ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆครับกับความล่าช้าของตอนนี้ เป็นความเกียจคร้านแล้วพานให้ตีบตันเขียนต่อไม่ได้
ตามนิสัยของผมเอง ตอนนี้ไล่เขียนวันละบรรทัด สองบรรทัดแล้วก็หยุด มาร่ายยาวทีเดียวก็วันอาทิตย์นี้เอง
ก็ขออภัยต่อผู้ที่ติดตามเรื่องนี้ไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ
---------
วิไลหลับตาพริ้มหายใจถี่จนหน้าอกอันอวบอิ่มของเธอสะท้อนขึ้นลงอย่างเห็นได้ชัด เธอรู้สึกอิ่มเอมและสมหวัง
กับรสรักที่เด็กหนุ่มผู้นี้ปรนเปรอให้ จนเธอทั้งรักและหลงใหลเขาอย่างที่สุด ถึงแม้จะรู้ดีว่าสักวันเด็กหนุ่มผู้นี้
ก็จะต้องห่างเหินจากเธอไปมีคู่ของเขาเอง
วิไลหันไปมองป๊อดที่นอนแผ่หราอยู่ข้างๆร่างของเธอ แล้วยิ้มพร้อมกับเอ่ยขึ้น
"ป๊อด....นี่เธอหายดีแล้วใช่ไหม"
"ครับ...ผมหายดีแล้ว"
"แล้วมาทำแกล้งเป็นนอนเจ็บอยู่ที่นี่ทำไม"
"ก็ผมอยากจะรู้ว่าคุณวิไลเป็นห่วงผมบ้างหรือป่าวนี่ครับ"
วิไลยิ้มกว้างอย่างพอใจ แม้จะรู้ว่าป๊อดพูดไปตามภาษาผู้ชายเจ้าชู้
"เธอเนี่ยเจ้าชู้ไม่เบาเลยนะ แต่ฉันรู้นะว่าคนที่เธอรอน่ะ ไม่ใช่ฉันหรอก"
ป๊อดได้ยินอย่างนั้น ก็รู้สึกตกใจเขาหวาดระแวงอยู่เสมอว่าวิไลจะรู้ความลับระหว่างเขากับลูกสาวของเธอ
"ฉันรู้นะ......ว่าหนิงน่ะชอบเธอ.......เธอห้ามทำให้ลูกสาวฉันเสียใจเป็นอันขาดนะป๊อด"
เสียงของวิไลเข้มขรึมขึ้นอย่างชัดเจน จนป๊อดต้องหันมาสบตากับเธอและรับคำ
"ครับ"
"และเธอก็ห้ามแพร่งพรายเรื่องของเราให้หนิงรู้เป็นอันขาด ในวันข้างหน้าหากพวกเธอทั้งสองคนยังรักกันอยู่
และคิดจะแต่งงานกัน ทั้งฉันและเธอก็จะต้องหยุดพฤติกรรมแบบนี้อย่างสิ้นเชิงและต้องทำเหมือนกับว่าเราไม่เคย
มีความสัมพันธ์ใดๆต่อกันเลยนะป๊อด"
ป๊อดสบตามองวิไลนิ่งอย่างเข้าใจความรู้สึกของเธอ เธอผู้นี้ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เขาได้ก่อความสัมพันธ์ขึ้นและเป็นต้นเหตุ
ที่ทำให้เธอรู้สึกยุ่งยากใจ เธอเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจเข้มแข็ง มีความรักและหวังดีต่อลูกของเธอจนยอมทำทุกๆอย่าง
เพื่อไม่ให้ลูกของเธอเสียใจ
ป๊อดขยับร่างเข้าไปใกล้แล้วโอบกอดเธอไว้ด้วยความรักที่มีให้เธออย่างจริงใจ
"ครับ...ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณวิไลดีครับ"
------
ช่วงเย็นของวันนั้น ในขณะที่ป๊อดออกมานั่งเล่นที่ม้านั่งหน้าห้องของตัวเองคนเดียว เขาก็เหลือบไปเห็นเถ้าแก่เจียง
กำลังเดินยิ้มตรงเข้ามาหาเขา ในมือของเถ้าแก่ถือของถุงกระดาษใบหนึ่งแล้วทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆกันกับป๊อด
ป๊อดจึงรีบยกมือไหว้แล้วเอ่ยคำสวัสดี
"สวัสดีครับ...เถ้าแก่"
"เป็นไงบ้างอาป๊อด....ลิ้อหายดีหรือยัง"
"หายดีเป็นปกติแล้วครับ"
"ดี.........อั๊วมีเรื่องจะคุยกับลื้อหน่อย ก่อนอื่นลื้อเอานี่ไปเก็บไว้................เอ้า...."
แล้วเถ้าแก่เจียงก็ยื่นถุงกระดาษที่ถือมาด้วยส่งให้กับป๊อด เขายื่นมือออกไปรับแล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"มันคืออะไรเหรอครับ....เถ้าแก่"
"ลื้อก็เปิดดูสิ"
ป๊อดแหวกปากถุงกระดาษ หยิบสิ่งที่ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าขาวอย่างมิดชิดในถุงกระดาษออกมา แต่ทันทีที่มือของเขาสัมผัสกับห่อผ้า
เส้นขนภายในร่างของป๊อดก็ลุกตั้งชันขึ้นพร้อมกันทั้งร่าง พร้อมกับมีของสิ่งหนึ่งตกลงมาอยู่ต่อหน้าเขา ของสิ่งนั้นก็คือ
ปลัดขิกพญางิ้วดำนั่นเอง เขารีบหยิบปลัดขิกขึ้นมาใส่ลงในกระเป๋าอย่างรวดเร็ว โดยเถ้าแก่เจียงไม่ทันสังเกตเห็น แล้วครุ่นคิด
อย่างสงสัยว่าเหตุใด จู่ๆ น้าขิกจึงต้องออกจากร่างของเขา หรือว่าเป็นเพราะสิ่งของที่อยู่ในห่อผ้าที่เขาถืออยู่นี้
ป๊อดรีบวางมันลงข้างๆตัวแล้วคลี่ผ้าที่ห่อหุ้มนั้นออกดูโดยทันที แล้วเขาก็ถึงกับอุทานออกมาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองเถ้าแก่เจียง
"มีดหมอหลวงพ่อเดิม"
ในตอนนี้ป๊อดได้คลายความสงสัยลงแล้วว่าทำไมน้าขิกจึงไม่สามารถสถิตย์อยู่ในร่างของเขาได้ เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
มีดหมอหลวงพ่อเดิมเล่มนี้มีอานุภาพทำลายล้างอาถรรพ์และอาคมได้ทุกชนิด แม้กระทั้งอักขระคงกระพันบังตาที่จารลงบนปลัดขิก
ก็สิ้นอานุภาพลง เมื่อชิตนำมันมาแทงเขา ป๊อดหยิบมีดหมอขึ้นมาพิจารณาอย่างรู้สึกสงสัยว่าเถ้าแก่เจียงได้มันมาได้อย่างไร
"เถ้าแก่ได้มาได้อย่างไรครับ ตอนนั้นมันชุลมุนกันเหลือเกิน และผมก็เจ็บมากจนจำไม่ได้แล้วว่าสุดท้ายแล้ว
มีดหมอเล่มนี้ได้ไปตกอยู่กับใคร"
"อั๊วเป็นคนรับจากมือของอาหลิวมาเก็บไว้เอง แล้วก็ไม่ได้บอกตำรวจ หลังจากที่เห็นมีดหมอเล่มนี้สามารถทะลุเข้าไป
ในท้องของลื้อได้ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ลูกปืนยังทำอะไรลื้อไม่ได้เลย ซ้ำยังเห็นอาหลิวนำมาตัดสายสิญจน์ทำลายอาคม
ของไอ้ชิตได้สำเร็จ อั๊วก็รู้ได้ทันทีว่ามีดเล่มนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ หากตกไปเป็นของคนที่ไม่หวังดีต่อลื้ออีก
ลื้อก็จะเป็นอันตราย"
ป๊อดได้ยินที่เถ้าแก่เจียงพูดก็รู้สึกซาบซึ้งในความกรุณาจนน้ำตาซึมออกมา พร้อมกับยกมือไหว้กล่าวขอบคุณในความเมตตา
ของเถ้าแก่เจียงทันที
"ผมไม่รู้จะพูด หรือขอบคุณความกรุณาของเถ้าแก่อย่างไรดีแล้วครับ"
เถ้าแก่เจียงยกมือมาตบที่ไหล่ของป๊อดเบาๆอย่างกรุณา
"ลื้อก็เป็นเหมือนลูกเหมือนหลานของอั๊ว อะไรก็ตามที่จะทำให้ลื้อเป็นอันตราย อั๊วจะยอมได้รึ"
แล้วเถ้าแก่เจียงก็นึกถึงเรื่องที่ได้ไปฝากฝังป๊อดไว้กับท่านรองฯ เดชาขึ้นมาได้ จึงรีบเอ่ยขึ้นทันที
"เออ....อาป๊อด...อั๊วเกือบลืมบอกลื้อไปเรื่องหนึ่ง วันที่ลื้อถูกเอาตัวไปนอนที่โรงพยาบาล เพื่อนของอั๊วที่เป็นนายพล
ตำรวจใหญ่ ชื่อท่านเดชา ได้เข้ามาดูแลและสั่งงานเกี่ยวกับคดีนี้ อั๊วเลยได้โอกาสฝากฝังลื้อไว้กับท่านและท่านก็ตอบตกลงแล้ว
เหลือเพียงแค่ลื้อเอาวุฒิการศึกษาไปสมัครและสอบนักเรียนนายสิบตามขั้นตอนเท่านั้น ตอนนี้ลื้อพร้อมหรือยังล่ะ"
"ตอนนี้เหลือแต่รอรับวุฒิการศึกษาแล้วครับเถ้าแก่"
ป๊อดตอบออกไปด้วยความรู้สึกหวิวๆ เพราะเขารู้ดีว่า หากเขาได้เป็นนักเรียนนายสิบแล้ว ก็คงต้องจากและห่างจากบ้านหลังนี้
ไปเป็นเวลาหลายปี
"ถ้าอย่างนั้นลื้อก็เหลือเวลาว่างๆอีกหลายเดือนเลย อั๊วว่าลื้อน่าจะไปหาที่เรียนที่เขารับติวเข้านายสิบเตรียมไว้ได้แล้วนะ
จะได้ภูมิใจที่สามารถสอบเข้าได้ด้วยตัวเอง"
"ครับ"
ป๊อดมองหน้าเถ้าแก่นิ่งอยู่ แล้วรับคำทั้งๆที่ยังรู้สึกใจหายแม้ว่าจะยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะสอบติดหรือไม่
"เออ...อั๊วมีเรื่องจะบอกลื้ออีกเรื่องหนึ่ง อั๊วคิดว่าบ้านเราสมควรที่จะรวมตัวกันไปพักผ่อนแบบพร้อมหน้าพร้อมตากันสักครั้ง
หลังจากที่เจอเรื่องร้ายๆกันมา อั๊วหมายถึงรวมทั้งลื้อด้วยนะ"
ป๊อดยิ้มออกมาอย่างดีใจ เขาเองก็ต้องการเห็นสมาชิกในบ้านหลังนี้ ไปเที่ยวด้วยกันและมีความสุขแบบพร้อมหน้าพร้อมตากัน
ซักครั้งเช่นเดียวกัน
"เมื่อไหร่หรือครับ....เถ้าแก่"
"สิ้นเดือนนี้......ลื้อเตรียมตัวไว้แล้วกัน........เอาล่ะ....อั๊วมีเรื่องมาบอกลื้อเท่านี้แหละ พักผ่อนซะเถอะ....อาป๊อด...อั๊วไปล่ะ"
แล้วเถ้าแก่เจียงก็วางฝ่ามือบนไหล่ของป๊อดเบาๆ ก่อนที่จะเดินจากไป ตรงไปยังตึกใหญ่
--------
เป็นเวลา 1 สัปดาห์แล้ว ที่ป๊อดกลับจากโรงพยาบาลมาอยู่ที่บ้าน ตลอดเวลาเขารู้สึกกังวลใจต่อเรื่องของนิสาที่ยังค้างคาอยู่
เขาเคยคิดที่จะปรึกษาน้าขิกอยู่เหมือนกันแต่ก็ยับยั้งใจเอาไว้ไม่ปลุกน้าขิกขึ้นมาอีก หลังจากที่คืนเข้าสู่ปลัดขิกในครั้งที่เขาสัมผัสกับ
มีดหมอหลวงพ่อเดิม เพราะเขาเคยสงสัยตัวเองอยู่เหมือนกันว่า สิ่งที่เขาทำลงไปกับนิสาก็อาจจะเป็นเพราะน้าขิกคอยตามใจเขา
ไม่ว่าเขาจะขอให้ช่วยเหลือสิ่งใดน้าขิกก็ไม่เคยขัด เขาจึงขอทดลองอยู่่โดยไม่มีน้าขิกดูบ้าง มันอาจทำให้เขาตามใจตัวเองได้ยากขึ้น
และด้วยความเป็นห่วงนิสา ต้องการรู้ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง ป๊อดก็ใช้ให้โหงพรายไปเฝ้าดูอาการและการใช้ชิวิตประจำวัน
ของเธอมาบอกต่อเขา ซึ่งก็ได้ความว่า เธอมักจะปลีกตัวอยู่เงียบๆคนเดียวและไม่ค่อยพูดคุยกับใครอยู่เช่นเดิม พอป๊อดรู้อย่างนั้น
เขาก็ยิ่งเกิดความกังวลใจมากยิ่งขึ้นไปอีก เขาจึงตั้งใจเอาไว้ว่าเมื่อกลับจากไปพักผ่อนกับครอบครัวของเถ้าแก่เจียงแล้ว
เขาจะหาทางทำทุกวิธีเพื่อช่วยเหลือเธอให้พ้นจากความเศร้าซึมนี้ให้ได้
พอพ้นจากเรื่องของนิสา เขาก็คิดเลยเถิดไปถึงแจงซึ่งเขารับปากเธอเอาไว้ว่า จะไปหาเธอหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล
ซึ่งก็ผ่านมา 1 สัปดาห์แล้ว เขาจึงคิดที่จะโทรศัพท์ไปพูดคุยกับเธอ แต่พอล้วงมือลงไปในกระเป๋าเพื่อหาโทรศัพท์ มือของเขาก็สัมผัส
กับกุญแจงพวงหนึ่ง และเมื่อดึงขึ้นมาดูก็จำได้ว่าเป็นกุญแจงห้องที่คอนโดของแจง เขาจึงเปลี่ยนความตั้งใจที่จะโทรไปหาเธอ
แต่คิดจะทำเซอร์ไพร์สด้วยการแอบเข้าไปในห้องของแจงโดยไม่บอกล่วงหน้า
ป๊อดหันไปมองดูนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่ผนังห้อง ก็เห็นว่ามันเป็นเวลาที่แจงใกล้จะกลับแล้ว เขาจึงเขียนข้อความลงในกระดาษเล็กๆ
แผ่นหนึ่งติดไว้ที่หน้าห้อง มีข้อความว่า
"ออกไปหาซื้อของใช้ข้างนอก"
เพื่อที่หลิว และหนิง อาจจะเข้ามาหาเขาหลังจากกลับมาถึงบ้านแล้วจะได้ไม่สงสัยว่าเขาหายไปไหน แล้วรีบออกจากบ้านไปในทันที
เวลาผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมงรถประจำทางที่ป๊อดโดยสารไปก็ถึงคอนโดของแจง เขารีบตรงขึ้นไปยังชั้นอันเป็นที่ตั้งของห้อง
แล้วหยุดยืนนิ่งอยู่ ก่อนที่จะตัดสินใจใช้ลูกกุญแจปลดล้อคประตูแล้วเปิดเข้าไปทันทีโดยไม่เคาะประตูห้อง แต่เขาก็พบแต่
ห้องที่ว่างเปล่า ป๊อดเหลือบดูนาฬิกาแล้วเอนตัวลงนอนอยู่บนเตียงซึ่งเคยเป็นวิมานรักของเธอและเขาอย่างใจจดจ่อ
จนรู้สึกว่าเวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าและยาวนานเหลือเกิน
ในขณะที่เขากำลังนอนเกือกกลิ้งอยู่บนเตียงอย่างเบื่อหน่าย ก็มีเสียงฝีเท้าดังสลับกันใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้วหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้อง
ป๊อดตาเบิกกว้างแล้วยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ เขากระโดดแผล็วลงจากเตียงรีบวิ่งเข้าไปแอบอยู่ในห้องน้ำแล้วถอดเสื้อผ้าออก
อย่างรวดเร็ว เขาตั้งใจเอาไว้ว่าจะซุ่มรอให้แจงถอดเสื้อผ้าเข้ามาห้องน้ำ เขาก็จะย่องไปรวบตัวเธอโดยไม่ให้รู้ตัว แล้วเล่นบทรัก
กับเธอท่ามกลางสายน้ำให้หายคิดถึง
เสียงไขลูกบิดประตูดังขึ้น ก่อนที่บานประตูจะถูกดันให้เปิดออก ป๊อดสอดสายตาเพ่งมองไปยังช่องว่างระหว่างบานพับประตู
ด้วยความตื่นเต้น แต่แล้วเขาก็ต้องตาเหลือกโพลง ใจหายวาบ เมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้าไม่ใช่แจงอย่างที่เขาคิด แต่กลับเป็น
หญิงสาววัยราวๆ 14 ถึง15 ในเสื้อนักเรียนสีขาวแขนยาว กระโปรงสีน้ำเงินเข้ม เดินเข้ามาพร้อมกับเสียงเรียกของโทรศัพท์
ที่ดังขึ้นพอดี
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
"ฮัลโหล...ว่าไงพี่แจง"
"หา......พี่แจงขึ้นรถแล้วเหรอ แหม...เร็วจัง จ๋าก็พึ่งมาถึงที่คอนโดเหมือนกัน"
"อื้อ......อื้อ.......แต่พี่แจงอย่าเผลอบอกแม่นะ ว่าวันนี้ที่โรงเรียนปล่อยกลับบ้าน เดี๋ยวแม่น้อยใจ คืนนี้จ๋าจะนอนที่คอนโด
พรุ่งนี้เช้าค่อยออกไปกับเพื่อนเลย นานๆครั้งจ๋าถึงจะได้เที่ยวกับเขาบ้าง....น้าาา...พี่แจงน้าาา...ช่วยน้องหน่อย"
"จ้า....ไม่ต้องเป็นห่วง....พี่แจงไปเยี่ยมแม่บ้างดีแล้ว จ๋าน่ะกลับทุกอาทิตย์อยู่แล้ว เท่านี้น้าาา.....จ้าาาา...."
ป๊อดตัวแข็งนิ่งฟังอย่างตั้งใจ และนึกเจ็บใจตัวเองที่ไม่โทรหาแจงก่อน เขาก้มมองดูสารรูปตัวเองซึ่งตอนนี้เหลือแต่ร่างเปลือยเปล่า
หากว่าจ๋ามาพบเขาอยู่ในห้องของเธอ ทั้งๆทีแก้ผ้าโทงๆอย่างนี้ เธอคงต้องกรีดร้องคิดว่าเขาเป็นไอ้โรคจิตแน่ๆ ป๊อดพยายามคิดหา
วิธีที่จะออกไปจากห้องแล้วหันไปมองดูเสื้อผ้าที่กองอยู่ไม่ไกลตัวนัก แต่เขาก็ไม่กล้าขยับตัวหรือเคลื่อนไหวใดๆ เพราะในตอนนี้
จ๋าได้มายืนอยู่หน้ากระจกกลางห้องเสียแล้ว หากเขาเคลื่อนไหวอาจทำให้จ๋าสะดุดตาและมองเห็นเขา ป๊อดจึงได้แต่ทนนิ่งมองดู
การเคลื่อนไหวของเธอผ่านช่องว่างระหว่างบานพับประตูอยู่เงียบๆ
จ๋ายืนพิจารณาใบหน้าของตัวเองอยู่เป็นเวลานาน แล้วหันซ้ายหันขวาไปมาเพื่อสำรวจเรือนร่างของตัวเองตามนิสัยของผู้หญิง
จนป๊อดซึ่งซุ่มดูอยู่ก็พิจารณาเรือนร่างของเธอตามไปด้วย
ในทีแรกเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเธอนักเพราะมัวแต่กังวลว่าเธอจะมองเห็นเขา แต่พอได้พิจารณาดูเธออยู่ครู่ใหญ่ เขาก็เพิ่งเห็นว่า
จ๋าเป็นหญิงสาวที่สวยและน่ารัก ใบหน้าของเธอดูสวยสดใสตามรูปแบบของสาววัยแรกรุ่น เครื่องแบบนักเรียนคอนแวนต์ที่เธอสวมใส่
อยู่ก็ดูเหมือนจะช่วยเน้นทรวดทรงของเธอให้ดูสะดุดตา แม้ว่าดูเหมือนเธอจะเป็นหญิงสาวที่มีหุ่นเพียวบางก็จริง แต่ก็มีส่วนสัดต่างๆ
ที่รับกันอย่างเหมาะเจาะจนป๊อดเริ่มรู้สึกสนใจในตัวเธอและมองดูเธอบิดเรือนร่างไปมาอย่างเพลิดเพลิน
แต่แล้วในขณะที่ป๊อดกำลังมองดูจ๋าอย่างเพลิดเพลินอยู่นั้น จู่ๆ เธอก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของเธอออกทีละเม็ดๆ จนหมด
แล้วดึงชายเสื้อออกมาจากขอบกระโปรงก่อนที่จะสลัดมันหลุดไปจากท่อนบนของเธอ ติดตามมาด้วยเสื้อผ้ายืดบางเบาแขนกุด
จนเหลือเพียงยกทรงตัวน้อยที่ห่อหุ้มปกปิดทรวงอกของสาวรุ่นเอาไว้
จ๋ายืนนิ่งพิจารณาตัวเองที่หน้ากระจกอีกครู่หนึ่ง แล้วมีสีหน้าเหมือนไม่พอใจในสรีระของตนเอง เธอหันหน้าไปมาสำรวจ
ภายในห้องด้วยความเคยชิน แต่แล้วก็เหมือนจะนึกขึ้นมาได้ว่าเธออยู่ในห้องแค่เพียงคนเดียว เธอจึงเอื้อมมือไปปลดตะขอยกทรง
แล้วเหวี่ยงมันลงตะกร้าต่อหน้าต่อตาของป๊อด
ป๊อดไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเพราะเหตุใด เขามักจะพาตัวเองมาอยู่ในสถานการณ์ที่ยั่วยวนให้เขาเกิดอารมณ์ใคร่เช่นนี้อยู่บ่อยครั้ง
เขาเพ่งมองดูทรวงอกที่เป็นกระเปาะกลมตั้งเต้าของสาวรุ่นอย่างชื่นชม แม้ว่ามันจะมีขนาดที่ไม่ใหญ่โตนัก แต่ป๊อดก็คิดว่ามันเหมาะเจาะ
สมสัดส่วนของเธอเป็นอย่างดี
แต่จ๋าดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจกับขนาดทรวงอกของเธอเท่าไหร่นัก เธอใช้มือทั้งสองประคองเต้ากลมกลึงของเธอแล้วเบ้ปากอยู่น้อยๆ
พร้อมกับหันซ้ายหันขวาสำรวจเรือนร่างของเธออย่างพิจารณา
ป๊อดยิ่งมองดูก็ยิ่งรู้สึกปั่นป่วนอารมณ์ขึ้นทีละน้อยๆ เขาพยายามสกัดกั้นไม่ให้อารมณ์ของตัวเองลุกโชนมากไปกว่านี้ แต่ก็ดูเหมือน
สถานการณ์จะไม่เป็นใจกับเขาเท่าไหร่นัก เมื่อจ๋าเริ่มปลดเข็มขัดและตะขอกระโปรงของเธอออก ก่อนที่จะปล่อยมันลงไปกองกับพื้น
จนเผยให้เห็นขาขาวเรียวงามอย่างชัดเจน ป๊อดมองดูเธอจากด้านข้างทำให้เขาเห็นความโด่งงอนของบั้นท้ายและส่วนโค้งนูนบริเวณ
ด้านหน้าของเธอได้อย่างชัดเจนจนเขาแทบไม่อยากเชื่อเลยว่า รูปร่างอ้อนแอ้นบอบบางภายใต้กระโปรงสีน้ำเงินเมื่อสักครู่
จะซ่อนส่วนสัดที่ยั่วยวนได้ถึงขนาดนี้
ลำเอ็นของป๊อดเริ่มแข็งตัวอย่างไม่สามารถควบคุม ตาของเขาจ้องมองไปที่เรือนร่างของจ๋าที่กำลังหันซ้ายหันขวาอย่างไม่กระพริบ
ตอนนี้เขาล้มเลิกความพยายามสกัดกั้นอารมณ์ความต้องการของเขาไปแล้ว เหลือแต่รอลุ้นให้เธอเปิดเผยสัดส่วนสุดท้ายให้เขาได้เห็น
อยู่เพียงอย่างเดียว
และแล้วสิ่งที่ป๊อดกำลังลุ้นอยู่ก็เกิดขึ้น เมื่อจ๋าใช้มือรูดซับในตัวน้อยของเธอ แล้วก้มตัวดึงมันออกไปจากปลายขาทีละข้างโดยหันบั้นท้าย
มาทางเขา เผยให้เห็นกลีบเนื้อขาวนวลเนียนที่เบียดเสียดกันอยู่ระหว่างเรียวขางามของเธออย่างชัดเจน ป๊อดถึงกับจ้องมองดู
อย่างไม่วางตาและรู้สึกถึงเลือดในกายของตนเองที่สูบฉีดแรงขึ้น
จ๋าเหวี่ยงกางเกงในตัวน้อยไปยังตะกร้าที่วางอยู่ไม่ไกลนักแต่พลาด มันกลับไปคลุมทับอยู่ที่ส่วนหัวของตุ๊กตาเซรามิครูปเด็กผู้ชาย
ที่ตั้งประดับอยู่ที่พื้น แต่เธอก็ไม่ได้ให้ความสนใจใดๆ หันกลับมายืนชื่นชมสัดส่วนของตัวเองที่หน้ากระจกอยู่อีกครู่ใหญ่ ก่อนที่จะเดิน
ไปหยิบหมวกอาบน้ำมาสวมใส่
ป๊อดกำลังเพลิดเพลินกับอาหารตาที่อยู่ตรงหน้า พอเห็นเช่นนั้นก็ใจหายวาบในทันที เขาหันซ้ายหันขวาอย่างลุกลนเพื่อหาหนทาง
ให้รอดพ้นจากสายตาของเธอด้วยเกรงว่าจ๋าจะเข้ามาพบเขาในห้องน้ำ
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แต่แล้วคาถากำบังกายซึ่งเขาเคยใช้มาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อครั้งหลบหนิงในห้องน้ำก็ผุดขึ้นมาในความคิด เขาเร่งสำรวมจิตแล้วภาวนา
คาถากำบังกายอย่างรวดเร็วทันที
"มะอะอุ ไม่เห็นตัวกู....มะอะอุ ไม่เห็นตัวกู....มะอะอุ ไม่เห็นตัวกู"
จ๋าเข้ามาในห้องน้ำแล้วผลักประตูปิดพร้อมกับล้อคประตู เธอหันหน้ามาทางป๊อดที่กำลังนั่งหลบอยู่ด้านหลังบานประตู แล้วชะเง้อหา
ของใช้ส่วนตัวที่เก็บอยู่บนชั้นวางที่อยู่เหนือขึ้นไปจากที่ป๊อดนั่งหลบอยู่ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าบริเวณตรงหน้าของเธอในระดับเดียวกันกับ
ของสงวนของเธอนั้น มีชายหนุ่มกำลังจ้องมองดูมันตาเขม็ง ร่างของเธอและเขาใกล้กันเพียงแค่เอื้อมมือถึง
ป๊อดจ้องมองดูตรงส่วนนั้นของจ๋าอย่างไม่วางตา เขาทั้งตกใจและตื่นเต้นจนเหงื่อชุ่มไปทั้งฝ่ามือ มันอยู่ใกล้เขาอย่างที่สุด
ใกล้จนแทบจะได้กลิ่น ในตอนนี้เขารู้สึกเหมือนถูกกดดันและถูกเร่งเร้าอารมณ์ความต้องการให้ทวีขึ้นอย่างรุนแรง
จนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ท่อนเอ็นของเขาตื่นตัวชี้ตั้งคล้ายกับจะเตือนเจ้าของของมันว่า มันพร้อมที่จะออกศึกแล้ว
จ๋ายังคงยืนนิ่งอยู่ตรงจุดเดิม ค้นหาของใช้ที่วางอยู่บนชั้นอย่างใจเย็น ปล่อยให้ป๊อดจ้องมองดูเนินเนื้อแห่งความเป็นหญิง
ของเธออยู่อย่างเนิ่นนาน จนในที่สุดป๊อดก็หักห้ามใจไว้ไม่ไหว เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ตรงส่วนนั้นของเธอจนเกือบชิด
แล้วลากลิ้นเลียอย่างถนัดถนี่
"ว๊ายยยยยยยยย......."
จ๋าสะดุ้งขึ้นสุดตัวพร้อมกับส่งเสียงร้องขึ้นอย่างตกใจ เธอรีบถอยร่างออกไปจากจุดนั้น แล้วสอดส่ายสายตามองหาสิ่งที่มาสัมผัส
เรือนร่างของเธออย่างตื่นกลัว แต่พยายามเพ่งมองดูอยู่นานก็ไม่เห็นมีสิ่งใดผิดปกติ เธอทั้งรู้สึกตื่นกลัวและเคลือบแคลง
จนหันไปมองรอบห้อง แต่เมื่อนิ่งเพ่งมองอยู่นานก็ไม่เห็นสิ่งผิดปกติ จึงได้แต่คิดไปว่าตัวเองคงวิตกไปเอง
จ๋าไม่กล้าไปยืนอยู่ ณ จุดเดิมอีก ด้วยความที่เป็นคนกลัวผีมาแต่เยาว์วัย เธอผละจากจุดนั้นไปที่ใต้ฝักบัวอย่างนึกระแวง
แล้วเปิดน้ำให้ไหลรินราดรดลงบนเรือนร่างของเธอ ความชุ่มฉ่ำเย็นของน้ำทำให้เธอคลายความเคร่งเครียดและวิตกกังวลลง
เธอยืนแหงนหน้ารับสายน้ำที่พร่างพรมลงบนเรือนร่างเพียวงามของเธออย่างผ่อนคลาย
ป๊อดเดินตามเข้าไปหาเธอด้วยอารมณ์ที่คั่งค้างแล้วจับจ้องเรือนร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาว ในเวลานี้เขาไม่มีความยับยั้ง
ชั่งใจเหลืออยู่อีกแล้ว จะมีก็แต่อารมณ์ที่กรุ่นแน่นไปด้วยความใคร่ และพร้อมที่จะหาหนทางสนองความต้องการของตน
เขาก้าวเข้าไปยืนซ้อนเรือนร่างของเธอที่เบื้องหลังใช้มือข้างหนึ่งปิดปากของเธอไว้แล้วกระซิบลงที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงที่ดัด
ให้ต่างไปจากเดิม
"อยู่นิ่งๆอย่าส่งเสียงร้อง....ไม่อย่างนั้นฉันจะหักคอเธอซะ"
จ๋าตาเบิกโพลงอย่างตกใจสุดขีด เมื่อรู้สึกถึงร่างที่เข้ามาแนบชิดจากทางด้านหลังและโอบรัดร่างเธอไว้จนแน่น
เธอคิดจะส่งเสียงร้องแต่ก็ถูกมือที่มองไม่เห็นปิดปากของเธอไว้จนแน่นพร้อมกับคำขู่ เธอเกิดความกลัวจนถึงกับ
ยืนนิ่งอยู่กับที่และสั่นเทา
ป๊อดเห็นว่าเธอมีอาการที่สงบลงและไม่ดิ้นรนแล้ว เขาก็คลายแรงกดของฝ่ามือที่ปิดปากเธออยู่ แล้วพูดขึ้น
"เธอบังอาจโยนของต่ำของเธอมาคลุมหัวฉัน เธอต้องชดใช้"
พอได้ยินอย่างนั้นจ๋าก็คิดถึงตุ๊กตาเซรามิคตัวนั้นขึ้นมาทันที เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะโยนกางเกงในไปคลุมหัวมันเลย
แต่มันเป็นความบังเอิญ เธอคิดไปเองว่าสิ่งที่เธอกำลังเผชิญอยู่เป็นดวงวิญญาณที่สิงสถิตย์อยู่ที่ตุ๊กตาตัวนั้น
จ๋ารีบระล่ำระลักพูดออกมาด้วยเสียงที่สั่นเครือทันที
"หนูไม่ได้ตั้งใจ หนูขอโทษ อย่าทำอะไรหนูเลย"
"ไม่ได้ เธอต้องชดใช้ที่บังอาจมาทำกับฉัน"
จ๋าเริ่มใจเสียด้วยความกลัว พูดออกมาด้วยเสียงที่คล้ายกำลังร้องไห้
"หนูขอโทษจริงๆ พี่ผี....จะให้หนูทำอะไรหนูยอมทั้งนั้น อย่าหักคอหนูเลย"
"ถ้าอย่างนั้นก็อยู่นิ่งๆ"
ป๊อดเลื่อนฝ่ามือทั้งสองลงจากลำคอของหญิงสาว ไต่ลงสู่ทรวงอกกลมกลึงแล้วเกาะกุมไว้จนเต็มอุ้งฝ่ามือ เขาเค้นคลึงมัน
อย่างเบามือและทนุถนอม จ๋าตาเบิกโพลงแล้วยกมือขึ้นปัดป้องทันที เมื่อรู้ตัวว่ากำลังถูกมือที่มองไม่เห็นล่วงล้ำมาที่
ทรวงอกของเธอ
"อย่า....อย่าค่ะ...พี่ผี...."
"ฉันบอกให้อยู่นิ่งๆไง"
ป๊อดทำเสียงเข้มดุใส่ เมื่อถูกมือของเธอเข้ามาขัดจังหวะ และมันก็ได้ผลจ๋าลดมือลงอย่างไม่เต็มใจเพราะความกลัว
เธอยืนหลับตาปี๋ปล่อยให้มือของป๊อดเค้นคลึงทรวงอกของเธอโดยไม่ขัดขวางอีก ป๊อดได้ใจจีบสองนิ้วบดบี้ยอดงามสีชมพู
ทั้งสองของเธอสลับกับเค้นคลึงอย่างสมอยาก แล้วลอบมองดูใบหน้าของจ๋าที่กำลังหลับตาปี๋ขมวดคิ้วน้อยๆพร้อมกับ
เผยอปากออกมาทำให้เขายิ่งรู้สึกงุ่นง่านปั่นป่วนยิ่งขึ้น ป๊อดแอ่นช่วงล่างเข้าไปแนบชิดกับบั้นท้ายงอนงามของจ๋า
จนลำเอ็นแข็งเกร็งของเขาพาดสัมผัสกับร่องก้นของเธอ
จ๋าพยายามถดถอยด้วยการแอ่นสะโพกหนีห่างให้มากที่สุด เพราะรับรู้ได้ว่าเจ้าท่อนแข็งๆที่อุ่นร้อนนั้นคืออะไร
แต่ป๊อดก็ละมือข้างหนึ่งออกจากทรวงอกของเธอลดต่ำลงมาเกาะกุมเนินสวาทที่โหนกนูนเป็นหลังเต่าจากการ
แอ่นหนีท่อนเอ็นของเขาอย่างถนัดถนี่
"โอ๊ะ.....ไม่ค่ะ...พี่ผี...เอามือออกไป...........อย่า...อย่าค่ะ.....โอ๊ะ......."
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
จ๋าส่งเสียงร้องห้ามอย่างตกใจที่ถูกล่วงล้ำจุดสำคัญจนรู้สึกได้ถึงฝ่ามือที่แผ่กว้างและแข็งแรงกำลังบดคลึงของสงวน
ของเธอ และพยายามแบะกลีบเนื้ออันปิดสนิทของเธอให้แยกออกจากกัน โดยมีนิ้วมือหนึ่งที่ไม่อยู่สุขสอดส่ายไปมา
เพื่อหาทางสอดลึกล่วงล้ำเข้ามาภายในร่างของเธอ จนสัมผัสเข้ากับปุ่มเสียวที่แม้แต่ตัวเธอเองก็พยายามหลีกเลี่ยง
ไม่ถูกต้องสัมผัสมัน
"อย่าค่ะพี่ผี.......อย่า...โอ๊ะ........อืมมมมม........ไม่เอาค่ะ....อู็วววว....."
จ๋าร้องห้ามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนเป็นสั่นพร่า เธอพยายามถดถอยสะโพกหนีมืออันซุกซนของป๊อดแต่บั้นท้ายของเธอ
ก็ไปชนเข้ากับเจ้าท่อนเอ็นแข็งเกร็งที่ชี้ยาวออกมา จนเธอต้องขยับสะโพกหนีเข้าหามือของเขาอีกครั้ง นิ้วกลางของป๊อด
สอดส่ายหายเข้าไปในร่องหลืบของเธอจนพบเป้าหมายแล้วกดทิ้งน้ำหนักลงบนปุ่มเสียวพร้อมกับคลึงวนอย่างชำนาญ
"โอ๊ววว........อย่าทำหนูเลยพี่ผี......โอ๊ววววว.....ซี๊ดดดดด.......อย่าค่ะ.......อ๊าาาา......"
เสียงร้องห้ามของเธอเริ่มหดหายและเปลี่ยนหางเสียงเป็นครวญคราง สภาพของจ๋าในตอนนี้คล้ายถูกล้อคไว้ด้วยกลสวาท
อันชำนาญของป๊อด มือข้างหนึ่งของเขาเค้นคลึงทรวงอกหญิงสาวพร้อมกับใช้นิ้วไล้วนไปที่ยอดงามสีชมพู ส่วนอีกข้าง
ก็เกาะกุมเนินสาวพร้อมกับบี้บดติ่งเสียวไปพร้อมกัน อีกทั้งบริเวณด้านหลังของเธอก็ถูกร่างของเขาทาบประชิดส่งลำเอ็น
อันแข็งเกร็งเข้าก่อกวนที่บั้นท้ายของเธอ พร้อมกับซุกไซ้ใบหน้าไปตามลำคอและใบหูของหญิงสาวอย่างต่อเนื่อง
ป๊อดเริ่มรับรู้ถึงเมือกลื่นที่ถูกขับออกมาจากร่องหลืบของหญิงสาว เรือนร่างของเธอเริ่มอ่อนระทวยไม่แข็งเกร็งขัดขืน
เหมือนในทีแรก ป๊อดจึงจับไหล่ของเธอให้หันมาเผชิญหน้ากับเขาแล้วประทับจูบลงไปที่ริมฝีปากของเธอ ลิ้นของป๊อด
สอดส่ายพัวพันกับลิ้นของจ๋าอย่างดูดดื่ม แล้วผลักดันร่างของเธอจนไปติดกับผนังห้องน้ำใต้ฝักบัว
จ๋ายืนรับรสจูบแรกของเธออย่างเคลิบเคลิ้ม เธอหลับตานิ่งปล่อยให้เจ้าผีในความคิดของเธอจูบแล้วใช้มือลูบไล้สำรวจ
เรือนร่างของเธอไปจนถ้วนทั่วอย่างไม่ขัดขืน เธอเริ่มรู้สึกเป็นสุขจากรสสัมผัสจนคลายความหวาดกลัวลง เจ้าผีของเธอ
ถอนริมฝีปากออกจากการจูบแล้วหันมามาซุกไซ้ที่หน้าอก มันอ้าปากงับยอดอกที่กำลังชี้ชันเข้าไว้ในปากพร้อมกับ
ดูดกินอย่างหิวกระหาย สร้างความซ่านเสียวให้กับเธออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จนเผลอตัวครางออกมาอย่างเปิดเผย
"อ้าาาาาา.......ซี๊ดดดดดดดดดดด..................อืมมมมมม........"
ป๊อดเชยชมทรวงอกงามของจ๋าจนพอใจแล้ว ก็ลดตัวต่ำลงมาจนเผชิญหน้ากับเนินงามกลางหว่างขาของหญิงสาว
เขาจับเรียวขาข้างหนึ่งของเธอพาดบ่าตัวเองไว้ แล้วจ้องมองดูมันอย่างหลงใหลพร้อมกับรำพึงอยู่ภายในใจว่า
มันช่างสวยน่ารักเหมือนกับตัวเธอไม่มีผิด กลีบเนื้อทั้งสองอวบอูมขาวเนียนปกคลุมไปด้วยเส้นขนอ่อนละเอียด
อยู่บางตา
จ๋ารู้สึกถึงลมอุ่นๆเหมือนกับมีคนกำลังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ตรงส่วนนั้นของเธอ เธอรู้สึกวูบวาบจนขนลุกไปทั้งร่าง
แล้วใช้สองมือดันรั้งหัวของป๊อดไว้ทั้งที่มองไม่เห็น แต่ป๊อดไม่รอให้เธอดิ้นรนขัดขืน เขารีบฝังจมูกและริมฝีปากซุกไซ้ลงไป
ทั้งดอมดมและชิมรสชาติของเธออย่างสมอยาก กลีบเนื้อขาวเนียนตาของเธอเผยอออกจากการที่เขารั้งขาของเธอไว้บนบ่า
จึงทำให้ลิ้นของป๊อดล่วงล้ำชอนไชเข้าไปอย่างง่ายดาย
จ๋าสะดุ้งเฮือกขึ้นสุดตัวพร้อมกับส่งเสียงร้อง ความเสียวจี๊ดแล่นขึ้นสู่ท้องน้อยจนเธอต้องเกร็งหน้าท้องแล้วหยิกกำเส้นผมของป๊อด
ไว้จนแน่น
"อ๊ายยยยยยยยย...................อ๊ายยยยยยยยยยย...............อ๊ายยยยยยยย............."
ป๊อดยิ่งได้ยินเสียงร้องก็ยิ่งได้ใจ เขาห่อปากจ่อไปที่ติ่งเสียวของเธอ แล้วดูดมันจนเกิดเสียงดังเป็นช่วงๆ จนจ๋าเขย่งปลายเท้า
หน้าท้องเกร็งแข็ง ส่งเสียงร้องอย่างระบายความเสียวออกมาอย่างสุดจะทน
"ซู๊ดดดด.......ซู๊ดดดด.........ซู๊ดดดด.......ซู๊ดดดด.........ซู๊ดดดด.......ซู๊ดดดด.........ซู๊ดดดด.......ซู๊ดดดด........."
"อ๊ายยยย.....อ๊ายยยยย..........อ๊ายยยยย.......พอก่อนเถอะพี่ผี......อ๊ายยยยย......จ๋าเสียวเหลือเกิน....อ๊ายยยยยย...."
ป๊อดแทบไม่ถอนใบหน้าออกจากหว่างขาของเธอเลย ยิ่งเขาได้ยินเสียงร้องครวญครางของจ๋า เขาก็ยิ่งห่อปากดูดติ่งเสียวของเธอ
ถี่ขึ้นแรงขึ้น คล้ายกับมีความสุขที่ได้ยินเสียงเธอร้องครวญคราง จ๋าหลับตาปี๋ส่ายหน้าร้องครวญครางอย่างต่อเนื่อง มันทั้งสุข
ซาบซ่านและเสียวจนแทบจะขาดใจ
และแล้วเธอก็มีความรู้สึกคล้ายกับตัดขาดจากโลกภายนอก ร่างของเธอเหยียดเกร็งและกระตุกอย่างไร้การควบคุม
เธอรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยไปในอากาศ เธอจึงจุดสุดยอดอย่างสุขล้นคาปากของป๊อด ขาทั้งสองของเธออ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรง
ทรุดฮวบลงจนป๊อดต้องประคองร่างของเธอเอาไว้
"อ๊ายยยยยย......อ๊ายยยยยยยย......ไม่ไหวแล้ว......โอ๊ววว.....โอ๊ววววว......โอววววววววววว........"
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน