ศึกหมอผี ตอนที่ ๒๒ ( Origins.)

[นีโอ]

คุยก่อนอ่าน

ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามอ่านเรื่องเสียวที่ไม่ค่อยเสียวของผมอย่างเหนียวแน่น แม้ว่า ๒ ตอนที่แล้ว
จะไม่มีฉากเสียวเลยก็ตาม และยังมีคอมเม้นท์ให้กำลังใจหลากหลาย ทำให้ผมมีกำลังใจจะนำงานมาลงต่อไปเรื่อยๆ เพื่อนักอ่าน
ที่จริงใจ ซึ่งผมนับถือคนที่ติดตามอ่านงานของผมจริงๆนะ ว่าต้องมีความอดทนสูงและรักการอ่านมากๆ ไม่เช่นนั้นคงจะ
ไม่สามารถอ่านเรื่องที่ผมเเต่งมาได้ ตอนนี้มีฉากเสียวบ้างนิดหน่อย  อาจจะไม่เสียวจี้ด แต่ก็มีไว้เพื่อประกอบเนื้อเรื่องว่า
ผมเขียนเรื่องเสียวนะ ^^

สุดท้ายก็ขอขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้กันเสมอมา และขอให้มีตลอดไปอย่าได้แหนงหน่าย

ด้วยไมตรีจิต นีโอ





ศึกหมอผี  ตอนที่ ๒๒
เสือ-สาง
________________________________________


เมื่อกลับมาถึงแคมป์บรรดาลูกหาบฮือฮาในหมู่ป่าตัวใหญ่ที่ล่าได้มา พรานเส่งคุยขรมอวดว่าเป็นฝีมือของหนุ่มหมอผีเพื่อสร้างความเคารพยำเกรงฝีมือในหมู่ลูกหาบ จากนั้นก็นำหมูป่าไปชำแหระแจกจ่ายทำอาหารเช้า เมื่อเสร็จสรรพกับอาหารมื้อเช้าพักผ่อนประมาณครึ่งชั่วโมงก็สำรวจตรวจตราข้าวของเพื่อเตรียมตัวเดินทางกันต่อ แต่ก่อนจะออกเดินทางพวกเกลุ่มผู้ดีชาวพระนครก็ล้อมวงคุยกันเล็กน้อย และเรื่องที่ยังอยู่ในความสนใจให้พูดคุยก็คือเจ้าลายพาดกลอนทั้งสองที่ออกมาแสดงตัวชิงอาณาเขตกัน

เสียงเครื่องยนต์ครางกระหึ่มไพร รถทุกคันพร้อมออกเดินทางอีกครั้งหลังพักมาเต็มๆหนึ่งคืน เพื่อเก็บแรงไว้สำแดงสมรรถนะในหนทางวิบากเบื้องหน้าที่เป็นป่าเขาอันมีจุดหมายคือหมูบ้านกระเหรี่ยง

"ไอ้สัน ไอ้ไซเมี่ยง ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วใช่มั๊ย" หนุ่มจอมคาถาเดินสำรวจตรวจตราเป็นครั้งสุดท้าย

"เรียบร้อยครับพ่อหมอ ออกเดินทางได้เลย" เจ้าสันตะโกนบอกมาจากหลังคารถยีเอ็มซี

"ดีมาก อย่าว่าข้าเซ้าซี้นะ มันต้องเคร่งครัดหน่อยเพราะทางข้างหน้ามันวิบากมาก"

เขากำชับพร้อมมองดูการจัดการสัมภาระทุกอย่างด้วยความแคล่วคล่องว่องไว ด้วยระเบียบวินัยและระบบหมู่อันฝึกฝนกันมาโดยช่ำชองชำนาญดีแล้ว ประหนึ่งหมู่กองทหารที่ฝึกทัพจับรบมาเชี่ยวชาญดี ก็ย่อมจะพร้อมต่อศึกฉะนั้น

หันมองไปทางกลุ่มผู้ดีกำลังจัดการสัมภาระส่วนตัวมีสาวผู้ดีนั่งพักอยู่ยังโขดแง่หินหนึ่งอันงอกออกมาราวกับจะเป็นม้านั่งอย่างดี พื้นนั้นราบเรียบและแบนตั้งขึ้นมาเป็นแท่นพื้นที่กว้างพอจะเป็นลานนั่งอันดี หญิงสาวยกมือขึ้นโบกพัดไล่ความร้อน ยกผ้าเช็ดหน้าอันยังชุ่มน้ำนั้นขึ้นซับเหงื่อที่ซึมออกมาเพราะอากาศเริ่มร้อนอบอ้าวขึ้นเรื่อยๆ

หนุ่มจอมคาถาบอกคุณชายใหญ่และสหายให้ไปขึ้นรถขณะหญิงสาวยังนั่งซึมราวเป็นนางเอก MV.

"คุณหญิงครับ ไปกันได้แล้วครับ จะสายแล้ว"

"ฮื่อ..." หญิงสาวพยักหน้ารับแล้วเอ่ยถามกลับมา "เวลาเดินป่า เราต้องเจออะไรแบบนี้เสมอๆหรือเปล่า?"

อยู่ๆหญิงสาวถามมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย "ก็แล้วแต่ครับ บางครั้งก็เจอเรื่องหลายเรื่องแบบไม่น่าเจอ มีคติหนึ่งสำหรับนักเดินป่า ที่พ่อผมเคยบอกเอาไว้และผมยังจำได้ดี คือ 'นักเดินป่าคนเดียวกัน เข้าป่าสิบครั้ง ก็ยังเจออะไรไม่เหมือนกันสักครั้ง ในเส้นทางเดิมๆ' แล้วนี่ไม่ใช่ป่าธรรมดา แต่อาจจะเป็นป่าอาถรรพณ์ อะไรมันจะเกิดขึ้นทำนองไหน และก็ไม่อาจจะรู้ล่วงหน้าได้เลย ฉะนั้นเราต้องทิ้งเรื่องอื่นๆไว้เบื้องหลัง มาตั้งหน้าตั้งตามุ่งหน้าไปสู่จุดหมายกันดีกว่า...ทุกคนรอคุณหญิงอยู่ อยากถามอะไรไปถามบนรถเถอะครับ  เราเสียเวลาที่นี่มาเยอะแล้ว"

"อื่อๆรอเดี๋ยวนะ เก็บของแป๊บ"

สาวผู้ดีลุกขึ้นจากแท่นหินและก้มลงเก็บสิ่งของใส่กระเป้าเป้ เขาเองก็ยืนรอเพื่อจะเดินไปพร้อมๆกัน ผมโบกลมเข้าหาตัวไล่ความร้อน สายตาจับจ้องมองอยู่ที่แผ่นหลังของหญิงสาวในชุดเดินป่าตัดเย็บด้วยผ้าเวสปล๊อยพอดีหุ่น เน้นส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจนยวนตาน่าดู ยิ่งมีเหงื่อซึมทั้งแผ่นหลังและข้อพักมันช่างเร้าใจอย่างประหลาด สัดส่วนที่พอเหมาะพอเจาะราวผีบรรจงปั้นอย่างตั้งใจงดงามจนธรรมชาติป่าอันสดชื่นรอบๆตัวดูมัวหม่นไปอย่างเทียบไม่ได้

หนุ่มจอมคาถาจับจ้องใบหน้าเรียวงาม ผมยาวสลวย ริมฝีปากบาง บ่งบอกถึงความดื้อรั้นและมั่นใจในตัวเอง ยามเมื่อร่างนั้นขยับตัว เงาของทรวงอกที่เลือนรางภายใต้เสื้อบางเบานั้น มองเห็นสองเต้าอวบใหญ่จนยกทรงแทบปิดไม่มิด ดันเสื้อชั้นนอกพุ่งตระหง่านออกมา เลื่อนสายตาไปด้านล่าง กางเกงเดินป่าแนบเนื้อ ทำให้มองเห็นช่วงขาอวบแน่น ผมกลืนน้ำลาย เมื่อร่างนั้นขยับตัวอีกครั้ง 'ไม่ได้ตั้งใจคิดลามกนะ แต่...'

แต่แล้วหนุ่มจอมคาถาต้องชะงักหยุดคิดลากมกทั้งปวงลงทันที เมื่อคลองจักษุเหลือบไปพบเข้ากับอะไรอย่างหนึ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ด้านหลังของสาวผู้ดีห่างไปเพียงสองวา ชะรอยว่า..เพราะเขาคิดไม่ดีหรือเปล่าหนา เจ้าป่าเจ้าเขาจึงลงโทษ ส่งเจ้าสัตว์ที่น่าขยะแขยงมาเตือนสติให้ระมัดระวังความคิด แต่คงจะส่งมาใหญ่ไปหน่อยนะ ในความคิดของเขา

สิ่งที่จอมคาถาหนุ่มเห็นมันเป็นลำตัวยาวลื่นของอะไรชนิดหนึ่ง ดำสนิทเป็นเงาวาววาม มันปลาบ ค่อยๆเขยื้อนเลื้อยทีละน้อยจากซอกโพรงหินด้านโน้น ขนาดราวๆกิ่งไม้ใหญ่ หรือประมาณเท่าท่อนขาส่วนหน้าแข้ง และมาหยุดอยู่ที่ด้านหลังของแม่สาวผู้ดีใน ระยะไม่เกินวาหนึ่งเท่านั้น

ส่วนหัวของมัน ก็ค่อยๆชูหราขึ้น ทีละน้อย ทีละน้อย ลิ้นสองแฉกแลบแปลบไวปานสายฟ้าสองสามที ราวกับจะสูดกลิ่นว่า อะไรนะ? ที่ยืนจังก้าหันก้นงอนงามอยู่ตรงหน้ามัน ณ บัดนี้

หนุ่มจอมคาถายืนตัวแข็งทื่อเบิกตาโพลง เมื่อตระหนักรู้ว่าท่อนดำมันที่เลื้อยเข้ามาแผ่พังพานอยู่นั้น คืออะไร ถึงจะใหญ่ไม่เท่าจงอาง แต่นี่ ก็เป็น 'งูเห่าดง' ตัวขนาดเขื่องๆเลยทีเดียว!

หากเป็นการเผชิญหน้าตัวต่อตัว งูเห่าตัวเท่านี้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับจอมเวทย์ผู้เก่งกาจอย่างเขาเลยสักนิด แต่นี่มันดันมาปรากฏตัวอยู่ด้านหลังของหญิงสาวที่ไม่มีวิชาป้องกันตัวใดๆนอกจากปากดีนิสัยเอาแต่ใจไปวันๆเท่านั้น ทำเอาหนุ่มจอมคาถาเกิดอาการลังเลตัดสินใจไม่ถูก เนื่องจากไม่แน่ใจว่า อะไรมันจะเกิดขึ้นต่อไป ในลักษณะไหน และต้องถือเอาหลักความปลอดภัยของหญิงสาวไว้ก่อนเป็นสำคัญ

เมื่ออสรพิษร้ายแห่งพงไพรนั้นยกหัวผงกขึ้นแลบตวัดลิ้น สูดกลิ่นเป็นครั้งที่สามหรือสี่ หนุ่มจอมคาถาก็เอื้อมมือขวาไปจับได้ด้ามปืนพกสั้นขนาด .๓๕๗ ซิงเกิ้ลแอคชั่น ประจำมือ อันติดซองเอวไว้เบื้องซ้ายของตนซึ่งเพิ่งได้รับมาจากคุณชายใหญ่หลังมื้อเช้า เนื่องจากเขาไม่พกอาวุธปืนใดๆมีเพียงดาบวิเศษสะพายหลังเป็นอาวุธเท่านั้น แม้จะปฏิเสธแต่คุณชายใหญ่ก็คะยั้นคะยอจนเขาต้องรับมา และนึกไม่ถึงว่าจะได้ใช้อย่างรวดเร็ว เขาดึงปืนขึ้นมากุมไว้ให้ถนัดมือ ขาทั้งสองข้างถ่างออกช้าๆปลายจิกพื้นเป็นหลักมั่น หรี่ตาเล็งพร้อมที่จะปล่อยกระสุน

มันเป็นแต่การเตรียมพร้อมเท่านั้น เพราะแท้ที่จริงแล้วผมก็ไม่ได้มีเจตนาจะฆ่าทำร้ายสัตว์หรือสิ่งมีชีวิตใด อีกเว้นก็แต่ยามจำเป็น ตามที่ได้ปฏิญาณเอาไว้แก่ตนเองเมื่อนานมาแล้ว...หากว่าเจ้าเห่าดงตัวนั้น ลดหัวลง และเลื้อยหายไปอย่างช้าๆ เขาก็จะลดปืนลงบ้าง แต่หากมันผงกหัวสูงขึ้นและทำทีท่าอันว่าจะฉกกัดทำอันตรายสาวผู้ดีในบัดนี้ เขาก็จำเป็นต้องลั่นกระสุนออกไปอย่างไม่อาจจะยับยั้งไว้ได้

หนุ่มจอมคาถายกมือซ้ายขึ้นกุมคร่อมข้อมือขวา เพื่อที่ว่าหากมันเกิดเหตุดังนั้นขึ้นแล้ว กระสุนนัดนั้นจะไม่พลาดไปได้ เป็นการป้องกันการพลาดไว้อีกชั้นหนึ่ง

ระหว่างนั้นในใจ ก็คิดแผ่เมตตา

'อสรพิษเอย เจ้ากับข้านั้น ล้วนแต่มีเลือดเนื้อและชีวิตเหมือนกัน หากว่าเจ้ากับข้านั้นมิได้มีเวรกรรมอันก่อกันมาแต่ปางก่อน ก็ขอให้จงล่าถอยไปเสียเถิด ข้านี้มิได้มีเจตนาจะทำร้ายเจ้าก่อนเลย แต่หากเจ้านั้นมีเจตนาที่จะทำร้ายนายหญิงที่ข้าคอยดูแล   ข้าก็จำเป็นจะต้องปลิดชีพเจ้าลงเสียแล้ว ทางใครทางมันเถิดนะ....'

ข้างฝ่ายแม่สาวผู้ดีนั้นจะได้ล่วงรู้ว่ามีอะไรมาชูหัวเตรียมจะฉกจะกัดอยู่ข้างหลังก็หาไม่ กลับจ้องมองการกระทำของหนุ่มจอมคาถาอย่างประหลาดใจที่อยู่ก็ตัวแข็งทื่อและค่อยๆชักปืนขึ้นมาปลดห้ามไกและค่อยๆยกเล็งไปที่เธอ และแววตาก็ปรากฏอาการไม่เชื่อถือขึ้นราวกำลังคิดว่าเขาล้อหล่อนเล่นให้ตกใจ สองตากลมโตจ้องมองหน้าหนุ่มจอมคาถาอย่างระอาแล้วก็ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นเท้าสะเอว เบ๊ปากแบบเบื่อๆ

"จะแกล้งอะไรฉันอีก เอาปืนมาจ้องไว้ฉันทำไม ไหนบอกว่าห้ามเอาปืนจ้องคนอื่นไง!?"
อาจจะด้วยอาการนั้นก็ได้ที่ทำให้อสรพิษร้ายนั้นเกิดอาการอันเรียกได้ว่า 'ไม่น่าไว้ใจ'ก้นงอนๆแน่นเนื้อตรงหน้า เพิ่มขึ้นไปอีก เพราะมันชูหัวร่าขึ้นกว่าเดิม ขู่เสียงดังฟ่อออ....สภาพพร้อมฉกใส่แก้มก้นงอนงามตรงหน้าของมันตลอดเวลา

เพราะเสียงนั้นเองที่ทำให้หญิงสาวได้ฉุกใจขึ้นว่า ข้างหลังกำลังมีสัตว์อะไรชนิดหนึ่งปรากฏตัวอยู่เบื้องหลังและพอจำแนกได้ว่าเป็นอสรพิษแน่แท้ สองตากลมโตกรอกไปมาพยายามเหลือบดูด้านหลังโดยไม่กล้าขยับตัวด้วยคงจะเรียนรู้หลักการป้องกันตัวจากอสรพิษในป่ามาพอสมควร เธอจึงข่มใจยืนให้นิ่งที่สุด

"อย่าขยับนะ เห่าดง ตัวใหญ่มาก ไม่แน่ใจหมอจะเตรียมเซรุ่มกันพิษงูมาด้วยหรือเปล่า"

หญิงสาวหน้าซีดเผือดเมื่อรู้ว่าสิ่งที่อยู่ข้างหลังคืออสรพิษ สัตว์เลื้อยคลานที่ผู้หญิงส่วนใหญ่หวาดกลัวจริงๆ

 แต่ก็แข็งใจพูดออกมาเบาๆในลำคอบอกผมว่า "เป่ามันเลยนะ ถ้ามันจะกัดฉัน แต่อย่ายิงโดนฉันหล่ะ เพราะฉันยังไม่ได้แต่งงานนะ นายก็รู้"

"หน้าสิ่วหน้าขวานแท้ๆยังจะมาห่วงเรื่องนี้อีก ไร้สาระจริงๆ"

"จะยิงได้หรือยัง ฉันเกร็งจนตะคริวจะกินแล้วนะ เสียงของมันขู่ฟ่อๆใกล้หูฉันแล้ว อี้ย์..."

 "ผมเล็งไม่ได้ เพราะคุณหญิงยืนบังอยู่ แต่จะขยับก็ไม่ได้เพราะกลัวจะกระตุ้นมันให้ทำร้ายคุณหญิง ระยะมันใกล้ตัวคุณหญิงมากๆ มากจนผมไม่กล้าจะยิงเพราะกลัวพลาด และที่สำคัญผมก็ไม่อยากจะฆ่าสัตว์อีกแล้ว"

"แล้วจะปล่อยให้มันกัดฉันตายหรือไง จะทำอะไรก็บอกมา ฉันเสียวนะ อี้ย์..."

ทุกคำพูดระหว่างทั้งสองคนนั้น เบาแค่พอได้ยิน สำหรับระยะเท่านั้น เพื่อไม่ให้เป็นที่กระโตกกระตากแก่ไอ้ตัวที่อ้าปากแดงฉานตวัดลิ้นสูดกลิ่น และแสยะเขี้ยวทำท่าจะฉกลงอยู่นั้น จึงไม่ล่วงไปถึงหูของบรรดาคนอื่นๆที่กำลังอยู่บนรถซึ่งติดเครื่องเสียงดังกระหึ่ม

"คุณหญิงอย่าขยับเป็นอันขาด ตอนนี้มันกำลังยกหัวขึ้นอีกแล้ว และระยะนั้น จะกระโดดหลบหรือทำอย่างไรคงไม่ทันแน่ และมันคงจะฉกคุณหญิงในไม่ช้า ผมจะยิงละนะ"

"จะยิงแล้วจะให้ฉันหลบไปทางไหน บอกมาก่อนจะยิง อี้ย์มันขู่ฟ่ออีกแล้ว!"

หญิงสาวทำท่าขยาดแขยงกัดริมฝีปากแน่น หนุ่มจอมคาถาง้างนกปืนดังกริก ไม่ตอบคำถามนั้น แต่เบนศูนย์ปืนขึ้นจับเอาส่วนหัวของไอ้อสรพิษร้ายแห่งพงไพรนั้นทันที กะไม่ให้พลาดไปได้ ก่อนที่จะตัดสินใจ กระดิกลั่นไกออกไปในบัดนั้นเมื่อจับเป้าหมายได้

กระสุนปืนพกสั้นก็แผดเสียงขึ้น!!

เปรี้ยงงงง....




บรรดาชาวคณะที่อยู่บนรถ พากันตกใจสะดุ้งโหยงขึ้นสุดตัว แตกตื่นพากันคว้าปืนผาหน้าไม้อาวุธประจำกายขยับตัวลงจากรถเข้าหาที่หมอบซุ่มกำบังสอดส่ายสายตามองหาที่มาของเสียงปืนด้วยคาดว่าถูกซุ่มโจมตีตามที่หนุ่มจอมคาถาเคยเกริ่นๆเตือนไว้เสมอ โดยไม่ทันเฉลียวใจว่าเหตุที่มีเสียงปืนมาจากเขายิงเจ้าอสรพิษ
ซึ่งขณะนั้นทางด้านที่จอมคาถาหนุ่มเผชิญหน้ากับเจ้าอสรพิษได้เกิดกลียุคขึ้นเสียแล้ว เพราะกระสุนนัดนั้นของเขา ซึ่งสมควรจะเข้าเป้าอันเป็นศีรษะของเห่าดงนั้น กลับพลาดไปเจาะทะลุต้นไม้ด้านหลังกระจุย ด้วยเหตุเพราะว่า มันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ไอ้ตัวไม่มีตีนนั้นฉกลงมาพอดีวิถีกระสุนจึงลอยข้ามหัวมันไปอย่างฉิวเฉียด

เคราะห์ยังดีอยู่ เพราะวินาทีเดียวกันกับที่มันฉกลงนั้นเอง เป็นจังหวะที่สาวผู้ดีซึ่งกะจังหวะกับเสียงปืนอยู่แล้ว กระโจนโผงออกจากที่เบี่ยงออกจากชะง่อนผานั้นเข้ามา โดยโดดข้ามหัวมันออกซ้ายไป เฉียดเขี้ยวงูไปเพียงเส้นยาแดงเดียวซึ่งทำได้อย่างน่าชมเชยในทักษะการเอาตัวรอด

หนุ่มจอมคาถาเองใจหายวาบ...ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะยิงพลาดอย่างไม่สมควรและไม่เป็นท่าที่สุดเท่ากับครั้งนี้ แค่ระยะสามวาเท่านั้น หัวกระสุนกลับแล่นฉิวหายไปอย่างไร้ประโยชน์ แต่จะว่าไปก็อาจจะเป็นบุญของไอ้อสรพิษร้ายนั้นก็เป็นได้ที่ฉกลงเสียก่อน มันจึงยังไม่ถึงที่ตายวายชีวา

บัดนี้ ไอ้ตัวยาวไร้ตีนนั้นยกหัวขึ้นอีกครั้ง ตวัดตัวหมุนติ้ว ขู่ฝ่อๆ

แล้วก็พุ่งปราดเข้าหาสาวผู้ดีที่ยังเงอะงะงงงันอยู่ในบัดนั้น

'กรี๊ดดดดดดด'

สาวผู้ดีพอตั้งหลักได้และเห็นเจ้าอสรพิษเต็มตาก็กรีดร้องออกมาสุดเสียงด้วยความหวาดกลัว

 ส่วนหมอผีหนุ่มยกปืนสั้นในมือวาดปลายกระบอกเข้าหาเป้าอีกครั้ง

"ตั้งสติไว้ ผมจะจัดการมันเอง!"

"กรี๊ดดดดดดด" เหมือนหญิงสาวจะไม่สนใจคำบอกของเขา เห็นตัวมันโดยถนัดและรู้แน่ว่ามันเอาแน่แล้ว ก็กระโจนออกไปอีกสอง - สามช่วงตัวและเกือบสะดุดล้มแต่ก็ทรงตัวอยู่ได้

ขณะนั้นเอง หนุ่มจอมคาถาก็ลั่นไปส่งลูกกระสุนสังหารขึ้นอีกนัดหนึ่ง

กระสุนนัดนั้นก็ยังไม่เข้าเป้าอยู่ดี เนื่องจากมือปืนนั้นกำหนดเป้าได้แล้ว แต่กำหนดจังหวะยังไม่ถูก เพราะเป็นจังหวะเดียวกันกับที่มันพุ่งไล่ฉกแม่สาวผู้ดีออกไปพอดี ซึ่งหญิงสาวต้องรีบโดดหลบอีกเป็นครั้งที่สาม

การพลาดซ้ำแล้วซ้ำอีกของหนุ่มจอมคาถาทำเอาแทบจะเสียความมั่นใจ เพราะนอกจากยิงไม่โดนแล้ว เจ้าอสรพิษยังหันมาชูคอขู่ฟ่อๆคล้ายๆเยาะเย้ย จากนั้นก็หันไปไล่ฉกใส่สาวผู้ดีที่ต้องคอยกระโดดหลบไปแหกปากร้องกรี๊ดๆไปด้วย อยากจะเดินเข้าไปหาแล้วกระทืบเอาดื้อๆ แต่รองเท้าของเขานั้นมันไม่หนาอะไรนัก ถ้ามันฉกลงได้ก็ถึงเนื้อทีเดียว จึงไม่กล้าจะเสี่ยงเอาเท้าเข้าเล่นเอาเถิดเจ้าล่อ เพราะถึงแม้ว่ายาแก้พิษงูและเขี้ยวสัตว์นานาประการของหมอประจำคณะจะมีติดมาบ้าง แต่มันก็จะเสียเวลาไปโดยใช่เหตุ ที่จะมานั่งดูดพิษกันอยู่ ส่วนเรื่องหนังเหนียวอยู่ยงคงกระพัน สำหรับวันนี้เขายังไม่ได้ร่ายคาถามหาอุตม์คุ้มครองร่างกายจากเขี้ยวงาทุกสิ่งอีกด้วย นับว่าเขาประมาทไปจริงๆ

ขณะนั้นเจ้าอสรพิษไล่ฉกสาวผู้ดีซึ่งกระโดดหลบไปจนถึงโขดหินใหญ่โดยที่ตัวมันเลื้อยตามมาชูคอจังก้าดักหน้าเพื่อปิดทางหนี มันค่อยๆเลื้อยแลบลิ้นสองแฉกถี่ๆและสองตาจ้องสาวผู้ดีไม่ละ ส่วนหญิงสาวตะเกียกตะกายหนีขึ้นบนยอดโขดหินอย่างลนลานหวาดกลัว

หนุ่มจอมคาถารีบวิ่งเข้าไปหาจากด้านข้างขณะที่เจ้างูชูคอขึ้นหมายจะฉกหญิงสาว ซึ่งอยู่ในระยะหนึ่งวาหรือไม่ถึงเมตรครึ่งซึ่งเรียกว่าเผาขนเลยทีเดียว เมื่อเขากดโป้งเน้นๆเป็นนัดที่สามกะเอาให้ตายในนัดเดียว แต่ทว่า...มันก็ยังไม่โดนอีก ขณะเจ้างูฉกสวนกลับมาต้องกระโดดถอยหลังหลบแทบไม่ทัน

"โว้ยๆๆ ทำไมยิงไม่โดนวะ!?" เขาร้องเสียงลั่นอย่างขัดใจ แล้วก็ข่มใจให้เป็นปกติ สูดลมหายใจเข้าลึก ตั้งสติยกปืนเล็งไปที่เจ้างูเห่าตัวร้ายอีกครั้ง คราวเขาตัดสินใจรัวยิงติดๆ ปังๆๆๆๆๆ จนกระทั่งหมดแม๊กซ์

'ฟ่อออออ.....' เจ้าอสรพิษตัวแสบยังคงชูคอมองหน้าเขาแลบลิ้นใส่แผล่บๆราวล้อเลียน 'แบร่ๆ จ้างก็ยิงไม่โดน'

"ฉันแน่ใจแล้วว่า...ที่นายยิงช้าง ยิงหมูป่าได้ไม่ใช่เพราะแม่น แต่ฟลุ๊คล้วนๆ" เสียงสาวผู้ดีตะโกนบอกมาอย่างเหลืออด "ระยะแต่นี้ยิงยังไงไม่โดนสักนัด ไม่ได้คุยนะ ถ้าเป็นฉันหลับตายิงยังโดนเลย"

สาวผู้ดีนั้นบัดนี้เมื่อตั้งตัวได้ ก็ชักเอามีดโบวี่ ๗ นิ้วข้างเอวขึ้นมากระชับแน่น กะว่าถ้าปืนฝั่งหนุ่มจอมคาถาช่วยไม่ได้ก็ต้องช่วยตัวเองด้วยมีด หญิงสาวกัดกรามแน่นอย่างคนใจสู้...เสียงของหล่อนคำราม "ฉกแว้งเข้ามาเถอะ ได้โดนฟันคอขาดแล้วอย่ามาว่ากันนะ แม่จะให้ลูกหาบจับผัดเผ็ดให้ดู"

แล้วก็จริงดังว่า เมื่อมันแว้งเข้าฉกอีกเป็นคำรบที่เท่าไรไม่ทราบได้  แม่สาวผู้ดีก็กวาดมีดยาวเจ็ดนิ้วออกไปพร้อมกัน ฟันฉั๊วะสวนไปเต็มๆ แต่ก็ได้แค่เถือหนังส่วนคอไปเท่านั้นเพราะจังหวะไม่ได้ ขณะที่คมเขี้ยวชุ่มพิษของมันก็ถากแขนของหญิงสาวไปอย่างหวาดเสียวชนิดหนุ่มจอมคาถาที่จับตาดูอยู่ลุ้นระทึก แม่สาวคนนี้ก็บ้าดีเดือดแท้ๆ พอพึ่งใครไม่ได้ก็รู้จักช่วยตัวเองผิดจากที่สบประมาทไว้  และช่างกล้าหาญอย่างน่าชมเชย

"รอเดียวนะคุณหญิง ขอบรรจุลูกกระสุนก่อน" จอมคาถาหนุ่มบอกแล้วปลดแม๊กกาซีนบรรจุกระสุนปืนพกอย่างเร็วรี่ แต่มือมันสั่นทำเอากระสุนหล่นเกลื่อนพื้นต้องรีบก้มลงเก็บอย่างตาลีตาเหลือก

แต่ดูเหมือนสาวผู้ดีจะไม่หวังพึ่งเขาแล้ว หญิงสาวกระโจนขึ้นไปบนยอดหินอีกก้อน และแล้ว...ได้โอกาส ระยะขนาดนี้ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ผู้เก่งกาจในเชิงต่อสู้ แต่ด้วยฝีมืออันเคยฝึกฝนมาบ้าง หญิงสาวก็ตัดสินใจว่าจะใช้ยุทธวิธีเก่าที่เคยเรียนรู้มา คือการขว้างมีด

ในระยะเมตรหนึ่งกว่าๆ ขณะที่ไอ้อสรพิษร้ายเห่าดงชันคอขึ้นทำท่าจะฉกอีก สาวผู้ดี ซึ่งหลบซุ่มอยู่หลังโขดหิน ก็ล่อเอาด้วยเสียง ตวาดแว้ดออกไปเสียงลั่น
ทำเอามันชะงัก หดคอหนี

และจังหวะนั้นเอง แม่สาวผู้ดีก็เสี่ยงขว้างมีดโบวี่ออกไป โดยกะจังหวะอย่างดีให้ฟันฉัวะเดียวถูกส่วนหัวขาดกระเด็น ใบมีดยาวเจ็ดนิ้วของโบวี่ประจำมือแฉลบลงฟันหินข้างตัวเห่าดงร้าย นั้นไม่เกินสิบเซนติเมตร เสียงดังเคร้งบาดหู แล้วกระเด็นไปตกบนท่อนหางของอสรพิษร้าย ซึ่งผงะแว้งขึ้นผลักเอามีดกระเด็นไปตกไกลไปอีกสอง – สามเมตร

หมดแล้ว อาวุธป้องกันตัวของหญิงสาว ในขณะนี้

เจ้าอสรพิษเลื้อยปราดเข้ามาชูคอห่างหญิงสาวไม่ถึงสามก้าว มันชูคอแผ่แม่เบี้ยสูงกว่าทุกครั้งเป็นการแสดงท่าจะฉกกัดอย่างเต็มกำลังอีกครั้ง หนุ่มจอมคาถาซึ่งพยายามบรรจุลูกปืนใส่แม๊กกาซีนรอช้าไม่ได้อีก เมื่อใส่ได้นัดเดียวก็รีบเสียบเข้าด้ามชักลางเลื่อนขึ้นลำและหลับหูหลับตาเล็งที่ส่วนหัวของเจ้าอสรพิษและลั่นไกโดยไม่ต้องใคร่ครวญทันที

เปรี้ยงงงง

เสียงปืนดังสนั่นขึ้นอีกครั้งหนึ่ง  และคราวนี้ไม่พลาดเพราะหัวของไอ้มัจจุราชร้ายผู้ไม่มีตีนแห่งป่าดงดิบ ซึ่งมีขนาดใหญ่เป็นที่สองรองจากจงอางไพร ก็สะบัดวูบ หัวขาดกระจุยไปด้วยอำนาจกระสุนฉีกทำลาย

ทั้งหมดเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชั่วระยะไม่ถึงสองนาที แต่ช่างยาวนานยิ่งนักสำหรับสองคน

ร่างเหยียดยาวของเห่าดงตัวดำปลาบนั้น สั่นพลิ้วแว้งกระตุกอยู่ด้วยอาการสะปัซซั่มของระบบประสาท เลือดทะลักฟูมจากหัวอันขาดกระจุยกระจายนั้น  มันดีดดิ้นคั่นกลางอยู่ตรงหน้าของสาวผู้ดีกับหนุ่มจอมคาถาฝั่งละไม่ถึงเมตร

"บทจะยิงโดน ก็โดนโดยไม่ต้องเล็ง เฮ้อ...." เขาพึมพำในใจ

และจอมคาถาหนุ่มยังคงถือปืนสองมือจ้องอยู่เช่นนั้นเพราะยังไม่คลายอาการตื่นเต้นตึงเครียด ข้างฝ่ายสาวผู้ดียังมีสีหน้าท่าทีดูตระหนกตกใจ เหงื่อโซมจนใบขาวหน้ามัน จนกระทั่งแน่ใจว่าเจ้างูร้ายสิ้นฤทธิ์เขาผ่อนลมหายใจออกมาแรงๆและลดอาการเกร็งของกล้ามเนื้อพร้อมลดปืนสั้นลงก่อนจะเก็บเข้าซองข้างเอว ขณะสาวผู้ดีก็เซไปพิงต้นไม้ใหญ่เป่าปากถอนหายใจอย่างหนักหน่วงและเอามือทาบอก

"ฟู่ววว...นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว กว่าจะยิงโดนได้นะ เล่นเอาคาบลูกคาบดอกเชียว จะยิงโดนตั้งแต่แรกไม่ได้หรือไงย่ะ หรือกลัวว่ามันตื่นเต้นไม่พอ...งูบ้านี่ก็เหลือเกิน ทำไมถึงได้ดุร้ายเจ้าเล่ห์ผิดปกติวิสัยนัก แถมยังสู้สุดใจขาดดิ้นเลยไม่ยอมถอยไปง่ายๆ เฮ้อ...ให้ตายสิ อย่าได้เจออีกนะ" หญิงสาวบ่นยาว

จากนั้นก็เสยผมซึ่งเคลียอยู่บนหน้าผากและจะเข้าตาอยู่รอมร่อนั้นขึ้น แล้วก็ก้าวเดินข้ามซากงูมาอย่างเร่งรีบ ขณะคนอื่นๆในคณะต่างวิ่งกรูมาหน้าตาตื่น ครั้นขึ้นมาแล้วจึงได้เห็นซากไร้หัวของอสรพิษเห่าดงตัวกล้าที่จะเข้าฉกกัดพวกเขาและได้ถูกกระสุนปืนสั้นดับชีพ กองอยู่ พอทุกคนเห็นซากงูสั่นพั่บๆดีดดิ้นก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

"เป็นอย่างไรบ้างน้องริน โดนมันกัดหรือเปล่า?" พี่ชายใหญ่ถามอย่างห่วงใย

"มะ..ไม่จ๊ะ ปลอดภัยดี มันโดนนายหมอผียิงเสียก่อน แต่กว่าจะจัดการได้เล่นเอาเหนื่อย..."

หญิงสาวตอบคำถามไปง่ายๆเช่นนั้น พร้อมกับทรุดลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน ข้างฝ่ายเจ้าไซเมี่ยงรีบก้มลงเก็บมีดโบวี่ยาว ๗ นิ้วมายื่นให้หญิงสาวรับไปเสียบเข้าฝัก ส่วนคนอื่นๆมุงดูซากงูซุบซิบวิจารณ์กันต่างๆนานา

"ทำไมยิงหลายนัดนักหล่ะ พ่อหมอ แต่เห็นที่โดนมีแค่นัดเดียว" เจ้าไซเมี่ยงเอ่ยถาม

"ก็มันไม่ยอมอยู่นิ่งๆนี่หว่า ข้าไล่ยิงอยู่นานกว่าจะสำเร็จ ให้ไวแค่ไหนก็ไม่รอดมือข้าไปได้หรอก"

"แล้วพ่อหมอพลาดโดนมันฉกหรือเปล่า ไอ้เห่าดงนี่มันร้ายนะ เฉี่ยวๆก็โดนพิษมันได้"

หมอประจำคณะวิ่งหน้าตาตื่นมาตรวจดูอาการของทั้งสอง จากนั้นก็ยืนยันว่าอาการปรกติไม่ได้โดนพิษอะไรอย่างที่กังวล จากนั้นก็มองซากงูที่ถูกพวกกระเหรี่ยงเอาใบตองป่ามาห่อแล้วมองอย่างน้ำลายสอ

"ตัวใหญ่ขนาดหน้าแข้งอย่างนี้ เนื้อคงเยอะ ลาภปากแท้ๆ" เจ้าไซเมี่ยงยิ้มแก้มปริ

"งูบ้าอะไรก็ไม่รู้ เร็วชะมัดยาด แถมยังสู้สุดใจขาดดิ้นเลยให้ตายซิ" หนุ่มจอมคาถาบ่นกับพรานเส่ง

"ปกติถ้าเป็นงูเห่ามันก็เร็วเป็นธรรมดาอยู่แล้ว แต่ทำไมไอ้ตัวนี้มันผิดจากเขาไปก็ไม่รู้ นิสัยมันถึงได้กล้าสู้เอาขนาดนี้ ใจร้อนผิดไป ทั้งปกติแถบนี้ก็หางูยาก ถึงแม้จะมีซอกโพรงหินเยอะแยะ แต่เวลาข้าผ่านมาก็ไม่ค่อยจะได้เจองูเห่าสักที จะเจอก็พวกไอ้หลาม หรือถ้ามีพิษก็ไม่เกินสามเหลี่ยม"

"ช่างมันเถอะ ตอนนี้ฉันปลอดภัยแล้ว รีบๆเดินทางต่อเถอะ เราช้ามาโขแล้ว ถ้าหากเราไปล่าช้ากว่านี้ มันจะถึงบ้านกระเหรี่ยงตอนพลบค่ำ ซึ่งมันจะลำบากและฉุกละหุกเรื่องที่พัก"

หนุ่มจอมคาถาออกคำสั่งทันทีหลังจากพักให้สติสตางค์กลับมาแล้ว

สิ้นคำสั่งเฉียบขาดทุกคนแยกย้ายไปประจำที่เตรียมตัวออกเดินทาง

แม่สาวผู้ดียังคงนั่งหอบเบาๆสีหน้าซีดเผือดดูมีเลือดฟาดมากขึ้นหลังจากได้พักสงบสติอารมณ์โดยมีพี่ชายและเพื่อนรุ่นน้องนายทหารช่วยกันปลอบ  หนุ่มจอมคาถาคิดๆแล้วก็น่าสงสารเหมือนกัน ถึงจะปากร้ายขี้วีนเอาแต่ใจและถือตัวแค่ไหน สุดท้ายก็ซ่อนความอ่อนแอของผู้หญิงไม่ได้

ร่างสูงกำยำเดินเข้าไปหาใกล้ๆและเอ่ยถามเบาๆ "พอจะไปต่อไหวไหมครับ"

"ถ้าไปไม่ไหว นายจะทิ้งฉันไว้ที่นี่หรือเปล่าหล่ะ?" พอสติกลับมาก็พูดจาไม่เข้าหูทันที

"ใครจะใจร้ายขนาดนั้นเหล่าครับ ถ้าไม่ไหวจริงๆถึงหมู่บ้านกระเหรี่ยงพากลับมาส่งก็ยังไม่สาย เราเพิ่งเริ่มต้นเดินทางเท่านั้น และยังไม่รู้จะเจออะไรอีก ขนาดพรานชำนาญป่ายังบอกเลยว่า การเดินป่าแต่ละครั้งในเส้นทางเดิม ยังพบเจอเรื่องราวต่างๆไม่เหมือนเดิมเลย"

"เอาละๆฉันจะไม่เป็นตัวถ่วงแล้ว ไปก็ไป" บอกแล้วสาวผู้ดีก็ลุกขึ้นก้าวเดินฉับๆตรงไปยังรถจี๊ฟ

เมื่อทุกคนประจำที่พร้อมแล้วหนุ่มจอมคาถาก็โบกมือให้สัญญาณ "ออกเดินทางได้!"





เสียงฟ้าร้องครืน ๆ มาจากขอบฟ้าตะวันตก แสงแดดที่แผดเผาจ้ามาตลอดวัน เริ่มจะหม่นมัวไป อากาศที่ร้อนอยู่แล้วกลับร้อนระอุหนักขึ้น เป็นสัญญาณบ่งบอกถึงเวลาแห่งพายุฝน

 ท้องฟ้าที่เมื่อครู่ยังสดใสสูงลิ่ว บัดนี้มีเมฆดำทะมึนเคลื่อนตัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ สีเทาดำของก้อนเมฆ มองดูแล้วเหมือนภูตผีปีศาจโผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้า ไม่นานหลังลมกระหน่ำแรงพระพิรุณก็โปรยปลายลงมาสู่ผืนป่า

บนเส้นทางในร่องเขาแห่งป่าใหญ่ในเทือกเขาหุบเสือร้อง ขบวนรถล่องไพร ขับไล่ตามกันมา ใต้ป่าซางมีต้นที่ล้มพาดขวางเป็นระยะน้ำค้างจากใบซางโปรยปรายลงมาไม่ขาดเม็ดยามหลังคารถเฉียดผ่าน ท้องฟ้าเบื้องบนมืดครึ้ม ถนนหลังฝนตกชุ่มแฉะเป็นแอ่งหลุมโคลนน้ำป่าเจิ่งนองเอ่อล้น ไหล่ทางบางช่วงกัดเซาะจนตลิ่งพังเว้าเข้ามากว่าครึ่งค่อน แลลิบๆเห็นก้นเหวมีป่าไผ่อยู่ข้างล่างยามเหลือบมองลงไปดูน่าหวาดเสียว

คนขับรถมีความชำนาญเหยียบคันเร่งเต็มที่ล้อบดโคลนกระจายด้วยเกียร์อัตโนมัติ ๔ จังหวะส่งพลังให้ล้อทั้งสี่หมุนกระชากรถให้พุ่งไปข้างหน้าสาดโค้งผ่านเส้นทางคับขันชั่วไม่กี่อึดใจรถคันขับไล่กันติด ๆ กระดอนขึ้นลงเนินสูงต่ำลูกระนาด เจอธารน้ำป่าขวางหน้า รถแหวกฝ่าสายน้ำกระเซ็นสูงหลายเมตร

"โอ้ย!!..ช่วยขับให้มันเบา ๆกว่านี้ได้มั้ย!?โอ้ย...เวียนหัวจะตายอยู่แล้ว!"

"นี่มันหน้าหนาวแล้ว ฝนป่าอะไรมาตกเอาช่วงนี้วะ!"

เสียงร้องโวยวายของเจ้าสัน เจ้าไซเมี่ยงและบรรดาลูกหาบดังโหวกเหวก ทั้งคนทั้งรถต่างโคลงเคลงไปมาเพราะสภาพหนทางมันไม่อำนวย ส่วนคนขับรถกระแทกเปลี่ยนเกียร์ไวมาก คนขับรถพยายามควบคุมรถไปตามเส้นทางคดเคี้ยวและลื่นด้วยความเร็วสม่ำเสมอ แรงเขย่าไม่หยุดทำเอาสาวผู้ดีมึนเมาจนต้องชะโงกหน้าผ่านช่องกระจกอาเจียนจนหน้าซีดหน้าเซียว และไม่นานหนุ่มใหญ่และสหายเจ้าสำอางก็กลั้นไม่ไหว ทั้งสองยื่นใบหน้าออกไปอาเจียนแข่งกับหญิงสาว
จนกระทั่งไม่มีอะไรหลงเหลือจะให้อาเจียนทั้งสามก็กลับมานั่งผิงผนังรถหอบหายใจราวจะขาดใจตาย พรานเส่งส่งกระบอกน้ำให้ทั้งสามดื่มกลั้วคอบ้วนทิ้งก่อนจะดื่มเพิ่มความสดชื่นให้ตัวเอง คนขับคงจะเห็นใจจึงพยายามขับให้ช้าลงและนิ่งที่สุดแต่ก็แทบเป็นไปไม่ได้ในทางที่ประหนึ่งแรลลี่มหาโหดเส้นนี้

หนุ่มจอมคาถาเองก็คิดไม่ถึงที่จะมาเจอสภาพหนทางเช่นนี้ พักเที่ยงอยู่ดีๆฝนผิดฤดูก็กระหน่ำลงมาอย่างหนักจนเส้นทางมีสภาพอย่างที่เห็น น้ำท่วมเป็นแอ่งสภาพถนนที่เป็นดินปนโคลนเละเทะจนแทบเป็นบ่อโคลน

"พี่ชายคะ ชะ..ช่วยบอกคนขับ ให้เบา..กว่านี้หน่อยได้ไหมคะ..." น้ำเสียงของสาวผู้ดีแหบพล่าใบหน้าซีดขาว

หนุ่มจอมเวทย์มองแล้วอดสงสารไม่ได้จึงปลอบไปว่า "อดทนเอาหน่อยนะครับคุณหญิง คุณชายใหญ่และคุณดนัยด้วย ผมถามลุงเส่งแล้ว พ้นเนินข้างหน้าเราจะเข้าสู่เส้นทางที่สะดวกกว่านี้ โชคไม่ดีที่ฝนตก เช้านี้ก็ยังปรอย ๆอยู่เลย ดินมันอุ้มน้ำไว้มากทำให้ทางมันลื่นจะขับช้าก็ไม่ได้ต้องรักษารอบเครื่องยนต์เอาไว้  ไม่งั้นไม่มีแรงส่งข้ามเนินไม่ได้แน่"

"จริงนะ นะ..นายหมอ..ผะ..ผี... ขะ...ข้างหน้า แน่นะ" คนถามแค่นเสียงตาเบิกกว้างแบบว่าลมจะใส่

"ทนเอาหน่อยครับ ถนนอย่างนี้ ใครมาครั้งแรกก็เป็นอย่างนี้ทุกคนแหล่ะ"

ไม่ทันขาดคำ พลขับหักพวงมาลัยรถหลบหลุมและตอไม้เบี่ยงซ้ายหลบขวา คนข้างในถึงกับหวีดร้องสุดเสียงไปตามแรงเหวี่ยง ราวกับนั่งรถไฟเหาะตีหลังกา
คนที่อาเจียนก็อาเจียนสำรอกเอาของเก่าออกมาส่งกลิ่นชวนคลื่นเหียนไปทั้งรถแล้วก็ตามมาด้วยเสียงแหลมปรี๊ดของผู้หญิงดังรบกวนโสตประสาทไม่แพ้กัน เกิดความปั่นป่วนภายในห้องโดยสารเกินจะหยุดได้แล้ว

"จอด! จอดรถ!" หญิงสาวตะโกนสุดเสียง คนขับรถตกใจเสียงเสียดแก้วหูเบรกแทบหัวทิ่ม

พอเปิดประตูออกมาได้สาวผู้ดีถึงกับวิ่งไปอาเจียน หนุ่มจอมคาถาและพรานเส่งตามไปประกบอยู่ข้างๆระวังภัย บรรดารถที่ตามหลังมาจอดตอเรียงราย ทอดสายตามองไปเห็นลูกหาบหลายคนอาเจียนโอ๊กอ๊ากมีเพื่อนๆช่วยลูบหลัง หนุ่มจอมคาถาเองเห็นไม่มีใครสนใจก็เลี่ยงเดินไปทางต้นไม้ต้นหนึ่ง มองซ้ายมองขวาปลอดสายตาคนก็ยื่นหน้าเข้าพุ่มไม้ไปอาเจียนออกมาโอ๊กใหญ่เพราะกลั้นมานาน ที่ต้องทนไว้เพราะกลัวจะเสียฟอร์ม

เงยหน้ากลับมามีกระบอกน้ำยื่นให้พร้อมรอยยิ้มของพรานเส่ง "ล้างคอก่อน ข้าเข้าใจเอ็งวะ"

"ขะ..ขอบใจ" เขารับกระบอกน้ำมาอย่างเขินๆกลั้วคอและบ้วนทิ้งล้างปากก่อนจะยกดื่ม

กลับมานั่งในรถอีกครั้งถึงกับยิ้มไม่ออกกลิ่นน้ำย่อยในกะเพราะอาหารของคนยังคลุ้งอยู่เลย เจอของจริงแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันรู้สึกขยักขย่อนปั่นป่วนในกระเพาะอาหารแต่จำต้องฝืนทนเอาไว้ พลขับเข้าเกียร์เหยียบคันเร่งเดินหน้ากันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไปไม่เร็วนักเส้นทางกลางป่าถูกน้ำเซาะจนเป็นร่องรูปตัววี ต้องขับแบบประคองจึงผ่านช่วงนี้ไปได้ นั่งมาสี่ชั่วโมงเส้นทางที่หนักหนาที่สุดได้ผ่านมาแล้ว ช่วงหลังนี้รถวิ่งลงเนินห้อลิ่วเลาะเลียบเชิงเขามาตลอดทิ้งป่าที่มีต้นไม้สูงใหญ่ไว้เบื้องหลัง

ไหล่ทางชันลงไปเป็นไร่ข้าวโพดร้างกว้างสุดลูกหูลูกตา เส้นทางคดเคี้ยวผ่านไร่พวกนั้นช่อรวงสีม่วงของหญ้าคอมมิวนิสต์ที่ขึ้นรกจนคลุมมิดทาง จากที่เงียบไปนานคนที่นั่งเบาะหลังพูดถามขึ้นว่าที่ผ่านมาเป

[่jub2520]

::WooWoo::ไม่ทำให้ผิดหวังเลย สนุกเร้าใจ

[tacklove]

ผมรอเรื่องนี้มาตลอดเลยครับ เอามาลงอีกนะครับท่าน

[busohsensen]

รอตอนต่อไปครับ 

[Pokata_CH PKTCH]

ขอบคุณครับ

[tampaidoo]

เนื้อเรื่องตื่นเต้น เร้าใจมาก....

[หมวย เเซ่เนี้ย]

ติดตามผลงานของคุณมานาน จนจำไอดีสมัครอันเดิมไม่ได้ เลยต้องมาสมัครใหม่แล้วก็มานั่งเปิดอ่านใหม่  อ่านกี่ครั้งก็ไม่ผิดหวัง  ขอบคุณทุกผลงานของคุณนะค่ะที มาลงให้อ่านกัน

[suriyamahajit]

เข้าป่าน่าสนุกน่าจะมีต่อ