ถึงตอนที่ 4 แล้วนะครับ
เท่าที่อ่านคอมเม้น จากตอนที่ 3 ผมยอมรับเพื่อน ๆ หลายท่าน ท่านอ่าน และเข้าใจ เรื่องราวได้สุดยอดเลย
แต่หลายท่านก็งง เกี่ยวกับตัวละคร (ไม่ว่ากันครับ ขนาดคนเขียน ยังหลุดเลย ดีนะ มีเพื่อนคนหนึ่งทักมา)
ดังนั้น ผมขอสรุปตัวละคร เคร่า ๆ ก่อนนะครับ
สำหรับเพื่อนหลายคนที่ยัง งง ๆ อยู่
1. คุณหญิง วิยดา เทพเจริญนนท์ วัย 78 มีลูกสองคน คือวิชัย (พ่อของพิพัฒน์/แพรวนภา) กับลูกสาวอีก 1 คน (แม่ของเอมกับอร) สูกทั้งสองของคุณหญิงวิยดา เสียชีวิตแล้ว
2.คุณนายกัญญา เป็นหลานและลูกสะใภ้ของคุณหญิงวิยดา เป็นเมียรองของวิชัย มีลูก2คนคือ มินตรา กับพิยดา
3.มินตรา วัย 31 นองสาวต่างมารดาของพิพัฒน์
4.พิยดา ลูกสาวคุณนายกัญญา กับสามีใหม่ วัย 25 จบบริหารธุรกิจ
5. แพรวนภา วัย 31 น้องสาวของพิพัฒน์ มีลูกสาว 1คนคือน้องพริ้ง วัย 14
6. ชลธิชา (ตอนนี้ยังไม่มีบท) เลขาคู่ใจของพิพัฒน์
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
พิยดา
..........................................
..........................................
หลายคนสงสัยว่านางเอกเรื่องนี้คือใคร ยืนยันครับ
นางเอกเรื่องนี้ คือเอมกับอร ดังนั้น ขอให้อ่านทุกบรรทัดนะครับ
.........................................
เพลิงรักไฟแค้น ตอนที่ 4
“ดีจังนะ อร มีพนักงานขับรถมารับ .....” เอมพูดลอย ๆ กับอร เหมือเจตนาจะให้พิพัฒน์ ที่กำลังขับรถอยู่ได้ยิน
“ฉัน ห่วงบ้านฉันต่างหาก กลัวว่าพวกเธอเป็นอะไร แล้วไม่มีใครดูแลบ้านให้ฉัน.......” พิพัฒน์ กล่าวด้วยน้ำเสียงขรึม ๆ เด็กสาวสองคนเงียบ ความจริงพิพัฒน์ กะจะเอาคืนนิดหน่อยเท่านั้น แต่คำว่าข้านของฉัน มันกลับเสียดแทงหัวใจของเด็กสาวทั้งสองนัก
“อ้าว...เงียบทำไมละ...” พิพัฒน์กล่าว พลางเหลือบมองสองสาวผ่านกระจกหลัง
“เราก็แค่คนอาศัยอยูในบ้านคุณ คงไม่มีอะไร คุยกับเจ้าของบ้านหรอกค่ะ......” อรกล่าวขึ้นบ้าง น้ำเสียงดูราบเรียบ พิพัฒน์ เข้าใจความรู้สึกของสองสาวทันที เลยเปลี่ยนเรื่องคุย
“อืมมมม วันนี้มีอะไรกินนะ ที่บ้าน....” พิพัฒน์กล่าวถามรวม ๆ
“ปลากระป๋อง ....” น้องเอม ตอบห้วน ๆ
“โอ้ยยย....ไม่ใช่ไม่ชอบนะ แต่กินอย่างอื่นบ้างเถอะ........” พิพัฒน์ กล่าว “เอางี้ วันนี้เราแวะซ๊อปหาของกิน ก่อนแล้วกัน “
คำว่า ช๊อปหาของกิน สองสาวหันมามองหน้ากันอย่างรู้ใจ ภาพ ที่ตนจะเข็นรถ คนละคัน หยิบ ของกินแพง ๆ ไส่รถเข็นให้เต็มคนละคัน ผุดขึ้นมาในหัวของสองสาว เอมกับอร ต่างคนต่างยิ้มให้กันอย่างรู้ใจ
ทางกลับบ้าน มันมีบิ๊กซี และรถก็ผ่าน บิ๊กชี ทำไมนายพิพัฒน์ ไม่เลียวรถเข้าไป เลยบิ๊กซีไปหน่อย พิพัฒน์เลี้ยวรถออกจากถนนกลัก เข้าไปสู่ถนนรอง ไปเป็นกิโล สองสาวชักใจไม่ดี แต่แล้วพิพัฒน์ก็จอดรถ.....มันเป็นตลาดนัดริมทาง แน่นอน สองสาวไม่เคยมาสถานที่แบบนี้
พิพัฒน์ ดับเครื่องยนต์ หยิบถุงผ้า 2 ใบ ก้าวลงจากรถ
“ลงมา....” พิพัฒน์ กล่าวยิ้ม ๆ
“ที่นี่....??....” น้องอร ทำหน้า งง ๆ
“เออ....” พิพัฒน์ กล่าวพลางยื่นถุงผ้าให้สองสาวคนละใบ “เอ้า....จะได้ช่วยลดโลกร้อน ......” พิพัฒน์กล่าวยิ้ม ๆ
.........................................................
ตลาดนัดริมทาง ผู้คนจ๊อกแจ๊กจอแจ เสียงพูดคุยของผู้คน หลายสำเนียง แต่ส่วนใหญ่เป็นภาษาอีสาน ผู้คนมองเด็กสาว 2 คน ในชุดนักเรียนคอนแวน เดินถือถุงผ้าตามหลังชายหนุ่มวัย35 แบบไม่สนใจนัก ขณะที่สองสาว มองบรรยากาศด้วยความตื่นตา นี่มันเป็นครั้งแรกของสองสาวที่ได้มาเดินในสถานที่แบบนี้............ สองสาว เอม กับ อร เดินหิ้วถุงผ้าที่บรรจุของกิน ซึ่งพิพัฒน์ซื้อใส่จนเต็ม เดินตามหลังพิพัฒน์ต้อย ๆ สองสาวพากันบ่น อุบอิบ ด้วยความหนัก ขณะที่พิพัฒน์เดินถือเพียงถุงยำไข่มดแดง อาหารโปรดของเขาเอง....
สองเดือนผ่านไป เอมกับอร กระทั่งหญิงชรา เริ่มคุ้นชินแล้ว กับการมาทำตัวเป็นเจ้าของบ้าน ของพิพัฒน์
.........................................................
ภาพขนาด A2 ในกรอบไม้สีทองของพิพัฒน์ ที่นำมาติดตั้งในห้องรับแขก แทนตำแหน่งของคุณหญิงวิยดา เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ สร้างความอึดอัด ความเสียใจ ให้หญิงชราไม่น้อย แต่นางก็ทำอะไรไม่ได้ หญิงชราได้แต่อดกลั้นรับสภาพเท่านั้น
หลังจากพิพัฒน์กลับไปแล้ว เสียงหัวเราะของเด็กสาว เอมกับอร ที่ยืนมองรูปภาพขอพิพัฒน์ ในมีถือปากกาเคมีสีดำ หญิงชรามองดูภาพของพิพัฒน์ ที่หลานสาวทั้งสองเอาปากกาเคมี เติมหนวดเครา ให้กับภาพของพิพัฒน์ ถึงกับหน้าชา
“นี่...........!!.....” หญิงชราถึงกับอุทาน
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณยาย พวกเราแต้มที่กระจก เดี๋ยว เช็ดออกก็ได้....”น้องเอมกล่าว เพราะเข้าใจว่าคุณยายจะดุ
แต่ความจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่...... ก่อนหน้านี้ นางไม่สนใจหน้าตาของพิพัฒน์นัก กระทั่งได้เห็นภาพที่ ถูกแต้มหนวดเคราเข้ามานี่ละ................/ ชื่อลูกชายของตน ที่ตายไปแล้ว 30 ปี
“มีอะไรคะยาย......” น้องอรถาม
“เปล่า...... “ หญิงชรากล่าว “ลบออกเถอะลูก เดียวเจ้าของเค้าจะมาเห็น....” หญิงชรากล่าว แล้วเดินเลี่ยงออไป สองสาวได้แต่มองหน้ากัน
.....................................................................
.....................................................................
........./ พิพัฒน์ พึมพำ สายตามองดูแฟ้มเอกสาร ของพิยดา 3.98 นั่นคือผลการเรียนเฉลี่ย “เรียนเก่งนี่นา แล้วทำไม่เธอไม่หางานทำ....ทำไม่ยอมทำงานใช้หนี้แทนแม่........ “
..../ เธอก็แค่เด็กใจแตก ติดการพนัน ที่สำคัญ เธอคือตัวแทนที่จะทำให้ นังกัญญา ได้รับความเจ็บปวดจากผลกรรมที่ แม่เธอทำกับฉัน แม่ และน้องฉัน เมื่อ30ปีที่แล้ว ...../ พิพัฒน์ พึมพำกับตนเอง
ตลอดเวลา 2 เดือนที่มาทำงาน แน่นอน พิยดาไม่ได้รับค่าแรง งานที่ชลธิชา เลขา ส่วนตัวของพิพัฒน์ วัย 29 ให้พิพัฒน์ช่วย ก็เป็นเพียงงานเล็กน้อย แค่ช่วยพิมพ์เอกสาร เช็ดทำความสะอาดโต๊ะทำงานเท่านั้น
“วันนี้ มีประชุมกับทีมผลิต เรื่อง แบบแปรงตัวใหม่ ของทัวร์ 2 ชั้นนะคะ...” เสียงของชลธิชา เอ่ยขึ้น ทำให้พิพัฒน์ ตื่นจากภวังค์
“อืมมม....ขอบใจมากชล....” พิพัฒน์กล่าว
“เออ....คุณพัฒน์คะ...... เรื่องไปจีน เดือนหน้า......” ชลธิชากล่าว เธอหมายถึงเรื่องการไปคิดต่อ ออเดอร์ ชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ ในรถทัวร์ ไม่ว่าจะเป็นชุด จอTV ประจำเบาะนั่ง หรืออุปกรณ์ อื่น ๆ
“ผมมอบหมายให้ฝ่ายจัดซื้อดำเนินการแล้วนี่นา ...... “ พิพัฒน์กล่าว
“ชลคิดว่า คุณพัฒน์ ควรจะไปด้วยตนเองนะคะ...... เอาเลขาไปด้วย....” ชลธิชากล่าวยิ้ม ๆ
“เฮ้ย...... ตั้ง 5-6 วัน ใครจะดูแลลูกให้คุณ....” พิพัฒน์กล่าว
“ใครบอกว่า เลขาชลธิชาละคะ..... ดิฉันหมายถึง เลขา พิยดาต่างหากค่ะ.....”
“เด็กนั่นจะทำอะไรเป้นน......” พิพัฒน์ กล่าว พลางถอนหายใจ
“ไม่รู้สิคะ....... อาจะเก่งชนิดคุณพัฒน์ อึ้งก็ได้นะคะ อึ๋ม..ขนาดนั้น....555+ ” ชลธิชากล่าวพลางหัวเราะ แล้ววิ่งออกจากห้องไป เมื่อพิพัฒน์ยื่นมือไปหยิบที่เขี่ยบุหรี่ ทำท่าจะขว้าง ........
.....................................................
.....................................................
“อะ....คุณยาย เอาคืนไปเถอะค่ะ......” เอมกับอร ยื่นซองสีขาว ให้ ในนั้นมีเงินอยู่ เกือบ 4 หมื่น มันเป็นเงิน ที่หญิงชราไปยืมมาจาก มินตรา ลูกสาวตนโตของคุณนายกัญญา ซึ่งเปิดร้านอาหารอยู่ชานเมือง เงินจำนวนนี้ เป็นเงินที่นางมอบให้หลานสาวทั้งสอง ไปจ่ายค่าเทอม เมื่อเช้า
“ทำไมละ เอม อร ทำไมไม่เอาไปจ่ายเขา เดี๋ยว โรงเรียนก็ทวงมาอีก.....” หญิงชรา กล่าว พลางมองที่ใบหน้าหลานสาวทั้งสอง
“ไปแล้วยาย......” น้องเอมกล่าว
“แต่มีคนไปจ่ายค่าเทอม ของพวกเราแล้ว.....” อรเสริม
“ฮ้า....ใครกัน......” หญิงชราถามด้วยความสงสัย
“ก็อีตา พิพัฒน์ นั่นละยาย.....” น้องเอมเป็นคนตอบ
“ฮือ..... เค้าทำแบบนี้ทำไม.....หรือว่า.......” หญิงชราพึมพำ
“หรือว่า อีตานั่น อ่านกินพวกหนู.........” น้องเอมโพล่งออกมา
“ให้เราตายดีกว่า......” อรกล่าวขึ้นบ้าง
“บ้าแล้ว พวกแก..... ไป ๆ ไปอาบน้ำอาบท่า.....” หญิงชราทำเสียงดุ สองสาวเงียบ พากันไปอาบน้ำโดยดี
.........................................................
หลังมื้อเย็น น้องเอม เดิ่นดุ่ม ๆ มาที่ห้องรับแขกคนเดียว ขณะจะผ่านประตู เด็กสาวก็ต้องชงัก เมื่อเห็นอร แฝดผู้พี่ ยืนจ้องมองที่ภาพ ของพิพัฒน์ อยู่ก่อนแล้ว อรหันมามองแฝดน้อง
“จะมาขอบคุณ ตานี่ใช่ไหม “ อรกล่าว
“อืมมม....” เอมรับ
“ขอบคุณค่ะ......” สองสาวกล่าวพร้อมกัน แล้วพากันหัวเราะ ...... นี่ เป็นจำนวนไม่กี่ครั้ง ที่แฝดคู่นี้ โกหกกันเอง
และต่างฝ่ายต่างก็รู้ว่า แฝดของตน กำลังพูดโกหก
.............................................................
……………………………………………………..
……………………………………………………..
ถ้ามารู้ รับรองงงเป็นไก่ตาแตก สำหรับความวุ่นวายในสนามบินสุวรรณภูมิ ชลธิชาตามมาส่งพิพัฒน์กับพิยดาเกือบไม่ทัน
“คุณพิพัฒน์ ทุกอย่างแกเก่งหมดทุกอย่าง ยกเว้นภาษาอังกฤษ แกอ่อนมาก เป็นโอกาสของเธอแล้วละ ที่จะได้แสดงความสามารถ “ ชลธิชา กระซิบบอกพิยดา หญิงสาวพยักหน้า แล้วยิ้มมุมปาก
“โชคดีค่ะ เจ้านาย.....” ชลธิชา จับมือกับพิพัฒน์ แทนที่จะยกมือไหว้ ซองพลาสติก เล็ก ๆ ที่บรรจุด้วย แคปซูลยา เม็ดเล็ก ๆ เม็ดหนึ่ง ออกจากมือชลธิชา เข้าสู่มือของพิพัฒน์
................./ พูดอังกฤษไม่ได้ ฮึ แกโดนแน่ งานนี้...... นายพิพัฒน์...../ คิดในใจ ก่อนที่จะทำเป็นหลับ อีกหลายชั่วโมง กว่าที่เครื่องจะถึงปักกิ่ง.....................หญิงสาวสัมผัสได้ถึงผ้าห่มที่ห่มลงบนตัวของเธอ จากมือของพิพัฒน์ ........”ขอบคุณค่ะ”.......หญิงสาวคิดในใจ ก่อนที่จะเผลอหลับไปจริง ๆ
...............................................................
...............................................................
ในสนามบินที่วุ่นวาย ผู้คนที่วุ่นวาย หญิงสาวกะใช้ความสามารถของตนให้เต็มที่ ครางนี้ละ ที่นายพิพัฒน์ จะได้รู้จักความสามารถของพิยดาเสียที
แต่น่าเสียดาย ในนั้นมันมีเพียงภาษาจีน ในความวุ่นวาย สิ่งหนึ่งที่หญิงสาวมองเห็นแล้วสดุดตา คือป้ายภาษาไทย ที่ชูขึ้นโดย หญิงสาวชาวจีนคนหนึ่ง ป้ายนั้นเขียนว่า ..../ คุณพิพัฒน์ พงษ์ทวี../>“เค้ามารับเรา....” พิยดาชี้ไปที่ป้ายนั่น
“อืมมม...เห็นแล้ว....” พิพัฒน์กล่าว
.....................พิยดา พูดคุยกับหญิงสาวชาวจีนที่มารับ ด้วย ภาษาอังกฤษ ด้วยความแคล่วคล่อง พิพัฒน์ เริ่มยอมรับในความสามารถของพิยดา หญิงสาวรู้แล้วว่าคนที่มาต้อนรับครั้งนี้ คือตัวแทนของบริษัท ที่พิพัฒน์มาติดต่อการค้าในครั้งนี้ ชายที่ทำหน้าที่ขับรถ เลี้ยวรถเข้าไปยังโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ใยย่านกลางเมือง.....
พิยดาพังพิพัฒน์พูดคุยกับสาวชาวจีนคนนั้น ด้วยความงุนงง ......./ อังกฤษไม่ได้ แต่พูดจีน คล่องเลย...../ หญิงสาวคิดในใจ แต่ก็แอบมองพิพัฒน์ ด้วยความชื่นชม
พิยดาอาจไม่ชื่นชมพิพัฒน์ ก็ได้ หากรู้ว่า บทสนทนา ระหว่างพิพัฒน์ กับสาวชาวจีน คือ “จัดห้องเตียงเดียวให้พวกเรา ไม่ต้องแยกห้อง ผู้หญิงคนนี้คือ ภรรยาผมเอง.....” ....... ..............
......................................................
บนเตียงนอนเดียวกัน พิยดาและพิพัฒน์ ต่างคนต่างทำเป็นนอนหลับ บนเตียงเดียวกัน โดยที่ต่างก็หันหลังให้กัน แต่อยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกัน....... แล้ว หญิงชาย ที่มีอายุห่างกัน 10 ปี ก็หลับไปจริง ๆ
......................................................
แทนที่คู่ค้าชาวจีน จะเริ่มพูดคุยทางการค้าเลย ชาวจีนฉลาดพอที่จะพาพิพัฒน์ และพิยดา ไปเยี่ยมชมโรงงาน ในฐานะ แขก VIP ชาวจีนอธิบายถึงมาตรฐานการผลิต แสดงให้เห็น ถึงความมาตรฐานของสินค้าของพวกเขา ก่อนที่จะเริ่มพูดคุยกันเรื่องปริมาณและราคา บริษัทผู้ผลิตชาวจีน พูดคุย ต่อรองราคากับพิพัฒน์ ทั้งภาษาจีน ภาษาอังกฤษ และภาษาไทย ปนกันมั่วไปหมด แล้วการต่อรองกับสินค้าล๊อดนี้ก็จบลงที่ 230 ล้าน เป็นราคาที่ลดลง ถึง 15 ล้าน จากคำพูด ของพิยดาเป็นภาษา อังกฤษว่า
“...หากสินค้าใช้แล้วไม่มีปัญหา เราสัญญาจะสั่งสินค้าจากคุณอีก .โดยไม่พิจารณาบริษัทอื่น..” แน่นอนบริษัทคู่ค้ารับฟัง เพราะเข้าใจว่าพิยดาคือภรรยาของพิพัฒน์จริง ๆ
.............................................................
............................................................
คืนที่ 3 ในโรงแรมที่พัก ก่อนที่จะเดินทางกลับ พิพัฒน์ ทำท่าจะโยนแคปซูลยาเม็ดสีขาวทิ้งลงโถส้วม แต่แล้ว ภาพของน้องสาวที่บอกว่า จัดการพวดนี้ให้หนัก ภาพการทำงานหนัก จนตายของแม่ ภาพที่แม่อุ้มน้องสาวพ้อมกับจูงมือของตนออกจากบ้าน โดยมีแม่ของพิยดา กับคุณหญิงวิยดาผู้เป็นย่า ยืนก่นด่าขับไล่ก็ผุดขึ้นมา................ พิพัฒน์ เก็บยาเม็ดนั้นคืนเข้ากระเป๋ากางเกง.............. พิพัฒน์ ชำเรืองตามอง พิยดา เทน้ำลงแก้ว แล้วยกขึ้นดื่ม.....
.............................................................
แสงไฟริบหรี่จากโคมไฟหัวเตียง เครื่องปรับอากาศแสดงอุณหภูมิ ที่ 18 องศา พิพัฒน์ พลิกตัวหันเข้าหา พิยดา แล้วเอื้อมมือเข้าโอบกอด หญิงสาว ไม่มีอาการขัดขืน มีเพียงเสียงลมหายใจที่หอบแรงขึ้น พิพัฒน์เชื่อมั่นแล้ว ถึง ฤทธิ์จากยากระตุ้น SEX ที่เลขาสาว อย่างชลธิชาจัดให้
ชายหนุ่มวัย 35 บดปากลงที่ ริมฝีปากอวบอิ่ม ของหญิงสาว วัย 25 มันเป็นเกมส์รัก ที่กำลังจะเริ่มขึ้นด้วยความร้อนแรง ฝ่ายหนึ่ง ทำด้วยจิตรสำนึกของแรงแค้น อีกฝ่ายเป็นไป เพราะยากระตุ้น SEX ???..........
“อะ.......... อืมมมมม........” หญิงสาวครางกระเส่า เมื่อพิพัฒน์ สอดมือบีบคลึงเต้านม ปลายนิ้วพิพัฒน์ บีบเค้นหัวนมเม็ดเล็ก ๆ ของหญิงสาว และสัมผัสถึงแผ่นแป้ง ที่กระจายอยู่รอบเนินหัวนมของหญิงสาว......
พิพัฒน์ กระชากเสื้อผ้าออกจากร่างของพิยดา โดยจิตรสำนึก มันไม่มีความจำเป็นอรไร ที่จะนุ่มนวลกับเด็กใจแตกฝีการพนันอย่างพิยดา ดังนั้นการดำเนินเกมส์ ของพิพัฒน์ จึงต่างมากนัก กับการเขาที่ปฏิบัติกับน้องพริ้ง
“อูยยยยย......เจ็บค่ะ........” พิยดาพ้อ เมื่อพิพัฒน์ กัดและดูดที่หัวนมของเธออย่างแรง ขณะที่มือกลับโอบกอดร่างพิพัฒน์ เข้าหาตัว หัวนมชูชัน อกแอ่น รับปากของพิพัฒน์ ที่ดูดกินอย่างคนกระหาย หญิงสาวรองรับการกระทำของพิพัฒน์ อย่างเปี่ยมสุข
แต่แล้ว ทุกอย่าง ก็ถูกขัดจังหวะ ด้วยเสียงเรียกเข้า จากมือถือ ของพิพัฒน์ ชายหนุ่มชงัก คว้ามือถือขึ้นมาดู ขณะที่ร่างของตนทาบทับอยู่ที่ร่างเปลือยของพิยดา..........เป็นชลธิชาโทรมา พิพัฒน์ กดไม่รับสาย แล้ววางมือถืออย่างไม่ใยดี หันมาให้ความสำคัญกับร่างของพิยดาที่นอนหลับตาพริ้มรออยู่
พิพัฒน์จูบลงที่ริมฝีปากพิยดาอีกครั้งแล้วสอดลิ้น...หญิงสาวสนองตอบอีกครังทันที เสียง บี๊บๆ จากมือถือของพิพัฒน์ ดังขึ้นอีก เป็นข้อความใน “วีแชท” (ที่จีนใช้เฟส หรือ Line ไม่ได้ ใช้ได้เฉพาะ วีแชท..)
แต่พิพัฒน์ไม่สนใจอีกแล้ว ชายหนุ่มวัย 35 กังคงประกอบกามกิจ บนร่างของพิยดา หญิงสาววัย 25
....../ จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าพิพัฒน์ ได้อ่าน ข้อความนั้น ข้อความที่ชลธิชาส่งมาบอกว่า อย่าใช้ยานั่น มันเป็นของปลอม มันไม่ได้ผล.../
.........................................................................
.........................................................................
“.....อะ.....อูยยยย....เจ็บ.......” พิยดากัดฟัน ครางด้วยความเจ็บ เมื่อท่อนควยของพิพัฒน์ ค่อย ๆ จมลงไปในตัวของเธอ แผ่นแป้งรอบหัวนมเริ่มแตก เลือดจาง ๆ เริ่มซึมออกมา พิพัฒน์ ได้ความบริสุทธิ์ ของพิยดา ที่เธอรักษามา25ปี.......................
“เจ็บ หรา......” พิพัฒน์ กล่าว
“ค่ะ.....ดาเจ็บ......” พิยดากล่าว ขณะที่พิพัฒน์ เริ่มรับรู้ถึง แรงบีบกระชับ และความแน่น จากพิยดา
พิพัฒน์ จูบที่หน้าผากของหญิงสาว แล้วค่อย ๆกระทำกับร่างกายของพิยดาอย่างนุ่มนวล........
ทั้งเจ็บ ทั้งเสียว ทั้งสุข นั้นคือความรู้สึกที่ พิยดาได้รับจากการกระทำของพิพัฒน์ ขณะที่พิพัฒน์ เริ่มลืมทุกอย่าง แล้ว สายตาของชายหนุ่ม มองเห้นเพียงใบหน้าแสนหวานของพิยดาที่ครวญครางอยู่ตอนนี้.........
“อะ.....อูยยยย.....ขยี้ดาเลย.....อูยยยย เอาให้ดาตายเลย......อืมมมมม......” พิยดาครวญครางโอบกอด พิพัฒน์แนบแน่น แอนหีขึ้นรับการบดขยี้ของพิพัฒน์........แล้วบิดร่างเกร็ง ทิ้งตัวลงที่พิ้นเตียงหายใจหอบ โดยที่ท่อนควยของพิพัฒน์ยังเสียบคาอยู่ ชายหนุ่ม ปล่อยให้ พิยดาพักสักครู่ แล้วขยับท่อนควยของตนเข้าออกอีกครั้ง
“อะ..... พีพัฒน์......อูยยยยยย ดารักพี่.....อืมมมมมม......”
“พี่ก็รักดา....อืมมมมม.....” พิพัฒน์กล่าวความรู้สึก ก่อนที่จะทิ้งร่างลงบนอกอวบของพิยดา
สองร่างโอบกอดแนบแน่น ท่อนควยยังเสียบคาในรูหี ภานในการดูดตอด ดุบ ๆ ของพิยดา
หยิงสาว นอนหนุน ที่แขนของพิพัฒน์ โอบกอดที่ร่างหนา ในผ้าห่ม ผื่นเดียวกัน ร่างเปลือยของหยิงชาย ต่างนอนกอดกัน
ตี 1 ตามเวลาในประเทศไทย........
น้องพริ้งยังนอนไม่หลับ เด็กสาววัย 14 เธอคิดถึงคุณลุง ที่ตอนนี้ ไปติดต่อการค้าที่จีน
เอมกับอร ยังนอนไม่หลับ สองสาวรู้สึกขาดๆ เพราะวันนี้พิพัฒน์ ไม่มาทานข้าวที่บ้าน เค้าหายไปใหน ไม่บอกกล่าวกันเลย วันนี้อุสาห์ไปเดินตลาดนัด อุสาห์ไปซื้อ ยำไข่มดแดง สองสาว เอมกับอรคิดในใจ แต่ไม่มีใครกล่าวคำออกมา ต่างคนต่างเงียบ
......................................................................................
ส่วนที่ซ่อนคือเรื่องราวของสาวสืบวัย 17 ครับ
.....................................................................................
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน