ประตูหลังของชอบ

น่าจะหมอพลอยเพราะน่าจะทันลุงพล

และแล้วน้องโดนัทก็อดไม่ได้ (คลายเตรียดหลังบ้านแตก) 

พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาอีกครั้ง ตอนนี้คือตอนต่อจากตอนที่แล้ว มีฉากเสียวระหว่างโดนัทกับลุงพล และฉากดราม่าของน้องพิมและฉากหวานกุ๊กกิ๊กของใบเฟิร์น ตอนนี้ให้หมอพลอยพักก่อนนะครับ เธอเจออะไรมานัก ๆ เยอะแล้ว ให้เด็ก ๆ เค้าออกโรงก่อน ส่วนน้องนาถ เธอมีบทสำคัญแน่นอน ไม่ต้องกลัว

จากตอนที่แล้ว ผมเคยบอกว่าอาจมีฉากเลิฟซีนคู่พิเศษ ผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมจะมีเกมสนุก ๆ ให้มิตรรักแฟนเสียวทุกคนได้ร่วมตัดสินใจ นั่นคือการโหวตเลือกคู่พิเศษที่คุณอยากเห็นระหว่าง

1.เฟิร์น กับ เจมส์ หนุ่มนักเรียนนายร้อย
2.พิมมี่ กับ บอส อริของไอ้บิ๊ก

จริง ๆ ผมมีทางออกเผื่อไว้รองรับแล้ว แต่อยากให้มิตรรักแฟนเสียวตัดสินใจร่วมกัน ครั้งนี้มีผลต่อเนื้อเรื่อง แต่ไม่บอกนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้ตัดสินใจให้ดีนะครับ

..........................................................................................


โดนัทสาวห้าวแอบเดินลัดเลาะไปตามเส้นทาง เพื่อดักรอเจอลุงพล ระหว่างทางนึกขึ้นได้เลยแวะไปกดซื้อเครื่องดื่มที่ตู้ขายน้ำข้างหอพักหญิง ตอนนี้ภายในหอพักสตรีเริ่มเงียบสงบเพราะเด็กหอส่วนใหญ่ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านหรือไม่ก็กลับขึ้นหอกันหมดแล้ว เหลือเพียงแค่โดนัทคนสวย ที่พึ่งเรียนรู้ว่าเธอนะรักลุงพลมากแค่ไหน




ลุงพลที่วิ่งออกกำลังกายจนเหงื่อออกทิ้งตัวลงนั่งบนม้านั่งข้างถนน มันใช้ผ้าขนหนูสีเหลืองเช็ดหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ พอสักพักมันก็เหลือบไปเห็นโดนัท ที่ยื่นน้ำดื่มมาให้

"อ่ะ....หนูซื้อมาฝาก" โดนัทพูดเสียงห้วนกลบเกลือนความอาย ลุงพลพอเห็นเช่นนั้นก็อดยิ้มไม่ได้

"ขอบคุณจ๊ะ..." ลุงพลรับไมตรีจากเด็กสาว พลางฉวยโอกาสแตะอั๋งเมียรองคนสวย โดนัทมองค้อน ก่อนค่อย ๆ ถอนมือออกมาเพราะกลัวคนเห็น "แหม เราเห็นไปถึงไส้ถึงพุงแล้ว จะอายอะไรอีกล่ะ?

"ลุง!!" โดนัทมองค้อน ใบหน้าของเธอแดงก่ำไปถึงใบหู จนมนุษย์ลุงอดขำไม่ได้ "ตลกอะไร!!??"

"เปล่า...." ลุงพลยิ้ม "ลุงแค่ดีใจที่หนูอุตส่าห์คิดถึงลุง"

"ใครคิดถึงลุง..." โดนัทมองไปทางอื่น เอามือไขว้หลัง "หนูแค่ไม่อยากให้คนแถวนี้เป็นลมตายไปซะก่อน"

"ถ้าลุงตายจริง ๆ หนูจะเสียใจไหมละ?" ลุงพลเปิดประเด็น "หนูโดนัทจะร้องไห้เสียใจไหม ที่ลุงจากโดนัทไป?"

"อย่าพูดแบบนั้นสิ!!!" สาวห้าวมองค้อน "ลุงเองก็อายุมากแล้ว ไม่รู้เหรอว่าเรื่องแบบนี้เค้าไม่ให้พูดเล่น"

"ขอโทษจ้า..." ลุงพลเปิดขวดน้ำดื่มแก้กระหาย "ว่าแต่หนูมีอะไรเหรอจ๊ะ? ลุงว่าหนูต้องมีอะไรมากกว่าซื้อน้ำให้ลุงแน่ ๆ"

"หนู..." โดนัทอ้ำอึ้ง "หนู...แค่.......อยาก.....เจอ......ลุง" พอพูดจบ โดนัทก็เผลอยิ้มออกมา รอยยิ้มของสาวห้าวเวลาเขิน เป็นอะไรที่น่ารักเสียเหลือเกินสำหรับลุงพล

"ลุงเองก็คิดถึงหนูเหมือนกัน" ลุงพลยิ้ม "แต่ลุงคิดว่านี่ก็จะค่ำแล้ว ลุงไม่อยากให้ใครเข้าใจหนูผิดนะ ที่เห็นเด็กสาวมาคุยกับภารโรงแก่ ๆ ในยามวิกาลแบบนี้"

"งั้นก็ไปคุยข้างนอกซิ...." โดนัทตอบ ทำเอาลุงพลอึ้ง เพราะไม่คิดว่าสาวห้าวจอมซึนอย่างโดนัทจะพูดแบบนี้ออกมา

"หนูไปกินยาอะไรผิดสำแดงหรือเปล่าเนี่ย?" ลุงพลมองตาค้าง พลางหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม "ไม่ได้มีวาระซ่อนเร้นอะไรกับลุงใช่ไหม?"

"ถ้าไม่อยากคุย หนูจะกลับขึ้นหอแล้วกันนะ..." โดนัทตัดบท จนลุงพลต้องรีบคว้ามือ "ปล่อย!!"

"โอเค ๆ โดนัทกินข้าวยังจ๊ะ เดี๋ยวลุงพาไปหาข้าวเย็นทานกัน" ในเมื่อแม่เสือสาวห้าวยอมถอดเขี้ยวเล็บและสยบไอ้เฒ่าจอมเจ้าเล่ห์แบบนี้ มีเหรอที่มันจะปล่อยโอกาส ในเมื่อไอ้เจ๋งเอายามาส่งมันแล้ว คืนนี้สงสัยได้จัดหนักน้องโดนัทเป็นการอุ่นเครื่องก่อนลงสนามจริงกับคุณหมอพลอยในวันพรุ่งนี้

ลุงพลบอกให้โดนัทเดินไปรอด้านนอกวิทยาลัยพยาบาล ตรงป้ายรถเมล์ แล้วเดี๋ยวมันจะขับรถมอเตอร์ไซค์ไปรับ โดนัททำตามแต่โดยดี เด็กสาวเดินไปรอที่ป้ายรถเมล์ ระหว่างที่รอ ก็เกิดสิ่งที่ไม่คาดคิดขึ้น

"โดนัท...มาทำอะไรที่นี่?" กรวิทย์ เภสัชหนุ่มที่เดินไปหาข้าวเย็นทาน เจอโดนัทในชุดลำลองยืนรอลุงพลอยู่พอดี ณิชาสาวห้าวถึงกับหน้าถอดสีเมื่อเจอญาติผู้พี่ในสถานการณ์ไม่คาดฝัน

"เอ่อ...พี่กร" โดนัทดูตกใจมากเมื่อเจอกับกรวิทย์ ฝ่ายชายหนุ่มยังยิ้มแย้ม และรอคำตอบจากญาติผู้น้อง

"เอ้า!! ตอบมาซิโดนัท มายืนทำอะไรที่นี่ ไม่กลับเข้าหอเหรอ?" กรวิทย์ถามต่อไป "นี่อย่าบอกนะว่าแอบหนีออกมาเที่ยว ไม่ต้องกลัวหรอก พี่ไม่ฟ้องใครแน่นอน"

กรวิทย์ เภสัชหนุ่มหัวเราะร่วน แกล้งแซวญาติคนน้องเล่น โดยไม่ทันสังเกตว่าลุงพละกำลังขับรถมาพอดี ด้วยไหวพริบของเด็กสาว โดนัทส่ายหน้าให้ลุงพลรับรู้ว่าสถานการณ์ไม่ปลอดภัย ทางฝั่งลุงพลเองก็จำหน้าเภสัชหนุ่มได้ ด้วยประสบการณ์ มันเลยแกล้งขับรถผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"มีอะไรเหรอโดนัท?" กรวิทย์หันไปมอง มันเห็น ด้านหลังของชายสูงวัยในชุดเตะบอลกำลังขับรถมอเตอร์ไซค์ผ่านไป ชายหนุ่มจำได้ดีว่านั่นคือลุงพล นักการภารโรงประจำวิทยาลัยพยาบาล "นั่นมันลุงพลนิ"

"เอ่อ...พี่กรคะ" โดนัทรีบเปลี่ยนประเด็น "หนูจะบอกพี่หลายทีแล้ว หนูว่าพักนี้พี่พลอยเหมือนเครียด ๆ ดูเหนื่อย ๆ ยังไงไม่รู้ ยังไงหนูก็อยากให้พี่ช่วยดูแลพี่พลอยหน่อยนะคะ"

"พี่เองก็คิดเหมือนกัน" พอเป็นเรื่องของหมอพลอย กรวิทย์ก็ลืมประเด็นเรื่องลุงพลไปสนิท "แต่พลอยเค้าไม่ตอบอะไร บอกแค่ว่าทุกอย่างโอเค แต่พี่ไม่คิดแบบนั้นหรอก"

"นั่นซิคะ..." โดนัทตอบ "พี่พลอยคงต้องมีอะไรทุกข์ใจอยู่แน่ ๆ"

"เดี๋ยวพี่จะลองคุยกับพลอยดู" กรวิทย์เหลือบดูนาฬิกาบนข้อมือ "พี่ขอตัวก่อนนะ เราเองเป็นสาวเป็นนาง อย่าเถลไถลไปไหนไกลนะ"

กรวิทย์เดินจากไป ปล่อยให้โดนัทยืนรออยู่ที่ป้ายรถเมล์ โดนัทเหลือบมองกรวิทย์ที่เดินลับตาไป จนมั่นใจเลยกดรับสายเรียกเข้าจากลุงพล

"พี่กรไปแล้วค่ะลุง ลุงอยู่ไหน? เดี๋ยวหนูไปหาลุงเอง" หลังจากกดวางสาย โดนัทก็เดินไปยังจุดนัดพบลุงพลทันที

.................................................................................

พิมมี่ในชุดนักศึกษา นั่งทานเบียร์หลอดอยู่ในซอยข้างมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งย่านวิภาวดี เธอซื้อบุหรี่ LM เขียวจากร้านสะดวกซื้อแล้วจุดสูบ อันที่จริงเธอไม่ชอบสูบบุหรี่ แต่เพราะติดมาจากเจ้าบิ๊กสมัยที่ยังคบกัน เธอต้องการประชดมัน เลยหยิบเอาบุหรี่มาสูบ สุดท้ายเลยโดนไอ้บิ๊กตบฉาดใหญ่ กว่าทั้งคู่จะคืนดีกันได้ก็ใช้เวลานานเป็นเดือน

พิมมี่กดดูรูปภาพที่หมอพลอยส่งมาให้ทั้งน้ำตา เธอวางบุหรี่บนที่เขี่ย ก่อนหยิบแก้วเบียร์ขึ้นมาซดไม่ต่างจากน้ำเปล่า จนนักศึกษาในร้านต่างมองเธอเป็นเสียงเดียวกัน

"ดูสาวโต๊ะนั้นดิวะ สงสัยอกหักมาแน่นอน" หนุ่มนักศึกษารายหนึ่งชี้เป้าให้เพื่อนร่วมก๊วนดู

"นั่นมันยัยพิมเด็กเก่าไอ้บิ๊กนี่หว่า" แก๊งนักศึกษาสาวที่นั่งดริงค์เริ่มนินทากันภายในกลุ่ม แต่พิมมี่ไม่สนใจ ตอนนี้โลกทั้งใบของเธอพังทลาย ร่างอวบเหม่อลอย มองไปที่ควันบุหรี่ที่ลอยอ้อยอิงบนอากาศ

บทเพลงสตริงดังคลอไปกับบรรยากาศที่ชวนเศร้า พิมมี่นั่งเหมอลอย คิดอะไรไม่ออก เมื่อวานลุงชุมพลยังเป็นฮีโร่ผู้แสนดีของเธอ แต่วันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป ลุงพลกลายเป็นผู้ร้ายที่แม้แต่เธอเองยังรับไม่ได้

เหนือสิ่งอื่นใด พิมมี่ถูกหมอพลอยส่งไลน์มาตำหนิชุดใหญ่ เนื่องจากเธอไม่รักษาสัญญาที่จะเก็บทุกอย่างเป็นความลับ ส่วนพิมมี่เองก็วีนแตก เพราะคิดว่าหมอพลอยไปยั่วลุงพล

"ทำไมพิมทำแบบนี้คะ!!! ไหนสัญญากับพี่แล้วไงว่าจะเก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับ" หมอพลอยทำเสียงดุใส่พิมมี่ ที่กำลังเสียใจสุดขีดกับเรื่องของลุงพล

"หนูทำไม่ได้คะพี่พลอย หนูทนไม่ได้จริง ๆ หนูไปรักคนชั่วแบบลุงพลได้ยังไง" พิมมี่ร้องไห้หนักกว่าที่เคย "หนูเคยคิดว่าโลกนี่ไอ้บิ๊กจะเลวที่สุด แต่สุดท้าย ลุงพล.....

มันเข้าทำนองที่ว่า สุดท้ายแล้ว คนที่ไว้ใจ มักร้ายที่สุด ตอนนี้พิมมี่ไม่เหลือใครอีกแล้ว อันที่จริง หากลุงพลจะมีคนอื่น เธอก็ไม่ติดใจ เพราะคิดเสมอว่าถึงเวลาเธอเองก็ต้องกลับบ้านไปช่วยกิจการพ่อแม่ แต่อย่างน้อยเธอก็ยังหวังว่าจะรักษาความสัมพันธ์กับลุงพลได้ ในฐานะญาติผู้ใหญ่ หรือกิ๊ก แต่สิ่งที่ลุงพลได้ทำนั้น เธอให้อภัยไม่ได้จริง

"พี่เองก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน...." หมอพลอยตอบ "พี่ไม่น่าบอกพิมเลย"

"พี่น่าจะบอกตำรวจไปซะ ว่าลุงพลแบล็คเมล์พี่ ทำไมละคะ เมื่อวานทำไมพี่ไม่บอกตำรวจไปล่ะ?" พิมมี่ร่ายยาว "นี่อย่าบอกนะว่าพี่พลอยเองก็มีอะไรกับลุงพล!!!"

"พิมพาภรณ์!!!!มันจะมากไปแล้วนะ!!!!?" หมอพลอยเริ่มเดือด "หมอเองก็มีศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงที่ต้องปกป้องเหมือนกัน คิดว่าคนอย่างหมอ คนอย่างพี่จะยอมลดตัวไปมีอะไรกับลุงพล คนแบบนั้นนะเหรอ?"




คำพูดของหมอพลอยยิ่งเฉือดเฉือนใจของพิมพาภรณ์หนักขึ้นเรื่อย ๆ จนเธอหลั่งน้ำตาออกมาหนักกว่าที่เคย

"ฮือ ๆ หนูไม่อยากรู้อะไรอีกแล้ว ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นเกี่ยวกับลุงพล" พิมมี่สะอื้นหนัก "ทำไมชีวิตหนูต้องมาเจออะไรแย่ ๆ แบบนี้ด้วย ทำไม!!!"

"พี่ว่าเราหยุดแค่นี้ก่อนดีกว่า คุยไปตอนนี้ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น" หมอพลอยถอนหายใจยาว "เอาเป็นว่าพี่จะหาหนทางของพี่เองแล้วกัน"

หลังจากหมอพลอยกดวางสาย พิมมี่ก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง เธออยู่ในชุดนักศึกษามาตั้งแต่เช้า ขณะกำลังจะเดินทางไปเข้าห้องเรียน หมอพลอยก็ส่งภาพเธอกับลุงพลที่ห้างเอสพลานาดมาให้ จนทำให้เธอเข่าทรุด และไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรตลอดทั้งวัน เธอโทรไปวีนใส่ลุงพล ก่อนเขวี้ยงโทรศัพท์ลงพื้นจนหน้าจอแตก พอเข้าช่วงเย็น พิมมี่เริ่มรู้สึกหิว แต่เธอไม่อยากกินข้าว ก็เลยแวะมาที่ร้านนั่งชิลเพื่อหาเบียร์และบุหรี่มาช่วยปัดเป่าความเครียด

พิมมี่นั่งเหม่อลอยอยู่ภายในร้าน จนเพื่อนในกลุ่มไอ้บอส โทรไปบอกมันว่าน้องพิมมี่นั่งซังกะตายอยู่ที่ร้าน ไอ้บอสที่กำลังหาอะไรทานแถวนั้นเลยรีบแจ้นมาที่ร้านทันที

"พิม...เป็นอะไรหรือเปล่า?" เจ้าบอส หนุ่มนักศึกษาปี 3 คู่อริของไอ้บิ๊ก ปรากฏตัวตรงหน้าพิมมี่ ฝ่ายร่างอวบเหลือบมองชายหนุ่มด้วยนัยน์ตาแดงก่ำและเศร้าสร้อย

"พี่บอส..." พิมมี่เหลือบมองไปที่อื่น "เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร"

"อย่าโกหกพี่เลยพิม" ไอ้บอสรีบฉวยโอกาสทำคะแนนแซงลุงพล ที่ทำเพชรเม็ดงามหลุดมือไปต่อหน้า "พิมเองก็รู้ใช่ไหม ว่าพี่รู้สึกยังไง เรื่องไอ้บิ๊ก พี่เสียใจด้วย แต่พี่คิดว่าพิมทำถูกแล้วที่ออกมาจากชีวิตมัน ผู้หญิงอย่างพิมควรได้เจอผู้ชายที่ดีกว่านั้น"

พิมมี่ไม่ได้สนใจอะไร เธอเหม่อลอยมองไปทางอื่น มุกจีบสาวเลี่ยน ๆ แบบนี้เธอเจอมาเยอะ โอเค มันก็ช่วยสมานแผลใจให้เธอได้บ้าง แต่ในสถานการณ์แบบนี้ เธอยังไม่มีอารมณ์จะทอดสะพานให้ใคร



"พิมมี่เป็นอะไรหรือเปล่า ถ้ามีอะไรทุกข์ใจ บอกพี่ได้นะครับ" เจ้าบอสมองพิมพาภรณ์ด้วยแววตาแห่งความห่วงใย ส่วนพิมมี่ก็เหลือบมองรุ่นพี่ ในใจก็เริ่มรู้สึกหวั่นไหวอยู่บ้าง มาคิดอีกที ในเมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว ทำไมเธอจะมามัวเสียใจกับภารโรงเฒ่าอย่างชุมพลอยู่ล่ะ ในเมื่อมีชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียว ฐานะรวย และดูเป็นสุภาพบุรุษกว่าไอ้บิ๊กมาขายขนมจีบต่อหน้าเธอแบบนี้

"พิมแค่เสียใจ...ที่มัวแต่เสียเวลากับคนเลว ๆ อย่าง.....ไอ้บิ๊ก" ประโยคหลังตอนแรกพิมมี่ตั้งใจจะพูดชื่อลุงพล แต่เธอเปลี่ยนใจในวินาทีสุดท้าย ไหน ๆ ก็ไหนโยนขี้ให้ไอ้คนขี้คุกอย่างไอ้บิ๊กซะเลย เพราะพี่บอสยังไม่รู้เรื่องลุงชุมพล "มันก็ต้องใช้เวลาละค่ะพี่ เมื่อวานมันบุกมาที่ห้องหนู เอาปืนมาด้วย โชคดีที่พี่ยามตามตำรวจมาจับตัวได้ทัน"

"แย่เลยนะครับนั่น" บอสตอบ "แล้วพิมมี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?"

"ค่ะ...ไม่เป็นอะไร" พิมมี่ยิ้ม "ไอ้บิ๊กติดคุกยาวไปแบบนี้ ก็ดีเหมือนกัน พิมจะได้เป็นอิสระสักที"

"ถ้าพิมเป็นอิสระแล้ว ก็หมายถึงว่าพิมเป็นโสด" เจ้าบอสเริ่มหยอดหวานใส่ "งั้นแบบนี้ พี่บอสก็มีสิทธิที่จะได้ดูแลพิมซินะครับ"

หนุ่มบอสเริ่มใช้สกิลมือปลาหมึก แอบแต๊ะอั๋งมือพิมมี่ ร่างอวบเหลือบมองมือของพี่บอสที่กุมมือของเธอ ก่อนหันมามองหน้า ทำตาเจ้าชู้ใส่เจ้าบอส เพื่อเป็นสัญญาณว่าเธอเปิดโอกาสให้รุ่นพี่หนุ่มคนนี้ได้มีโอกาสเข้ามาแทนที่ภารโรงเฒ่าจอมวายร้ายอย่างลุงพล

"มันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอคะพี่บอส" พิมมี่ใช้เสน่ห์ของตัวเองหยอกเย้าฝ่ายชาย "ของแบบนี้ต้องใช้เวลาเพื่อพิสูจน์นะคะ"

"งั้นจะเสียเวลาอยู่ทำไมละครับพิม..." เจ้าบอสยิ้ม "งั้นพี่ขอเริ่มทำคะแนนเพื่อเอาชนะใจพิมตั้งแต่ตอนนี้เลยได้ไหมครับ?"

พิมมี่ยิ้มหวาน เธอมองหน้าเจ้าบอสด้วยความรู้สึกหลงไหล เจ้าบอสเป็นหนุ่มหล่อ มีสาวมาติดพันไม่น้อย แต่เท่าที่ได้ยินมา เจ้าบอสเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่งที่ดูไว้ใจได้ และไม่น่าจะร้ายเหมือนไอ้บิ๊ก และเจ้าเล่ห์อย่างลุงพล มาคิดดูอีกที เธอเองก็พลาดและเสียเวลากับทรชนอย่างสองคนนั้นมานาน

"ก็ลองดูซิคะ พี่มีโอกาสแล้ว" พิมมี่กุมมือหนุ่มรุ่นพี่เพื่อเป็นสัญญาณ ว่าเธอให้โอกาสเจ้าบอสได้เข้ามายืนตรงกลางหัวใจแทนลุงพลคนหื่นเรียบร้อยแล้ว

.......................................................................................

ตัดมาที่ฝั่งของใบเฟิร์น หลังจากที่กลับมาที่บ้านของป้าอัญชลี แม่ของเธอที่เดินทางมาจากเชียงใหม่โผเข้ากอดลูกสาวด้วยความคิดถึง ทั้งคู่พูดคุยกันด้วยภาษาเหนืออย่าคล่องแคล้ว

"อ้วนขึ้นไหมเนี่ย ยัยลูกหมูของแม่" แม่ของเฟิร์นยิ้มอย่างอารมณ์ดี ขณะกำลังกอดลูกสาว "คิดถึงจังเลย ลูกรักของแม่"

"หนูก็คิดถึงแม่เหมือนกัน" เฟิร์นยิ้มหวาน พลางหอมแก้มแม่ด้วยความรักและคิดถึง ทำเอาป้าอัญชลีอดยิ้มไม่ได้

"แม่ลูกคู่นี้รักกันจริง ๆ ไป เข้าบ้าน ป้าหิวตาลายไปหมดแล้ว" ป้าอัญชลีในชุดพนักงานธนาคารสีม่วงออกปากชวนแม่ลูกให้เข้าไปในบ้านเพื่อรับประทานอาหารเย็น ที่แม่ของเฟิร์นลงทุนเข้าครัวทำกับข้าวด้วยตัวเอง

"สวัสดีครับป้า ไงเฟิร์น?" หนุ่มเจมส์ในชุดลำลองกำลังจัดเรียงวางจานอย่างดี โดยมีลูก ๆ ของป้าอัญชลีคอยเป็นผู้ช่วย

"ดำขึ้นป่ะเนี่ยเจมส์?" เฟิร์นทักทายหนุ่มนักเรียนนายร้อยอย่างอารมณ์ดี

"ก็นิดหน่อย เป็นนักเรียนนายร้อย จะให้มาหล่อใส่แบบหนุ่มเกาหลีคงเป็นไปไม่ได้" เจมส์ตอบ พลางยิ้มหวานอย่างอารมณ์ดี "ทุกคนหิวกันแล้วใช่ไหมครับ เชิญนั่งเลยครับ เดี๋ยวผมตักข้าวให้"

"ตักข้าวรอไว้เลยจ้า เดี๋ยวป้ากับคุณน้าและเฟิร์นขอไปล้างมือก่อน" ป้าอัญชลีตอบ "เด็ก ๆ ตามแม่มาล้างมือกันก่อนกินข้าวนะจ๊ะ"

เนตรชนกเดินตามแม่และป้าอัญชลีไปล้างมือ แต่เธอก็หันกลับมามองหนุ่มเจมส์ด้วยรอยยิ้ม เจมส์เองก็ยิ้มตอบ ถึงแม้ว่าเฟิร์นจะไม่พูดออกมา แต่มันชัดเจนแล้วว่าตอนนี้ใบเฟิร์นปันใจให้หนุ่มนักเรียนนายร้อยไปเกินครึ่งเสียแล้ว

หลังจากที่ล้างมือเสร็จ ทุกคนก็มาร่วมวงทานข้าวและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ป้าอัญชลีพยายามเชียร์ให้หลานชายสุดที่รักของตัวเองเอาใจใบเฟิร์น ทำเอาทั้งคู่อายหน้าแดง ทางฝั่งแม่ของเฟิร์นก็ยิ้ม เพราะไม่ได้รังเกียจหนุ่มเจมส์

หนุ่มเจมส์เองก็มีท่าทีเขินไม่น้อย เพราะป้าอัญชลีคอยเชียร์ให้เขาเอาใจเฟิร์น จนแม่ของเฟิร์นต้องทำเสียงกระแอมในลำคอเพื่อขัดจังหวะ เพราะยังไม่อยากให้อัญชลีและหนุ่มเจมส์รุกเร้าใบเฟิร์นลูกสาวคนเดียวของตนไปมากกว่านี้

สุดท้ายบรรยากาศก็กลับมาสู่ความสงบ ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารเย็น พอเสร็จแล้ว หนุ่มเจมส์ก็อาสาเอาจานไปล้าง โดยมีเฟิร์นขอตามไปช่วยด้วย

"นี่...เด็กสองคนนี้เหมาะกัน เธอว่าไหม?" ป้าอัญชลีเอ่ยปากถามแม่ของเฟิร์น "บอกตรง ๆ นะ ชั้นนะรักเฟิร์นเหมือนลูก ชั้นเองก็อยากได้เฟิร์นเป็นลูกสะใภ้บ้านชั้นเหมือนกัน ชั้นสัญญานะว่าจะดูแลเฟิร์นอย่างดี"

"ถ้าเด็กสองคนมันรักกันจริง...เราก็คงขัดไม่ได้" แม่ของเฟิร์นตอบ "แต่ชั้นอยากให้เฟิร์นเรียนจบก่อนแล้วค่อยมาว่ากันอีกที"

...................................................................

เจมส์เปิดก๊อกน้ำแล้วทำการล้างจานอย่างคล่องแคล่ว เพราะตอนเป็นนักเรียนนายร้อย เขาต้องช่วยเหลือตัวเองทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการล้างจาน ซักผ้า และงานจิปาถะมากมาย เฟิร์นดูการล้างจานของเจมส์ด้วยความทึ่ง เพราะเขาทำทุกอย่างด้วยความรวดเร็ว แถมจานแต่ละใบก็สะอาดไม่มีคราบเปื้อนอาหารอีกด้วย




"นี่โรงเรียนนายร้อยสอนวิชาการล้างจานด้วยเหรอเนี่ยเจมส์?" เฟิร์นยิ้มหวาน ขณะกำลังมองการล้างจานขั้นเทพของเด็กหนุ่ม

"แน่นอน...ไม่มีอะไรที่ทหารทำไม่ได้ ทำไม่ทัน" เจมส์หันกลับมายิ้ม เจมส์เป็นหนุ่มนักเรียนนายร้อยอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเฟิร์น รูปร่างกำยำ สมกับเป็นนักเรียนเตรียมทหาร ผิวสีเข้มและทรงผมสั้นเกรียนทำให้เจมส์ กันตพล ดูหล่อเหล่ามาดแมนไม่น้อยเลยทีเดียว เฟิร์นยิ้มหวาน ไม่ตอบอะไร ก่อนหยิบจานที่เจมส์ล้างเสร็จแล้วไปวางบนชั้น

"เฟิร์นอยากฟังเพลงไหม?" เจมส์ที่กำลังทำความสะอาดซิงค์ตบท้ายเอ่ยปากถาม "เห็นแบบนี้ เราเป็นมือกีต้าร์ของโรงเรียนเตรียมทหารนะ เราแกะเพลงมา อยากเล่นให้เฟิร์นฟัง"

"อืม...." เฟิร์นพยักหน้าตอบตกลง "แต่เดี๋ยวขอเราไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนนะ"

"เดี๋ยวรอแป๊ปนึง เฟิร์นไปรอข้างนอกก่อนนะ" เจมส์ตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี

หลังจากล้างจานเสร็จ หนุ่มเจมส์ก็กลับไปที่ห้อง หยิบเอากีต้าร์โปร่งออกมานั่งที่ม้านั่งตรงสนามหญ้าหน้าบ้าน

"แหม....ร้ายจริง ๆ นะหลานชาย" ป้าอัญชลีแกล้งแซวหนุ่มเจมส์เล่น "มุกคลาสสิกเลยนะเนี่ย ใช้กีต้าร์จีบสาว"

เจมส์ยิ้มเขิน ๆ ก่อนเปิดประตูออกไปนั่งด้านนอก พลางไล่สเกลวอร์มนิ้ว เพื่อเตรียมพร้อมจีบสาวเฟิร์น

หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เฟิร์นเดินไปในครัว หยิบเอาแก้วน้ำและน้ำเปล่าออกไปด้านนอกไว้เผื่อดื่มแก้กระหาย เสียงกีต้าร์ดังคลอเบา ๆ พร้อมกับเสียงนุ่ม ๆ ทุ้ม ๆ ของหนุ่มเจมส์ ที่ทำให้ใบเฟิร์นเคลิ้มไม่น้อย

"ทั้งจักรวาลแห่งนี้ไม่มีใคร ที่เจมส์นั้นต้องการมากกว่า....เฟิร์น" หนุ่มเจมส์ร้องเพลงโปรดเพลงเดียวกับที่โดนัทชอบ เจมส์ยิ้มหวานให้ใบเฟิร์น ส่วนเฟิร์นก็ยิ้มหน้าแดงตอบ

"ร้องใหม่อีกทีได้ไหม? พอดีพึ่งมา แหะ ๆ" เฟิร์นตอบ  พลางใช้มือเสยปอยผมด้วยความเขิน

.................................................................................................................................

หลังจากที่แวะซื้อข้าวเย็นใส่หอกลับบ้านไปทาน โดนัทซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ลุงพลไปตามถนนในเมืองหลวง  ลุงพลเหลือบมองเด็กสาวเป็นระยะ มันเห็นโดนัทเหม่อลอยมองแสงสียามค่ำคืนของเมืองหลวง บางทีเด็กสาวอาจมีความทุกข์ในใจบางอย่าง

อันที่จริงลุงพลเองก็ไม่คาดคิดว่าโดนัทจะมาหามันถึงที่ แต่ในเมื่อมันเป็นเช่นนี้ ลุงพลก็ต้องรับมือให้ได้ เพราะตอนนี้สถานการณ์ของมันเข้าขั้นวิกฤติ น้องเฟิร์นก็เริ่มปันใจ พิมมี่ก็ตีตัวออกห่าง น้องนาถก็ยังไร้เดียงสาเกินไป แถมไปเจาะแจ๊ะกับน้องนาถมากเกินไป อาจเสียโดนัทไปอีกคน ส่วนหมอพลอยนี่จัดว่าเป็นศึกใหญ่ เป็นกระดูกชิ้นโตที่มันเคี้ยวไม่ลงจริง ๆ

ลุงพลแวะเช่าโรงแรมระดับสามดาวแห่งหนึ่งใจกลางเมืองหลวง ตอนแรกก็ตั้งใจจะพาโดนัทไปนอนค้างที่บ้าน แต่มันเปลี่ยนใจเพราะไม่อยากให้ความแตก ส่วนโดนัทก็ยินยอมแต่โดยดี จนลุงพลอดแปลกใจไม่น้อย มันรู้สึกว่าวันนี้โดนัทดูสงบกว่าที่เคย

หลังจากจองห้อง ชุมพลก็พาเด็กข้าวขึ้นไปบนห้อง แกะกล่องข้าวและทานกันอย่างเอร็ดอร่อย ชุมพลเปิดโทรทัศน์ดูรายการข่าวทั่วไปขณะกำลังทานข้าว สักพัก มันเหลือบมองโดนัท ที่กำลังทานข้าวด้วยท่าทีสงบ ทำไมวันนี้สาวห้าวถึงดูเรียบร้อยผิดปกติ

"โดนัทเป็นอะไรหรือเปล่า?" ลุงพลเอ่ยปากถาม "เหมือนโดนัทมีเรื่องไม่สบายใจ"

"หนู...." โดนัทวางช้อน เธอรอให้เคี้ยวข้าวคำสุดท้ายจนละเอียดก่อนค่อยกลืนลงคอ "หนูแค่เบื่อ...เบื่อชีวิต...เบื่อทุกอย่าง"

"ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ?" ลุงพลขมวดคิ้ว "มีเรื่องอะไรทุกข์ใจหรือเปล่าโดนัท?"

"พ่อกับแม่หนูเลิกกัน" โดนัทตอบ "บ้านก็แบ่งคนละครึ่ง ที่นี้พ่อหนูก็เลยพาผู้หญิงใหม่มานอนที่บ้านด้วย....รู้ไหม หนูเกลียดผู้ชายเจ้าชู้เข้ากระดูกดำ เกลียดที่สุด เกลียดจนอยากจะฆ่าให้ตาย..." พอสิ้นประโยคสุดท้าย โดนัทกำหมัดแน่น จนลุงพลไม่แน่ใจว่าตกลงเธอโกรธใครกันแน่ละว่าพ่อบังเกิดเกล้าหรือพ่อทูนหัวแบบมัน

บรรยากาศภายในห้องเรียบเงียบสงบ อาการที่เย็นจากเครื่องปรับอากาศยิ่งเย็นยะเยือกขึ้นเรื่อย ๆ จนเรียกได้ว่าหนาวไปถึงกระดูก

"ก่อนหน้านั้น หนูเคยบอกลุงใช่ไหมคะลุงพล?" โดนัทเงยหน้ามองกิ๊กวัยดึกของเธอ "ว่าหนูอยากให้ลุงเลิกเจ้าชู้ แต่สุดท้ายลุงก็ทำไม่ได้ โอเค กับเฟิร์น หนูยกให้ กับนาถ.....หนูจะยกให้อีกครั้ง"

"โดนัทกำลังจะพูดอะไร?" ลุงพลขมวดคิ้วด้วยความเครียด เพราะเริ่มรู้สึกแหยงในเซ้นของพวกผู้หญิง

"หนูจะให้โอกาสลุงอีกครั้ง นอกจากเฟิร์น หนู และน้องนาถ ลุงมีใครอีกหรือเปล่า?" โดนัทถาม "ตอบตามความจริง กับเฟิร์นและนาถหนูถือว่าเป็นเหตุสุดวิสัย แต่คนอื่นล่ะ ลุงมีคนอื่นอีกไหม?"

"ลุง....เอ่อ" ชุมพลรู้สึกอึดอัดใจ ตอนนี้มันเองก็ได้รับบทเรียนชีวิตราคาแพง มันเสียน้องพิมมี่ไปแล้ว ส่วนน้องเฟิร์นก็เหมือนรอเวลาปวดใจ เพราะดูทรงแล้วใบเฟิร์นคงไม่มีทางยอมมาใช้ชีวิตกับชายชราอย่างมันแน่นอน

น้องนาถก็น่ารัก แต่คิดที่เป็นน้องรหัสของโดนัท แน่นอนมันไม่ควรไปเกาะแกะน้องนาถไปมากกว่านี้ เพราะไม่เช่นนั้นมันอาจเสียโดนัทแน่นอน ส่วนหมอพลอย ใจหนึ่งมันก็คิดว่า มาถึงขั้นนี้ อาจตัดสินใจยอมปล่อยวาง ขอโทษและอโหสิกรรมหมอพลอยแล้วกลับไปใช้ชีวิตที่เหลือกับโดนัท ที่ดูแล้วพอมีหวังที่มันจะสมหวังได้เคียงคู่ อีกอย่างโดนัทเองก็ดูมีใจให้มันไม่น้อย และคิดถึงมันในยามที่ไม่เหลือใคร

"บอกหนูมาซิคะลุง หนูให้โอกาสลุงแล้วนะ" โดนัทยืนยันเสียงหนักแน่น "ผู้หญิงที่ชื่อพิมมี่ แฟนของคนที่ชื่อบิ๊กนั้น ลุงมีอะไรกับเธอใช่ไหม?"

"เอ่อ....." ใบหน้าของลุงพลแสดงความกังวลอย่างเห็นได้ชัด จะทำยังไงดีหนอชีวิต?

"หนูให้โอกาสลุงแล้วนะ งั้นเอาเป็นว่าหนูพอแค่นี้แล้วกัน เดี๋ยวหนูจะกลับหอ" โดนัทลุกขึ้นยืนจะเดินออกประตู จนลุงพลต้องมาขวาง

"ลุงยอมแล้ว ๆ" ลุงพลโอบกอดเด็กสาวจากด้านหลัง โดนัทยังคงทำหน้านิ่งเงียบไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ "ลุงยอมทุกอย่างแล้ว ใช่....ลุงมีอะไรกับเธอ แต่เราไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว?"

"ยังไง? บอกมา?" โดนัทแกะมือของลุงพลออก พลางหันกลับไปเผชิญหน้ากับลุงพลจอมเจ้าชู้ "บอกมาให้หมด คนเจ้าชู้"

"ไอ้บิ๊กมันเป็นผู้ชายเหลือขอ มันทำร้ายน้องพิมเค้า ที่นี้ลุงอยู่ในเหตุการณ์ ลุงทนไม่ไหว ลุงก็เลยไปช่วย แล้วลุงก็เลย....ยื่นขอเสนอ"

"ข้อเสนออะไรคะ?" โดนัทคาดคั้น "ลุงนี่มันเจ้าเล่ห์จริง ๆ เลยนะ สงสัยไม่ใช่เรื่องดีแน่"

"ไอ้บิ๊กมันเอาเงินค่าเทอมของน้องพิมไปจนหมด ลุงเลยเสนอว่าจะช่วยจ่ายให้ก่อน แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน...." ลุงพลกลืนน้ำลายดังเอื้อก "โดยให้น้องพิมมานอนกับลุง"

"ทุเรศ...." โดนัทหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เลยเผลอตบหน้าลุงพลเข้าไปฉาดใหญ่

"ลุงผิดเอง...." ชุมพลสารภาพ "ทำแบบนี้มันเลว ลุงไม่มีข้อแก้ตัว แต่ลุงสาบานจริง ๆ นะ เราไม่มีอะไรกันแล้ว"

"หนูจำได้ว่าลุงสาบานไปเกือบสิบรอบแล้วนะคะ?" โดนัทมองตาขวาง "ต่อให้ลุงอมพระทั้งวัดมาพูด หนูคงไม่มีทางเชื่อลุงอีก"

"ลุงเป็นคนเจ้าชู้ หนูเองก็น่าจะดูออกใช่ไหม?" ลุงพลพูด "ลุงมันแก่แล้ว ลุงมันไม่เจียมตัว ลุงรู้ แต่ลุงรักผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาในชีวิตของลุง แม้แต่หนู โดนัท ลุงเองก็รักหนูไม่น้อยไปกว่าใคร ถ้าจะให้ลุงต้องตายเพื่อหนู ลุงก็ยอม"

โดนัทเผลอยิ้มที่มุมปาก เมื่อได้ยินคำนี้ แต่แม่เสือสาวอย่างเธอต้องไว้ลายนิดนึง โดนัทกอดอกมองลุงพลด้วยท่าทีสุดยียวน

"แก่ตัณหากลับ..." สาวห้าวจากเมืองหลวงถากถาง "มันน่าจับเฉือนจู๋ให้ห่านที่วิทยาลัยพยาบาลกินจริง ๆ"

"ถ้าหนูทำแบบนั้น ลุงคงทำให้หนูมีความสุขแบบเมื่อวันก่อนไม่ได้อีก" ลุงพลหยอดหวาน ก่อนโผเข้ากอดโดนัท ฝ่ายเด็กสาวก็เล่นตัวบ้างเล็กน้อย แต่เธอก็ยอมให้ชายสูงวัยกอดแต่โดยดี "ลุงมันเจ้าชู้ แต่ลุงก็รักหนูไม่น้อยไปกว่าใครนะ"

"แล้วถ้าหนูอยากให้ลุงรักหนูคนเดียวล่ะ?" โดนัทยื่นข้อเสนอ "อย่างเฟิร์น สักวันหนึ่งเธอก็ต้องเลือกเส้นทางของเธอ ในฐานะเพื่อนของเฟิร์น หนูบอกได้เลยว่าเฟิร์นปันใจไปหาเจมส์แล้ว ลุงตัดใจจากเฟิร์นเถอะ ปล่อยเพื่อนหนูไป กับนาถ หนูอยากให้ลุงเก็บเรื่องวันนั้นเป็นความลับ หนูไม่อยากให้นาถเสียการเรียน แล้วก็กับผู้หญิงที่ชื่อพิม......"

"มันจบไปแล้ว...." ลุงพลยืนยันอีกครั้ง "ลุงจะไม่สาบานแล้วก็ได้ แต่มันจบไปแล้ว หลายวันที่ผ่านมา ลุงเองก็คิดนะว่าบางครั้งคนเราก็ควรที่จะหยุด หยุดกับใครสักคนที่ใช่ที่สุด บางทีสำหรับลุงแล้ว โดนัทอาจเปรียบเสมือนสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิตของลุง"

"เจ้าสำบัดสำนวนจริงนะตาเฒ่า...ลุงต้องหยุดนะคะ มันไม่ได้ดีเฉพาะแค่ตัวหนู แต่มันดีกับลุงเอง ลุงนะแก่แล้ว ลุงไม่อายเหรอที่คนอื่นเค้ามองลุงเป็นเฒ่าหัวงู แต่หนูอายนะ หนูรักลุงจริง หนูอยากให้ลุงกลับตัวเป็นคนดี"

"ถ้ายังมีโอกาสแบบนั้นจริง ๆ  ลุงจะกลับตัวเป็นคนดี และรักหนูโดนัทคนนี้คนเดียวตลอดไป ลุงจะไม่มีใครอีกแล้วนอกจากโดนัทนะ" ลุงพลหยอดคำหวาน พลางหยิบมือของโดนัทขึ้นมาดมฟอดใหญ่

"ให้มันจริงเห้อ...."  โดนัทยิ้มเยาะ แต่ลุงพลไม่ปล่อยให้แม่เสือสาวได้ลำพองอยู่นาน มันซุกไซ้ซอกคอที่หอมกลิ่นสาบสาว โดนัทหลับตาพริ้ม สักพักลุงพลเลยโอบเมียรักลงนอนบนเตียงขาว และถลกเสื้อดมกลิ่นตรงหน้าท้องที่แบนราบของโดนัท



"ลุงยังไม่เสร็จเลย...." ลุงพลออดอ้อน "เมียใจร้ายกับผัวที่สุด"

"แล้วให้เมียทำยังไงล่ะ?" โดนัทแทนตัวเองด้วยคำว่าเมีย ทำเอาลุงพลเผลอยิ้มด้วยความดีใจ 

"งั้นผัวขออะไรเมียหน่อยซิ...." ลุงพลยิ้ม มือที่ซุกซนของมันบีบแก้มก้นของเด็กสาว "ขอผัวเล่นประตูหลังหน่อยซิ"

"ทำเบา ๆ นะ" โดนัทตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยมั่นใจ "คราวก่อนลุงทำหนูท้องผูกไปหลายวัน ถ้าครั้งนี้หนูท้องผูกอีก หนูไม่ยอมให้ลุงเล่นตูดหนูแล้วนะ"

ลุงพลยิ้มรับ ก่อนจัดแจงให้โดนัทนอนราบกับพื้น มนุษย์ลุงบ้วนน้ำลายใส่มือและชโลมนิ้วจนเปียกชุ่ม ก่อนใช้นิ้วกลางคว้านไปที่ช่องทวารหนักของณิชาสาวห้าวคนสวย

"อู้ยยยย.....เบา ๆ หน่อยซิลุง.....เจ็บ!!" โดนัททำหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ บางครั้งเธอก็รู้สึกสงสัยตัวเองว่าทำไมถึงได้ยินยอมให้ภารโรงเฒ่าอย่างชุมพลทำบัดสีบัดเถลิงกับเธอได้ถึงขนาดนี้

บางครั้ง มันมีเส้นด้ายบาง ๆ กั้นกลางระหว่างความรักกับความหลง ซึ่งโดนัทเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าท้ายที่สุดแล้ว เธอรู้สึกยังไงกับลุงพลคนนี้ แต่สิ่งที่เธอรู้ ณ ขณะนี้ก็คือ เธอขาดลุงพลไม่ได้จริง ๆ

"เดี๋ยวลุงจะใส่เข้าไปแล้วนะจ๊ะ" ลุงพลแหวกแก้มก้นของเด็กสาว ก่อนค่อย ๆ สอดใส่หัวรบนิวเคลียร์รัสเซียขนาด 8 นิ้ว ที่กลับมาผงาดอีกครั้งเข้าไปในช่องทวารหนักของเด็กสาว

"อ๊า.....อูยยยยยยย" โดนัทหลับตาพริ้ม อ้าปากหวอ เมื่อลุงพลทำการสอดใส่หลังบ้านด้วยท่อนเอ็นอวบอ้วนที่เธอเคยคิดจะหั่นมันให้ห่านที่วิทยาลัยพยาบาลกิน แต่เธอจะทำได้จริงเหรอ ในเมื่อเธอเองก็เป็นสาวร่านคนหนึ่งเหมือนกัน ไม่ต่างจากใบเฟิร์น

ตูดฟิต

ถอนตัวไม่ได้แล้วโดนัท

พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาอีกครั้ง ตอนนี้คือตอนต่อจากตอนที่แล้ว มีฉากเสียวระหว่างโดนัทกับลุงพล และฉากดราม่าของน้องพิมและฉากหวานกุ๊กกิ๊กของใบเฟิร์น ตอนนี้ให้หมอพลอยพักก่อนนะครับ เธอเจออะไรมานัก ๆ เยอะแล้ว ให้เด็ก ๆ เค้าออกโรงก่อน ส่วนน้องนาถ เธอมีบทสำคัญแน่นอน ไม่ต้องกลัว

จากตอนที่แล้ว ผมเคยบอกว่าอาจมีฉากเลิฟซีนคู่พิเศษ ผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมจะมีเกมสนุก ๆ ให้มิตรรักแฟนเสียวทุกคนได้ร่วมตัดสินใจ นั่นคือการโหวตเลือกคู่พิเศษที่คุณอยากเห็นระหว่าง

1.เฟิร์น กับ เจมส์ หนุ่มนักเรียนนายร้อย
2.พิมมี่ กับ บอส อริของไอ้บิ๊ก

จริง ๆ ผมมีทางออกเผื่อไว้รองรับแล้ว แต่อยากให้มิตรรักแฟนเสียวตัดสินใจร่วมกัน ครั้งนี้มีผลต่อเนื้อเรื่อง แต่ไม่บอกนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้ตัดสินใจให้ดีนะครับ

..........................................................................................


โดนัทสาวห้าวแอบเดินลัดเลาะไปตามเส้นทาง เพื่อดักรอเจอลุงพล ระหว่างทางนึกขึ้นได้เลยแวะไปกดซื้อเครื่องดื่มที่ตู้ขายน้ำข้างหอพักหญิง ตอนนี้ภายในหอพักสตรีเริ่มเงียบสงบเพราะเด็กหอส่วนใหญ่ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านหรือไม่ก็กลับขึ้นหอกันหมดแล้ว เหลือเพียงแค่โดนัทคนสวย ที่พึ่งเรียนรู้ว่าเธอนะรักลุงพลมากแค่ไหน




ลุงพลที่วิ่งออกกำลังกายจนเหงื่อออกทิ้งตัวลงนั่งบนม้านั่งข้างถนน มันใช้ผ้าขนหนูสีเหลืองเช็ดหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ พอสักพักมันก็เหลือบไปเห็นโดนัท ที่ยื่นน้ำดื่มมาให้

"อ่ะ....หนูซื้อมาฝาก" โดนัทพูดเสียงห้วนกลบเกลือนความอาย ลุงพลพอเห็นเช่นนั้นก็อดยิ้มไม่ได้

"ขอบคุณจ๊ะ..." ลุงพลรับไมตรีจากเด็กสาว พลางฉวยโอกาสแตะอั๋งเมียรองคนสวย โดนัทมองค้อน ก่อนค่อย ๆ ถอนมือออกมาเพราะกลัวคนเห็น "แหม เราเห็นไปถึงไส้ถึงพุงแล้ว จะอายอะไรอีกล่ะ?

"ลุง!!" โดนัทมองค้อน ใบหน้าของเธอแดงก่ำไปถึงใบหู จนมนุษย์ลุงอดขำไม่ได้ "ตลกอะไร!!??"

"เปล่า...." ลุงพลยิ้ม "ลุงแค่ดีใจที่หนูอุตส่าห์คิดถึงลุง"

"ใครคิดถึงลุง..." โดนัทมองไปทางอื่น เอามือไขว้หลัง "หนูแค่ไม่อยากให้คนแถวนี้เป็นลมตายไปซะก่อน"

"ถ้าลุงตายจริง ๆ หนูจะเสียใจไหมละ?" ลุงพลเปิดประเด็น "หนูโดนัทจะร้องไห้เสียใจไหม ที่ลุงจากโดนัทไป?"

"อย่าพูดแบบนั้นสิ!!!" สาวห้าวมองค้อน "ลุงเองก็อายุมากแล้ว ไม่รู้เหรอว่าเรื่องแบบนี้เค้าไม่ให้พูดเล่น"

"ขอโทษจ้า..." ลุงพลเปิดขวดน้ำดื่มแก้กระหาย "ว่าแต่หนูมีอะไรเหรอจ๊ะ? ลุงว่าหนูต้องมีอะไรมากกว่าซื้อน้ำให้ลุงแน่ ๆ"

"หนู..." โดนัทอ้ำอึ้ง "หนู...แค่.......อยาก.....เจอ......ลุง" พอพูดจบ โดนัทก็เผลอยิ้มออกมา รอยยิ้มของสาวห้าวเวลาเขิน เป็นอะไรที่น่ารักเสียเหลือเกินสำหรับลุงพล

"ลุงเองก็คิดถึงหนูเหมือนกัน" ลุงพลยิ้ม "แต่ลุงคิดว่านี่ก็จะค่ำแล้ว ลุงไม่อยากให้ใครเข้าใจหนูผิดนะ ที่เห็นเด็กสาวมาคุยกับภารโรงแก่ ๆ ในยามวิกาลแบบนี้"

"งั้นก็ไปคุยข้างนอกซิ...." โดนัทตอบ ทำเอาลุงพลอึ้ง เพราะไม่คิดว่าสาวห้าวจอมซึนอย่างโดนัทจะพูดแบบนี้ออกมา

"หนูไปกินยาอะไรผิดสำแดงหรือเปล่าเนี่ย?" ลุงพลมองตาค้าง พลางหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม "ไม่ได้มีวาระซ่อนเร้นอะไรกับลุงใช่ไหม?"

"ถ้าไม่อยากคุย หนูจะกลับขึ้นหอแล้วกันนะ..." โดนัทตัดบท จนลุงพลต้องรีบคว้ามือ "ปล่อย!!"

"โอเค ๆ โดนัทกินข้าวยังจ๊ะ เดี๋ยวลุงพาไปหาข้าวเย็นทานกัน" ในเมื่อแม่เสือสาวห้าวยอมถอดเขี้ยวเล็บและสยบไอ้เฒ่าจอมเจ้าเล่ห์แบบนี้ มีเหรอที่มันจะปล่อยโอกาส ในเมื่อไอ้เจ๋งเอายามาส่งมันแล้ว คืนนี้สงสัยได้จัดหนักน้องโดนัทเป็นการอุ่นเครื่องก่อนลงสนามจริงกับคุณหมอพลอยในวันพรุ่งนี้

ลุงพลบอกให้โดนัทเดินไปรอด้านนอกวิทยาลัยพยาบาล ตรงป้ายรถเมล์ แล้วเดี๋ยวมันจะขับรถมอเตอร์ไซค์ไปรับ โดนัททำตามแต่โดยดี เด็กสาวเดินไปรอที่ป้ายรถเมล์ ระหว่างที่รอ ก็เกิดสิ่งที่ไม่คาดคิดขึ้น

"โดนัท...มาทำอะไรที่นี่?" กรวิทย์ เภสัชหนุ่มที่เดินไปหาข้าวเย็นทาน เจอโดนัทในชุดลำลองยืนรอลุงพลอยู่พอดี ณิชาสาวห้าวถึงกับหน้าถอดสีเมื่อเจอญาติผู้พี่ในสถานการณ์ไม่คาดฝัน

"เอ่อ...พี่กร" โดนัทดูตกใจมากเมื่อเจอกับกรวิทย์ ฝ่ายชายหนุ่มยังยิ้มแย้ม และรอคำตอบจากญาติผู้น้อง

"เอ้า!! ตอบมาซิโดนัท มายืนทำอะไรที่นี่ ไม่กลับเข้าหอเหรอ?" กรวิทย์ถามต่อไป "นี่อย่าบอกนะว่าแอบหนีออกมาเที่ยว ไม่ต้องกลัวหรอก พี่ไม่ฟ้องใครแน่นอน"

กรวิทย์ เภสัชหนุ่มหัวเราะร่วน แกล้งแซวญาติคนน้องเล่น โดยไม่ทันสังเกตว่าลุงพละกำลังขับรถมาพอดี ด้วยไหวพริบของเด็กสาว โดนัทส่ายหน้าให้ลุงพลรับรู้ว่าสถานการณ์ไม่ปลอดภัย ทางฝั่งลุงพลเองก็จำหน้าเภสัชหนุ่มได้ ด้วยประสบการณ์ มันเลยแกล้งขับรถผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"มีอะไรเหรอโดนัท?" กรวิทย์หันไปมอง มันเห็น ด้านหลังของชายสูงวัยในชุดเตะบอลกำลังขับรถมอเตอร์ไซค์ผ่านไป ชายหนุ่มจำได้ดีว่านั่นคือลุงพล นักการภารโรงประจำวิทยาลัยพยาบาล "นั่นมันลุงพลนิ"

"เอ่อ...พี่กรคะ" โดนัทรีบเปลี่ยนประเด็น "หนูจะบอกพี่หลายทีแล้ว หนูว่าพักนี้พี่พลอยเหมือนเครียด ๆ ดูเหนื่อย ๆ ยังไงไม่รู้ ยังไงหนูก็อยากให้พี่ช่วยดูแลพี่พลอยหน่อยนะคะ"

"พี่เองก็คิดเหมือนกัน" พอเป็นเรื่องของหมอพลอย กรวิทย์ก็ลืมประเด็นเรื่องลุงพลไปสนิท "แต่พลอยเค้าไม่ตอบอะไร บอกแค่ว่าทุกอย่างโอเค แต่พี่ไม่คิดแบบนั้นหรอก"

"นั่นซิคะ..." โดนัทตอบ "พี่พลอยคงต้องมีอะไรทุกข์ใจอยู่แน่ ๆ"

"เดี๋ยวพี่จะลองคุยกับพลอยดู" กรวิทย์เหลือบดูนาฬิกาบนข้อมือ "พี่ขอตัวก่อนนะ เราเองเป็นสาวเป็นนาง อย่าเถลไถลไปไหนไกลนะ"

กรวิทย์เดินจากไป ปล่อยให้โดนัทยืนรออยู่ที่ป้ายรถเมล์ โดนัทเหลือบมองกรวิทย์ที่เดินลับตาไป จนมั่นใจเลยกดรับสายเรียกเข้าจากลุงพล

"พี่กรไปแล้วค่ะลุง ลุงอยู่ไหน? เดี๋ยวหนูไปหาลุงเอง" หลังจากกดวางสาย โดนัทก็เดินไปยังจุดนัดพบลุงพลทันที

.................................................................................

พิมมี่ในชุดนักศึกษา นั่งทานเบียร์หลอดอยู่ในซอยข้างมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งย่านวิภาวดี เธอซื้อบุหรี่ LM เขียวจากร้านสะดวกซื้อแล้วจุดสูบ อันที่จริงเธอไม่ชอบสูบบุหรี่ แต่เพราะติดมาจากเจ้าบิ๊กสมัยที่ยังคบกัน เธอต้องการประชดมัน เลยหยิบเอาบุหรี่มาสูบ สุดท้ายเลยโดนไอ้บิ๊กตบฉาดใหญ่ กว่าทั้งคู่จะคืนดีกันได้ก็ใช้เวลานานเป็นเดือน

พิมมี่กดดูรูปภาพที่หมอพลอยส่งมาให้ทั้งน้ำตา เธอวางบุหรี่บนที่เขี่ย ก่อนหยิบแก้วเบียร์ขึ้นมาซดไม่ต่างจากน้ำเปล่า จนนักศึกษาในร้านต่างมองเธอเป็นเสียงเดียวกัน

"ดูสาวโต๊ะนั้นดิวะ สงสัยอกหักมาแน่นอน" หนุ่มนักศึกษารายหนึ่งชี้เป้าให้เพื่อนร่วมก๊วนดู

"นั่นมันยัยพิมเด็กเก่าไอ้บิ๊กนี่หว่า" แก๊งนักศึกษาสาวที่นั่งดริงค์เริ่มนินทากันภายในกลุ่ม แต่พิมมี่ไม่สนใจ ตอนนี้โลกทั้งใบของเธอพังทลาย ร่างอวบเหม่อลอย มองไปที่ควันบุหรี่ที่ลอยอ้อยอิงบนอากาศ

บทเพลงสตริงดังคลอไปกับบรรยากาศที่ชวนเศร้า พิมมี่นั่งเหมอลอย คิดอะไรไม่ออก เมื่อวานลุงชุมพลยังเป็นฮีโร่ผู้แสนดีของเธอ แต่วันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป ลุงพลกลายเป็นผู้ร้ายที่แม้แต่เธอเองยังรับไม่ได้

เหนือสิ่งอื่นใด พิมมี่ถูกหมอพลอยส่งไลน์มาตำหนิชุดใหญ่ เนื่องจากเธอไม่รักษาสัญญาที่จะเก็บทุกอย่างเป็นความลับ ส่วนพิมมี่เองก็วีนแตก เพราะคิดว่าหมอพลอยไปยั่วลุงพล

"ทำไมพิมทำแบบนี้คะ!!! ไหนสัญญากับพี่แล้วไงว่าจะเก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับ" หมอพลอยทำเสียงดุใส่พิมมี่ ที่กำลังเสียใจสุดขีดกับเรื่องของลุงพล

"หนูทำไม่ได้คะพี่พลอย หนูทนไม่ได้จริง ๆ หนูไปรักคนชั่วแบบลุงพลได้ยังไง" พิมมี่ร้องไห้หนักกว่าที่เคย "หนูเคยคิดว่าโลกนี่ไอ้บิ๊กจะเลวที่สุด แต่สุดท้าย ลุงพล.....

มันเข้าทำนองที่ว่า สุดท้ายแล้ว คนที่ไว้ใจ มักร้ายที่สุด ตอนนี้พิมมี่ไม่เหลือใครอีกแล้ว อันที่จริง หากลุงพลจะมีคนอื่น เธอก็ไม่ติดใจ เพราะคิดเสมอว่าถึงเวลาเธอเองก็ต้องกลับบ้านไปช่วยกิจการพ่อแม่ แต่อย่างน้อยเธอก็ยังหวังว่าจะรักษาความสัมพันธ์กับลุงพลได้ ในฐานะญาติผู้ใหญ่ หรือกิ๊ก แต่สิ่งที่ลุงพลได้ทำนั้น เธอให้อภัยไม่ได้จริง

"พี่เองก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน...." หมอพลอยตอบ "พี่ไม่น่าบอกพิมเลย"

"พี่น่าจะบอกตำรวจไปซะ ว่าลุงพลแบล็คเมล์พี่ ทำไมละคะ เมื่อวานทำไมพี่ไม่บอกตำรวจไปล่ะ?" พิมมี่ร่ายยาว "นี่อย่าบอกนะว่าพี่พลอยเองก็มีอะไรกับลุงพล!!!"

"พิมพาภรณ์!!!!มันจะมากไปแล้วนะ!!!!?" หมอพลอยเริ่มเดือด "หมอเองก็มีศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงที่ต้องปกป้องเหมือนกัน คิดว่าคนอย่างหมอ คนอย่างพี่จะยอมลดตัวไปมีอะไรกับลุงพล คนแบบนั้นนะเหรอ?"




คำพูดของหมอพลอยยิ่งเฉือดเฉือนใจของพิมพาภรณ์หนักขึ้นเรื่อย ๆ จนเธอหลั่งน้ำตาออกมาหนักกว่าที่เคย

"ฮือ ๆ หนูไม่อยากรู้อะไรอีกแล้ว ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นเกี่ยวกับลุงพล" พิมมี่สะอื้นหนัก "ทำไมชีวิตหนูต้องมาเจออะไรแย่ ๆ แบบนี้ด้วย ทำไม!!!"

"พี่ว่าเราหยุดแค่นี้ก่อนดีกว่า คุยไปตอนนี้ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น" หมอพลอยถอนหายใจยาว "เอาเป็นว่าพี่จะหาหนทางของพี่เองแล้วกัน"

หลังจากหมอพลอยกดวางสาย พิมมี่ก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง เธออยู่ในชุดนักศึกษามาตั้งแต่เช้า ขณะกำลังจะเดินทางไปเข้าห้องเรียน หมอพลอยก็ส่งภาพเธอกับลุงพลที่ห้างเอสพลานาดมาให้ จนทำให้เธอเข่าทรุด และไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรตลอดทั้งวัน เธอโทรไปวีนใส่ลุงพล ก่อนเขวี้ยงโทรศัพท์ลงพื้นจนหน้าจอแตก พอเข้าช่วงเย็น พิมมี่เริ่มรู้สึกหิว แต่เธอไม่อยากกินข้าว ก็เลยแวะมาที่ร้านนั่งชิลเพื่อหาเบียร์และบุหรี่มาช่วยปัดเป่าความเครียด

พิมมี่นั่งเหม่อลอยอยู่ภายในร้าน จนเพื่อนในกลุ่มไอ้บอส โทรไปบอกมันว่าน้องพิมมี่นั่งซังกะตายอยู่ที่ร้าน ไอ้บอสที่กำลังหาอะไรทานแถวนั้นเลยรีบแจ้นมาที่ร้านทันที

"พิม...เป็นอะไรหรือเปล่า?" เจ้าบอส หนุ่มนักศึกษาปี 3 คู่อริของไอ้บิ๊ก ปรากฏตัวตรงหน้าพิมมี่ ฝ่ายร่างอวบเหลือบมองชายหนุ่มด้วยนัยน์ตาแดงก่ำและเศร้าสร้อย

"พี่บอส..." พิมมี่เหลือบมองไปที่อื่น "เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร"

"อย่าโกหกพี่เลยพิม" ไอ้บอสรีบฉวยโอกาสทำคะแนนแซงลุงพล ที่ทำเพชรเม็ดงามหลุดมือไปต่อหน้า "พิมเองก็รู้ใช่ไหม ว่าพี่รู้สึกยังไง เรื่องไอ้บิ๊ก พี่เสียใจด้วย แต่พี่คิดว่าพิมทำถูกแล้วที่ออกมาจากชีวิตมัน ผู้หญิงอย่างพิมควรได้เจอผู้ชายที่ดีกว่านั้น"

พิมมี่ไม่ได้สนใจอะไร เธอเหม่อลอยมองไปทางอื่น มุกจีบสาวเลี่ยน ๆ แบบนี้เธอเจอมาเยอะ โอเค มันก็ช่วยสมานแผลใจให้เธอได้บ้าง แต่ในสถานการณ์แบบนี้ เธอยังไม่มีอารมณ์จะทอดสะพานให้ใคร



"พิมมี่เป็นอะไรหรือเปล่า ถ้ามีอะไรทุกข์ใจ บอกพี่ได้นะครับ" เจ้าบอสมองพิมพาภรณ์ด้วยแววตาแห่งความห่วงใย ส่วนพิมมี่ก็เหลือบมองรุ่นพี่ ในใจก็เริ่มรู้สึกหวั่นไหวอยู่บ้าง มาคิดอีกที ในเมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว ทำไมเธอจะมามัวเสียใจกับภารโรงเฒ่าอย่างชุมพลอยู่ล่ะ ในเมื่อมีชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียว ฐานะรวย และดูเป็นสุภาพบุรุษกว่าไอ้บิ๊กมาขายขนมจีบต่อหน้าเธอแบบนี้

"พิมแค่เสียใจ...ที่มัวแต่เสียเวลากับคนเลว ๆ อย่าง.....ไอ้บิ๊ก" ประโยคหลังตอนแรกพิมมี่ตั้งใจจะพูดชื่อลุงพล แต่เธอเปลี่ยนใจในวินาทีสุดท้าย ไหน ๆ ก็ไหนโยนขี้ให้ไอ้คนขี้คุกอย่างไอ้บิ๊กซะเลย เพราะพี่บอสยังไม่รู้เรื่องลุงชุมพล "มันก็ต้องใช้เวลาละค่ะพี่ เมื่อวานมันบุกมาที่ห้องหนู เอาปืนมาด้วย โชคดีที่พี่ยามตามตำรวจมาจับตัวได้ทัน"

"แย่เลยนะครับนั่น" บอสตอบ "แล้วพิมมี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?"

"ค่ะ...ไม่เป็นอะไร" พิมมี่ยิ้ม "ไอ้บิ๊กติดคุกยาวไปแบบนี้ ก็ดีเหมือนกัน พิมจะได้เป็นอิสระสักที"

"ถ้าพิมเป็นอิสระแล้ว ก็หมายถึงว่าพิมเป็นโสด" เจ้าบอสเริ่มหยอดหวานใส่ "งั้นแบบนี้ พี่บอสก็มีสิทธิที่จะได้ดูแลพิมซินะครับ"

หนุ่มบอสเริ่มใช้สกิลมือปลาหมึก แอบแต๊ะอั๋งมือพิมมี่ ร่างอวบเหลือบมองมือของพี่บอสที่กุมมือของเธอ ก่อนหันมามองหน้า ทำตาเจ้าชู้ใส่เจ้าบอส เพื่อเป็นสัญญาณว่าเธอเปิดโอกาสให้รุ่นพี่หนุ่มคนนี้ได้มีโอกาสเข้ามาแทนที่ภารโรงเฒ่าจอมวายร้ายอย่างลุงพล

"มันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอคะพี่บอส" พิมมี่ใช้เสน่ห์ของตัวเองหยอกเย้าฝ่ายชาย "ของแบบนี้ต้องใช้เวลาเพื่อพิสูจน์นะคะ"

"งั้นจะเสียเวลาอยู่ทำไมละครับพิม..." เจ้าบอสยิ้ม "งั้นพี่ขอเริ่มทำคะแนนเพื่อเอาชนะใจพิมตั้งแต่ตอนนี้เลยได้ไหมครับ?"

พิมมี่ยิ้มหวาน เธอมองหน้าเจ้าบอสด้วยความรู้สึกหลงไหล เจ้าบอสเป็นหนุ่มหล่อ มีสาวมาติดพันไม่น้อย แต่เท่าที่ได้ยินมา เจ้าบอสเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่งที่ดูไว้ใจได้ และไม่น่าจะร้ายเหมือนไอ้บิ๊ก และเจ้าเล่ห์อย่างลุงพล มาคิดดูอีกที เธอเองก็พลาดและเสียเวลากับทรชนอย่างสองคนนั้นมานาน

"ก็ลองดูซิคะ พี่มีโอกาสแล้ว" พิมมี่กุมมือหนุ่มรุ่นพี่เพื่อเป็นสัญญาณ ว่าเธอให้โอกาสเจ้าบอสได้เข้ามายืนตรงกลางหัวใจแทนลุงพลคนหื่นเรียบร้อยแล้ว

.......................................................................................

ตัดมาที่ฝั่งของใบเฟิร์น หลังจากที่กลับมาที่บ้านของป้าอัญชลี แม่ของเธอที่เดินทางมาจากเชียงใหม่โผเข้ากอดลูกสาวด้วยความคิดถึง ทั้งคู่พูดคุยกันด้วยภาษาเหนืออย่าคล่องแคล้ว

"อ้วนขึ้นไหมเนี่ย ยัยลูกหมูของแม่" แม่ของเฟิร์นยิ้มอย่างอารมณ์ดี ขณะกำลังกอดลูกสาว "คิดถึงจังเลย ลูกรักของแม่"

"หนูก็คิดถึงแม่เหมือนกัน" เฟิร์นยิ้มหวาน พลางหอมแก้มแม่ด้วยความรักและคิดถึง ทำเอาป้าอัญชลีอดยิ้มไม่ได้

"แม่ลูกคู่นี้รักกันจริง ๆ ไป เข้าบ้าน ป้าหิวตาลายไปหมดแล้ว" ป้าอัญชลีในชุดพนักงานธนาคารสีม่วงออกปากชวนแม่ลูกให้เข้าไปในบ้านเพื่อรับประทานอาหารเย็น ที่แม่ของเฟิร์นลงทุนเข้าครัวทำกับข้าวด้วยตัวเอง

"สวัสดีครับป้า ไงเฟิร์น?" หนุ่มเจมส์ในชุดลำลองกำลังจัดเรียงวางจานอย่างดี โดยมีลูก ๆ ของป้าอัญชลีคอยเป็นผู้ช่วย

"ดำขึ้นป่ะเนี่ยเจมส์?" เฟิร์นทักทายหนุ่มนักเรียนนายร้อยอย่างอารมณ์ดี

"ก็นิดหน่อย เป็นนักเรียนนายร้อย จะให้มาหล่อใส่แบบหนุ่มเกาหลีคงเป็นไปไม่ได้" เจมส์ตอบ พลางยิ้มหวานอย่างอารมณ์ดี "ทุกคนหิวกันแล้วใช่ไหมครับ เชิญนั่งเลยครับ เดี๋ยวผมตักข้าวให้"

"ตักข้าวรอไว้เลยจ้า เดี๋ยวป้ากับคุณน้าและเฟิร์นขอไปล้างมือก่อน" ป้าอัญชลีตอบ "เด็ก ๆ ตามแม่มาล้างมือกันก่อนกินข้าวนะจ๊ะ"

เนตรชนกเดินตามแม่และป้าอัญชลีไปล้างมือ แต่เธอก็หันกลับมามองหนุ่มเจมส์ด้วยรอยยิ้ม เจมส์เองก็ยิ้มตอบ ถึงแม้ว่าเฟิร์นจะไม่พูดออกมา แต่มันชัดเจนแล้วว่าตอนนี้ใบเฟิร์นปันใจให้หนุ่มนักเรียนนายร้อยไปเกินครึ่งเสียแล้ว

หลังจากที่ล้างมือเสร็จ ทุกคนก็มาร่วมวงทานข้าวและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ป้าอัญชลีพยายามเชียร์ให้หลานชายสุดที่รักของตัวเองเอาใจใบเฟิร์น ทำเอาทั้งคู่อายหน้าแดง ทางฝั่งแม่ของเฟิร์นก็ยิ้ม เพราะไม่ได้รังเกียจหนุ่มเจมส์

หนุ่มเจมส์เองก็มีท่าทีเขินไม่น้อย เพราะป้าอัญชลีคอยเชียร์ให้เขาเอาใจเฟิร์น จนแม่ของเฟิร์นต้องทำเสียงกระแอมในลำคอเพื่อขัดจังหวะ เพราะยังไม่อยากให้อัญชลีและหนุ่มเจมส์รุกเร้าใบเฟิร์นลูกสาวคนเดียวของตนไปมากกว่านี้

สุดท้ายบรรยากาศก็กลับมาสู่ความสงบ ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารเย็น พอเสร็จแล้ว หนุ่มเจมส์ก็อาสาเอาจานไปล้าง โดยมีเฟิร์นขอตามไปช่วยด้วย

"นี่...เด็กสองคนนี้เหมาะกัน เธอว่าไหม?" ป้าอัญชลีเอ่ยปากถามแม่ของเฟิร์น "บอกตรง ๆ นะ ชั้นนะรักเฟิร์นเหมือนลูก ชั้นเองก็อยากได้เฟิร์นเป็นลูกสะใภ้บ้านชั้นเหมือนกัน ชั้นสัญญานะว่าจะดูแลเฟิร์นอย่างดี"

"ถ้าเด็กสองคนมันรักกันจริง...เราก็คงขัดไม่ได้" แม่ของเฟิร์นตอบ "แต่ชั้นอยากให้เฟิร์นเรียนจบก่อนแล้วค่อยมาว่ากันอีกที"

...................................................................

เจมส์เปิดก๊อกน้ำแล้วทำการล้างจานอย่างคล่องแคล่ว เพราะตอนเป็นนักเรียนนายร้อย เขาต้องช่วยเหลือตัวเองทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการล้างจาน ซักผ้า และงานจิปาถะมากมาย เฟิร์นดูการล้างจานของเจมส์ด้วยความทึ่ง เพราะเขาทำทุกอย่างด้วยความรวดเร็ว แถมจานแต่ละใบก็สะอาดไม่มีคราบเปื้อนอาหารอีกด้วย




"นี่โรงเรียนนายร้อยสอนวิชาการล้างจานด้วยเหรอเนี่ยเจมส์?" เฟิร์นยิ้มหวาน ขณะกำลังมองการล้างจานขั้นเทพของเด็กหนุ่ม

"แน่นอน...ไม่มีอะไรที่ทหารทำไม่ได้ ทำไม่ทัน" เจมส์หันกลับมายิ้ม เจมส์เป็นหนุ่มนักเรียนนายร้อยอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเฟิร์น รูปร่างกำยำ สมกับเป็นนักเรียนเตรียมทหาร ผิวสีเข้มและทรงผมสั้นเกรียนทำให้เจมส์ กันตพล ดูหล่อเหล่ามาดแมนไม่น้อยเลยทีเดียว เฟิร์นยิ้มหวาน ไม่ตอบอะไร ก่อนหยิบจานที่เจมส์ล้างเสร็จแล้วไปวางบนชั้น

"เฟิร์นอยากฟังเพลงไหม?" เจมส์ที่กำลังทำความสะอาดซิงค์ตบท้ายเอ่ยปากถาม "เห็นแบบนี้ เราเป็นมือกีต้าร์ของโรงเรียนเตรียมทหารนะ เราแกะเพลงมา อยากเล่นให้เฟิร์นฟัง"

"อืม...." เฟิร์นพยักหน้าตอบตกลง "แต่เดี๋ยวขอเราไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนนะ"

"เดี๋ยวรอแป๊ปนึง เฟิร์นไปรอข้างนอกก่อนนะ" เจมส์ตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี

หลังจากล้างจานเสร็จ หนุ่มเจมส์ก็กลับไปที่ห้อง หยิบเอากีต้าร์โปร่งออกมานั่งที่ม้านั่งตรงสนามหญ้าหน้าบ้าน

"แหม....ร้ายจริง ๆ นะหลานชาย" ป้าอัญชลีแกล้งแซวหนุ่มเจมส์เล่น "มุกคลาสสิกเลยนะเนี่ย ใช้กีต้าร์จีบสาว"

เจมส์ยิ้มเขิน ๆ ก่อนเปิดประตูออกไปนั่งด้านนอก พลางไล่สเกลวอร์มนิ้ว เพื่อเตรียมพร้อมจีบสาวเฟิร์น

หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เฟิร์นเดินไปในครัว หยิบเอาแก้วน้ำและน้ำเปล่าออกไปด้านนอกไว้เผื่อดื่มแก้กระหาย เสียงกีต้าร์ดังคลอเบา ๆ พร้อมกับเสียงนุ่ม ๆ ทุ้ม ๆ ของหนุ่มเจมส์ ที่ทำให้ใบเฟิร์นเคลิ้มไม่น้อย

"ทั้งจักรวาลแห่งนี้ไม่มีใคร ที่เจมส์นั้นต้องการมากกว่า....เฟิร์น" หนุ่มเจมส์ร้องเพลงโปรดเพลงเดียวกับที่โดนัทชอบ เจมส์ยิ้มหวานให้ใบเฟิร์น ส่วนเฟิร์นก็ยิ้มหน้าแดงตอบ

"ร้องใหม่อีกทีได้ไหม? พอดีพึ่งมา แหะ ๆ" เฟิร์นตอบ  พลางใช้มือเสยปอยผมด้วยความเขิน

.................................................................................................................................

หลังจากที่แวะซื้อข้าวเย็นใส่หอกลับบ้านไปทาน โดนัทซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ลุงพลไปตามถนนในเมืองหลวง  ลุงพลเหลือบมองเด็กสาวเป็นระยะ มันเห็นโดนัทเหม่อลอยมองแสงสียามค่ำคืนของเมืองหลวง บางทีเด็กสาวอาจมีความทุกข์ในใจบางอย่าง

อันที่จริงลุงพลเองก็ไม่คาดคิดว่าโดนัทจะมาหามันถึงที่ แต่ในเมื่อมันเป็นเช่นนี้ ลุงพลก็ต้องรับมือให้ได้ เพราะตอนนี้สถานการณ์ของมันเข้าขั้นวิกฤติ น้องเฟิร์นก็เริ่มปันใจ พิมมี่ก็ตีตัวออกห่าง น้องนาถก็ยังไร้เดียงสาเกินไป แถมไปเจาะแจ๊ะกับน้องนาถมากเกินไป อาจเสียโดนัทไปอีกคน ส่วนหมอพลอยนี่จัดว่าเป็นศึกใหญ่ เป็นกระดูกชิ้นโตที่มันเคี้ยวไม่ลงจริง ๆ

ลุงพลแวะเช่าโรงแรมระดับสามดาวแห่งหนึ่งใจกลางเมืองหลวง ตอนแรกก็ตั้งใจจะพาโดนัทไปนอนค้างที่บ้าน แต่มันเปลี่ยนใจเพราะไม่อยากให้ความแตก ส่วนโดนัทก็ยินยอมแต่โดยดี จนลุงพลอดแปลกใจไม่น้อย มันรู้สึกว่าวันนี้โดนัทดูสงบกว่าที่เคย

หลังจากจองห้อง ชุมพลก็พาเด็กข้าวขึ้นไปบนห้อง แกะกล่องข้าวและทานกันอย่างเอร็ดอร่อย ชุมพลเปิดโทรทัศน์ดูรายการข่าวทั่วไปขณะกำลังทานข้าว สักพัก มันเหลือบมองโดนัท ที่กำลังทานข้าวด้วยท่าทีสงบ ทำไมวันนี้สาวห้าวถึงดูเรียบร้อยผิดปกติ

"โดนัทเป็นอะไรหรือเปล่า?" ลุงพลเอ่ยปากถาม "เหมือนโดนัทมีเรื่องไม่สบายใจ"

"หนู...." โดนัทวางช้อน เธอรอให้เคี้ยวข้าวคำสุดท้ายจนละเอียดก่อนค่อยกลืนลงคอ "หนูแค่เบื่อ...เบื่อชีวิต...เบื่อทุกอย่าง"

"ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ?" ลุงพลขมวดคิ้ว "มีเรื่องอะไรทุกข์ใจหรือเปล่าโดนัท?"

"พ่อกับแม่หนูเลิกกัน" โดนัทตอบ "บ้านก็แบ่งคนละครึ่ง ที่นี้พ่อหนูก็เลยพาผู้หญิงใหม่มานอนที่บ้านด้วย....รู้ไหม หนูเกลียดผู้ชายเจ้าชู้เข้ากระดูกดำ เกลียดที่สุด เกลียดจนอยากจะฆ่าให้ตาย..." พอสิ้นประโยคสุดท้าย โดนัทกำหมัดแน่น จนลุงพลไม่แน่ใจว่าตกลงเธอโกรธใครกันแน่ละว่าพ่อบังเกิดเกล้าหรือพ่อทูนหัวแบบมัน

บรรยากาศภายในห้องเรียบเงียบสงบ อาการที่เย็นจากเครื่องปรับอากาศยิ่งเย็นยะเยือกขึ้นเรื่อย ๆ จนเรียกได้ว่าหนาวไปถึงกระดูก

"ก่อนหน้านั้น หนูเคยบอกลุงใช่ไหมคะลุงพล?" โดนัทเงยหน้ามองกิ๊กวัยดึกของเธอ "ว่าหนูอยากให้ลุงเลิกเจ้าชู้ แต่สุดท้ายลุงก็ทำไม่ได้ โอเค กับเฟิร์น หนูยกให้ กับนาถ.....หนูจะยกให้อีกครั้ง"

"โดนัทกำลังจะพูดอะไร?" ลุงพลขมวดคิ้วด้วยความเครียด เพราะเริ่มรู้สึกแหยงในเซ้นของพวกผู้หญิง

"หนูจะให้โอกาสลุงอีกครั้ง นอกจากเฟิร์น หนู และน้องนาถ ลุงมีใครอีกหรือเปล่า?" โดนัทถาม "ตอบตามความจริง กับเฟิร์นและนาถหนูถือว่าเป็นเหตุสุดวิสัย แต่คนอื่นล่ะ ลุงมีคนอื่นอีกไหม?"

"ลุง....เอ่อ" ชุมพลรู้สึกอึดอัดใจ ตอนนี้มันเองก็ได้รับบทเรียนชีวิตราคาแพง มันเสียน้องพิมมี่ไปแล้ว ส่วนน้องเฟิร์นก็เหมือนรอเวลาปวดใจ เพราะดูทรงแล้วใบเฟิร์นคงไม่มีทางยอมมาใช้ชีวิตกับชายชราอย่างมันแน่นอน

น้องนาถก็น่ารัก แต่คิดที่เป็นน้องรหัสของโดนัท แน่นอนมันไม่ควรไปเกาะแกะน้องนาถไปมากกว่านี้ เพราะไม่เช่นนั้นมันอาจเสียโดนัทแน่นอน ส่วนหมอพลอย ใจหนึ่งมันก็คิดว่า มาถึงขั้นนี้ อาจตัดสินใจยอมปล่อยวาง ขอโทษและอโหสิกรรมหมอพลอยแล้วกลับไปใช้ชีวิตที่เหลือกับโดนัท ที่ดูแล้วพอมีหวังที่มันจะสมหวังได้เคียงคู่ อีกอย่างโดนัทเองก็ดูมีใจให้มันไม่น้อย และคิดถึงมันในยามที่ไม่เหลือใคร

"บอกหนูมาซิคะลุง หนูให้โอกาสลุงแล้วนะ" โดนัทยืนยันเสียงหนักแน่น "ผู้หญิงที่ชื่อพิมมี่ แฟนของคนที่ชื่อบิ๊กนั้น ลุงมีอะไรกับเธอใช่ไหม?"

"เอ่อ....." ใบหน้าของลุงพลแสดงความกังวลอย่างเห็นได้ชัด จะทำยังไงดีหนอชีวิต?

"หนูให้โอกาสลุงแล้วนะ งั้นเอาเป็นว่าหนูพอแค่นี้แล้วกัน เดี๋ยวหนูจะกลับหอ" โดนัทลุกขึ้นยืนจะเดินออกประตู จนลุงพลต้องมาขวาง

"ลุงยอมแล้ว ๆ" ลุงพลโอบกอดเด็กสาวจากด้านหลัง โดนัทยังคงทำหน้านิ่งเงียบไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ "ลุงยอมทุกอย่างแล้ว ใช่....ลุงมีอะไรกับเธอ แต่เราไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว?"

"ยังไง? บอกมา?" โดนัทแกะมือของลุงพลออก พลางหันกลับไปเผชิญหน้ากับลุงพลจอมเจ้าชู้ "บอกมาให้หมด คนเจ้าชู้"

"ไอ้บิ๊กมันเป็นผู้ชายเหลือขอ มันทำร้ายน้องพิมเค้า ที่นี้ลุงอยู่ในเหตุการณ์ ลุงทนไม่ไหว ลุงก็เลยไปช่วย แล้วลุงก็เลย....ยื่นขอเสนอ"

"ข้อเสนออะไรคะ?" โดนัทคาดคั้น "ลุงนี่มันเจ้าเล่ห์จริง ๆ เลยนะ สงสัยไม่ใช่เรื่องดีแน่"

"ไอ้บิ๊กมันเอาเงินค่าเทอมของน้องพิมไปจนหมด ลุงเลยเสนอว่าจะช่วยจ่ายให้ก่อน แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน...." ลุงพลกลืนน้ำลายดังเอื้อก "โดยให้น้องพิมมานอนกับลุง"

"ทุเรศ...." โดนัทหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เลยเผลอตบหน้าลุงพลเข้าไปฉาดใหญ่

"ลุงผิดเอง...." ชุมพลสารภาพ "ทำแบบนี้มันเลว ลุงไม่มีข้อแก้ตัว แต่ลุงสาบานจริง ๆ นะ เราไม่มีอะไรกันแล้ว"

"หนูจำได้ว่าลุงสาบานไปเกือบสิบรอบแล้วนะคะ?" โดนัทมองตาขวาง "ต่อให้ลุงอมพระทั้งวัดมาพูด หนูคงไม่มีทางเชื่อลุงอีก"

"ลุงเป็นคนเจ้าชู้ หนูเองก็น่าจะดูออกใช่ไหม?" ลุงพลพูด "ลุงมันแก่แล้ว ลุงมันไม่เจียมตัว ลุงรู้ แต่ลุงรักผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาในชีวิตของลุง แม้แต่หนู โดนัท ลุงเองก็รักหนูไม่น้อยไปกว่าใคร ถ้าจะให้ลุงต้องตายเพื่อหนู ลุงก็ยอม"

โดนัทเผลอยิ้มที่มุมปาก เมื่อได้ยินคำนี้ แต่แม่เสือสาวอย่างเธอต้องไว้ลายนิดนึง โดนัทกอดอกมองลุงพลด้วยท่าทีสุดยียวน

"แก่ตัณหากลับ..." สาวห้าวจากเมืองหลวงถากถาง "มันน่าจับเฉือนจู๋ให้ห่านที่วิทยาลัยพยาบาลกินจริง ๆ"

"ถ้าหนูทำแบบนั้น ลุงคงทำให้หนูมีความสุขแบบเมื่อวันก่อนไม่ได้อีก" ลุงพลหยอดหวาน ก่อนโผเข้ากอดโดนัท ฝ่ายเด็กสาวก็เล่นตัวบ้างเล็กน้อย แต่เธอก็ยอมให้ชายสูงวัยกอดแต่โดยดี "ลุงมันเจ้าชู้ แต่ลุงก็รักหนูไม่น้อยไปกว่าใครนะ"

"แล้วถ้าหนูอยากให้ลุงรักหนูคนเดียวล่ะ?" โดนัทยื่นข้อเสนอ "อย่างเฟิร์น สักวันหนึ่งเธอก็ต้องเลือกเส้นทางของเธอ ในฐานะเพื่อนของเฟิร์น หนูบอกได้เลยว่าเฟิร์นปันใจไปหาเจมส์แล้ว ลุงตัดใจจากเฟิร์นเถอะ ปล่อยเพื่อนหนูไป กับนาถ หนูอยากให้ลุงเก็บเรื่องวันนั้นเป็นความลับ หนูไม่อยากให้นาถเสียการเรียน แล้วก็กับผู้หญิงที่ชื่อพิม......"

"มันจบไปแล้ว...." ลุงพลยืนยันอีกครั้ง "ลุงจะไม่สาบานแล้วก็ได้ แต่มันจบไปแล้ว หลายวันที่ผ่านมา ลุงเองก็คิดนะว่าบางครั้งคนเราก็ควรที่จะหยุด หยุดกับใครสักคนที่ใช่ที่สุด บางทีสำหรับลุงแล้ว โดนัทอาจเปรียบเสมือนสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิตของลุง"

"เจ้าสำบัดสำนวนจริงนะตาเฒ่า...ลุงต้องหยุดนะคะ มันไม่ได้ดีเฉพาะแค่ตัวหนู แต่มันดีกับลุงเอง ลุงนะแก่แล้ว ลุงไม่อายเหรอที่คนอื่นเค้ามองลุงเป็นเฒ่าหัวงู แต่หนูอายนะ หนูรักลุงจริง หนูอยากให้ลุงกลับตัวเป็นคนดี"

"ถ้ายังมีโอกาสแบบนั้นจริง ๆ  ลุงจะกลับตัวเป็นคนดี และรักหนูโดนัทคนนี้คนเดียวตลอดไป ลุงจะไม่มีใครอีกแล้วนอกจากโดนัทนะ" ลุงพลหยอดคำหวาน พลางหยิบมือของโดนัทขึ้นมาดมฟอดใหญ่

"ให้มันจริงเห้อ...."  โดนัทยิ้มเยาะ แต่ลุงพลไม่ปล่อยให้แม่เสือสาวได้ลำพองอยู่นาน มันซุกไซ้ซอกคอที่หอมกลิ่นสาบสาว โดนัทหลับตาพริ้ม สักพักลุงพลเลยโอบเมียรักลงนอนบนเตียงขาว และถลกเสื้อดมกลิ่นตรงหน้าท้องที่แบนราบของโดนัท



"ลุงยังไม่เสร็จเลย...." ลุงพลออดอ้อน "เมียใจร้ายกับผัวที่สุด"

"แล้วให้เมียทำยังไงล่ะ?" โดนัทแทนตัวเองด้วยคำว่าเมีย ทำเอาลุงพลเผลอยิ้มด้วยความดีใจ 

"งั้นผัวขออะไรเมียหน่อยซิ...." ลุงพลยิ้ม มือที่ซุกซนของมันบีบแก้มก้นของเด็กสาว "ขอผัวเล่นประตูหลังหน่อยซิ"

"ทำเบา ๆ นะ" โดนัทตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยมั่นใจ "คราวก่อนลุงทำหนูท้องผูกไปหลายวัน ถ้าครั้งนี้หนูท้องผูกอีก หนูไม่ยอมให้ลุงเล่นตูดหนูแล้วนะ"

ลุงพลยิ้มรับ ก่อนจัดแจงให้โดนัทนอนราบกับพื้น มนุษย์ลุงบ้วนน้ำลายใส่มือและชโลมนิ้วจนเปียกชุ่ม ก่อนใช้นิ้วกลางคว้านไปที่ช่องทวารหนักของณิชาสาวห้าวคนสวย

"อู้ยยยย.....เบา ๆ หน่อยซิลุง.....เจ็บ!!" โดนัททำหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ บางครั้งเธอก็รู้สึกสงสัยตัวเองว่าทำไมถึงได้ยินยอมให้ภารโรงเฒ่าอย่างชุมพลทำบัดสีบัดเถลิงกับเธอได้ถึงขนาดนี้

บางครั้ง มันมีเส้นด้ายบาง ๆ กั้นกลางระหว่างความรักกับความหลง ซึ่งโดนัทเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าท้ายที่สุดแล้ว เธอรู้สึกยังไงกับลุงพลคนนี้ แต่สิ่งที่เธอรู้ ณ ขณะนี้ก็คือ เธอขาดลุงพลไม่ได้จริง ๆ

"เดี๋ยวลุงจะใส่เข้าไปแล้วนะจ๊ะ" ลุงพลแหวกแก้มก้นของเด็กสาว ก่อนค่อย ๆ สอดใส่หัวรบนิวเคลียร์รัสเซียขนาด 8 นิ้ว ที่กลับมาผงาดอีกครั้งเข้าไปในช่องทวารหนักของเด็กสาว

"อ๊า.....อูยยยยยยย" โดนัทหลับตาพริ้ม อ้าปากหวอ เมื่อลุงพลทำการสอดใส่หลังบ้านด้วยท่อนเอ็นอวบอ้วนที่เธอเคยคิดจะหั่นมันให้ห่านที่วิทยาลัยพยาบาลกิน แต่เธอจะทำได้จริงเหรอ ในเมื่อเธอเองก็เป็นสาวร่านคนหนึ่งเหมือนกัน ไม่ต่างจากใบเฟิร์น

ขอบคุณ​

ลุงพล กับหมอพลอย น่าจะเหมาะสมกันนะ แต่โดนัทดูจริงใจจริงจังกับลุงพลมากนะ

 

โดนัทนี่แผนสูงจริงๆ กะเก็บลุงไว้คนเดียวเลย

หนูโดนัท ดีจริงๆ

  เป็นซี่รี่ย์ยาวที่สนุกมากครับ

ยังมีแรงจัดอีกนะลุง

โดนัทนี่สายไฟเตอร์สู้ไม่ถอยแฮะ

ลุงจะทำให้โดนัทหายเบื่อ