คุณกัน
- เป็นเรื่องที่เขียนส่งในกิจกรรมบอร์ดนะครับ แก้ไขวรรคตอน รูปบางรูปที่หายไป เนื้อหาไม่ได้มีอะไรเพิ่มเติม พอดีเอาเวลาไปเทให้กับ Dark World หมดแว้ว (ซึ่งก็ยังไม่เสร็จ  )
-  สนุกไม่สนุกยังไงบอกกันมั้งเน้อ  "คำขอบคุณเพื่อเป็นกำลังใจ  คำติชมเพื่อจะนำมาพัฒนาครับ"

ถือว่าชดใช้ให้นายแล้วกัน

   แนนกำลังรอใครบางคนอยู่คะ วันนี้เป็นวันที่ฉันจะมอบของขวัญชิ้นสำคัญให้กับเค้า เพราะฉันติดค้างเค้ามานานพอดู ถ้านับดีๆก็น่าจะเป็นวันนี้เมื่อสองปีที่แล้ว

=====================================

   ถ้าจะเริ่มเล่าก็ต้องเป็นตอนนั้น ตอนที่แนนกำลังปวดหัวอยู่ที่ป้อมตำรวจแห่งนึงในโตเกียวประเทศญี่ปุ่น คือฉันไม่สามารถสื่อสารภาษาญี่ปุ่นได้และตำรวจคนนี้ก็ไม่สามารถพูดภาษาอังกฤษได้ ฉันถูกลวงกระเป๋า ของสำคัญๆก็มีบัตรเครดิต กับโทรศัพท์ โชคยังดีที่หนังสือเดินทางยังใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ

   "โอ้ย ฉันถูกลวงกระเป๋า ฉันไม่ฉันขโมย "I'm not a thief  I'm not a thief ,You understand?" "ฉันอธิบายจนไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว ตอนนั้นมันอยากจะร้องไห้จริงๆ ดีที่ได้บอยมาช่วยฉันไว้

   "ใจเย็นคุณ เค้าไม่ได้ว่าคุณเป็นขโมย คุณตำรวจถามว่าจะให้เค้าช่วยเหลืออะไรไหม ในระหว่างที่เค้ากำลังตามหาคนลวงกระเป๋า" บอยอธิบายให้ฉันฟัง เค้าสื่อสารภาษาญี่ปุ่นนิดหน่อย

   บอยเคลียร์กับตำรวจให้ ฉันโค้งคำนับคุณตำรวจสองสามที ที่ไปโว้ยวายใส่ทั้งๆที่เค้าพยายามจะช่วยฉันแท้ๆ  ส่วนอีตาบอยน่ะเหรอ

   "โห ภาษาอังกฤษงูๆปลาๆ ภาษาญี่ปุ่นไม่ได้เลยแล้วมาญี่ปุ่นคนเดียว ไม่รู้จะเรียกว่ากล้าหรืออะไรดีนะ  ฮ่าฮ่า แล้วเอาไงต่อ  ให้ผมไปส่งไหนไหม โดนล้วงกระเป๋ามานี้" บอยเสนอความช่วยเหลือด้วยท่าทางยียวน

   "ไม่เป็นไรคะ ฉันไปเองได้ แล้วก็...สวยๆอย่างฉันไปได้ทั่วโลกแหละถ้าฉันอยากจะไป เชอะ" ตอนแรกฉันรู้สึกไม่ถูกชะตากับผู้ชายคนนี้เลย แต่งตัวก็บ้านๆ หน้าตาก็บ้านๆ หนวดก็หรอมแรมดูซกม๊กยังไงก็ไม่รู้ แถมพูดจาหยามหน้ากันขนาดนี้ ฉันเนี่ยพริตตี้ระดับเทพีสงกรานต์เชียวนะ

   แต่อย่ากระนั้นเลย ฉันมันก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆที่นมโตหน่อยก็เท่านั้น หลังจากนั้นความผยองของฉันอยู่ได้ไม่นาน เพราะที่พักสุดหรูที่จองไว้ถูกยกเลิก แล้วฉันก็ต้องเดินหาที่พักในช่วงไฮซีซั่นด้วยเงินสดที่เหลืออยู่น้อยนิด

   "ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ แต่ที่พักเราเต็มหมดแล้วจริงๆ ลองไปดูที่นี้นะคะ" พนักงานตอนรับบอกฉันเป็นภาษาไทยอย่างสุภาพ

   "ไม่เป็นไรคะ ขอบคุณมากคะ" แนนก็ตอบเค้าไปอย่างนั่นแหละ จะไม่เป็นไรได้ยังไง ตัวคนเดียวในญี่ปุ่น กระเป๋าตังค์ก็หาย บัตรเครดิตโดนขโมย โทรศัพท์ก็ไม่มี จะติดต่อขอความช่วยเหลือใครก็ไม่ได้ ตั๋วเครื่องบินที่จะกลับก็เหลืออีกตั้ง 7 วัน โชคยังดีที่มีเงินสดติดตัวอยู่ 20,000 เยน ก็ประมาณ6,000กว่าบาท  ยังไงก็คงไม่อดตาย แต่ถ้าไม่ได้ที่นอนจะหนาวตายแทนนี้สิ แนนไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก็เลยต้องลากกระเป๋ากลับมาตั้งต้นที่ป้อมตำรวจที่เดิม

   "ไงคุณคนเก่ง ไปไหนไม่รอดเหรอครับ"บอยถือถุงกระดาษพะรุงพะรังทักทายฉันในร้านโดนัท ด้วยท่าทียียวนกวนประสาท แต่ก็ถูกของเค้า ฉันไปไหนไม่รอดจริงๆและกำลังมืดแปดด้าน ก็ฉันไม่เคยมาญี่ปุ่นนี้ แล้วทำไมการมาครั้งแรกของฉันต้องมาเจอเรื่องนู่นนี้นั่นด้วยนะ 

   "ฮือออออออออ ไอ้บ้า ฮืออออ"ฉันทนไม่ไหวต้องสะอึกสะอื้นเลยทีเดียว   

   "เฮ้ยๆ คุณอย่าร้องดิ เฮ้ยอายเค๊า เค้ามองมาที่ผมแล้วเนี่ย"บอยตกใจที่ฉันปล่อยโฮออกมา ตอนนั้นทั้งร้านคงมองว่าบอยทำอะไรฉันแน่ๆ สมน้ำหน้าอยากพูดจากวนตีนดีนัก ที่สุดบอยก็ลากฉันออกมาจากร้านโดนัท

   "เอาอย่างงี้ นี้ก็เย็นมากแล้ว ถ้าคุณหาที่พักไม่ได้คืนนี้คุณไปนอนที่ห้องผมก่อน พรุ่งนี้ค่อยไปสถานทูตโอเครไหม อ๊ะๆ สบายใจได้ถึงหน้าผมจะดูหื่นแต่ผมก็เลือกนะคร้าบคุณ"

   "นี้คุณ ช่วยเปล่าๆโดยไม่ปากหมาจะได้ไหม" ฉันโว้ยวายบอยก็ได้แต่หัวเราะขำๆ ฉันก็จำใจต้องรับความช่วยเหลือจากบอยไปก่อน ก็ไม่รู้จะทำยังไงนี่ ก็ตอนนั้นบอยเป็นคนไทยคนเดียวที่ฉันรู้จัก  ถึงจะดูไม่ค่อยน่าไว้ใจแต่ก็คงดีกว่าไม่มีที่ซุกหัวนอน ในวันหิมะตก

   โลกมันกลมหรือยังไงไม่ทราบได้ บอยได้โรงแรมและห้องพักที่ฉันจองไว้ก่อนจะถูกยกเลิก ซึ่งฉันเองก็อยากพักห้องนี้มากๆด้วย บอยขอตัวเข้าไปเก็บของส่วนตัวในห้องแปปนึงก่อนที่จะออกมาช่วยชั้นยกสัพพาระของฉันเข้าไปในห้อง

   "เฮ้ยๆอย่าเหิมเกริม ที่นอนคุณตรงนั้นโซฟานู๊น เอานี้หมอนกับผ้าห่ม"

   "อะไรว่ะ ฉันเป็นสุภาพสตรีนะเว้ย จะให้ไปนอนโซฟาแล้วนายนอนที่นอนนุ่มๆนี้นะ ผู้ชายหรือเปล่าว๊ะ"

   "อยากรู้ไหมล่ะว่าผู้ชายจริงหรือเปล่า เหอ เหอ เหอ" บอยท้าทายสีหน้าและเสียงหัวเราะมันหื่นมาก

   "เฮ้ย!!!ไม่ต้องเลย โซฟาก็โซฟา อย่าเข้ามานะแม่กัดขาดจริงๆด้วย" ฉันผวาถอยไปอย่างเร็ว บอยส่ายหน้ายืนยิ้มที่ฉันใส่ชุดกันหนาวอย่างหนา 3-4 ชั้นจนตัวกลมเป็นหมี ฮีทเตอร์ก็ทำงานดีเกิ๊นร้อนชิบ

   "ผมบอย คุณชื่ออะไรล่ะ"บอยแนะนำตัว  ......"เราชื่อแนน"

   "ผมก็มีธุระของผมคงดูคุณไม่ได้ตลอดหรอกนะ พรุ่งนี้คุณก็ไปสถานฑูตเองแล้วกัน วันนี้ก็พักผ่อนมากๆ เหนื่อยมาทั้งวันหล่ะ"

   ฉันพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะอุยอายไปนอนที่โซฟา ซึ่งมันไม่สบายเอาซะเลยแต่ก็คงดีกว่าข้างนอกหล่ะนะ  วันรุ่งขึ้นฉันก็ไปไหนไม่ได้หรอกเพราะไปไม่เป็นนี้หน่า บอยก็ต้องกุมขมับเพราะที่เค้ามาญี่ปุ่นก็เพราะมีเหตุผลส่วนตัวที่ไม่อยากบอกใคร สุดท้ายฉันก็ต้องง้อแง้ตามบอยไปเที่ยวญี่ปุ่นตามเส้นทางที่บอยจะไปทำธุระด้วยอย่างช่วยไม่ได้ มานั่งนึกๆดูแล้วตอนนั้นฉันง๊องแง๊งเอาแต่ใจมากจนเหมือนธุระของเค้าจะเสียเรื่อง ตอนแรกฉันก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกก็ไม่ได้สนใจอะไรนี่ แถมฉันยังอยู่ในช่วงจิตตกด้วย ไม่มีกะใจจะคิดเรื่องใครหรอก 

   ตอนนั้นถึงฉันจะสร้างความรำคาญให้บอยมาก แต่เค้าก็ยังดูแลฉันดี ซึ่งบางทีบอยก็ไปทิ้งฉันไว้ที่ร้านอาหาร และก็หายไปเป็นชั่วโมง ก่อนจะวิ่งหอบแฮ่กๆลับมา เพราะกลัวว่าฉันจะรอนาน อันที่จริงปากบอยถึงจะหมาไปบ้าง แต่ทั้งสองวันนี้เค้าก็ดูแลฉันดีตลอดและเป็นห่วงเป็นใยฉันดี ทั้งๆที่เค้าเองก็มีธุระ จนชักจะเกรงใจแล้วเนี่ย แต่การมีเค้าอยู่ด้วยตอนที่ฉันเศร้าสุดๆก็ทำให้ฉันสดชื่นขึ้นบ้าง ซึ่งมันดีกว่าการอยู่คนเดียวเยอะเลย

   "นายเป็นไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้ดูหง่อยๆ"เราสองคนกลับมาที่พัก ในคืนที่สาม บอยดูท่าทางไม่สนชื่นเหมือนสองวันแรก

   "ช่างมันเถอะ วันนี้เธอไปนอนบนเตียงแล้วกัน เราจะไปนอนที่โซฟาเอง"

   บอยให้เหตุผลว่าเห็นเรานอนดิ้นไปดิ้นมาแล้วสงสาร อีกอย่างบอยก็บอกว่าไม่ค่อยถนัดนอนเตียงนิ่มๆด้วย นอนโซฟาคงเหมาะกับเค้าดีแล้ว

   "อืม ยังไงก็ขอบใจนายมากนะสำหรับสองวันนี้ เอ่อ....นี้ก็ยังไม่ดึกมาก คืนนี้กินเบียร์เป็นเพื่อนเราหน่อยได้ไหมป่ะ เราเลี้ยงเอง"
   
   แฮ่.....จุดเริ่มมันอยู่ตรงนี้หล่ะคะ ฉันเห็นบอยดูเศร้าๆก็อยากตอบแทนอะไรเค้าบ้าง แต่เงินสดในมือมันน้อยนิดก็คงทำได้แค่เลี้ยงเบียร์นิดหน่อยๆ เราสองคนกินกันเข้าไปเยอะพอสมควร พอแอลกอฮอล์เข้าปากเราสองคนก็เริ่มเลอะเทอะปรับทุกข์กัน โดยมีฉันเป็นคนเริ่มก่อน

=====================================

[/color]

   "จริงๆแล้วเราต้องมาญี่ปุ่นกับแฟนเราง่ะ แต่มันแมร่งเหรี้ย แมร่งเสือกมีกิ้กจับได้คารูเลย ทำบนที่นอนเราอีก แมร่งเราเลยต้องมาญี่ปุ่นคนเดียวเพราะเสียดายค่าตั๋วที่เสียไปแล้ว ส่วนโรงแรมน่ะเหรอ ไอ้บ้านั้นแมร่งแคนเซิลแล้วเอาเงินคืนไปครึ่งนึง ดูดิแล้วแมร่งไม่บอกเราซักคำ" เรากึมๆจากฤทธิ์แอลกอฮอลล์ เลยพล่ามยาวพร้อมสะอึกสะอื้นไปหนึ่งชุดใหญ่  "แล้วนายหล่ะมาทำไรที่ญี่ปุ่น" ฉันถามไปก็ไม่ได้คิดหรอกว่าเค้าจะตอบ แต่คำตอบของบอยก็ทำฉันผิดคาดไปเยอะเหมือนกัน

   "เอื้อกก...ฟู่วว...เธอฟังแล้วอย่าหัวเราะเรานะ อึก แล้วไม่ต้องกลัวเราด้วย" บอยหน้าแดงกล้ำ คงเป็นเพราะฤทธิ์ของเบียร์ที่บอยกระดกยกๆไปเมื่อซักครู่ทำให้กล้าพูดอะไรหลายๆอย่าง  "เรามาตามความฝันของเราว่ะ เนี่ยความฝันของเรา......" บอยขยุกขยิกหยิบถุงกระดาษที่เค้าไปซื้อมาเมื่อวาน มันเต็มไปด้วยแผ่นหนัง AV หลายแผ่นมากและที่ดูจะมีเยอะที่สุดเห็นจะเป็นนักแสดงที่ชื่อโซระ อาโออิ ฉันรับแผ่นพวกนั้นมาดูหน้าปกก็หน้าร้อนผ่าวเลยทีเดียว เพราะฉันก็เคยดูหนังพวกนี้มาบ้าง

   "โห โรคจิตว่ะนาย" ฉันทำนายแหย่ๆมองไปที่เค้า ไม่คิดว่าบอยจะถือสา

   "เอ่อ โรคจิตก็โรคจิตว่ะ ชอบเล่นเกม ชอบสะสมกระเป๋า ชอบดูบอลบ้าบอล สะสมของเล่น ชอบเครื่องเสียงดังๆ ชอบถ่ายรูป มันก็โรคจิตกันทั้งนั้นหล่ะ หรือเธอไม่กรี๊ดบอยแบนด์เกาหลี รสนิยมคนเรามันไม่เหมือนกันนะคร้าบคุณผู้หญิง เราดูเราก็ว่าวของเราคนเดียวไม่เคยไปหื่นใส่ใครที่ไหนนี้หว่า"บอยตัดพ้อ

   "อืม ก็จริงของนาย ขอโทษแล้วกัน ว่าแต่ว่านายชอบคนไหนมากที่สุดหล่ะ เราเดานะต้องคนนี้แน่ๆเลย"ฉันหยิบแผ่นขึ้นมาแผ่นนึงก็คือโซระ อาโออิที่มีจำนวนแผ่นเยอะที่สุด 

   "ใช้เราชอบคนนี้มากที่สุด รักเหมือนแฟนเลยล่ะ รู้ป่ะเพราะอ้อยคนนี้เลยทำให้เราตั้งใจเรียนมีการมีงานทำเลยนะเนี่ย เราฝันไว้ว่าสักวันต้องมาเจอตัวเป็นๆให้ได้" บอยยืดอกภาคภูมิใจพูดถึงดาราที่เค้าชื่นชอบ

   "จ้าๆ แหมคลั่งไคล้ซะเหลือเกินนะ แล้วนายจะเศร้าอะไรหล่ะก็ได้แผ่นแท้กลับมาเยอะแยะเลยเนี่ย"

   บอยหน้าตาสลดไปทันที "คือวันนี้เป็นวันที่อ้อยเค้ารีไทร์นน่ะ แล้วมีการมีทติ้งแจกลายเซ็นกับแฟนๆเป็นครั้งสุดท้าย ฉันก็เลยทุบกระปุกมาญี่ปุ่นเพื่อมาหาเธอเลย แต่ก็.........."บอยเงียบไป

   ฉันหน้าชาไปเลย เพราะฉันพอจะรู้แล้วว่าคนที่เป็นต้นเหตุทำให้ความฝันเค้าพังเป็นฉันเอง เพราะความเอาแต่ใจของฉัน ทำให้เค้าต้องคอยดูแลฉันจนทำให้หมดโอกาสพบคุณอาโออิ

   "แต่นายก็ได้เจอกับฉันนะ นายน่าจะดีใจนะเพราะฉันเนี่ยสวยระดับเทพีสงกรานต์ประจำจังหวัดเชียวนะ" ฉันพยายามพรีเซนต์ตัวเองทำตลกแก้เก้อ

   "โห หลงตัวเองไปป่ะเนี่ย จะมาเทียบกับคุณอ้อยของเราเนี่ยนะ " บอยยิ้มออกมาได้บ้าง

   "รอแปปนะบอย" ด้วยฤทธิ์เบียร์หรือความหงุดหงิดที่โดนท้าทาย หรือความรู้สึกผิด หรือความรู้สึกเหงา หรืออะไรก็แล้วแต่ ฉันลุกพรวดพราดเข้าห้องน้ำ ไปนุ่งบิกินี่ที่ตอนแรกเตรียมว่าจะมาใส่ยั่วแฟนหวีเผ้าหวีผม ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำออกมาจากห้อง

   ฉันเดินออกมองกระจกหน้าแดงๆไม่รู้ว่าอายในสิ่งที่ฉันกำลังจะทำหรือว่าเพราะฤทธิ์เบียร์กันนะ แต่สาบานได้ว่าฉันไม่ได้เมาขนาดจะจำอะไรไม่ได้ แต่ก็ยอมรับว่าเพราะมึนเบียร์หน่อยๆทำให้ฉันกล้าที่จะทำอะไรแบบเนี่ย กับคนแปลกหน้าที่พบกันแค่สองวัน

   "อะแฮ่ม...เป็นไงบ้าง แบบนี้แนนพอจะสู้คุณอาโออิอะไรนั่นได้ป่ะ" ฉันออกมาจากห้องน้ำอวดหุ่นสวยในชุดบิกินี่ตัวจิ๋ว ฉันก็มั่นใจในหน้าตารูปร่างของฉันเหมือนกัน ไอ้ที่ฉันโม้ว่าเทพีสงกรานต์ประจำจังหวัดนั่นก็ไม่ได้พูดเล่นๆหรอกนะ แล้วก็ไม่ได้เป็นกันง่ายๆด้วย ฉันเองก็ระดับพริตตี้ขายครีมของตัวเองเชียวแหละ เรื่องอะไรจะโดนผู้หญิงญี่ปุ่นช่วงชิงดุลการค้าไปล่ะ ต่อให้จะเป็นดาราAVก็เหอะ แล้วเป็นไงล่ะบอย ตาค้างตะลึงแผ่นหลุดมือเลยล่ะสิ อิอิ บอยจ้องฉันตาเป็นมันเลยหล่ะค่ะ มันรู้สึกดีแปลกๆแหะ

   "ว่าไงคะ ตกลงใครสวยกว่ากันน๊า"ฉันรุกหนักเดินเข้าใกล้บอยไปอีกหน่อย บอยรีบหลบสายตามองไปทางอื่นดูเค้าตื่นเต้นมากกว่าปกติพิกล กลายเป็นว่าตอนนี้บอยกลัวฉันมากกว่าฉันกลัวบอยไปซะอย่างงั้น

   "เฮ้ยยย สวยมันก็สวยอยู่หรอก แต่ดูอาโออิแล้วชักว่าวได้นะ สนุกกว่ากันเยอะ"บอยตอบปัดๆพยายามข่มฉันนิดๆ แต่ว่าแนนว่าเค้าสนใจแนนแล้วล่ะ

***เริ่มซ่อนตรงนี้ครับ***
 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

น่าสนใจมาก ปูเรื่ิองมาได้ดีจริงๆครับ ให้สามผ่านเลย

เรื่องนี้มี คุณอ้อยเป็นตัวประกอบด้วย ^^

เนื้อเรื่องน่าสนใจดีครับ

บอยโชคดีจัง สนุกครับน่าจะมีต่อนะครับ

ไม่น่าจะแค่ตอนเดียวเลยนะครับ

[suezs0000]

เนื้อเรื่องเรียบเรียงดีมากเลย ชอบการบรรยายตัวน้องแนนมั่กๆ

คนไทยเหมือนกัน น่าจะเข้ากันดี

ถึงกับล่อเข้เลย จะมีรอดไหม

ใส่บิกินี่มาล่อ
ไม่พ้นชะตา...จะขาด

โดนแบบนี้แล้วได้คนมาช่วยในยามยากด้วย เสร็จแน่ๆ

บอยกลัวแนนซะแล้ว งานนี้แนนรุกซะแล้ว บอยน่าจะเสร็จแน่นอน ขอบคุณครับ

อยากจะเป็นนายบอยแทนจริงๆ 

 ::JubuJubu:น้องน่ารัก น่ารัก น่ารัน่าเด้า เอ๊ย! 

เรื่องน่าจะซับซ้อนกว่านี้หน่อยได้ง่ายๆเลบอะเสียดายครับ