โทรศัพท์มือถือ คือสิ่งอำนวยความสะดวกที่คนในโลกปัจจุบันแทบจะขาดมันไม่ได้
ย้อนหลังไปเมื่อ เกือบ 20 ปีก่อน ผู้คนที่จะมีมือถือติดตัวได้ ก็คือคนรวยเท่านั้น เพราะ มือถือเครื่องหนึ่ง ราคาเกือบ 3 หมื่น นี่ไม่รวมค่าเบอร์ ค่ามัดจำเบอร์อีกเกือบหมื่น และเมื่อเทียบกับค่าเงินในสมัยนั้นถือว่าแพงมาก
ปัจจุบัน มือถือรุนถูก ราคาไม่ถึงพัน หรือราคาแค่ 2-3 พัน ก็สามารถเล่นเนท ถ่ายรูป ดูหนังฟังเพลง ฯลฯ ได้สบาย
ผู้คนเป็นเจ้าของมันได้ไม่ยากนัก ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ล้วนมีมือถือติดตัว
ย้อนหลังไปเกือบ 20 ปี ที่อำเภอเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ลุงบุญ ผู้มีอาชีพขับรถสามล้อเครื่องรับจ้าง ด้วยวัย 30 ต้นๆ ในสมัยนั้น ถือว่าแกมีรายได้ดี มาก ๆ พอสมควร/ ตี5 หกโมงเช้า และแปดโมงเช้า/ คือเวลาที่แกขับรถไปรับผู้โดยสารที่สถานีรถไฟ
พอตกสาย แกก็ไปรับคนที่คิวรถบัส วันๆ รายได้แกไม่ต่ำกว่า 500 ซึ่งถือว่ามากพอสมควร เมื่อเทียบกับค่าแรงคนงานรับจ้าง ที่อำเภอนั้นจ้างคนงาน อย่างมากก็แค่ 200 รายได้ของแกดี ขนาดส่งลูกเรียนปริญญาได้สบาย
วันนี้ ลุงบุญคือหนึ่งในจำนวนคนที่ได้รับความเดือดร้อน จากการที่โทรศัพท์มีราคาถูก เมื่อผู้คนต่างก็มีมือถือเป็นของตนเอง / / ผู้คนต่างโทรบอกให้ ญาติพี่น้องเอารถมารับที่สถานี วันนี้ อย่าว่าแต่ 300 เท่าค่าแรงขั้นต่ำเลย แค่ ร้อยเดียว ก็แทบตาย เพราะคนที่ลงรถโดยสารต่างมีญาติเอารถมารับ คนที่จะขึ้นสามล้อรับจ้างถือว่าน้อยมาก
วันนี้ ลุงบุญแทนที่จะเอารถสามล้อเครื่องไปรับผู้คนที่สถานีรถไฟ แกได้ปรับเปลี่ยนอาชีพ เป้นรถรับส่งนักเรียนประถมในอำเภอ โดยคิดค่าจ้างเป็นรายเดือน เดือนละ 500 ต่อคน เช้ารับไปส่งที่โรงเรียน เย็นรับเด็ก ๆ ที่โรงเรียนไปส่งบ้าน
หากถามถึงรายได้ก็ถือว่าน้อยมาก เพรามีเด็ก วัย ป.2-ป.6 ที่ผูกรถรับส่งกับแกเพียง 8 คน ถ้าไม่ถือว่าแกโชดดีหน่อย ตรงที่ ลูกทั้ง 2 คนที่แกส่งเรียนจนจบปริญญาและมีงานทำ ทั้ง 2 คนส่งเงินมาให้แกใช้ เดือนละ 2 พันต่อคน รวมที่ เมียแกไปรับจ้างทำงานบ้าน ได้ค่าจ้างเดือนละ 4000 แกมีใช้ 12000 ก็ถือว่าอยู่ได้สบายๆ สำหรับคนบ้านนอกอย่าแกกับเมีย
ความที่แกจบ ถึง ม.ศ.3 ถือว่าแกเรียนจบสูงพอสมควร (แกอายุ 54 ซึ่งเป็นเด็กที่ได้เรียน ป.7 และม.ศ.3 รุ่นสุดท้าย) มันไม่ใช่เรื่องยุ่งยากเลย ที่แกจะฝึกใช้ เฟสบุค ใช้ line จากมือถือที่ลูกแกซื้อมาให้ใช้ แม้กระทั่งจะ VDO คอลคุยกัน กับลูกๆ ที่ทำงานอยู่กรุงเทพ
จากที่ลุงบุญ เคยเกลียดที่ผู้คนมีโทรศัพท์มือถือ ทำให้แกขาดรายได้ จากวันนี้ไป คือเรื่องราวที่ลุงบุญ ชายวัย 54 จะหันมารักโทรศัพท์มือถือ หลังจากที่แกเปลี่ยนอาชีพมารับส่งเด็กประถม แกจะได้รับประสบการณ์ใหม่ ที่แกไม่เคยคิดว่าจะได้รับมาก่อน จากจุดเริ่มต้นที่ทุกคนต่างก็มีมือถือเป็นของตนเองนี่ละ
“ลุงบุญ......วันนี้โรงเรียนเลิก บ่าย 2 โมงนะคะ พอดีครูเขาประชุม” เสียงใสๆ จากน้องปลาย เด็กป.6 ที่นั่งรถรับส่งกับแกดังผ่านหูฟังของโทรศัพท์
“อืมมมม....ได้ๆ ลุงจะไปรับตอน บ่าย2 “ ลุงบุญตอบเสียงงัวเงีย หลังจากแกเพิ่งตื่นจากการนอนกลางวัน
“อย่าสายละลุง ไม่ใช่มัวกินข้าวต้มรอบกลางวันกับป้าจิตรละ 5555+”
“เออ......นัง เด็กแกแดด....” ลุงบุญวางสาย พ้อมกับส่ายหัวในความ แก่แดดของน้องปลายหนึ่งในจำนวนเด็กที่อาศัยรถแก
14.30
เด็กบางส่วนที่บ้านไม่ไกลก็เดินกลับบ้าง ปั่นจักรยานบ้าง บางคนก็มีผู้ปกครองมารับ และมีเด็ดไม่น้อยที่นั่งรถรับส่ง
เด็ก ป.1 ถึง ป.4 ทั้งหญิงชายพร้อมที่รถลุงบุญแล้ว ยังเหลือ 3 คน คือปลาย อีฟ เด็กป.6 และน้อง อิ๋ว เด็ก ป.5
“ สามนางนั่นไปไหนกัน ไม่มาสักที “ ลุงบุญ ภามโจ๊ก เด็กชายซึ่งเรียนอยู่ชั้น ป.4
“โน่น.....ลุง ไล้สดอยู่ข้างอาคาร” เด็กโจ๊กตอบ
“ไล้สดอะไรวะ....”
“บิงกง บิงโก อะไรนี่ละลุง”
“อะไรของมัน....” ลุงบุญชักหงุดหงิด แล้วเดินไปดามแด็กๆ พ่อไปถึงภาพที่แกเห็นคือสาวสาว เต้นอะไรยึกๆ ยักๆ โดนมีมือถือ วางอยู่ข้างหน้า
“เอ้า จะกลับหรือไม่กลับ ถ้าไม่กลับ ลุงไปก่อนแล้วได้เดินกลับบ้านนะ” สามสาวหันมาแยกเขี้ยว แล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ พร้อมกับเดินตามหลับลุงบุญมาที่รถ “ แค่นี้ก่อนนะคะ แล้จะกลับมาออนไหม่”
นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ลุงบุญได้ยินแว่วมาจากปากน้องปลาย
เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจของเด็กวัยประถมคุยกันบนรถสามล้อเครื่อง ที่ลุงบุญทยอยส่งเด็กลงรถทีละคน จนกระทังเด็กคนสุดท้ายคือน้องปลาย ซึ่งบ้านอยู่ไกลที่สุด
“ตะกี้ ไล้สด อะไรหรือลูก...” ลุงบุญกล่าวถามน้องปลาย
“โอ้ย มันเป็นแอ๊ฟ อะลุง พูดไปลุงก็ไม่รู้หรอก”
“เอา....แบบนี้ ก็ว่าลุงโง่ละซิ.....”
“5555+ “ เด็กหญิงหัวเราะเสียงใส พร้องกระโดดลงจากรถ หลังจากที่ ลุงบุญจอดรถสนิทพอดี พ้อมกับเดินไปไขกุญแจเปิดประตูเข้าบ้าน ลุงบุญมองตามจนเด็กปลายปิดประตูบ้านเรียบร้อย ค่อยเสร็ดสิ้นภารกิจของแก ก่อนเคลื่อนรถออกไป
ปลายอยู่บ้านกับแม่ และยาย ส่วนพ่อไม่มีเพราะเลิกกันกับแม่ตั้งแต่ปลายยังเด็ก แม่กับยาย มีอาชีพขายผักด้วยกันในตลาดสด ต้องออกจากบ้านตั้งแต่ตีห้า ไปขาย ผักรอบเช้า แล้วกลับมาบ้าน จากนั้นก็ออกจากบ้านอีกทีตอนบ่ายโมงไปรับผัก แล้วขายต่อถึง 6 โมงเย็น กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบทุ่มหนึ่ง เป็นแบบนี้ทุกวัน
เมื่อก่อน ลุงบุญต้องไปรับส่งน้องปลายที่ตลาด ต่อมาเมื่อน้องปลายขึ้น ป.5 จึงขออยู่บ้าน โดยฝากให้ลุงบุญช่วยดูจนปลายเข้าบ้านเรียบร้อย และย้ำ ให้น้องปลายปิดประตู และอยู่แต่ในบ้านเท่านั้น จนกว่าแม่จะกลับ
.......................................
16.00น
ลุงบุญกลับมาบ้านด้วยความสงสัย แกหยิบมือถือ ราคา 5พัน ที่ลูกแกซื้อมาให้ใช้ ปัดหน้าจอ
กดลงไปที่ play store ด้านบนสุด แก พิมพ์คำว่า บิงโก เป็นภาษาไทยลงไป แล้วมันก็ขึ้นแอฟ ต่าง ๆ มามากมาย
ที่สะดุดตาแกที่สุดก็คือ รูปไดโนเสาร์สีฟ้า แกลองกดแล้วติดตั้งดู การเริ่มต้นใช้ด้วย e mail เบอร์โทร ตั้งชื่อ ไส่พาสเวิร์ท กลับไม่ใช่เรื่องยุงยากสำหรับแก เพราะลูกๆ แกสอนไว้หมดแล้ว
ไม่นานแกก็อยู่หน้าจอที่ มีรูปภาพ สาวๆ มากมาย ผู้ชายกับเด็กมีบ้างแต่เป็นส่วนน้อย เมื่อกดเข้าไปที่รูปคน ก็พบว่า ข้างในเขาทำอะไร ซึ่งส่วนมาก ก็พูดอะไรเรื่อยเปื่อย บางคนก็เต้น บางคนก็ร้องเพลง แต่ที่ทำให้แกตาโตที่สุด ก็คือ สาวๆ แต่ละนาง ทั้งทรวดทรง ทั้งหน้าตา และการแต่งตัว วับ ๆ แวมๆ ถึงกับทำให้แกคึกคักขึ้นมาทันที “อืมมมม มันได้ลุ้นกว่าเปิดดูหนัง XX อีกว่ะ” ลุงบุญลำพึงในใจ
ไม่ถึง 2 ชั่วโมง แกก็ใช้เป็น และคล่อง
.........................................
18.30 น.
พอเมียแกกลับมาถึงบ้าน (ป้าจิต เมียลุงบุญ รับจ้างทำงานบ้าน ให้ข้าราชการผู้ใหญ่ในอำเภอท่านหนึ่ง เวลา 15.00 น.- 18.00 น. เงินเดือน 4000) พอเมียแกกลับมาถึงบ้าน แกก็ลากเมียแกเข้าห้องทันที
“ อูยยย...พี่บุญ ไปคึกอะไร มาจากไหกันนน.....”
“อืมมมม....” ลุงบุญนอนหอบ ยิ้มที่มุมปาก หลังเสร็จสิ้นภารกิจกาม กับป้าจิต
“แล้วชอบไหมละ..”
“รักตายเลยละ.....ไปทำกับข้าวแล้ว” ป้าจิตยิ้มตอบ.....พร้อมเดินเข้าไปในครัว
...........................................
ลุงบุญนอนกระดิกเท้า พร้อม หยิบมือถือขึ้นมากดเข้าไปในโปรแกรมไล้สด เลื่อน เลื่อน และเลื่อน แล้วแกก็ ไปสะดุด กับภาพของเด็กคนหนึ่ง “เป็นน้องปลาย” แกจิ้มนิ้วเข้าไปทันที เป็นภาพค้าง และมีข้อความ ประมาณว่า
เพิ่งได้ออกจากระบบ
ลุงบุญ รีบกดติดตามทันที............................
ดารารับเชิญ ริกะ รับบทเป้นน้องปลาย
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น