...............
ขอบคุณทุกแรงใจครับ พี่น้อง
...............
ใครผิด ...... ใครถูก ตอนที่ 5...
.............................
“พี่ชุบ..... นี่มันลูกฉันนะ......” เป็นน้ำเสียงแสดงอารมณ์ของรวิตา
“ปุ๋ย นี่ก็หลานพี่ เช่นกัน พี่เลี้ยงมันมาตั้งแต่เกิด...........”
ชุบกล่าวด้วยอารมณ์ สุขุม
“พอแล้ว...............” ยายสร เริ่มมีอารมณ์ “เอาเป็นว่าให้จอยมันตัดสินใจ....ว่าจะอยู่กับยาย หรือจะไปอยู่กับแม่มัน....”
ยายสรกล่าว ทุกคนเงียบ ทุกคนต่างรู้ ฤทธิ์ยายสรดี ถ้าแกโมโห............
ชุบผิดหรือ ที่ไม่ให้ ปุ๋ย พาลูกสาวไปอยู่ด้วย ก็ชุบ ได้เลี้ยงดูน้องจอย มาตั้งแต่เกิด ปุ๋ยผู้เป็นแม่เสียอีก
เมื่อเข้าไปเรียนในเมือง ไปชุบตัวในเมือง ปิดบังไม่ให้ใครรู้ ว่าตนมีลูกแล้วตั้งแต่ จบ ม.3 กระทั่งเรียนจบ แทบไม่ มาดูแลลูกเลย
แต่ถึงจะไม่ได้ดูแลมาก่อน ตอนนี้ ฐานะ การงาน การเงิน ปุ๋ยก็พร้อมแล้ว สามีก็ยอมรับ ให้อยากให้ปุ๋ย
พาลูกมาอยู่ด้วย ในความเป็นแม่ ถึงจะไม่ได้เลี้ยงดูน้องจอยมาก่อน แต่มันไม่น่าจะผิด ที่ตอนนี้ เธอจะมารับน้องจอย...ไปอยู่ด้วย
คราวก่อน ที่ปุ๋ยกับสามีมาเยี่ยมแม่ แค่หางตาที่มอง ชุบก็ดูออกว่า น้องเขยวัย 35 มันคิดอะไรกับน้องจอย แววประกายตา หื่นกระหาย มันฟ้อง เพียง แต่ชุบทำเป็นเฉยเท่านั้น
แต่สิ่งหนึ่ง ที่ชุบ ไม่เข้าใจตนเอง ณ ตอนนี้ คือ..... ทั้งหมด เป็นเพราะตน ห่วงหลาน...หรือว่าหวงหลานกันแน่ เท่านั้น
เมื่อจอย กับพริ้ง กลับมาจากโรงเรียน นั่นคือคำตอบ...... ทุกอย่างผู้ใหญ่ทุกคนตกลงกันแล้ว.... ว่าให้จอยเป็นคนตัดสินใจ...................
...........................................
..........................................
16.30 น. รถมอเตอร์ไซค์ น้องพริ้งเป็นคนขับ น้องจอย เป็นคนซ้อนท้าย.....ทันที ที่รถจอด .... ทันทีที่ เห็นรถเก๋ง สีน้ำเงิน น้องจอยก็ออก อาการดีใจทันที
“แม่.............” น้องจอย ร้องลั่นด้วยความดีใจ เด็กสาววิ่งเข้าไปในบ้าน จอยจำรถของแม่ได้.......
“แม่...แม่...มาได้ไง....โอ้ย....ทำไมไม่บอกจอยล่วงหน้าเลย.......” น้องจอย โผเข้ากอดคนเป็นแม่ด้วยความดีใจ
สายเลือดก็คือสายเลือด.......ถึงแม้ รวิตา จะไม่ได้เลี้ยงดูลูกมาก่อน....แต่เธอ คือแม่.......จอยไม่เคยขอไปอยู่กับแม่แต่จอยก็ฝันมาตลอด ว่า วันหนึ่งแม่จะพาไปอยู่ด้วย....... จอยดีใจทุกครั้งที่แม่มา ถึงแม้จะปีละครั้ง.........
รวิตา (ปุ๋ย) โอบกอดลูกสาว ลูบที่เส้นผมด้วยความรัก
.....................................
อาหารมื้อเย็นผ่านไป .....ชุบมองสบตาน้องสาว พยักหน้า.......
“จอย....คือยังนี้นะลูก...แม่มาคราวนี้....แม่กะจะพาจอยไปอยู่ด้วย.... ไปเรียนโรงเรียนในเมือง....จอยเป็นภาระให้คุณยาย ให้ลุงชุบมานานแล้ว...จากนี้ไปแม่จะดูแลจอยเอง.....” ปุ๋ยกล่าวกับน้องจอย จอยมองที่ใบหน้าแม่ มองที่สามีของแม่....... “ไปอยู่ด้วยกันนะลูก.....” สามีของปุ๋ย เรียกจอยว่าลูกเต็มปากเต็มคำ.......
......................................
“ตัดสินใจเอาลูก......จะอยู่ยายก็ไม่ว่า.....หรือจะไปอยู่กังแม่ก็ตามใจหนู.......” ยายสรกล่าว
“ลุงชุบคะ.......” น้องจอย หันไปถามชุบ
“อะไรก็ตามที่จอยตัดสินใจแล้ว มีความสุข...จอยก็ตัดสินใจเถอะลูก..... แต่ลุงอยากบอกว่า ถึงแม้จอยจะอยู่ที่นี่
ลุงหรือยายก็ไม่รู้สึกเป็นภาระนะ......” ชุบกล่าวกับหลานสาวตัวน้อย.......
แทนที่จะดีใจ...จอยกลับรู้สึกเป็นภาระที่ต้องตัดสินใจ....แม่จะคิดอย่างไร แม่จะเสียใจไหม ถ้าจอยไม่ไป
แล้วถ้าจอยไปละ ยายกับลุงชุบจะรู้สึกอย่างไร เด็ก หญิง วัย 13 นั่งนิ่ง ไม่ตอบคำถาม ทำไมผู้ใหญ่ ไม่คุยกันเอง ทำไมเธอต้องตัดสินใจ......................
.....................................
ยายสรนอนอยู่ชั้นล่าง ส่วนบนของป้านมี 3 ห้องนอน ....ห้องนอนของจอย แม่กับสามีเป็นคนนอน
ส่วนจอยไปนอนกับพี่พริ้ง....ถึงจะต่างพ่อต่างแม่ แต่ก็เป็นพี่น้องกัน
……ในห้องนอน.....
......................................
“ลุงชุบ ไปใหนแล้ว......” น้องจอยถามพริ้ง
“คงไปบ้านครูวิ.....” พริ้งตอบ
“ลุงชุบจีบครูวิ....?..”
“ใช่.....พี่กับอาชุบคุยกันแล้ว..และพี่ เป็นคนบอกให้อาชุบจีบครูวิเอง......” พริ้งกล่าว
“ทำไมคะ......” จอยถาม
“มันเป็นทาง ที่จะเบี่ยงเบนเรื่องของพวกเรา 3 คน ไม่ให้คนอื่นสงสัย....คิดดู ถ้าอาชุบมีแฟน
จะไม่มีใครสงสัยเรื่องของเราเลย....” พริ้งกล่าว
“แล้ว ถ้าลุงชุบ รักกับครูวิ แล้วทิ้งพวกเรา.........!!!...” น้องจอยกล่าวด้วยความรู้สึกกังวล
“ไม่มีทาง......อาชุบรักพวกเรา ... ถึงจะมีคนอื่นบ้าง แต่ไม่มีทาง ที่อาชุบจะทิ้งเรา...”
“ทำไมพี่พริ้งถึงเชื่อแบบนั้น.....”
“เราอยู่กับอา มาเป็นสิบกว่า ปี เอาไม่เคยทำให้เราเสียใจ....ถามตรง ๆ จอยรักอาชุบไหม....” พริ้งกล่าว
“....รัก....” จอยตอบ
“...งั้นก็จงเชื่อมั่นในคนที่เรารักนะ..... การที่เรารักเขา เพราะ เราเชื่อว่า เขาเป็นคนดี
....แล้วถ้าเราไม่เชื่อใจเขา มันจะเป็นการดูถูกน้ำใจคนที่เรารัก....และที่สำคัญ
...มันเป็นการดูถูกความรักของเราเองด้วย.......” พริ้งกล่าว
“...ค่ะพี่พริ้ง......” น้องจอยกล่าว พลางดึงผ้าห่มมาคลุมหัว.... ตลอดเวลาที่ผ่านมา นอกจากยาย นอกจาก
ลุงชุบ ก็มีพริ้งนี่ละดูแลจอยมาตลอด ในฐานะพี่สาว
................................................................
................................................................
21.00 น. ที่บ้านพักครูหลังหนึ่ง กระบะสีส้มเข้ามาจอด วันนี้ชุบกับครูวิไปทานข้าวนอกบ้าน คนแถวนั้น รับรู้แล้วว่า ชุบจีบครูวิ และทำท่าจะจีบติดด้วย..... เพียงแต่ชุบไม่รู้ว่า ครูวิพูดคุยกับเพื่อนครูด้วยกันว่า แต่คุยเล่น ๆ สนุกสนุกเท่านั้น ไม่ได้จริงจัง ผู้หญิงกับผู้ชาย มันต่างกันตรงนี้นี่เอง
..................................................................
………………………………………………………….
......ผู้ชายจีบผู้หญิง มักจะจีบจริง ๆ ....แต่จะเอาเล่น ๆ.....
......ผู้หญิงจีบผู้ชาย มักจีบเล่น ๆ ....แต่จะเอาจริง ๆ ....
..................................................................
…………………………………………………………
“ขอบคุณมากครับครู ที่ให้เกียรติ...” นายชุบกล่าว ขณะเดินไปส่งครูวิในบ้าน
“บอกแล้วไง คะ ให้เรียกยังไง.....” ครูวิกล่าวน้ำเสียงไม่พอใจ
“ขอบคุณมากครับ วิ ....” ชุบกล่าวยิ้ม ๆ
“ค่ะ....พี่ชุบ ขอบคุณเช่นกัน.....”
“วันหลัง ไปทานข้าด้วยกันอีกนะครับ.....”
“ค่ะ....” ครูวิกล่าว
“เอ่อ....วิครับ....”
“คะ.....”
“ผมรักวิ.......” ชุบกล่าว
“ค่ะ.....” ครูวิตอบสั้น ๆ
“ผมกลับนะครับ.....”
“ค่ะ......” บอกว่ากลับ แต่ไม่ยอมก้าวขา ตายังจ้องมองที่ใบหน้างามของครูวิ
“ก็กลับเสียสิคะ.......” ครูวิกล่าว
“..............” ชุบไม่พูด ครูวิ เบะปาก เขย่งเท้าขึ้น เอามือเกาะบ่า นายชุบ แล้วจูบที่แก้มเบา ๆ
“เอ้า...คราวนี้กลับได้แล้ว......” ครูวิกล่าวอีกครั้ง พร้อมหัวเราะ
... อนิจจา...มือแข็งแรง 2 ข้าง ของชุบ กอดที่เอวครูสาวเสียแล้ว ครูวิไม่ดินรนหรือขัดขืน เมื่อชุบประทับริมฝีปาก ลงที่เรียวปากของครูวิ.....ครูสาวหลับตาพริ้ม..รับรสจูบ....มือที่เกาะบ่า ค่อย ๆ โอบรอบคอ
“อืมมมม...พี่ชุบ..คะ....เร็วไปนะค่ะ......” ครูสาวกล่าว พร้อมกับ ค่อย ๆ ผลัก ร่างชุบออก
“ครับ...ผมขอโทษ.....” .......
“ขับรถดี ๆ นะคะ.....” ครูวิกล่าว
“ครับ...หลับฝันดีนะครับ...”
“เช่นกันค่ะ...พี่ชุบ...” ครูวิกล่าว
ชุบขับรถกลับบ้านด้วยรอยยิ้มเปี่ยมด้วยความสุข ...... สิ่งเดียวที่ชุบไม่มีโอกาสรับรู้เรื่องราวของครูวิ
คือขณะนี้ครูวิกำลัง.............. กระโดดโลดเต้นอยู่ในบ้านคนเดียว ......ด้วยความดีใจ... ดูอาการแล้วนางท่าจะบ้า
..................
ชุบแง้มประตู มองที่ห้องนอน ของพริ้ง ขณะนี้ พริ้งกับจอยนอนแล้ว ชุบเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเข้านอนที่ห้องนอนของตน.......................
..................................................
สาย ๆ ของวันต่อมา เก๋ง สีน้ำเงินเคลื่อนออกไปจากหมู่บ้าน รวิตา นั่งที่เบาะหน้า โดยมีสามีเป็นคนขับ
ในรถมีเพียง 2 คน น้องจอย น้องพริ้งไปเรียนตามปกติ
“ปุ๋ย คิดว่าจะได้ดูแลลูกบ้าง......”
“เค้าอยู่กับยายมาตั้งแต่เกิด มันคงไม่ง่ายที่เราจะเปลี่ยนแปรง...ต้องให้เวลาเขาบ้าง...”
“ค่ะ......” ปุ๋ยกล่าวกับสามี
อย่าว่าแค่ปุ๋ยเลยที่รู้สึกผิดหวัง....ลึก ๆ แล้ว สามีของปุ๋ยเองก็รู้สึกผิดหวังไม่น้อยเช่นกัน
.....................................................
เมื่อแม่กลับ จอยเอง ยังรู้สึกสับสนกับการตัดสินใจของตน …..
.....................................................
เดือนตุลาคม มันเป็นเดือนแห่งการเกษียณอายุราชการ โรงเรียนนี้ก็เช่นกัน... ครูที่เกษียณ ล่ำลานักเรียน แล้วตอนกลางวัน งานเลี้ยงตอนกลางคืน จึงไม่เกี่ยวกับเด็กนักเรียน
แน่นอน งานเลี้ยงย่อมมีเหล้าเบียร์ และครูโรงเรียนนี้ก็เช่นกัน เพียงแต่ไม่หน้าด้านพอที่จะดื่มเหล้าให้นักเรียนดู ทุกกิจกรรม ครู และนักการ จึงพากันจัดการกันเอง โดยไม่เอาเด็กมาใช้งาน
“ผมจะไม่ให้เด็กมารำ ให้ครูนั่งกินเหล้าดูแน่นอน ถ้าจะรำ พวกคุณก็รำกันเอง...” ผอ.โรงเรียนกล่าวในที่ประชุม
งานนี้ ครูวิ ในฐานะ ครูสาว และสวยที่สุด จึงต้องรับหน้าที่ รำอวยพร ในงาน ประกอบกับการแสดงอื่น ๆ ของเพื่อนครู และศิษย์เก่า
งานเลี้ยงดำเนินไปด้วยดี เพื่อนครู ผู้นำหมู่บ้าน ผู้นำชุมชน นายชุบ ล้วน มาเป็นแขกในงาน
แต่ที่เพื่อนครูด้วยกันหมั่นไส้หน่อยเห็นจะเป็นที่ ครูวิ แทนที่จะนั่งรวมกับเพื่อนครู กลับไปนั่งกับนายชุบ.......
.............
หลังจากครูวิรำเสร็จ แล้ว กลับมานั่งร่วมโต๊ะกับนายชุบ และชาวบ้าน อีก 4-5 คน
“อึดอัดชุดนี้จัง วิไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ....” ครูวิกล่าว
“สวยขนาดนี้ จะรีบเปลี่ยนทำไม....” นายชุบแย้ง
“ก็รำเสร็จแล้ว อ่ะ .....อีกอย่างมันไม่สบายตัว “ ครูวิกล่าว
“ครับ...งั้น...ผมไปเป็นเพื่อนนะ....”
“ค่ะ...ดีเหมือนกัน......” ครูวิกล่าวแล้วลุกเดิน
หอประชุมที่จัดงาน ห่างจากบ้านพักครู เกือบ 100 เมตร ครูวิเดินเคียงข้างไปกับนายชุบ มือครูสาวเกี่ยวที่แขนนายชุบ ....เธอกลัวความมืด..???
“สักครู่นะคะ....” .ครูวิกล่าว แล้วเดินเข้าห้องนอน เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ชุบนั่งรออยู่ที่เก้าอี้
ตอนแต่งชุดนี้ เป็นร้านเช่าชุดที่แต่งให้ สิ่งที่ครูวิลืมไปคือ ตะขอของเสื้อ และสะใบ มันอยู่ด้านหลัง มันเกี่ยว ด้วยตะขอ 6-7 ตัว และยึดด้วยเข็มกลัด อีก 3 ตัว เพื่อให้อยู่ทรง.....ที่สำคัญ มันสุดที่มือครูวิจะเอื้อมถึง
“พี่ชุบค่ะ.....รบกวนหน่อย....”
“ครับ...มีอะไร..”
“วิปลดตะขอเสื้อไม่ถึง ช่วยที.....”
“ได้ครับ....” ชุบกล่าว แล้วเข้าไปยืนด้านหลังครูวิ.....มือสั่นเล็กน้อย ขณะปลดตะขอเสื้อให้ครูสาว....
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน