แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ในโลกนี้มีอะไรเป็นไทยแท้ ของไทยแน่นั้นหรือคือภาษา
ซึ่งผลิดอกออกผลแต่ต้นมา รวมเรียกว่า"วรรณคดีไทย"
อนึ่งศิลป์งามเด่นเป็นของชาติ เช่นปราสาทปรางค์ทองอันผ่องใส
อีกดนตรีรำร่ายลวดลายไทย อวดโลกได้ไทยแท้อย่างแน่นอน
และอย่าลืมจิตใจแบบไทยแท้ เชื่อพ่อแม่ฟังธรรมคำสั่งสอน
กำเนิดธรรมจริยาเป็นอาภรณ์ ประชากรโลกเห็นเราเป็นไทย
แล้วยังมีประเพณีมีระเบียบ ซึ่งไม่มีที่เปรียบในชาติไหน
เป็นของร่วมรวมไทยให้คงไทย นี่แหละประโยชน์ในประเพณี
ได้รู้เช่นเห็นชัดสมบัติชาติ เหลือประหลาดล้วนเห็นเป็นศักดิ์ศรี
ล้วนไทยแท้ไทยแน่ไทยเรามี สิ่งเหล่านี้คือวัฒนธรรม
จากบทอาขยานบทหลัก ระดับมัธยมศึกษาตอนต้น คัดเลือกโดย
คณะกรรมการคัดเลือกอาขยานภาษาไทยสำหรับนักเรียน
ในคำสั่งกระทรวงศึกษาธิการ ที่ วก ๓๗๒/ ๒๕๔๒
ประพันธ์โดย หม่อมหลวงปิ่น มาลากุล
วันต่อมาทั้งหมดจึงได้อำลาฤาษีขึ้นเรือจากเกาะแก้วพิสดารโดยทั้งพระอภัยมณีและสินสมุทรได้ร่วมเดินทางไปด้วย และยังมีผู้คนที่เคยเรือแตกและมาติดยังเกาะแก้วพืสดารตามไปด้วย
ตามท้องเรื่องจริงๆพระอภัยตอนนี้ยังถือบวชกับฤาษีอยู่เลยปต่ฤาษีคงไม่ใช่พระคงมีเมียได้ จึงสามารถจีบผู้หญิงได้
สินสมุทรเมื่อนางสุวรรณมาลีรับเป็นลูกแล้วก็ยิ่งทำให้ใกล้ชิดกลับนางสุวรรณมาลีมากขึ้น ถึงขนาดให้มาร่วมนอนในห้องด้วย จึงยิ่งทำให้สินสมุทรุ้งซ่านขึ้น ต้องรอให้นางนอนหลับก่อนแล้วสินสมุทรก็แอบมาชมใบหน้านางตอนหลับ ยิ่งพิศมองยิ่งฟุ้งซ่านแอบชักว่าวรูดกระเจี้ยวจนลมออกมาทุกครั้งถึงนอนหลับได้
ระหว่างนี้พระอภัยต้องการหยั่งเชิงนางสุวรรณมาลีโดยให้สินสมุทรไปขอสไบมาจากนางแล้วนำมาให้พระอภัยมณี สินสมุทรพาซื่อทำตาม
พอนางสุวรรณมาลีรู้ว่าแท้จริงพระอภัยมณีหลอกให้สินสมุทรเอาสไบจากตัวเองไปให้ก็แกล้งทำเป็นโกรธสินสมุทร จนสินสมุทรเสียใจและโกรธบิดาที่มาหลอกใช้ตน จึงพูดไปตามที่พระอภัยสอนว่าบิดามาเอาผ้าสไบไปเพราะว่าเมื่อถึงเมืองผลึกจะลาสิกขาบทและจะขอแต่งงานเป็นคู่กับนางสุวรรณมาลี
“โอ้...ลูกของแม่อย่าร้องไห้ แม่ไม่ได้โกรธเจ้าจริงๆหรอก”
นางสุวรรณมาลีเห็นสินสมุทรเสียใจจึงปลอบประโลม
“เพียงแต่นึกชังที่พ่อเจ้าว่าไฉนไม่มาขอเอง หากแม่ถึงเมืองแล้วก็ต้องแต่งงานกับคู่หมั้นแล้วนะซิ”
“แต่งงานคืออะไรหรือแม่ สินสมุทรไม่เข้าใจ”
“อา..ก็คือแม่ก็ต้องไปเป็นเมียคนอื่นที่ไม่ใข่พ่อเจ้า”
นางสุวรรณมาลีตะขัดตะขวงใจที่จำต้องพูดให้สินสมุทรเข้าใจ
“ถ้าแม่ไปเป็นเมียคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อ สินสมุทรก็ไม่ได้อยู่ด้วยนะซิ ข้าไม่ยอม..”
“เจ้าไม่ยอมแล้วจะทำอะไรได้ละ” นางสุวรรณมาลีถามอย่างขบขัน
“ลูกก็จะไปฆ่ามัน เพื่อให้แม่เป็นเมียพ่อคนเดียว”
“อย่าทำอย่างนั้นนะลูก”
นางสุวรรณมาลีตกใจไม่น้อยกับคำพูดที่จริงจังของเด็กน้อยสินสมุทร
“ข้าต้องไปบอกพ่อ”
สินสมุทรว่าแล้วจึงวิ่งไปหาพระอภัยมณี แต่เมื่อพระอภัยมณีรู้ข่าวกลับรู้สึกใจหายและก็นึกเสียดาย คิดสาระตะในใจ แต่ด้วยความอ่อนแอมากกว่าที่คิดจะต่อสู้กับใคร
เช่น เราชิงลงมือรวบจับนางสุวรรณมาลีทำเมียก่อนถึงฝั่งดีไหม
แล้วก็พานางหนีไปไกล ๆ เพราะหากไปสู้รบกันก็จะมีเรื่องเดือดร้อนเปล่า
เอ..ถ้าหากนางไม่ยินยอมพร้อมใจทำบุ่มบ่ามไปก็จะเสียชื่อเสียงเปล่าๆ
เห็นท่าจะต้องหลอกสินสมุทรอีกครา
พระอภัยมณีคิดแล้วจึงบอกสินสมุทรไปว่า
“สินสมุทรเอ่ย จริงๆแล้วแม่เจ้าคนนี้(นางสุวรรณมาลี) อาจไม่ได้มีใจกับเราอาจเพียงแค่เอ็นดูเจ้า พอถึงฝั่งแล้วนางก็คงทิ้งเราไปอยู่กับคนอื่นมากกว่า”
“เป็นไปได้ไง ลูกไม่เชื่อว่าเป็นอย่างนั้น”
“เอายังงี้ เจ้ากลับไปบอกแม่เจ้านะ ว่าพ่อรู้สึกผิดหวังและเสียใจเมื่อได้ยิน หากแม้แม่เจ้าไม่ได้ชื่นชอบอะไรในตัวพ่อ ด้วยนางรักกับคนอื่นอยู่ ก็จะขอลาตายดีกว่าที่จะอยู่อย่างคนที่ต้องทุกข์ทรมานเพราะความรักที่มีอย่างบริสุทธิ์ใจ ตอนนี้พ่อกำลังเตรียมจะปลิดชีพตัวเองแล้ว ให้นางรีบมาห้ามหน่อยช้าจะไม่ทันการ”
สินสมุทรจึงต้องวิ่งไปวิ่งมานำความไปบอกนางสุวรรณมาลีอีกครั้ง นางจึงคิดว่าจริงหลงกลพระอภัยมณี รีบวิ่งมากาพระอภัยมณีด้วยความตกใจ พอมาถึงเห็นพระอภัยมณีทำท่าเงื้อง้าจะเอาพระขรรแทงตัวเองเข้ามาห้าม
“อย่านะอย่าทำเช่นนั้น จะคิดสั้นทำไม”
“ปล่อยให้ข้าตายเถอะ อยู่ไปก็ไร้ค่า ในเมื่อนางไม่รักข้าอยู่ไปมีความหมายอะไร”
นางสุวรรณมาลีตกใจตรงเข้ายื้อแย่งตรงเข้าไปกอดเพื่อกันไม่ให้พระอภัยมณีไปหยิบพระขรรค์กลับมาใหม่ได้ พระอภัยมณีก็ท้ำป็นยื้อยักดิ้นรน เอามือกอดนางสุวรรณมาลีเช่นกัน เลยกลายเป็นต่างคนต่างยืนกอดกันไปมากลางห้อง พระอภัยมณีเลยถือโอกาสสูดดมกลิ่นแก้มนางไปด้วยโดยที่นางสุวรรณมาลีไม่รู้ตัว
เป็นครั้งแรกที่ทั้งคู่ได้มีโอกาสได้สัมผัสกัน นานเข้าต่างเกิดอารมณ์วาบหวิวด้วยกันทั้งคู่ จนในที่สุดนางสุวรรณมาลีต้องยอมเปิดเผยความในใจต่อพระอภัยมณีว่าตนนั้นมีใจต่อพระอภัยมณีเช่นกันจึงบอกข่าวให้ทราบเพื่อพระอภัยมณีจะได้หาทางแก้ไข
พระอภัยมณีเมื่อรู้จึงถอดแหวนตัวเองให้กับนางสุวรรณมาลีเพื่อเป็นการสัญญาหมั่นหมายโดยให้นางสุวรรณมาลีถอดสร้อยสังวาลย์ประจำตัวมามอบให้พระอภัยมณีเช่นกันเหมือนต่างก็รับหมั่นหมายไว้แล้ว
สินสมุทรเห็นเรื่องจบลงด้วยดี ทำท่าว่าทั้งคู่คงจะลงเอยกันได้แล้ว
พระอภัยมณีก็ถือโอกาสพร่ำพรอดรักกับนางสุวรรณมาลี
สินสมุทรเห็นใจหนึ่งนึกดีใจอีกใจรู้สึกเจ็บแปลบๆ ไม่อาจฝืนทนดูได้จึงออกมาข้างนอก
บังเอิญได้ยินพวกแขกที่ร่วมอาศัยเดินทางมากับเรือคุยกันเรื่องนางสุวรรณมาลีจึงแอบฟังแม้ว่าจะคุยกันเป็นภาษาแขกแต่สินสมุทรฟังเข้าใจทุกถ้อยคำ
“อีนี้ พวกท่านว่าราชธิดาเจ้าเมืองแสนสวย ต่อไปจะเสร็จดาบสรูปนั้นหรือไม้”
“อีนี้ ฉานก็ว่าแน่นอนยิ่งกว่าแน่” อีกคนเสริม
“อีนี้ แต่ได้ข่าวว่านางมีคู่หมั้นอยู่แล้วไม่ใช่หรือกลับถึงเมืองก๋ต้องแต่งงานกันนะนายจ๋า”
“เป็นคู่หมั้นกันยังไง ปล่อยให้คนที่จะมาเป็นเมียตัวเองมาเที่ยวลำพังได้ ดูเหมื่อนตัวพ่อ(เจ้าเมืองผลึก)จะเต็มใจด้วยซิ”
“อีนี้ เห็นดาบสนั้นก้อร้อก้อติ๊กอยู่อย่างนั้น คงต้องเสร็จก่อนถึงฝั่งคู่หมั้นคงแห้วแล้ว”
“โอ้พระอัลร่านางช่างงดงาม ใครได้เป็นเมียคงต้องจับเย็ดทั้งวัน”
“อีนี้ เจ้าพูดแล้วคงอยากซิ ควยถึงลุกขนาดนั้น 555”
ทั้งหมดพูดแล้วหัวเราะอย่างชอบใจ แม้สินสมุทรจะฟังไม่เข้าใจทั้งหมดแต่ก็รู้สึกหน้าร้อนชาวูบบๆวาบๆ ทั้งมีอารมณ์ใคร่ปะทุขึ้นมาทั้งไม่พอใจระคนกัน
“ข้าห่างเมียมานานไม่ได้เย็ดกับนางมาเป็นปี ต้องอาศัยชักว่าวแก้เครียดบ่อย”
“ตั้งแต่ตอนเห็นนางข้าก็เก็บเอานางไปชักว่าวบ่อยๆ คนอะไรทั้งสวยที่งขาว หอมอะไรอย่างนี้”
“ระหว่างคู่หมั้นกับดาบสเจ้าว่านางจะโดนใครเย็ดก่อนกัน”
ทั้งหมดยิ่งพูกยิ่งหยาบคายจนสินสมุทรไม่พอใจ ขณะจะเตรียมออกไปเล่นงานพวกแขกทั้งหมดที่ปากเสียวิจารณ์นางสุวรรณมาลีถึงเพียงนี้
อยู่ๆก็รู้สึกเรือโคลงเคลงเอียงกระเร่เท่ สินสมุทรคว้าจับเชือกที่กราบเรือได้ทัน พวกแขกเหล่านั้นกลับร้องลั่นไหลเอียงกำลังจะตกจากเรือ ก็ปรากฎมีมือยักษ์เข้ามาคว้าจับเอาไปใส่ปากกัดกินหัวหลุดออกจากร่างเสียงดังกร้อบๆ
คนที่ยังไม่โดนจับกินพยายามหนีแต่ก็ไม่พ้น ต่างส่งเสียงร้องอย่างตกใจ
“อัลเลาะห์ช่วยด้วย ยักษ์ ๆ มา “
ที่แท้เป็นนางผีเสื้อสมุทรตามมาทันภายหลังจากที่พวกสมุนผีพรายไปแจ้งข่าวว่าพระอภัยมณีได้ออกจากเกาะแก้วพิสดารมากับเรือ จึงรีบออกติดตามมาทันที
สินสมุทรได้สติรีบวิ่งกลับไปที่ห้องเห็นพระอภัยมณีกับนางสุวรรณมาลีกำลังแต่งตัวอย่างทุลักทุเล ทั้งคู่เหมือนผมเผ้ายุ่งเหยิง ยิ่งนางสุวรรณมาลีเหมือนสไบที่คาดบ่าจะหายไป ผ้าซิ่นไหมที่นุ่งด้านล่างตอนนี้กลับถูกยกขึ้นมาคาดไว้บนอกด้วยเสื้อด้านบนยังใส่ไม่เรียบร้อย
ด้วยเมื่อสินสมุทรไปแล้วพระอภัยจึงปลอบประโลมนางพร่ำพรอดรัก จากมือที่ไปเรือนผมลูบไล้ไปมา ค่อยก้มศรีษะไปหอมแก้มนางก่อนประทับปากตัวเองไปที่ริมฝีปากนางอย่างแผ่วๆ นางสุวรรณมาลีพยายามห้ามปรามดีดดิ้นเป็นพิธี จากแข็งขืนก็อ่อนลงถูกดันไปนอนกับที่นอน เสื้อด้านบนถูกถอดไปเมื่อไรไม่รู้ มารู้สึกตัวก็ตอนพระอภัยก้มลงไปดูดปทุมถันเต้านมอย่างอร่อยลิ้น นางทนเสียวไม่ไหวต้องจับศรีษะพระอภัยขยุ้มจนผมยุ่งเหยิง พระอภัยกำลังแก้ปมผ้าด้านล่างออกเพื่อล้วงมือเข้าไปสัมผัสภายใน ก็ปรากฎเรือเอียงวูบราวกับจะพลิกล่มลงในทะเลทั้งคู่ถึงกลับกระเด็นตกจากเตียงด้วยแรงเหวี่ยงได้ยินเสียงผู้คนส่งเสียงร้องกันอย่างอึกทึกคึกโครมลั่น
ทั้งคู่จึงรีบลุกขึ้นแต่งตัวยังไม่เสร็จดี สินสมุทรก็พอดีเข้ามา หากไม่มีปรากฎการณืนี้นางสุวรรณมาลีคงได้เสร็จพระดาบสอภัยมณีตามปากพวกแขกก็เป็นได้
“เกิดอะไรขึ้น สินสมุทร”
“แม่ผีเสื้อสมุทรมาแล้ว”
“หา “
เสียงของพระอภัยมณีกับนางสุวรรณมาลีร้องด้วยความตกใจรีบวิ่งออกมาจากห้อง นางผีเสื้อสมุทรมองเห็นพระอภัยมณีกับสินสมุทรออกมาทำท่าดีใจ แต่เมื่อเห็นมีผู้หญิงสาวสวยคนหนึ่งกำลังจับมืออยู่กับพระอภัยมณีผู้เป็นสามีของตน ก็เกิดความหึงหวงอาฆาต
“ปล่อยมือจากผัวข้าเดี๋ยวนี้”
นางผีเสื้อสมุทรตวาดเสียงลั่น พร้อมกับคว้ามือจะเข้ามาจับนางสุวรรณมาลีไปกิน สินสมุทรเห็นตกใจรีบออกแรงดันมือนางผีเสื้อสมุทรไว้ทันก่อนจะถึงตัวนางสุวรรณมาลี
”ท่านแม่อย่านะ”
นางผีเสื้อสมุทรเห็นสินสมุทรลูกชายเข้ามาขวางจึงชงัก
“เจ้าลูกทรพี เห็นคนอื่นดีกว่าแม่หรือไง”
ว่าแล้วนางผีเสื้อสมุทรก็เอามือฟาดไปที่ลำเรืออย่างแรงทำเอาพื้นเรือแตกด้วยแรงมหาศาลของนาง น้ำทะเลทะลักเข้ามามากมาย ทำให้ผู้คนต่างตกลงไปในทะเลตามกัน รวมถึงนางสุวรรณมาลีที่โดนกระแสน้ำพลัดตกลงไปในทะเล
เป็นสินสมุทรที่เห็นดังนั้นรีบกระโดดลงไปตามหาร่างนางสุวรรณมาลีที่กำลังจมน้ำ
เสียงผู้คนร้องกันอย่างโกลาหล
“พวกเราหนีลงจากเรือเถอะ เรือจะจมแล้ว”
ต่างคนต่างกระโดดลงจากเรือหนีตายกันอย่างโกลาหล นางผีเสื้อสมุทรแสนคลั่งแค้น ขณะจะจับพระอภัยมณีก็เห็นพระอภัยมณีวิ่งหนีโดดลงน้ำทะเลไปอีกทางหนึ่ง
นางผีเสื้อสมุทรโมโหมากด้วยติดที่เรือขวางทางจึงอาละวาดทุบเรือจนแตกจมหายไปในทะเล
ฝ่ายสินสมุทรโดดลงน้ำลงไปช่วยนางสุวรรณมาลีได้ทัน ด้วยสินสมุทรมีกำลังเรี่ยวแรงมหาศาลเลยจับยกตัวนางสุวรรณมาลีขึ้นบ่าพาขึ้นมาจนเหนือน้ำได้และพาว่ายน้ำหนีออกไป โดยไม่รู้พระอภัยมณีไปทางไหน มองเห็นนางผีเสื้อสมุทรพยายามควานหาพระอภัยมณีกับสินสมุทร พอไม่ใช่ก็จับผู้คนกินอย่างน่าอนาถ
สินสมุทรพานางสุวรรณมาลีแบกติดหลังถึงเจ็ดวันเจ็ดคืนจนพาเข้าฝั่งไปยังเกาะร้างแห่งหนึ่ง พอเห็นว่าปลอดภัยดีด้วยความเหนื่อยสินสมุทรจึงสลบไป
สินสมุทรกับนางสุวรรณมาลีไปติดอยู่บนเกาะร้างตามลำพังจะเป็นไงบ้างหนอ