มลทินดอกไม้-ตอนที่9



         ลูกเนียงอยู่ในสภาพจํานนหมดทุกๆ ทาง
ปากสีแดงหวานอิ่มของเด็กสาวเผยอ ขึ้นเล็กน้อย
กําบังยื่นปากหนาของเขาลงไปหมาย บดดูดความหวานบริสุทธิ์ เป็นรอยจูบครั้งแรก ที่ลูกเนียงจะต้องโดนประทับ
ลมหายใจหอมๆ ของเด็กสาวออกมาทาง ปากให้เขาได้กลิ่น...
แต่ว่า...ก่อนที่ปากหนาของเขาจะได้ ดูดกินเนื้อแดงๆ อ่อนๆ ของปากคู่นั้น
เสียงเคาะประตูห้องหนักๆ ดังขึ้นมาขัด
จังหวะ...
อารมณ์ใคร่ของเขาเกิดเป็นอารมณ์เครียดขึ้นมาฉับพลัน...เขาเกือบจะบดลงไปตามที่หมายโดย ไม่ยอมหยุด หากเด็กสาวรีบยันตัวลุกขึ้นพร้อมกับ ผลักร่างของเขาออกห่าง เนื่องจากเสียงเคาะประตู บอกว่ามีคนมา...ใครกันหนอที่มาในเวลานี้ ลูกเนียง รีบหยิบเอาชุดกระโปรงที่วางกองอยู่ปลายเท้าขึ้นมา คลุมร่างเอาไว้ลวกๆ
กําบังถอนหายใจฮึดฮัด ลุกขึ้นจากเตียงเดินไปที่ราวมุมห้องหยิบเอาผ้าขาวม้ามานุ่งพันตัว เอาไว้ พอหันมาก็เห็นเด็กสาวลงจากเตียงไปนั่งแอบซุกอยู่หลังเก้าอี้หวายตัวเก่าด้วยสีหน้าสายตา หวาดกลัวสารพัด กําบังยกนิ้วแตะที่ริมฝีปากของตนเองเป็นเชิงห้ามมิให้เด็กสาวส่งเสียงกระโตกกระตาก สายตามองดูเนื้อขาวๆ ที่ไพล่โผล่ออกมาจากกระโปรง ชุดสีฟ้าอ่อนซึ่งใช้คลุมร่างเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ ด้วยความเสียดาย...เสียดายเนื้อตรงหน้าอก...เสียดายความอิ่มหวานของปาก..เสียดายช่วงไหล่ หน้าท้อง สะโพกที่เต็มตึงไปหมดเพิ่งผ่านมือมาหยกๆ จะหลุดลอย..เฉพาะอย่างยิ่งเสียดายโอกาสที่จะได้เป็นผู้ชายคนแรกของเด็กสาวลูกนายจ้าง ผู้ไร้เดียงสา...
ถึงอย่างไรก็จะไม่ยอมให้หลุดมือไป เป็นอันขาด...กําบังคิดด้วยความงุ่นง่านพลาง เดินมาที่ประตูแล้วถอดกลอนออก ขณะที่มี เสียงของผู้หญิงเรียกอยู่ข้างนอก
"น้าบัง น้าบัง"
ลูกเนียงจําได้ว่าเป็นเสียงของส้มเช้าสาวใช้
คนหนึ่งในบ้าน...ตายจริง ถ้าส้มเช้ารู้ว่าเรามาอยู่ ที่นี่...ลูกเนียงพยายามแทรกตัวเบียดเข้าไปทางด้านหลังเก้าอี้ให้มากขึ้นไปอีก ฝุ่นละอองจากพื้น และเก้าอี้ที่ไม่ค่อยได้ทําความสะอาดจับตามเนื้อตัว และกระโปรงที่คลุมร่าง แต่เด็กสาวไม่คํานึงถึง คํานึงอย่างเดียวจะให้ส้มเช้ารู้ไม่ได้ว่าตัวเองแอบเข้ามาหานายบังเพื่อให้เขาเอาเลือดเสียออกไปจากตัว อะไรไม่ร้ายเท่าตนกําลังเปล่าเปลือยจนหมดสิ้น...
"น้าบังทําอะไรอยู่นะ" เสียงของส้มเช้าถาม เมื่อกําบังเปิดประตูออกประกอบกับเห็นหน้าตา ของเขาคล้ายเพิ่งทําอะไรเสร็จมาสักอย่าง ผมเผ้า ค่อนข้างยุ่ง เหงื่อกาฬซึมออกมาตามหน้าตาเนื้อตัว
"หือ"  กําบังออกเสียงอยู่ในลําคอ ความไม่  พอใจอยากจะจับคอนังส้มเช้าบีบเสียเหลือเกินที่ดัน
เสือกทะเล้นเข้ามาในเวลาเข้าด้ายเข้าเข็ม เหยื่อ กําลังจะโดนกลืนอยู่รอมร่อ กลับต้องมาคายออก เพราะนังส้มเช้าเด็กขี้เล่นคนนี้เสียนี่
"น้าบังนอนเหรอ" เด็กสาวทําตาโตเอียงคอมอง ดูร่างหนาใหญ่ของกําบังพลางยิ้มขี้เล่น หน้าส้มเช้า ไม่สะสวยเท่าไรก็จริง แต่วัยไม่เกินยี่สิบมันเป็นทุนสํารองอย่างดี และเป็นที่รู้กันว่าเป็นคนใจบุญ ชอบเผื่อแผ่ให้ใครต่อใครไม่ค่อยเลือก รวมทั้งกําบังก็ยังได้รับผลบุญการให้ทานด้วยเนื้อตัวของส้มเช้ามาแล้ว แต่ในความรู้สึกของกําบังนั่งส้มเช้า ไม่ได้มีอะไรประทับใจเลย ถ้าเป็นสํานวนในยุคนี้ ก็ต้องเรียกว่า "ยกทะเลมาไว้ที่นี่" ตรงข้ามกับ ลายตองโดยสิ้นเชิง
"ฮื่อ" กําบังพยักหน้ารับ
"เป็นไง น้าบังไม่เคยนอนกลางวันนี้ ไม่สบาย เหรอ"
"เปล่า" กําบังตอบห้วนๆ ใจก็คิดว่าจะหาทาง ยังไงให้นังส้มเช้ามันไปๆ เสียให้พ้นเดี๋ยวมันเสือกถือวิสาสะพรวดพราดเข้ามาในห้องเจอลูกเนียงแก้ผ้าซ่อนอยู่ล่ะก็จะทําอย่างไร ไอ้ที่คิดเอาไว้จะเชือด ลูกเนียงให้ช่ำโชกมิวืดไปหมดละหรือ
"แล้วน้าบังนอนทําไมล่ะ" ส้มเช้าถามเซ้าซี้ แววตาเชิญชวนอยู่ในที เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลา ที่ปลอดคน ป้านุ่นแม่ครัวก็ไปตลาด นังอิ่มก็รีดผ้า อยู่บนตึก ส่วนองุ่นก็ทําความสะอาดอยู่ข้างบน ลายตองคงจะหาโอกาสแอบงีบที่ไหนสักแห่ง คุณกองทุนกับคุณแววรัตน์ออกไปแต่เช้ากว่าจะกลับก็คงเย็น ความจริงเรื่องนี้ส้มเช้าไม่ค่อยอดอยาก รอให้มืดค่ำก็พอจะมีขาประจําแอบมาส่งส่วยอยู่เสมอ แต่วันนี้ไม่รู้เป็นยังไงให้นึกอยากจะมาหาน้าบัง ซึ่งนานๆ จะเคยกันสักครั้ง ประกอบกับเครื่องเครา หน่อเนื้อของเขาค่อนข้างจะแปลกกว่าคนอื่นๆ เลย นึกว่าจะหวานชื่นสักหน่อยในโอกาสที่ปลอดคนใน ตอนบ่ายๆ
"นอนรอส้มเช้าน่ะสิ เลยเผลอหลับไป" กําบัง แกล้งพูดเมื่อเห็นหูตาท่าทางของส้มเช้า
"อุ๊ย...บ้า" ส้มเช้าพูดเสียงจริต
"จริงๆ" กําบังพูดเสียงแข็ง ความจริงแล้ว ก็ต้องเอ่ยไปตามฟอร์มแบบวัวเคยขาม้าเคยขี่ตามเชิงแล้วก็ต้องพูดจาให้มันวกวนอยู่กับเรื่องเนื้อตัวเพื่อเอาใจ ขืนออกปากเสือกไสไล่ส่งหรือทําเป็นไม่ยินดี ยินร้ายก็จะกลายเป็นไอ้งั่งหน้าโง่ผิดเชิงชายเท่านั้นเอง
"น้าบังไปกินอะไรมา ปากมันแผล็บเชียว" ส้มเช้ามองดูปากของกําบังที่หนาเตอะหน้าตาอูม ใหญ่หาความหล่อไม่พบ แต่เครื่องเคราฝีไม้ลาย มือค่อนข้างเด็ดดวง
"เฮ่ย กินอะไรที่ไหน" กําบังเอาหลังมือเช็ด ปากตนเอง
"ยังจะบอกว่าไม่ได้กิน ปากออกมันเยิ้มอย่างนั้น"
"มันเยิ้มเหรอ น่ากลัวนอนหลับเลยฝันไป"
กําบังปูทางอย่างชาญสนาม
"ฝันว่าอะไร" ส้มเช้าหลงเข้าทาง
"ฝันว่ากิน"
"กินอะไร"
"กินส้มเช้าน่ะซี" กําบังพูดแล้วหัวเราะร่วน
"บ้า...กินไม่รู้จักเบื่อหรือไง" ส้มเช้ามีเสียง งอนออกมานิดๆ พร้อมกับค้อนควัก
"ถ้าเบื่อจะฝันถึงเหรอ"
"ฝันถึงฉันหรือฝันถึงพี่ลายตองกันแน่" ส้มเช้า ทําเป็นรู้ทัน
"ถึงส้มเช้าจริงๆ"
"ดีละ ฉันจะไปบอกพี่ตอง น้าบังฝันถึงฉัน"
"กล้าเหรอ...เข้ามาในห้องก่อนสิ" กําบังแกล้ง พูดแบบทําเป็นใจดีสู้เสือ
ลูกเนียงใจหายวูบ สองมือสองขากระชับแน่น เข้ามาหาตัวโดยไม่รู้สึก...ทําไมเขาต้องเรียกส้มเช้า เข้ามาในห้อง ถ้าส้มเช้าเข้ามา ส้มเช้าเป็นคนปากมากช่างพูดอยู่ด้วย แม้แต่เรื่องป้ารุ่นแม่ครัวกินเศษกินเลยค่ากับข้าวยังเอาไปบอกอาแววรัตน์ หากส้มเช้าเข้ามาเห็นเราแก้ผ้าอยู่ในห้องของนายกําบังมิเป็น เรื่องใหญ่โตขึ้นมาหรือ...ลูกเนียงไม่รู้สึกเลยไปกว่านั้น รู้แต่ว่ามาแก้ผ้าอยู่ในห้องผู้ชายมันน่าเกลียด แม่เคยสอนไว้มากมายเรื่องการปิดบังเนื้อตัวไม่ให้ใครเห็น...
ลูกเนียงนั่งตัวแข็งแทบจะไม่อยากหายใจ เพราะกลัวจะได้ยินไปถึงส้มเช้า พยายามค่อยๆ ผ่อน ลมหายใจเข้าออกให้เบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้ กําบังเขาเรียกส้มเช้าเข้ามาในห้องเพื่ออะไรกันนะ..แต่ แล้ว...
"ไม่หรอก กลางวันแสกๆ ฉันไม่กล้าเข้าไป หรอก" ส้มเช้าพูดโดยปากไม่ตรงกับใจที่อิ่มเอมเมื่อ นึกไปถึงอีกสักครู่จะได้หน่อเนื้อเชื่อฮกเกี้ยนผสมของ น้าบัง
"ทําไมล่ะ" กําบังเอ่ยถาม
"ไม่เคย"
"ทําไมไม่เคย"
"กลางวันแสกๆ ฉันไม่เคย" ส้มเช้ามีท่าที่เอียง อายด้วยจริต
"จําเป็นต้องกลางคืนด้วยเรอะ"
"ต่อไปนี้กลางคืนฉันก็ไม่เข้า"
"เป็นไง"
"ห้องมฤตยู"
"ทําไมเรียกห้องมฤตยู"
"มันมีผีน่ะซี"
"ฮ้า...ส้มเช้าเห็นเหรอ"
"เห็นซี ฉันโดนผีอําเอาด้วยแหละ" ส้มเช้าพูด อย่างยั่วเย้า "ผีจอมโหด โหดร้ายทารุณ"
ลูกเนียงไม่เข้าใจคําพูดของคนทั้งสองว่าหมายถึงอะไร แต่สายตาก็มองไปรอบๆ ห้อง ตลอดจน บนเพดาน ความจริงมันก็ดูทึมๆ น่ากลัวอยู่เหมือน กัน กลิ่นอับๆ และฉุนจากห้องน้ำทําให้ความคิด คล้อย..หรือจะมีผีจริงๆ เด็กสาวรู้สึกว่าใจสั่นน้อยๆ มือที่กอดอกแน่นอยู่แล้วรัดให้มันแน่นเข้ามาอีก แน่นจนยอดปลีเต้าแทบจะเยิน แต่ความแข็งของมัน และความแน่นของฐานทําให้มันทรงความเชิดอยู่ได้
"มันโหดร้ายทารุณมากเชียวเรอะ" กําบังพูด เสียงกลั้วหัวเราะ
"มากสิ เกิดมาฉันไม่เคยพบเคยเห็น"
"ส้มเช้าเคยเห็นมาก่อนรึ"
"เคยสิ ไม่เคยจะพูดได้เหรอ"
"ผีตัวก่อนๆ มันไม่ทารุณเหรอ"
"ไม่หรอก นิ่มนวลจะตายไป" ส้มเช้าค้อน ปะหลับปะเหลือก
"ไม่รู้นี่นา ลองเข้ามาใหม่สิ รับรองคราวนี้ผีมัน ไม่ทําเหมือนอย่างคราวที่แล้ว"
"มันจะเพลาไม้เพลามือลงเหรอ"
"เปล่า...แต่มันจะทําให้หนักมือยิ่งกว่าเก่า"
"บ้า..ดูทําตาเข้าสิ น่ากลัวออก...บรื้อว์" ส้มเช้าทําเสียงเหมือนขนลุก
ลูกเนียงเคยได้ยินผ่านหูว่าส้มเช้ามันเป็นสาวสู้มือ ลูกเนียงไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไร แต่เท่าที่ดูหน้าอกหน้าใจของส้มเช้าค่อนข้างจะใหญ่โตโอฬาร ตูดก้นอร่ามไปหมด เมื่อแม่อยู่แม่ไม่ยอมให้ใกล้ชิดสนิท สนมกับส้มเช้า เพราะกลัวจะไปรับเอาสิ่งที่ไม่ดีเข้ามา...จนเดี๋ยวนี้ลูกเนียงก็ยังไม่เข้าใจ ตอนนี้ไม่ต้อง คิดอะไรมากทําอย่างไรจะไปให้พ้นจากห้องนี้ ไปให้ พ้นจากสายตาของส้มเช้าที่เพื่อบังเอิญเข้ามาในห้อง ...คงจะไม่บังเอิญหรอก เพราะนายบังเอ่ยปากชวน เขาแล้วนี่...ทําไมต้องชวนส้มเช้าเข้ามาด้วยนะ... ลูกเนียงคิดสับสน...
การถูกแม่ปิดหูปิดตาในเรื่องของเพศตรงข้ามทําให้ลูกเนียงเหมือนกลายเป็นคนมืดบอดสําหรับเรื่องเพศ ไม่รู้ ไม่เข้าใจ ผู้หญิงกับผู้ชายมีความหมายอะไรอันลึกซึ้ง แม้จะโดนมือ ของกําบังแตะต้องสัมผัส ก็ไม่มีความใคร่สื่อ ออกรับ สิ่งที่สือออกรับคือความรู้สึกเห็นว่า กําบังเป็นผู้ปรารถนาดี...
"ต๊ายตาย" เสียงส้มเช้าอ่อนหวาน "ดอกเฟื่อง ฟ้านั่นสวยจัง ขอฉันสักสองสามช่อนะน้าบัง"
ลูกเนียงใจหายวาบ เมื่อมองเห็นเฟื่องฟ้าโผล่ช่อ อยู่แถวๆ ด้านนอกของหน้าต่าง หากส้มเช้าเข้ามา เด็ดคงเห็นตนแน่ลูกเนียงเบียดตัวแทรกเข้าไปหลัง เก้าอี้อีก จึงทําให้มีเสียงเก้าอี้ไหวเลื่อนไปกับพื้นเบาๆ เลยไม่กล้าขยับตัวอีกได้แต่นั่งใจสั่นนึกภาวนาไปตาม เรื่องของเด็กๆ
"อย่าเอาเลยดอกเฟื่องฟ้าน่ะ" กําบังพอจะรู้ได้ ดีจึงห้ามส้มเช้าทางอ้อม
"ทําไมล่ะ หวงเหรอ"
"ไม่หวงหรอก มันไม่ค่อยสวย เอาอย่างอื่นดี กว่า" กําบังหัวเราะเบาๆ อย่างมีความหมาย
"มีอะไรที่ดีกว่าดอกเฟื่องฟ้าเหรอ" ส้มเช้ารู้อยู่แล้วว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ก็ยังแกล้งทําเป็น ไขสือ
"มีสิ"
"ไหนล่ะ"
"นี่ไง" กําบังดึงมือส้มเช้ามาจับที่หน่อเนื้อของเขา
"ว้าย" ส้มเช้าร้อง
ลูกเนียงได้ยินเสียงทุบกันดังบึกบักจนกระทั่งมี เสียงผลักเข้ามาโดนกับประตูดัง "ปัง"
"โอ๊ย" คราวนี้เสียงส้มเช้าร้องออกมาจริงๆ ไม่ใช่มีจริตเหมือนที่แล้วๆ
"เป็นไง" กําบังเอามือลูบศีรษะตรงที่ส้มเช้าเอา มือกุมอยู่
"หัวแตกหรือเปล่าไม่รู้ เล่นผลักเขาแรงๆ" ส้มเช้ากระเง้ากระงอด
"ไหนดูซิ" กําบังเอื้อมมือไปจับเพื่อขอดู
"ว้าย ไม่ใช่...ที่หัว ไม่ใช่ที่..."
ลูกเนียงได้ยินเสียงทุบและเสียงของส้มเช้า เปลี่ยนจากความเจ็บเป็นเสียงหัวร่อต่อกระซิก
"นึกว่าที่นี่" กําบังทําท่าจะเอื้อมมือเข้าไปคว้า แต่ส้มเช้าปัดมือออก
"ที่นี่มันไม่แตกหรอกย่ะ"
"มันแข็งแกร่งมากละสินะ"
"นัมเบอร์วันเลย" เสียงส้มเช้าพูดเหมือนจะ ภาคภูมิใจ
"กันน้ำกันกระเทือน"
"น้ำไม่กัน แต่กันกระเทือน"
"รุ่นเคยผ่านสงครามโลกมาแล้วว่างั้นเถอะ"
"ว้าย...สงครามโลกฉันเพิ่งห้าหกขวบได้มั้ง"
ส้มเช้ามันเป็นอย่างงี้นี่เองใครๆ ถึงหาว่าแด๊ะแด๋ ...ลูกเนียงนึก...ลายตองเคยนินทาให้ฟังแต่ลูกเนียง ไม่ได้ใส่ใจ มาคราวนี้ได้ยินกับหูถึงได้รู้ว่าส้มเช้าจริงอย่างเขาว่า แต่ไอ้ที่เขาว่ามันจะเลยลึกไปถึงขนาดไหน ลูกเนียงไม่เข้าใจ รู้แต่ว่าส้มเช้ามันมีจริตมายาตอแหล เท่านั้นเอง
"เสียดายนะ ที่ส้มเช้าไม่ทันสงครามโลก ไม่ อย่างงั้นญี่ปุ่นไม่มีทางแพ้สงครามหรอก"
"ทําไม"
"ถ้าส้มเช้าโตทัน ญี่ปุ่นจ้างออกแนวหน้า พวก ฝรั่งมังค่าคงนึกว่าเป็นป้อมมายิโนเคลื่อนที่ ได้วิ่งหนีกันป่าราบน่ะซี"
"บ้า" ส้มเช้าลากเสียงยาวๆ ไม่พลอยไปกับ มุขตลกของกําบัง
"เออ ป้านุ่นแกไปตลาดเหรอยัง" กําบังเปลี่ยน เรื่องพูด
"ไปแล้ว...ทําไมเรอะ"
"เปล่า จะฝากซื้อยาแก้ไข้หน่อยน่ะ"
"น้าบังไม่สบายเรอะ"
"นิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเย็นๆ ออกไป ซื้อเองก็ได้"
"อย่าสมบุกสมบันนักซี่" ส้มเช้ากระเซ้า
"งานขุดดินฟันหญ้ามันต้องทําทุกวัน"
"ขุดดินฟันหญ้าน่ะมันไม่เท่าไรหรอก ฉันรู้ แต่ไอ้งานขุดอย่างอื่นน่ะ" ส้มเช้าลากเสียงยาวๆ
"เฮ่ย งานอื่นๆ น่ะมันไม่ถึงกับจับไข้หรอก"
"ช่าย พี่หมูของน้อยยอดเยี่ยมอยู่แล้ว...เออ น้าบัง คุณแกสั่งให้น้าบังไปเอาเหล้าฝรั่งที่ร้านสีลมด้วยนะ คืนนี้จะมีเพื่อนๆ คุณแววรัตน์มาที่บ้าน"
"ฮื่อ เย็นนี้จะไปเอา" กําบังชักหงุดหงิดที่ ส้มเช้าอยู่นานเกินไปเสียแล้ว และไม่มีท่าทีว่าจะไป ง่ายๆ เสียด้วย หากไม่มีอะไรติดตูดติดกันไปบ้างคง ไม่ยอมไปแน่ ตอนนี้จะไปทําอะไรให้ได้ เหยื่อใหม่ เลือดเนื้อบริสุทธิ์เหนือกว่านั่งส้มเช้าไม่รู้กี่เท่าตัวกําลัง รออยู่...แค่นึกก็มันเขี้ยวเสียแล้ว...
"น้าบัง มีน้ำกินหรือเปล่า คอแห้งจังเลยขอน้ำ กินหน่อยสิ"
ตายแล้ว ถ้านายบังเข้ามาเอาน้ำ แล้วส้มเช้าเดินตามเข้ามา...ลูกเนียงคิดพลางกระถดตัวเข้าหลัง เก้าอี้ให้มากขึ้นด้วยความกลัวและเผลอไผล ทําให้ เสียงเก้าอี้ดังยิ่งกว่าเก่าลูกเนียงใจหายวูบ... อย่าว่าแต่ลูกเนียงเลยแม้กําบังก็เสียวเมื่อส้มเช้าเอ่ยขึ้น...
"ใครอยู่ในห้องน่ะ น้าบัง"
"มีใครที่ไหนเล่า" กําบังปฏิเสธ แต่สีหน้าคงจะ ออกพิรุธทําให้ส้มเช้าไม่เชื่อ
"อย่าโกหกเลยน่า ฉันรู้น้า..."
"รู้อะไร"
"พี่ลายตองใช่ไหมล่า"
"เปล่า ไม่มีหรอก"
"งั้นให้ฉันเข้าไปดูหน่อย"
ลูกเนียงแทบจะหยุดหายใจเมื่อได้ยินคํานี้...มีเสียงแทรกดันกันอยู่ที่ประตู..เด็กสาวค่อยนึกอุ่นใจ ขึ้นมาเล็กน้อย เพราะดูท่าที่กําบังไม่ยอมให้ส้มเช้าเข้ามาแล้วก็กลับโล่งอกไปเป็นกองเมื่อได้ยินเสียง...
"ส้มเช้า" เป็นเสียงตวาดเรียกหนักๆ
"อุ๊ย พี่องุ่น" ส้มเช้ามีท่าทีตกใจเมื่อเห็นคนชื่อ องุ่นยืนหน้าคว่ํา
"เออดีนะเอ็ง ปล่อยให้ฉันทํางานอยู่คนเดียว แล้วหนีลงมาตอหลดตอแหลอยู่ที่นี่" เสียงขององุ่น พูดอย่างไม่พอใจ 
"ฉันลงมาบอกน้าบัง คุณสั่งให้ไปเอาเหล้าที่ร้าน สีลม คืนนี้เพื่อนคุณแววรัตน์เขาจะมาเที่ยวที่บ้าน" ส้มเช้าแก้ตัวไปตามความเป็นจริง
"แล้วทําไมไม่มาบอกเขาในตอนเช้าล่ะ พอได้ เวลาทํางานถึงได้ลงมาบอก เอ็งจะหาเรื่องเลี่ยงงาน ใช่มั้ย" องุ่นยกมือเท้าเอว เพราะถือว่าตัวอยู่ในรุ่น อาวุโสกว่าทั้งอายุของตัวเองและอายุการทํางานใน บ้านนี้
"เปล่า" ส้มเช้าปฏิเสธ
"อย่านะ อย่าเอาเปรียบกันให้มากนักสิ" องุ่น ไม่พูดเปล่า แถมยกมือชี้หน้าส้มเช้าเอาด้วย ความจริง ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องโมโหโกรธากันถึงขนาดนี้หรอก แต่นี่ส้มเช้ามันฉวยโอกาสหลบลงมาหากําบังนี่สิ ทําให้องุ่นไม่ค่อยจะพอใจ
"ฉันไม่ได้เอาเปรียบพี่องุ่นนะ"
"เอ็งอยากอยู่เป็นผู้ดีสบายๆ งานการไม่ต้องทํา ทําไมไม่ไปเกิดในกองเงินกองทองกะเขาล่ะ" องุ่น ไม่ยอมลดราวาศอกให้ "ทําไมพอเขาเคาะกะลาถึง ได้มาเกิด เกิดไม่เกิดเปล่า ดันเสือกชิงหมาเกิดเสีย ด้วย" องุ่นบริภาษอย่างรุนแรง
"นี่พี่องุ่น" ส้มเช้าเหลืออดจึงโพล่งออกมาบ้าง "แกกับฉันมันก็ชิงหมาเกิดเหมือนกันแหละน่า ไม่ อย่างงั้นไม่มาเกิดเป็นคนใช้กะเขาหรอก แล้วก็ไม่ต้องอดอยากถึงกับต้องแย่งกันกินด้วยหรอก" ส้มเช้าพูดแบบไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่
"แย่งอะไรกิน" องุ่นแผดเสียง "เอ็งพูดให้ดีๆ นะ ใครแย่งใครกิน"
"แต่ละมื้อแต่ละคําไม่รู้เหรอ ว่าแย่งใครเขากิน" "เอ็งต่างหากแย่งข้ากิน" "แกต่างหากแย่งข้า" ส้มเช้าไม่ยอมลดละ
"ถามเจ้าตัวดู ใครแย่งใครกิน" องุ่นหันเข้าหา กําบัง
"ถามดู น้าบังบอกมา ใครแย่งใครกิน" ส้มเช้า ไม่ยอมแพ้
"พี่บังบอกมา ใครแย่งใครกิน"
"เอาเหอะน่า อย่าเถียงกันเลย" กําบังพูดอย่าง รําคาญ "อายเขาเปล่าๆ "
"อายใคร จะต้องไปอายใคร ลองถึงขนาดนี้ไม่ ต้องอายกันแล้ว" เสียงส้มเช้าพูดแจ๋นๆ "ไหนๆ เมื่อจะพูดกันแล้วก็พูดกันให้มันหมดเปลือก คนอย่าง ส้มเช้ามันไม่แย่งใครกินหรอกย่ะ"
"ใช่ เอ็งมันเหลือเฟือ" เสียงองุ่นเยาะเย้ย "คน อย่าเองมันหาที่ไหนก็หาได้ มันไวไฟอยู่แล้ว เอ็งมันพวกน้ำมันเบ็นซิน"
"ถึงยังไงก็ไม่ใช่น้ำมันขี้โล้อย่างแกหรอกน่า"
"จริงสิ ถึงได้มานอนครางโอ๊ยๆ เพราะติดเชื้อ มาไงล่ะ"
"นี่พูดให้ดีนะ" ส้มเช้าเกรี้ยวกราดความนับถือ รุ่นอาวุโสไม่มีเหลืออีกแล้ว
"หรือไม่จริง"
"ยังดีกว่าท้องไม่มีพ่อหรอกว้า" ส้มเช้าเยาะเย้ย
"แกรู้ได้ยังไงไม่มีพ่อ"
"ก็ที่แม่ของแกอุ้มมาหา ไอ้เม่นคนที่อุ้มมาน่ะ มันมีพ่อหรือเปล่า ไอ้เม่นน่ะ"
"อีนี่..."
ขาดคําลูกเนียงก็ได้ยินเสียงตบตีกันดังผัวะผะๆ
"เฮ้ยหยุด" เสียงกําบังตวาดออกมา "ห้ามไม่ เชื่อพ่อเตะทั้งคู่เลยเอ้า..กินข้าวหม้อเดียวกันจะมาทะเลาะกันทําไม
วะ ไป ไปกันทั้งคู่น่ะแหละ"
ลูกเนียงได้ยินเสียงของกําบังฟังดูน่ากลัว แต่ก็ได้ผลเพราะไม่มีเสียงของส้มเช้าและองุ่นอีกเลย ดูคนทั้งสองช่างกลัวกําบังจริงๆ ลูกเนียงไม่รู้ความ หมายที่องุ่นกับส้มเช้าตบตีกัน ไม่รู้ความสําคัญของกําบัง ไม่รู้ว่าเพราะความขาดแคลนผู้ชายในบ้าน ของพ่อทําให้กําบังกลายเป็นคนสําคัญขึ้นมาสําหรับ องุ่นและส้มเช้าตลอดจนลายตอง...และกําลังจะมีความสําคัญสําหรับตนเองเมื่อส้มเช้ากับองุ่นกลับไปตามคําสั่งของกําบัง
เสียงข้างนอกเงียบกันอยู่ครู่หนึ่ง ลูกเนียง จึงเห็นกําบังกลับเข้ามา หลังจากปิดประตูลงกลอนแล้ว กําบังจึงย่างสามขุมเข้ามาหาเด็กสาวที่กําลังหมอบคุดคู่ด้วยความหวาดอยู่หลังเก้าอี้หวาย...สีขาวของเนื้อขับซอกมืดๆให้ สว่าง ความสะอาดสะอ้านของเนื้อตัวทําให้ ความสกปรกของพื้นดูจะอันตรธานไปหมด...
หน่อเนื้อของกําบังตั้งตัวกลับลําขึ้นมาโชนอยู่ในลิงสีแดงทันควัน...
รังสีความเคราะห์ร้ายแผ่เข้าล้อมรอบตัว เด็กสาว...กรรมกําหนดบทสุดท้าย ซึ่งหลีกเลี่ยงไม่ได้ให้มาถึงแล้ว...

เป็นเรื่องราวที่ใช่คำได้สวยงาม ชวนติดตาม ขอบคุณมากๆครับ ผมเคยอ่าน วรสารฉบับนี้2-3ตอน ได้มาจากแผงหนังสือเก่า จากนั้นก็ พยายามตามหา แต่ไม่เจอ นับว่าขอบคุณยิ่ง หากท่านลงให้ทุกตอน หรือมากที่สุดเท่าที่มี ขอบคุณครับ

น่าติดตาม ใช้คำที่สละสลวย 

ตอนหน้าไม่รอดแน่

อ่านเพลินจนกระทั่ง"มาร" มาผจญ เกือบรอดแล้วน้องเนียง นึกว่าบังจะพาส้มเช้ามาโหมโรงให้สาวน้อยดูก่อน แต่ก็อย่างว่า เกิดโหมแล้วโรยไปก่อนท่าจะแย่ ดูท่าจะไม่รอดแล้ว เรื่องโหดแต่เขียนให้ละเมียดนี่ยากนะครับ นับถือจริงๆ​ขอบคุณ​ครับ​

[pinmonkey]

คงไม่มีตัวช่วยแล้วซินะ น้องลูกเนียงเสร็จแน่ตอนหน้า ขอบคุณมากครับ

  ดอกไม้กำลังจะโดนดอมดม ก็มีดอกอุตพิตมาขวางซะนี่ อารมณ์หดเลย

ลูกเนียงรอดไปได้แต่จะตลอดไปไหมนะ