ประตูเหล็กดัดอัลลอยบานสูงค่อยๆเลื่อนออกช้าๆ รถหรูยี่ห้อดาวสามแฉกค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากบริเวณบ้านสู่ถนนในซอยกว้างขนาดรถวิ่งสวนกันสองช่องทางได้ แดดยามบ่ายเผาพื้นถนนสีดำร้อนจนระอุเป็นไอแต่บรรยากาศภายในตัวรถกลับเย็นฉ่ำคลอด้วยเพลงฝรั่งทำนองคุ้นหูเบาๆ
“แถวนี้ขยะเยอะเนอะ” สาวนักศึกษากระโปรงสั้นเสื้อรัดมองผ่านกระจกติดฟิล์มกรองแสงสีชา
“พี่ถึงได้ย้ายไปอยู่คอนโดไง” หนุ่มนักศึกษารุ่นพี่หมุนพวงมาลัยตรงแยกออกถนนใหญ่
“แต่จะว่าไปก็น่าสงสารคุณพ่อคุณแม่พี่เกมส์นะ มีลูกคนเดียวแต่ไม่อยู่ด้วยแบบนี้ท่านคงเหงากันแย่ บ้านหลังตั้งใหญ่อยู่กันแค่สองคนเอง”
“แหนะ อย่าบอกนะว่าเจอกันแค่แป๊ปเดียวหลงรักคุณพ่อคุณแม่พี่เข้าแล้ว ไม่เอานะ พี่หวง” เขายิ่มมุมปาก สองตาจ้องท้ายรถคันหน้า
“ก็ท่านน่ารักนี่นา นี่ถ้าพ่อกับแม่ของนัดน่ารักแบบนี้บ้างก็คงจะดี”
“เอามั้ย ให้ยืม”
“จะบ้าเหรอ.. พูดเป็นเล่น”
“แหม.. พ่อแม่ใครก็น่ารักทั้งนั้นแหละ แต่ก็ต้องอย่าลืมว่าท่านก็เป็นมนุษย์เหมือนกับเรา มีหัวจิตหัวใจเหมือนกัน คุณพ่อคุณแม่ของน้องนัดท่านก็คงจะมีเหตุผลของท่าน”
“นัดล่ะกลัวเลย”
“กลัวอะไร กลัวพี่เหรอ..55”
“ก็กลัวทั้งนั้นแหละ วันนึงอะไรๆมันจะเปลี่ยนไปใช่ป่ะ” สาวน้อยนักศึกษามองสบตาเขา
“ถ้างั้นก็แสดงว่าเรายิ่งต้องรีบกอบโกยความสุข เก็บความทรงจำดีๆไว้ใช้ในวันที่อะไรๆมันเปลี่ยนแปลงไปจริงๆ” พี่เกมส์ยิ้มตาหยี
“ถ้ามันน่าจำก็ดีน่ะสิ” นัดเมินหน้า
ชายหนุ่มรุ่นพี่ปีสี่ที่เค้าลือกันว่ารวยนักหนา ผิวพรรณรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาสูงโปร่งผิวขาวสะอาดสะอ้านบ่งบอกถึงเชื้อสายพันธุ์ลูกผู้ดีมีสกุล นัดจำรถหรูสีดำสนิทที่กำลังนั่งตากแอร์คันนี้ได้ดี เพราะมันเป็นที่หมายตาของกลุ่มเพื่อนๆในมหาลัย เสียงซุบซิบนินทาจะดังขึ้นทุกทีที่มันเคลื่อนตัวผ่านไป
“ถึงแล้ว..” พี่เกมส์ดับเครื่องยนต์หันมายิ้ม
“ไม่ขึ้นไปได้มั้ยอ่ะ นัดรออยู่ในรถนี่แหละ” สาวน้อยนักศึกษาไม่มีทีท่าว่าจะลงจากรถ
“อ้าว ไหงงั้นล่ะ ถ้านัดไม่ขึ้นไปแล้วจะซ่อมคอมพ์ให้พี่ได้ไง .. อ๋อ.. นี่สงสัยจะกลัวพี่จริงๆด้วย” พี่เกมส์กลับเข้ามานั่งในรถสตาร์ทเครื่องยนต์เปิดแอร์
“งั้นเอางี้ เดี๋ยวพี่ลองวิ่งไปถามที่นิติบุคคลว่าเค้าพอจะมีที่ให้ยกคอมพ์ลงมาซ่อมข้างล่างรึเปล่านะ นัดจะได้สบายใจ” พี่เกมส์เสนอ
“อื้อ.. ซาวด์กู้ด” สาวน้อยนักศึกษาพยักหน้า
“เอาจริงดิ นี่นัดจะให้พี่ยกเคสลงมาจริงๆเหรอ”
“ก็ดีนะ จะให้ซ่อมป่ะล่ะ”
หนุ่มนักศึกษารุ่นพี่ยืนมองด้วยความทึ่ง เจ้าคอมพิวเตอร์เครื่องนี้อยู่กับเขามาจะสี่ห้าปีแล้วแต่หน้าจอสีดำตัวหนังสือสีขาวแบบนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เธอกดแป้นคีย์บอร์ดอย่างคล่องแคล่ว ถ้อยคำที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอเป็นภาษาแปลกๆผสมกับอักขระที่พี่เกมส์เคยสงสัยว่ามันมีไว้ทำหน้าที่อะไร
“ตกลงมันเป็นอะไรอ่ะ น้องนัด” เขาเอ่ยถาม
“ฮาร์ดดิสก์ติดไวรัสนิโคลสลาฟเอ็นทีวัน”
“แล้วมันมายังไงอ่ะ”
“เว็บโป๊..” คำตอบของเธอเล่นเอาสาวพนักงานนิติบุคคลหันมามอง
“เฮ้ย..” พี่เกมส์หน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“นิโคลสลาฟเป็นนักเขียนโปรแกรมชาวโครเอเชีย มัลแวร์ของเค้าสร้างความเสียหายทางเศรษฐกิจจนถึงวันนี้มูลค่านับหลายร้อยล้านเหรียญสหรัฐ ทำงานคล้ายจับคอมพิวเตอร์ของเราเป็นตัวประกัน ต้องจ่ายเงินแลกรหัสปลดล็อก”
“หาเงินด้วยวิธีนี้แย่เนอะ แบบนี้มันกรรโชกทรัพย์กันชัดๆ”
“ก็มีแต่ในพวกเว็บโป๊แค่นั้นแหละ ถ้าไม่เข้าเว็บพวกนี้ก็ไม่ติด” นัดตอบน้ำเสียงเรียบเฉย
“แล้วแบบนี้คือพี่ต้องจ่ายเงินมันถึงจะจบใช่ป่ะ ตอนนี้โปรแกรมมันฟ้องให้แอคติเวทหมดเลย”
“ก็เพราะมันเป็นโปรแกรมเถื่อนไง.. ถึงโดน” นัดเปรยลอยๆ
“แบบนี้ซื้อใหม่เลยมะ.. นึกว่านัดซ่อมได้นะเนี่ย”
“มีเงินก็ซื้อใหม่ดิ แต่ว่าวิทยานิพนธ์อะไรของพี่เกมส์ก็อยู่ในนี้ไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ แต่ตอนนี้มันล็อกหมดทุกโปรแกรม สงสัยต้องพิมพ์ใหม่”
“ซ่อมได้.. ไม่ยากหรอก” นัดแหงนหน้าสบตาเขา
“นั่นไง ทั้งสวยทั้งอัจฉริยะจริงๆน้องสาวเรา” พี่เกมส์ยิ้ม
“ก็แค่เขียนอัลกอริทึมต่อต้านลงไปในดอส แต่จะต้องเซ็ตไอพีใหม่” นัดหันไปถามพนักงานนิติบุคคล “พี่คะ เบอร์โทรศัพท์คอนโดนนี้นี่แยกเบอร์หรือต้องโทรเข้าโอเปอเรเตอร์คะ”
“แยกเบอร์ต่างหากของแต่ละห้องค่ะ” พนักงานสาวหันมาตอบ
“ถ้างั้นก็ต้องขึ้นไปต่อสายโทรศัพท์แล้วเซ็ตไอพีใหม่ หลอกมันว่านี่เป็นคอมพ์อีกเครื่องนึง เพราะถ้าไม่ทำเวลาคอนเน็คมัลแวร์ตัวนี้ก็จะเข้ามาอีก” นัดอธิบาย”
“แต่ถ้าพี่ไม่เข้าเว็บอโคจรพวกนี้อีกก็ไม่ติดใช่ป่ะ”
“ก็ถึงต้องเปลี่ยนไอพีหลอกมันไง แต่ก็ยังง่ายกว่าตึกที่สายโทรศัพท์รวมศูนย์เข้าโอเปอเรเตอร์”
“งั้นพี่ก็จะได้อวดห้องแล้วสิ” พี่เกมส์ยิ้ม
“สายโทรศัพท์อยู่ตรงไหนล่ะ” นัดถาม
“ตรงโต้ะกินข้าว”
“งั้นเดี๋ยวนัดขึ้นไปดูเอง พี่เกมส์รออยู่ข้างล่างนี่แหละ”
“เอางั้นนะ ..ก็ได้ โอเคจ้ะ” เขายิ้มพยักหน้า ยื่นกุญแจห้องให้เธอ
………………..
หนึ่งทุ่มตรง สมาชิกบ้านสาวโสดทุกคนพร้อมเพียงที่โต้ะกินข้าวโดยมีน้ากฤษเป็นแขกประจำเช่นเดิมทุกวัน
“ใครทอดปลาอ่ะ น่ากินจัง” น้ากฤษถาม
“ก็ยัยจอยแม่ครัวใหญ่น่ะสิถามได้ นางไม่ยอมให้ใครไปยุ่งในครัวหรอก” น้าต่ายตอบยิ้มๆ
“มาแล้วๆ..” จอยถือจานควันฉุยเดินมาวางลงกลางโต้ะ
“อะไรอ่ะ” พี่นิ้งถาม
“ผัดแตงกวา..” จอย แม่ครัวใหญ่ประจำบ้านสาวโสดตอบ
“อึ๋ย.. นึกแล้วกินไม่ลง”
“นึกอะไรของเธอฮึ ยัยนิ้ง ถึงได้นึกแล้วกินไม่ลง” น้าต่ายหยิบช้อนกลางตักผัดแตงกวาหมูสับเสร็จใหม่กำลังร้อนๆใส่จานข้าวสวยของตัวเอง
“เคยดูหนังโป๊ มันเอาแตงกวานี่ล่ะยัดเข้าไปในนั้น ..นึกแล้วขนลุก เมนูนี้นิ้งขอตัวดีกว่า”
“เอาแตงกวาเนี่ยนะยัดเข้าไปในนั้น!!” จิ๊กซอว์ถามบ้าง
“ยัยจิ๊ก!! ผู้ใหญ่เค้าคุยกันอย่าพูดแทรกได้มั้ย” น้าต่ายผู้เป็นแม่ออกปากเตือน
“จิ๊กก็แค่ถามเฉยๆเอง” สาวน้อยอายุน้อยสุดของบ้านสาวโสดตัดพ้อผู้เป็นแม่
“ใช่ มันเอาแตงกวาแบบนี้แหละ แหย่เข้าไปในไอ้นั่นเลย” พี่นัดแกล้งอำจิ๊กซอว์เพราะกำลังสนุก
“แล้วไม่เจ็บเหรอ” จิ๊กซอว์ถามตาใส
“แรกๆก็เจ็บแหละ แต่แหย่บ่อยๆเดี๋ยวก็ชิน ไม่เจ็บไปเอง” พี่สาวคนรองขยี้ซ้ำอีก
“เจ็บแล้วจะเอาไปแหย่ทำไมอ่ะ แปลก”
“ยัยจิ๊ก!! แม่บอกให้หยุดนี่ไม่ได้ยินใช่มั้ย!! น้ากฤษเค้าก็นั่งอยู่นี่หัดเกรงใจมั่งสิ เอ๊!!”
“อ้าว จอย.. จะไปไหนล่ะนี่ไม่ต้องทำอะไรเพิ่มแล้วนะนั่งกินเถอะนี่ก็เยอะแยะจนจะกินไม่หมดอยู่แล้ว” น้ากฤษเอ่ยถาม
“จะเอาผัดแตงกวานี่ไปกินในครัวค่ะ” จอยพูดเสียงเรียบ ลุกขึ้นเอื้อมหยิบจานผัดแตงกวาซ้อนบนจานข้าวของตัวเองแล้วเดินออกไปทางหลังบ้าน
“แกแหละ ยัยนัด” พี่นิ้งโทษน้องสาวตัวเองต้นเหตุทำวงแตกทั้งที่ตัวเองเริ่มก่อนแท้ๆ
“เค้าก็แซวกันทุกคนอ่ะก็ไม่เห็นเป็นไร พอนัดแซวบ้างมันก็โกรธ” นัดออกตัว
“หนูอิ่มแล้วค่ะ” แจงยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม เก็บรวบช้อนยกจานของตัวเองไปล้าง
“เฮ้อ.. พี่น้องคู่นี้” น้าต่ายส่ายหน้า
………………..
“เจ๊.. ทำไรอ่ะ” แจงเดินมาวางที่ซิงค์ล้างจาน มองพี่สาวที่กำลังยืนนิ่ง “ดูอะไรอ่ะ อ๋อ.. แตงกวา”
“ไม่ชอบกินก็ไม่ต้องกินสิ ไม่เห็นจะต้องพูดแบบนั้นเลย” พี่สาวพูดเสียงติดขัด
“เรื่องที่เอาแตงกวาไปช่วยตัวเองน่ะเหรอ พี่นิ้งเค้าก็พูดเล่นไปงั้นแหละเจ๊อย่าคิดมากเลย ว่าแต่.. เค้า ขออันนึงนะ”
น้องสาวทำหน้าทะเล้น เอื้อมมือหยิบแตงกวาสีเขียวอ่อนลูกย่อมๆติดมือเดินกลับออกไปอย่างอารมณ์ดี ปล่อยให้พี่สาวแม่ครัวคนสวยยืนเศร้าต่อไป
………………..
“แล้ววันนี้ทำไมเธอถึงไม่กลับบ้านพร้อมยัยจอย ฮึ!.. กลับมาซะเกือบมืด” พี่ต่ายถามนัด
“หนูไปซ่อมคอมพ์ให้รุ่นพี่”
“ซ่อมที่ไหน”
“ที่ห้องเค้า รุ่นพี่ผู้ชายด้วย”
“นี่!! แก่แดดแก่ลมใหญ่แล้วนะเราน่ะ” พี่ต่ายหยิกที่แขนหลานสาวจนยัยนัดร้องโอ้ย “แล้วซ่อมอะไรกันนานนักถึงได้กลับเอาค่ำมืด!!”
“ก็เค้าพาไปบ้าน ไปไหว้พ่อแม่เค้าก่อน แล้วถึงจะมาซ่อมคอมพ์ที่คอนโด” นัดลูบแขนตัวเองบรรเทาความเจ็บ
“ฮะ!! พาไปไหว้พ่อแม่ที่บ้าน!!” น้ากฤษถามซ้ำ “แบบนี้ท่าทางจะจริงจังนะเนี่ย หลานน้าต่ายจะขายออกซะละมั้ง”
“พ่อแม่เค้าน่ารักนะ ใจดีด้วย รวยขนาดนั้นแต่ไม่ถือตัวอะไรเลย”
“เฮอะ!! ไปดีกว่าชักจะเวิ่นเว้อปี่แป่กอแล้ว ยัยจิ๊ก ไป.. ทำงาน” พี่นิ้งยักคิ้วเรียกน้องสาวคนสุดท้องของบ้านสาวโสด
“ทำอะไรกันขอน้าไปดูด้วยได้มั้ย” น้ากฤษถาม
“ไม่ได้ค่ะน้ากฤษ งานนี้ห้ามบุคคลภายนอกที่ไม่เกี่ยวข้องเข้าไปโดยเด็ดขาด” พี่นิ้งออกปากห้าม
“ถ่ายอะไรกัน ฮึ ยัยนิ้ง” น้าต่ายถามหลานแต่หันมองมาทางลูกสาว
“คือรุ่นพี่นิ้งเค้ารับงานถ่ายชุดชั้นในจากเมืองจีน ถ่ายเสร็จอะไรเสร็จเรียบร้อยหมดแล้วลูกค้าดันแคนเซิล ลูกค้าบอกว่านางแบบนมเล็กไปหน่อย เลยต้องถ่ายซ่อม ทีนี้คิวพี่เค้ายุ่งนิ้งก็เลยอาสาช่วยรับงานมาแก้” เจ๊นิ้งอธิบาย “ถ่ายพวกยกทรงเกงในอะไรแบบนี้แหละ ซักห้าหกรูปก็พอ”
“แล้วถ่ายยัยจิ๊กเนี่ยนะ” พี่ต่ายขมวดคิ้ว
“มันเป็นโฆษณาพวกเฟิร์สบรา ยกทรงของเด็กอะไรแบบนี้แหละ ยัยจิ๊กก็ถือว่านมใหญ่นะถ้าเทียบกับเด็ก”
“ไม่ต้องกลัวน้าต่าย นิ้งจะถ่ายให้ไม่เห็นหน้ายัยจิ๊กสักนิดเลย ครอปเอาแค่ส่วนที่เป็นยกทรงกับกางเกงในพอ” เจ๊นิ้งชูแขนบิดขี้เกียจ “งานนี้ด่วนด้วย ยัยจิ๊กได้ค่าจ้างหลายพันเลยล่ะ”
“ก็นี่ไง ให้น้าเข้าไปช่วยถือไฟก็ได้ ซับเหงื่อนางแบบก็ทำได้นะ” น้ากฤษยังตื้อไม่เลิก
“ไม่ต้องเลยน้ากฤษ เดี๋ยวนี้หัดคิดลามกกับลูกกับหลานนะเนี่ย” เจ๊นัดหลิ่วตา
“แล้วเค้าเอารูปไปลงที่ไหนอ่ะ นิตยสารเหรอ จะได้ซื้อเก็บ”
“ไม่มีในเมืองไทยหรอกน้ากฤษ เห็นว่าจะขึ้นบิลบอร์ดโฆษณาริมทางด่วน”
“โห หมายความว่าแบบนี้ถ้าน้าไปเที่ยวที่จีนก็จะเห็นหน้าอกยัยจิ๊กขึ้นป้ายใหญ่เบิ้มตามข้างถนนงี้เลยน่ะเหรอ” น้ากฤษยังแซวไม่เลิกจนจิ๊กซอว์หน้าแดง
“ไม่เห็นหน้าแน่นะ เอาให้มันดีๆนะยัยนิ้ง นี่ลูกสาวน้านะอย่าลืม” น้าต่ายทำตาดุ
“ค่า.. ไม่เห็นหน้าแน่นอน” เจ๊นิ้งรับปาก
“จะว่าไปนี่ก็ถือว่าเป็นงานระดับชาติเหมือนกันนะ เจ้านิ้งนี่มีฝีมือเหมือนกันนะครับพี่ต่าย” น้ากฤษออกปากชมลับหลัง
“ไปเรียนถ่ายรูปได้แค่ปีเดียวมันก็ออกมาของเงินพ่อสร้างสตู แล้วก็บอกว่าจะไม่ไปเรียนที่มหาลัยแล้ว” น้าต่ายส่ายหน้า
“แต่ก็สมเหตุสมผลนะ ยัยนิ้งส่งภาพถ่ายไปประกวดจนได้รางวัลระดับโลก แบบนี้เก่งกว่าอาจารย์อีกมั้ง” น้ากฤษยังชมเปาะไม่ขาดปาก
“พวกนี้มันชอบเห็นลูกสาวพี่เป็นของเล่น จับยับจิ๊กแต่งเนื้อแต่งตัวแต่งหน้าทำผมอะไรกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว นี่ขนาดโตเป็นสาวกันหมดแล้วยังเล่นแผลงๆไม่เลิก” น้าต่ายยิ้มถอนหายใจ
“แต่ก็รักกันดีนะครับ” น้ากฤษยิ้ม หันไปมองหน้ายัยนัดหลานสาวคนเดียวของน้าต่ายที่ยังไม่ลุกหนีไปไหน
………………..
แจงหยิบหนังสือนวนิยายรักประโลมโลกจากกระเป๋านักเรียนกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำ เธอเปิดหน้าที่คั่น อ่านต่อจากที่ค้างไว้ตอนอยู่ที่โรงเรียน ตัวละครเอกในนิยายชั่งแก่นเซี้ยวมีสีสัน ด้วยเหตุผลเพราะหนี้สินของแม่เธอจึงต้องยอมรับฐานะเจ้าสาวขัดดอก ต้องมาใชชีวิตอยู่ในคฤหาสน์ของปีศาจร้ายในคราบพระเอกหนุ่มทายาทคนเดียวของนักธุรกิจพันล้าน แน่นอน เขาไม่เคยรักเธอ เขาปฏิบัติกับเธอเพียงแค่วัตถุทางเพศแค่นั้น
“แจง ทำไรอ่ะ!!” เสียงเปิดประตู พี่จอยก้าวเข้ามาในห้อง
“เจ๊ ..” แจงลืมตาพี่สาวก็เดินมาประชิดที่เตียงแล้ว
“ห่มผ้าทำไมเนี่ยยังไม่ได้อาบน้ำไม่ใช่เหรอ” พี่สาวซักไซ้
“ป่าว.. ก็ ..นอนเล่น”
“เอามือออกมา”
“อะไรนะ” น้องสาวขมวดคิ้ว
“เอามือออกมาจากผ้าห่ม” จอยเสียงกร้าว
“อ่ะ .. ทำไมเหรอ”
“สองมือ…!!”
ทันได้นั้นพี่สาวก็ดึงผ้าห่มที่คลุมตัวยัยแจงออก เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ท่อนล่างของน้องสาวเปลือยเปล่า กางเกงขาสั้นกับกางเกงในผ้าฝ้ายกองขยุ้มอยู่ข้างตัว พี่สาวเบิกตาโพลง เจ้าแตงกวาขนาดย่อมมุดหายเข้าไปในถ้ำสวาทปกคลุมด้วยขนอุย สองกลีบเนื้อขยายจนบวมเป่ง
“ไหนอ่านอะไร..” จอยหยิบหนังสือนิยายเล่มหนาที่วางแนบอกน้องสาวอยู่ “วิวาห์ขัดดอก..!! อ่านแต่ไอ้หนังสือแบบเนี้ยนะจิตใจมันถึงได้เตลิดเปิดเปิง” น้องสาวลุกขึ้นคว้าผ้าห่มแล้วคลุมโปงเงียบไม่พูดไม่จา ส่วนจอยได้แต่ส่ายหน้า ตกใจกับภาพที่เห็นอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
………………..
สาวๆทั้งห้าแยกย้ายกันไปหมดแล้วเหลือเพียงน้ากฤษกับน้าต่ายนั้งเล่นกีตาร์ร้องเพลงเบาๆกันอยู่สองคนตามลำพัง ทั้งสองตั้งใจจะจัดการกับไวน์ที่เหลือไม่ถึงครึ่งขวดนี้ให้หมดๆเสียที
“ขอบคุณนะครับพี่ต่าย ที่ยอมบอกความจริงยัยจิ๊กไปแบบนั้น” น้ากฤษยิ้มหวาน
“จริงๆมันก็ไม่ยุติธรรมกับเธอด้วย ความจริงพี่ไม่ควรต้องรอให้กฤษต้องเอ่ยปากขอด้วยซ้ำ” น้าต่ายสบตาหวานกลับ
“เราไม่ใช่แม่จริงๆของเค้า เราก็ไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะปิดบังเค้า” ทั้งสองปล่อยให้ความเงียบคืบคลานผ่านเข้ามา น้ากฤษต้องกรีดสายกีตาร์คอร์ดซีชาร์ปไมเนอร์เซเว่นแฟลตไฟว์ไล่มันไป
“ผมยังจำวันที่พี่นทีอุ้มยัยจิ๊กเข้ามาในบ้านได้ นับถือน้ำใจพี่ต่ายจริงๆ ทนได้ยังไง”
“จริงๆพี่มโนภาพนี้เอาไว้ก่อนล่วงหน้าแล้วนะ ยังไงคิดแล้วว่าสักวันเรื่องแบบนี้มันจะต้องเกิดเพราะพี่นทีเจ้าชู้มาก พี่เองก็เกือบจะไม่ทนอยู่แล้ว แต่พอสบตากับยัยจิ๊กที่ยังแบเบาะ พี่รู้ได้เลยตอนนั้นว่าพี่ปล่อยวัดพี่ชายเธอได้แน่นนอนจะไปหัวหกก้นขวิดที่ไหนก็ไป” น้าต่ายมองเพดาน น้ำตารื้นคลอดเบ้าตา “พี่จะอยู่เพื่อเด็กคนนี้ เด็กผู้หญิงเล็กๆคนนึงที่พ่อมันไม่เอาไหน”
“จะว่าไปยัยจิ๊กนี่ก็เรื่องราวคล้ายๆกับเด็กที่อยู่ที่ภูเก็ตเลยนะครับ ชื่ออะไรนะที่พี่ต่ายจะรับมาเลี้ยงน่ะ” น้ากฤษถาม
“ชื่อโจ ตรวจดีเอ็นเอแล้วว่าเป็นลูกคุณพ่อจริงๆ”
“นั่นก็เคสเดียวกับยัยจิ๊ก พ่อมันไม่เอาไหน” น้าต่ายเปิดหนังสือเพลงหน้าต่อไป “พี่ก็ได้แต่ทำบุญกับเด็ก หวังว่าจะชดใช้กรรมเวรได้บ้าง”
“ไม่น่าเชื่อนะครับว่าพี่นทีจะตัดสินใจยิงผู้หญิงคนนั้นตายแล้วก็ยิงตัวเองตายตาม” น้ากฤษรื้อฟื้นความหลัง
“แต่เรื่องที่พี่นทีฆ่าตัวตายพี่ไม่ได้บอกยัยจิ๊กนะ กฤษอย่าพูดล่ะ เรื่องนี้รู้กันแต่รุ่นเราพวกเด็กๆมันไม่มีใครรู้” น้าต่ายกำชับ
“ครับ”
“ผมไม่เข้าใจพี่นทีจริงๆ มีเมียดีพร้อมขนาดพี่ต่ายแล้วยังทำร้ายตัวเองแบบนั้นทำไม”
“พี่ไม่เคยรั้งเค้าเลยนะกฤษ พี่ปล่อยเลย อยากไปไหนก็ไปไม่เคยว่าซักคำ เธอเป็นพี่น้องคลานตามกันมายังไม่เข้าใจพี่ก็ไม่รู้แล้วล่ะ” น้าต่ายยังหาเพลงที่อยากร้องไม่ได้
“เกี่ยวมั้ยครับ ที่ว่าผู้ชายบ้านพี่ถ้าไม่มีอันต้องเลิกร้างกันไปก่อนก็อาจต้องถึงกับเสียชีวิตกันเลยทีเดียว” น้ากฤษถาม
“กฤษลองมั้ยล่ะ พรุ่งนี้ไปจดทะเบียนกับพี่เลย ลองให้รู้กันไปเลย” น้าต่ายท้า
“ไม่เอาดีกว่าครับพี่ต่าย จะว่าไปทุกๆวันนี้ผมก็เหมือนจะได้ทุกอย่างอยู่แล้วนะ ได้เล่นกีตาร์ให้พี่ต่ายร้องเพลง แถมด้วยหลานๆเป็นสาวสวยอีกตั้งห้าคน .. ไม่เชื่อแต่อย่าลบหลู่ดีกว่าครับพอดีผมยังไม่อยากตาย” น้ากฤษยิ้มหวาน
………………..
เสียงเคาะประตูห้องดังตามรหัส นายเกมส์หนุ่มนักศึกษาเดินไปเปิดประตูห้องด้วยความร้อนรน นักศึกษาสาวสวยเซ็กซี่หุ่นดีมาตามนัดยืนโพสต์ท่ารออยู่ที่หน้าประตู เขาพิจารณามองเธอหัวจรดเท้าซ้ำวนไปมา
“ให้หนูเข้าไปในห้องได้หรือยังคะพี่” สาวเซ็กซี่ในชุดนักศึกษายิ้ม
“อ๋อ .. เออ เข้ามาสิ” นายเกมส์เดินนำ “กี่โมงแล้วอ่ะ”
“ตีหนึ่งค่ะ นี่ถ้าพี่จะถ่ายวิดีโอหนูคิดเพิ่มนะ”
“อ่ะ.. นี่ หมื่นนึง ถ่ายไม่เห็นหน้าโอเคมั้ย” นายเกมส์ยื่นปึกแบงค์สีม่วงให้
“ไม่เห็นหน้าแน่นะ หมื่นนึง โอเคค่ะ”
“สูงเท่าไหร่อ่ะ” นายเกมส์ถาม
“ร้อยหกสิบแปด”
“ดีเลย โอเค เดี๋ยวพี่จะถือกล้องเดินเข้าไปนะ เราก็เริ่มถอดได้เลย ช้าๆนะ”
“นี่ใจคอจะไม่ให้กินน้งกินน้ำนั่งพักเหนื่อยอะไรกันก่อนเลยเหรอพี่”
“ฮึ!! ถ่ายเลย พี่รีบ”
นายเกมส์ถือกล้องมินิแคมด้วยมือเดียวส่วนอีกมือก็โบกไปในอากาศคล้ายคอนดักเตอร์กำลังควบคุมจังหวะจะโคน ภาพในวิวไฟน์เดอร์เห็นแค่จากคอของนักศึกษาสาวลงมา เขาทำสัญญาณมือให้เธอนั่งคุกเข่า เดินเข้าประชิด เธอค่อยๆถอดเข็มขัดปลดกางเกงอย่างรู้ทัน
“เดี๋ยวนะ แป๊ปนึง เอาใหม่อีกทีพอดีเมื่อกี๊มันเห็นหน้าเธอเยอะไปหน่อย” นายเกมส์ร้องบอก
“เห็นหน่อยนึงไม่เป็นไรหรอก กำลังหงี่เลยอย่าเพิ่งขัดสิพี่” สาวนักศึกษาบอกทำท่าจะไม่หยุดอมไอ้จ้อน
“ไม่ได้ๆ เอาใหม่ เห็นหน้าไม่ได้ เอาอีกที” เขากดสต้อปเทป ก้มลงหยิบกางเกงนอกกางเกงในใส่เหมือนเดิม
“อ่ะ อีกที คราวนี้ปล่อยยาวๆเลยนะ เอาแบบธรรมชาติๆหน่อยไม่ต้องเกร็ง” นายเกมส์บอก
“เห็นหน้าบ้างก็ได้นะพี่” เธอลูบไล้ไปที่เป้ากางเกงเขา
“เออ ไม่เห็นหรอก คราวนี้จะถ่ายระวังๆเลย”
………………..
รถหรูสีดำปลาบสะท้อนไฟส่องสว่างค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าประตูรั้วอัลลอย แสงไฟชั้นล่างของคฤหาสน์สว่างขึ้น เสียงคลิ๊กปลดล็อกลูกบิดประตู
……….
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน