Genre: Action, Sci-fi, Thriller, Drama, Vanilla Romance
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
Phantom Realm | มฤตยูลวงร่าง
"ที่นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่..." ...โชก้มลงตรวจสอบชีพจรของนางพยาบาลที่นอนสลบเหมือดอยู่กับพื้นสีขาวสะอาด พวกเขายังมีชีวิตอยู่แต่แค่หลับไปชั่วขณะเพราะฤทธิ์ปะจุอนุภาคพลาสม่า นาวิกอวกาศผู้มีประสบการณ์อย่างเขารู้ได้ทันทีว่าเป็นอาวุธชนิดเดียวกับที่พวกเขาใช้กันในหน่วยงานรัฐบาลโลก เพียงแต่อยู่ที่ว่าใครเป็นคนยิงก็เท่านั้น...
"ชุดนิรภัยของเฮเลน่า กองอยู่กับพื้นตรงนี้...แล้วก็มีไอ้บ้านี่นอนสลบอยู่ ? จะว่ายังไงดีล่ะ"
อิริคเข้าไปสำรวจภายในห้องแล็ป เขากวาดสายตามองเก้าอี้และอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ที่แตกหักเสียหาย ข้าวของระเนระนาดลงกับพื้นเหมือนมีการต่อสู้หรือขัดขืนอะไรบางอย่างในห้อง อิริคขมวดคิ้ว หายใจไม่ทั่วท้องเท่าไหร่นัก เขารู้สึกเป็นห่วงเฮเลน่า เพราะเห็นชุดนิรภัยถูกถอดออกแบบเร่งรีบ ถึงแม้จะเป็นกังวลแต่อย่างน้อยกว่าสามปีที่ทำงานร่วมกันที่ SurgenCorp เขารู้นิสัยเธอดีว่าไม่ใช่คนยอมใครง่ายๆ อิริคสันนิษฐานได้ว่าเฮเลน่ายังคงปลอดภัย...
"เวรจริงๆ งั้นอย่างแรกเราต้องรีบหาตัวเธอให้เจอ ส่วนลูกเรือคนอื่นๆก็หายไปไหนกันหมดไม่รู้"
"เฮเลน่าน่าจะยังปลอดภัยดี แต่พวกคนอื่นๆนี่ล่ะที่แปลกๆ ไม่เหลือร่องรอยอะไรเลย แม้แต่ชุดนิรภัย"
"ทางห้องพยาบาลฝั่งตะวันตกไม่มีใครอยู่เลย หุ่นยนต์ตำรวจก็โดนใครไม่รู้ยิงด้วยปืนพลาสม่า ฉันว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา"
"ใช่...อุปกรณ์สื่อสารก็ติดต่อไม่ได้เลย ที่นี่แปลกมาก แต่ถึงยังไงเราก็ต้องเอา
เทอร์โมคอร์ ไปชาร์จประจุใหม่ที่แล็ปของ SurgenCorp บนดวงจันทร์"
"...แต่เส้นทางเดียวจากที่นี่เข้าสู่ตัวเมือง คือ
ไฮเปอร์ลิงค์ ฉันไม่แน่ใจว่ายูสเซอร์ไอดีของพวกเราจะใช้การได้หรือเปล่า"
"ฉันก็ไม่มั่นใจ ไฮเปอร์ลิงค์ มันก็แค่รถไฟระบบแรงโน้มถ่วงที่ทุกคนใช้กัน แต่วันนี้พวกเราดูเหมือนจะเป็นผู้ก่อการร้ายไปแล้วน่ะ"
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด !! เสียงร้องของหญิงสาวปริศนาดังขึ้นจากทางด้านนอกของบริเวณห้องพยาบาล อิริคและโชละจากการตรวจสอบสถานที่ พวกเขารีบวิ่งออกไปตามที่มาของเสียงหวังว่าจะเจอเฮเลน่า
"ใช่ เฮเลน่ารึเปล่าวะ !?" โชพึมพำ ขณะหยิบปืนเลเซอร์ขึ้นมาเตรียมพร้อมยิง...
Episode 2 "Hide and Seek"
ทั้งสองวิ่งออกไปตามทางห้องพยาบาลฝั่งปีกตะวันออกอย่างรวดเร็ว ผ่านประตูทางเข้า-ออก หลายส่วนที่ถูกปลดล็อคไว้ตั้งแต่แรกก่อนพวกเขาจะเข้ามาด้วยอาวุธปืนพลาสม่า แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่พวกเขาจะมานั่งพิจารณาว่าใครเป็นคนทำ...
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
โชลั่นไกยิงกระสุนพลาสม่าเข้าใส่หุ่นยนต์ตำรวจสองนายที่ยืนคุมเชิงหญิงสาวปริศนาทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว จนพวกมันสองตัวลงไปนอนกับพื้น ส่วนอิริคยิงเข้าที่กลางหัวของหุ่นยนต์ตัวสุดท้ายที่กำลังล็อคแขนเธออยู่อย่างแม่นยำ อิริคนึกขอบคุณตัวเองที่เคยดั้นด้นผ่านการเรียนยิงปืนป้องกันตัวมาบ้างสมัยมหาวิทยาลัย แต่ก็ไม่นึกมาก่อนเลยว่าสุดท้ายจะมาใช้ยิงหุ่นยนต์ผู้พิทักษ์สันติราษฏร์อย่างนี้...
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
เธอคนนั้นลงไปนั่งพับลงบนพื้นทันทีที่เป็นอิสระจากหุ่นยนต์ตำรวจ หญิงสาวชาวเอเชียร่างเล็กในชุดเสื้อชีฟองสีชมพูเปิดไหล่นั้น สะอื้นไห้งอแงเป็นการใหญ่ ยกท่อนแขนขาวเรียวบางขึ้นมาลูบไล้ไปมา ขณะที่โชยังคงเล็งอาวุธปืนเลเซอร์ กวาดสายตาระวังภัยจากทางด้านอื่นให้ อิริคเก็บปืนเลเซอร์แนบเข้าด้านหลังกางเกง แล้วรีบวิ่งเข้าไปพยุงร่างเล็กขึ้นจากกองพื้นด้วยความเป็นห่วง
"ฮึก...ฮึกก ขอบคุณนะ..." "เธอโอเคหรือเปล่า ? ไม่เป็นไรแล้วนะ ใจเย็นๆ" ด้วยส่วนสูงเพียงระดับอกของอิริค ร่างสูงจับไหล่เธอไว้แน่นเพื่อปลอบโยนว่าเธอปลอดภัย วงหน้าขาวสวยหวาน จมูกโด่ง ริมฝีปากบางได้รูปเผยอเล็กน้อย ส่งสายตาน่าสงสารให้ชายหนุ่มผู้ดีอังกฤษรับรู้ ก่อนจะผลักดันร่างเพรียวบางของตนเอง เข้าสวมกอดอิริคอย่างแนบแน่น โดยที่เขาตั้งตัวแทบจะไม่ทันเลยด้วยซ้ำ แต่อิริคเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ฉวยโอกาสแต๊ะอั๋งเธอ แม้จะได้สัมผัสผิวพรรณเมื่อชั่วครู่ เนื้อตัวสาวลึกลับคนนี้ทั้งขาวนิ่มและนุ่มสวยถูกสเปคเขา แต่อิริคก็มีสติพอจะปลอบโยนได้แค่ลูบศีรษะและเรือนผมยาวสลวยเธออย่างแผ่วเบาเท่านั้น... หญิงสาวลึกลับยังคงสวมกอดเขาต่อไป กระทั่งเสียงสะอื้นค่อยๆสงบลง...
"อิริค !! ตรงนี้ปลอดภัยแล้วล่ะ แล้วเธอ...โอเคใช่ไหม ?" โชหันขวับมาเห็นทั้งสองที่กำลังสวมกอดกันอย่างแนบแน่น เขาขมวดคิ้ว ทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะเก็บอาวุธปืนเลเซอร์แนบเข้าด้านหลังกางเกง...ชายหนุ่มรู้สึกเอะใจเล็กน้อยว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ทำท่าเหมือนจงใจกอดอิริคซะนาน ทั้งที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก แต่เขาก็ไม่คิดอะไรมาก เข้าใจว่าเธออาจเสียขวัญ
"อะ...อื้อ...ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ แต่ยังเจ็บๆแขนอยู่เลย" เธอคนนั้นค่อยๆผละจากการสวมกอด พลางยกแขนขวาขึ้นลูบๆโชว์ให้อิริคเห็นรอยแดงเป็นจ้ำเล็กน้อย อิริคสังเกตเห็นสายตาเธอดูเศร้าสร้อยเป็นกังวล
"ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวสักพักก็คงหาย แล้ว...ทำไมเธอถูกพวกตำรวจจับล่ะ ? เกิดอะไรขึ้น ?" อิริคถาม
"ฉะ...ฉัน...ฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ฉันจำได้แค่ว่าจะมาทำเรื่องขอขึ้นยานไปดาวโลก แล้วก็มีแสงแว็ปๆอะไรก็ไม่รู้ เท่านั้นล่ะค่ะ พอรู้ตัวอีกทีก็มายืนเอ๋อๆอยู่ในห้องพยาบาลแล้ว" เธอก้มหน้าตอบเสียงสั่นๆ มือซ้ายยังคงลูบแขนขวาไปมาไม่เลิก
"อีเอ็มพี...คลื่นแม่เหล็กนั่นไง มันอาจส่งผลต่อระบบประสาททำให้เธอเสียความทรงจำชั่วคราว" โชนึกสงสัย
"ก็เป็นไปได้...แต่โอเค ไม่เป็นไร ว่าแต่เธอจำชื่อตัวเองได้ไหม ?" อิริคหลับตานิ่งพักนึง แล้วเอ่ยถาม
"ฉะ...ฉัน...ฮันนี่...ฉันชื่อฮันนี่ค่ะ" หญิงสาวปริศนายิ้มบางๆ หลบสายตาอิริคเล็กน้อยเหมือนเขินอาย
"โอเค ฮันนี่...ผมอิริคนะ ส่วนนั่นโช เป็นกัปตันยาน SS Range พวกเรามาจาก SurgenCorp ผมเป็นหัวหน้าวิศวกรของที่ดาวโลก พวกเราได้รับสัญญาณขอความช่วยเหลือจากที่นี่เมื่อสองสามวันก่อน พวกเราทุกคนไม่มีใครรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วที่นี่มันก็ชักจะแปลกๆ ระบบสื่อสารล่มหมด เพราะคลื่นอีเอ็มพีที่เธอว่ามานั่นล่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะ เทอร์โมคอร์ อยู่ที่ผม เราจะปลอดภัย ผมสัญญา" ร่างสูงยิ้มมั่นใจตามประสาเขา ฮันนี่ยิ้มบางๆตอบรับแสดงท่าทีดีใจ เธอเอื้อมมือเรียวงามมาเกาะแขนกำยำของอิริคเอาไว้แน่น บอกว่าตัวเธอเองยังรู้สึกไม่ค่อยสบายนัก อิริคเห็นว่าเธอเพิ่งเสียขวัญเมื่อสักครู่ จึงยอมพยุงเธอไปแต่โดยดี...แม้ใจคอเขาเมื่อเห็นหญิงสาวในสภาพอ่อนแอแล้วก็อดคิดถึงเฮเลน่าไม่ได้ ป่านนี้เธอจะยังปลอดภัยไหม เป็นอะไรหรือเปล่า
"ถึงยังไงตอนนี้เราต้องเอา
เทอร์โมคอร์ ไปชาร์จที่ศูนย์พลังงานในตัวเมืองให้ได้ก่อน ถ้าชาร์จสำเร็จ ระบบสื่อสารความเร็วแสงบนตัวยานก็ทำงานได้สมบูรณ์ ถึงตอนนั้นเราติดต่อทางโลก ขอกำลังเสริม แล้วเราต้องรีบชาร์จให้เสร็จก่อนที่ระบบสำรองของยานจะแฮงค์เพราะขาดพลังงานหล่อเลี้ยงนานเกินไป"
โชให้ความเห็น ขณะปลดแบตเตอรี่บรรจุพลังงานไอออน ตรวจสอบดูว่าปืนพลาสม่ายังใช้ยิงได้อีกกี่นัดก่อนพลังงานจะหมด
"เดี๋ยวหลังจากนี้พวกมันคงแห่กันมาตามจับพวกเราแน่ รีบไปกันก่อนดีกว่าที่พวกมันจะมา" โชมองดูนาฬิกาบนข้อมือ ตอนนี้บ่งบอกว่าพวกเขาเหลือเวลาอีกเพียงแค่ 72 ชั่วโมงเท่านั้น...
...ทางด้านเฮเลน่ากับแทนแสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ชายหนุ่มทิ้งสัมภาระทุกอย่างเอาไว้ในห้องควบคุมระบบพลังงานภายในศูนย์ท่าอากาศยานลูน่าวัน แทนบอกกับเฮเลน่าว่า เขาต้องหลบๆซ่อนๆอยู่ในห้องบ้านี้มาสองอาทิตย์เต็มๆ เพื่อค้นหาทางลักลอบส่งสัญญาณไปยังรัฐบาลโลก ซึ่งเขาทำได้สำเร็จแล้วแต่เพียงแผนการแรกเท่านั้น ซึ่งหากทางรัฐบาลโลกไม่ให้ความร่วมมือ เพราะความน่าเชื่อถือของข้อมูลไม่มากพอ ใครจะบ้าระเบิดดวงจันทร์โดยไม่มีเหตุผลกันเล่า เขาจึงแอบซุ่มพัฒนาแผนบีขั้นอย่างลับๆ นั่นคือ การวิจัยหาทางสร้างเซรุ่มแอนตี้ไวรัสต่างดาว...
"นี่คุณจะพาฉันไปไหนกันเนี่ย ? แล้วพวกลูกเรือฉันล่ะ พวกเขาอยู่ไหน ?" เฮเลน่าถาม ขณะวิ่งตามเขาไป
"เรื่องนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมว่าเพื่อนคุณคงไม่น่ารอดแล้วล่ะมั้ง" ชายหนุ่มตอบห้วนๆ สองมือกุมปืนพกพลาสม่าแน่นตลอดเวลา
"เฮ้ ! ทำไมชอบพูดอะไรลบๆอยู่เรื่อยเลยนะ"
"ผมก็เป็นอย่างนี้ล่ะ หรือคุณชอบให้พูดหวานๆเหมือนไอ้พวกเอเลี่ยนหน้ายิ้มแบบนั้นล่ะ"
หยุดอยู่ตรงนั้น !!! หุ่นยนต์ตำรวจจำนวนกว่ายี่สิบนาย วิ่งกรูกันเข้ามาจากทางด้านหน้าของบริเวณทางเชื่อมไปสู่ชานชาลารถไฟไฮเปอร์ลิงค์
"บ้าฉิบหาย !!" แทนกับเฮเลน่า แยกตัวกันไปหลบคนละทางหาที่กำบังชิดกำแพง คราวนี้หุ่นยนต์ตำรวจถืออาวุธปืนกลพลาสม่าชนิดยิงให้สลบมาด้วย พวกมันกว่าครึ่งระดมยิงเข้าใส่จุดที่ชายหนุ่มหลบซ่อนตัวอยู่จนเขาแทบขยับไปไหนไม่ได้
"เฮ้ ! ทำไมพวกมันยิงคุณคนเดียวล่ะ !?" เฮเลน่าเกลือกตาสงสัย ขณะตั้งไกปืนพร้อมยิงตอบโต้
"อ๋อ...เพราะคนที่สั่งพวกมันให้มาที่นี่ ค่อนข้างยัวะผมเอามากๆนะสิ"
"คุณพูดเรื่องอะไรกันเนี่ย !?"
"เอาแบบนี้ ผมจะออกไปล่อให้พวกมันระดมยิงผม จังหวะนั้นคุณยิงกราดพวกมันเลย โอเคนะ"
"เฮ้ ! เดี๋ยวสิ ฉันยิงปืนไม่เป็น และนั่นมันหุ่นยนต์ตำรวจเชียวนะ !!"
"ไม่ต้องห่วง ตอนนี้พวกมันถูกโปรแกรมมาให้จับเป็นแบบซอฟๆ"
ยังไม่ทันขาดคำ ชายหนุ่มได้จังหวะผละตัวออกจากที่กำแพง วิ่งพุ่งเข้าไปซ่อนตัวหลังโซฟาภายในห้องโถงท่าอากาศยาน เสียงกระสุนเลเซอร์ตัดแหวกฉับอากาศดังสนั่นไปทั่วอาณาบริเวณ แทนยกมือขึ้นยิงกราดทีละตัว ทีละตัว เปลี่ยนที่หลบไปมาอย่างรวดเร็ว เฮเลน่าไม่ชำนาญในการตีรันฟันแทงนัก ใช้จังหวะที่พวกหุ่นยนต์ระดมยิงไปที่จุดๆเดียวนั้น พุ่งออกมารัวกระสุนเลเซอร์ยิงกราดส่วนที่เหลือจนพวกมันลงไปนอนแน่นิ่งหมดสภาพ... เฮเลน่ากระสุนพลังงานหมดเกลี้ยง ส่วนแทนยังพอเหลืออยู่บ้าง
"คุณไม่เป็นไรนะ ?" ชายหนุ่มหันมาถามร่างงามในชุดสเว็ตเตอร์ที่กำลังมือสั่นเพราะเพิ่งเคยยิงปืนเป็นครั้งแรก
"เป็นสิ !! นี่ถ้าไม่ใช่พวกหุ่นยนต์นะ ฉันคงทำผิดจรรยาบรรณไปแล้ว !! ดีแค่ไหนที่ยิงโดน" เฮเลน่าโวยวาย แล้วโยนปืนทิ้งลงพื้น
"โอเค อย่างน้อยคุณก็ปลอดภัยดีนะ ไปกันเถอะ ต้องลักลอบกลับเข้าไปที่ SurgenCorp เอาข้อมูลไปสร้างเซรุ่ม"
แทนตรวจเช็คพลังงานกระสุนเป็นครั้งสุดท้าย เขาเหลือยิงได้อีกเพียง 4 นัดเท่านั้น ส่วนปืนกลของพวกตำรวจ มนุษย์ไม่สามารถหยิบขึ้นมาใช้งานได้พร่ำเพรื่อ มันถูกล็อคเอาไว้เฉพาะ นั่นหมายความว่าหลังจากนี้เขาจะไม่เหลืออาวุธใดๆไว้ป้องกันตัวอีก หากยังไม่สามารถกลับเข้าถึงตัวเมืองได้...
เฮเลน่าและแทน มุ่งหน้าผ่านกองหุ่นยนต์ตำรวจ สู่ทางออกหลักศูนย์ท่าอากาศยานลูน่าวัน ชานชาลาอยู่ไม่ไกลจากจุดของพวกเขานัก อีกเพียงแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้น...ฉากต่อไปของเรื่องทุกอย่างกำลังจะมาถึงในไม่ช้า
"เฮ้ย หยุดอยู่ตรงนั้นล่ะ !! อ๊ะ...เฮเลน่า !!" ทั้งสองหยุดวิ่งชั่วขณะระหว่างทางไปถึงชานชาลา
"พวกนายนั่นล่ะหยุด !!" แทนเงื้อมอาวุธปืนเลเซอร์ขึ้นเล็งพร้อมยิงไปที่อิริค เช่นเดียวกับที่พวกเขาทำ...
โช อิริค แทน เฮเลน่า และ ฮันนี่ มาเจอกันโดยบังเอิญระหว่างทางไปชานชาลารถไฟไฮเปอร์ลิงค์ ทุกคนต่างเงื้อมอาวุธปืนขึ้นจ่อพร้อมยิง ดูเหมือนแทนจะเสียเปรียบเพราะอีกฝั่งมีสองกระบอก แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น อิริคนั้นใจเย็นและไม่ใช่คนระแวดระวังเท่าโช เขาลดปืนลงเมื่อเห็นว่าเฮเลน่ามากับชายหนุ่มปริศนาตรงหน้า แค่ได้รู้ว่าเพื่อนร่วมงานคนสำคัญยังปลอดภัย เท่านั้นก็เหมือนยกภูเขาลูกใหญ่ออกจากหน้าอก
"นายเป็นใคร ? ทำไมมากับเฮเลน่า ?" โชเอ่ยถาม ขณะเล็งปืนไปที่แทน
"แล้วนายล่ะเป็นใคร ? ต่างดาวถือปืนได้ด้วยเหรอ ?" แทนตอบกวนประสาท แต่สายตากลับจ้องไปที่อิริคเขม็ง
"เฮ้ๆๆๆ !! โช !! ลดปืนลงก่อน เขาเป็นคนของ SurgenCorp เหมือนกับพวกเรานั่นล่ะ !!" เฮเลน่ายกมือขึ้นปราม
"โช ? อ๋อ งั้นนายสองคนก็เป็นลูกเรือยาน SS Range ที่ไอ้โง่รัฐบาลโลกส่งมารนหาที่ใช่ไหม ?" แทนพยายามยั่วยุอารมณ์โกรธ
"ไอ้หน้าละอ่อนนี่ !! แกว่าใครเป็นไอ้โง่วะ ?" โชของขึ้น เล็งปืนจ้องเขม็ง นั่นทำให้แทนยิ้มบางๆที่มุมปาก
"เฮ้ ทุกคน ใจเย็น สรุปว่าพวกเราเป็นคนของ SurgenCorp" อิริค เข้าช่วยห้ามปรามโชกับแทน
"นายดูจะใจเย็นที่สุดเลยนี่อิริค...อิริคใช่ไหม ? ฉันจะไว้ใจนายได้ยังไงว่านายไม่ใช่พวกต่างดาว ?" "ต่างดาว ? นายพูดเรื่องอะไรกัน ถ้านายถามอย่างนั้น แล้วพวกเราจะไว้ใจนายได้ยังไง ?" "นายไม่รู้เรื่องจริงๆ หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง แล้วฉันจะไว้ใจพวกนายได้ยังไงกัน ?" แทนตีหน้าขึงขัง
"แล้วเธอล่ะ คนสวย ฉันว่าหน้าตาเธอดูคุ้นๆนะเหมือนเคยเจอกันที่ไหน...เกาะแขนเขาไม่ปล่อยเลยนี่ ต่างดาวหรือเปล่า ?" แทนเปลี่ยนไปเล็งปืนใส่ฮันนี่ เธอสะดุ้งเล็กน้อย ถึงแทนจะพูดกระแซะอย่างนั้น แต่ฮันนี่ยังคงเกาะแกะท่อนแขนกำยำของอิริคไม่เลิก หนำซ้ำยังมีท่าทางหวาดกลัว หันไปหลบข้างหลังอิริคอีกต่างหาก เฮเลน่าแอบมองค้อนเบาๆ ถึงพฤติกรรมของผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จากที่อิริคให้การว่าเธอเสียความทรงจำชั่วขณะ
"เฮ้ ! นายกำลังทำให้เธอกลัวนะ เธอชื่อฮันนี่ พวกเราเจอเธอกำลังถูกหุ่นยนต์ตำรวจจับ เธอเสียความทรงจำเพราะ EMP" อิริคปกป้อง
"งั้นเหรอ...เป็นโชคดีของเธอนะ นาฬิกาจับฟีโรโมนของฉันแบตเตอรี่หมดพอดี อย่าให้ฉันรู้ทีหลังนะว่าเธอเป็นพวกเดียวกับ..." แทนเว้นช่วง
"นี่ !! พอทีเถอะ ทั้งคู่เลย แทน อีริค !! ส่วนเธอ ฮันนี่ ให้ฉันดูอาการเธอหน่อย..." เฮเลน่าเดินเข้าไปปรามทั้งคู่ จับปืนทั้งสองคนให้ลดลง แทนยอมแต่โดยดีถ้าเธอไว้ใจเพื่อนมากขนาดนั้น ทุกคนเก็บอาวุธปืนแนบเข้ากางเกง เฮเลน่าทำหน้าที่แพทย์ประจำยาน ใช้อุปกรณ์การแพทย์พกพาตรวจสัญญาณคลื่นสมองเพื่อหาจุดบกพร่องที่เกิดขึ้นหลังระบบประสาทถูกกดทับเพราะแม่เหล็กไฟฟ้า...แต่ทว่าสิ่งที่เครื่องตรวจจับเจอนั้น กลับไม่ใช่จุดบกพร่องทางประสาท แต่กลับเป็นลักษณะของคลื่นสมองที่นิ่งเรียบผิดปกติ...
"เฮเลน่า !! มาทางนี้สิ" เสียงโชพลันดังขึ้นกระชากจุดโฟกัสเฮเลน่า เธอหันขวับไปเห็นโชชี้ไปทางชานชาลา ส่วนฮันนี่วิ่งหนีออกจากจุดที่เฮเลน่ายืนอยู่ วิ่งเข้าไปเกาะแขนอิริคตามเดิม มุ่งหน้าเข้าชานชาลารถไฟขนาดใหญ่ มันเป็นลานโล่งสีขาวสะอาดประดับประดาไปด้วยต้นไม้สีเขียวชะอุ่มนานาพันธุ์ รอบข้างนั้นไม่มีผู้คนอยู่เลย มีเพียงแค่พวกเขา และ เครื่องจักรล้ำอนาคตสีเงินแวววับโค้งมน เคลื่อนที่ด้วยระบบสตรีมแรงโน้มถ่วง เดินทางเข้าสู่ตัวเมืองได้อย่างรวดเร็วเพียงแค่ไม่กี่นาที
...
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
"ถ้าทุกคนจะเข้าตัวเมือง ต้องทำการบายพาสระบบด้วยยูสเซอร์ไอดีผม" แทนกล่าวขณะยืนอยู่ตรงหน้าเครื่องสแกน
"ทำไมต้องเป็นไอดีของนาย ?" อิริคถามด้วยความสงสัย เขาคิ้วขมวดเหล่มองชายหนุ่มเอเชีย พลางสำรวจระบบคอมพิวเตอร์บนเครื่องสแกน
"นายเป็นวิศวกรใช่ไหม ? เอาเป็นว่าช่วยฉันทำบายพาสหน่อยก็แล้วกัน งานนี้ถ้าทำสองคนจะสะดวกรวดเร็วกว่า"
แทนไม่ตอบอะไร แต่เดินไปทางด้านข้างของเครื่องสแกนขนาดใหญ่ สูงสองเมตรกว่า มีไว้สำหรับสแกนลายนิ้วมือ และ สแกนตรวจวัตถุบางประเภท อย่างเช่นอาวุธปืนเลเซอร์ เขาแงะเอาเปิดให้เห็นตัวควบคุมระบบคอมพิวเตอร์ มอบหมายให้อิริคทำหน้าที่ใส่โค้ดเข้าไปเพื่อหลอกให้ระบบรีบูทใหม่ทุกๆ 1 วินาทีแล้วค้างไว้ที่ไอดีของแทน การบายพาสไม่ยากและใช้เวลาไม่นานนัก เพียงแค่เตรียมโค้ดพร้อม Enter เข้า Terminal ให้เข้ากับจังหวะเดียวกับที่แทนประทับฝ่ามือลงเครื่องสแกน ระบบก็จะค้างอยู่ตรงนั้น...
"นายยังไม่ตอบฉันเลยนะว่า ทำไมไอดีนายถึงผ่านได้ ?" อิริคถามย้ำอีกครั้งด้วยความฉงนใจ
"ไอดีพวกนายคงโดนระงับไปตั้งแต่ก่อนลงจอดที่นี่แล้วด้วยซ้ำ พวกมันจะปลดให้ก็จนกว่าพวกนายจะกลายเป็นพวกมัน"
"นายตอบไม่ตรงคำถามนะ ฉันถามว่าทำไมไอดีนายถึงไม่โดนระงับ ไม่ได้ถามถึงพวกเรา" อิริคย้ำอีกรอบ
"...เพราะใครบางคนคงไม่อยากเห็นฉันเป็นคนเร่ร่อนน่ะสิ" แทนก้มหน้าลงเล็กน้อย สายตาของเขาหรี่ลงเหมือนกำลังนึกถึงบางสิ่งบางอย่าง อิริคยังคงขมวดคิ้วผูกเป็นปม นัยน์ตาสีฟ้าของเขาจ้องมองไปยังชายหนุ่มเอเชียเบื้องหน้าด้วยความฉงนสงสัยในตัวตนอันลึกลับ แน่นอนว่าตัวเขาเองก็ไม่ไว้ใจชายคนนี้สักเท่าไหร่และในทางเดียวกันนั้น แทนก็ไม่ได้ไว้ใจอิริคเช่นกัน...
จบ EPISODE 2 "Hide and Seek"