันเดือนปีเกิด เวลาเกิด ชื่อเด็ก ชื่อพ่อแม่ แต่ที่สดุดใจพี่คือหมู่เลือดของน้องเมยเป็นกรุ๊ป AB..."  พี่เก่งหยุดเล่าเพียงครู่
ก็พูดต่อ

"พี่กับน้องนิดมีกรุ๊ปเลือดAเหมือนกัน จึงเป็นไปไม่ได้ที่น้องเมย์จะมีกรุ๊ปเลือดนั้น นอกเสียจากว่าพี่ไม่ใช่พ่อของเค้า แต่พี่ก็
ยังไม่แน่ใจจึงไปเช็คที่โรงพยาบาลอื่นอีกครั้ง หมอบอกกับพี่ว่าพี่เป็นหมัน" เล่าถึงตอนนั้นเสียงพี่เก่งดูเศร้ายิ่งนัก

"หลังจากนิดกับลูกกลับมาอยุ่บ้าน..พี่ใช้เวลาคิดและตัดสินใจอยุ่เกือบเดือน กว่าจะตัดสินใจได้ว่า พี่ควรทำในสิ่งที่ถูกต้อง
ลูกเมย์ควรรู้ว่าพ่อที่แท้จริงคือใคร ส่วนนิดก็สมควรจะอยู่เป้นครอบครัวพร้อมหน้าพ่อแม่ลูกที่ถูกต้อง....พี่จึงรีบออกสืบตามหา
ร่องรอยว่านายเอกควรจะหายไปไหน มีญาติพี่น้องที่ไหนอีกบ้าง หรือมีใครพอรู้จัก พี่ไปตามหาที่ทำงาน รู้ว่านายเอกลาออก
ไปแล้ว แต่ก็ได้ประวัติการศึกษาที่อังกฤษมา พี่จึงสอบถามไปทางมหาวิทยาลัยที่นายเอกเคยเรียนจนได้พบอาจารย์ท่านหนึ่ง
ที่พอรุ้จักนายเอก พี่จึงรู้ที่อยู่ของนายเอกตอนที่ไปเรียนที่นั่นว่าพักอยู่กับญาติ...พี่สอบถามเพื่อนๆพี่ ว่าพอมีใครรู้จักบ้าง ที่
ตอนนี้ยังอยุ่ที่อังกฤษ ก็มีเพื่อนพี่คนหนึ่งที่สามีมันเป็นคนอเมริกาแต่ตอนนั้นมันย้ายไปทำงานอยู่ที่นั่นพอดี พี่เลยวานให้มัน
ช่วยตามหาบ้านญาติที่นายเอกไปพักนั้น ซึ่งมันก็คือบ้านคุณโรส โรสซารีน หรือน้องก้อยคนนี้นั่นเอง...." พี่เก่งหยุดเล่าสูด
ลมหายใจเข้าปอดลึกๆ มีมือของคุณโรสบีบไหล่เบาๆ เหมือนให้กำลังใจกัน

"เพื่อนของพี่ได้พบกับพ่อแม่คุณโรสจึงได้ทราบว่า ตอนนี้คุณโรสกลับมาอยู่เมืองไทยแล้ว น่าจะมาพบกับนายเอก เพราะ
คุณโรสไม่ได้มีญาติคนไหนที่ประเทศไทยนอกจากนายเอกคนเดียว แต่ทั้งสองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณโรสมาพักที่ไหน แต่
คาดเดาว่าน่าจะพักอยู่กับนายเอก...แต่ก็อย่างที่รู้ๆกันว่านายเอกออกไปจากบ้านแล้วคงยากที่จะรุ้ว่าสองคนไปอยู่กันที่ใด
พี่เลยให้เพื่อนไปถามพ่อแม่คุณโรสอีกครั้ง แล้วเล่าเรื่องคร่าวๆให้ทั้งสองฟังว่าสาเหตุใดที่เราต้องการตามหาตัวนายเอก
พ่อแม่คุณโรสก็บอกว่าลองมาดักรอที่สนามกอล์ฟธานนท์ ซึ่งสามีคุณโรสมีหุ้นส่วนอยู่น่าจะเจอได้ที่นี่ พี่ก็เลยตามหาจน
พบว่าสนามกอล์ฟแห่งนี้อยู่ที่มีนบุรี พี่เลยมาเป็นสมาชิก เพื่อดักรอพบทั้งสองคน นานเหมือนกันที่พี่ต้องรอจนพบนายเอก
พี่เลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทั้งสองคนฟัง แล้วก็วางแผนการณ์กันเพื่อจะพานิดมาพบนายเอกนี่แหละ..."

"พี่คะ...พี่ถามนิดบ้างมั๊ยว่านิดต้องการแบบนี้หรือเปล่า..." นิดรุ้สึกทั้งใจหายทั้งดีใจ ใจหายว่าคำพูดของพี่เก่งเหมือนจะ
หลีกทางให้พี่เอกกับนิด ซึ่งนิดไม่มีวันยอมแน่ๆ ส่วนที่ดีใจนั้นคงเป็นเพราะรางสังหรณ์ที่นิดคิดว่าน้องเมย์น่าจะเป็นลูก
พี่เอกเสียมากกว่า แล้วก็เป็นความจริง

"ที่พี่ตัดสินใจทำแบบนี้ลงไปโดยไม่ปรึกษาน้องก่อน เพราะพี่รู้ว่าน้องยังคงไม่ลืมรักแรกของน้องกับนายเอก พี่รุ้เพราะบ่อย
ครั้งที่พี่แอบเห็นน้องไปนอนเล่นริมสระ เอามือลูบน้องเมย์ที่ยังอยู่ในท้องแล้วเหม่อมองไปที่บ้านของนายเอก ในสายตาของ
น้องบอกกับพี่ชัดเจนว่าน้องรุ้สึกกับนายเอกยังไง นอกจากนั้นน้องยังนอนระเมอเรียกชื่อนายเอกหลายครั้งก่อนที่จะคลอด
ลูกเมย์ พี่ถึงมั่นใจว่านอกจากพี่แล้ว ในใจของน้องยังมีที่ว่างสำหรับรักครั้งแรกกับนายเอกอยู่..."

พอพี่เก่งเล่ามาถึงตอนนนี้ น้ำตานิดก็เริ่มไหล รุ้สึกเสียใจมากที่แม้จะรักมีใจให้กับสามี แต่ก็ยังหลงแอบเผื่อใจให้กับชายอีก
คน นิดสงสารพี่เก่งจนสุดทนที่ต้องแบกรับความรุ้สึกเจ็บช้ำนั้นไว้เพียงลำพัง ตลอดเวลาที่พี่เก่งเล่าเรื่อง ทั้งคุณโรสและ
พี่เอกต่างนิ่งเงียบ

"อีกประการหนึ่ง พี่รู้ว่านายเอกนั้นรักน้องนิดจริงๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าก็ไม่เคยมีใคร ส่วนเรื่องการทำผิดพลาดในวัย
หนุ่มนั้น น้องนิดคงให้อภัยเค้าได้ ตัวพี่กับคุณโรสเป็นคนมาแทรกกลางจนทำให้น้องนิดกับนายเอก ต้องผิดฝาผิดตัวกันมา
จนถึงทุกวันนี้ พี่คิดดีแล้วว่า...ถึงตอนนี้ พี่ยอมทำทุกอย่างได้...เพื่อให้น้องนิดมีความสุข..เพราะพี่รัก.... "

พี่เก่งหยุดพูดพยายามกลั้นความรุ้สึก อย่างเต็มที่นิดถลาออกมาจากวงแขนพี่เอกลงไปทรุดกับพื้นกอดพี่เก่งแน่น เอามือ
ปิดปากไม่อยากได้ยินคำสุดท้ายที่พี่เก่งจะพูดออกมา

"ห้ามพูดค่ะ...นิดรักพี่...นิดไม่มีวันยอมเลิกรักพี่..แม้ว่าพี่จะรู้สึกว่าพี่ให้ความสุขนิดไม่ได้ แต่นิดก็ไม่มีวันยอมทิ้งพี่ไปไหน
ส่วนพี่เอก นิดยอมได้ ยอมให้พี่เค้ามาทำหน้าที่พ่อของลูกเมย์ได้บ้าง แต่นิดกับลูกเมย์ ยังคงเป็นเมียและลูกของพี่...นะคะ
พี่...อย่าคิดแบบนั้น..อย่าทิ้งนิด....กับลูก"

นิดซบหน้ากับตักพี่เก่งร้องไห้ออกมาดังลั่นด้วยความรัก ความตื้นตันที่พี่เก่งแสดงออกมาให้นิดเห็น พี่เก่งยกมือมาลูบผมนิด
เบาๆ พร้อมจับไหล่นิดยกขึ้น นิดเงยหน้าสบตาสามีด้วยความรุ้สึกรักที่ต่างถ่ายทอดออกมาเหมือนๆกัน

"พี่ขอบใจน้องนิดมากที่ไม่คิดจะทิ้งพี่....พี่ยอมได้ เพราะพี่รักเมียพี่คนนี้มาก พี่ว่าตอนนี้เราเข้าใจกันแล้วทุกคนทั้งพี่ นายเอก
และนิดต่างเข้าใจกัน..."

พี่เก่งพูดจบก็ขยับตัวลุกขึ้นยืน ก่อนจะก้าวขาเดินออกไปจากห้อง พูดทิ้งท้ายว่า

"พี่ว่าน้องนิดกับนายเอกคงมีเรื่องที่ต้องพูดคุยกันอีกเยอะ...อาจจะยาวตลอดทั้งคืน เก็บเกี่ยวช่วงเวลาแห่งความสุขที่ต้อง
พลัดพรากกันให้คุ้มนะนายเอก..."

จากนั้นพี่เก่งก็เดินออกไปจากห้อง โดยมีคุณโรสเดินตามหลัง ก่อนจะพ้นออกจากประตุ ยังหันมายิ้มหลิ่วตาล้อเลียนกับนิด
หลังจากพี่เก่งกับคุณโรสเดินผ่านเข้าประตูไปแล้ว พี่เอกก็ลุกเดินไปปิดประตู...แล้วเดินไปก้มมองหน้าน้องเมย์ที่นอนหลับ
ปุ๋ยอยู่ในเตียงด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า พึมพำเบาๆว่า ลูกเราช่างนักรักน่าชัง...แล้วเดินกลับมาหานิดที่ยืนเก้ๆกังๆ มือไม้เหมือน
กับมันเป็นส่วนเกินของร่างกายที่ไม่รุ้จะจับไปวางตรงไหน

พี่เอกเดินมาประคองนิดเบาๆ จ้องมองสบตาด้วยแววตาหวามหวาน จนนิดสะเทิ้นอาย ต้องก้มหน้าหลบสายตาแวววาวคุ่นั้น
พี่เอกเห็นนิดหลับตาก็เลยฉวยโอกาสจุบหน้าผาก จูบแก้มนิดแล้วไซ้ริมฝีปากที่มีหนวดดกหนามาตามข้างหู จนขนแขนนิด
ลุกเกรียว พี่เก่งกระซิบถามนิดว่า

"ครั้งนี้นิดจะตบพี่อีกมั๊ย...." นิดไม่ตอบ ได้แต่ส่ายหัว

"นิดเต็มใจให้พี่ใช่มั๊ยครับ..."

นิดก็เงียบไม่ตอบ แต่ก็ไม่ส่ายหัวปฎิเสธ พี่เอกรุกเร้านิดต่อด้วยการจูบไซ้มาที่ซอกคอ หนวดพี่เอกทำให้นิดสยิวจนขนลุกไป
ทั้งร่าง ริมฝีปากร้อนฉ่าของพี่เอกจุ๊บเบาๆแถวๆเหนือทรวงอกของนิด แล้วถามย้ำกับนิดอีกครั้ง

"นิดเต็มใจให้พี่ใช่มั๊ยครับ...."

 นิดยังเงียบพี่เอกก็ซบหน้ามาที่อกอวบสองเต้าของนิด กดหน้าส่ายขยี้เบาๆ มือไม้เริ่มซุกซน ลูบไล้ตามโค้งสะโพกของนิด
แล้วเอื้อมไปจับก้นนิดลูบๆคลึงๆ

"ว่าไงครับ เต็มใจให้พี่มั๊ย..."

คราวนี้นิดรู้ละว่าถ้าเงียบอีกพี่เอกก็ต้องยิ่งใช้มือซุกซนกับส่วนต่างๆของต้วนิด จึงพยักหน้ารับเบาๆ แต่พี่เอกกลับยิ่งรุกเร้าใช้
นิ้วกรีดไปตามร่องก้นของนิดช้าๆเน้นๆจนปลายนิ้วพี่เอกสัมผัสปลายร่องเสียวของนิดจังๆ

"ตอบพี่ให้ชื่นใจหน่อยสิครับที่รัก..." พี่เอกพอเห็นนิดเอียงอายก้ยิ่งได้ใจรุกเร้าคำพูดตื้อให้นิดตอบออกมา[/post]

กลับตาลปัตรไปซะได้ น้องนิดนี่ไม่ขาดผู้ชายจริง ๆ

อ้าว จบแบบว่า ช็อค...