แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
เพราะเบื่อที่จะตอบว่าใครคือเอม ใครคืออร คนหนึ่งเลยตัดผมสั้น อีกคนไว้ผมยาว
................................
................................
เพลิงรัก ไฟแค้น ตอนที่ 6
โดยส่วนตัวของพิพัฒน์แล้ว ชีวิตที่ผ่านมา เขาก็เคยผ่านผู้หญิงมาบ้าง ตามประสาผู้ชาย มันไม่ใช่ความรัก เป็นเพียงการระบายออกทางอารมณ์ ชนิดผ่านมา แล้วผ่านไปเท่านั้น ในส่วนน้องพริ้ง หลานสาววัย 14 พิพัฒน์รักในฐานะหลาน บวกกับรักในฐานะ เมีย..... หากพริ้ง โตกว่านี้ หากพริ้งไม่ใช่หลาน พิพัฒน์ ย่อมยกน้องพริ้งเป็นภรรยาออกหน้าออกตาแล้ว แต่ด้วยเหตผลทางสังคม มันเป็นไปไม่ได้ เพราะใคร ๆ ก็รู้ว่าน้องพริ้ง คือหลานสาวของพิพัฒน์
การที่พิพัฒน์คืนบ้านให้พิยดาเพราะพิพัฒน์รักพิยดา เรื่องความแค้นความเกลียดชังที่มี ตอนนี้พิพัฒน์ลืมมันไปแล้ว นี่คือความรัก ด้วยความสวย ความสามารถ ที่เธอพิศูจน์ให้เห็นแล้วว่า เธอเก่ง เธอควรจะเป็นภรรยาที่ดีของพิพัฒน์ได้ แต่ติดตรงที่ว่า พิพัฒน์ยังเข้าใจว่า พิยดา คือผีการพนัน ทั้ง ๆ ที่ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น
พิพัฒน์ เห็นพิยดาในบ่อนหลายครั้ง เพราะพิยดาตามไปดูแลแม่ เธอไม่ได้ไปเล่น
…………………………………………………………………
ตลอด 5 เดือนที่ผ่านมา มันเป็นความเคยชินเสียแล้ว สำหรับพิพัฒน์ ที่ทุกวันศุกร ชายหนุ่ม จะมารับ เอมกับอรที่โรงเรียน จิตรด้านสว่าง พิพัฒน์ เข้าใจความรู้สึก ของตนได้ดี ว่าตนรักและเอ็นดู เอมกับอรเหมือนน้องสาว แต่จิตรด้านมืด พิพัฒน์ ไม่เคยส่องดูความรู้สึกนี้ของตน
ฝ่ายเอมกับอร สองสาวฝาแฝด วัย 17 หลังจากได้ทราบความลับว่าแท้จริงแล้ว พิพัฒน์คือลูกชายของลุงทวี ลุงแท้ ๆ ของพวกเธอ สองสาวก็ เปิดใจ ให้ความสนิทสนม กับพิพัฒน์มากขึ้น สองสาวเอมกับอร รักพิพัฒน์เหมือนพี่ชาย.....(...?....) และเรียกพิพัฒน์ว่า พี่ชาย
“มาช้าจังวันนี้ รอตั้งนาน...” น้องเอมกล่าว ทำหน้า งอ เมื่อก้าวขึ้นมานั่งบนรถ เบาะคู่หน้ากับพิพัฒน์ ขณะที่อรนั่งเบาะหลัง
“อ้อ....รถมันติดนะ...” พิพัฒน์ กล่าวยิ้ม ๆ ..../ ไปส่งพิยดาที่บ้าน เลยมาช้า…./>“หลา......ไปติดสาวละมั้ง.....” น้องอรกล่าว
“โอ้ย...ถ้าพี่จะติดสาว...ก็มีเพียงสาวเอมกับสาวอรนี่ละ....” พิพัฒน์กล่าวแล้วหัวเราะ แต่เอมกับอร กลับอายหน้าแดง ทั้ง ๆ ที่ใจบอกว่าพิพัฒน์ คือพี่ชาย แต่ทุกครั้งที่พิพัฒน์พูดหยอกประมาณนี้ กลับทำให้ เอมและอรหวั่นไหวทุกที
“บ้า ... พี่ชาย อะ...” น้องอรกล่าว
“บ้าอะไร..... “ พิพัฒน์ถาม
“ก็บอกว่าติด เอมกับอร.......”
“ก็จริงใหมละ.....น้องสาวพี่สวยสขาดนี้....บอกตรง ๆ นะ ถ้าพี่ยังหนุ่มอยู่ละก็ พี่จีบพวกเธอเอาเป็นแฟนแล้ว...”
“โอ้ย...พอแล้ว...พี่ชาย อะ....คุยเรื่อง อื่นดีกว่า....” น้องอรกล่าว ด้วยความเขิน
“ไม่เห็นจะแก่สักหน่อย....” เอมพึมพำ แต่ไม่มีใครได้ยิน
“อืมมมม...ว่าแต่ น้องสาวพี่.....มีแฟนกันหรือยังน้า.......”
/ เรียกเอมกับอรว่าน้องสาวได้เต็มปากเต็มคำ เพราะเขาเองรู้ว่า เอมกับอร มีศักดิ์ เป็นน้องจริง ๆ เอมกับอรเรียกพิพัฒน์ ว่า พี่ชาย เพราะเธอรู้ความลับแล้วว่า พีพัฒน์ มีศักดิ์เป็นพี่ โดยที่พิพัฒน์ ไม่รู้เลยว่า ความลับนี้ สองสาว เอมกับอร แอบรู้แล้ว แต่ไม่เอ่ยปากบอกใคร ..................../>“เฮ้ย....ว่าไง พี่ถามว่า น้องเอม อร มีแฟนหรือยัง....” พิพัฒน์ถามย้ำ เมื่อสองสาวเงียบไป
“มีแล้ว......” เอมเป็นคนตอบ
“เออ...แล้วใครกัน ทำไมมันโชคดีขนาดนี้......” พิพัฒน์กล่าว พลางหัวเราะ แต่ถ้า รีเพล คำพูดนั้นได้และฟังดี ๆ จะรู้ว่า คำพูดปนเสียงหัวเราะนั่น มันมีความรู้สึกหดหู่ ปนออกมาด้วย
“ม่าย ........ บอก......” น้องเอมกล่าว
“น่า........ บอกหน่อย .พี่อยากรู้ว่าใครมันถึงโชคดีขนาดนั้น........”
“อืมมมม......เอาเป็นว่า ทุกเย็นวันศุกร หลังเลิกเรียน แฟนหนู เค้าจะมารับ ทุกวัน....5555+....” น้องเอม กล่าวแล้วหัวเราะ
“เฮ้ย.....!!! “ พิพัฒน์ถึงกับไปไม่เป็น
“จริง ๆ นะพี่ชาย...เพื่อนมันถามว่าใครมารับ...หนูขี้เกียจอธิบาย ก็เลยบอกว่า แฟน พวกนั้นพากันตาโตเลย...”
“แสบไม่หยอกนะ พวกเธอ.....” พิพัฒน์ กล่าว พลางทำท่าจะเขกหัวน้องเอมที่นั่งอยู่ด้านข้าง แต่เอมหลบอย่างรู้ทัน
………………………………………………………….
คุณหญิง วิยดา เทพเจริญนนท์ หญิงชรา วัย 78 นั่งมองหลานสาวทั้งสอง ที่พูดคุยเล่นหัวอยู่กับ พิพัฒน์ ด้วยสายตาที่เป็นสุข นางคิดไปไกล ถึงขนาด อยากฝากฝังให้ พิพัฒน์ช่วยดูแลหลานสาวทั้งสอง
…………………………………………………………
…………………………………………………………
3 เดือน หลังจากประเทศจีน...... พิยดา โยนชุดตรวจการตั้งครรภ์ ลงถังขยะ ด้วยความรู้สึกสับสน .../ ฉันท้อง..../ เอาไงดี พิยดา ถามตนเอง ...”เอาออก” ความรู้สึกฝ่ายหนึ่งบอก ไม่ได้ นี่มันลูกของฉัน ความรู้สึกอีกด้านเตือนสติ ....บอกพิพัฒน์..... ว่าจะเอายังไง...... แล้วถ้าบอกแล้วเค้าไม่ยอมรับละ เธอจะเจ็บปวดแค่ใหน พิยดาพลันรู้สึกหดหู่ แล้วตัดสินใจ เป็นไงเป็นกัน เธอจะบอกกับพิพัฒน์ ว่าเธอท้อง
..................................................................
หน้าห้องทำงานของพิพัฒน์ พิยดาสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ แล้วตัดสินใจ เปิดประตูเดินเข้าไป พลันหัวใจของหญิงสาวก็เต้นแรง คนที่นั่งอยู่ในห้องนั้น ไม่ใช่พิพัฒน์ แต่กลับเป็น คุณแพรวนภา...........
“เออ...ขอโทษค่ะ คุณแพรว.... นึกว่า เออ คุณพิพัฒน์.....”
“ฉันชื่อแพรวนภา กรุณาเรียกให้เต็มด้วย คำว่าแพรว ฉันอนุญาต เฉพาะ เพื่อน หรือญาติสนิท เท่านั้น....” แพรวนภากล่าว กล่าวพลางมอง พิยดา ด้วยหางตา....”อีกอย่าง ก่อนเข้าห้องคนอื่นนะ รู้จักเคาะประตูด้วย....”
“ค่ะ...ดิฉันขอโทษ...” พิยดากล่าวพลางยกมือไหว้ ทำท่า จะเดินออกไป
“เดี๋ยว....... มาก็ดีแล้ว... ขอคุยด้วยหน่อย....” พิยดาชงัก แพรวนภาชี้มือไปที่เก้าอีตัวหนึ่ง เป็นเชิงบอกให้นั่ง
อากับกิริยาเช่นนี้ของคุณแพรวนภา หายพิยดาไปเล่าให้ใครฟัง รับรองไม่มีใครเชื่อแน่นอน ด้วยความที่แท้จริงแล้ว คุณแพรวนภา เป็นผู้หญิงที่อ่อนหวาน และใจดีกับคนงานทุกคน
“ค่ะ.....” พิยดากล่าว เป็นเชิงถามว่าอะไร
“เป็นไงบ้าง มาทำงานที่นี่...” แพรวนภาถาม
“ก็ดีค่ะ...” พิยดาตอบ
“ก็น่าจะดีอยู่ร๊อก..... ทำงานไม่กี่เดือน พีชายฉันก็คืนบ้านให้พวกเธอแล้ว นี่ใช้มารยาไปกี่เล่มเกวียนแล้วละ....”
แพรวนภากล่าวด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม
“ เออ...ปล่าวนะคะ.....”
“แน่นอน ใครจะกล้ารับ ว่าตนเองขายสมบัติชิ้นเดียวที่แม่ให้มาแลกเงิน นี่คงทำมาประจำละ สิ ที่บ่อนโน่น....”
แพรวนภากล่าว พิยดาโมโหจนหน้าแดง แต่ก็พยายามสะกดกลั้นอารมณ์
“แล้วยังจะห้าด้านอยู่ต่อทำไมอีกละ บ้านก็ได้คืนแล้ว ถามจริง ๆ เธอยังต้องการอะไรอีก.....”
พิยดาไม่ตอบ หญิงสาวยกมือไหว้ แล้วเดินออกไป
………………………………………………………….
ช่วงบ่ายของวันเดียวกัน เมื่อพิพัฒน์เข้ามาที่สำนักงาน
“พิยดามาทำงานไหม......” พิพัฒน์ถามชลธิชา
“..เมื่อเช้ามาอยู่นะคะ แต่ไม่รู้หายไปใหน....ชลโทรหาก็ติดต่อไม่ได้.....” ชลธิชากล่าว
“อืมมมม....” พิพัฒน์พยักหน้า แล้วเลิกสนใจ
....................................................................
วันต่อมา พิพัฒน์แทบคลั่ง เมื่อเห็นใบลาออกของพิยดา .......” นึกแล้วเชียว พอได้บ้านกลับคืน เธอต้องไป......ช่างมัน......” พิพัฒน์พึมพำ
ปากบอกว่าช่างมัน แต่ก็พยายามโทรหา แต่ก็โทรไม่ติด พิพัฒน์ แทบคลั่ง เมื่อไปหาพิยดาที่บ้าน แล้วไม่พบใคร ถามบ้านติดกันก็ไม่รู้เรื่อง พิพัฒน์ กลับมาบ้าน ด้วยความรู้สึกที่ยากจะบอก แต่บทสรุปในใจของพิพัฒน์ ก็คือ........ พิยดากับ คุณนายกัญญา ต้องไปที่บ่อนแน่นอน...... จากความรัก ที่พิพัฒน์มีให้พิยดา พิพัฒน์เริ่มเกลียดชัง พิยดา อีกครั้ง
………………………………………………………………..
ร้านอาหารย่านชานเมือง
“เค้ารู้ไหม....” มินตรากล่าวถาม พิยดา ผู้เป็นน้องสาว พิยดาส่ายหน้า
“แล้วทำไม ไม่บอกเค้า ให้เค้ารับผิดชอบ....” มินตราตวาดขึ้น พิยดาไม่พูดจา เอาแต่ส่ายหน้า
“พี่จะไปคุยกับเค้าเอง.....” มินตรากล่าว น้ำเสียงแข็งกร้าว พิยดาปล่อยโฮออกมา พลางยกมือไหว้พี่สาว
“พี่มิน.......หนูขอร้อง......ให้เรื่องมันจบเถอะ.....บ้านเราก็ได้กลับคืนมาแล้ว.....”
“แล้วเธอจะเอาไงละทีนี้ กับชีวิตของเธอ.......” มินตรา เริ่มอ่อนลง มองน้องสาวด้วยความเห็นใจ
“หนูขอหลบอยู่ที่นี่สักพัก ..... คลอดลูกแล้ว ดา ค่อยจะหางานทำ.....” พิยดากล่าว ฝ่ายคุณนายกัญญา ได้แต่นิ่งฟังลูกสาวทั้งสองพูดคุย นางพูดอะไรไม่ออกสักคำ
การกล่าวคำลา คือความรู้สึกเจ็บปวด แต่การจากโดยไม่ได้กล่าวลา เจ็บปวดกว่ามากนัก
............................................................................
..........................................................................
............................................................................
ทุกผู้คนล้วนแล้วมีเพื่อน จะมากจะน้อยแตกต่างกันออกไป
เพื่อนที่เรามี แต่ละคนอาจคุยกับเราได้เพียงบางเรื่อง
เพื่อนบางคน มีไว้พูดคุย เปิดใจเรื่องงาน
เพื่อนบางคนมีไว้คุยเรื่องเที่ยว
เพื่อนบางคนมีไว้คุยเรื่องชีวิต แต่จะมีใครสักคนที่ โชคดี มีเพื่อนคนหนึ่งไว้คุยกับเราได้ทุกเรื่อง
คุยกับเราด้วยความเห็นใจ เข้าใจ โดยไม่ซ้ำเติม หรือดุด่าในความผิดพลาดของเรา
เพื่อนเช่นนี้หายากนัก .... อย่าว่าแต่ ภรรยา หรือสามีของคุณเลย
เพราะบางครั้ง หรือหลายครั้ง ภรรยา หรือสามีของคุณ จะพูดคุยกับคุณได้เพียงบางเรื่องเท่านั้น
.................................
แล้วพิพัฒน์ ชายแกร่งที่สู้ชีวิต จากจุดต่ำสุด กระทั่งมาสู่จุดสูงสุดคนนี้ละ เขามีใครเป็นเพื่อนพูดคุย
++++แพรวนภา น้องสาวสุดรักของพิพัฒน์ ถึงจะเหนื่อยยากลำบากเท่าใด พิพัฒน์ ไม่เคยแสดงออกให้นองสาวได้เห็นแม้แต่ครั้งเดียว
++++ ลุงอนุวิทย์ ทนายคู่ใจวัย 60 คนนี้เป็นที่ปรึกษาได้เฉพาะเรื่องงาน
++++ลูกสมุนคนสนิททั้งสาม ถ้าเรื่อง จะให้ไปกระทืบใครละได้เลย
++++ชลธิชา เลขาคู่ใจ ส่วนใหญ่แล้วเธอช่วยทำ น้อยครั้งจะช่วยคิด
แล้วคนที่จะเป็น ที่ปรึกษาคอยพูดคุยได้ทุกเรื่อง ทั้งยังรู้ใจ คนที่พิพัฒน์ กล้าแสดงความอ่อนแอให้เห็นได้โดยไม่รู้สึกอายของพิพัฒน์ ละมีหรือไม่
คำตอบคือ...มี..... คน คนนั้น เป็นเด็กผู้หญิง อายุ เพียง 14 ปี ....... น้องพริ้ง.....
...................................
ช่วงดึกของวันต่อมา
บนฟูกหนานุ่มในห้องนอนของพิพัฒน์ ชายหนุ่มวัย 35 นอนหงายบนที่นอน สายตามองที่เพดานอย่าไร้ความหมาย น้องแพรว หลานสาววัย 14 นอนหนุนที่อกของพิพัฒน์
“แล้ว...ลุงรักเธอมากไหมละ...” น้องพริ้งถามต่อ หลังจากพิพัฒน์เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง
“ไช่.....ลุงรักเธอมาก....” พิพัฒน์ บอกหลานสาวตามความจริง
“แล้ว...ลุงคิดว่า คุณพิยดา รักลุงไหม....”
“เท่าที่ดู.... คิดว่า น่าจะนะ.....หรือถ้าเป็นการเสแสร้ง...ก็เป็นการเสแสร้งที่แนบเนียน....” พิพัฒน์กล่าว
“แล้วลุงไม่คิดว่า กับการที่เธอหายไป เธออาจมีเหตผลอื่น นองเหนือจากไปเล่นการพนันเลยหรือคะ....” น้องพริ้งถามอย่างมีเหตุผล แน่นอน ไม่มีใครรู้ว่าที่พิยดาหายไป เพราะโดน แพรวนภา จัดหนักเข้าให้แล้ว
“ถ้ามีเหตผลอื่น อย่างน้อย ก็น่าจะล่ำลากันบ้าง.....” พิพัฒน์กล่าว
“ก็จริง.....” น้องพริ้งเห็นคล้อยตาม
“แล้วตองนี้ ลุงรู้สึกยังไง.....” น้องพริ้ง ขยับตัวมองสบตาคนเป็นลุง
“เจ็บ....” พิพัฒน์กล่าว น้องพริ้งยิ้มแล้วจูบที่ริมฝีปากคนเป็นลุงเบา ๆ
“โถ.....พ่อยอดชาย....” น้องพริ้งกล่าวยิ้ม ๆ “กะจะไปเล่นงานคนอื่นเขา กลับแพ้ภัยตัวเอง....” พิพัฒน์หยิกที่แก้มน้องพริ้ง
“ไม่ต้องซ้ำเติม.....” พิพัฒน์กล่าวขึ้น ฝืนยิ้มให้หลานสาว
“อดทนสักหน่อยนะคะ เดี๋ยวมันก็จะค่อย ๆ ลืม..” น้องพริ้งใช้มือลูบที่เส้นผมพิพัฒน์อย่างปลอบประโลม
“คงยากนะพริ้ง........” พิพัฒน์กล่าว แล้วถอนหายใจ
“งั้นก็หาใครมารักษาแผลใจนี่สิ.....” น้องพริ้งเสนอแนวทาง
“ฮึ ๆ ติดที่ว่า มันไม่มีใครนี่สิ.....”
“หลา........ที่บอกว่าไม่มีใครนะ.....” น้องพริ้งกล่าว พลางเอานิ้วชี้ลงไปที่อกด้านซ้ายของพิพัฒน์ “ถามหัวใจของตนเองดูหรือยัง หือ...” พิพัฒน์ไม่ตอบ แต่โอบกอดน้องพริ้งแล้วพลิกตัวให้น้องพริ้งนอนหงาย ตัวเองกลับไปทับบนอกของน้องพริ้งบ้าง
“ก็มันไม่มีใคร รึถ้าจะมี ก็คงเป็นเด็กคนนี้เท่านั้นละ....” พิพัฒน์กล่าว ทำท่าจะจูบที่ปากน้องพริ้ง เด็กสาวเอามือกัน
“เดี๋ยวค่ะ....ตอบพริ้งก่อน.....”
“อะไร....”
“พริ้งถามว่าถามใจตัวเองดู ดี ๆ หรือยัง....” น้องพริ้งย้ำ
“อืมมมมม....” พิพัฒน์ไม่ตอบ เพราะไม่รู้จะตอบยังไงดี
“งั้นพริ้งจะถามลุงเอง ถามแค่ 3 ข้อ....แต่ต้อง ตอบตามตรงนะ ตอบครบ 3 ข้อมีรางวัล...”
“รางวัลอะไร “พิพัฒน์ถาม....
“ตอบคำถามก่อน “ น้องพริ้งกล่าว
“บอกก่อนว่ารางวัลคืออะไร ถ้ารางวัลน่าสนใจถึงจะตอบ.....” พิพัฒน์ กล่าวยิ้มๆ หลานสาวคนนี้ ทำให้พิพัฒน์อารมณ์ดีได้เสมอ
"รางวัลคือ....ให้แตกใน ไม่ไส่ถุงละกัน"น้องพริ้งพูดแล้วหัวเราะ
“เอ้า.....ถามมา...” พิพัฒน์หัวเราะบ้าง
“....ข้อ 1. ทำไมทุกเย็นวันศุกร ลุงต้องไปรับ น้าเอม กับน้าอร ที่โรงเรียน......” น้องพริ้งเรียกเอมกับอรว่าน้าเพราะเธอรู้ว่า เอมกับอร มีศักดิ์ เป็นน้องของพิพัฒน์ กับแม่ของเธอ
“.... ข้อ 2. ทำไม่ลุง เริ่มใจอ่อน และดีกับ ย่าทวด...” ..../ คุณหญิง วิยดา มีศักดิ์ เป็นย่าทวด ของน้องพริ้ง
“.... ข้อ 3. คิดให้ดีนะคะก่อนตอบคำถาม ข้อนี้ ลุงพัฒน์ รักน้าเอมกับน้าอรไช่หรือไม่....เอ้าคราวนี้ตอบมา........” น้องพริ้งกล่าว...พิพัฒน์อึ้ง
พิพัฒน์ นิ่งไม่ตอบคำถาม คนเป็นลุงเอียงคอ เอาแก้มแนบลงที่อกหลานสาว มือข้างหนึ่งกอด มืออีกข้างลูบนมหลานสาวเล่นไปมา
“ตอบคำถามได้ยังคะ....” น้องพริ้ง กระซิบถาม
“พริ้ง....ตอบคำถามนี้ ให้ลุงหน่อย......” แทนที่พิพัฒน์ จะตอบ กลับบอกหลานสาวซึ่งเป็นคนตั้งคำถามตอบแทน
“ ก็ได้ค่ะ....” น้องพริ้งกล่าว....” ข้อ 1. ที่ลุงไปรับน้าเอม กับน้าอร ที่โรงเรียน แพราะ ลึก ๆ แล้ว ลุงพัฒน์ รัก น้าเอมกับน้าอร........”
“...........” พิพัฒน์ เงียบ
“ข้อ.2 ที่ลุงดีกับคุณยายทวด .... เพราะลุงรักน้าเอมกับน้าอร...” น้องพริ้งเว้นระยะ “ และคำตอบข้อที่ 1 และ2 คือคำตอบข้อที่ 3 .....” พิพัฒน์ นิ่งสักพัก ก่อนที่จะพูดอะไรออกมา
“ก็แบบนี้ไงละ...ลุงถึงรักพริ้งมาก....” พิพัฒน์กล่าวพลางจูบ บดลงที่ริมฝีปากงามของน้องพริ้ง
“ถ้าลุงพัฒน์ไม่กล้าจีบ เดี๋ยวพริ้งจะจีบให้เอง..........อูยยยยย.......” น้องพริ้งกล่าวยังไม่สุดคำก็ต้องครางออกมา เมื่อพิพัฒน์คนเป็นลุง จูบลงที่ซอกคอ
.......................................................
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน