พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาแล้ว หลังจากหายไปนาน ตอนนี้ยาวหน่อยนะครับ เพราะกำลังจะเป็นจุดเริ่มต้นของการตามหานางรำคนที่ 6 ของลุงพล (คงไม่ต้องบอกแล้วนะว่าเป็นใคร ไม่มีพลิกโผครับ) ตอนนี้มี 2Pt ค่อนข้างยาว เพราะมันมีเรื่องการชิงไหวชิงพริบ ชิงจังหวะระหว่างกลุ่มนางเอกภาคแรกและภาคสองด้วย (จะบอกว่าทีมหมอพลอยกับทีมครูเบสท์ก็ได้)

ในภาคแรกนั้น นางเอกหลาย ๆ คนอาจได้มาง่ายจริงครับ เพราะฉะนั้นในภาคสองจึงต้องยากขึ้นมาหน่อย เพราะถือว่าสาว ๆ เริ่มไหวตัวทันกันแล้ว ดังนั้นภารกิจของลุงพลนั้นยากขึ้นแน่นอน จะว่าไปมันก็เหมือนการต่อสู้กันระหว่างทีมเมียลุงพลกับทีม(ว่าที)เมียลุงพลยังไงไม่รู้แหะ ฮ่า ๆ

ตอนหน้าหมอพลอยจะกลับมาและมีบทบาทสำคัญเป็นตัวพลิกเกม เช่นเดียวกับน้องนาถครับ ตอนนี้ไม่มีฉากเสียว (จริง ๆ ก็มีนิดหน่อยนะ ใบเฟิร์น x โดนัท หายไปนานสองคนนี้) ไม่ซ่อนข้อความครับ

...............................

ตัดมาที่สองสาวใบเฟิร์นและโดนัท หลังจากพบความจริงว่าลุงพลแอบซ้อนกิ๊กอย่างพิมมี่ไว้อีกคน ทั้งสองสาวต่างปลอบใจซึ่งกันและกัน โดยเฉพาะโดนัท ที่ดูจะเสียอกเสียใจมากที่หลงผิดคิดไปรักกับเสือผู้หญิงอย่างลุงพล

"ชั้นไปรักคนแบบนั้นได้ยังไงวะแก..." โดนัทนั่งหมดอาลัยตายอยากบนเตียงนอนของตัวเอง โดยมีใบเฟิร์นเพื่อนรักทิ้งตัวนั่งลงเคียงข้าง



"ชั้นก็ด้วย..." ใบเฟิร์นทำหน้าเศร้า เพราะสงสารชะตากรรมของโดนัท มาคิดอีกทีเธอเองก็รู้สึกผิดเพราะก่อนหน้านั้นลุงพลก็ดูจริงใจกับเธอมาก ถึงขนาดยอมควักตังค์ก้อนโตไว้ให้ใช้ "บางที...ชั้นเองก็ชักสับสนเหมือนกันนะเจ๊"

"แกสับสนอะไรของแกวะ?" โดนัทเหลือบตามองเพื่อนสาวด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ "ไอ้แก่นั่นมันเจ้าชู้ขนาดนั้น แกยังจะใจอ่อนอีกเหรอ?"

"เปล่า...คืองี้" ร่างบางปฏิเสธ "โอเคล่ะ ลุงพลน่ะเจ้าชู้ ชั้นไม่เถียงแกเว้ยเจ๊ แต่แกอย่าลืมดิ ลุงพลแกก็ดูแลและเอาใจพวกเราไม่น้อยนะ แกให้เงินชั้นมา แถมยังไม่เคยทวงคืน ทั้ง ๆ ที่บางครั้งชั้นเองก็ทำกับลุงแกเกินไป ส่วนแกอ่ะเจ๊ ที่แกบอกว่าเอาสร้อยคอทองคำที่ลุงพลให้มาไปจำนำอ่ะ ลุงพลรู้ไหม?"

"เหอะ!!" โดนัทส่ายหน้า "เรื่องอะไรล่ะ? ขืนบอกลุงพล ชั้นก็แย่ดิ"



"เห็นไหมล่ะ!!" ใบเฟิร์นตอบ "จะว่าไป พวกเราเองก็ทำไม่ดีกับลุงพลนะ ชั้นสังเกตลุงแกมาสักพักแล้ว นอกเหนือจากเรื่องเจ้าชู้อ่ะ แกก็ยังดีกับพวกเราเสมอต้นเสมอปลายนะเว้ย"

"นี่แกอย่าบอกนะว่า..." สาวทอมขมวดคิ้ว เพราะรู้สึกแปลกใจและสับสนในความคิดของใบเฟิร์น "แกยังจะให้โอกาสไอ้ลุงพลนั่นอีก!!"

"ฟังนะเจ๊" ใบเฟิร์นตบที่บ่าของเพื่อนรัก "เรามีรูปถ่ายแบล็คเมลล์ลุงแก จะเอามาเล่นงานแกเมื่อไรก็ได้ คิดว่าคนอย่างลุงพลจะกล้าแจ้งความพวกเราเหรอ? เหอะ!!ไม่มีทางหรอก เรื่องมันน่าอายขนาดนั้น ชั้นไม่ได้บอกนะว่าเราจะให้อภัยลุงแก แต่เราจะเล่นเกมกับแก"

"อะไรนะ?" คราวนี้เป็นฝั่งโดนัทขมวดคิ้วบ้าง "นี่แกยังมีอารมณ์เล่นเกมอะไรอีก ห๊ะ!! ไอ้ลุงชั่วคนนั้นมันทำกับพวกเราแบบนี้แกยังจะมานึกสนุกอะไรอีก!!"

"เลิกซึนเหอะว่ะเจ๊..." เนตรชนกจี้ใจดำเพื่อนรัก "ชั้นว่าจริง ๆ ลึก ๆ เจ๊ก็ยังรักลุงพลล่ะวะ ปากบอกว่าไม่ แต่ก็แอบมอง พูดถึง บ่นถึงแล้วมานั่งร้องห่มร้องไห้อยู่เนี่ย"

"ใครบอกล่ะ..." โดนัทค้อนใส่เพื่อนที่รู้ทัน "ชั้นไม่ได้อะไรกับลุงพลสักหน่อย"

"ให้มันจริงเห้อ...." ใบเฟิร์นไม่ยอมเลิก "ตอนอยู่ในห้องลุงพล ขึ้นทำให้ลุงพลโดยไม่อิดออดเลยนะ จริง ๆ เจ๊เองก็หื่นกับลุงพลเหมือนกันแหละว่ะ!!"

"มันจะมากไปแล้วนะ!!" พอโดนจี้ใจดำถูกประเด็นแบบนี้ ทำเอาสาวห้าวหน้าแดงก่ำด้วยความอาย "แกเองก็พอกันแหละว่ะ ขึ้นทำให้ลุงพล แถมยอมให้ลุงพลเล่นซนทางก้นแบบนั้น ผู้หญิงอะไรวะโคตร...."

"โคตรอะไร...." ใบเฟิร์นมองค้อนโดนัทเอาเรื่อง "พูดให้มันดี ๆ นะเจ๊ ปากน่ะมีไว้พูดนะ ไม่ได้มีไว้ขี้!!"

"แล้วจะทำไมล่ะ?" โดนัทท้าทาย "ผู้หญิงอะไร๊!!! มีนักเรียนนายร้อยมาดแมนมาชอบกลับไม่สน มาสนภารโรงเฒ่าแก่ ๆ รุ่นราวคราวปู่คราวพ่อ รสนิยมแกมันบกพร่องว่ะ!!"

"โอโห!! กล้าพูดเนอะ!!" ใบเฟิร์นไม่ยอมน้อยหน้า "ถ้าชั้นรสนิยมบกพร่อง ชั้นก็ว่าเจ๊มีปัญหาเรื่องศีลธรรมเหอะ อย่างน้อยชั้นก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงคนแรกของลุงพลในวิทยาลัยพยาบาลแหละว่ะ แต่แกอ่ะเจ๊เป็นได้แค่เมียน้อย กินน้ำใต้ศอกคนอื่น ยังไงซะลุงพลก็ไม่มีวันลืมชั้นหรอก คอยดูเหอะ รักเค้า ชอบเค้า แต่ทำร้าย ๆ ใส่ ทุบตีเค้าอ่ะ ระวังตัวไว้นะ สักวันนึงลุงพลจะเบื่อเอา!!"

"มันก็จริง...." สาวทอมเริ่มอ่อนลง "อันที่จริงแล้ว ลุงพลก็เคยบอกกับชั้นนะว่าแกเคยมีอะไรกับพิมมี่จริง ๆ จะว่าไปแกก็ไม่ได้ปิดบังอะไรชั้นเลย เอาตรง ๆ นะ ถ้าแกไม่นอกใจลุงพลก่อน ลุงพลคงไม่มามีชั้นหรอก แต่บางทีชั้นทนไม่ได้จริง ๆ กับนิสัยเจ้าชู้แบบนี้ ทนไม่ได้จริง ๆ เห้อ!!"

"อ่าวเห้ย!!!" ใบเฟิร์นเริ่มขึ้นเสียง "พูดแบบนี้เหรอเจ๊!? เจ๊ยังไม่เข้าใจเหรอวะ ว่าคนเราก็ต้องการสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเองบ้างซิ"

"แล้วสิ่งที่ดีที่สุดของแกคืออะไรละเฟิร์น?" โดนัทถาม "ลุงพลหรือเจมส์"

"เอ่อ...." ร่างบางนิ่งเงียบ เพราะไม่รู้จะตอบยังไง ตอนหลังพอเลือกเจมส์ หนุ่มนักเรียนนายร้อยก็ไม่ค่อยได้ดั่งใจเท่าไร จนต้องหาเรื่องมาย้ำรอยรักกับลุงพลอีกครั้ง

"เห็นไหม? เอาแต่วิจารณ์คนอื่น แกเองก็เอาตัวไม่รอด ตอบคำถามในใจของแกยังไม่ได้เลยว่ะ อย่างน้อยชั้นก็ไม่เคยไปนอนกับผู้ชายคนไหน นอกจากลุงพลแล้วกัน"

"อ้อเหรอ?" สาวน้อยจากเชียงใหม่เริ่มหัวร้อน "กำลังจะบอกว่าตัวเองเป็นคนดี รักเดียวใจเดียวว่างั้น แหม ปากบอกเกลียดเค้า จะเฉือนไอ้นั่นเค้าทิ้ง แต่ก็ไม่เห็นทำ แถมยังมานั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งเพ้อแต่เรื่องเค้าอีก รักเค้า เทิดทูนเค้า ขาดเค้าไม่ได้ก็ยอมรับมาเห้อออ!!! คนอะไรเนี่ย ปากไม่ตรงกับใจเลย!!"

"มันจะมากไปแล้วนะ!!" โดนัทหมดความอดทน ผลักใบเฟิร์นลงบนเตียง พร้อมกับขึ้นคร่อมร่างของเพื่อนรักเพื่อแสดงอำนาจ มือของสาวทอมขึงแขนทั้งสองข้างของใบเฟิร์นบนเตียง

"จะทำไมเหรอ?" ใบเฟิร์นทำหน้าตาท้าทาย "เจ๊ยอมรับความจริงสักทีเห๊อะ!! ปากตรงกับใจบ้างก็ดีนะ"

ไม่รอช้า ณิชาสาวทอมผู้จองหองโน้มตัวลงดูดปากใบเฟิร์นเพื่อเป็นการตอบโต้ สาวเหนืออย่างเนตรชนกไม่ต่อต้าน เธอรับตาพริ้มรับรสจูบจากเพื่อนรัก ที่ครั้งนี้เร้าร้อนกว่าที่เคย

"อือ...." โดนัทปล่อยมือจากใบเฟิร์น ก่อนเอื้อมมาบีบหน้าอกหน้าใจของเพื่อนรักเพื่อทำโทษ ร่างบางร้องครางด้วยความเสียว

เสียงจ๊วบจ๊าบดังเป็นจังหวะจากการแลกลิ้นและแลกเปลี่ยนสารแลคโตบาซิลัสระหว่างสองสาว สักพักโดนัทก็ผละออกมาจากริมฝีปากของใบเฟิร์นเพื่อบอกบางสิ่งบางอย่าง

"จะบอกให้นะ กับลุงพลน่ะจริง ๆ ชั้นก็ยังตัดใจไม่ได้หรอก" ณิชาตอบ "แต่กับแกอ่ะเฟิร์น สำหรับชั้นแกเป็นมากกว่าเพื่อนว่ะ นี่ตกลงชั้นเป็นอะไรกันแน่ว่ะ เป็นทอม? หรือเลส?"

"ชั้นว่าเราสองคนเป็นไบเซ็กชวลว่ะ หญิงก็ได้ชายก็ดี" เนตรชนกตอบ "ตอนที่ชั้นกับเจ๊สองคนรุมลุงพลในห้องนั้นอ่ะ ชั้นโคตรมีอารมณ์เลยว่ะ แต่กับเจมส์ ชั้นล่ะโคตรผิดหวังสุด ๆ ยอมให้แล้วยังมาเรื่องมากอีก"

"นี่แกมีอะไรกับเจมส์ด้วยเหรอ?" โดนัทขมวดคิ้ว "แกนี่ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ!"

"แหม...ก็เพราะตาลุงนั่นแหละที่ทำให้ชั้นเป็นแบบนี้" ใบเฟิร์นหัวเราะคิกคัก "เอางี้ดีกว่าเจ๊ ยังไงซะเราสองคนคงตัดไม่ขาด เรามาลงนามร่วมมือกันสองคนดีกว่า ว่าจากนี้ไปจะคุมความประพฤติลุงพล ไม่ให้นอกลู่นอกทางไปมีกิ๊กคนอื่นอีก"

"อ่าว...แล้วงี้คนที่ชื่อพิมมี่นั่น ไหนจะนาถ แล้วก็หมอพลอยล่ะ?" โดนัทขมวดคิ้ว "จะเอาไง?"

"ไม่ยาก เราจะค่อย ๆ กำจัดผู้หญิงพวกนั้นทีละคนไง?" ใบเฟิร์นยิ้มกริ่ม "อย่าลืมดิ เรามีไพ่เด็ดอยู่ ยังไงลุงพลก็ต้องฟังพวกเรา"

"ทำแบบนี้จะดีเหรอวะเฟิร์น" สาวทอมรู้สึกไม่ค่อยดี

"แหม...แกคิดว่าชีวิตนี้จะหาผู้ชายแบบลุงพลได้อีกเมื่อไร แกน่ะยังไม่รู้อะไร ลุงพลถึงจะแก่ แต่ก็ลีลาดี เอาใจเก่ง แถมไม่เคยทำร้ายพวกเราเลย ผู้ชายแบบนี้หาไม่ได้อีกแล้วนะเว้ยเจ๊!!" ใบเฟิร์นอธิบาย

"แกนี่มันเป็นคนยังไงเนี่ย!!?" สาวทอมขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม

"ชั้นก็แค่เป็นคนที่ปากตรงกับใจเท่านั้นแหละย่ะ" ใบเฟิร์นตอบ "แกเองก็ยอมรับใจตัวเองเหอะ ว่าไม่ว่าจะทำยังไงก็ตัดใจ ลืมลุงพลไม่ได้หรอก มาร่วมมือกันดีกว่าเราสองคนอ่ะ"

"ชั้นว่าแกนี่ยิ่งนานวันยิ่งน่ากลัวนะ" โดนัทพูดตามตรง "เห็นใส ๆ แบบนี้ร้ายเหมือนกันนะแก"

"แต่ไม่ใช่กับแกแน่เจ๊" ใบเฟิร์นตาหวานใส่โดนัท "มาต่อกันเถอะ หอยของชั้นมันเริ่มแฉะแล้วอ่ะเจ๊"

"แหม...แกก็" โดนัทยิ้ม "งั้น...ชั้นขอชิมหอยแกก่อนได้ไหม?"

เนตรชนกพยักหน้า ก่อนที่ณิชาสาวทอมจะปลดเปลื้องกระโปรงของเพื่อนรักและถลกกางเกงในลายดอกไม้สีชมพูออก จนเผยให้เห็นเนินสามเหลี่ยมที่งดงาม สาวทอมใช้มือแหวกกลีบรักของเพื่อนสาวก่อนโลมเลียติ่งสยิวและปากทางเข้าถ้ำสาวที่เยิ้มไปด้วยน้ำหวานที่หลั่งออกมา พร้อมกับเสียงร้องครวญครางของใบเฟิร์น

"อ๊า...แบบนั้นแหละเจ๊" ใบเฟิร์นหลับตาปรือ แก้มแดงระเรือ ยิ้มหวานเพราะพึงพอใจในรสรักที่โดนัทมอบให้ "รู้สึกดีจังเลย....'

...................................................................................

ตัดมาที่พิมมี่ หลังจากที่พบกับเรื่องราวชวนปวดใจที่โรงพยาบาล เธอก็ไม่พูดคุยกับเพื่อน ๆ คนไหนในวิทยาลัยพยาบาลอีก แม้กระทั่งเจ้าบอส ที่ขยันตามตื้อตามจีบเจ้าตัว จนเจ้าบอสชักถอดใจเพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้พิมมี่หันมามองมันสักที



พิมมี่นั่งอ่านหนังสือที่ลานม้าหินใต้ต้นไม้เพื่อทบทวนบทเรียนเตรียมสอบเก็บคะแนน เจ้าบอสได้ทีจึงรีบไปซื้อเครื่องดื่มเย็น ๆ ที่พิมมี่ชอบมาให้เพื่อเอาใจ

"น้ำไหมครับน้องพิม?" วุฒิชัยหยิบยื่นไมตรีให้รุ่นน้องสาวแสนสวย

"ตายจริง...." พิมมี่อุทาน "พี่บอสไม่น่าลำบากซื้ออะไรมาเลย"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ เห็นพิมมี่อ่านหนังสืออยู่ เลยอยากหาอะไรเย็น ๆ มาให้พิมมี่ทานเล่น" ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาสีขาวตอบ "ขอพี่นั่งคุยด้วยได้ไหมครับ?"

"ค่ะ..." พิมพาภรณ์พยักหน้า ร่างอวบยิ้มให้รุ่นพี่ "มีอะไรหรือเปล่าคะพี่บอส?"

"จริง ๆ ก็ไม่เชิงอ่ะนะ" เจ้าบอสผสานมือบนโต๊ะหิน "คือช่วงนี้พี่เห็นพิมมี่ดูเงียบ ๆ เก็บตัว ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ก็เลยอดเป็นห่วงไม่ได้"

"อ้อ...นึกว่าเรื่องอะไร" พิมพาภรณ์ยิ้ม "ช่วงนี้พิมอยากตั้งใจเรียนเป็นพิเศษค่ะพี่บอส ปีหน้าพิมมี่ก็ขึ้นปี 4 เตรียมตัวฝึกงานแล้ว อยากทำเกรดให้สวย ๆ เพื่อเอาไปฝากพ่อกับแม่พิมที่บ้านค่ะ"

"พิมนี่คนดีจัง" หนุ่มบอสชื่นชม "ทั้งสวยและน่ารัก แถมยังตั้งใจเรียนแบบนี้ พี่บอสอดชื่นชมไม่ได้จริง ๆ นี่ถ้าใครได้พิมเป็นแฟน คน ๆ นั้นต้องเป็นคนที่โชคดีมากเลยครับ"

พิมพาภรณ์ยิ้ม เธอผ่านร้อนผ่านหนาวบนเวทีรักและเกมกามมาพอสมควร จนพอรู้ทันคารมณ์ของผู้ชาย จากหนล่าสุด โดยเฉพาะลุงพล ที่ทำให้สาวอวบจากดินแดนที่ราบสูงต้องหลั่งน้ำตาเพราะความผิดหวัง ที่ตนเองอุตส่าห์มอบกายและใจให้ชายสูงวัย แต่กลับได้รับการหลอกลวงเป็นสิ่งตอบแทน

หันมามองที่พี่บอส อันที่จริงดู ๆ ไปแล้ว พี่บอสก็ดูเป็นคนดีนะ แต่พิมมี่คิดเสมอว่าเวลาของเธอในเมืองหลวงกำลังจะหมดไป เพราะเธอตั้งใจแล้วว่าจะกลับไปช่วยเหลือธุรกิจขายกระเบื้องที่โคราชหลังเรียนจบ

คำสอนของพ่อแม่ให้ตั้งใจเรียนยังคงดังก้องในหัวของเด็กสาว ตอนนี้พิมมี่ชักเริ่มคล้อยตาม เธอชักเบื่อหน่ายความรัก และอยากพักมันไว้เสียก่อน เพราะอยากทำหน้าที่ของตัวเองในฐานะลูกที่ดี เธออยากสวมชุดครุยให้พ่อแม่ภูมิใจมากกว่าสวมชุดตั้งครรภ์กลับไปให้พ่อกับแม่ต้องผิดหวังและอับอาย

ตอนที่เธอมีเซ็กส์กับไอ้บิ๊กหรือแม้กระทั่งลุงพลก็ดี เธอไม่เคยร้องขอให้ทั้งสองคนสวมถุงยางอนามัย สองหนุ่มต่างวัยต่างเคยหลั่งในถ้ำสาวของเธอมาแล้ว พิเศษหน่อยก็ลุงพล ที่เป็นผู้ชายคนแรกที่ได้เบิกถ้ำทองของเธอ มนต์รักระเบิดถังขี้ของลุงพลทำเอาสาวน้อยร้อนรักอย่างพิมพาภรณ์ต้องเดินถ่างขามาแล้ว

แต่เธอก็ติดใจมัน อาจเป็นเพราะลุงพลมีลีลาและประสบการณ์เชี่ยวชาญเซ็กส์รสพิเศษแบบนี้ หรือบางทีลุงพลอาจเป็นพวกแอบจิตชอบเพศเดียวกัน แต่ก็ไม่น่าใช่ เพราะลุงพลก็ดีกับเธอไม่น้อย จะเสียก็แค่เรื่องเจ้าชู้ ที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนรับได้

พอคิดได้แบบนี้ พิมมี่เลยตัดสินใจว่าจะพักเรื่องรัก แล้วตั้งใจเรียนให้จบก่อนดีกว่า สำหรับหนุ่มบอสแล้วโอกาสสานสัมพันธ์หลังเรียนจบคงเป็นไปได้ยาก ร่างอวบจึงตัดสินใจบางอย่าง

"พี่บอสค่ะ พิมเองก็พอรู้นะครับ ว่าพี่บอสน่ะรู้สึกยังไงกับพิม" พิมมี่เปิดประเด็น "พี่บอสเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษ ไม่เหมือนไอ้บิ๊ก แต่พิมตัดสินใจแล้วค่ะพี่ พิมยังไม่อยากมีใคร พิมอยากตั้งใจเรียนให้จบ"

"ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนิครับ" วุฒิชัยเริ่มรับรู้โดยสัญชาตญาณ "คบ ๆ คุย ๆ กันแบบเพื่อนพี่น้องไปก่อนก็ได้ เราไม่รู้หรอกว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น จริงไหมครับพิม?"

"แบบนั้นก็ได้ค่ะ แต่พี่บอสคะ"พิมพาภรณ์ปิดหนังสือเรียน "พี่เองเทอมหน้าก็ฝึกงานแล้ว พอเรียนจบพี่ก็คงต้องกลับบ้านทางใต้ พิมก็ต้องกลับบ้านที่โคราช จริงไหมคะ วิถีชีวิตและเส้นทางในอนาคตเราต่างกันเกินไป เพราะฉะนั้นเรื่องของเราสองคนคงเป็นไปไม่ได้ พิมอยากให้พี่ตัดใจจากพิมเถอะค่ะ"

"นี่พี่ไม่ดีตรงไหนเหรอครับพิม?" เจ้าบอสทำหน้าผิดหวัง "แล้วที่เราไปโรงหนังด้วยกัน แล้วสิ่งที่พิมปฏิบัติกับพี่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเนี่ย พิมกำลังจะบอกว่าพิมไม่ได้รู้สึกดี ๆ กับพี่บ้างเหรอครับ?"

"พี่บอสคะ..." พิมมี่รู้สึกผิดไม่น้อย ที่ต้องหักอกหนุ่มบอส "พิมขอโทษค่ะ...แต่เรื่องของเราเป็นไปไม่ได้จริง ๆ"

"โอเคครับ" วุฒิชัยพยักหน้า "แบบนี้ก็แฟร์ดีเหมือนกัน ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาที่ดีที่มีให้กันมาตลอดนะครับพิม ขอให้พิมโชคดีในอนาคตข้างหน้านะครับ"

เจ้าบอสลุกขึ้นแล้วเดินกลับออกไป ส่วนพิมมี่ก็รู้สึกผิดไม่น้อย แต่เธอคิดว่าแบบนี้คงดีกว่า เพราะเธอชักเบื่อหน่ายกับความรัก จากผู้ชายแย่ ๆ สองคนอย่างไอ้บิ๊กและลุงพล

พิมพาภรณ์ตัดภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่มีร่วมกับสองหนุ่มต่างวัยออกจากหัว ก่อนเริ่มต้นเปิดหนังสืออ่านเพื่อทบทวนบทเรียนต่อไป

"พ่อจ๋าแม่จ๋า พิมจะตั้งใจเรียนแล้วนะ จะใส่ชุดครุย เอาใบปริญญาไปให้พ่อแม่พี่ป้าน้าอาที่โคราชได้ภูมิใจในตัวพิมนะ" ร่างอวบคิดในใจพร้อมด้วยเส้นโค้งที่ปรากฏบนใบหน้า

...........................................................................

ตัดมาที่ฝั่งลุงพล ในช่วงเช้าของวันจันทร์ อาทิตย์สุดท้ายก่อนเกษียณ มันยังคงทำหน้าที่นักการภารโรงอย่างแข็งขัน เหล่าบรรดาเจ้าหน้าที่และคณะอาจารย์ต่างพนมมือไหว้ทักทายมันด้วยความเคารพ พร้อมกับถามถึงเรื่องร้านน้ำเต้าหู้ที่ลุงพลตั้งใจจะเปิดขายหลังเกษียณไป

ชุมพลตอบไปตามมารยาท พอถึงเวลาก็กวาดเศษใบไม้กิ่งไม้ตามท้องถนนต่อไป จนถึงช่วงเวลาสาย แกก็ทิ้งตัวนั่งลงบนม้าหินริมทางเพื่อพักผ่อนอิริยาบท

วันนี้ทั้งวันมันยังไม่เห็นหมอพลอยพรรณ รถยนต์ของหมอสาวก็จอดตรงโรงจอดรถ ไม่แน่ใจว่าด้วยเหตุผลกลใดที่ทำให้เมียสาวคนนี้ถึงหลบหน้าหลบตามัน ถึงคนอย่างชุมพลจะเจ้าชู้ แต่มันก็รักเมียของมันทุกคนไม่ได้น้อยไปกว่ากันเลย พอนั่งคิดเรื่องหมอพลอยไปได้สักพัก เสียงหวาน ๆ ที่เรียกขานชื่อของมันก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

"ลุงพล..." ไม่ใช่คนอื่นไกล เป็นนาถลดานั่นเอง "หนูซื้อกาแฟมาฝากค่ะ"

"แหม...ไม่ต้องลำบากถึงขนาดนี้ก็ได้" ลุงพลเหลือบมองนาถลดาด้วยใบหน้าที่อิ่มเอิบด้วยความสุข พลางเหลือบมองกาแฟในมือของเด็กแล้วเอื้อมไปรับ แต่ไม่วายยังแอบแต๊ะอั๋งมือของสาวน้อยจากสงขลาด้วย

นาถลดามองค้อนลุงพลใหญ่ ส่วนนักการจอมเจ้าชู้ก็ยิ้มกริ่มอารมณ์ดี ก่อนดูดกาแฟที่นาถลดาซื้อมาให้อย่างเอร็ดอร่อย

"ลุงพล เดี๋ยวนาถมีเรียน ก่อนขึ้นเรียนนาถมีอะไรจะบอก" สาวใต้เอ่ยปากถึงเรื่องสำคัญบางอย่างขึ้นมา "เมื่อไม่กี่วันก่อน หนูเห็นอีฟกับหมวยไปที่ห้องครูเบสท์ เหมือนไปคุยอะไรบางอย่าง"

"ก็แล้วไงละจ๊ะนาถ เกี่ยวกับลุงตรงไหนเหรอ?" ลุงพลฟังอย่างไม่ยีหระ

"ก็ใช่...แต่พักหลังมานี่ หนูรู้สึกว่ายัยหมวยอ่ะ จะเข้าไปตีสนิทกับพี่อุ๊มากเกินไป ไหนจะยัยอีฟที่ทำตัวเหินห่างกับยัยหมวย มาติดแจกับพวกกลุ่มพี่เฟิร์นกับโดนัทอีก" นาถอธิบาย "หนูว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับลุงแน่ ๆ ลุงก็ระมัดระวังตัวหน่อยก็ดีนะคะ"

"งั้นเหรอ?" พอได้ยินสิ่งที่นาถลดาบอก ลุงพลก็รับรู้ถึงกลิ่นลางร้ายบางอย่างที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้มันทุกที "ขอบใจนะจ๊ะนาถ ที่มาช่วยเตือนลุง ถ้าไม่ได้นาถลุงคงแย่"

นาถลดายิ้มรับ เด็กสาวไม่ได้ตอบอะไรลุงพลเหลือบมองนาถลดาด้วยนัยน์ตาเอ็นดู ไป ๆ มา ๆ นาถลดานี่ก็น่ารักเหมือนกันนะ อุตส่าห์เอาเรื่องสำคัญแบบนี้มาบอก

"ไว้ว่าง ๆ ไปหาลุงที่ห้องนะ หาอะไรทำสนุก ๆ แบบที่เราทำในห้องน้ำไง" ลุงพลหยอดหวานแต่แอบหื่น จนนาถหน้าแดงก่ำด้วยความอาย "ลุงรักนาถนะ"

"ลุง!!นี่เรื่องคอขาดบาดตายนะ" นาถลดาประท้วงทั้งที่หน้ายังแดงก่ำ "ลุงน่ะทำแต่เรื่องงามหน้าไว้ทั้งนั้นยังมีหน้ามาทำปากหวานใส่หนูอีก นี่ถ้าหนูไม่มาบอกมาเตือนลุง ลุงอ่ะซวยแน่"



"ก็นั่นแหละ" ลุงพลตอบ "ลุงถึงอยากตอบแทนนาถไง"

"งดเรื่องหื่นบ้างเถอะค่ะลุง" นาถลดาตอกกลับ "หนูเห็นแก่พวกหมาแมวจรจัดหรอกค่ะ ทำอะไรก็ระวังตัวด้วยนะ ลุงอ่ะสร้างศัตรูไว้เยอะเกินไปแล้วนะ บายล่ะ"

แล้วนาถลดาก็รีบเดินจากไป ส่วนลุงพลก็ดื่มกาแฟที่สาวน้อยซื้อมา โดยที่ไม่มีวันรู้เลยว่า ยัยหมวย เดือนดารา หนึ่งในแก๊งนักสืบสังกัดยัยอุ๊กำลังแอบซุ่มบันทึกภาพเอาไว้ทุกช็อตทุกมุม

"ยัยนาถ...อะไรดลใจให้แกเป็นคนแบบนี้นะ?" เดือนดาราขมวดคิ้ว ขณะกำลังเช็ดดูภาพถ่ายในสมาร์ทโฟน ก่อนโทรหาพี่อุ๊เพื่อรายงานสถานการณ์ "พี่อุ๊คะ เรื่องที่พวกเราสงสัย เกี่ยวกับนาถน่ะ สงสัยจะเป็นเรื่องจริงแล้วล่ะ"

"จริงเหรอ?" ยัยอุ๊ที่กำลังเตรียมตัวขึ้นเรียนในคาบวิชาต่อไปทำหน้าตื่นเต้นด้วยความดีใจ "แล้วได้ถ่ายรูปด้วยไหม?"

"ถ่ายค่ะ เดี๋ยวหมวยส่งรูปไปให้ทางไลน์นะ คราวนี้ลุงพลไม่รอดแน่ ๆ เลยค่ะพี่อุ๊" หมวยตอบ

"ดี!!ยัยพวกนั้นจะได้รู้สึกตัวสักที ไอ้ลุงบ้าคนนี้มันมีดีอะไรนะ ถึงมีแต่คนหลงเสน่ห์ เห๊อะ!!" ยัยอุ๊บ่นไปตามเรื่อง "โอเค แล้วเดี๋ยวเราค่อยว่ากัน พี่มีเรียน อย่าลืมส่งรูปมานะ ตอนเที่ยงพี่จะได้เอาไปให้ครูเบสท์ดู"

เพราะความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว คราวนี้ไม่รอดแน่นอนลุงพลเอ๋ย หทัยรัตน์ สาวน้อยยอดนักสืบคิด

...............................................................................

ตัดมาช่วงเที่ยงวันใบเฟิร์นและโดนัทจับกลุ่มกันมาหาข้าวเที่ยงทานที่โรงอาหาร โดยมีน้องอีฟขอติดตามมาด้วย

"อีฟมาอยู่กับพวกพี่แบบนี้ แล้วหมวยไม่ว่าเหรอ?" ใบเฟิร์นเอ่ยปากถามน้องรหัสคนสวย ที่พักหลังเริ่มทำตัวสนิทสนมกับแก๊งเลสเบี้ยนมากขึ้นจนผิดสังเกต

"อีฟไม่ชอบนิสัยบางอย่างของหมวยนะคะพี่เฟิร์น" อรัญญาตอบ ขณะกำลังวางจานอาหารบนโต๊ะทานข้าว "พักหลังหมวยเค้าเหมือนทำตัวใกล้ชิดกับพี่อุ๊มากเกินไป"

"ยังไงอ่ะ?" โดนัทเหลือบมองอีฟด้วยสีหน้าแปลกใจ

"คืออย่างที่รู้นั่นแหละค่ะพี่เฟิร์น พี่โดนัท" อีฟอธิบาย "พี่อุ๊น่ะชอบวุ่นวายเรื่องส่วนตัวคนอื่นมากเกินไป แล้วหมวยก็เห็นดีเห็นงามด้วย พักหลังก็ทำตัวสนิทสนมกัน หนูก็เลยปลีกตัวมาอยู่กับพวกพี่ดีกว่า สบายใจดี"

อรัญญาตอบด้วยรอยยิ้ม แต่ในหัวกำลังนึกถึงสิ่งที่รุ่นพี่อย่างหทัยรัตน์และเพื่อนสนิทอย่างเดือนดารากำชับแผนการเมื่อไม่กี่วันก่อน



"จำไว้นะแก ชั้นหวังพึ่งแกแล้วนะเว้ยยัยอีฟ!" หมวยกำชับเพื่อนรักหนักแน่น

"สู้ ๆ นะอีฟ พี่หวังพึ่งอีฟแล้ว เราจะต้องเปิดโปงความจริงให้ได้" ยัยอุ๊ให้กำลังใจรุ่นน้อง

"ทำไมต้องเป็นชั้นด้วยเนี่ย? เห้อ!!!" สาวอีฟได้แต่ถอนหายใจ แต่ก็ไม่สามาถคัดค้านคำขอร้องอะไรจากพี่อุ๊และหมวยได้ เลยต้องสวมบทเป็นสายลับมาสืบเรื่องราวภายในแก๊งของใบเฟิร์นและโดนัท รวมถึงนาถลดาที่พักหลังเริ่มทำตัวเหินห่างกับพี่อุ๊มากขึ้น

"จับตาดูนาถด้วยนะ" ยัยอุ๊สั่งกำชับอีฟ "พี่ว่านาถพักหลังมานี่ทำตัวแปลก ๆ ไม่ค่อยไว้ใจเลย สงสัยว่าต้องมีอะไรบางอย่างแน่ ๆ"

"นาถเนี่ยนะคะ?" อีฟทำหน้าตกใจ "หนูว่านาถก็ปกตินะ"

"อีฟยังไม่รู้อะไร วันก่อนพี่เห็นนาถไปเดินป้วนเปี้ยนแถว ๆ ห้องพักภารโรง" สาวอุ๊ตอบ "วันก่อนอีฟก็เห็นไม่ใช่เหรอ ว่าโดนัทกับนาถอ่ะไปป้วนเปี้ยนแถวนั้นด้วย"

"ก็จริงค่ะ..." สาวน้อยเริ่มคล้อยตาม "จริง ๆ อีฟก็สงสัยเหมือนกันนะคะ แต่ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเลยเถิดแบบนี้"

"เพราะฉะนั้น เราต้องเปิดโปงความจริงไง" สาวอุ๊ยืนยันหนักแน่น "พี่หวังพึ่งอีฟแล้วนะ"

หลังจากนั้นมา อีฟก็แกล้งทำตัวใกล้ชิดกับกลุ่มใบเฟิร์นและโดนัท โดยออกอุบายว่าผิดใจกับอุ๊และหมวย เพื่อมาสืบข่าวความเป็นไปของอีกฝั่งและรายงานกลับไปยังศูนย์บัญชาการของพี่อุ๊จอมจุ้น

ตัดมาที่ปัจจุบัน สาวอีฟนั่งทานข้าวกับใบเฟิร์นและโดนัทและพูดคุยกันเรื่อยเปื่อยตามภาษา สักพักหมวยและสาวอุ๊สองคู่หูที่บังเอิญนัดพบกันที่โรงอาหารก็มาพบกับกลุ่มของใบเฟิร์นและโดนัทพอดี

ใบเฟิร์นเลี่ยงไม่สบสายตาเพราะไม่อยากมีปัญหา ส่วนโดนัทนั้นเป็นพวกห้าว มองหน้ายัยอุ๊และหมวยเอาเรื่อง ทางฝั่งสองสาวคู่ปรับก็ไม่น้อยหน้า อุ๊เชิดหน้าใส่โดนัทโดยมียัยหมวยเป็นลูกหาบคอยติดตาม

ส่วนน้องอีฟก็มองดูสถานการณ์ความตึงเครียดระหว่างแก๊งเลสเบี้ยนกะแก๊งนักสืบ บรรยากาศช่างมาคุเหลือเกิน สักพักยัยอุ๊ก็พาหมวยไปซื้อข้าวทานตอนกลางวันแทน ประจวบเหมาะกับนาถลดา ที่พึ่งเลิกเรียนเสร็จมาได้พอดี

"มาช้าจังวะแก?" อีฟทักเพื่อนสาว "เร็ว ๆ เลย คนเริ่มเยอะแล้ว เดี๋ยวอดกินข้าวเที่ยงนะ"

"อือ ๆ" นาถพยักหน้า ก่อนรีบเดินไปต่อคิวซื้อข้าวเที่ยงร้านข้าวแกงเจ้าประจำ

..............................................................

หลังจากที่นาถลดาซื้อข้าวเสร็จ ก็รีบเดินกลับมานั่งทานร่วมกับใบเฟิร์น โดนัทและอีฟ ตามปกติ ทั้งสี่สาวพูดคุยกันด้วยเรื่องทั่วไป แต่โดนัทมีท่าทีไม่ปกติ เพราะชำเลืองไปเห็นสายตาของยัยอุ๊ที่นั่งอยู่โต๊ะตรงริมทางเข้ากำลังชำเลืองมองพวกเธออยู่

"ยัยอุ๊มันเป็นอะไรของมันวะ ชำเลืองมองพวกเราอยู่ได้" โดนัทเอ่ยปากขึ้นมากลางวง

"สงสัยอยากรู้เรื่องที่พวกเราคุยกันมั้ง?" ใบเฟิร์นเอ่ยปาก "นิสัยยัยนี่ก็รู้ ๆ กันอยู่ ชอบยุ่งกับเรื่องส่วนตัวคนอื่น วันก่อนได้ข่าวว่าจะตบกับอุ๊ด้วยไม่ใช่เหรอนาถ?"

"ใช่ค่ะ" นาถลดาตอบ "ถ้าไม่ได้อีฟกับหมวยมาช่วยคงแย่" สาวน้อยจากปักษ์ใต้หันไปยิ้มให้อรัญญาเพื่อนรัก "ว่าแต่อีฟ เกิดอะไรขึ้นเหรอ ทำไมอยู่ดี ๆ แยกกลุ่มมาอยู่กับพวกเราล่ะ ทะเลาะกับหมวยมาเหรอ?"

"อือ..." อีฟตอบ "มีปัญหากันน่ะ ชั้นเลยแยกกลุ่มออกมา เบื่อนิสัยบางอย่างของหมวยที่พูดไม่รู้จักฟังด้วย พี่อุ๊ก็ด้วย ก็วันนั้นแหละ ที่ชั้นช่วยแกอ่ะ พี่อุ๊มาต่อว่าชั้นใหญ่เลย"

"นิสัยเสียตลอด" โดนัทตอบ "ชั้นไม่ถูกโฉลกกับยัยนี่มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เอาจริง ๆ ที่บ้านไม่ได้สอนมาหรือไงวะ หรือว่าเป็นแบบนี้มาโดยสันดาน"

"เจ๊ก็พูดแรงไปน่า!!!" ใบเฟิร์นพยายามห้ามปราบ "งั้นเอางี้อีฟ ถ้าอีฟอยู่กับพวกพี่แล้วสบายใจก็อยู่ไปเถอะ พวกพี่ไม่มีอะไรอยู่แล้ว"

"ขอบคุณค่ะพี่เฟิร์น" อรัญญายิ้ม ในใจก็คิดว่าโล่งอกแล้ว ที่พี่รหัสอย่างใบเฟิร์นไม่สงสัยพฤติกรรมของตัวเอง ต่างจากโดนัท ที่ยังมองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ

พอทานข้าวเสร็จ กลุ่มสาว ๆ ก็แยกย้ายตัวออกไป ใบเฟิร์นและโดนัทก็ขึ้นวอร์ดคนไข้ ส่วนนาถก็ไปเรียนต่อ เว้นเสียแต่อีฟ ที่ปลีกตัวเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว หลังจากได้รับไลน์จากยัยหมวย

"ชั้นมีทีเด็ดเอาผิดลุงพลแล้วแก!!" ยัยบอกพิมพ์ไลน์มาบอก "ชั้นถ่ายภาพนาถกับลุงพลได้ด้วยเว้ย"

"จริงเหรอ?" อีฟตอบกลับ "ยัยนาถไปทำอะไรกับลุงพลล่ะ?"

"ยัยนาถซื้อน้ำไปให้ลุงพล แล้วก็เหมือนคุยอะไรบางอย่าง" ยัยหมวยพิมกลับมา "ชั้นกับพี่อุ๊จะเอาเรื่องนี้ไปบอกครูเบสท์อยู่ว่าพอมีทางเอาผิดได้ไหม หลักฐานเราเยอะพอแล้ว"

"จริงดิ นาถนะนาถ ไม่น่าเป็นคนแบบนี้เลย" อีฟตอบกลับ "ว่าแต่จะให้ชั้นไปหาครูเบสท์ด้วยไหม?"

"อย่า ชั้นไม่อยากให้ใครจับพิรุธได้" หมวยปฏิเสธ "คือแกก็ทำตัวเหมือนกับว่ากำลังโกรธชั้นโกรธพี่อุ๊ไปตามเรื่องแบบนี้แหละดี ถ้ามีอะไรดี ๆ ก็อย่าลืมรายงานมาทางฝั่งนี้บ้างล่ะ"

"ได้ ไม่มีปัญหา" อรัญญาตอบ "เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ ชั้นต้องไปขึ้นเรียนแล้ว"

หลังจากรายงานสถานการณ์เสร็จ สาวอีฟก็รีบเดินจากห้องน้ำ มุ่งตรงไปยังห้องเรียนที่ตึกฝั่งโน้นทันที

................................................................................

ตัดมาที่ห้องครูเบสท์ ที่เปรียบเสมือนศูนย์บัญชาการใหญ่ ภัคจิรากำลังเลื่อนภาพถ่ายของนาถลดากับลุงพลที่เดือนดาราถ่ายมาได้ด้วยความสนใจ

"เป็นยังไงบ้างคะครู?" สาวอุ๊เอ่ยปากถาม "เรามีทั้งคลิปและภาพ มากพอที่จะเอาผิดลุงพลหรือยัง?"



"มันก็ยังก้ำกึ่งนะอุ๊" ครูเบสท์ตอบ "ถ้าเป็นไปได้ เราต้องมีคลิปเสียงหรือพยานบุคคลที่ได้รับความเสียหาย เพื่อนำเรื่องไปร้องเรียนและนำไปสู่กระบวนการทางกฎหมายต่อไป"

"เรามีหลักฐานขนาดนี้แล้วยังทำอะไรลุงพลไม่ได้เลยเหรอคะครู?" ยัยหมวยขมวดคิ้ว

"หมวย...เราต้องใจเย็นไว้ก่อน" นางฟ้าย้ำอีกครั้ง "ถ้าเกิดมีผู้เสียหายจริง ๆ ถึงตอนนั้นเราถึงจะดำเนินเรื่องไปต่อได้ แต่ตอนนี้ ด้วยหลักฐานที่เรามีเนี่ย ขืนเราทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าไป แล้วถ้ามันไม่ใช่อย่างที่เราคิดจะว่ายังไง มีแต่เสียกับเสียนะ"

ยัยอุ๊และสาวหมวยหันมามองหน้ากันราวกับต้องการความเห็นของอีกฝ่าย ซึ่งต่างสงวนท่าทีเช่นเดียวกัน

"เอาจริง ๆ ครูมาคิดดูอีกทีแล้ว" หญิงสาวเสยปอยผมเข้าซอกหู "บางทีมันอาจไม่มีอะไรก็ได้ เราอาจคิดไปเอง ครูว่ามันเสียเวลาโดยใช่เหตุนะ ที่จะมาสืบเรื่องราวที่เราไม่รู้ว่ามันจะจริงแค่ไหน ไว้ถ้ามีใครเดือดร้อนหรือเสียหายจริง ๆ เดี๋ยวก็คงมีคนมาร้องเรียนเองแหละ"

"แล้วเราจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้เหรอคะครู?" ยัยอุ๊ยังไม่ยอมจบ

"ครูคะ หนูถูกลุงพลแต๊ะอั๋งจับมือจริง ๆ นะ!!" สาวหมวยยืนยันหนักแน่น "นี่ครูกำลังจะบอกพวกเราว่าไม่เชื่อสิ่งที่เราพูดมาใช่ไหม?"

"โอเค ๆ ใจเย็น ๆ ทั้งคู่ก่อน" ครูเบสท์ยกแขนห้ามปรามสองสาว "เอางี้ ในกรณีของอุ๊เนี่ย ครูว่าเราคงต้องเอาไว้ก่อน คือถ้ามีอะไรคืบหน้าค่อยมาว่ากันอีกที ส่วนของหมวยเนี่ย หมวยยืนยันแน่นะว่าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง"



"จริงซิคะครู!!" ยัยหมวยยืนยันหนักแน่น "ลุงพลลวนลามหนูจริง ๆ แอบจับมือหนูตอนหนูล้ม"

"หืม......" หญิงสาวส่ายหน้า เพราะชักรู้สึกปวดหัวกับเรื่องที่เกิด วุ่นวายกับเรื่องการเรียนการสอนไม่พอ ยังต้องมาวุ่นวายกับเรื่องของนักการภารโรงขี้หลีอีก "เอางี้ ครูจะไปคุยกับลุงพลด้วยตัวเอง ไปเตือนแกก่อน"

"ครูไปคนเดียวไม่ได้หรอกค่ะ" ยัยอุ๊เสริม "หนูไปด้วย ถ้ามีอะไรจะได้ช่วยกันได้"

"ใช่ค่ะครู" สาวหมวยยืนยัน "ในฐานะผู้เสียหาย หนูต้องไปด้วย"

"โอเค ๆ" ภัคจิราพยักหน้า "เดี๋ยว ว่าง ๆ สักช่วงเย็น ๆ เราไปกัน ตกลงนะ แล้วอีฟล่ะ?"

"อีฟหนูให้แทรกตัวสืบข่าวกลุ่มพี่เฟิร์นกับโดนัทอยู่ค่ะ" เดือนดาราตอบ "ถ้ามีอะไรดี ๆ อีฟจะรีบเอามารายงานทันที"



"เห้อ..บางทีครูก็ว่าทำกันเกินไปนะ ก็ได้แต่ภาวนาว่ามันคงไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นในสถาบันของเรา นี่ถ้ารู้ไปถึงข้างนอกจะทำยังไง?" ภัคจิราถอนหายใจยาว "เอาล่ะ...มาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ตามนั้นแล้วกัน"

สองสาวนักศึกษาพยาบาลพยักหน้า คราวนี้แหละลุงพลจะได้รู้สำนึกสักทีว่าการมาทำตัวก้อร่อก้อติกกับเด็กสาวมันมันต้องถูกประณามเสียบ้าง

..✿...❤....💙 ..... 💗 ...💝... 💛... 💛 ....💚 .....💛 ... ✿...❤.... 💝....💙 .....💜 .... 💗 ... 💚 ...✿...

ใครจะอ่านผลงานทุกโพสต์ในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,
ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,
thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก
ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา
เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..
ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1 ปี. .

กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉัน
แบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง
ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ
แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .

................................................*.:｡*ﾟ'ﾟ･.｡.:*ﾟ'ﾟ･.｡.:* *.:｡*ﾟ 'ﾟ･.｡. :* (◠‿◠: ✿)*..............................................

แบ่งทีมกันเลยเหรอเนี่ย ลุงพลจะรอดหรือป่าว

ทีมภาค1 คนรู้จักคุ้นเคยกันดีกว่าเสมอ ถ้าทีมภาค2ชนะก็ไม่มีอะไรอ่านดิครับ

ทีมหมอพลอยแน่นอน ขอให้ได้ให้โดนอิอิ

แม้ว่าท่านผู้แต่งจะ อัพ Level ขึ้นอีกระดับ แต่เชื่อว่า สกิลของลุงพลก็คงมากโขอยู่ บวกกับพลังพิเศษอีก ด่านต่อๆไป ก็น่าจะผ่านได้ครับ

กลายเป็นว่าผมชอบคู่ไบเฟิร์นฟาดกับโดนัดนะครับ ชอบมากด้วย อ่านแล้วรู้สึกเข้าถึงอารมณ์ได้มากที่สุด น่าจะจัดยาวๆ บ้างก็ไม่เลวนะครับนานๆ ที ยังมีโอกาศมั้ยครับ ได้โปรดๆๆ มีท้าทายกันแทนนุ่มนวนก็น่าสนใจดี

ขอบคุณครับ ขอทีมหมอพลอยครับ สวย สวย ทั้งนั้นเลย

หมอพลอยจะออกมาช่วยปกป้องลุงป่าวเนี่ย

จัดทีมแบบนี้  ต้องเรียกมาสอยทีละคน  อย่าให้สงสัย

เรื่องราวเริ่มสับสนวุ่นวายนะครับ ไม่รู้ว่าลุงจะรับมืออย่างไรนะครับ

ใครน๊าา จะเป็นเมียลุงพลคนต่อไป ขอติดตามตอนต่อไปอย่างเงียบๆด้วยคนนะครับ

ขอบคุณครับ

เหตุของสงครามคราวนี้เกิดจาก พณ.ชุมพล คนอึด แม่ทัพแต่ละฝ่ายทราบทางฝ่ายหมอพลอยแล้วว่าแต่ละนางล้วนลีลาสุดยอด เหลือแต่ทางฟากครูเบสท์ว่าจะเก่งกาจขนาดไหน

ยังไงก็ยังรักทีมหมอพลอย
หมอพลอยสู้ๆ หมอพลอยสู้ตาย หมอพลอยไว้ลาย สู้ตาย สู้ สู้

ต้องทีมหมออยู่แล้ว แต่ลุงแกจะจัดการพวกยัยอุ๊ยังไงให้ราบจำ