คุยเรื่อยเปื่อย

ปิดโหวตตอนที่หกแล้วนะครับ นับคะแนนรวมจากสองบอร์ดแล้ว
ผลก็คือให้ดึงเชิงไว้ก่อน

อ่านแล้วอย่าลืมโหวตทางเลือกในตอนต่อไปกันด้วยนะครับ

Choice ตอนที่ 7 – รอดตัว
............................................
Assasin008 2016-08-19


        "แป้งอย่าพูดล้อเล่นแบบนี้ ไม่ดีหรอกนะ"

        ผมเลือกที่จะไม่ตอบรับแล้วก็ไม่ปฏิเสธ แต่เลือกที่จะดึงเชิงดูสถานการณ์ไปก่อน เพราะว่ายังไม่แน่ใจสักเท่าไหร่ว่าเรื่องราวเป็นมายังไง ความจริงผมคิดว่าจะใช้แว่นวิเศษจัดการถามความจริงจากแป้งด้วยซ้ำ แต่พอมาคิดอีกทีแล้วมันก็เสี่ยงไปหน่อย

        ถ้าแป้งเข้าหาผมเพราะโบกี้ ผมไม่เชื่อว่าเธอจะกล้าชวนผู้ชายเข้ามาอยู่ในห้องสองต่อสองแบบไม่มีแผนรับมือ เช่นถ้าเกิดผมหื่นปล้ำเธอขึ้นมาจะเป็นยังไง อย่างน้อยถ้าแป้งวางแผนไว้ เธอก็อาจจะมีใครสักคนที่ช่วยเธอได้ซ่อนอยู่แถวนี้ เช่นในตู้เสื้อผ้า หรือไม่ก็รออยู่ข้างนอกห้อง

นอกจากเรื่องคนช่วยแล้ว ถ้าหากผมใช้ความสามารถของแว่น แล้วความจำแป้งเกิดขาดหายไปช่วงหนึ่ง แบบนี้ถ้าหากโบกี้ไม่สงสัยขึ้นมาก็คงจะแปลกเกินไป ผมเลยยังไม่กล้าใช้แว่นแต่เลือกที่จะรอเวลาที่เหมาะสมกว่านี้ก่อน

        "เปล่านะ เราไม่ได้พูดเล่นเสียหน่อย หรือว่าเราไม่สวยพอในสายตาหนุ่ม หนุ่มเลยไม่อยากเป็นแฟนกับเรา"

        ผมพยายามพูดดึงเชิงแล้วมองไปรอบห้อง เผื่อว่าอาจจะมีใครซ่อนอยู่ หรืออาจจะมีกล้องคอยถ่ายพฤติกรรมของผมเอาไว้ เพราะทุกอย่างมันเป็นไปได้ทั้งหมด ถ้าเป็นไปได้ผมคงไม่เสี่ยงให้เสียค่าโง่ แต่แป้งดูจะพยายามเดินคาดคั้นเอาคำตอบจากผมให้ได้ ตอนนี้เธอกำลังมองผมตาแป๋วจนผมประหม่าไม่กล้าสบตาและพูดตอบเธอไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

        "ไม่ ... ไม่ใช่แบบนั้น ... แป้งสวยน่ารักออก ... แต่ ... เอ่อ ..."

        "แต่อะไรล่ะหนุ่ม หรือคิดว่าเราโกหกเหรอ"

        "เปล่า ... คือ จะพูดยังไงดีล่ะ"

        ท่าทางของแป้งทำให้ผมยิ่งประหม่า ถ้าพูดกันจริง ๆ แล้ว ผมก็ไม่ค่อยประสีประสาเรื่องผู้หญิงสักเท่าไหร่ พอมาเจอผู้หญิงสวยน่ารักแสดงท่าทีแบบนี้ หัวใจของผมก็เต้นแรงจนหน้าผมร้อนวูบแทบทำตัวไม่ถูก

        "คิก คิก น่ารักจัง หน้าแดงเลย หนุ่มยังไม่มีแฟนใช่หรือเปล่า เห็นอยู่ในห้องเรียนก็ดูนิ่ง ๆ เรียบร้อย"

        "ยัง... ยังไม่เคยมี ..."

        ยิ่งคุยผมก็ยิ่งรู้สึกประหม่า แป้งดูจะแตกต่างกับโบกี้เยอะในแง่นิสัย โบกี้จะค่อนข้างเงียบจริงจัง ส่วนแป้งจะออกแนวพูดเก่งและดูเหมือนจะกล้าแสดงออกมากกว่า

        "หือ แปลกดีนะ อยู่มหาลัยแล้วแต่ยังไม่เคยมีแฟน หรือว่าที่จริงแล้วหนุ่มเป็นเก้งกว้างชอบไม้ป่าเดียวกัน"

        "เฮ้ย ไม่ใช่ เราไม่ใช่เกย์นะ"

        "แหม แหม ไม่ต้องร้อนตัวขนาดนั้นก็ได้ เราแค่หยอกเล่นหรอก เกย์ที่ไหนจะเป้ากางเกงตุงตอนแอบมองเราแบบนี้"

        แป้งพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคักยกใหญ่ ผมเลยยิ่งหน้าแดงทำอะไรไม่ถูกเข้าไปอีก ดูเหมือนว่าเธอจะแอบสังเกตเห็นตั้งแต่แรกแล้วว่าผมแอบมองนมมองขาเธอจนเป้ากางเกงตุง แต่ผมก็นึกไม่ถึงว่าเธอพูดเปิดเผยตรงไปตรงมาถึงขนาดนี้

        "อ่ะ งั้นถามตรง ๆ นะ หนุ่มก็ต้องตอบเราตรง ๆ ด้วยล่ะ หนุ่มคิดว่าเราสวยหรือเปล่า"

        "... สวยซิ"

        ผมลังเลไปวูบหนึ่งไม่แน่ใจว่าควรตอบแบบไหนดี แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจตอบไปตามตรงอย่างที่เธอบอก และมันก็เป็นความจริง แป้งเป็นคนสวยคนหนึ่ง ถึงจะไม่ได้สวยที่สุดแต่ก็ถือว่าสวยมากในระดับหัวแถว

        "เหรอ ... แล้วทำไมหนุ่มไม่ค่อยแอบมองเราเหมือนผู้ชายคนอื่นเลยล่ะ หรือว่าเราสวยไม่พอให้หนุ่มสนใจ"

        แป้งยิ้มน้อย ๆ แล้วถามโพล่งมาในแบบที่ผมไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไง อันดับแรกเลยก็คือผมไม่ค่อยได้มองแป้งจริง ๆ อย่างที่เธอว่า เพราะผมมัวแต่มองโบกี้ แต่คำถามก็คือ ทำไมแป้งถึงได้สนใจจดจำด้วยว่าผมไม่ได้มองเธอ หรือว่าเธอจะรู้อะไรมากกว่าที่ผมคิด

        "เอ่อ ... คือว่า ... จริง ๆ ก็มีแอบมองบ้างนะ"

        ผมอ้ำอึ้งตอบไม่ถูก ไม่รู้จริง ๆ ว่าควรจะตอบว่ายังไง แถมตอนนี้แป้งยังนั่งมองหน้าผมนิ่งเหมือนจะคาดคั้นเอาคำตอบ ผมเลยพูดโกหกถ่วงเวลาออกไปก่อน

        "เอ๋ จริงเหรอ ทำไมเราไม่เห็นรู้เลยว่าหนุ่มแอบมองเราด้วย แอบมองเราตอนไหน"

        พอผมพูดโกหกออกไป แป้งก็ลืมตาโตแล้วพูดโพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงเหมือนดีใจ ผมเลยยิ่งอึ้งแล้วก็งงเข้าไปอีก ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องแสดงท่าดีใจอะไรแบบนี้ด้วย ถ้านี่เป็นแค่การแสดงละคร เธอก็คงจะสวมบทบาทได้แนบเนียนมาก

        "ส่วนใหญ่ก็ตอนเรียนที่มหาลัยน่ะแหละ"

        "เหรอ ... เราก็นึกว่าหนุ่มเอาแต่มอง ... เอ่อ ... แล้วยังไงต่อ แอบมองเราแล้วเป็นยังไงบ้าง"

        แป้งพูดประโยคยังไม่ทันจบก็ชะงักลงไป ผมกำลังตั้งใจสังเกตอาการของเธอเลยพอจะจับอะไรบางอย่างได้ เธอจะพูดว่าผมเอาแต่แอบมองใครบางคนแต่ชะงักไว้ก่อน ผมคิดว่าเธอเกือบจะหลุดชื่อโบกี้ออกมา แต่เจตนาที่จะหยุดเอาไว้ด้วยเหตุผลบางอย่าง และพอเป็นแบบนี้ผมก็ยิ่งเชื่อว่าแป้งน่าจะกำลังแสดงละครทดสอบนิสัยของผมอยู่

        "... เป็นยังไงเหรอ ... ก็สวยน่ารัก"

        "ไม่ใช่ เราหมายถึงว่าแอบมองเราแล้ว มีอารมณ์หรือเปล่า"

        แป้งแสดงสีหน้าอยากรู้ แล้วถามผมตรงเสียจนผมอึ้งอีกรอบ ผมไม่นึกเลยว่าเธอจะถามเรื่องแบบนี้กันแบบตรง ๆ

        "เอ่อ จะให้ตอบยังไงดีล่ะ"

        "ก็ตอบมาตรง ๆ ซิ มีอารมณ์ หรือไม่มีอารมณ์ แค่นี้แหละ"

        "... ก็ ... มีบ้างนิดหน่อย ..."

        ผมตอบแบบไม่เต็มเสียงเพราะรู้สึกประหม่าพอควร ส่วนแป้งพอได้ยินคำตอบของผมก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม เธอมองผมด้วยสายตาแปลก ๆ เหมือนคิดอะไรอยู่พักใหญ่ แล้วค่อยพูดขึ้นมาอีกครั้ง

        "แล้วตอนนี้ล่ะ ได้อยู่กับเราสองต่อสองในห้องนอน มีอารมณ์หรือเปล่า อยากทำอะไรเราหรือเปล่า"

        ผมอ้าปากค้างอึ้งพูดอะไรไม่ออกไปอีกรอบ ถ้าโบกี้เป็นเหมือนนางฟ้าที่ล่อให้ผู้ชายไปหลงรัก แป้งก็คงเป็นเหมือนนางมารน้อยแสนสวยที่คอยหลอกลวงปั่นหัวผู้ชาย  และปัญหาก็คือถึงผมจะคิดว่านี่เป็นแค่ละครฉากหนึ่ง แต่ผมก็ยังไม่รู้ว่าจะฉีกบทละครนี้ยังไง

        ผมนั่งนิ่งพยายามใช้หัวคิด ผมพยายามคิดว่าถ้าหากโบกี้แอบฟังอยู่ เธอจะอยากให้ผมตอบแบบไหนจึงจะดี ผมควรจะทำตัวเป็นพระเอกใสซื่อบริสุทธิ์บอกว่าไม่มีอารมณ์ หรือว่าผมควรจะตอบไปตามความจริงว่าผมกำลังมีอารมณ์จนควยโด่อยากฟันแป้งจะแย่ หรือว่าผมจะลองคิดหาทางตอบแบบอื่น

        "ว่าไงล่ะ ทำไมเงียบไป ถ้าตอบถูกใจเดี๋ยวมีรางวัลให้ด้วยนะ"

        แป้งมองผมตาเป็นประกายแล้วยิ้มหว่านเสน่ห์ ผมกลืนน้ำลายลงคอดังอึกเพราะว่าเธอขยับโน้มตัวมาทางผมจนคอเสื้อนักศึกษามันเปิดออกให้ผมมองเห็นเนื้อขาวโพลนลึกลงไปเกือบถึงยกทรง

        "... พูดกันตามตรงเลยนะแป้ง ... แป้งเป็นคนสวยมีเสน่ห์ ผู้ชายทุกคนถ้าได้ใกล้ชิดแป้งถ้าไม่มีอารมณ์ก็ไม่ใช่ผู้ชายแท้แล้ว เราเองก็เหมือนกันพอได้มองแป้งเราก็มีอารมณ์ แต่เราว่าเลิกคุยเรื่องนี้ดีกว่า เพราะว่าเรามีคนที่เราแอบชอบอยู่แล้ว เราไม่รู้นะว่าแป้งแค่ล้อเล่นหรือจริงจัง แต่ว่าเราคงรับน้ำใจแป้งไม่ได้หรอก"

        ผมหยิกขาตัวเองแล้วตัดสินใจพูดในสิ่งที่คิด อย่างแรกเลยก็คือผมไม่ปฏิเสธว่าแป้งมีเสน่ห์จนผมมีอารมณ์ แต่ผมก็ยังมีสติพอที่จะสวมบทบาทพูดให้ตัวเองดูดี อย่างน้อยถ้าโบกี้หรือใครแอบฟังอยู่ก็น่าจะสร้างภาพที่ดีให้ผมได้มากกว่า ส่วนเรื่องแป้งตอนนี้ผมตั้งใจจะปล่อยไปก่อน เพราะยังไงเสียผมก็มีแว่นวิเศษอยู่กับตัว หากมีโอกาสเหมาะผมค่อยแอบมาหาแป้งแล้วใช้แว่นจัดการล้างแค้นให้สาสมใจทีหลังก็ได้

        แป้งชะงักไปวูบหนึ่งแล้วมองผมด้วยสายตาแปลกไปอีกแบบ เธอมองเหมือนจะพยายามค้นหาความจริงที่ซ่อนอยู่ จากนั้นเธอก็ขยับไปนั่งตัวตรงแล้วคุยกับผมอีกรอบ

        "แล้วใครล่ะที่หนุ่มแอบชอบ สวยกว่าเราหรือเปล่า"

        "... ขอไม่บอกนะ"

        "เพราะแบบนี้หนุ่มเลยไม่สนเราซินะ งั้นถ้า ... ถ้าเกิดว่าไม่คบกันเป็นแฟน แต่เป็นแค่ความสัมพันธ์ชั่วครั้งชั่วคราวล่ะ หนุ่มสนใจหรือเปล่า แบบไม่ต้องมีพันธะอะไรให้ต้องห่วง"

        แป้งพูดยิ้ม ๆ แล้วเธอก็ขยับตัวทำอะไรบางอย่าง ผมรู้สึกว่ามีอะไรนุ่มนิ่มมาแตะที่เท้าของผม และเมื่อก้มหน้าลงไปดู ผมก็พบว่าแป้งยื่นเท้าของเธอลอดใต้โต๊ะญี่ปุ่นมาแตะกับเท้าของผมแล้วขยับลูบไปมาจนผมขนลุกวูบ พอผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าเธอ ผมก็ต้องกลืนน้ำลายอีกอึกใหญ่ด้วยความหื่น

        เธอมองผมตาหวานเยิ้ม เธอถือปากกาในมือขึ้นจรดที่ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสด แล้วเธอก็ทำท่าจูบที่ปลายปากกาด้วยสีหน้าสุดเซ็กซี่ แค่เห็นแบบนี้ผมก็เกิดจินตนาการว่าเธอกำลังเลียส่วนนั้นให้ผมจนเสียววูบที่ปลายควยขึ้นมาทันที

        ผมนั่งตัวแข็งทื่อเหมือนสติจะหลุดลอย แป้งมองผมแล้วยิ้มหวานเธอแลบลิ้นสีชมพูอ่อนออกมาเลียที่ปลายปากกาเล็กน้อย แล้วก็เริ่มลากปลายปากกาสีน้ำเงินไล่ลงไปที่คาง ลำคอ แล้วลงไปหยุดวนคลึงแถวยอดปลายถัน ลีลายั่วยวนของเธอทำเอาสัตว์ร้ายในตัวผมตื่นขึ้นมาเต็มที่จนแทบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ผมสารภาพเลยว่าไม่เคยรู้สึกหื่นแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิตนี้ ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนอยากจะจับแป้งขยี้ให้หนำใจ

        "... เรากลับก่อนนะแป้ง"

        ผมรีบตัดสินใจทำอะไรบางอย่างก่อนที่จะต้านทานความหื่นไม่ไหว ผมแน่ใจว่าแป้งกำลังแสดงละคร และผมก็ไม่ควรติดกับ ผมอยากฟันเธอก็จริง แต่ผมก็ไม่อยากทำให้ภาพตัวเองเสียหายในสายตาโบกี้ และถ้าผมยังอยู่ในสภาพนี้ผมคงจะทนได้อีกไม่นาน ผมเลยตัดใจรีบลุกพรวด เก็บของแล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่กล้ามองแป้งเลยสักนิดเดียว

        ประตูห้องของแป้งโดนปิดลง ผมรีบเดินจ้ำลงบันไดเพราะห้องของแป้งอยู่ชั้นสามเลยไม่อยากรอลิฟต์ แล้วผมก็ไปนั่งสงบสติอารมณ์ที่ม้านั่งตรงชั้นล่างของหอพัก ตอนนี้เป้ากางเกงของผมพองบวมเป่งเหมือนจะระเบิด อารมณ์หื่นของผมก็กำลังจะระเบิดออกมาเหมือนกัน ตอนนี้ถ้ามีผู้หญิงคนไหนมาเห็นหน้าผม คงจะต้องนึกว่าผมเป็นโจรโรคจิตแน่ ๆ

        พอเริ่มสงบสติอารมณ์ได้ ผมก็เดินไปนั่งในร้านกาแฟใต้หอพัก สมองของผมกำลังว้าวุ่นสุดขีด ผมเริ่มรู้สึกสงสัยว่าผมคิดผิดหรือเปล่า ถ้าแป้งไม่ได้แสดงละครก็จะกลายเป็นว่าผมพลาดโอกาสดี ๆ แต่คิดไปก็เท่านั้นเพราะว่าผมตัดสินใจแล้ว จะให้กลับไปอีกรอบก็กะไรอยู่ ผมเลยนั่งพักที่ร้านกาแฟกินเค้กหวาน ๆ ให้สมองสดชื่นเสียก่อน

        ผมนั่งอยู่ในร้านได้ราวครึ่งชั่วโมงก็เตรียมตัวจะกลับ แต่ว่าผมยังไม่ทันเดินออกจากร้านกาแฟ ผมก็เห็นนักศึกษาสาวสวยสองคนเดินมายืนอยู่หน้าร้านกาแฟ และสองคนนี้ก็ไม่ใช่ใครอื่น แต่คือโบกี้สาวสวยในฝันของผม และแป้งที่เพิ่งแสดงบทยั่วใส่ผมนั่นเอง

        โบกี้และแป้งหันหน้ามาทางผมจนผมชะงัก ผมยกมือขึ้นทักทายเพราะคิดว่าพวกเธอคงจะกำลังมองผม แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ พวกเธอหันมาทางผมก็จริง แต่ว่าพวกเธอไม่ได้มองผมอยู่ ระหว่างเราตอนนี้มีกระจกกันแสงแดดกั้นอยู่ ตอนนี้ในร้านมืดกว่าข้างนอก ผมเลยมองเห็นโบกี้กับแป้งชัดเจน แต่พวกเธอเหมือนไม่เห็นผม และพวกเธอกำลังยกมือขึ้นจัดแต่งทรงผมพร้อมกับพูดคุยกันด้วยรอยยิ้ม

        ผมมองเห็นพวกเธอแต่ไม่ได้ยินเสียงว่าพวกเธอพูดอะไรกัน แต่จากการสังเกตแล้ว แป้งดูเหมือนจะกำลังพูดหยอกใส่โบกี้ ในขณะที่โบกี้นั้นแสดงท่าทีเขินอายออกมาอย่างเห็นได้ชัด

        เห็นแบบนี้แล้ว ผมสรุปได้ทันทีว่าพวกเธอร่วมมือกันทดสอบผมจริง ๆ อย่างที่ผมสงสัย ตอนนี้ผมเลยรู้สึกโล่งอกและดีใจที่ผ่านการทดสอบมาได้ อย่างน้อยการได้เห็นพวกเธอเล่นหยอกล้อกันแบบนี้ ก็แสดงว่าพวกเธอน่าจะให้คะแนนบวกกับผมมากกว่าลบ

        ผมนั่งมองพวกเธอสองคนหยอกล้อกันอีกพักใหญ่ จากนั้นผมก็เห็นแป้งคว้าเอาโทรศัพท์มือถือของโบกี้มากด แป้งทำท่าเหมือนจะใช้โทรศัพท์โบกี้ติดต่อหาใครบางคน แล้วผมก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อโทรศัพท์ที่ผมถืออยู่ในมือส่งเสียงดังพร้อมกับสั่นขึ้นมาวูบหนึ่งแล้วเงียบไป และพอผมหยิบขึ้นมาดูผมก็มองเห็นชื่อของโบกี้ และนั่นหมายความว่าแป้งเป็นคนกดโทรมาหาผม

        พอผมเงยหน้ามองไปทางแป้ง ผมก็เห็นแป้งหัวเราะแล้วยื่นโทรศัพท์กลับไปให้โบกี้ โบกี้ขมวดคิ้วรับโทรศัพท์ไปถือด้วยท่าทางตกใจเหมือนไม่คิดว่าแป้งจะโทรหาผม และการที่เสียงโทรศัพท์ดังแวบเดียว แสดงว่าแป้งเจตนาโทรมาหยั่งเชิงให้ผมโทรกลับ

        ผมลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะกดโทรกลับไปหาโบกี้ ผมนั่งดูโบกี้แสดงท่าทีว้าวุ่นลังเลเหมือนไม่แน่ใจว่าจะรับโทรศัพท์ดีหรือเปล่า จากนั้นผมก็เห็นแป้งยื่นมือไปแย่งโทรศัพท์มากด ในขณะที่โบกี้พยายามยื่นมือไปแย่งกลับ แต่เหมือนจะไม่ทัน เพราะว่าผมได้ยินเสียงโบกี้ดังผ่านโทรศัพท์มือถือของผมแล้ว

ดูเหมือนว่าแป้งจะกดรับให้ แถมยังเปิดเสียงออกลำโพงเสียด้วย เพราะแป้งไม่ยอมให้โบกี้ถือโทรศัพท์ แต่ผมได้ยินเสียงโบกี้ ถ้าให้เดาผมว่าแป้งคงจะอยากฟังว่าโบกี้คุยอะไรกับผม

        "ฮัลโหล โบกี้"

        "... ฮัลโหลหนุ่ม ... คือ ... เราไม่ได้โทรไปนะ เรากดผิดไม่มีอะไรหรอก แค่นี้นะ"

        โบกี้แย่งโทรศัพท์คืนจากแป้งไม่สำเร็จ เธอเลยยอมคุยกับผม แต่ก็คุยแบบตัดบทอ้างว่ากดผิด ผมเลยได้แต่ยิ้มฝืน ๆ จะวางสายก็ไม่อยากวาง จะคุยต่อก็ไม่รู้จะคุยยังไง

        ผมนั่งมองไปข้างนอก โบกี้ยังพยายามแย่งโทรศัพท์คืนจากแป้ง ส่วนแป้งก็ป้องกันแล้วส่งสายตาใส่โบกี้ พอสักพักโบกี้ถึงค่อยเลิกพยายามแย่งแล้วเริ่มคุยกับผมอีกรอบ

        "... ยังอยู่หรือเปล่าน่ะหนุ่ม"

        "อยู่ซิ เราอยากคุยกับโบกี้นี่นา เป็นยังไงบ้าง ไม่ได้คุยกันเลย"

        ผมนั่งคุยไปก็แอบยิ้มไป สองสาวเหมือนจะไม่รู้สักนิดว่าผมกำลังแอบมองพวกเธอแบบซึ่งหน้า ตอนนี้ผมเห็นโบกี้ยิ้มน้อย ๆ ทำท่าเหมือนกำลังเขิน ส่วนแป้งที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ยกมือยกไม้ส่งสัญญาณเหมือนเชียร์ให้โบกี้พูดคุยกับผม

        "เราสบายดี ... หนุ่มล่ะ"

        "สบายดี ... โบกี้หายโกรธเราหรือยัง ถ้าเราทำให้โบกี้ไม่สบายใจก็ขอโทษด้วยนะ"

        "... ขอโทษเราเรื่องอะไรล่ะ"

        "ทุกอย่างแหละ อะไรก็ตามที่เราทำให้โบกี้ไม่สบายใจ"

        "ไม่มีอะไรนี่ เราไม่ได้โกรธอะไร"

        โบกี้คุยกับผมด้วยเสียงเรียบ ๆ ผ่านทางโทรศัพท์ ถ้าแค่ฟังเสียงอย่างเดียวผมคงจะคิดว่าเธอไม่อยากคุยกับผมเท่าไหร่ แต่บังเอิญว่าตอนนี้ผมเห็นใบหน้าของเธอตอนคุยโทรศัพท์ชัดเจน เธอกำลังแอบยิ้มเขิน ๆ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าผมแอบมองเธออยู่

        เราสองคนคุยเรื่อยเปื่อยกันไปเรื่อย ๆ นานพอดู แป้งที่ยืนเชียร์อยู่ด้านข้างเหมือนจะเริ่มทนไม่ไหว เลยใช้ศอกกระทุ้งใส่โบกี้แล้วส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง

โบกี้มองแป้งแวบหนึ่ง แล้วทำท่าลังเล แต่สุดท้ายก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ เหมือนไม่คิดอะไร ทั้งที่หน้าของเธอกำลังยิ้มเขินจนผมหัวใจแทบหลอมละลายไปพร้อมกับรอยยิ้มแสนหวานของเธอ

โดยปกติแล้วผมจะเห็นโบกี้เป็นสาวมั่นไม่ค่อยแสดงอาการแบบนี้ให้เห็นมาก่อน ผมเลยเพิ่งรู้ว่าจริง ๆ แล้วถึงภาพข้างนอกเธอจะเป็นสาวเปรี้ยว แต่ว่าข้างในของเธอนั้นเป็นสาวหวานจนรู้สึกคันหัวใจยุบยิบ

        "วันเสาร์พรุ่งนี้หนุ่มมีธุระอะไรหรือเปล่า"

        "ไม่มีอะไร เราว่าง โบกี้จะทำอะไรหรือเปล่า"

        "คือ ... พอดีว่าพรุ่งนี้เรามีนัดไปเที่ยวน้ำตกกับเพื่อน ... แต่ว่ารถเราเสียพอดี ..."

        "ไปซิ ไปที่ไหน ออกกี่โมง เดี๋ยวเราขับรถไปส่ง"

        "จะดีเหรอ ... ลำบากหนุ่มเปล่า ๆ"

        "ไม่ลำบากเลยสักนิด เราเต็มใจไปส่ง กี่โมงล่ะนัดกันที่ไหน"

        "งั้น พรุ่งนี้สักเก้าโมงเช้า หนุ่มมาหาเราที่คอนโดก็แล้วกัน"

        "แล้วจะไปที่ไหนกัน ไปกันกี่คน จะได้เตรียมตัว"

        "เอ่อ ... กี่คนเหรอ ... ไปที่ ... เอ่อ ... ไปกันสามคน ไปน้ำตกที่สระบุรี"

        โบกี้อ้ำอึ้งแล้วหันไปมองหน้าแป้ง ท่าทางของเธอเหมือนยังไม่ได้คิดมาก่อนด้วยซ้ำว่าจะไปที่ไหนหรือไปกี่คน แป้งเลยขยับเข้าไปกระซิบบอกอะไรบางอย่าง จากนั้นโบกี้จึงค่อยตอบผม ท่าทางเหมือนพวกเธอจะเพิ่งคิดคำตอบออกมาแบบสด ๆ ร้อน ๆ และปลายทางก็เป็นน้ำตกซึ่งผมจำได้ว่าโบกี้ชอบไป

        "ได้ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ"

        "อืม แค่นี้ก่อนนะหนุ่ม"

        พูดกันถึงตรงนี้โบกี้ก็กดวางสาย ถ้าฟังแค่เสียงของเธอที่ดูเรียบ ๆ ไม่แสดงอารมณ์อะไร ผมคงจะรู้สึกแปลก ๆ ไม่แน่ใจว่าโบกี้คิดยังไงกันแน่ แต่พอคุยไปพลาง ได้เห็นเธอยิ้มเขินไปพลาง ผมเลยคิดไปอีกแบบ

ท่าทางของเธอตอนนี้จะยังไงก็เหมือนเอนเอียงมาทางผม ผมเดาว่ายังไงเธอก็เสร็จผมไปแล้ว แล้วผมเองก็ผ่านการทดสอบ แป้งเลยเชียร์แบบออกนอกหน้า ถ้าพรุ่งนี้โบกี้จะไปกับผมแบบสองต่อสองผมก็คงจะไม่แปลกใจเท่าไหร่ด้วยซ้ำ

        พอวางสายโทรศัพท์ ผมก็นั่งมองสองสาวหยอกกันไปหยอกกันมา ท่าทางของเธอสองคนดูเหมือนจะสนิทสนมกันจริงจัง จากนั้นโบกี้ก็โบกมือลาแล้วเดินไปขึ้นรถสีแดงสดที่จอดอยู่หน้าร้านกาแฟ รถคันที่เธอพูดโกหกบอกผมว่าเสียนั่นแหละ แล้วเธอก็ขับรถจากไปโดยที่แป้งโบกมืออยู่หน้าร้านกาแฟ

        ผมนั่งยิ้มด้วยความดีใจแล้วก้มมองนาฬิกา ตอนนี้ข้างนอกฟ้าเริ่มมืดแล้ว ในร้านก็เริ่มเปิดสว่างขึ้น ผมคิดว่าคงต้องรีบกลับบ้านไปเตรียมตัวเพราะว่าพรุ่งนี้ต้องขับรถเดินทางไปต่างจังหวัด ผมเลยเดินไปจ่ายเงินเตรียมกลับบ้าน แต่พอจ่ายเงินเรียบร้อยหันกลับมาผมก็สะดุ้งโหยงตกใจ

        แป้งสาวสวยผิวขาวโพลนในชุดนักศึกษาเดินเข้ามาในร้านกาแฟ เธอยังไม่ทันสังเกตเห็นผม ผมเห็นเธอก่อนแต่ปัญหาก็คือเธอกำลังหันมาทางผมช้า ๆ และถ้าเธอเห็นผมเข้า เธอจะต้องสงสัยว่าผมเห็นเธอยืนคุยกับโบกี้หรือเปล่าอย่างแน่นอน แล้วจังหวะที่แป้งหันมาทางผมนั้นเอง ผมรีบเอื้อมมือไปแตะที่กรอบแว่นทันที

        วินาทีที่แป้งมองหน้าผม ผมก็รู้สึกว่ามีแสงพุ่งวาบจากแว่นไปหาแป้ง แป้งสะดุ้งเบา ๆ แล้วยืนมองผมนิ่ง ๆ ตอนนี้ผมหัวใจเต้นแรงมากเหมือนว่าหัวใจจะหลุดออกมาจากอก เพราะผมไม่รู้ว่ามันได้ผลหรือเปล่า แต่ยังดีที่อีกแค่ไม่กี่วินาทีต่อมา แป้งก็ยิ้มให้ผมแล้วเดินเข้ามาจูงมือผมเดินออกไปนอกร้านกาแฟ ตอนนี้ผมถึงค่อยแน่ใจว่าแป้งโดนพลังของแว่นวิเศษเข้าแล้ว และตอนนี้เธอกำลังทำตามที่ผมอยากทำให้ทำทุกอย่าง

        ผมเดินตามแป้งไปยืนถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่หน้าร้านกาแฟ ผมแน่ใจว่าพอพลังของแว่นหมด แป้งจะต้องจำไม่ได้ว่าเจอผมในร้านกาแฟ และน่าจะไม่มีปัญหากับโบกี้หลังจากนี้

        พอโล่งใจ ผมก็ก้มหน้ามองนาฬิกากะว่าจะรีบกลับบ้าน แต่พอเงยหน้าขึ้นมองแป้งเตรียมบอกให้เธอกลับไปในห้อง ผมก็ต้องชะงัก เพราะว่าเธอกำลังยืนยิ้มให้ผมแบบยั่ว ๆ เหมือนตอนอยู่ในห้องสองต่อสอง แต่ที่แตกต่างก็คือตอนนี้เธอไม่ได้เล่นละคร แต่ว่ากำลังทำตามสิ่งที่ผมอยากให้เป็นด้วยพลังของแว่น

        ผมกลืนน้ำลายลงคอดังอึก แล้วก้มลงมองนมเต้าที่ใหญ่ไม่แพ้โบกี้ด้วยความหื่น ยิ่งมองอารมณ์ของผมก็ยิ่งพลุ่งพล่าน บอกตรง ๆ ว่าผมเองก็อยากฟันแป้งตามประสาผู้ชายทั่วไป แต่ผมเองก็รู้สึกว่าไม่เหมาะสม เพราะโบกี้เริ่มมีใจให้ตามที่แป้งช่วยเชียร์แล้ว ถ้าผมจะยังไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นอีกก็ดูจะเลวเกินไปสักหน่อย แถมยังเป็นแป้งที่สนิทกับโบกี้มากเสียด้วย

        พอจิตด้านสว่างบอกแบบนี้ผมก็อ้าปากทำท่าจะสั่งให้แป้งกลับเข้าห้องไป แต่ยิ่งมองความขาวของเธอ จิตด้านมืดของผมก็เริ่มส่งเสียงดังขึ้นมา ถ้าผมไม่ฉวยโอกาสจัดการกับแป้ง โอกาสหน้าผมก็อาจจะไม่มีอีก ตอนนี้ผมเลยรู้สึกสับสนว่าควรทำยังไงดี

        ผมควรจะทำปล่อยแป้งไป หรือว่าผมควรจะทำตามจิตด้านมืดจัดการเธอให้สมอยากกันแน่

.................................

*** สงสัยว่าต้องโหวตหรือเปล่าหว่า หรือว่าเขียนล่วงหน้าด้วยตัวเลือกแรกได้เลย  ;D ;D ;D

ขอบคุณมากครับสนุกมากเลย




            ขอฝากกฏหน่อย ยังมีพวกไม่อ่าน กฏ ก่อนรีพลาย

การตอบ รีพลายอย่าง พอเหมาะพอควรถ้าเจ้าของกระทู้แจ้งมา จะพิจารณา เป็นรายกรณี

ถ้าตอบ เช่น zzzzddd xxxx2222 อิอิ,ลุ้นๆ,555, ดีดี,ดี, ต่อ,ติดตาม,ty,thx,thx kub(Thx ขี้หมาThanx พิมพ์ไม่ถูก
ห้ามใช้ทุกกระดานที่ฉันดูแล),ใจจร้า,ใจครับ,แจ่ม,เยี่ยม,สนุกดี,สุดยอด,อ่านต่อ,Good (เฉยๆ) emo  เปล่าๆ
อาจเตือนเห็นอีก ถ้าเตือนไปแล้ว ผิดซ้ำซากก็จะแบนเหมือนกัน รีพลายตอบซั่วๆ ตอบแล้ว mod ไม่เข้าใจ จะโดนแบนทันที
มักง่ายต่างๆ จะแบนครั้งแรก 3 เดือน คราต่อไปแบนยาวขึ้น แล้วจะหายเมื่อไม่ปรับปรุง

พวก ก๊อปตอบ รัวๆรวดเดียวเป็น 10 กระทู้ โพสต์ละ 1 นาทีนะเจอจะ แบน ถ้ามักง่ายเช่นนี้  ถือว่าไม่ให้เกียรติ
คนแบ่งปัน/คนลงงาน..ยังไม่อ่านมักง่าย ก๊อปตอบ เปิดรัวๆ ประโยคเดียวเป็น 10 มันควรหรือ?และห้ามใช้
ข้อความจากระบบตอบรีพลายเด็ดขาด มักง่ายประเภทเดียวกับก๊อปตอบ (อนุโลมใช้ได้ เฉพาะตอนให้คะแนนเท่านั้น)
แบน 90 วัน ครั้งต่อแบนเพิ่มขึ้นอีก และ หายจากบอร์ด

          และ ตอบซ้ำมาหลาย ดอกใน กระทู้เดียวกัน นะอาจโดนพักใช้ได้เหมือนกัน เมื่อ คุณได้โพสต์แล้ว
มันคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากปั้มกระทู้ ระวังหน่อย โดนลบบ่อยๆ จะแบนนะรู้ไหม? ,

            ผลงานที่ สมาชิก อุตสาห์ นำมาลง ไม่ว่าจะเขียนเอง หรือขอมาลงล้วนได้มาด้วยการสละเวลา
            ถ้าจะตอบมามักง่ายอย่างนั้น..ก็ อย่าใช้ห้องนี้ เสพผลงานเลยไปหาเสพที่ใดแล้ว รีพลายตอบ
            อย่างนั้นได้ ก็ไป..มา เปรี้ยว มา เกรียน ลอง  สด ,เก๋า อย่าเลย จะเสียน้ำใจเสียความรู้สึกเปล่าๆ
            เพราะถึงคุณมี 100 ยูส 1000 ชื่อ ถ้ารีพลายผิดกฏ-กติกากระดานนี้ ฉัน ก็จะแบนหมด

...................................................................

ถ้าถูกแปะเตือนที่ กระทู้คุณและส่งไปที่ pm คุณ จงรีบปรับปรุงรีพลายซะ ขอบคุง ขอบหี ขอบควย ขอบหมา ขอบแมว
ขอบคุน เตือนนะอย่าลองของ ใครโดนเตือนไปให้ปรับปรุงการรีพลายเจอ ครั้ง 2 จะลบทุกกระทู้ที่ตอบ และพบอีกรอบ
แบน 3 เดือนเหมือนโทษ ป้วนเกรียนอื่นๆ....

คำขอบคุณยังเขียนไม่ถูกความหมายจะถูกไหม? ที่ต้องมาเข้มงวดเรื่องนี้ เพราะชักเยอะพวกมักง่าย เยอะ
ไรต์ คนลงงาน ก็ติมาด้วย..เครนะ ขอกันดีๆ จะไม่โดนลบของเก่าทิ้ง แต่ยังรีพลายอีก ถ้าเตือน เตรียมหาที่อ่านใหม่เลย..
แว่น ยกตัวอย่างคำ ขอบคุณเขียนไม่ถูกชัดไหม?

ใคร ขอบคุณ รีพลาย เขียนไม่ถูกต้องแบนแล้วนะ ให้โอกาสเตือน 1 ครั้ง ..เดือนที่ผ่านมาแปะบอกล่วงหน้าเพื่อปรับตัวกันมาพอล่ะ..
มันเป็นคำขอของ ไรต์ และ คนลงงาน เรื่องความมักง่าย เพราะ ขอบคุณ เฉยๆก็ดูเอียนจริงๆ แต่ก็เป็นคำสากลในการตอบแทนน้ำใจ
ฉะนั้น ขอเถอะเขียนให้ถูก เมื่อต้องปรับเปลี่ยนก็ต้องคล้อยตามกัน กฏไม่ได้ใช้กับใคร? เพียงคนเดียว และไม่ยากเกินไปเนอะ
คิดว่าสร้างมาตรฐาน กันใหม่อีกสิ่ง ถ้ายากก็ไม่ต้องเข้ามาใช้ กระดานนี้ เพราะ ฉัน แบนแน่.. 

อ๋อ thx ขี้หมานี้หรือ เขียนไม่ครบ thank กระดาน แว่น ดูแลอย่าให้เห็นนะ แบน ย้ำซะขนาดนี้พิมพ์มาอีกถือว่าลอง

กฏที่ว่างนี่ไม่ได้เขียนเอาฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉัน แบนจริง
หรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆ จะเสียความรู้สึก ด้วย รีพลาย คุณเองเลย เขียน ขอบคุณ ให้ถูก
ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือแล้ว
ไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไป..

ใจเย็นๆกลับบ้าน เก็บแรงไว้ให้โบกี้ก่อน แป้งยังมีเวลาอีกเยอะ

จัดการเลยครับแล้วเค้นนม เอ้ย เค้นความจริงออกมาว่สคิดยังไงกับพระเอก ส่วนเรื่องของโบกี้ไม่ต้องถาม เดี๋ยวมันจะกลายเป็นสปอย อิอิ

 ::Fighto::ขอบคุณครับ  รักแท้ต้องไม่มั่วครับ

คาดว่าไม่น่ารอดนะครับ 555

รอบนี้มาต่อได้รวดเร็วถูกใจนักอ่าน อิอิ
เรื่องน้องแป้ง น่าจะปล่อยไปก่อน
ค่อยจัดการที่น้ำตก อิอิ

*** สงสัยว่าต้องโหวตหรือเปล่าหว่า หรือว่าเขียนล่วงหน้าด้วยตัวเลือกแรกได้เลย  ;D ;D ;D

ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วละม้างครับ

ปล. มาจั่วหัวแบบนี้จะมีเวลาเขียนเรื่องที่ดองไว้ไหมเนี่ย

รึว่ากำลังสนุกกับการเล่นแบบนี้

เปลี่ยนบรรยากาศการเขียน 

ตอนที่ 7 คนที่ 7 อิอิ

อบนี้มาต่อได้รวดเร็วถูกใจนักอ่าน อิอิ
เรื่องน้องแป้ง น่าจะปล่อยไปก่อน
ค่อยจัดการที่น้ำตก อิอิ

คงไม่ทันแล้วละครับ ใช้แว่นไปแล้ว
กว่าจะใช้ได้อีกก็ตั้ง 48 ชม. อดที่น้ำตกแน่เลย

โหวตทำไม สายหื่น ไม่ต้องโหวต จะเหลือเหรอ

จัดการไปเลยครับ ของพลังด้านมืดจงสถิตแด่ท่าน 

อินไปนิดส์  ขอบคุณนะครับ

ปล่อยไปก่อน แล้วค่อยหาโอกาสภายหลัง

จัดการไปเลย โอกาสแบบนี้ชาตินี้ไม่มีอีกแล้ววว

หนุ่มได้แฟนอย่างโบกี้ พร้อมทั้ง ได้แป้งอีกคนแน่ สุดๆไปเลย

จัดเลย ซักยก สองยก คงไม่เป็นไรมั้ง    ขอบคุณครับ