พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาแล้วครับกับเกมรักตอนใหม่ ตอนนี้เป็นตอนต่อจากตอนที่แล้ว ใครที่สนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเรื่องราวรักสามเส้าระหว่างลุงพล พิมมี่ และไอ้บิ๊ก ขอให้ติดตามกันนะครับ ตอนนี้แบ่งเป็น 2 พาร์ท ดราม่าเน้น ๆ แน่น ๆ หลังจากนี้จะกลับไปเล่าในฝั่งมุมมองของน้องเฟิร์นกับบ้าง ว่าจะเอายังไงกับหนุ่มเจมส์ดี
ช่วงนี้ยังไม่มีฉากเสียวนะครับ เราเน้นสมจริง ตอนนี้ลุงพลอยู่ในโหมดเจี้ยวหด 555555+...................................................
พิมพาภรณ์ถึงกับหน้าถอดสีเมื่อพบกับคนรักเก่าอย่างบุรินทร์ ชายหนุ่มยิ้มหวานให้คนรักเก่า ก่อนเดินเข้าไปยื่นดอกไม้ให้กับเธอ เพื่อหวังฟื้นฟูความสัมพันธ์ที่แตกสลายไป
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
“พิม….ที่ผ่านมาบิ๊กรู้ตัวว่าบิ๊กเป็นคนเลว ทำเลว ๆ กับพิมมาตลอด” ชายหนุ่มสารภาพ “แต่ตลอดหลายวันที่ผ่านมา บิ๊กคิดได้แล้วว่าบิ๊กมันเลว เลวแบบไร้ข้อกังขาจริง ๆ แต่อย่างน้อยบิ๊กก็ยังรับรู้ได้ว่า ที่สุดแล้วใครสำคัญกับบิ๊ก”
พิมพาภรณ์เมินหน้าไปทางอื่น ฝั่งเจ้าสองกับไอ้เหน่งต่างช่วยลุ้นว่าเพื่อนรักจะง้อแฟนได้สำเร็จหรือไม่ ส่วนเจ้าบิ๊กก็เริ่มหน้าเสีย แต่มันยังยิ้มสู้ เพราะรู้ดีว่าพิมมี่ยังโกรธมันอยู่
“พิม...ดอกไม้ช่อนี้” บิ๊กเอ่ยปาก “บิ๊กซื้อให้พิมนะ แทนคำขอโทษสำหรับทุกอย่าง เรามาดีกันได้ไหม?”
“มันสายไปแล้วบิ๊ก….” พิมมี่หันหน้ากลับมา ร่างอวบมองคนรักเก่านัยน์ตาแดงก่ำเพราะความโกรธ “มันสายเกินไปสำหรับเราสองคนแล้ว พิมคงรับดอกไม้ของบิ๊กไม่ได้”
“พิม….” บุรินทร์หน้าถอดสี เมื่อเห็นว่าฝ่ายพิมพาภรณ์ไม่ตอบสนอง “บิ๊กบอกแล้วไง บิ๊กขอโทษสำหรับทุกอย่าง บิ๊กรักพิมนะ บิ๊กขาดพิมไม่ได้จริง ๆ บิ๊กสัญญาว่าถ้าเราสองคนเรียนจบ บิ๊กจะให้พ่อแม่มาสู่ขอพิม”
“บิ๊กยังไม่เข้าใจอีกเหรอ….” ร่างอวบหรี่ตามอง “สิ่งที่บิ๊กทำกับพิมมาตลอด 2-3 ปี ที่เราคบหากันมาเลวร้ายแค่ไหน พิมกลับไปที่จุดนั้นไม่ได้ บิ๊ก” พิมมี่ร่ายยาว “พิมเจ็บมาพอแล้ว พิมไม่อยากกลับไปเจ็บซ้ำซาก ถ้าบิ๊กรักพิม บิ๊กปล่อยพิมเถอะ”
“ที่บิ๊กอุตส่าห์ให้พี่พลอยคุยกับพิมตอนบิ๊กติดคุก….ว่าบิ๊กรักพิมมากแค่ไหน” เจ้าบิ๊กเริ่มหน้าถอดสีเมื่อฝ่ายหญิงไม่เล่นด้วย “บิ๊กคืนเงินทุกบาทให้พิม ไม่เอาน่าพิม เรามาเริ่มต้นใหม่กันเถอะ บิ๊กเปลี่ยนเป็นคนใหม่แล้วจริง ๆ นะพิม”
“โตได้แล้วบิ๊ก!!” พิมมี่ตวาดเสียงดังเพราะหมดความอดทน “เรื่องของเราจบไปแล้ว อย่ามายุ่งกับพิมอีก ถ้าไม่ยังงั้นพิมจะตามตำรวจมาจับบิ๊กกลับเข้าไปในคุก!!!”
“ไอ้ห่า!!!” เพราะได้ยินคำพูดแบบนั้นจากอดีตแฟนสาวที่กล้าเอาเรื่องตำรวจมาขู่ เลยทำให้เจ้าบุรินทร์ตบะแตกจนถึงขนาดเขวี้ยงช่อดอกไม้ลงบนพื้น นักศึกษาหนุ่มสาวแถวนั้นหันมามองทางเดียวกันด้วยความสนใจ
“เห็นไหม? บิ๊กไม่เคยเปลี่ยนเลย” พิมมี่มองตาขวางใส่ “หลีกทางได้แล้ว!!! พิมจะกลับห้อง”
“ไม่!!” ไอ้บิ๊กยืนขวาง “เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องนะพิม คิดว่าบิ๊กโง่เหรอ? ห๊า!? มีคนเห็นว่าพิมนอกใจบิ๊ก” คราวนี้ไอ้บิ๊กเม้งแตก มันคว้าแขนของอดีตแฟนสาวอย่างแรง “ถ้าเรายังคุยไม่รู้เรื่อง บิ๊กจะไม่ให้พิมไปไหนทั้งนั้น”
“เป็นบ้าอะไรอีกวะไอ้บิ๊ก!!!” พิมมี่ร้องเสียงหลง “ช่วยด้วยค๊า ช่วยด้วย!!!!”
“ไอ้บิ๊ก!!!ปล่อยมือพิมเถอะ เดี๋ยวเรื่องมันจะบานปลาย!!!” ไอ้สองกับไอ้เหน่งช่วยกับปรามเพื่อนรัก หลังเห็นกลุ่มนักศึกษาชายหญิงรวมกลุ่มซุบซิบนินทาทั้งสองกลุ่มใหญ่
“พิม!? บิ๊กทำถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมพิมยังไม่ยกโทษให้บิ๊กอีก ทำไม?” บิ๊กคว้าแขนอดีตแฟนสาวอย่างรุนแรง “เพราะไอ้แก่นั่นใช่ไหมพิม? ไอ้สัสลุงพลใช่ไหม?”
บิ๊กมองหน้าพิมมี่ตาขวาง มันรู้ความจริงทุกอย่างจากปากของเพื่อนรักอย่างไอ้บิ๊กและไอ้สอง ตอนแรกมันก็โกรธมาก แต่ก็ยังคิดว่าจะลองขอโอกาสจากพิมมี่ดู ถ้าเธอยังมีใจให้มันที่ยังหนุ่มยังแน่น พิมมี่ต้องกลับมา แต่ถ้าไม่ แสดงว่าพิมมี่ปันใจไปรักชายชราที่สมควรค่าแก่การเก็บไว้บนหิ้งในพิพิธภัณฑ์
“ตอบบิ๊กมาซิพิม!!” บุรินทร์มองหน้าคนรักเก่าตาขวาง “บอกบิ๊กมาว่าพิมกับลุงพล….”
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม…” พิมมี่ตอบกลับแบบไม่สะทกสะท้าน “เจ็บใจละซิบิ๊ก!!?? พิมบอกเลยนะบิ๊กสู้ลุงพลไม่ได้สักอย่าง ไม่ได้แม้สักอย่างเดียว คนอะไรไม่รู้เกิดมาเสียชาติ….”
ยังไม่ทันที่พิมมี่จะพูดจบ ไอ้บิ๊กเลยสั่งสอนด้วยการตบที่หน้าฉาดใหญ่ จนทำไอ้เหน่งและไอ้สองต้องรีบเข้าไปห้ามศึกโดยด่วน
“มึงตบกู ไอ้สัสบิ๊ก!!!” พิมมี่ที่ล้มลงไปนอนกองกับพื้นหันมามองบิ๊กที่ยืนมองมันอยู่ “ไอ้หน้าตัวเมีย”
“ไอ้บิ๊ก!!!” ไอ้สองกับไอ้เหน่งรีบเข้าไปคว้าตัวเพื่อนรักออกมา “ใจเย็นก่อน!!? ที่นี่มันในมหาวิทยาลัยนะ”
“ในที่สุดพิมก็พูดความจริง….” ไอ้บิ๊กกำหมัดแน่นเพราะความโกรธ “กูจะไปฆ่ามัน ไอ้สัสหมาลุงพลนั่น ปล่อยกู!!!”
“เฮ้ย!!? พวกมึงเป็นเหี้ยไรกัน!!! ทำอะไรน้องพิมวะ” ไอ้บอส ศัตรูคนสำคัญของไอ้บิ๊ก วิ่งมาจากอาคารเรียนตรงจุดเกิดเหตุอย่างเอาเรื่อง
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึงไอ้บอส!!” ไอ้บิ๊กชี้หน้า “แฟนเค้าจะปรับความเข้าใจกัน มึงอย่าเสือก!!!”
“อ่าว ไอ้เหี้ยบิ๊ก พูดหมา ๆ” ไอ้บอสมองหน้าคู่อริอย่างท้าทาย “มึงคิดว่ามึงเป็นใครวะไอ้บิ๊กที่จะมาทำกร่างที่นี่ พวกมึงทั้งหมดนั่นแหละ ไอ้บิ๊ก ไอ้สอง ไอ้เหน่ง รังแกผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนเดียวแบบนี้ พวกมึงยังเป็นผู้ชายหรือเปล่าวะ?”
พิมมี่ค่อย ๆ ลุกขึ้นแล้วเดินไปหลบหลังไอ้บอส ที่กำลังสวมบทเป็นพระเอกขี่ม้าขาว ทางฝั่งไอ้บิ๊กเองก็ใช่ย่อย มันจ้องหน้าไอ้บอสอย่างเอาเรื่อง
“ไอ้บิ๊ก กูว่ากลับกันก่อนเถอะ เดี๋ยวเรื่องบานปลาย” ไอ้เหน่งเตือนสติเพื่อนรัก “มึงเห็นไหมพวกนักศึกษามองเราใหญ่แล้ว ถอยก่อนเพื่อน”
เพราะพึ่งออกจากคุกได้ไม่นาน ไอ้บิ๊กจึงจำใจต้องยอมทำตามที่ไอ้เหน่งขอ มันชี้หน้าด่าไอ้บอสอย่างเอาเรื่อง ก่อนเดินกลับไปขึ้นรถอย่างหัวเสียพร้อมกับสหายร่วมก๊วนอย่างไอ้เหน่งและไอ้สอง โดยไม่สนใจช่อดอกไม้ที่ถูกพิมมี่ปัดทิ้งลงบนพื้นอย่างไรค่า
“ขอบคุณนะคะพี่บอส” พิมมี่พนมมือไหว้รุ่นพี่ด้วยความรู้สึกขอบคุณ “ถ้าไม่ได้พี่หนูแย่แน่ ๆ”
“ระวังหน่อยนะพิม…” พี่บอสยิ้ม “ว่าแต่พี่จำได้ว่าไอ้บิ๊กมันติดคุกไปแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วมันออกมาได้ยังไง?”
“มีคนประกันตัวมันออกมาค่ะพี่บอส” พิมมี่ตอบ “พี่ก็รู้ พ่อแม่ไอ้บิ๊กมันใหญ่แค่ไหน”
“อืม…” วุฒิชัยพยักหน้า “ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วย บอกพี่ได้เสมอนะครับพิม”
“ค่ะ…” พิมมี่ตอบ ก่อนพนมมือไหว้รุ่นพี่อีกครั้ง “ยังไงหนูก็ขอบคุณพี่บอสอีกครั้งนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร” ไอ้บอสเริ่มฉายแววเจ้าชู้ด้วยการรับไหว้จากพิมมี่ด้วยมือของมัน ร่างอวบยิ้มเขิน ๆ เมื่อเห็นว่าพี่บอสกำลังแต๊ะอั๋งเธอ พิมพาภรณ์เลยค่อย ๆ ยื่นมือกลับออกมา “เดี๋ยวพิมขอตัวก่อนนะคะพี่บอส”
“ครับน้องพิม” ไอ้บอสตอบรับ พลางมองด้านหลังของน้องพิมมี่ในชุดนักศึกษาสาวอย่างเจ้าเล่ห์ “สักวันกูจะล่อเด็กมึงให้ได้ ไอ้บิ๊ก”
………………………………………………………………………………………….
ตัดกลับมาที่วิทยาลัยพยาบาล หมอพลอยขับรถกลับมาทำงานในช่วงบ่ายตามปกติ หลังลงจากรถ หญิงสาวเดินตรงไปยังห้องพยาบาลเพื่อสะสางงานต่อ วันนี้เธอดูอิดโรยเพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับ และต้องตื่นแต่เช้าไปโรงพักเพื่อชี้ตัวผู้ต้องหา
“สวัสดีค่ะหมอพลอย” เจ้าหน้าที่พยาบาลพนมมือไหว้เธอ “กลับมาแล้วเหรอคะ พอดีผู้อำนวยการส่งเอกสารมาอีกชุด รบกวนอีกครั้งนะคะ”
“จ๊ะ….” หมอพลอยจำใจฝืนยิ้ม บอกตามตรงเลยว่าเธอไม่มีอารมณ์จะทำงานต่อ เมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่เธอถูกลุงพลลักหลับ แต่เธอยังมั่นใจว่าเธอยังบริสุทธิ์อยู่ หลังจากอ่านข้อมูลในอินเตอร์เน็ต อย่างไรก็ตาม ร่องรอยที่ลุงพลทิ้งไว้บนเรือนกายของเธอเป็นเครื่องหมายว่าภารโรงเฒ่าได้ตีตราจองแม่หงส์หยกอย่างพลอยพรรณแล้ว
หมอพลอยพยายามเลิกคิดเรื่องฟุ้งซ่านเกี่ยวกับลุงพล เธอรวบรวมสติตั้งหน้าตั้งตากับการทำงานต่อไป ในใจก็ภาวนาว่าอย่าได้เจอะได้เจอลุงพลอีก
ทำงานไปได้สักพัก หมอพลอยพรรณต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่ห้องพยาบาลสวัสดีลุงชุมพล นักการภารโรงอาวุโสประจำวิทยาลัยพยาบาลแห่งนี้ ร่างสูงเหลือบมองไปที่นักการภารโรงเฒ่าในชุดเครื่องแบบกากีสีน้ำตาล
“สวัสดีค่ะลุงพล มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?” เจ้าหน้าที่พยาบาลคนนั้นเอ่ยปากถาม
“พอดีผมไม่ค่อยสบาย เลยอยากมาขอยาทานหน่อยครับ” ลุงพลตอบ แต่นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ของมันเหล่มาที่หมอพลอยพรรณ
“งั้นเข้ามาก่อนคะลุง” เจ้าหน้าที่พยาบาลคนนั้นเชิญให้ลุงพลเข้ามานั่งด้านในก่อน ขณะกำลังเตรียมจัดยาให้นักการภารโรงอาวุโส
ตอนแรกหมอพลอยพรรณตั้งใจว่าจะไม่สนใจไยดีอะไรนักการเจ้าเล่ห์ จะทำให้เหมือนกันลุงพลไม่มีตัวตนอยู่ตรงหน้า แต่ลุงพลคนนี้มันแสบ มันเอ่ยปากสวัสดีคุณหมอสาวก่อนเป็นอันดับแรก
“สวัสดีครับคุณหมอพลอย” ภารโรงเฒ่าพนมมือไหว้คุณหมอสาว
หมอพลอยไม่ตอบ เธอแค่พนมมือไหว้ตอบ และตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไป
“อย่าลืมที่คุยกันไว้นะครับ” ลุงพลแกล้งแยบใส่หมอพลอย จนสาวเจ้าต้องเงยหน้ามองมันด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจนัก ขณะที่มันเดินตามเข้าไปหาเจ้าหน้าที่ห้องพยาบาลเพื่อรับยา หมอพลอยมีสีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด เธอจะทำยังไงดีเพื่อเอาตัวรอดจากมนุษย์ลุงจอมเจ้าเล่ห์คนนี้ คิดซิพลอยพรรณ คิด!? จนในที่สุดเธอก็คิดแผนการดี ๆ ออกจนได้
หลังจากที่ลุงพลรับยาเสร็จแล้ว มันก็เดินกลับออกมาจากห้องและเปิดประตูกลับไปที่ห้องพักภารโรงของมันต่อ ระหว่างที่กำลังปิดประตู ภารโรงเฒ่าจอมหื่นหันมายิ้มให้กับคุณหมอสาว ด้วยความลำพองใจว่ายังไงเสีย คุณหมอพลอยพรรณไม่น่าจะหลุดพ้นเงื่อมมือพญามัจจุราชอย่างมันได้แน่ ๆ
……………………………………………………………………………………………
หลังกลับมาจากห้องพยาบาล ลุงพลกลับไปนั่งพักผ่อนตามอัธยาศัยที่ห้องพักภารโรงของมัน ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามโมงครึ่ง ลุงพลเปิดรายการโทรทัศน์เพื่อเช็คหวยที่แทงเอาไว้
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
“ไอ้สัส ออก 56 โดนแดกจนได้กู!!” ลุงพลสบถออกมา แต่มันไม่ได้มีท่าทีเดือดร้อนอะไร เพราะมันเพียงแค่แทงหวยขำ ๆ ไม่ได้จริงจังอะไรนัก
นั่งได้สักพัก เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา ลุงพลเหลือบมองมือถือบนโต๊ะทำงานของแก ก็พบว่ามันเป็นเบอร์แปลก ก็เลยกดรับ หลังจากที่กดรับสาย ก็พบว่านั่นคือคุณหมอพลอยพรรณ ที่มันกำลังหมายปองอยู่
“สวัสดีค่ะ นั่นลุงพลใช่ไหม?” คุณหมอพลอยพรรณเอ่ยปากถาม
“สวัสดีครับคุณหมอ” ลุงพลตอบ พร้อมกับรอยยิ้มฉีกกว้าง เมื่อหงส์หยกอย่างคุณหมอพลอยพรรณกำลังบินต่ำมาท้าทายพยัคฆ์ร้ายอย่างมัน “ดีใจที่คุณหมอโทรมานะครับ”
“ลุงพลรู้ไหมคะ ว่าสิ่งที่ลุงพลทำมันต่ำตม ให้อภัยไม่ได้ และผิดกฎหมายบ้านเมือง” หมอพลอยพรรณเปิดประเด็นก่อน “หมอต้องการภาพที่ลุงพลถ่ายแบล็คเมล์ทั้งหมดมาเพื่อทำลาย ไม่อย่างนั้น.....”
“ไม่อย่างนั้นจะทำไมเหรอครับคุณหมอพลอย?” ลุงพลเอ่ยปากถามอย่างท้าทาย “หมอจะแจ้งความให้ตำรวจมาจับผมเหรอ?”
“รู้แล้วก็ดีคะลุงพล” หมอพลอยตอบ “เรื่องที่ลุงพลเสนอมา หมอยอมรับไม่ได้ และไม่มีคนดี ๆ ที่ไหนรับได้เด็ดขาด”
“คิดดี ๆ นะครับหมอพลอย หมอพลอยอาจตามตำรวจมาจับผมได้ แต่สุดท้ายแล้วภาพลับ ๆ ของคุณหมอจะถูกผมปล่อยในโลกโซเชียลทันที ผมนะมันแก่แล้ว ใกล้ลงโลงแล้ว จะตายวันต่างพรุ่งยังไม่รู้ แต่คุณหมอยังสาว ยังสวย คุณหมอยังมีอนาคตอีกไกล คุณหมอคงไม่อยากเห็นภาพลับ ๆ ของคุณหมอในโลกโซเชียลหรอกนะครับ และถ้ามันเป็นข่าวแดงขึ้นมา คุณหมอจะทนอยู่กับความอับอายนี้ได้หรือไม่ คุณหมออาจทนได้ แต่พ่อแม่คุณหมอทนไม่ได้แน่นอน”
“จะเอายังไงกับหมอคะ….” หมอพลอยเริ่มโกรธมากขึ้น ลุงพลคนนี้ช่างเลวและเลือดเย็นเหลือเกิน
“ลุงอยากเจอคุณหมอข้างนอกอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้ง” ชุมพลตอบ “เราจะเจอกันทุกวันเสาร์และอาทิตย์ ตามแต่ที่ผมต้องการจะพบคุณหมอ”
“แล้วถ้าหมอไม่ทำตามที่ลุงพลขอ” หมอพลอยกัดฟันแน่น “ลุงพลจะทำยังไงคะ?”
“ไม่เอาน่าคุณหมอ ผมก็บอกไปแล้วไงครับ” ลุงพลตอบ “คิดดี ๆ นะครับหมอพลอย ถ้าหมอพลอยวู่วาม มันจะส่งผลเสียกับหมอเองนะครับ”
“แต่สิ่งที่ลุงทำ มันผิดทั้งกฎหมายและศีลธรรม ลุงพลไม่รู้ตัวบ้างเหรอคะ?” หมอพลอยร่ายยาว “นี่ลุงพลคงไม่ใช่วิธีเดียวกันนี้กับน้องเฟิร์นหรือน้องพิมมี่ด้วยใช่ไหม?”
“คุณหมอครับ! คุณหมอครับ!” ลุงพลชักเริ่มหมดความอดทน ในบรรดาสาว ๆ ที่มันได้ ดูเหมือนว่าหมอพลอยพรรณจะเป็นคนที่ยากที่สุดสำหรับมัน เพราะเธอทั้งสูงส่ง ฉลาดและมีไหวพริบ “คุณหมอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับ คุณหมอไม่ได้อยู่ในสถานะจะมาไล่ต้อนผมนะครับ ช่วยเข้าใจสถานการณ์ด้วย”
ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศระหว่างการสนทนาของคนทั้งคู่ ลุงพลเองก็มาไกลจนเกินจะถอยหลังกลับ ส่วนหมอพลอยเองก็ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เธอมีแผนการบางอย่างที่ชุมพลไม่มีทางรับรู้ได้
“เอาแบบนี้ ผมจะให้โอกาสคุณหมอได้คิดอีกครั้ง คิดดี ๆ นะครับคุณหมอ หวังว่าครั้งหน้าคุณหมอจะไม่ดื้อดึงแบบนี้อีก” ลุงพลพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนที่หมอพลอยพรรณจะจดวางสายไป
…………………………………………………………………………….
ตัดมาที่คุณหมอพลอยพรรณ เธอเหลือบมองหน้าจอสมาร์ทโฟนและปุ่มบันทึกการสนทนา หมอพลอยตั้งใจว่าจะใช้สิ่งนี้เป็นหลักฐานเอาผิดกับลุงพลก่อนที่มันจะเอาภาพของเธอไปเผยแพร่ในโลกโซเชียล ตอนแรกเธอก็ตั้งใจว่าจะลองคุยกับมันดี ๆ แต่สุดท้ายกลับไม่เป็นเช่นนั้น ลุงชุมพลคืออสรพิษ คือเสือร้ายใต้หนังแกะอย่างแท้จริง
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ยอมรับว่าตอนแรก หมอพลอยคิดไปไกลถึงขนาดจะจ้างพวกนักเลงที่เป็นลูกน้องของคุณพ่อวิทยามารุมกระทืบลุงชุมพล แต่ตอนนี้คุณพ่อของเธอกำลังเดือดร้อน เธอจึงไม่อยากใช้วิธีนัก อีกทั้งเธอยังเชื่อมั่นในกฎหมายบ้านเมืองว่าจะสามารถนำคนเจ้าเล่ห์อย่างลุงชุมพลมาลงโทษได้สำเร็จ
หมอพลอยกดดูไฟล์บันทึกเสียงในสมาร์ทโฟนด้วยความรู้สึกอุ่นใจ อย่างน้อยเธอก็ยังไพ่เด็ดไว้ใช้ตอบโต้นักการภารโรงจอมเจ้าเล่ห์ ตอนนี้เธอกำลังคิดถึงเพื่อนสาวที่เป็นทนายความคนเก่ง เพื่อขอความช่วยเหลือ
“คิดสิพลอยพรรณ คิดซิคิด” ร่างสูงครุ่นคิดวิธีเอาตัวรอดจากมนุษย์ลุงชุมพล จนในที่สุดรอยยิ้มก็ปรากฏตรงริมฝีปากของคุณหมอสาว เธอรู้วิธีเอาตัวรอดจากลุงพลคนหื่นได้แล้ว
…………………………………………………………………………………
ตัดกลับมาที่ฝั่งลุงชุมพล ที่เปลี่ยนชุดเตรียมออกกำลังกายในช่วงเย็นตามปกติ มันวิ่งรอบวิทยาลัยพยาบาลเพื่อเรียกความฟิต จนเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว ในจังหวะที่วิ่งรอบสุดท้าย มันเหลือบไปเห็นน้องนาถคนสวยในชุดเสื้อนักศึกษากางเกงขาสั้น เดินลงมาจากหอพักสตรีมาพอดี
พอเห็นว่าเป็นนาถลดา ลุงพลเลยวิ่งเข้าไปทักทายเด็กสาวจากปักษ์ใต้ ทางฝั่งนาถลดาพอเห็นลุงพลเข้ามาใกล้ก็ตกใจ เธอทำอะไรไม่ถูกเพราะนึกถึงสิ่งที่ลุงชุมพลทำกับเธอเมื่อไม่กี่วันก่อน
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
“สวัสดีจ๊ะน้องนาถ” ลุงพลทักทาย “ลงมาทำอะไรเหรอจ๊ะ? แล้วเพื่อนหายไปไหนหมด”
“ลงมาหาอะไรทานค่ะลุง” นาถลดาตอบ “แล้วลุงละคะกินข้าวหรือยัง?”
“ยังเลย พอดีเห็นนาถลงมา ลุงเลยมาทักทาย” ลุงพลเริ่มหยอดหวานใส่ “ทานข้าวคนเดียวแบบนี้ เหงาไหมจ๊ะ? ให้ลุงไปทานเป็นเพื่อนไหม?”
“ไม่เป็นไรหรอกคะลุง” นาถลดายิ้มเขิน “เดี๋ยวหนูขอตัวก่อนนะคะ”
ตอนแรกลุงพลตั้งใจจะเดินตาม แต่พอเหลือบเห็นยามหน้าทางออกหอพักสตรีก็เลยเปลี่ยนใจ เพราะคิดว่าหลายวันที่ผ่านมามันเองก็พลาดไปหลายครั้ง จนทำให้หมอพลอยจับพิรุธมันได้ ปล่อยผ่านไปก่อนดีกว่า มันคิด
“เล่นตัวไปก่อนนะหนูนาถ” ลุงพลบ่นในใจ “ไว้เดี๋ยวลุงพลฟิต ๆ จะจัดหนูในร้องเรียกลุงว่าผัวขาให้ดู”
………………………………………………………………………………..
หลังจากที่ออกกำลังกายเสร็จ ลุงชุมพลเตรียมตัวขับรถมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน ทันใดนั้นน้องพิมมี่ก็โทรมาหามัน ชุมพลรีบกดรับสายทันที
“ลุงพลคะ เกิดเรื่องแล้วค่ะลุง” พิมมี่ดูตื่นตระหนกกว่าทุกครั้ง จนลุงพลรู้สึกได้
“มีอะไรเหรอจ๊ะพิมมี่” ลุงพลถาม
“ไอ้บิ๊กมันออกมาแล้วค่ะลุง!!” พิมมี่ตอบ “เมื่อตอนบ่ายมันมาหาหนูที่มหาลัย มันมาขอคืนดีกับหนู แต่ไม่ต้องกลัวนะคะลุงพล หนูไม่เล่นด้วยแน่”
“จ๊ะ….ดีแล้วพิมมี่” ลุงพลยิ้มเมื่อได้ยินคำตอบจากเด็กสาว “ลุงเชื่อใจในตัวพิมมี่เสมอนะจ๊ะ แล้วไอ้บิ๊กทำอะไรหนูไหม?”
“มันตบหนู….” พิมพาภรณ์ตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “โชคดีมีรุ่นพี่ที่มหาลัยมาช่วยไว้ได้ทัน ถ้าไม่อย่างนั้นหนูแย่แน่ ๆ หนูอยู่กับมัน หนูรู้นิสัยมันดีค่ะลุงพล มันตามตื้อไม่เลิกแน่ ทั้งหนู ทั้งลุง”
“ตอนนี้หนูอยู่ไหนจ๊ะพิมมี่? ที่หอหรือเปล่า?” ลุงพลเอ่ยปากถาม ขณะกำลังเหลือบมองนาฬิกาข้อมือเก่า ๆ ของมัน “อยากให้ลุงไปหาไหม?”
ชุมพล อาจเป็นแค่ไอ้แก่เจ้าชู้ลามกตัณหากลับ แต่ความจริงแล้ว มันรักเมียของมันทุกคน ใครที่รักมัน มันก็รักตอบ โดยเฉพาะน้องพิมมี่ ในบรรดาเมียเด็กที่มันได้ พิมมี่อาจเป็นเมียที่มันทุ่มเงินซื้อ แต่ฝ่ายเด็กสาวก็แฟร์กับมัน แถมยังค่อย ๆ ทยอยคืนคืนเงินให้มันจนเกือบจะครบจำนวน
พิมพาภรณ์อาจไม่ได้สดใสแบบเนตรชนก ไม่ได้แสนงอนและเอาแต่ใจอย่างณิชา แต่เธอเป็นเด็กสาวที่ตอบสนองความต้องการของลุงพลได้ดีที่สุดในแทบทุกเรื่อง
“ได้ซิคะลุง” พิมมี่ดูใจชื้นขึ้นมาบ้าง “หนูคิดถึงลุงพลที่สุดเลย ตอนนี้หนูไม่เหลือใครแล้วนะคะ”
“จ๊ะ…แล้วเดี๋ยวลุงจะไปหานะ กินข้าวเย็นหรือยัง เดี๋ยวลุงซื้อไปฝากนะจ๊ะ” ลุงพลเดินออกจากห้องพักภารโรงก่อนล็อคกุญแจเพื่อเตรียมเดินทางไปที่หอของพิมมี่
“หนูไม่ค่อยหิวเท่าไรค่ะลุง” พิมมี่ยิ้ม “เอาเป็นว่ารีบมานะคะลุงพล หนูคิดถึงลุงนะ”
“จ๊ะ…เดี๋ยวลุงจะรีบไปหา” ลุงพลกดวางสาย ก่อนตัดสินใจควบมอเตอร์ไซค์ไปยังหอพักของน้องพิมมี่
………………………………………………………………………….
ลุงพลใช้เวลาประมาณ 40 นาที ในการหาซื้อข้าวเย็นไปฝากน้องพิมมี่ พอถึงหน้าหอลุงพลก็โทรหาน้องพิมให้ลงมารับด้านล่าง ทั้งคู่ทำตัวเหมือนเป็นพ่อลูกกันเพื่อไม่ให้คนแถวนั้นผิดสังเกต พิมมี่แต่งชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีเหลือง กางเกงขาสามส่วน เพื่อไม่ให้ใครจับพิรุธได้ว่าเธอกับลุงพลเป็นกิ๊กกัน
ระหว่างขึ้นลิฟต์ คาสโนว่าชุมพล เอื้อมมือไปบีบก้นของพิมมี่ เด็กสาวเหลือบมองภารโรงเฒ่าด้วยความหมั่นไส้ แต่เธอไม่ได้ตอบโต้อะไรเพราะมีคนอื่นอยู่ในลิฟต์ หลังจากถึงชั้นที่น้องพิมมี่อยู่ เด็กสาวเดินออกมาโดยมีลุงพลตามหลังมาติด ๆ
หลังจากเดินเข้าไปในห้อง พิมมี่โผล่เข้ากอดผัววัยดึกของเธออย่างแนบแน่น หลายวันที่ผ่านมาเด็กสาวอย่างพิมพาภรณ์ต้องนอนเหงาเกี่ยวหอยอยู่คนเดียว วันนี้เธอดีใจมากที่ลุงพลมาเยือนถึงห้องของเธอด้วยตัวเอง
“พิมมี่คิดถึงลุงที่สุดเลยรู้ไหม?” ร่างอวบหลับตาพริ้ม ยิ้มหวาน ขณะกำลังโอบกอดภารโรงเฒ่ายอดรัก
“ลุงก็คิดถึงหนู” มนุษย์ลุงยิ้ม พลางลูบผมของเด็กสาวอย่างเอ็นดู กลิ่นแชมพูหอมเตะจมูกของมันเหลือเกิน
“หนูคิดถึงลุงจนทนไม่ไหว ลุงพลขา” พิมมี่พยายามผลักลุงพลลงนอนบนเตียง เด็กสาวขึ้นคร่อมร่างของภารโรงเฒ่า ก่อนโน้มตัวลงไปซุกไซ้ซอกคอและแลกลิ้นกับมันอย่างไม่รังเกียจ ส่วนลุงพลก็ได้แต่พยายามขัดขืน หลังจากเหตุการณ์เจี้ยวหดเมื่อคืนวาน ทำให้มันตระหนักว่าหากไม่มียาปลุกเซ็กส์ ตอนนี้มันก็เป็นได้แค่ไอ้แก่มะเขือเผาหมดสภาพเท่านั้น
“พิมมี่ใจเย็น ๆ ก่อน” ลุงพลพยายามห้ามปรามเด็กสาวที่อารมณ์พลุ้งพล่านไปไกล “ลุงไม่ไหวจริง ๆ”
พิมมี่ไม่สนใจ เธอโน้มตัวขึ้น ถอดเสื้อยืดแขนสั้นจนเผยให้เห็นหน้าอกหน้าใจขนาด 34 นิ้วภายใต้ยกทรงสีชมพู ลุงพลได้แต่กลืนน้ำลายดังเอื้อก เมื่อพิมมี่ค่อย ๆ ถลกขอบยกทรงจนเผยให้เห็นปทุมถันสีน้ำตาลอ่อน
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
“งั้นดื่มนมนี่ซิคะลุง” พิมพาภรณ์ยิ้ม “ลุงจะได้แข็งแรงไง”
ลุงพลไม่ได้ตอบอะไร ส่วนพิมมี่ก็โน้มตัวลงมาให้ลุงพลได้เห็นหน้าอกหน้าใจเต็ม ๆ สุดท้ายลุงพลหลับตาพริ้ม ดื่มนมจากเต้าของน้องพิมมี่เหมือนเด็กน้อยกำลังดูดนมแม่ไม่มีผิด
“อืม….” พิมมี่หลับตาพริ้ม ขณะที่ลุงพละกำลังดื่มนมบำรุงกำลังจากเต้าของเธอ เด็กสาวโอบกอดภารโรงเฒ่าด้วยความคิดถึง ตลอดหลายวันที่ผ่านมาเธอต้องทนอยู่กับความเหงาอยู่อย่างลำพัง
เสียงครวญครางของพิมมี่คลอเคลียไปกับเสียงดื่มนมจ๊วบจ๊าบของลุงพล บรรยากาศภายในห้องมีแต่ความเงียบสงัด สาวน้อยวัย 21 กำลังนอนให้ชายวัยเกษียณ 60 ปีดื่มนมจากเต้าอย่างเอร็ดอร่อย
………………………………………………………………………….
ตัดมาที่ไอ้บิ๊ก ตอนแรกมันตั้งใจจะขับรถกลับไปที่ชลบุรี ตามคำแนะนำของไอ้สองและไอ้เหน่ง ด้วยเหตุว่าพ่อกับแม่ไอ้บิ๊กจะสงสัยว่าทำไมมันถึงหายไปจากบ้านนานผิดปกติ แต่ไอ้บิ๊กก็คือไอ้บิ๊ก ตอนนี้มันสติแตกไปแล้ว
คำพูดถากถางจากพิม ทำให้มันคับแค้นใจอย่างหนัก คำพูดที่พิมบอกว่าลุงพลช่างแสนดีหนักหนายิ่งฟังยิ่งทิ่มแทงใจ คนอย่างไอ้บิ๊ก หรือบุรินทร์ ชื่อจริงตามบัตรประชาชนยอมรับไม่ได้ มันเลยไม่ยอมขับรถกลับชลบุรี แต่กลับโกหกพ่อแม่ว่าวันนี้จะขอไปค้างที่บ้านของพ่อแม่หมอพลอยญาติผู้พี่ที่สนิทสนมกันแทน
“ยังไงก็อย่ากลับดึกนะลูก แม่อุตส่าห์ใจดีให้ลูกขับรถออกนอกบ้านได้แล้ว ถึงบ้านคุณลุงคุณป้าก็อย่าลืมโทรกลับมานะ” แม่ของบิ๊กเอ่ยปากด้วยความเป็นห่วงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนก่อนกดวางสาย
แน่นอน พิมมี่คาดเดาถูก ไอ้บิ๊กย่อมเป็นไอ้บิ๊ก เรื่องที่มันสูญเสียคนรักให้นักการภารโรงวัยเกษียณเป็นอะไรที่ยอมรับไม่ได้ รูถึงไหนอายถึงนั้น เด็กหนุ่มกระทงอย่างมันแพ้คนแก่สูงวัยอย่างไอ้สัสลุงพลได้ยังไง!!
“ไงบิ๊ก? ไม่เจอกันนาน สบายดีไหม?” ยามคนนั้นทักทายกับบิ๊กอย่างกันเอง
“ครับพี่ พอดีผมมีธุระ พึ่งได้กลับเข้าหอ” บิ๊กตอบด้วยรอยยิ้ม
“พอดีเมื่อตะกี้เห็นพิมมี่ลงมารับญาติน่ะ” ยามคนร่ายยาวต่อไป “เห็นพิมมี่บอกว่าเป็นคุณลุงจากโคราช ก็เลยปล่อยให้ขึ้นไป แกขับรอมอเตอร์ไซค์มา พี่ก็เลยให้จอดตรงนั้น”
ไอ้บิ๊กหันไปมองที่รอมอเตอร์ไซค์ฮอนด้าเวฟสีน้ำเงิน เลขทะเบียนเดียวกับรถของลุงพลที่มันคุ้นเคย ไอ้บิ๊กพยักหน้า คราวนี้มันมั่นใจมาก ๆ ว่าจะสามารถจับพิมมี่และชู้รักวัยดึกคาหนังคาเขาได้สักที
บิ๊กอาศัยความสนิทสนมกับยามหน้าหอพักของพิมมี่ ที่ยังไม่ทราบข่าวว่ามันหายไปติดคุกมาได้สักระยะ ยามคนนั้นยิ้มทักทายไอ้บิ๊กเป็นอย่างดี พอได้จังหวะ ไอ้บิ๊กเลยขอตัวเดินเนียนเข้าไปในมินิมาร์ทข้างหอ รอจังหวะที่มีเด็กหอกำลังใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปภายใน
“ขอโทษครับ” ขอผมเข้าไปด้วย ผมลืมคีย์การ์ดไว้บนห้อง “บุรินทร์แกล้งเนียนไปกับกลุ่มเด็กหอ และก็สำเร็จ คนกลุ่มนั้นเปิดประตูให้เจ้าบิ๊กเดินเข้าไป
ไอ้บิ๊กยืนหน้านิ่งขณะอยู่ในลิฟต์ วันนี้มันสะพายกระเป๋าหนังที่ข้างในมีปืนลูกซองประดิษฐ์ คราวที่แล้วมันขโมยปืน Glock จากพ่อมา หลังจากที่ถูกจับ ไอ้บิ๊กโดนพ่อของมันสั่งสอนชุดใหญ่ด้วยการเตะและต่อย โทษฐานที่ถือวิสาสะขโมยปืนไปจากห้องทำงานของพ่อ
พอลิฟต์สงสัญญาณว่าถึงจุดหมายปลายทาง ไอ้บิ๊กเดินออกจากลิฟต์ มุ่งตรงไปยังหน้าห้องของพิมมี่ มันหายใจเข้าออกรวบรวมสติก่อนเคาะประตูห้องของคนรักเก่า
“พิม…เปิดประตูหน่อย” บิ๊กเคาะประตูเรียก “เรามีเรื่องต้องคุยกันพิม!!”
“ตายแล้ว!!!” พิมมี่ตกใจรีบลุกขึ้นจากเตียง ส่วนลุงพลก็ตกใจไม่ต่างกัน “ไอ้บิ๊กมาที่นี่ ทำไงดีคะลุง!!!”
“เปิดประตูนะพิมมี่” บิ๊กเคาะประตูแรงขึ้น “บิ๊กรู้นะว่าพิมอยู่กับลุงพลข้างใน!!!”
โพลล์
โพลล์