ฝากดูคำผิดให้ด้วยนะครับ ลองทายหรือแนะนำเนื้อเรื่องดูกันก็ได้ครับ
จะพยายามลงให้ทุกๆ1-2วันให้ครับ ถ้าไม่ติดอะไร
“วินจ๊ะ.. วิน..” เสียงแหบพร่าของหญิงวัยกลางคนดังขึ้นข้างกายไอ้ศักดิ์จนปลุกมันให้ตื่นจากนิทรา แรกๆมันก็ไม่ได้สนใจเพราะคิดว่าเสียงนั้นเรียกหาคนอื่น แต่สักพัก มันก็รู้สึกได้ถึงการเขย่าเบาๆจากท่อนแขน ก่อนจะพบว่าอาการชาหายไปหมดสิ้นแล้ว มันจึงค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆเพื่อจะดูว่าใครเป็นคนส่งเสียงเรียก
“วิน! วินตื่นแล้ว แม่เป็นห่วงแทบแย่” ภาพใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่งปรากฎขึ้นอยู่ตรงหน้า เธอกำลังจ้องมองมาที่ไอ้ศักดิ์ด้วยความดีใจ รีบส่งยิ้มหวานมาให้แม้จะมีรอยช้ำและคราบน้ำอยู่รอบดวงตาเต็มไปหมด
‘สวย’ เป็นคำแรกที่ไอ้ศักดิ์นึกเมื่อแรกเห็น เธอเป็นหญิงสาวในวัยประมาณสามสิบต้นๆ คิ้วเข้มโก่งสวยได้รูปเหมือนคันธนู ใบหน้าเกลี้ยงเกลาทำให้ดูอ่อนเยาว์กว่าอายุแท้จริงไปอีกหลายปี แม้การแต่งตัวจะไม่ฉูดฉาด ดูแล้วคล้ายแม่บ้านธรรมดาทั่วไป แต่ก็มิอาจปกปิดผิวพรรณอันนวลผ่องของเธอไปได้
แต่แล้วมันก็รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเธออย่างประหลาด ไอ้ศักดิ์พยายามเพ่งมองใบหน้าสวยได้รูปตรงหน้าอย่างตั้งใจ ใบหน้าที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นใจดีแบบนี้ มันแน่ใจว่ารู้จักอยู่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น แต่จนแล้วจนรอดมันก็นึกไม่ออก
“ทำไมวินถึงทำแบบนี้ล่ะ มีอะไรทำไมไม่บอกแม่ รู้มั้ยว่าแม่เป็นห่วงวินมากแค่ไหน” จู่ๆคนตรงหน้าก็เริ่มร้องไห้ และนั่นก็ทำให้ไอ้ศักดิ์ทำอะไรไม่ถูก
‘วินไหนของเค้าเนี่ย’ ไอ้ศักดิ์นึกก่อนมันจะลองขยับคอหันมองไปรอบๆ และก็ผิดคาด เพราะห้องนี้เป็นห้องเดี่ยว แถมยังเป็นห้องพิเศษที่หรูมากซะด้วย ภายในห้องไม่มีใครอื่นอยู่อีกนอกจากเธอกับมัน ไอศักดิ์จึงทดลองขยับร่างกายส่วนอื่นก็พบว่าสามารถขยับได้เกือบปกติทั้งหมด มีเพียงความรู้สึกอ่อนล้าและเจ็บเล็กน้อยตรงข้อมือข้างขวาเท่านั้น
“สัญญากับแม่นะวิน ว่าต่อไปวินจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีก ถ้าเกิดวินตายไป แม่จะอยู่ยังไงล่ะวิน สัญญากับแม่นะ ว่าวินจะไม่ปล่อยให้แม่อยู่คนเดียว” เธอยังคงฟูมฟายร้องไห้ใส่ไอ้ศักดิ์ที่ยังคงไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรพร้อมกับจ้องมองอย่างคาดคั้นรอคำตอบ
ถึงไอ้ศักดิ์จะไม่เข้าใจ แต่มันก็ทนสายตาของผู้หญิงตรงหน้าไม่ไหว จึงตั้งใจจะตอบเอออ่อไปก่อน “เออ...ครับ เห้ย!” ไอ้ศักดิ์ร้อง และนั่นก็ทำให้ผู้หญิงตรงหน้าตกใจตามไปด้วย
“เป็นอะไรไปวิน! ยังเจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า เดี๋ยวแม่รีบไปตามอาหมอให้” เธอเอ่ยอย่างร้อนรน รีบกดปุ่มแดงที่หัวเตียงและผุดลุกวิ่งออกจากห้องไปโดยไม่ถามอะไรอีกทันที
“เดี๋ยว! อ้าว! จริงๆด้วย ทำไมเสียงถึง... ฮัลโหลๆ” ที่ไอ้ศักดิ์ตกใจไม่ใช่เพราะรู้สึกเจ็บอะไร แต่เพราะมันจำได้ว่าเสียงของมันไม่ได้เป็นแบบนี้ เสียงของมันกลับกลายเป็นเสียงนุ่มเหมือนเด็กวัยรุ่นไปได้ยังไง ความแปลกใจทำให้มันขยับตัวเล็กน้อย และนั่นก็ทำให้มันพบกับความเปลี่ยนแปลงอย่างที่สอง
“เห้ย!! อะไรวะนี่” ไอ้ศักดิ์ร้องเสียงดังอีกครั้ง ก่อนจะรีบใช้ศอกพยุงตัวเองขึ้นนั่ง และมองสำรวจไปทั่วร่างกายของตนเอง “เกิดอะไรขึ้น ทำไมตัวเราถึงได้หดเล็กลงได้ หรือว่า...” ไอ้ศักดิ์รีบยืนยันความคิด จับผ้าห่มที่คลุมร่างสบัดออก และรีบลุกพุ่งไปยังห้องน้ำ เปิดไฟ แล้วไปหยุดยืนอยู่หน้ากระจก ก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อได้เห็นภาพที่สะท้อนกลับมา
“นี่มันใครกันวะเนี่ย!!” ไอ้ศักดิ์อุทานด้วยความตกใจ เพราะภาพสะท้อนที่ควรจะเป็นร่างกายของมัน กลับกลายเป็นร่างของเด็กหนุ่มหน้าตาล่ะอ่อนสะท้อนออกมาแทน แต่มันยังไม่ยอมเชื่อ ทดลองยกแขนซ้ายขึ้น เด็กหนุ่มในกระจกก็ยกตาม มันจึงพยายามลองอีกหลายครั้ง ผลที่ได้ก็เหมือนเดิม สุดท้ายไอ้ศักดิ์ก็ได้แต่ทำใจเงียบๆ ว่าบัดนี้วิญญานของมัน ได้มาสิงสู่อยู่ในร่างของเด็กหนุ่มคนนี้เข้าเสียแล้ว ‘แล้ววิญญานของไอ้เด็กนี่ล่ะ?’ ไอ้ศักดิ์นึก และไม่นานคำตอบของมันก็มาถึง
เสียงประตูห้องเปิดออก พร้อมกับร่างกระหืดกระหอบของคนที่ท่าทางจะเป็นหมอ และผู้หญิงที่น่าจะเป็นแม่ของเด็กหนุ่มที่ชื่อวินนี่่ ทั้งคู่เดินเข้ามาพร้อมกับพยาบาลอีกสองสามคน
“อ้าว! เจ้าวินไปไหนแล้วล่ะ เค้ายังไม่ควรลุกไปไหนนะ พี่วรรณไม่ได้บอกเค้าเหรอครับ” เสียงทุ้มพูดอยู่หน้าห้องน้ำ
“พี่ไม่ได้บอกหรอกจ๊ะ ไม่คิดว่าเค้าจะลุกไปไหนมาไหนได้ เห็นเค้าร้องเสียงดังพี่ก็กลัวว่าจะเป็นอะไร เลยรีบลุกมาตามนนท์เนี่ยแหละจะ” แม่ของวินที่ชื่อวรรณเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวล “พี่ว่าเค้าอาจจะอยู่ในห้องน้ำนะนนท์”
“ลองเรียกดูแล้วกันครับ ถ้าอยู่ก็ดีไป ถ้าไม่อยู่ละแย่แน่ๆ เพิ่งจะฟื้นจากความตายมาได้แบบนี้” เสียงหมอนนท์เอ่ย