หลง#1
 
............"พี่ต้องการนะหวาน"ชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มอ้อนวอนกับหญิงสาวในชุดนักศึกษาที่นั่งอยู่ข้างๆ"หวานไม่ใช่เด็กอมมือแล้วนะ แล้วพี่ก็ต้องการของจริงผู้หญิงจริงๆ"
"หวานยอมไม่ได้หรอกค่ะ มันน่าละอาย พ่อกับแม่ของหวานต้องเสียใจแน่ๆถ้าหวานทำอย่างนั้น" กมลวรรณรีบสั่นศีรษะปฏิเสธหญิงสาวคบหาเป็นแฟนธวัชชัยมานานแล้วเธอเป็นเพื่อนสนิทกับมยุรินทร์น้องสาวของธวัชชัยมาตั้งแต่ยังเป็นนักเรียนจึงมักจะมาหา มยุรินทร์ที่บ้านอยู่เสมอ ด้วยความน่ารักสดใสของหญิงสาวทำให้ธวัชชัยตัดสินใจจีบเธอจนเป็นแฟนกันตั้งแต่ที่เธอยังเป็นนักเรียนตอนนี้เขาได้เป็นอาจารย์สอนในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งส่วนกมลวรรณก็เอ็นติดเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกัน
         บ้านของธวัชชัยเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่แต่เขาก็เช่าอพาทเมนท์เป็นที่พักอีกแห่งหนึ่งเพื่อความสะดวกเพราะคิดว่าถ้าวันไหนทำงานดึกจะได้ไม่ต้องเสียเวลาขับรถกลับบ้านแล้วอีกอย่างธวัชชัยก็ต้องการใช้อพาทเมนท์นี้เป็นที่พลอดรักกับสาวๆของเขาด้วยธวัชชัยเป็นคนเจ้าชู้ ชอบจีบผู้หญิงทีละสองสามคน แต่อาศัยว่าสับรางเก่งจึงเอาตัวรอดไปได้ตลอดเขาเป็นคนรูปหล่อ มีเสน่ห์ บุคลิกและคารมดี จึงหาสาวๆได้ไม่ยากแต่กับกมลวรรณแล้วเธอไม่เคยจะยอมใจอ่อนไปกับเขา เด็กสาวยอมให้เขาทำบางอย่างกอดและจูบกัน... บางครั้งเธอก็ยอมให้เขาถอดเสื้อของเธอออกหรือแม้กระทั่งถอดเสื้อยกทรง แต่เธอก็ไม่ยอมให้เขาถอดอะไรไปมากกว่านี้
"พ่อแม่ของหวานจะไปรู้ได้ยังไง มันเป็นเรื่องธรรมชาตินะไม่ใช่เรื่องน่าอายเลย ใครๆเขาก็ทำกันทั้งนั้นแหละ ให้ตายซิหวานหวานน่าจะดูเพื่อนคนอื่นๆบ้าง..."
"มันยังไม่ถึงเวลาค่ะ"
"แล้วเมื่อไหร่ล่ะ"
"ก็วันที่เราแต่งงานกันไงคะ" เด็กสาวตอบหน้าแดงระเรื่อ
ธวัชชัยหัวเราะลั่นกมลวรรณมองด้วยความสงสัย คิดไม่ถึงว่าเขาจะหัวเราะ ธวัชชัยกระโดดลุกจากเตียง
"ถึงเวลากลับบ้านแล้วหนูน้อย"
กมลวรรณโล่งอกเธอคิดว่าเขาคงละพยายามที่จะพาเธอขึ้นเตียงก่อนแต่งงานไปแล้วแต่เมื่อเขาไม่ได้มาหาเธอตามนัดในวันถัดมา เธอก็เริ่มเป็นห่วงเธอตามหาเขาอีกสองวันก็ไม่เคยเจอ ไม่เคยเลยที่เขาจะห่างหายจากเธอไปอย่างนี้ด้วยความว้าวุ่นทำให้เด็กสาวไปหาเขาที่อพาทเมนท์กมลวรรณหน้าแดงเมื่อเห็นเขายืนขวางประตู เสื้อไม่ได้สวมซ้ำยังรูดซิบกางเกงไม่เสร็จด้วยซ้ำ
"ทำไมพี่เงียบหายไปล่ะคะ" เธอถามไม่ทันสังเกตว่าหน้าของเขาซีดเผือดไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอ
"พี่..พี่ มีธุระ" เขาพูดตะกุกตะกักแล้วก็มีเสียงหัวเราะของผู้หญิง สักครู่หนึ่งผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกมากมลวรรณเห็นเธอเป็นเด็กสาวหน้าตาสวยคม ร่างคลุมด้วยผ้าปูที่นอนเธอกอดธวัชชัยจากด้านหลัง มองกมลวรรณ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียน
"กลับมาที่เตียงเถอะค่ะอาจารย์ เรามีภารกิจที่ต้องสะสางอยู่นะเดี๋ยวหนูก็เฉาแย่ซิคะ"
กมลวรรณใจหายวาบหน้าของเธอซีดเผือด ตาจ้องมองเขาเขม็ง
"...ก็พี่มันเป็นผู้ชายนี่" ธวัชชัยก้มหน้าตอบเบาๆ
กมลวรรณกลับบ้านในทันทีเธอหยุดเรียนไปสองวัน และเอาแต่ร้องไห้อยู่ตลอดเวลา จนเริ่มทำใจได้เธอจึงกลับไปเรียนอีกครั้ง แต่สมองยังเต็มไปด้วยความว้าวุ่น และใจลอยอยู่ตลอดเวลาจนเรียนไม่รู้เรื่องเลย
.. . . . . . . . . . . . . .
"หวาน หวาน..."
กมลวรรณสะดุ้งหันไปมองก็เห็นเด็กสาวในชุดนักศึกษายืนอยู่ข้างๆ
"อ้าว ยุ้ยมาเมื่อไหร่เนี่ย"
"เป็นอะไรไปหวาน ยุ้ยเรียกตั้งหลายครั้งแล้ว... ทำไมใจลอยจังเลย"
"ไม่...ไม่มีอะไร"
"ต้องมีสิ..ต้องมีแน่ๆ หวานไม่เคยใจลอยแบบนี้" ยุ้ยพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง"มีเรื่องกลุ้มใจอะไรก็บอกยุ้ยเถอะ หรือไม่เห็นยุ้ยเป็นเพื่อน"
กมลวรรณจ้องมองเพื่อนสาวเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางที่แสดงถึงความห่วงใยอย่างแท้จริง ทำให้เธอตื้นตันใจในที่สุดเธอก็ตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมด ยุ้ยนั่งฟังอย่างเงียบๆจนจบ จึงเริ่มพูด
"หวานเลิกคบกับอาจารย์ธวัชชัยเถอะ"
"อะไรนะ"
"ยุ้ยพูดจริงๆนะ"
"ทำไม"
"อาจารย์ธวัชชัยเป็นคนเจ้าชู้ หวานเป็นคนซื่อตามเค้าไม่ทันหรอกหวานไม่เหมาะกับเค้า"
"แต่...แต่นี่เพิ่งครั้งแรกเองนะ เค้าอาจจะพลาดไป"
"ไม่ใช่ครั้งแรกหรอก" ยุ้ยตอบ "เขาจีบไปทั่วแหละแต่เค้าไม่จีบต่อหน้าหวานเท่านั้นเอง นักศึกษาที่หน้าตาดีน่ะโดนเขาจีบกันทั้งนั้นบางคนก็ยอมนอนกับเขา... หลายคนด้วย"
"ยุ้ยรู้ได้ยังไง"
ยุ้ยถอนหายใจ"เพราะเค้าก็เคยจีบยุ้ยด้วยน่ะซิ แต่ยุ้ยไม่เล่นด้วยเค้าเลยหันไปจีบยัยแนนแทน แม่นั่นน่ะอยากได้เค้าจนตัวสั่นยุ้ยไม่แปลกใจหรอกที่รู้ว่ายัยแนนนอนกับเค้า"
"แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าพี่ชัยจะนอนกับคนอื่นด้วย"
"อย่าคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยเลยลองจีบไปทั่วแบบนี้คนไหนยอมมันก็เอาทั้งนั้นแหละ" ยุ้ยดุแต่พอเห็นสีหน้าที่ซีดเผือดของเพื่อน เธอก็สงสาร รีบปลอบโยนอย่างนุ่มนวล
"หวานตัดใจเถอะนะ เค้าไม่เหมาะกับหวานจริงๆ คบกันต่อไปมีเต่จะเสียใจ"
"หวานทำไม่ได้หรอกยุ้ย หวานรักเค้ามากจริงๆหวานต้องตายแน่ๆถ้าต้องเลิกกับเค้า"
"ถ้ายังงั้นยุ้ยจะบอกอะไรให้ ยัยแนนยังไม่เท่าไหร่หรอก ต้องพี่แพมซิน่ากลัวรู้มั๊ยว่าอาจารย์กำลังจีบเค้าอยู่"
"พี่แพมคนไหน หวานไม่เห็นรู้จักเลย" เด็กสาวเอ่ยอย่างงุนงง
"ตายจริง ไม่รู้จักได้ไง เค้าออกจะดัง พี่แพมก็รุ่นพี่ปี4 ไงจะจบอยู่แล้วสวยสุดๆเลยรู้มั๊ย"
"แล้วหวานไม่สวยหรือ" กมลวรรณถามเสียงเครือ
"เปล่าๆ หวานน่ะสวยอยู่แล้ว แต่สวยน่ารักใสๆแบบเด็กๆน่ะ" ยุ้ยรีบปลอบเมื่อเห็นเพื่อนทำท่าจะร้องไห้ "แต่พี่แพมน่ะสวยแบบเซ็กซี่น่ะอยากรู้จะพาไปดู"
"ไม่..ไม่ดีกว่า"
"เถอะน่า จะได้รู้จักคู่แข่งไง"
.. . . . . . . . . . . . . .
"เห็นมั๊ย พี่แพมน่ะ สวยอย่างที่ยุ้ยบอกเลยใช่มั๊ย"
กมลวรรณตาแดงก่ำรู้สึกเสียใจอยากจะร้องไห้เมื่อเห็นธวัชชัยกำลังยืนคุยอยู่กับนักศึกษาสาวรุ่นพี่เธอเป็นคนสวยมากจริงๆ ทั้งดวงตา จมูก ปากพอเหมาะพอเจาะ ผิวพรรณดีจริงอย่างที่ยุ้ยพูดทุกอย่าง เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ธวัชชัยจะนอกใจเธอจริงๆ
"มาเถอะ ไปทักทายคู่แข่งกันหน่อย" ยุ้ยพูด
"อย่าเลย..กลับดีกว่า" กมลวรรณร้องห้ามแต่ยุ้ยก็ฉุดเพื่อนไปจนได้
ธวัชชัยกำลังยืนคุยอยู่กับแพมอย่างเพลิดเพลินเขายืนหันหลังให้กับสองสาว จึงไม่รู้ตัวว่ารถไฟกำลังจนชนกันอย่างจังแล้ว
"สวัสดีค่ะอาจารย์" ยุ้ยตะโกนทัก
ธวัชชัยหันกลับมาแล้วก็สะดุ้งเมื่อเห็น กมลวรรณยืนตาแดงก่ำอยู่ตรงหน้า
"อ้าว หวานมาได้ยังไง"
"ก็อาจารย์นัดพวกเราไปกินข้าวไม่ใช่หรือคะ" ยุ้ยแกล้งพูด
"เอ๊ะ" แพมที่จับตามองอยู่อุทานอย่างแปลกใจ "ใครกันคะอาจารย์ ไหนอาจารย์บอกจะไปดูหนังกับแพม ทำไมไปนัดคนอื่นอีก"หญิงสาวเอ่ยอย่างไม่พอใจ ตาคมวาวสำรวจสองสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"เอ้อ..สงสัยคงจะเข้าใจผิดกันน่ะ" ธวัชชัยเหงื่อแตกโซมหน้าสมองวิ่งเร็วจี๋เพื่อหาทางเอาตัวรอด"หวาน ยุ้ยเดี๋ยวเราไปคุยกันทางโน๊นดีมั๊ย" เขาหันกลับไปหาสองสาว
"คุยตรงนี้ก็ได้ค่ะ" ยุ้ยบอกแต่หวานนั้นรีบขัดเพราะทนดูท่าทางกระอักกระอ่วนของเขาไม่ได้
"ยุ้ยเค้าล้อเล่นน่ะค่ะพี่ ไปกันเถอะยุ้ย" พูดพลางฉุดแขนของเพื่อนเบาๆยุ้ยทำท่าจะไม่ยอม แต่หวานไม่สนใจหันหลังเดินไปก่อน ทำให้ยุ้ยต้องรีบเดินตามไป
"ใครกันคะอาจารย์ ท่าทางแปลกจัง" แพมถาม
"อ๋อ เพื่อนน้องสาวน่ะครับ" ธวัชชัยตอบอย่างโล่งใจที่รอดจากสถานาการณ์อึดอัดเมื่อครู่มาได้"รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไปดูหนังกันเถอะเสียเวลามากแล้ว" เขารีบเปลี่ยนเรื่องแพมนั้นถึงจะสงสัยในตัวสองสาว แต่เมื่อเขาไม่พูดเธอก็ไม่อยากเซ้าซี้ต่อยิ้มหวานให้ขณะที่เขาจูงมือเธอไป
กมลวรรณนอนร้องไห้เกือบทั้งคืนสิ่งที่เธอได้พบเห็นนั้นทำร้ายจิตใจเธออย่างรุนแรง โกรธธวัชชัย โกรธตัวเอง แล้วก็โกรธยุ้ยด้วยที่พาเธอไปเจอเรื่องแบบนี้...แล้วกมลวรรณก็เริ่มใช้ความคิดอาจจะเป็นเพราะความหวงตัวของเธอทำให้เขาเบื่อหน่ายเลยหันไปคบกับสาวอื่นเขาเป็นผู้ชายเลยคิดไม่เหมือนเธอ เมื่อเธอไม่ยอมเขาเลยต้องหาที่ระบาย...แต่ธวัชชัยเป็นของเธอ เธอยอมเสียทุกอย่างเพื่อให้เขาเป็นของเธอคนเดียว ดังนั้นกมลวรรณจึงก็ตัดสินใจที่จะทำบางอย่าง เธอจะให้สิ่งที่เขาต้องการ...เธอเชื่อว่าถ้าเธอให้ เขาจะต้องกลับมา..กลับมาเป็นของเธอคนเดียว...
ธวัชชัยเต็มไปด้วยความแปลกใจและตื่นเต้นเมื่อกมลวรรณนัดให้เขามาพบเธอธวัชชัยกำลังกลุ้มใจเพราะกลัวว่าเด็กสาวจะโกรธและเลิกรากับเขาถึงธวัชชัยจะมีผู้หญิงอื่น แต่คนที่เขารักที่สุดก็คือกมลวรรณเธอไม่เหมือนผู้หญิงอื่น กมลวรรณเป็นเด็กน่ารัก สดใส และเรียบร้อย...ผู้หญิงสวยๆเซ็กซี่นั้นมีเกลื่อน แต่ส่วนใหญ่มักจะยอมเขาง่ายๆ แต่กมลวรรณไม่เคยยอมเธอบริสุทธิ์เหมือนเทพธิดา แต่แล้วเมื่อเธอบอกจุดประสงค์การมาทำให้เขาดีใจสุดขีดเพราะเขานึกว่าเธอจะโกรธที่เห็นเขานอกใจกลับกลายเป็นว่าเธอยินดีมอบสิ่งที่เธอหวงแหนที่สุดให้แทน
ธวัชชัยคว้ามือเธอครึ่งลากครึ่งจูงพาเธอตรงไปยังอพาทเมนท์ของเขาทันที เธอไม่เคยสูบบุหรี่แต่เขาก็สอนให้เธอสูบ กมลวรรณดูตื่นเต้นมากสีหน้าแดงระเรื่อเต็มไปด้วยความเอียงอายตัวของเธอสั่นเหมือนกระต่ายตัวเล็กๆที่หนาวเหน็บอยู่กลางสายฝนซึ่งสร้างความตื่นเต้นเร้าใจให้เขาอย่างยิ่ง
เขาถอดชุดนักศึกษาของเธอออกทีละชิ้นอย่างช้าๆปากก็เอ่ยชมความงามของเธอไม่หยุด เขาอุ้มร่างบอบบางของเธอไปนอนบนเตียงแล้วก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเอง เธอนอนหลับตาอยู่บนเตียง หายใจหนักๆหายใจแทบไม่ทันเพราะความตื่นเต้น ในที่สุดเธอก็ลืมตามองเพราะความอยากรู้อยากเห็นกมลวรรณเคยเห็นเขาในแบบเกือบจะเปลือยมาหลายครั้งแล้วแต่มันเป็นกางเกงอาบน้ำที่เขาสวมเวลาไปว่ายน้ำ ต่างจากตอนนี้...เขาสวมเสื้อผ้าครบชุด และเริ่มถอดมันออกทีละชิ้น เสื้อของเขาก่อนจากนั้นซิบกางเกงก็ถูกรูดลงมา เขาเดินตรงมาหาเธอ
กมลวรรณหายใจระรวยมองคนที่เธอรักในสภาพเปลือยเปล่าทั้งตัว ใจเต้นระทึกด้วยความตื่นเต้นและออกจะกลัวอยู่มาก เธอเคยเห็นสิ่งนี้มาแล้วแต่มันอยู่ในหนังสือหรือจอคอมพิวเตอร์ ซึ่งไม่ได้ทำให้เธอตื่นกลัวขนาดนี้แต่เจ้าสิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้นมันต่างไปมาก มันมีชีวิตชีวาและดูเหมือนมันจะจ้องมองเธอด้วย คงเพราะเธอบ่ายเบี่ยงมาตลอด เลยทำให้มันโกรธจนพองตัวเหมือนอาวุธร้ายกมลวรรณกลัวจนใจสั่นหวิว

กมลวรรณไม่น่าคิดสั้นแบบนั้นเลย คนอื่นก็มีจวยอีกตั้งหลายอัน จะไปยึดติดอะไรกับอันนั้น