ฟ้าหลังฝนจะสดใสอย่างที่เขากล่าวกันไว้นั้น จะเท็จจริงเพียงใด

บทนี้ได้เพลงประกอบมาจากท่านdrj ด้วยครับ ขอบคุณมิตรรักแฟนคลับอย่างสูง
..................................................................................
 
ผมไม่รุ้สึกตัวเลยผมผ่านคืนเลี้ยงฉลองความสำเร็จให้กับตัวเองมาได้อย่างไร จนกระทั่งลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงอ่อนนุ่มใน
ห้องนอนทั้งๆที่ยังใส่เสื้อผ้าชุดเดิม ผมลุกขึ้นบิดตัวไล่ความเกียจคร้าน ก่อนจะผุดลุกขึ้นนั่งหันหน้าไปดูนาฬิกาปลุกเรือน
เล็กๆที่หัวเตียง เห็นว่าเกือบ10โมงเช้าแล้ว ผมจึงรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะไปพบไปเยี่ยมและถือโอกาสแสดงความ
ยินดีกับอาภพที่มีแม่บ้านวัยเอาะๆแล้วเสียที
 
ผมแวะซื้อซุปรังนกที่ซุปเปอร์มาเก็ต ที่จัดวางเรียงในตะกร้าอย่างสวยงามติดมือไปด้วย แล้วเรียกรถรับจ้างให้ไปส่งที่บ้าน
อาภพ หลังจากที่ผมไปถึงก็เห็นอาภพกำลังเดินเล่นออกกำลังกายรอบๆสนามหญ้าหน้าบ้าน อาภพเห็นผมท่านก็แสดงความ
ดีใจ หลังจากรับไหว้ผมแล้วอาภพก็เดินโอบไหล่ผมเข้าไปในห้องรับแขก
 
"เป็นไงหลานชาย..เรียนจบแล้วสิ..แล้วนี่กลับมาเมื่อไหร่ ทำไมไม่ส่งข่าวให้อารู้บ้างเลย.."
 
อาภพยิงคำถามออกมาชุดใหญ่ จนผมต้องค่อยๆตอบไปทีละคำถาม สรุปคือที่ไม่บอกใครเลยว่าผมเรียนจบกลับมาแล้วนั้น
เพราะความเกรงใจ
 
"วันนี้ผมมาเพื่อกราบขอบพระคุณอาภพครับ...ถ้าไม่ได้อาช่วยเหลือผมไว้หลายครั้งผมคงไม่มีวันนี้แน่ พร้อมกับขอแสดงความ
ยินดีกับอาด้วยนะครับ ที่มีอาผู้หญิงแล้ว..." ผมพูดยิ้มๆแต่อาภพกลับขมวดคิ้วเหมือนสงสัยไม่เข้าใจ ผมจึงต้องอธิบายต่อว่า
 
"เผอิญเมื่อวานผมไปหาซื้อของที่ซุปเปอร์...น่ะครับ กำลังจะจ่ายเงินที่แคชเชียร์ผมเห็นอาภพเดินควงกับสาวคนหนึ่ง ผมเลย
เดาว่าน่าจะเป็นคุณอาผู้หญิงน่ะครับ......" เมื่ออาภพฟังคำพูดผมจบ ท่านก็หัวเราะเสียงดังนานเป็นนาทีก่อนจะพยุดได้ แล้ว
ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
 
"อาผู้หญิงไม่อยุ่หรือครับ ผมจะได้สวัสดีท่านพร้อมทำความรุ้จัก.."
 
ผมพูดพร้อมกับหันมองรอบๆห้องสอดสายตาผ่านเข้าไปในครัวเพราะส่วนมากคนที่ทำหน้าที่แม่บ้านแม่เรือนมักจะอยู่ในนั้น แต่
กลับไร้วี่แววจนคิดว่าเมียของอาภพคงไม่อยู่แน่ แอบผิดหวังเล็กๆ อยากรู้ว่าหนุ่มใหญ่โสดแบบอาภพเวลาจะสละโสดนั้น ท่าน
เลือกผู้หญิงได้สวยขนาดไหน แต่จากเบื้องหลังที่ผมเห็นแว๊บๆนั้น ผมเชื่อมั่นว่าเบื้องหน้าของอาผู้หญิงคงต้องสวยต้องงาม
อย่างแน่นอน
 
"อ๋อ..อยู่สิ..อาผู้หญิงอยู่ข้างบน..เดี๋ยวอาจะไปตามลงมาพบหลานชายนะ..ฮ่าๆๆๆๆ"
 
อาภพพูดยิ้มๆขำๆอย่างต่อเนื่องอย่างมีความสุข เป็นผมก็คงมีความสุขไม่ต่างไปจากอาภพเช่นกัน ดูแล้วคงอย่างที่ผมคาดคะเน
อาผู้หญิงคงต้องสวยต้องงามอย่างแน่นอน เพราะพอพูดถึงแววตาของอาภพช่างมีความสุขเสียเหลือเกิน
 
อาภพเดินขึ้นไปที่ชั้นสองของตัวบ้าน หายไปพักใหญ่ๆ จนผมลุกขึ้นเดินไปรอบๆห้องรับแขกอย่างคุ้นเคย และไม่ได้คิดว่าเป็น
การถือวิสาสะละลาบละล้วง เพราะอาภพกับผมนั้นท่านใจดีและเป็นกันเองมาก แม้จะเป็นน้องชายของป๊าเพลง แต่นิสัยแตก
ต่างกันมาก อาภพค่อนข้างจะทันสมัยเข้าใจชีวิตวัยรุ่นมากกว่าป๊าเพลงอย่างลิบลับ อีกทั้งไม่ถือเนื้อถือตัวเป็นกันเองกับคน
ใกล้ชิดจนผมไม่เคยรุ้สึกอึดอัดแต่อย่างใดเมื่อครั้งมาอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้
 
"อ่ะ..หลานชาย..อาผู้หญิงลงมาแล้ว...มาทำความรุ้จักกันสิ...ฮ่าๆๆๆๆ"
 
เสียงอาภพดังลงมาจากหัวบันได ในขณะที่ผมกำลังยืนเหม่อมองต้นมะลิซ้อนกอใหญ่ตรงริมหน้าต่าง ที่ผมช่วยอาภพปลูกไว้
ตอนที่มาอาศัยอยู่ด้วย บัดนี้มันเจริญเติบโตเป็นพุ่มใหญ่ แต่ละยอดออกดอกขาวๆซ้อนกัน ดูงามอร่ามตายิ่งนัก เมื่อผมได้ยิน
เสียงอาภพ ผมก็หันหลังกลับมือสองข้างเตรียมยกขึ้นมาพนมไหว้ แต่ผมก็ยกค้างไว้ไม่ได้กล่าวสวัสดีออกมา เมื่อร่างของอา
ผู้หญิงที่ยืนเคียงข้างอาภพบนชั้นพักบรรไดนั้น คือบี หญิงสาวที่รักของผมนั่นเอง อารมณ์ตอนนั้นของผมมันสับสนปนเปไป
หมด อันดับแรกคือดีใจที่เห็นบีอีกครั้ง แต่ต่อมาก็เศร้าเสียใจเมื่อคิดว่าบีคืออาผู้หญิงเมียของอาภพ ผู้หญิงที่ผมไม่
มีวันแตะต้องเนื้อตัวได้อีกตลอดชีวิต
 
"ไงล่ะหลานชายตะลึงความสวยของอาผู้หญิงเลยรึ...ฮ่าๆๆๆๆ"
 
อาภพเย้าแหย่ผมพร้อมหัวเราะอย่างมีความสุข แล้วเดินโอบไหล่ของบีลงมาตามขั้นบรรไดช้าๆ ณ.วินาทีนั้น ถ้าเป็นไปได้ ผม
อยากหายตัวออกไปจากบ้านอาภพ ก่อนที่บีจะเดินลงมาถึงพื้นห้องรับแขกจริงๆ แต่เมื่อมันเป็นไปไม่ได้ ผมจึงส่งยิ้มเจื่อนๆ กับ
สีหน้าที่ซีดสนิทไปให้บี เธอยิ้มตอบบางๆ แววตาใสสุกนั้นฉายแววแห่งความสุข ผมไม่แปลกใจหรอก ถ้าเป็นผมก็คงมีความสุข
เหมือนบีนั่นแหละที่มีสามีน่ารักมั่นคงอบอุ่นแบบอาภพ
 
"อาคงไม่ต้องแนะนำให้ทั้งสองคนรุ้จักกันแล้วนะ..ฮ่าๆๆๆๆ"
 
ผมเริ่มขัดใจกับเสียงหัวเราะของอาภพเสียแล้ว ดูท่านอารมณ์ดีเกินขนาด ในขณะที่ใจผมนั้นแทบแหลกลาญลงไป แต่ท่านกับ
มีความสุข คำพูดที่อาภพบอกนั้น แสดงว่าอาภพรู้เรื่องของผมกับบีมาแล้วแน่นอน แต่ท่านทำไมถึงได้มาหัวเราะแบบนี้ แม้จะ
ไม่ใช่น้ำเสียงหัวเราะเยาะหยันก็จริง มันเป็นเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข แต่มันก็บาดลึกเข้าไปในใจของผม จนเหมือนมีดที่
กรีดแล่ใจของผมออกมาเป้นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
 
"คุณพ่อคะ...หัวเราะเสียงดังจัง..."
 
อะไรนะคุณพ่อคะ...ผมได้ยินผิดไปหรือเปล่า ..ผมอยากให้บีพูดให้ชัดๆอีกสักครั้งว่าเธอเรียกอาภพว่าคุณพ่อ หรือคุณผัวกันแน่
แต่คำพูดของอาภพนั้นเหมือนฆ้อนที่ทุบเปรี้ยงใส่หัวผมจนมึนงงสับสนไปหมด
 
"ก็พ่อขำนี่ลูกบี..นายชัยเขาคิดว่าพ่อมีเมียเป็นเด็กวัยเอาะๆ.. ฮ่าๆๆๆๆๆๆ..เขาคิดว่าหนูเป็นเมียพ่อ...ฮ่าๆๆๆๆๆ"
 
คราวนี้ผมได้ยินชัดเต็มรูหูแล้วละครับ ว่าผมเข้าใจผิดไป แต่ก็สับสนเหลือเกินว่าจุ่ๆบีจะกลายมาเป็นลุกสาวอาภพได้อย่างไร
 
"อาครับ...ผมงงไปหมดแล้ว..." ผมสารภาพอ่อยๆเบรคเสียงหัวเราะของอาภพไว้ เพื่ออยากฟังเรื่องราว
 
"อืมๆ..มา..อาจะเล่าเรื่องให้ฟัง..ตอนสมัยที่อายังเป็นวัยรุ่นวัยเรียนแบบพวกเราน่ะ อาเรียนอยุ่ที่มช.อาได้พบผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ
เพ็ญ เธอเป็นลูกจ้างเสริฟอาหารในร้านที่มหาลัย...เธอสวยน่ารักมาก พวกหนุ่มๆทั้งรุ่นเดียวกับอาและรุ่นพี่ๆต่างพากันรุมจีบเพ็ญ
แต่ท้ายสุดอาได้ใจของเพ็ญมาครอง อารักกับเพ็ญจนอาเรียนจบ อาก็กลับมาบ้านเพื่อบอกเรื่องนี้ให้คุณพ่อของอารับทราบ แต่
ท่านขัดขวางเพราะเห็นว่าเพ็ญเป็นเพียงสาวเสริฟไม่ควรคู่กับอา แต่ความรักของอากับเพ็ญนั้นยิ่งใหญ่เกินกว่าใครจะมาห้าม
หรือทัดทานได้ อาจึงหนีออกจากบ้านไปครองรักกับเพ็ญ พร้อมทำงานเล่นดนตรีตามผับที่เชียงใหม่ จนเมียของอาตั้งท้อง ใน
ขณะที่พี่วิทย์พ่อของยัยเพลงไปตามตัวอากลับมาเพราะคุณพ่อของอาเสียเพราะตรอมใจเรื่องของอานี่แหละ.."
 
อาภพเล่าถึงตอนนี้สีหน้าของท่านก็เศร้าเสียใจทั้งๆที่เหตุการณ์มันผ่านมายี่สิบกว่าปีแล้วก็ตาม
 
"อากลับมางานศพพ่อของอาตามลำพัง..เพราะพี่วิทย์แกไม่ยอมให้อาพาเมียมาด้วย เกรงว่าแม่ของอาจะเสียใจล้มป่วยไปอีกคน
อาก็เลยมาตามลำพังกับพี่วิทย์ แล้วจากนั้นอาก็โดนกักตัวไว้ไม่ยอมให้กลับไปหาลูกหาเมียอาอีกเลยจนกระทั่งผ่านไปสองเดือน
กว่าๆ อาจึงหนีกลับไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เพ็ญแม่ของลูกบีอุ้มท้องหายไปจากบ้านที่อาเช่ากันอยุ่ อาไม่รุ้เลยว่าเมียอาบ้านเดิมอยู่
ที่ไหน มีญาติพี่น้องบ้างหรือไม่ แม้จะตระเวนออกตามหาก็ไม่เคยพบอีกเลย จนอาหมดความหวังอีกทั้งยังมีกระแสข่าวว่าเมีย
ของอาหนีไปอยู่กับผู้ชายอื่น อาทั้งผิดหวังทั้งเสียใจ จนล้มเลิกการตามหาแล้วกลับมาอยุ่ที่กรุงเทพ จากนั้นก็ไม่เคยกลับไปอีก
เลย..แต่ตลอดชีวิตของอา อาไม่มีวันที่จะลืมรักครั้งแรกของอาได้ อาเลยไม่เคยแต่งงานกับใครอีกเลยนี่ไงล่ะ.."
 
อาภพเล่าถึงตอนนี้ ผมสังเกตุได้ว่าน้ำเสียงท่านเริ่มสั่นเสมือนรำลึกไปถึงเหตุการณ์ในอดีตที่ผิดพลาด ส่วนผมก็รุ้สึกเศร้าเสีย
ใจไปกับอาภพด้วยเหมือนกัน รักแรกช่างมีอานุภาพสำหรับผู้ชายอย่างเราสองคนเสียเหลือเกิน
 
"วันที่หลานชายมีเรื่องจำได้มั๊ยว่าคนที่ไปประกันตัวหลานออกมาน่ะ..เขาเป็นเพื่อนสนิทของอาตั้งแต่สมัยเรียนที่มช.ด้วยกัน
แล้วเขาก็เคยแข่งกันจีบเพ็ญกับอา เขาจึงจำหน้าตาของเพ็ญได้อย่างไม่ลืมเลือน..หลานชายดูรูปถ่ายใบนี้สิ.."
 
อาภพพูดพร้อมกับล้วงรูปถ่ายเก่าๆใบหนึ่งถูกซีนไว้ด้วยพลาสติคกันน้ำที่พกอยู่ในกระเป๋าสตางค์ออกมายื่นให้ผมดู ภาพของ
หญิงสาวในรุปนั้นช่างเหมือนบียังกับเป็นคนๆเดียวกันเลย
 
"เจ้าเวทย์มาบอกอาว่าตอนไปประกันตัวหลานชายนั้นเห็นหญิงสาวอีกคนที่มีเรื่องกันยังนั่งอยู่ในห้องสารวัตร ยังไม่มีใครมา
ประกันตัวแล้วก็บอกกับอาว่าหน้าตาช่างเหมือนเพ็ญอย่างกับคนๆเดียวกัน..อาเลยเอะใจให้เพื่อนอาไปประกันตัวลูกบีออกมา
แล้วซักถามประวัติกัน จนเอารุปถ่ายมาให้ดู ลูกบีก็บอกว่าเป็นรูปของแม่เพราะในกระเป๋าสตางค์ของบีก็มีรูปของแม่แบบนี้
เหมือนกัน..อาจำได้ดีเพราะอาเป็นคนถ่ายเอาไว้เองสองรูป..แล้วแบ่งกันไว้คนละรูป...เมื่ออาแน่ใจว่าบีคือลูกสาวของอา..อา
ก็เลยจัดการช่วยเหลือทุกเรื่องจนทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ช่วงจังหวะนั้นบีเขาก็มาอยู่กับอาที่บ้าน แต่เขาไม่ลงมาให้หลานชาย
เห็นเองแหละ คงเพราะยังเข้าใจผิดกัน จนหลานชายไปเรียนต่อนั่นแหละ อาก็ให้บีไปเรียนต่อที่มหาลัยเอกชน คราวนี้อา
ตามรับตามส่งจนเรียนจบไม่ให้คราดสายตาอีกแล้วนี่แหละ..." อาภพหยุดเล่าพร้อมถอนหายใจดังเฮือกใหญ่
 
"อารู้เรื่องของหลานชายกับบีทุกอย่างแล้ว ทั้งจากปากบีเองและจากเจ้าเพลง..อาขอบใจนะที่พยายามปกป้องลูกสาวของอา
แม้จะ..เอ่อ...ช่างมันเถอะอย่าไปพูดถึงอีกเลย..." อาภพถอนหายใจอีกเฮือกสีหน้าดูเศร้าหมองเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ลูกสาวของ
ท่านประสบมา
 
"คราวนี้อาขอถามหลานชายมาตามตรงนะ..ว่าเรายังรักลูกอาอยู่มั๊ย..ตอบออกมาตามตรงไม่ต้องเกรงใจอา..."
 
"รักครับ...ตลอดเวลา4ปีที่ผมไปเรียน ผมคิดถึงบีทุกเวลา ผมห่วงเธอ พร้อมกับเสียใจที่ผมไม่สามารถช่วยเหลือบีได้ กะเอาไว้
ว่าพอผมกลับมา ผมจะออกตามหาบี นี่คือคำตอบที่สัตย์จริงครับ..."
 
ผมตอบออกไปตามความรุ้สึกที่ผมมีกับบีจริงๆ พร้อมหันหน้าไปมองใบหน้าสวยหวานของบีเพื่อยืนยันคำพูด ผมเห็นบีก้มหน้างุด
เอียงอาย ไม่กล้าสบตาผม
 
"แล้วเจ้าเพลงล่ะ...เรารักเขามั๊ย..."
 
[post]
ผมไม่นึกเลยว่าจะได้ยินคำถามนี้จากอาภพ แม้ใจผมจะยังรักเพลงด้วยอีกคน แต่ผมก็ไม่สามารถตอบออกไปได้แบบทันท่วงทีเหมือนกับที่บอกว่าผมรักบี..
[/post]
 

ดูท่าจะจบแบบแฮบปี้แต่กับเพลงมีคู่หมั้นแล้ว

หักมุมอีกแล้ว ชื่อเรื่องออกจะโหดๆ แต่กลายเป็นโรแมนติค ยินดีกับชัยและบี

มายกอส ตอนแรกนึกว่า บี ปลอมเป็นสกอย เหมือนซูซี่ 555+