มอ..เมีย..นั้นหายาก ต้องลำบากออกเรือไป (ตอนที่ 13) Copy : kankan
--------------------------------------------------

ผมโทรไปหาไอ้เฮงให้มันไปหาหลวงพ่อ (ที่ผมกับมันเคยบวชมาด้วยกัน)
ผมได้ให้วันเดือนปีเกิดของผมกับของสร้อยฝากให้มันเอาไปให้ท่านดูให้
ได้ฤกษ์แล้วให้รีบส่งมาให้ผมด่วน (ด้วนเว้ย..ไอ้เฮง)

เช้านั้น..ผมกินอาหารเช้ากับสร้อยแล้วขอหอมนมเธอเหมือนเดิม
มันช่างแสนจะชื่นใจก่อนออกไปทำงานจริงๆ

ตอนอาหารเที่ยงผมจะขอหอมเนินโหนกของเธอ
"ม่ายยยๆๆๆๆ ม้ายได้นะ...นายช่าง คิดอะไรเผลงๆ"
ผมรีบร้องอุทธรณ์ทันที
"คนเป็นสามีเค้าต้องหอมของ มอ.เมียกันทุกคนแหละสร้อย..."
"มันของต่ำ...ไม่..ม้าย..เด็ด...ขาด..."
สร้อยยืนยันเสียงแข็ง
"เดี่ยวนายช่างซวย...สร้อยไม่ยอมหรอก..."
"สร้อยนี่ไม่รู้อะไร...ผู้หญิงเค้าชอบให้สามีจูจุ๊บตรงนั้นกันทุกคนแหละ..แต่เค้าไม่พูดกัน"
เธอมองผมตาโต
"นายช่างพูดเป็นเล่นไป...."
"มีอะไรที่นายช่างพูดไม่จริงมั่ง..ยอมให้จูจุ๊บซิแล้วจะรู้ว่าจริงที่สุด..."
สร้อยส่ายหน้า...มองผมแบบหวาดระแวงเต็มที่

ผ่านไปครู่หนึ่งสร้อยจึงถามผมว่า
"ถามจริงๆนายช่างพูดเล่นใช่อ๊ะป่าวเมื่อกี้นะ..มีหรือแบบที่นายช่างว่า..."
"พูดจริง..มีจริงๆ แล้วก็จริงแท้แน่นอน..."
"นายช่างต้องรีบไปไม่ใช่เหรอวันนี้...อย่ามัวหลอกสร้อยเล่นอยู่เลย..."
เออ..เป็นงั้นไป ผมหลับตาลงนิดแล้วบอกว่า

"วันนี้ต้องรีบไปตรวจงานจริงด้วย..อยู่กับสร้อยแล้วลืมอะไรๆไปหมด...นี่ก็บ่ายโมงแล้ว..."
"แนะ..โทษสร้อยอีก..."
สร้อยพูดพร้อมแยกเขี้ยวอวดฟันขาว

"เอาไว้..เย็นนี้นายช่างจะมาเล่าให้ฟัง..ว่าเรื่องจริงๆนะเค้าทำกันยังไง"
"นายช่างนี่รู้มากจัง...แสนรู้หรือเปล่าเนี๊ย...แล้วมีเรื่องแปลกๆอีกต่างหาก"
"น่า..เย็นนี้มาเร็วหน่อยก็แล้วกัน..เล่าให้ฟังละเอียดเลย"
"เรื่องจริงหรือเรื่องหลอก...สร้อยว่านายช่างหลอกสร้อยแน่เลย...รีบไปทำงานเถอะ..."

เสร็จเรียบร้อยเธอก็รีบผลักผมให้ลงบันได แล้วมองผมแบบระแวงๆ
"จริง..เรื่องจริงทั้งหมด...การมีเซ็กส์ไม่ใส่แค่การสอดใส่แค่นั้นหรอก ยังมีอีกเยอะ..."
ผมยังหันมาบอกเธออีกครั้ง

"วันหลังนายช่างจะเอาหนังเอ็กซ์มาให้สร้อยดูมั่งจะได้รู้ว่าเค้าทำกันยังไง"
"แนะๆจะเอาหลักฐานมายืนยันด้วย..แสดงว่าไม่หลอกเล่น..."
"อ้าว..เป็นงั้นไป..นายช่างเคยหลอกอะไรสร้อย..."
เธอส่ายหน้า

"ตอนเย็นเจอกันนะ...เดี่ยวเสียงานจะมาว่าสร้อยอีกนะ.."
ผมยังแกล้งทำอ้อยอิ่งอยู่..จนสร้อยทำท่าจะทุบหลังผมนั่นแหละผมจึงทำท่ารีบเร่งให้เธอเห็น
แต่ก่อนจากผมหอมแก้มเธอแล้วยื่นมือไปลูบเนินโคกเธอเป็นรางวัล

"นายช่างนี่เอาเปรียบจัง...ไปได้แล้ว..."
"ฮื้อ..ตอนเย็นมาเร็วหน่อยนะ..."
"จ้า...."

..................

ผมทำงานอยู่จนเกือบห้าโมงจึงรีบขับรถกลับบ้าน
พอจอดรถเรียบร้อยผมเห็นสร้อยกำลังทำโน่นทำนี่ง่วนอยู่บนบ้าน
ดูเหมือนว่าเพลินจนไม่ได้ยินเสียงรถของผม
ผมค่อยๆย่องขึ้นบันใดพยายามให้เบาที่สุด
เดินไปข้างหลังเธอแล้วยื่นโอบเธอทางด้านหลัง

สร้อยสะดุ้งแล้วเอาศอกกระทุ้งชายโครงของผมอย่างแรง
"โอ๊ยยย...."
ผมร้องลั่นด้วยความเจ็บจนเซไปชนเก้าอี้ล้มลงไปกองกับพื้น
สร้อยพอได้ยินเสียงผมร้อง เธอก็ตกใจรีบหันมามอง เธอผวาเข้ามาหาผม

"นายช่าง...ขอโทษคะ...ทำไมเข้ามาแบบนี้ละ..."
"โอ..โอยยยยย...."
ผมจุกร้องไม่ออก กองอยู่กับพื้น
"สร้อย..นี่แรงดีจัง...อูยยยย..."
"ขอโทษ..สร้อยขอโทษ..."
สร้อยยกมือไหว้ผมน้ำตาคลอ

"อ้าว..ร้องไห้ทำไมละ...เนี๊ยะแหละดี...ระวังตัวดี..นายช่างชอบ.."
"เจ็บตัวนี่นะ..."
"เวลามีไอ้หนุ่มที่ไหนมาก้อร่อก้อติกจะได้มั่นใจว่าสร้อยเอาตัวรอดได้..."
"เจ็บปากปล่าว..."
สร้อยนั่งยองๆลูบบริเวณที่เธอเอาศอกกระทุ้งไปมา

"สร้อย...นายช่างได้ฤกษ์แล้วละ..."
"หา..นายช่างไปให้ใครหาให้ละ"
"นายช่างโทรไปบอกเฮงให้มันช่วยไปหาหลวงพ่อดูให้เมื่อเช้า .."
"อ้าว..นายช่างได้วันเดือนปีเกิดสร้อยจากไหนละ..."
สร้อยร้องเสียงหลงเชียว
"ก็วันก่อนแอบเห็นบัตรประชาชนที่สร้อยคั่นหนังสืออยู่บนโต๊ะไง..."
"อ๋อ..วันนั้นเหรอ...แล้วๆหลวงพ่อว่าไง"

"หลวงพ่อดูดวงให้แล้ว บอกว่าเราเป็นเนื้อคู่กัน แล้ว..."
ผมหยุดเพื่อสรรหาคำพูด เพราะไอ้เฮงมันบอกว่าหลวงพ่อดูให้แล้ว
หลวงพ่อฝากบอกว่าดวงมึงนะกลัวสร้อยหงอเลยเว้ย เสียงไอ้เฮงดังกล้องในหัว
ผมจะบอกเธอไปตามนั้นได้ยังไง เดี่ยวเธอก็ได้ใจแย่ซิ กลัวก็กลัววะ
ไม่ลองก็ไม่รู้ ของแบบนี้ แต่เห็นมีคนบอกๆกันว่า ผู้ชายกลัวเมียแล้วได้ดีทุกคน
เฮ่อ.....

"อ้าวว่าไง...หยุดไปเฉยๆกำลังอยากรู้นะนายช่าง...หรือจุกจนเป็นใบ้ไปแล้ว"
"จุก..เดี่ยว...เดี่ยว...คือ ท่านบอกว่า...เรานะ..เป็นเนื้อคู่กันแต่ปางก่อน
แล้วให้ฤกษ์แต่งงานวันจันทร์ที่ 27 แต่ฤกษ์ ส่งตัวถ้าให้ดีต้องเป็นวันศุกร์ที่ 31
ท่านบอกว่าก่อนวันส่งตัวเจ้าบ่าว-สาวห้ามเจอกัน"

สร้อยหัวเราะคิ๊กๆทันที หลวงพ่อท่านดูแม่น
"นายช่างลงแดงแหงเลย..." สร้อยหัวเราะแบบสมน้ำหน้า
"ลงแดงอะไรละสร้อย..."
ผมทำซื่อแกล้งถามไปงั้น อยากดูลีลาของสร้อย
"อดกินนมตอนเช้า..ตอนเที่ยง..ตอนเย็น...สร้อยว่าตายแน่...ฮาาาาา"
พูดแล้วสร้อยก็หัวเราะลงลูกคออย่างอารมณ์ดี
ผมทำหน้าเศร้ามองเธอ แล้วพูดว่า
"อื้อ...นายช่างต้องคิดถึงสร้อยแย่แน่เลย..."

"พรุ่งนี้นายช่างจะไปบอกแม่ แล้วก็เอาผู้ใหญ่ไปเจรจาเป็นทางการ
วันนี้ก็วันที่ที่ 7 เรามีเวลาอีก 20 วันคงทันนะ"
สร้อยพยักหน้าแล้วพูดว่า
"สร้อยจะไปบอกแม่เอาไว้ก่อนก็แล้วกัน"

"สร้อยถามแม่ด้วยก็แล้วกันว่าจะจัดงานยังไง ให้แม่พิจารณาตามสมควร"
"แม่เปรยๆว่าสินสอดต้อง เงิน บวก ทอง เท่าน้ำหนักตัวลูกสาว"
สร้อยพูดแล้วก็หัวเราะตาเป็นประกายแวววาว

"งั้นให้นายช่างเอาก้อนหินถ่วงไปด้วยได้เปล่าวละ..."
"บ้า..ทำงั้นได้ไง.."
"แม่บอกสร้อยแล้ว..ให้นายช่างจัดมาพอเป็นพิธีก็พอแล้ว..."
"นายช่างจะไปจัดผู้ใหญ่มาสู่ขอแล้วหมั้นกันก่อนก็แล้วกัน.."
.....

"นายช่างรีบกินซิ..เดี่ยวเย็นหมด"
"สร้อย..เรื่องเมื่อเช้าที่นายช่างพูดนะเรื่องจริงนะ..."
"เรื่องไร..."
"ก็เรื่องจูจุ๊บเนินโหนกเต่านะ..."
"บ้าจริง..นายช่างนี้..พูดอะไรไม่รู้...พระสั่งนายช่างไว้แล้วนะ.."
"เรื่องของพระ..."
"แต่สร้อยอยากอยู่กับนายช่างนานๆต้องทำตามที่พระท่านบอก..."
"โห..สร้อย..ไม่เห็นใจนายช่างมั่งเลย..."
"พระบอกว่าก่อนส่งตัวห้ามเจอกัน..นายช่างเป็นคนบอกเองนะ..."

ผมนะอยากตบหัวตัวเองซักฉาด ไม่น่าบอกเธอไปเลย
"แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงตอนแต่งนี้...เอาไว้วันหมั้นก่อนก็ได้..."
ผมมองเธอด้วยสายตาเว้าวอนอ่อนหวาน
"โอ๊ะ..ทำตาละห้อยเชียวนายช่าง...มีอะไรว่ามา..."

"เค้าทำกันจริง ๆ นะสร้อย...ไอ้เฮงนะมันจูบของเมียมันทุกวันเลย..."
สร้อยมองผมอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ แววตานี่ยังจะโชว์ป้ายไฟ

"แฟนพี่เฮงนี่นะ..ยอมให้จูจุ๊บเหรอไอ้แบบนั้น..."
"ใครบอกสร้อย..น้อยไปสิ มอ.เมียของไอ้เฮงนี่ติดจูจุ๊บเป็นติดยาเลย..ไม่เชื่อลองดูซิ..."
พูดแล้วผมก็แกล้งทำตัวเอียงๆไปหาเธอ
สร้อยผลักผมกลับมาแล้วพูดว่า
"นายช่าง..อย่าล้อเล่นซิ...สร้อยก็ต้องไปเตรียมตัวหลายอย่างเหมือนกันนะ.."

"เออ..ลืมไปนายช่างไปเบิกเงินมาแล้ว จะเอาไว้ให้สร้อยไปตัดชุด ทำผม แล้วซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้แม่ด้วย..."
ผมลุกขึ้นไปหยิบซองกระดาษที่เอาขึ้นมาจากรถส่งให้เธอ
สร้อยรับมาแล้วเปิดดูพร้อมร้องลั่น
"นายช่าง..ทำไมให้เยอะจัง.."
"อ้าว..แต่งงานมันมีค่าใช้จ่ายหลายอย่าง สร้อยเอาไปเก็บไว้ก็แล้วกัน..."
"นายช่างการแต่งงาน..นี่มันลำบากเหรอ..."
ผมส่ายหน้า..แล้วพูดว่า

"นายช่างได้สร้อยมาก็ไม่ลำบากแล้ว..จริงป๊ะ...5555"
"พูดเล่นเรื่อยเลย..."

คุยกันไปกันมาซักครู่ยังไม่ได้กินข้าวเลย พอดีมีโทรศัพท์มาหาเธอ
สร้อยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับปรากฎว่าเป็นแม่ของเธอ สร้อยหันมาบอกผมว่า
"นายช่างกินข้าวคนเดียวนะ..แม่ต้องการให้สร้อยไปหาลุงเอิบที่ในเมือง..."
"เหรอ..มีไรเหรอ..."
สร้อยส่ายหน้า
"แม่ให้ไปรับ..แล้วขับรถพาไปหาลุงเอิบ"

"ว้า..สร้อย...วันนี้...มื้อนี้นายช่างอดนมอีกละซิ..."
"อดทนนิดนะ..นายช่าง.."
สร้อยพูดพร้อมหลิ่วตาให้ผม
"ก็ได้...อดทนเอาไว้ก่อน ค่อยไปตกเบิกทีหลัง...สร้อยไปเถอะ.."

สร้อยรีบลงบันไดแล้วขับแมงกะไชด์ของเธอออกไปทันที
ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย..เออ..หนอ..กินคนเดียวนี่มันเหงาๆเหมือนกันนะ..
ไม่มีคนให้ต่อล้อต่อเถียง ให้รู้สึกโดดเดี่ยวจังเลย
แม่ยอดสร้อย..ของนายช่างเอ๊ย

"มอ..เมีย..นั้นหายาก ต้องลำบากออกเรือไป..."

เออ..ไอ้เหนียงเอ๋ย...กว่าจะหาเจอเกือบสี่สิบนะเนี๊ยะ
ในที่สุดก็เจอแล้วเว้ย..ไอ้เหี้ยเฮง..ไอ้เหนียงเพื่อนเองเจอแล้ว
ผมกินไปก็คิดถึงเรื่องสร้อย กับเรื่องแต่งงานไปเรื่อยเปื่อย

ตกลงวันนี้ผมเข้านอนเร็วกว่าปกติ สองทุ่มเศษก็ง่วงแล้ว

...........

ผมถูกปลุกให้ตื่นด้วยโทรศัพท์ของไอ้เฮง
"โหล...อะไรว๊ะ หกโมงกว่าโทรมาแล้ว กูยังนอนอยู่เลย..."
"ไอ้เหนียงมึงต้องหัดนะเว๊ย..มีเมียแล้วทำเป็นนอนตื่นสายแบบนี้ไม่ได้หรอก
มึงดูกูซิ ตื่นตีห้าเตรียมโน่นเตรียมนี่ให้ลูกไปโรงเรียน"
"แล้วเมียเอ็งละว๊ะ.."

"เจ้านั้นเค้าตื่นตั้งแต่ตีสี่ครึ่งแล้ว..."
"ต้องเหนื่อยขนาดนั้นเลยเหรอว๊ะ.."
"ครอบครัวนะเว้ย..ลูก-เมียนะเว้ย..."
"เออ..กูรู้แล้ว...มีไรว๊ะเนี๊ยะ..."

"เหนียงมึงไม่มีญาติผู้ใหญ่นี่หว่า..ลูงมึงก็ตายไปหลายปีแล้ว..มึงจะเอาใครไปเป็นผู้ใหญ่ว๊ะ"
"กูก็ไม่รู้เหมือนกัน วันก่อนกูไปขอกับแม่เค้าเองเลยเว้ย.."
"ใจกล้านี่หว่า..แต่ตามประเพณีเค้าต้องใช้ผู้ใหญ่นะเว้ย.."
"เอาไงดีว๊ะ..."
"เอางี้ไหมว๊ะ..กูโทรไปให้พ่อกูมาจัดการให้เอ็ง"

"รบกวน..พ่อมึงอยู่เชียงใหม่นะเว้ย"
"น่า..พ่อกูรู้ว่ามึงจะแต่งงาน..คงดีใจเหมือนกัน.."
"แกต้องเดินทางไกล จากเชียงใหม่มาพังงานี่น๊ะ.."
"ไม่มีปัญหาหรอกว๊ะ..ถือว่ามาพักผ่อนก็แล้วกัน.."
"เออ..ขอบใจว๊ะ"

"เองบอกแม่ของสร้อยให้รู้ไว้ก็แล้วกัน กูกะว่า 26 สู่ขอแล้วหมั้นเลย วันที่ 27 แต่ง แล้วมึงจะแต่งที่ไหน"
"คนแถวนี้เค้าทำกันที่บ้านว๊ะ..ประเพณีเค้า"
"ก็ดีว๊ะ...เองก็ให้ทางแม่เค้าจัดการก็แล้วกัน..เงินทองก็เก็บเอาไว้เยอะแล้วนิหว่า"
"เออ..พอมีว๊ะ..มาอยู่ที่นี่เกือบปีเก็บเงินได้หลายเลยว๊ะ ทั้งเงินเดือนทั้งโอที..เปรม..อีกอย่างเพื่อนเหี้ยๆไม่ไถเว้ย..."
"ไอ้สัตว์...งานนี้กูต้องไปกอนนอนสามวันเลยมึง..."
"เออ..เอาซิว๊ะ..กู้จะหาเหล้าให้มึงอาบ..."
"อาบเหี้ยอะไร..ตอนนี้กูเลิกกินเหล้าแล้วเว้ย..."

"หา..."
ผมร้องเสียเสียงหลง
"หา..ตะหวักตะบวยอะไร...กูเลิกจริง เมียขอร้อง ลูกก็เริ่มโตแล้ว..เป็นพ่อที่ดีดีกว่านะมึง"
"เออ..แบบนี้เจริญแน่นอน..."
"มึง..นะต้องเอาอย่างกูนะเว้ย..ไอ้เหนียง..."
"คิดดูก่อนว๊ะ..."
เฮง..เงียบไปนิดแล้วตอบกลับมาว่า
"เออ..แค่นี้จะเว้ย..มีอะไรมึงก็โทรมาหากูได้เลยเพื่อน..."
"ขอบใจ..."

ไอ้เฮงวางหู เรื่องผู้ใหญ่ฝ่ายผมก็พ่อของไอ้เฮงเรียบร้อย
เดี่ยววันนี้ก่อนเที่ยงผมไปเตรียมซื้อทองที่ตลาด โดยผมจะเตรียมเงินสักสามแสน พร้อมกับทองสิบบาท
คงไม่ทำให้สร้อยต้องขายหน้าแล้วละ

..............

ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวไม่นานนักสร้อยก็ยกปิ่นโตอาหารมาวางบนโต๊ะ
"นายช่าง..แต่งตัวเสร็จแล้วเหรอ..."
ผมพยักหน้าแล้วถามว่า
"เมื่อวานแม่ไปหาลุงเอิบมีเรื่องอะไรเหรอ..."
"อ๋อ..ก็เรื่องของเรานั้นแหละ..พ่อสร้อยเสียนานแล้ว ญาติฝ่ายพ่อก็มีลุงเอิบคนเดียวเลยไปบอกกล่าวแกหน่อย"
ผมพยักหน้า
"สร้อย..วันที่ 26 นายช่างจะเอาพ่อเฮงเค้ามาเป็นเถ้าแก่สู่ขอกับแม่นะ.."
"เอาจริงอ๊ะ..."
"ไหงพูดงั้น..จริงซิ..."
เธอมองสบตาผมนิ่งแล้วโผเข้ามากอดผมแน่น

แต่พอผมจะจูบไซ้สร้อยกลับผลักผมออกแล้วบอกว่า
"นายช่าง..ทำตามพระเค้าเถอะ..เราจะได้รักกันนาน ๆ .."
"งั้นก็แค่..มาให้หายคิดถึงหน่อย..."
"นิดเดียวนะ..."
"เยอะๆไม่ได้เหรอ...เมื่อคืนนี่คิดถึงมากเลย.."

"นายช่าง..รอให้เราแต่งงานกันเรียบร้อยก่อนไม่ดีกว่าเหรอ...."
"มีไรเหรอสร้อย..."
"ผู้ใหญ่เค้าถือกันนะ..เมื่อวานลุงเอิบก็ว่า คนจะแต่ง คนจะบวช หัวเลี้ยวหัวต่อให้ทำตัวดีๆ
จะได้เป็นบูญเป็นกุศลหนุนให้สำเร็จในชีวิต..."

ทีนี้...ๆ....ผมก็หัวเราะไม่ออกนะซิ... โห..นี่ตั้งยี่สิบกว่าวัน...
"นะนายช่างนะ..สร้อยนะไม่ไปไหนหรอกคะ...นายช่างอดใจรอสร้อยนิดนึง..นะ..นะ..นะ..."
สร้อยเห็นนัยตาผม เธอก็เข้ามากอดทันที
"ทำให้ถูกต้องดีงามนะนายช่างนะ เพื่อชีวิตคู่ของเรา...สร้อยอยากมีแต่นายช่างคนเดียวในชีวิต"

ผมต้องถอนหายใจพรืดใหญ่แล้วพูดว่า
"นายช่าง..ลงแดงตายแน่เลย..."
"สร้อยนะ..อยากถือไม้เท้ายอดทองกระบอกยอดเพชรกับนายช่าง ทำตามคำโบราณหน่อยเถอะ"

ผมนึกถึงไอ้เฮงทันที มันก็เจอแบบนี้เหมือนกัน มันเปิดซิงครูน้อยในวันส่งตัวเหมือนกัน
แต่มันโชคดีกว่าผมที่ฤกษ์ส่งตัวของอยู่ในวันนั้น แต่ของผมกระเจ้าจอร์จ
แต่ง 27 ส่งตัว 31 โอวววว...แม่ยอดสร้อย

ผมต้องจำใจพยักหน้ารับ ทั้งๆที่ในใจผมช่างแห้งแล้งไม่สดชื่นเลย
เออ..แต่แลกกับได้ มอ.เมียอย่างสร้อยมาคนนึ่ง...แหะ ๆ คุ้มยิ่งกว่าคุ้มนะ

--------------------
โดย : kankan

ไว้ไปรวบยอดเอาตอนแต่งตอนเข้าหอ

ขอบคุณในน้ำใจคับ  ช่วยตัวเองไปก่อนนายช่าง

รักแล้วทำไมต้องรอ นึกถึงคำนี้เลยครับ ชีวิตคนบางทีก็สั้นนัก เพียงชั่ววันเดียว ชั่วโมงเดียว นาทีเดียว บางทีก็ไม่ได้ทำสิ่งที่อยากทำเสียแล้ว รักแล้วทำไมต้องรอ น่าคิดนะครับ ขอบคุณมากครับ

อดเปรี้ยวไว้กินหวาน บททดสอบการอดทน อดกลั้น จุกอกแย่เลย

อ่านแล้ว ขำก็ขำ เวทนานายช่างก็เวทนา เฮ้อ ได้เมียเด็กนี่มันเหนื่อยนิ