เกมรักภารโรงเฒ่า ตอนที่ 27 : ชีวิตที่น่าอิจฉาของชายสูงวัยที่ชื่อชุมพล

[Firstkub]

ลุงไม่ได้เเก่ตายเเน่ดูทรง

[เด็ก90]

พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาอย่างไว ผมรู้ว่าคุณกำลังสงสัยอยู่แน่ ๆ ว่าไอ้คนเขียนเรื่องนี้ทำไมมันว่างจังวะ และมันอายุเท่าไรกันแน่ ใช่ม้ายยย เอาเป็นว่าถ้าผมมีเวลาผมก็รีบแต่ง อยากแต่งให้จบเร็ว ๆ เพราะไม่อยากดองเค็ม และไม่อยากเพิ่มภาระด้วยการแต่งเรื่องอื่นต่อ ส่วนเรื่องอายุ ผมบอกได้แค่ว่าผมยังไม่แก่ ยังหนุ่มยังแน่น ยังวัยรุ่นอยู่นะ แหะๆๆ แต่เป็นคนที่มีรสนิยมชอบคนแก่สมสู่กับเด็กสาว มันได้อารมณ์ดีว่ะคุณ

คุณอาจถามว่า ผมเป็นคนแปลก ๆ เปล่า ผมแค่ฝันไว้ว่าในอนาคตแก่ตัวไปอยากห้อมล้อมด้วยสาว ๆ เอ๊าะ ๆ หรือคุณผู้ชายทั้งหลายไม่เคยฝันแบบนี้ จริงไหมเอ่ย? ตอนนี้นาถมีบทพอสมควรนะครับ แต่ลุงพลยังไม่ได้อะไรกับเธอมาก เฟิร์นก็มีบทพอสมควร โดนัทมีบทเล็กน้อย (เพราะมีบทเยอะมากช่วงหลายตอนที่ผ่านมา) น้องพิมมี่กลับมาแล้วนะ ตอนหน้าน้องพิมมี่มาเต็ม ๆ ทีมพิมมี่ดีใจไหม ตอบ!!?? ตอนนี้ผมซ่อนฉากช่วยตัวเองของน้องเฟิร์นในห้องน้ำเท่านั้นนะครับ ใครอยากอ่านก็เม้นต์ด้วยแล้วกัน เมนต์ดี ๆ ไม่งั้นมีปลิวนะ




นาถลดา เป็นสาวน้อยหน้ารัก มาดลูกคุณหนูจากอำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา พ่อและแม่ของเธอเป็นนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่มีฐานะในระดับหนึ่งของภาคใต้ ตอนแรกพ่อแม่ตั้งใจจะส่งเธอเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยชื่อดังประจำจังหวัด แต่นาถไม่ยอม เธออยากเรียนต่อและทำงานที่กรุงเทพเหมือนญาติพี่น้องหลาย ๆ คนที่ได้ดิบได้ดีในกรุงเทพฯ สุดท้ายพ่อแม่ของนาถเลยต้องยอมตามใจให้ลูกไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ แต่ก็คอยแวะไปเยี่ยมเยียนลูกสาวสุดหวงคนนี้เป็นประจำเสมอ

น้องนาถอาศัยอยู่ในหอพักสตรีภายในวิทยาลัยพยาบาล เธอเป็นน้องรหัสของโดนัท น้องนาถรู้สึกดีกับพี่โดนัทมาก เพราะพี่โดนัททั้งสวย เก่งและแกร่ง อีกทั้งยังเป็นกันเองคอยช่วยเหลือเธอ ด้วยเหตุนี้ทำให้ยิ่งนานวัน น้องนาถยิ่งคิดกับพี่โดนัทไปไกลเกินกว่าคำว่าพี่น้อง แต่เป็นคนรัก

......ท้ายที่สุด น้องนาถคนสวยก็ได้พบกับความจริงว่าโดนัทกับเฟิร์นนั้นมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน นาถเสียใจมาก แต่ท้ายที่สุดเธอก็ยอมรับในการตัดสินใจของทั้งคู่ เพราะทั้งพี่โดนัทและเฟิร์น ต่างดีกับเธอมากมาย

กลับมาที่ปัจจุบัน นาถลดาตื่นแต่เช้า เพราะตั้งใจจะไปหาของกินฝั่งตรงข้าม บังเอิญพอดีที่เธอไปเจอลังกระดาษที่ข้างในเต็มไปด้วยลูกแมวสีขาวสลับดำจำนวน 4 ตัว พวกมันยังเด็กมาก และที่สำคัญยังไม่หย่านม ชาวบ้านระแวกกล่าวว่าแม่ของมันถูกรถชนตาย เหลือแต่ลูกเล็ก ๆ ของมัน ด้วยความสงสาร และจำได้ว่าลุงชุมพล นักการภารโรงวิทยาลัยพยาบาลของเธอเป็นคนใจบุญและรักสัตว์ เขาน่าจะช่วยลูกแมวพวกนี้ได้

"เดี๋ยวหนูขอรับแมวพวกนี้ไปเองนะคะ หนูพอรู้จักผู้ใหญ่ใจดีในวิทยาลัย บางทีท่านอาจช่วยเหลือพวกมันได้"

............................................

นาถลดาถามพี่ยามหน้าวิทยาลัยพยาบาลว่าปกติแล้วลุงชุมพลเข้ามาทำงานกี่โมง พี่ยามใจดีบอกว่าเห็นลุงยามขับรถเข้ามาทำงานตั้งแต่เช้ามืด สาวน้อยมาดลูกคุณหนูยิ้มร่า ก่อนเดินถือลังกระดาษไปยังห้องทำงานของภารโรงเฒ่าด้วยความหวัง

"เดี๋ยวพวกหนูจะมีบ้านอยู่แล้วนะ" สาวน้อยก้มหน้ามาคุยกับลูกแมวที่ร้องเรียกหาแม่ "เป็นเด็กดีนะจ๊ะ"

น้องนาถเคาะประตูห้องพักภารโรงเป็นสัญญาณ ก่อนบิดประตูเข้าไป ข้างในห้องมีแต่ความว่างเปล่า เธอเหลือบไปเห็นถุงของกินและเครื่องดื่มวางไว้บนโต๊ะทำงานที่ติดอยู่ริมหน้าต่าง นั่นคงเป็นโต๊ะของลุงชุมพล สาวน้อยเดินเข้ามาภายในห้องเพราะถือว่าตนเองได้บอกกล่าวแล้ว

"มีใครอยู่ไหมคะ?" นาถลดาเหลือบมองซ้ายขวา "สวัสดีค่ะ"

ในขณะเดียวกัน ร่างเล็กเหลือบไปเห็นประตูห้องเก็บของ ที่ลุงชุมพลและพี่เฟิร์นคนสวยกำลังประกอบกามกิจอยู่นั้น ตอนแรกนาถลดาไม่ได้เอะใจอะไร จนกระทั้งเธอได้ยินเสียงบางอย่างในห้อง

"สวัสดีค่ะ?" นาถลดาเหลือบมองประตูห้องเก็บของ เธอวางกล่องลังกระดาษไว้บนโต๊ะทำงานของนักการภารโรงรายหนึ่ง มือทั้งสองข้างจับสายสะพายกระเป๋าห้อยหลัง ทุกย่างก้าวของเธอเดินอย่างช้า ๆ แต่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง "ลุงพลอยู่ในนั้นหรือเปล่าคะ?"

เสียงก๊อกแก๊กดังในห้องเก็บของหนักมาก นาถลดาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เธอทักไปก็ไม่มีใครตอบ มันต้องอะไรสักอย่างในห้องแน่ ๆ "สวัสดีค่ะ มีใครอยู่ในนั้นไหม?" เด็กสาวเอ่ยปากทักทายอีกครั้ง

"นี่ลุงพลเอง ลุงกำลังจัดของข้างในห้องอยู่ นั่นใครครับ?" เสียงภารโรงเฒ่าดังจากภายในห้องเก็บของ

"อ่อ...ตกใจหมดเลย" นาถลดาโล่งอก ตอนแรกเธอคิดไปไกลว่าอาจมีโจรเข้ามาในห้องเก็บของ "นาถลดาค่ะ หนูเป็นน้องรหัสของพี่โดนัท เอ่อ...พี่ณิชาที่เรียนปีสองน่ะคะ"

"อ้อ...หนูโดนัท" ชุมพลตอบกลับมา "เดี๋ยวลุงออกไป หนูมีธุระอะไรเหรอ?"

"คือหนูอยากขอความช่วยเหลือลุงหน่อยนะคะ พอดีว่ามีลูกแมว 4 ตัว แม่ของมันถูกรถชนตาย หนูได้ข่าวว่าลุงพลเป็นคนใจดีรักสัตว์ เลยอยากมาขอความช่วยเหลือ คิดซะว่าสงสารลูกหมาลูกแมวตาดำ ๆ พวกนี้ด้วยนะคะ"

"เดี๋ยวลุงออกไป แป๊ปนะ ขอลุงแต่งตัว..." ภารโรงเฒ่าพูดผิด "เอ้ย!!??? ขอลุงจัดข้าวของข้างในแป๊ป หนูนั่งรอข้างนอกก่อน เดี๋ยวลุงออกไปหา"

นาถลดาทำหน้ามึนงง ตาลุงชุมพลเค้าดูแปลก ๆ จังนะวันนี้ แต่สาวน้อยหน้าหวานจากอำเภอหาดใหญ่คนนี้ไม่มีทางรู้หรอกว่าข้างในห้อง ลุงชุมพลกับพี่เฟิร์นคนสวยกำลังจัดแจงและรีบแต่งตัวอย่างจ้าละหวั่น

...........................................................



ตัดมาที่ฝั่งของเนตรชนกและภารโรงเฒ่าชุมพล ผัวแก่เมียเด็กรีบจัดแจงแต่งตัวอย่างรีบเร่ง เนตรชนกเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงที่เบาที่สุดว่าเธอจะต้องทำยังไง หากเธอออกไปจากห้องในสภาพแบบนี้พร้อมกับลุงชุมพล ความลับจะต้องแตก และนาถลดาจะต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกโดนัท เฟิร์นมั่นใจว่าโดนัทไม่ได้ใจกว้างเหมือนแม่น้ำเจ้าพระยาเหมือนเธอแน่ เธอต้องวีนแตกแน่ถ้ารู้ว่าตัวเองเป็นเมียน้อยของลุงชุมพล

ชุมพลกระซิบบอกข้างหูว่าให้ซ่อนตัวอยู่ในตู้ล็อคเกอร์ เขาจะพยายามเคลียร์ธุระกับนาถลดาให้เร็วที่สุด โดยภารโรงเฒ่าได้บอกแผนการว่าตอนนี้หากหนูเฟิร์นเดินออกทางด้านหน้าห้องพักภารโรง คงไม่แคล้วความลับต้องแตกอยู่ดี เพราะตอนนี้เริ่มมีนักศึกษาพยาบาลเดินทางมากันมาขึ้น ยังไม่รวมถึงข้าราชการ พนักงานของสถาบันการศึกษา  มันเหลือบดูเวลาตอนนี้ก็ 6 โมงครึ่ง ยังพอมีเวลาที่หนูเฟิร์นจะหลบหนีไปได้ทางประตูหลังที่อยู่ข้างห้องพักภารโรง

"เดี๋ยว แล้วกางเกงในหนูล่ะ?" เนตรชนกเอ่ยปากด้วยสีหน้าแดงก่ำ ภารโรงเฒ่าเจ้าเล่ห์ยืดอันเดอร์แวร์ของเมียรักไว้เป็นของที่ระลึกซะงั้น

"ลุงขอเก็บไว้ดูต่างหน้านะเมียจ๋า" ภารโรงเฒ่ายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ หนูเฟิร์นมองค้อนใหญ่ นี่เธอต้องขึ้นวอร์ดคนไข้โดยปราศจากกางเกงในเหรอเนี่ย!!?

"เดี๋ยวลุงจะไปเปิดกุญแจประตูหลัง หนูออกไปทางนั้น เดินตรงไป อ้อมด้านหลังห้องน้ำแล้วจะเจอทางออก" ภารโรงเฒ่าแจงแผนการให้หนูเฟิร์น ร่างบางพยักหน้า ก่อนเดินเข้าไปหลบในตู้ล็อคเกอร์

ภารโรงเฒ่าจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่มากที่สุด แต่สภาพโดยรวมแล้วดูไม่ค่อยเรียบร้อยนัก เสื้อและกางเกงของมันยับจากน้ำหนักตัวของหนูเฟิร์น ยังไม่รวมถึงเหงื่อไคลที่ชุ่มไปทั่วร่างกาย ชายสูงวัยหยิบกางเกงในของเมียรักใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนปลดล็อคและเปิดประตูออกไปด้านนอก มันเห็นหนูนาถลดายืนรออยู่ด้านหน้า

"สวัสดีค่ะลุงชุมพล" นาถลดาพนมมือไหว้ภารโรงเฒ่า "หนูอยากขอความช่วยเหลือหน่อยค่ะ"

"จ๊ะ....ไหนล่ะลูกแมว" หนุ่มใหญ่ยอดมนุษย์เจ็ดยับพนมมือไหว้ แต่ในจังหวะที่มันกำลังจะเดินเข้าไปหาเด็กสาวนั้น อยู่ดี ๆมันก็รู้สึกหน้ามืด ภารโรงเฒ่าเดินเซถลาไปมาด้วยความอ่อนเพลีย เพราะมันไม่ถนอมร่างกาย ตลอดหลายวันที่ผ่านมามันปล่อยน้ำไปจำนวนหลายสิบครั้ง ล่าสุดก็เมื่อครู่ ภารโรงเฒ่าเดินเซถลาไปมา จนหนูนาถลดาต้องเข้ามาช่วยพยุง

"ลุงคะ ลุงเป็นอะไรหรือเปล่า?" น้องนาถรีบวิ่งเข้าไปหิ้วปีกของชายสูงวัยที่เนื้อตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อ "ไปห้องพยาบาลไหม?"

"ลุงไม่เป็นไร" ชุมพลเอื้อมมือไปจับขอบโต๊ะเพื่อช่วยพยุง เดี๋ยวลุงจัดการเองเรื่องแมวพวกนี้ ลุงดูแลให้ก่อนก็ได้ หนูรีบไปเรียนก่อนเถอะ

"ลุงไม่เป็นไรแน่นะ?" นาถลดาหรี่ตามองด้วยความสงสัย ตาภารโรงเฒ่าไปทำอะไรมานะถึงได้เหงื่อโทรมกายขนาดนี้

"ลุงไปเป็นไร พอดีของในห้องมันรก ลุงเลยเก็บกวาดนิดหน่อย หนูไปเถอะ" ชุมพลฝืนยิ้มหน้าซีด

"งั้นฝากด้วยนะคะ" นาถลดาพยักหน้า "โชคดีแล้วนะจ๊ะหนู ๆ เดี๋ยวถ้ามีโอกาสพี่จะแวะมาหานะ อะจึ๊ย อะจึ๊ย น่ารักจังเบยยย เหมี้ยวๆๆๆๆ" ร่างเล็กหยอกล้อกับลูกแมวอย่างอารมณ์ดี "งั้นหนูไปก่อนนะคะ สวัสดีค๊า"

นาถลดาพนมมือไหว้ภารโรงเฒ่าอย่างอารมณ์ดี ก่อนเดินกลับไป ชุมพลเหลือบมองบั้นท้ายงามงอนของสาวน้อยคนนี้ อื้อหือ เห็นตัวเล็ก ๆ แบบนี้ตูดงอนมากเลยนะนังหนู เห็นแล้วอยากสอยท้ายจริม ๆ เลย

ไม่! ไม่! ไม่! กูมาหื่นจับอะไรตอนนี้ จะตายห่าอยู่แล้ว ภารโรงเฒ่ารวบรวมสติก่อนเดินไปปลดล็อคประตูหลังห้องพักภารโรง ก่อนเรียกให้หนูเฟิร์นออกมาจากห้อง

"ลุงทำอะไรน้องนาถ!!??" เนตรชนกที่เดินออกจากห้องเก็บของทำหน้ามุ่ยใส่ผัวชราของเธอ "นี่ลุงจะนอกใจหนูกับโดนัทเหรอ?"

"เปล่า...." ชุมพลส่ายหน้า "ลุงไม่ค่อยสบาย โดนเมียเด็กตรงหน้ารีดน้ำเชื้อจนเกือบหน้ามืด"

เนตรชนกหน้าแดง ตบที่หน้าอกของภารโรงเฒ่า มนุษย์ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด เฟิร์นเดินหน้ามุ่ยไปที่ประตูหลัง ก่อนที่จะเปิดประตูออกไป หนูเฟิร์นหันกลับมาบอกกับภารโรงเฒ่าจอมหื่นบางอย่าง

"อย่าแม้แต่จะคิดนะคะลุงพล หนูยอมให้ลุงมีโดนัทได้เพิ่มอีกคนเท่านั้น ถ้าเป็นน้องนาถ หนูจะฟ้องโดนัท แล้วหนูบอกไว้เลยนะว่าโดนัทเอาลุงตายแน่"

อ่าวเฮ้ย...ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หว่า ไหนบอกว่าอนุญาตให้ผัวมีอีหนูเพิ่มได้ ทำไมเมียหลวงพูดแล้วคืนคำแบบนี้นะ ภารโรงเฒ่าคิดในใจ

เฟิร์นเปิดประตู ก่อนรีบเดินออกจากห้องพักภารโรงตามที่ชุมพลได้บอก หนุ่มใหญ่วัยใกล้เกษียณเดินไปเปิดประตูเช็คซ้ายขวา เมื่อเห็นว่าปลอดภัยก็ล็อคประตู้ไว้เหมือนเดิม ก่อนเดินมานั่งที่โต๊ะทำงาน และหยิบเอายาดม พิมเสนน้ำขึ้นมา

"อาทิตย์นี้ กูคงต้องพักก่อนวะ ไม่งั้นกูได้ไปนอนเฝ้ารากต้นถั่วงอกแน่"

....................................................................................



....................................................................................




กลับมาที่กลุ่มสาว ๆ พยาบาลปีสอง ยัยอุ๊ สาวน้อยช่างจ้อปี 2 กำลังเซ้าซี้โดนัทเรื่องเมื่อวันเสาร์ ยัยอุ๊ถามโดนัทเรื่องที่ว่าเธอได้ไปเซ็นทรัลลาดพร้าวหรือไม่ โดนัทตอบปฏิเสธทันควัน โดยอ้างว่ายัยอุ๊อาจเข้าใจผิด เธอจะไปที่นั่นทำไม ในเมื่อวันนั้นเธอกลับบ้านที่ห้วยขวาง

"ชั้นว่าชั้นตาไม่ฝาดนะ ชั้นเห็นลุงพลกับแกที่เซ็นทรัลลาดพร้าว" ยัยอุ๊ยังคงยืนยันหนักแน่นในสิ่งที่ตัวเองเห็น

"แกตาฝาดป่ะวะ" โดนัทปฏิเสธเสียงแข็ง "ชั้นไม่ได้ไปเว้ย อาจเป็นคนหน้าเหมือนก็ได้ แกคิดไปเอง เข้าใจผิดแล้ว"

"ชั้นว่าชั้นเห็นแกจริง ๆ นะ" ยัยอุ๊ขมวดคิ้ว "หรือว่าชั้นตาฝาดวะ"

"มีอะไรเหรอยัยอุ๊?" เฟิร์นเดินตามมาสมทบกับกลุ่มเพื่อน ๆ หลังจากเสร็จกิจในห้องน้ำ "มีอะไรกัน?"

"ชั้นเห็นยัยโดนัทกับลุงพลที่เซ็นทรัลลาดพร้าว" ยัยอุ๊ตอบ "ชั้นว่าชั้นตาไม่ฝาด ที่ชั้นไลน์มาบอกแกอ่ะ"

อ้าวเฮ้ย!!?? พูดกันตรงนี้เลยเหรอ โดนัทตาถลนเมื่อได้ยินเช่นนั้น ตกลงเฟิร์นรู้ความจริงจากยัยอุ๊ใช่ไหม?

"ชั้นว่าแกคิดไปเอง อาจเป็นคนหน้าเหมือนก็ได้" เฟิร์นตีหน้ามึน พลางเหลือบมองโดนัทที่จ้องมองเธอตาไม่กระพริบ "ชั้นหิวแล้วว่ะ ป๊ะ ไปหาข้าวกินกัน"

"ชั้นว่าตาชั้นไม่ฝาดนะ" ยัยอุ๊ยังยืนยืนหนักแน่น "หรือว่าชั้นตาฝาดไปเองวะ?"

สุดท้ายทั้งสามสาวก็เดินแยกย้ายไปหาข้าวเที่ยงทาน โดนัทรีบเดินปรี่เข้าไปกระซิบข้างหนูเฟิร์นเพื่อนรัก

"เฟิร์น....คืนนี้ชั้นอยากคุยอะไรกันแกหน่อยวะ"

เฟิร์นหันกลับไป โดนัทยังคงทำตัวปกติ บางทีอาจจะเป็นเรื่องจริง ความลับเรื่องความสัมพันธ์รักสามเส้าระหว่างเธอ โดนัท และลุงชุมพล อาจปิดไม่มิดเสียแล้ว

....................................................................................



ในช่วงเที่ยงของวัน ภารโรงเฒ่าจัดการกับอาหารที่น้องเฟิร์น เมียเด็กของมันซื้อให้กินเมื่อตอนเช้า มันสั่งซื้อนมจืดจากเซเว่นเพื่อนำไปให้ลูกแมวกิน มันหยิบใส่หลอดฉีดยา ก่อนค่อย ๆ ป้อนลูกแมวขนาดตัวเท่าฝ่ามือทีละตัว

"ค่อย ๆ กินนะหนูนะ" ชุมพลยิ้มอย่างอารมณ์ดี เห็นหื่น ๆ แบบนี้แต่ลุงแกเป็นคนรักสัตว์นะเออ บางทีสิ่งนี้เลยทำให้แกมีวาสนาได้เมียเด็กที่นับหัวได้จำนวน 3 รายในขณะนี้

สักพัก เสียงไลน์ก็ดังขึ้น ภารโรงเฒ่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู มันเป็นไลน์จากน้องพิมมี่ อดีตคนรักเก่าของเจ้าบิ๊ก

"ลุงขา วันนี้หนูเลิกเรียนเร็ว ไม่รู้จะไปไหน นอนเปื่อยอยู่แต่ในห้อง เหงาจัง ลุงมาหาหนูที่ห้องได้ไหมคะ? นะค๊าาาาาาา คนดีของหนู"

หนูพิมมี่ พิมภาภรณ์คนสวยคนนั้นส่งไลน์มาออดอ้อนกิ๊กวัยดึกของเธอ ก่อนตบท้ายด้วยสติ๊กเกอร์รูปการ์ตูนสุดเซ็กซี่ ภารโรงเฒ่ากลืนน้ำลายดังเอื้อก อีกแล้วเหรอกู

.........การมีเมียเด็กคือความฝันชายชราทุกคน แต่การมีเมียเด็กหลายคน ย่อมส่งผลเสียต่อสุขภาพและร่างกาย และอาจส่งผลให้ชายชราเสียชีวิตก่อนวัยเพราะร่างกายขาดน้ำและอ่อนเพลียก็เป็นได้ ฮ่าๆๆๆๆ

ซีดแน่ๆลุง

[Nut27]

ลุงมาเบิ้ลเลย อิจฉาลุงอะ

[Oyy]

 

[Eroskiller]

ขอบคุณครับ

[Kittili]

ชีวิตสุดสุขขีของลุงพล

[saizeroza]

 

[Nonotno]

เหยื่อมาอีกคนแล้ว

[motown]

หนูจ๋า ให้ลุงพักเก็บน้ำบ้างเถอะจ๊ะ

[nutlalala]

 

[lolimaster]

  อิจจาลุงได้เปิดตลอด

[Mastarmsy]

เอาแล้ว อิจฉาโว้ยยยย
     

[ซันแมน]

เ้าหมายใหม่มาแล้วลุงพล

[Feelgood11]

 

[Golf888]