ตัวละครและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่องนี้ เป็นเรื่องสมมติที่แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้นคุยกันก่อนอ่านส่วนนี้เป็นส่วนที่ไรต์ใช้แจ้งข้อมูลต่างๆ ช่วยอ่านกันหน่อย ไม่ใช่ข้ามไปอ่านแต่ส่วนเนื้อเรื่อง แล้วก็มารีพลายถามซ้ำๆ ทั้งๆที่มีส่วนนี้ชี้แจ้งเอาไว้มีรีดเดอร์หลายคนไม่เคยอ่านงานของไรต์. ไรต์ก็ขอกล่าวสวัสดีอีกครั้งนะครับ. สำหรับงานของไรต์จะเป็นแนว superhero erotic 5555 ตั้งขึ้นเอง. สำหรับใครที่ชอบหนัง DC , Marvel หรือการ์ตูนแนวซุปเปอร์ฮีโร่ คุณมาถูกทางละครับ. งานของไรต์ก็แค่มีเพิ่มฉากเสียวนิดๆหน่อยๆ(จริงๆนะ). และผลงานของไรต์ที่ลงนั้นมีความเกี่ยวเนื่องกัน พูดง่ายๆอยู่ในจักรวาลเดียวกัน. โดยมีเรื่อง. Vector เป็นเรื่องหลักนะครับ
อยากจะแจ้งข่าวร้ายกับรีดเดอร์ว่า ฮาร์ดดิสคอมพ์ของไรต์พังไปละครับ ไม่รู้ว่าจะเก็บกู้ข้อมูลได้เท่าไร ก็รอเวคเตอร์ไปก่อนละกันนะ ช่วงนี้ไรต์จะทยอยลงจอมพลังช้างเผือกนะครับ. ซึ่งเป็นมินิซีรี่ย์ น่าจะ 7-8 ตอนจบ ไม่ยาวครับผม
มีรีดเดอร์หลายคนถามว่า รมต.ช้างกับคุณหญิงวรรณในเรื่องนี้ คือ ขุนช้างกับวันทองหรือไม่. ขนาดขุนแผนยังโผล่มาแล้วในเวคเตอร์ แล้วรีดเดอร์ทั้งหลายคิดว่าไงล่ะครับ. หึหึ. ไม่เฉลยละกัน. ตามอ่านต่อไปละกันนะครับ.
มีรีดเดอร์ถามว่านาคกับครุฑ ไม่ได้ตีกันอยู่แล้วหรอ. ปกตินาคกับครุฑเป็นอริกันครับ ยกเว้น นาคสกุลนึงคือ “นาควาสุกรี” เพราะพระนารายณ์เคยขอครุฑไว้ ด้วยนาคสกุลนี้เป็นข้ารับใช้พระนารายณ์ครับ นอกจากนี้ทั้งนาค และครุฑก็ถูกแบ่งแยกเป็นหลายชนิด หลายจำพวก รีดเดอร์หาอ่านในเน็ทละกันนะ ไรต์ไม่ลงลึกในเรื่องนี้
ท่าน sasanu ถามว่า เรื่องนักฆ่าที่เป็นผลงานของไรต์ก่อนหน้านี้เกี่ยวข้องหรืออยู่ในจักรวาลเวคเตอร์หรือไม่ ท่านหมายถึงเรื่อง shooter สินะ. ยังไม่ได้อ่านล่ะสิท่าน มีตัวละครในทีม Protector ไปโผล่ในเรื่องด้วยนะ. แล้วในอนาคตจะมีตามมาในเวคเตอร์แน่นอนครับ. ติดตามไว้ได้เลย ยังไม่บอกว่าใครบ้างจะโผล่มา อิอิ
ความเดิมตอนที่แล้วก้องเริ่มงานใหม่ในวันแรกในฐานะเจ้าหน้าที่อุทยานแห่งชาติห้วยขาแข้ง โดยในวันแรกในการทำงาน เค้าต้องต้อนรับคณะของครุฑ และนาค รวมถึงรัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศ และภริยา...
....................
วันรุ่งขึ้นก้องในชุดสีเขียวเข้มลายพลางเดินเคียงคู่กับดำหัวหน้าของตน เพื่อไปยังเรือนรับรองของเหล่าครุฑ นาคและรัฐมนตรี
ก้อง. : หัวหน้าคิดว่า การประชุมครั้งนี้ ฝ่ายไหนจะได้อภิสิทธิ์ในพื้นที่อุทยานนี้ไปครับ?
ดำ. : ตอบยากมาก. ทั้งครุฑ และนาคต่างก็อยากให้เราทำพิธีบวงสรวงมอบพื้นที่ตรงนี้ให้ เพื่อเวทมนต์โบราณ. เอาจริงๆเหอะ. กูไม่เชื่อหรอกว่ามีเวทมนต์ไรนั่นอยู่ที่นี่. แต่ถ้าพวกนั้นจะแย่งกัน ก็ขอให้ท่านรัฐมนตรีแลกเปลี่ยนอะไรก็ได้ที่เป็นประโยชน์ต่อพวกเราก็พอ เพราะยังไงซะพวกเราก็เอาไอ้เวทมนต์นั่นไปใช้ไม่ได้อยู่ละ
ก้อง. : อ่อครับ
ดำ. : แล้ววันนี้ระหว่างที่ท่านรัฐมนตรีประชุม ฝากมึงพาองค์ชายครุฑ นาค และภริยาท่านรมต.เที่ยวชมอุทยานด้วยละกัน
ก้อง. : ได้ครับหัวหน้า
ดำ. : ดูแลดีๆ อย่าให้เค้ามาด่ากูได้นะ
ก้อง. : ครับ
....................
12.00 น.ก้องเดินนำพาสดายุ ,ราโด และวรรณเข้าชมภายในอุทยาน ซึ่งเจ้าชายทั้งสองล้วนเบื่อหน่าย ไม่ได้มีท่าทีสนใจเท่าใดนัก ผิดแผกแตกต่างจากวรรณที่ดูสนอกสนใจไปซะทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นแมกไม้ ดอกไม้แปลกๆหายาก รวมทั้งสัตว์ป่านานาชนิต
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
สดายุแสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ราโด สดายุ. : น่าเบื่อจังวุ้ย. นี่เจ้ามนุษย์. ไม่มีสถานที่ที่มีเวทมนต์เจ๋งๆบ้างหรอ. พาข้าไปชมหน่อย
ก้อง. : กราบขออภัยจริงๆองค์ชาย. ข้าเป็นเพียงมนุษย์เรื่องเวทมนต์อะไรนี่. ข้าไม่ทราบเลยจริงๆ
สดายุ. : ลืมไปๆ ไอ้พวกสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ. มีของดีอยู่กับแต่ดันใช้ไม่เป็น เสียของจริงๆ. นี่คนสวย เจ้าน่ะ ไปหาเรื่องสนุกๆทำกับข้าดีกว่ามั้ย.
สดายุไม่พูดเปล่า เค้าจับข้อมือของวรรณเอาไว้อย่างแน่นหนา โดยที่วรรณพยายามขัดขืนสะบัดแขนเพื่อให้หลุดจากการคร่ากุมก็ไม่เป็นผล (ฉากนี้มันคุ้นๆตาอยู่นาาา)
วรรณ. : อย่าค่ะ. ข้าเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ ข้าไม่คู่ควรกับท่านหรอกองค์ชาย. อีกอย่างข้าก็มีสามีแล้ว
สดายุ. : ถ้าเจ้ามาเป็นมเหสีของข้า. เจ้าก็จะไม่ใช่สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำอีกต่อไป. ข้าจะทำให้เจ้าลืมไอ้อ้วนหัวโล้นนั่นเลย. บอกข้าสิ. มันให้เจ้าเท่าไร. พ่อข้าพญาสุบรรณ มีสมบัติมากมายกว่าไอ้อ้วนนั่น เจ้าอยากจะได้อะ....
เพี้ยะ!!!! วรรณสะบัดฝ่ามือตบใส่ใบหน้าของสดายุเต็มแรงจนหน้าสะบัด. สดายุหันกลับมาพร้อมกับแววตาแห่งความโกรธแค้น
สดายุ. : เจ้ากล้า!!!!
สดายุเงื้อมือขึ้น. แต่ทว่ากลับมีมือข้างหนึ่งมาดึงมือเค้าไว้............มือของก้อง
ก้อง. : เธอเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง. ขอท่านโปรดให้อภัย
สดายุ. : เจ้ากล้าดียังไงมาแตะต้องตัวข้า. เจ้ามนุษย์
ผัวะ!!!!! สดายุสะบัดแขนแรงๆหนึ่งครา ก็ส่งร่างของก้องลอยไปหลายวากระแทกต้นไม้เสียงดัง พลั่ก
วืบบบบบบบบบหางสีดำยาวม้วนรัดที่ข้อมือของสดายุแน่น. สดายุหันไปหาต้นตอของหางนั้น กลับเป็นราโดกลับคืนร่างท่อนล่างเป็นพญานาค แล้วรัดแขนของสดายุไว้
สดายุ. : เจ้าก็คิดจะลองดีกับข้าหรือ?
ราโด. : ข้าแค่จะช่วยท่าน
สดายุ. : ช่วย?
ราโด. : อย่าลืมจุดประสงค์ที่ท่านมาที่นี่สิ. พ่อของท่านส่งท่านกับพี่ชายของท่านมาเพื่อหวังให้ท่านตกลงกับพวกมนุษย์ในการครอบครองพื้นที่แห่งนี้. แต่หากท่านทำอันตรายกับหญิงคนนั้น. คิดว่ามนุษย์คนนั้นจะยอมมอบเขตแดนนี้ให้ท่านหรือ?
สดายุ. : ..............
ราโด. : ถ้าเป็นเช่นนั้น. ย่อมเป็นความผิดของท่าน. ท่านจะรับผิดชอบเรื่องนี้ต่อพ่อของท่านได้อย่างไร
คำพูดของราโดช่วยเตือนสติของสดายุ. สดายุลดแขนลง ในขณะที่ราโดก็คลายหางที่รัดข้อมือสดายุออก
สดายุ. : หึ เจ้าพูดถูก. กะแค่อีผู้หญิงมนุษย์ชั้นต่ำ. ข้าไม่ควรเอามาแลกกับงานใหญ่ของท่านพ่อ. อ่อ. ข้าเคยได้ยินกิตติศัพท์ของเจ้านะ. พวกมนุษย์เรียกขานเจ้าว่ายังไงนะ. นางวันทองสองใจ!!! ใช่มะ. ฮ่า ฮ่า ฮ่า
สดายุพูดจบก็สยายปีกโบยบินกลับไปยังที่พักทันที. ในขณะที่ราโดได้แต่ทอดถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย
ก้อง. : ท่านช่วยพวกเราทำไม. ทั้งๆที่ถ้าเป็นดั่งที่ท่านว่า. พวกท่านจะเป็นฝ่ายได้รับประโยชน์
ก้องกล่าวถามในขณะที่ราโดเข้ามาพยุงให้ลุกขึ้น
ราโด. : พวกเราชาวนาคแม้จะอยู่ในเมืองบาดาล. แต่จิตใจหาได้ต่ำตม. อันตัวข้าสืบเชื้อสายมาจากพญามุจลินท์ผู้ที่เคยได้รับใช้องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า. การมีจิตช่วยเหลือสัตว์โลกเป็นสิ่งที่บรรพชนของข้าสั่งสอนไว้ ข้าไม่เคยลืม
ก้อง. : ..........
ราโด. : อีกทั้งพวกเราไม่เคยมองว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ. พวกเรากลับอิจฉาพวกท่านนะ
ก้อง. : อิจฉา?
ราโด. : พวกท่านสามารถบวช และได้เข้าถึงธรรมเพื่อการหลุดพ้นจากวัฏฏะสงสารนี้ได้. แต่พวกเราไม่สามารถ. บรรพบุรุษของเราเพียรพยายามขอองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า. แต่ก็ทำได้แค่มีชื่ออยู่ในพิธีการเท่านั้น
ก้อง. : เรื่องนี้ข้าก็เคยได้ยินมา. ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง
ราโด. : จงภูมิใจเถิดที่เจ้าได้เกิดเป็นมนุษย์. ข้าขอตัวกลับที่พักก่อนละกันนะ
ก้อง. : ขออภัยในความไม่สะดวกนะครับ
ราโดพูดจบก็โผบินขึ้นฟ้า เหาะเหิรเดินอากาศกลับไปยังที่พักอย่างรวดเร็ว. ก้องระบายลมออกมาทางจมูกโดยแรงด้วยความเหนื่อยใจ. แต่ดูเหมือนเค้าจะลืมอะไรบางอย่าง....วรรณ!!! ใช่. ตอนนี้เธอกลับหายไป!!!
ในช่วงเวลาที่เค้ากับราโดพูดคุยกันเพียงไม่กี่คำ เธอกลับหนีหายไป เค้าเดาได้ไม่ยากว่าน่าจะเป็นเพราะคำพูดของสดายุที่ทำร้ายจิตใจเธอ จนเธอเตลิดหนีไป.
ก้องเดินตรวจดู เค้าพบรอยเท้าและร่องรอยของเธอได้ไม่ยาก. แม้ว่าเค้าจะเริ่มทำงานที่นี่ได้เพียงสองวัน แต่ก้องกลับมีความสามารถในการแกะรอยขั้นสูง. เนื่องจากสมัยเด็กๆคุณพ่อของเค้ามักพาเค้าเข้าไปในป่า และสอนวิธีการแกะรอยในป่า จนก้องสามารถทำได้อย่างชำนาญ
ก้องติดตามรอยของวรรณเข้าไปในป่าลึก. เธอเตลิดออกนอกเส้นทางหลัก. แต่ยังดีที่เป็นช่วงกลางวันทำให้ร่องรอยต่างๆยังคงสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน. เค้าติดตามไปไม่นานก็พบหญิงสาวกำลังนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ริมลำธาร ก้องเดินมาอยู่ข้างหลังของเธอ
ก้อง. : คุณหญิงครับ. คุณไม่ควรออกนอกเส้นทางนะครับ. ที่นี่มีสัตว์ป่ามากมาย คุณหญิงจะเป็นอันตรายได้นะครับ
วรรณ. : ก็ดีสิคะ. คนอย่างชั้นตายเสียได้ก็ดี. ในเมื่อคนทั้งแผ่นดินนี้ ไม่ว่ากี่ยุคกี่สมัยก็ก่นด่าสาปแช่งชั้นว่า วันทองสองใจ!!!!
ก้อง. : ขอนั่งด้วยคนนะครับ
วรรณไม่ตอบ ก้องจึงถือวิสาสะนั่งลงเองเคียงข้างหญิงสาวสวย. เค้าจ้องมองเธอ แม้ในยามที่เธอกำลังดูเศร้าสร้อย แต่ก็ยังคงงดงาม เค้าไม่แปลกใจเลยที่สดายุอยากได้เธอไปเป็นมเหสี. เพราะเธองดงามมากจริงๆ
ก้อง. : ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ครับ. คือคุณหญิงเคยมีสามี แล้วเลิกกันหรอครับ?
วรรณ. : คุณไม่เคยได้ยินเรื่องความรักของนางวันทอง กับขุนช้าง ขุนแผนหรอ
ก้อง. : แน่นอนสิครับ ผมเคยได้ยิน เคยอ่านมา
วรรณ. : ชั้น.......คือ. นางวันทอง
ก้อง. : คุณหญิงครับ. คนอื่นอาจจะดูถูกคุณ. แต่คุณไม่จำเป็นต้อ....
วรรณ. : ไม่ใช่.......ชั้นคือนางวันทอง........นางวันทองตัวจริง นางวันทองในเรื่องขุนช้างขุนแผนที่คุณเคยได้ยินได้ฟังมา
ก้อง. : เดี๋ยวนะ. มันจะเป็นไปได้ยังไง. ในเมื่อเรื่องขุนช้างขุนแผนเป็นเพียงนิทานพื้นบ้าน. แม้ว่าผมจะเคยได้ยินว่ามีเค้าโครงเรื่องจริง. แต่นั่นมันก็ตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาหลายร้อยปีผ่านมาแล้ว
วรรณ. : ถูกต้อง. ชั้นเกิดในสมัยนั้น. ตอนนี้ชั้นก็มีอายุหลายร้อยปีเข้าไปแล้ว
ก้อง. : มันจะเป็นไปได้ยังไง?
วรรณ. : ขนาดครุฑ. นาค. คุณยังเห็นเลย ว่ามีอยู่จริง. ทั้งๆที่ถ้าเป็นเมื่อหลายสิบปีก่อน คงเป็นเพียงแค่ตำนาน
ก้อง. : .........
วรรณ. : ถ้าถามว่าทำไมชั้นถึงอยู่มาได้จนถึงวันนี้ ชั้นก็ตอบไม่ได้หรอก. รู้แค่เพียงเป็นเพราะเวทมนต์คำสาปบางอย่าง. เวทมนต์น่ะมีมาตั้งแต่บรรพกาลยาวนานกว่าที่คุณคาดคิดนะ. เพิ่งมาไม่นานนี่แหละที่พวกคุณเริ่มค้นพบการมีตัวตนอยู่ของเวทมนต์ และสิ่งมีชีวิตวิเศษต่างๆ
ก้อง. : ถ้าอย่างนั้น ท่านรัฐมนตรีก็คือ ขุนช้าง
วรรณ. : อื้ม. ตอนนี้คุณคงเข้าใจแล้วสินะ. ไม่ว่าผ่านมากี่ยุคกี่สมัย. ทุกคนก็สาปแช่งก่นด่าชั้นว่า วันทองสองใจ ชั้นมันเลว ชั้นเป็นผู้หญิงชั่วช้า ชั้นมันควรตายๆไปซะ
ก้อง. : รู้มั้ยครับ ตอนผมอ่านเรื่องของคุณ. เอ้ย ผมหมายถึง เรื่องขุนช้างขุนแผนน่ะครับ. ผมรู้สึกเห็นใจคุณนะครับ
วรรณ. : หืมมมม
ก้อง. : คุณไม่ได้สองใจ. คุณรักขุนแผนจริงๆ แต่เค้าก็ทำร้ายจิตใจคุณ. ในขณะที่ขุนช้างดีกับคุณ. แต่คุณก็ไม่ได้รักเค้า. คุณรู้สึกเหมือนเป็นหนี้บุญคุณเค้ามากกว่า. แต่ด้วยสภาพทางสังคมในเวลานั้น. ผู้ชายพาคุณไปทางไหนคุณก็ต้องยินยอมทำตาม ผู้หญิงในสมัยนั้นน่าสงสารนะครับ ไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรเลย
ก้อง. : คุณหญิงครับ. อย่าทำร้ายตัวเองเลยนะครับ. เรื่องบางเรื่อง. สังคมอาจจะไม่เข้าใจในตัวเราอย่างถ่องแท้ เพราะพวกเค้าไม่ใช่ตัวเรา. แต่ถ้าเรามั่นใจว่าสิ่งที่ทำ ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน. คุณหญิงไม่จำเป็นต้องไปฟังเสียงสังคมทั้งหมดหรอกครับ. คุณหญิงยังมีสามีที่รักคุณหญิง นั่นก็เพียงพอละครับ
วรรณหันมาจ้องมองชายหนุ่มด้วยแววตาที่อ่อนโยนนุ่มนวล ซึ่งก้องก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของเธอ เธอยิ้มให้กับเค้า รอยยิ้มของเธอเป็นดั่งแสงตะวันแรกแย้มยามเช้าก็ไม่ปาน
วรรณ. : ขอบคุณนะคะ ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับชั้นมาก่อนเลย ชั้นรู้สึกดีขึ้นมากเลย. คุณ....ก้องใช่มั้ย. ขอโทษด้วยที่ทำให้คุณต้องลำบากออกมาตามชั้น
ก้อง. : ไม่เป็นไรครับ. เริ่มมืดแล้ว. เรารีบกลับกันดีกว่านะครับ
วรรณ. : อื้ม
ก้องรีบพาวรรณเดินกลับก่อนที่พระอาทิตย์จะตก ซึ่งจะทำให้การกลับเข้าสู่เส้นทางหลักเป็นไปได้อย่างยากลำบากมาก อีกทั้งสัตว์ป่าส่วนใหญ่ก็มักจะออกมาหากินในยามค่ำคืน
ก้องพาวรรณเดินลัดเลาะอยู่นานนับเป็นชั่วโมง. แต่ทว่าเค้าก็เดินกลับมา ณ จุดเริ่มต้นที่ลำธารนั้น ไม่ว่าเค้าจะเดินเปลี่ยนเส้นทางอย่างไร เค้าก็จะเดินกลับมาที่ลำธารนี้เสมอ เสมือนว่าเค้าทั้งสองกำลังเดินวนอยู่ภายในเขาวงกต
วรรณ. : นี่เราหลงป่าแล้วใช่มั้ยคะ คุณก้อง
ก้อง. : น่าจะเป็นอย่างนั้นครับ. ขอโทษนะครับคุณหญิง. เราคงต้องพักกันที่ริมธารนี้. แล้วตอนเช้าค่อยหาทางออกจากป่ากัน
วรรณ. : เรียก วรรณ ก็ได้ค่ะ
ก้อง. : ครับ
ก้องรีบก่อกองไฟขึ้น เค้าทำได้อย่างชำนิชำนาญ. ทั้งสองมารวมกันผิงไฟขับไล่ความหนาวเย็นยามค่ำคืน
วรรณ. : อุ่นดีจัง. ก้องนี่เก่งจังเลยนะคะ
ก้อง. : ขอโทษนะครับ. ที่ผมพาคุณวรรณออกจากป่าไม่ได้
วรรณ. : ไม่ใช่ความผิดของคุณนี่คะ. เป็นความผิดของชั้นเอง
ครืด. ครืดดดด
เสียงท้องร้องของหญิงสาวดังขึ้นทำลายความเงียบของผืนป่า
ก้อง. : ท่าทางคุณวรรณคงจะหิวแล้ว. เดี๋ยวผมลองเข้าไปหาผลไม้ในป่ามาให้มั้ยครับ
วรรณ. : ไม่ต้องหรอกค่ะ. ชั้นทนได้. แค่มื้อเดียวเอง. อีกอย่างชั้นก็ไม่อยากอยู่คนเดียว. อย่าทิ้งชั้นไว้คนเดียวนะคะ.....
แต่เหมือนก้องจะไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเธอ. สายตาของเค้าจับจ้องเข้าไปในป่า. ในนั้นเค้ากลับเห็นหญิงสาวผิวขาวผมสั้น ผิวพรรณเปล่งปลั่งเรืองรองยืนส่งยิ้มมาให้เค้า. ก่อนที่เธอจะหันหลังเดินหลบหายไปจากสายตาของชายหนุ่ม
ก้อง. : เดี๋ยวผมมานะครับคุณวรรณ
วรรณ. : ก้อง. อย่าเพิ่ง. ยะ. อย่า..
ก้องไม่ได้ฟังคำทัดทาน. ผู้หญิงคนนั้นคือใคร. หรือมีคนมาตามหาเพื่อช่วยเหลือพวกเค้า. ก้องเหมือนโดนมนต์สะกด เค้ารีบวิ่งตามหญิงปริศนาเข้าไปในป่าโดยไม่รีรอ. เค้าทิ้งวรรณไว้เบื้องหลัง
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
หญิงปริศนา ก้องรีบติดตามหญิงปริศนาไปอย่างรวดเร็ว. ท่วงท่าของเธอเดินอย่างแช่มช้าราวกับอยู่ในสวนหลังบ้าน. แต่ก้องก็ยังไม่สามารถตามเธอทัน. เธอหันมายิ้มให้เค้าหนึ่งครั้ง. ก่อนที่จะเดินหายไปหลังกอหญ้าสูงทึบ
ก้องรีบติดตามไปอย่างไม่ลดละ. เค้าแหวกกอหญ้านั้นหมายใจว่าจะได้พบกับหญิงปริศนาแสนสวยคนนั้น. แต่ทว่าสิ่งที่เค้าได้พบกลับเป็น. ช้าง!!!!!!
ช้างเผือก!!!!! ช้างเผือกตัวเต็มวัยตัวหนึ่ง. รูปลักษณ์งดงามตามคชลักษณ์โบราณ. ผิวสีชมพูอ่อน. ท่วงท่าดูแข็งแรง. แต่ที่สำคัญคือ. งาของมันนั้นยาวโง้งโค้งสวยในแบบที่ก้องไม่เคยพบมาก่อน. ขาหลังทั้งสองข้างของมันติดกับดักของพวกลักลอบฆ่าสัตว์
เจ้าช้างเมื่อเห็นก้องก็มีท่าทีหวาดกลัวและก้าวร้าวขึ้นมา. แต่มันไม่สามารถหนีไปได้ แม้ว่าจะพยายามสักเท่าใดก็ตาม
เสียงในหัวก้องบอกก้องว่า. ให้สังหารช้างตัวนี้เสีย. เนื้อของมันคงช่วยให้เค้าและวรรณ. หญิงสาวที่กำลังโหยหิวอิ่มไปได้อย่างสบายๆ. อีกทั้งงานั้นถ้านำไปขาย คงสามารถทำเงินสร้างเนื้อสร้างตัวได้ มากกว่าเงินเดือนจิ้บจ้อยที่เค้าได้รับอยู่ทุกวันนี้
มือขวาของก้องชักปืนพกสั้นออกมา. ในขณะที่มือซ้ายก็ชักมีดสนามออกมาเช่นกัน. เค้าค่อยๆย่างสามขุมไปที่ช้างเผือกผู้โชคร้าย. เจ้าช้างพยายามดิ้นรน และส่งเสียงร้องข่มขู่ชายหนุ่ม. แต่ก็ไม่เป็นผล. เจ้าช้างหยุดนิ่งพร้อมกับขุกเข่าลง. ก้มหัว. แล้วหลับตาลง คลับคล้ายกลับยินยอมรับชะตากรรมว่าตนคงไม่รอด
ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเริ่มเลือนหายไป ครอบงำด้วยความโลภในทรัพย์สินเงินทอง. ก้องจ่อปืนเข้าที่หัวของช้างเผือกตัวนั้น. นิ้วชี้อยู่ที่ไกปืน. น้ำตาของเจ้าช้างค่อยๆไหลลงมา
กรึกกกกกกแต่จู่ๆเหมือนสติของก้องกลับคืนมา. เค้าเก็บปืนอย่างรวดเร็ว. เค้านึกถึงวันที่เค้าปฏิญาณตนได้ดี. เค้าระลึกถึงดวงวิญญาณของเหล่าวีรชนผู้เสียสละเพื่อปกป้องผืนป่าและสัตว์ในที่แห่งนี้. ก้องวางมือสัมผัสที่หัวของเจ้าช้างอย่างนุ่มนวล
ก่อนที่เค้าจะเดินไปยังด้านหลังของเจ้าช้าง. พร้อมกับช่วยมันออกจากกับดักอย่างทุลักทุเล. เจ้าช้างเองก็งุนงงที่มนุษย์ผู้นี้กลับช่วยเหลือมัน. มันค่อยๆลุกขึ้นหยัดยืน. มันหันมาก้มหัวให้ก้อง. ราวกับจะกล่าวขอบคุณและอำลา. ก่อนที่มันจะเดินหายเข้าไปในป่า. โดยมีก้องยืนมองด้วยหัวใจอันชุ่มชื้นในความดีที่ตนได้กระทำ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดเสียงของวรรณดังกึกก้องไปทั้งป่า. ช่วยปลุกก้องจากภวังค์ขึ้นมาว่า เค้าทิ้งหญิงสาวไว้ที่ริมลำธาร. ก้องรีบวิ่งไปยังต้นตอของเสียง. และภาวนาว่าเค้าจะไปช่วยเธอทันไม่ว่าเธอจะเจอกับอะไรก็ตาม
ก้องรีบวิ่งมาอย่างไม่คิดชีวิต. จนมาถึงริมลำธาร. และพบว่าวรรณนั้นกำลังตะเกียกตะกายอยู่กลางลำธารนั้น. ก้องรีบโผและกระโจนไปช่วยเธออย่างรวดเร็ว. ก่อนที่เค้าจะช่วยเธอกลับขึ้นฝั่งได้อย่างปลอดภัย
ปฏิกิริยาแรกของหญิงสาวที่ทำให้ชายหนุ่มแปลกใจก็คือ. เธอโผเข้าซบเค้า พร้อมกับร้องไห้คร่ำครวญ
วรรณ. : ไหนว่าจะไม่ทิ้งชั้นไป. ไหนว่าจะอยู่กับชั้นไง
ก้อง. : ผมขอโทษครับคุณวรรณ. ผมขอโทษ. ผมจะไม่ห่างจากคุณแม้สักเซนนึงเลยดีมั้ยครับ. ไม่ร้องนะครับ.
วรรณ. : ก้องสัญญาแล้วนะ
ก้อง. : ครับ. แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นครับ. ทำไมคุณวรรณถึงตกลงไปในน้ำล่ะครับ
วรรณ. : เมื่อกี้จู่ๆก็มีช้างตัวโตตัวหนึ่งวิ่งมาทางนี้. ดูท่ามันหงุดหงิดอะไรสักอย่าง. มันพยายามไล่ให้ชั้นหนีลงน้ำ. แล้วพอชั้นลงน้ำ.......มันก็ไป
ก้องได้ฟังก็ยิ่งสงสัย. หรือจะเป็นช้างตัวเดียวกับที่เค้าได้ช่วยเอาไว้. แต่คงไม่ใช่หรอก. ในป่าแห่งนี้มีช้างอยู่มากมาย. แต่ที่เค้าสงสัยคือ. ตอนที่เสียงวรรณร้องขึ้น เค้าก็รีบมาทันที. เค้าไม่พบร่องรอยของช้างหรือสัตว์อื่นใดเลย. หรือว่าวรรณจะโกหกเค้า?
ก้องมองดูวรรณที่เนื้อตัวเริ่มสั่นเทิ้มด้วยความหนาว. เค้าต้องทำอะไรสักอย่าง
ก้อง. : คือว่า...คุณวรรณครับ. ถอดเสื้อผ้าตากไว้ก่อนดีมั้ยครับ. เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะครับ
ก้องคาดการณ์ไว้ว่าเธอจะต้องด่าเค้ายับเยินแน่นอน. แต่ผลกลับตรงกันข้าม. วรรณค่อยๆเปลื้องเสื้อผ้าของตนออกจนเหลือเพียงชุดชั้นใน
ก้องจ้องมองเรือนร่างของเธออย่างตะลึงงัน. ผิวของเธอเนียนขาวสวยไม่มีไฝฝ้าตำหนิเลยแม้แต่น้อย. หน้าท้องแบนราบ. ช่วงเอวคอดกิ่ว. ขาเรียวยาว หน้าอกที่ถูกบราห่อหุ้มก็ช่างเต่งตึงขนาดเต็มมือดีแท้. ก้องจ้องมองอย่างลืมตัวจนวรรณต้องยกมือขึ้นมากอดอกด้วยความเขินอาย
วรรณ. : ก้องก็ถอดด้วยสิ. ชั้นอายนะ. มัวแต่มองอะไรไม่รู้
ก้อง. : ขอโทษนะครับ
ก้องพูดพลางก็ถอดเสื้อผ้าของตนออกเช่นกัน. เผยให้เห็นมัดกล้ามเป็นมัดๆอย่างสวยงามจากการหมั่นออกกำลังกายเป็นประจำ. ในขณะที่วรรณก็ค่อยๆปลดตะขอบราของตนออก. พร้อมกับถอดกางเกงในออก
ก้องมองดูทุกอิริยาบถของหญิงสาวโดยไม่คลาดสายตา. เต้านมขาวสวยขนาดเต็มมือโผล่ออกมาท้าทายสายตาชายหนุ่ม. หัวนมปานเล็กสีชมพูสดแข็งเป็นไตชี้ใส่หน้าก้อง. หน้าท้องแบนราบ. และตรงหว่างขา. หีของเธอนั้นมีขนขึ้นปกคลุมเล็กน้อย. ขนหมอยสีดำมันขลับเรียงตัวอย่างเป็นระเบียบ
วรรณเองก็รู้ว่า ก้องกำลังจ้องมองสำรวจเรือนร่างของตน. เธอพยายามหนีบขา และใช้สองมือปกปิดของสงวนของตนเอาไว้. แต่ก็ไม่สามารถปิดได้มิด. ในขณะที่ก้องเองก็ถอดเสื้อผ้าออกจนล่อนจ้อน. แก่นกายขนาดเจ็ดนิ้วเด้งผึงออกมาท้าทายหญิงสาว
ควยของก้องแข็งตัวอย่างเต็มที่ หัวบานสีชมพูกระดกหงึกๆอย่างท้าทาย มีหญิงสาวแสนสวย สุดเซ็กซี่เป็นที่หมายปองของตน ยืนเปลือยเปล่าอยู่เบื้องหน้า. ถ้าควยไม่แข็งก็ควรไปพบแพทย์หรือไม่ก็ตัดทิ้งละครับ
ทั้งสองนั่งลงที่ข้างกองไฟ โดยที่เว้นช่วงห่างจากกันสองช่วงตัว. ไม่มีคำพูดใดๆจากปากของทั้งคู่. ทั้งคู่ต่างเคอะเขินที่ต้องมาเปลือยต่อหน้าอีกฝ่าย. ก้องพยายามข่มใจไม่มองดูวรรณ. เค้าพยายามจ้องมองไปที่กองไฟ. มือสองข้างก็อังไฟรับไออุ่น
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
วรรณ ในขณะที่วรรณเองนั้นก็ยังนั่งสั่นเทาด้วยความเหน็บหนาว. เธอก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าทำไมถึงยอมเปลือยกายต่อหน้าชายหนุ่มผู้นี้. เธอรู้เพียงแต่ว่าเธอรู้สึกสบายใจที่ได้อยู่ใกล้เค้า ได้พูดคุยกับเค้า. และรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก
วรรณ. : ก้องคะ
ก้อง. : คะ. ครับ
วรรณ. : ชั้นยังไม่หายหนาวเลย. เอ่อ. ก้องช่วยกอดชั้นจะได้มั้ยคะ
ชายหนุ่มแทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน. เธอต้องการให้เค้าไปกอดเธอ. เนื้อของเค้าจะแนบชิดสนิทเนื้อหนังของเธอ. ในหัวเค้าเหมือนมีฝ่ายชั่วและฝ่ายดีตีกันว่า เค้าควรทำตามที่เธอขอหรือไม่.
แต่ในระหว่างที่เค้าลังเลใจ. กลับเป็นวรรณที่เดินมาหาเค้าแล้วนั่งลงตรงหน้าเค้า. ก่อนที่เธอจะดึงแขนเค้ามาโอบร่างเธอ. แผ่นอกผายของก้องก็แนบชิดกับแผ่นหลังขาวเนียนของวรรณ. ใบหน้าของเค้าอยู่ข้างๆใบหน้าของเธอ. ใกล้จนเค้าได้กลิ่นเรือนร่าง กลิ่นลมหายใจของเธอ
เนื้อตัวของนั้นนุ่มนิ่มละมุนละไม ผิวที่ขาวเนียนก็แสนละเอียดงานดีไปทุกส่วนสัด. หัวใจของก้องเต้นตูมตามราวกับกลองศึก. แก่นกายแข็งปั๋งกระดกหงึกๆพร้อมรบเต็มที่
วรรณ. : อุ่นจังเลย. ขอบคุณนะคะ
เธอบอกเค้าอย่างแผ่วเบา. ก่อนที่เธอจะผล็อยหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยอ่อนเพลีย. ส่วนก้องมีหรือจะหลับลง. ตัวเค้าเกร็งไม่กล้าขยับเขยื้อนใดๆเนื่องด้วยกลัวเธอตื่น. อีกทั้งความตื่นเต้น. ความเงี่ยนงุ่นง่านที่ประเดประดังเข้ามา. แต่เค้าก็ยังสามารถหักห้ามใจ ไม่ให้ทำมิดีมิร้ายกับภริยาของผู้อื่นได้
ยามเช้าของวันรุ่งขึ้น. วรรณตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของก้อง. เธอรู้สึกสงบและอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกเป็นครั้งแรกในรอบหลายร้อยปี. ผู้ชายคนนี้แม้ในสภาพแบบนี้ เค้าก็ยังคงความเป็นสุภาพบุรุษแตกต่างจากชายหนุ่มอื่นๆที่เธอเคยพบมา (ไม่เหมือนพระเอกบางเรื่อง ถ้าเจอวรรณสภาพนี้ วรรณไม่น่ารอด). เสื้อผ้าแม้จะยังไม่แห้งสนิท แต่ก็สามารถสวมใส่ได้แล้ว. ทั้งสองต่างรีบใส่เสื้อผ้า
ก้องพาวรรณหาทางออกจากป่า. ซึ่งน่าแปลกที่คราวนี้เค้าสามารถพาเธอเดินออกจากป่าเข้าสู่เส้นทางหลักได้อย่างง่ายดาย. ทั้งสองพบกับเจ้าหน้าที่คนอื่นๆที่รัฐมนตรีช้างส่งออกมาตามหาและพากลับที่พักโดยสวัสดิภาพ
ยามค่ำคืน. ก้องกระวนกระวายใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น. เค้ารู้สึกบางอย่างกับวรรณ. เค้าควรทำเช่นไร. ควรจะบอกเธอหรือไม่. หรือควรเก็บความรู้สึกนี้ไว้. เค้าอยากพบเธอ. อยากพูดคุยกับเธอ. เค้าจึงตัดสินใจไปหาเธอที่เรือนรับรองรัฐมนตรีช้าง
ยามวิกาลที่มีเพียงเสียงจิ้งหรีดร้อง. ก้องยืนชะเง้ออยู่หน้าตึกเรือนรับรองของรัฐมนตรีหวังใจว่าจะได้พบหญิงสาวที่ตนเองรัก. แม้ว่าเธอจะเป็นภรรยาของคนอื่นก็ตาม. เค้าขอเพียงได้พบ. ได้พูดคุยกับเธอก็พอใจแล้ว. แต่แล้วหูของชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงบางอย่างที่ดังขึ้นแว่วๆ
?????? : อ๊าาาาา. อ๊าาาาาา. อ๊าาาาาาา. ระ. แรงๆเลยค่ะ.
ไม่ผิดแน่. นี่เป็นเสียงครางกระเส่าของวรรณ หญิงสาวที่เค้าตกหลุมรักอย่างแน่นอน. ก้องเงยหน้าขึ้นไปมองยังห้องพักชั้นบน
ผลั่ก!!!!ร่างของใครบางคนกระแทกกับกระจกระเบียงที่ชั้นด้านบน. ก้องสามารถเห็นหลังและก้นที่เปลือยเปล่าไม่มีอาภรณ์ใดๆปกปิดสักชิ้น. ผิวขาวเรียบเนียนไร้ไฝฝ้าราคี. ร่างนั้นกำลังกระเด้งกระดอนกระแทกกับกระจกระเบียงรัวถี่. พร้อมกับเสียงครางกระเส่าที่เริ่มดังขึ้นอย่างชัดเจน
วรรณ. : อ๊าาาาาา. อ๊าาาาาาาาาา. พะ พี่ช้าง. แรงๆค่ะ. ยะ เย็ด วรรณแรงๆเลย. อูยยยยย. ซี้ดดดดดดดดดด
รมต.ช้าง. : เงี่ยนมากล่ะสิ. ไม่โดนควยวันนึง. คิดถึงควยของพี่มั้ยล่ะ
วรรณ. : อ๊าาาาาา. คิดถึงสิคะ. วรรณอยากให้ควยพี่ช้างเย็ดหีวรรณตลอดเวลาเลยค่ะ. อ๊าาาา. อ๊าาาาา. วันนี้พี่ช้างต้องชดเชยให้วรรณด้วยนะคะ. อ๊าา
รมต.ช้าง. : อื้มมมม ซี้ดดดดด. จัดไปจ้ะเมียจ๋าาา
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
วรรณ เสียงพูดคุยครางกระเส่าของทั้งสอง ก้องได้ยินอย่างชัดเจน. เค้ายืนขาตายมองดูผู้หญิงที่เค้ารักกำลังโดนกระหน่ำเย็ดโดยชายอ้วนพุงโลหัวล้าน
แผ่นหลังที่ขาวเนียน. ตูดที่ใสราวกับตูดเด็กกระเด้งกระดอนเบียดอัดกับกระจกเป็นจังหวะ พร้อมกับเสียงครางสูดปากของหญิงสาวที่ดังขึ้นเรื่อยๆ
วรรณ. : อ๊าาาาา. อ๊าาาาาาา. อ๊าาาาาาาาา. อย่างนั้นแหละค่ะผัวขา. กินนมเมียเยอะๆนะ. อูยยยซี๊ดดดดดด. อย่ากัดสิ. อ๊าาาาาาาาาา
วรรณครางร้องลั่นโดยไม่กลัวว่าใครจะได้ยิน. รมต.ช้างจับวรรณพลิกตัวมา. ทำให้ก้องได้เห็นใบหน้าของเธอได้ชัดเจน
ใบหน้าของเธอกำลังแดงก่ำ. หลับตาพริ้มเชิดขึ้นด้วยความสุขเสียวซ่าน. หน้าอกขนาดกำลังพอดีและเรือนร่างของเธอแนบชิดเบียดอัดกับกระจกหน้าต่าง
วรรณ. : โอ้ยยยยยย. ควยพี่เข้าลึกจัง. ซี๊ดดดดดดดด
รมต.ช้าง. : แล้วชอบมั้ยล่ะจ๊ะเมียจ๋า
วรรณ. : ชอบสิ. อูยยยย. อื้มมมมม. อ๊าาาา. อ๊าาาาา. อ๊าาาาาา
วรรณครางกระเส่ารับจังหวะที่สามีของตนกระแทกกระทั้นควยเข้าใส่รูหีของเธอ. หัวนมที่แข็งเป็นไตของเธอถูครูดกับกระจก. ก้องสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน. ใบหน้าสวยของเธอบิดเบี้ยวเหยเก
ก้องทนดูไม่ได้อีกต่อไป. เค้ากลับหลังเดินกลับไปยังที่พักของตน. แม้ในขณะเดินกลับเค้าก็ยังได้ยินเสียงของทั้งสองดังแว่วมา
วรรณ. : พะ พี่ช้าง. ยะ. อย่าหยุดนะ. วรรณน้ำหีจะแตกแล้ว. ยะ. ยะ. อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา.
เสียงกรีดร้องของวรรณบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเธอถูกส่งขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดไปเรียบร้อยแล้ว. ก้องเดินคอตกได้แต่บอกตัวเองว่า. ควรจะตัดใจจากเธอซะ. เพราะยังไงเธอก็เป็นภรรยาของคนอื่น. แต่แล้วโทรศัพท์มือถือของเค้าก็ดังขึ้น. ชื่อที่โชว์บนหน้าจอบ่งบอกว่าเป็นดำหัวหน้าของเค้า. ก้องกดรับทันที
ก้อง. : ว่าไงครับหัวหน้า
ดำ. : ก้อง. มึงว่างมั้ย
ก้อง. : ว่างครับ
ดำ. : มาที่ห้องพักกู. กูมีเรื่องสนุกๆให้มึงทำ
ก้อง. : ครับ
ก้องตอบรับทั้งๆที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหัวหน้าของตนชวนตนไปทำอะไร. เค้าคิดว่าก็คงชวนไปดื่มเหล้า. ซึ่งเค้าเองก็กำลังอยากจะเมา เพื่อลืมเลือนทุกสิ่งเช่นกัน. เค้าจึงมุ่งหน้าไปยังที่พักของดำทันที
....................
เรือนรับรององค์หญิงราดาราดา. : อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย มันเจ็บนะ… เอามันออกไป แกกล้าดียังไงถึงทำแบบนี้กับชั้น อ๊ายยยย ชั้นคือองค์หญิงแห่งเมืองบาดาลนะ
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน