พูดคุยก่อนอ่าน : ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า ตอนนี้ไอเดียผมแล่นมาก ก็เลยปั่นเรื่องสั้นโคตรอีโรติกแถมอีกเรื่อง ตั้งใจว่าถ้าเป็นไปได้ จะลงมันพร้อมกันทั้งสองเรื่องเลย "สอนเสียวครูมายด์คนสวย" และ เรื่องล่าสุดที่ท่านกำลังอ่านอย่าง "เพื่อน...กูรักลูกสาวมึงว่ะ"แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
สำหรับต้นแบบนางเอกของเรื่องนี้ ตอนแรกเป็นน้อง ยามากูชิ มาโฮะ ที่เป็นไอด้อลชื่อดังนะครับ แต่ผมขอเปลี่ยนต้นแบบใหม่เป็นน้อง โอกิโนะ ยูกะ แทน ด้วยเหตุผลที่ว่า คาแร็คเตอร์ของน้องเค้าเหมาะกับการเป็นน้องปลามากกว่า (ขาว ๆ หน้าหมวย ๆ จีน ๆ) สายโลลิน่าจะชอบ 55555+ แม้ตามท้องเรื่อง น้องปลาจะอายุ 18 แล้วก็ตาม
สำหรับเรื่องนี้ ก็จะวางขายบน Meb เหมือนกัน ก็เหลือเรื่องสุดท้ายอย่าง "สอนดีดคอร์ด...มันตอดรัด" ที่ยังไม่ได้เปิดโรงฉาย ก็อยากให้ลองติดตามไปเรื่อย ๆ ครับ
ปล.ตบท้ายด้วยตัวอย่างบางส่วนของเกมรักฯ ปี 2 ในส่วนของน้องพิมมี่นะครับ ตอนนี้เป็นตอนเชื่อมโยงกับตัวอย่างจากตอนที่แล้วในฉากเลสเบี้ยน อันนี้เป็นฉากที่เกิดขึ้นก่อนครับผมขอซ่อนสามบรรทัดสุดท้ายนะ อยากเช็คคนอ่าน 5555#################
“ขอบคุณนะคะ คุณจอม ถ้าไม่ได้คุณ พวกเราคงแย่” คุณยายวัย 70 ปี พร้อมกับลูกหลานพนมมือไหว้ทนายความหนุ่มใหญ่วัย 50 ปี อย่างเจนรบ ที่อาสามาช่วยว่าความให้กับครอบครัวคนยากจนเพื่อต่อสู้กับพวกนายทุนเห็นแก่ตัวที่ต้องการไล่ที่เพื่อสร้างรีสอร์ทหรู
“ไม่เป็นไรครับคุณยาย ถ้ามีอะไรก็โทรมาหาผมได้เสมอนะครับ” เจนรบพนมมือไหว้ผู้อาวุโสกว่าหน้าศาลอาญาแถวรัชดา ก่อนเดินลงมาเพื่อขับรถกลับไปที่สำนักงานทนายความเพื่อเคลียร์งานที่คั่งค้างอยู่ให้เสร็จ
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
เจนรบเป็นหนุ่มใหญ่ท่าทางภูมิฐาน ในวัยหนุ่มเขาเป็นหนุ่มหล่อและยังเป็นเดือนคณะนิติศาสตร์ของมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังแถวสามย่าน ในตอนนั้น เขาคบหาดูใจกับดาวคณะอักษรศาสตร์อย่าง เปิ้ล ปิยะวรรณ และวาดฝันว่าทั้งคู่จะแต่งงานกันหลังจากเรียนจบและมีการงานที่มั่นคงทำแล้ว
“แฟนมึงน่ารักว่ะ…” ไอ้ภาค เพื่อนสนิทของเจนรบเอ่ยปากแซวแฟนสาวในงานวันลอยกระทงช่วงปีสอง และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เกิดรักสามเส้า เราสามคนขึ้นมาระหว่าง ภาคภูมิ เจนรบ และ ปิยะวรรณ
สำหรับคนอย่างเจนรบ มันเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้ ที่แฟนสาวของเขาปันใจไปให้ไอ้ภาค ที่เป็นหนุ่มนักกีฬาหน้าตาหล่อเหลาไม่แพ้กัน ในวันที่ความลับแตก เจนรบต่อยหน้าไอ้ภาคเข้าไปจนปากแตก โดยมีเปิ้ลเข้ามาห้ามที่สวนหลังมหาวิทยาลัย
“เปิ้ล ถอยไป!!”
“ไม่!!! เราไม่ถอย!!” สาวเปิ้ลกางมือปกป้องภาคภูมิ “ถ้าจอมจะต่อย ก็ต่อยเราด้วยซิ เอาเลย!!! ต่อยเราซิ!! ต่อยเรา ที่เรานอกใจจอมอ่ะ!!”
ไอ้หนุ่มจอมกำหมัดแน่นด้วยความโกรธและคับแค้นใจ แต่พอเจอทิฐิมานะของแฟนสาว ก็เลยทำให้ลูกผู้ชายอย่างเจนรบต้องยอมแพ้
“ก็ได้…เรายอมแพ้แล้วเปิ้ล” เจนรบในชุดนักศึกษาเอ่ยทั้งน้ำตา “เราเคยบอกเปิ้ลแล้วใช่ไหม? ว่าเปิ้ลจะเป็นผู้หญิงคนแรกที่เรารัก และเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายที่เรารักเหมือนกัน มันจะเป็นยังงั้นตลอดไป ถ้าเปิ้ลรักไอ้ภาคจริง จอมก็จะยอมหลีกทางให้…”
“จอม…” ปิยะวรรณถึงกับน้ำตาซึม เมื่อได้ยินคำพูดจากก้นบึ้งของสุภาพบุรุษลูกผู้ชายอย่างเจนรบ “เปิ้ลขอโทษ…”
“ส่วนมึง…ไอ้ภาค” เจนรบชี้หน้าเพื่อนรักที่นอนกองอยู่บนพื้น “กูยกเปิ้ลให้มึงก็ได้ แต่มึงจำคำกูไว้ ถ้าวันใดวันหนึ่งมึงทำเปิ้ลเสียใจ กูเล่นมึงแน่!!”
“กูสัญญาเพื่อน…” ภาคภูมิตอบด้วยใบหน้าที่เปรอะไปด้วยเลือด “กูจะดูและเปิ้ลให้ดีกว่ามึง”
“ให้มันจริงเถอะ…” เจนรบกัดฟันพูด ก่อนเดินหันหลังกลับไปพร้อมน้ำตา ในขณะที่เปิ้ลรีบเข้าไปดูอาการของภาคภูมิที่ยังนอนกองอยู่บนพื้น
“ภาค!! ไม่เป็นไรนะ!!”
“อืม..ภาคไม่เป็นไรหรอกเปิ้ล” ภาคภูมิตอบ “สงสารแต่ก็ไอ้จอม คนอย่างมันจริงจังกับความรักมากนะ”
หลายปีผ่านไป ภาคภูมิและปิยะวรรณได้แต่งงานครองรักกัน ฝ่ายหญิงตามฝ่ายชายไปอยู่ด้วยกันที่เชียงใหม่ เพราะครอบครัวของภาคภูมินั้นทำธุรกิจรีสอร์ทอยู่ ในวันแต่งงาน ทั้งสองส่งการ์ดเชิญเจนรบ ที่กำลังง่วนอยู่กับการสอบตั๋วทนายอยู่ในเมืองหลวง
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ตอนแรกเจนรบก็ยังลังเลเพราะติดธุระ แต่ด้วยความรักที่มีให้อดีตคนรักเก่าอย่างเปิ้ลและภาคภูมิ ก็เลยทำให้เขาตัดสินใจจองตั๋วเครื่องบินไปงานแต่งงานของเพื่อนทั้งสองที่เชียงใหม่
“ไอ้ภาค!!! สบายดีไหมมึง!!” เจนรบเอ่ยปากทักทายเพื่อนรักในชุดเจ้าบ่าวแบบไทย
“เป็นไงบ้างจอม? ได้เป็นทนายหรือยัง?” ปิยะวรรณ อดีตคนรักเก่าในชุดเจ้าสาวยิ้มแย้มทักทายอดีตแฟนหนุ่มด้วยรอยยิ้ม
“กำลังรอผลน่ะ…” เจนรบยิ้ม “สวยหล่อทั้งคู่เลย ขอให้รักกันนาน ๆ นะ”
มันเป็นงานแต่งงานที่ถูกจัดในโรงแรมระดับห้าดาวของจังหวัดเชียงใหม่ แต่น่าเสียดายที่เจนรบอยู่ได้ไม่นานนัก เพราะต้องรีบกลับกรุงเทพในวันรุ่งขึ้น ทั้งที่ภาคภูมิและปิยะวรรณขอร้องให้เพื่อนเก่าสมัยเรียนมหาวิทยาลัยอย่างเจนรบอยู่ต่อ เพราะอยากพาเที่ยวเมืองเหนือ และอยากแนะนำผู้หญิงดี ๆ ให้เจนรบได้ทำความรู้จัก
แต่คนอย่างเจนรบนั้นจริงจังกับความรักมาก เขาตัดสินใจแล้วว่าหลังจากผิดหวังจากปิยะวรรณ เขาจะครองตนเป็นโสด และอุทิศชีวิตเพื่อช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยากที่โดนพวกคนรวยเอารัดเอาเปรียบ เจนรบสอบตั๋วทนายได้สำเร็จ เขาเริ่มฉายแววความเป็นทนายหนุ่มตงฉินผู้รักความยุติธรรม ด้วยการช่วยเหลือชาวบ้านผู้ด้อยโอกาสเป็นจำนวนมาก จนทำให้ชื่อเสียงของเขาโด่งดังไปทั่วในฐานะทนายความคนจน
เพราะชื่อเสียงนี้เอง เลยทำให้พวกมีอิทธิพลหวังซื้อเขา แต่คนอย่างเจนรบไม่กลัว เพราะตระกูลของเขาเป็นตระกูลทหารเก่า ปู่ของเขาเคยเป็นแม่ทัพภาคในช่วงสงครามอินโดจีน ก็เลยทำให้เขาไม่เกรงกลัวอิทธิพลมืดเลยแม้แต่น้อย
กลับมาที่เรื่องหัวใจ มีหลายครั้งที่มีหญิงสาวหน้าตาดี ๆ และมีโปรไฟล์มาเสนอตัวให้เจนรบ แต่ชายหนุ่มกลับปฏิเสธ เพราะในใจของเขายังไม่ลืมปิยะวรรณ รวมถึงภาระหน้าที่อันหนักอึ้ง จนทำให้เขาไม่สนใจเรื่องความรัก จนทำให้สาว ๆ เหล่านั้นต้องถอดใจ
เมื่อกาลเวลาผ่านไปในแต่ละปี ชายหนุ่มอย่างเจนรบเริ่มเติบโตขึ้นมาตามลำดับ พอรู้สึกตัวอีกที กาลเวลาก็ผ่านไปกว่า 25 ปี ตอนนี้เจนรบกลายเป็นหนุ่มใหญ่วัย 50 ปี ที่ยังครองสถานะภาพโสดไร้สาวคู่กาย
……………………….
ณ สำนักงานทนายความเจนรบ เขตบางกะปิ กรุงเทพ ในช่วงบ่ายของวันพุทธ เจนรบในชุดสูทสีดำผูกเน็คไทสีแดง เดินเข้ามาในออฟฟิศพร้อมกับแฟ้มเอกสารลูกความในคดีหมิ่นประมาทบนโลกโซเชียล
“คนเราสมัยนี้แม่งอินกับโลกโซเชียลเกินไป” เจนรบในวัย 50 ปี บ่นอุบ “สงสัยคิดว่าจะด่าใครยังไงก็ได้ ไม่ผิด ทีนี้พออีกฝ่ายเอาเรื่อง ก็เลยกลายเป็นคดีความฟ้องร้องกันขึ้นมา วุ่นวายกันจริง ๆ เห้อ!!!”
เจนรบวางแฟ้มเอกสารบนโต๊ะทำงาน ก่อนเดินไปหยิบน้ำเปล่าในตู้เย็นขึ้นมาดื่มแล้วทิ้งตัวลงไปนั่งพักยังโต๊ะทำงานของตัวเอง ทีนี้พอนั่งพักไปได้สักพัก ก็มีสายเรียกเข้ามา
“ไอ้ภาค…” สายเรียกเข้าหน้าจอสมาร์ทโฟนของเจนรบปรากฏชื่อของเพื่อนเก่าอย่างภาคภูมิ หนุ่มใหญ่เลยกดรีบกดรับสายทันที “ฮัลโหล ว่าไงไอ้ภาค?”
“ไอ้จอม!! เป็นไงบ้างมึง!!” ภาคภูมิเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “กูกับมึงไม่ได้เจอหน้ากันนานกี่ปีแล้ววะ?”
“ครั้งสุดท้ายก็น่าจะเมื่อสัก….” เจนรบขมวดคิ้วนึกถึงความหลัง “น่าจะสัก 10 ปีแล้ว ทำไมวะ มีธุระอะไรกับกูเหรอ?”
“คืองี้ ลูกสาวกูน่ะ เอ็นท์ติดมหาลัยที่กรุงเทพ กูกับเปิ้ลเลยจะพาลูกสาวมารายงานตัวที่มหาลัยแล้วก็หาหอพักเร็ว ๆ นี้ ก็เลยอยากนัดเจอกับมึงไอ้จอม”
“ได้ซิ วันไหนก็ว่ามาเลย”
“วันเสาร์ อาทิตย์หน้า มึงว่างไหม?”
“วันเสาร์ อาทิตย์หน้าเหรอ?” เจนรบตรวจดูปฏิทินและตารางเวลาเพื่อความแน่ใจว่าคิวว่าง “กูว่างพอดี แล้วมึงจะมากรุงเทพตอนกี่โมง?”
“มาตั้งแต่เช้ามืดเลย กูตั้งใจว่าจะพาลูกสาวไปจองหอก่อ แล้วค่อยมาเจอกับมึง” ภาคภูมิตอบ “เอางี้ เจอกันที่เซ็นทรัลลาดพร้าวสักช่วงสาย ๆ ก่อนเที่ยง โอเคไหม?”
“ได้ซิเพื่อน” เจนรบยิ้ม “มาเถอะ กูอยากเจอมึงพอดี?”
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
“ว่าแต่มึงมีเมียยังวะไอ้จอม?” ภาคภูมิเอ่ยปากถามเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง
“ยังเลย…กูไม่มีเวลาหา” เจนรบตอบ
“มึง 50 แล้วนะไอ้จอม หาเมียได้แล้ว” ภาคภูมิตอบ “หรือว่ามึงเป็นเสี่ยเลี้ยงต้อยเด็กวะ?”
“น้อย ๆ หน่อยเถอะมึงไอ้ภาค” หนุ่มใหญ่ยิ้มร่วนอย่างอารมณ์ดี “เอางี้ วันเสาร์หน้าเจอกัน ใครถึงห้างก่อนโทรมา ตกลงนะ”
“เออ…ตกลง” ภาคภูมิตอบตกลง ก่อนที่ทั้งคู่จะกดวางสายแล้วแยกย้ายไปทำธุระของใครของมัน
ครั้งสุดท้ายที่เจนรบได้เจอกับภาคภูมิและปิยะวรรณ ก็เมื่อสัก 10 ปีก่อนจะได้ ตอนนั้นภาคภูมิและปิยะวรรณพาลูกสาวอย่างน้องปลา ปวีณา ที่เพิ่งจะอายุได้เพียง 8 ขวบลงมาเที่ยวที่กรุงเทพ เจนรบยังจำได้ว่าตอนนั้นเขาซื้อขนมอร่อย ๆ ให้หลานสาวตัวน้อยเป็นของขวัญก่อนบินกลับเชียงใหม่อีกด้วย
“ตั้งใจเรียน เป็นเด็กดีนะจ๊ะหลานลุง” เจนรบลูบหัวเด็กน้อยที่ยืนตาแป๋วรอพ่อกับแม่พาขึ้นเครื่องบินที่สนามบินดอนเมือง “ไว้ว่าง ๆ ก็มาเที่ยวกรุงเทพอีกนะ”
“ทำยังไงก่อนจ๊ะน้องปลา?” ปิยะวรรณผู้เป็นแม่เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม “ไหว้คุณลุงก่อนซิจ๊ะ ผู้ใหญ่ให้ของน้องปลาต้องพนมมือไหว้ขอบคุณนะคะลูก”
“ขอบคุณค่ะ คุณลุง” น้องปลายิ้มหวาน พนมมือไหว้เจนรบ ทำเอาหนุ่มใหญ่อดยิ้มด้วยความเอ็นดูไม่ได้
นั่นเป็นครั้งล่าสุดละมั้ง ที่เจนรบได้พบกับครอบครัวของเพื่อนรัก หลังจากนั้นก็มีติดต่อกันบ้างทางโทรศัพท์ พอมาสมัยนี้ก็ดีหน่อยตรงที่มีสื่อโซเชียลอย่างเฟสบุ๊ค ก็เลยทำให้เจนรบได้พูดคุยกับเพื่อนเก่าอย่างภาคภูมิ และเฝ้าดูความเป็นไปของรักครั้งเก่าอย่างปิยะวรรณ ที่ความสาวของเธอได้ถูกกาลเวลาพรากเอาไป
ไม่ใช่ว่าปิยะวรรณในวัย 50 ปี ไม่สวยหรอกนะ เธอยังดูสวย แต่เป็นความสวยแบบผู้ใหญ่ ที่ไม่ได้เต่งตึงเหมือนสาววัยแรกแย้มเมื่อวันวาน แต่ดูเหมือนว่าความสวยของปิยะวรรณได้ถูกถ่ายทอดไปยังลูกสาวอย่างน้องปลา ปวีณา ที่เรียกได้ว่าได้ความสวยจากแม่มาเต็มร้อย และยิ่มเพิ่มทวีคูณเมื่อเด็กสาวเติบโตขึ้น
ถ้าพูดไปแล้ว มันจะฟังดูโรคจิตหรือเปล่านะ ภาคภูมิมักแอบกดเข้าไปดูเฟสบุ๊คของภาคภูมิเพื่อนรัก เพื่อส่องหารายชื่อเพื่อน พอเจอเฟสน้องปลา หนุ่มใหญ่ก็กดเข้าไปดูรูปภาพและกิจกรรมต่าง ๆ ของเด็กสาว จากเด็กน้อยฟันหลอ ค่อย ๆ เติบโตเป็นสาวสัยวัยทีนพร้อมกับฟันเหล็ก จนถึงตอนนี้สาวน้อยก็เรียนจบในชั้นมัธยมศึกษาและเตรียมตัวเรียนต่อในชั้นอุดมศึกษา ภาคภูมิเลื่อนอ่านสเตตัสของเด็กสาวไปเรื่อย ๆ พร้อมกับรอยยิ้ม
ส่วนใหญ่น้องปลาก็บ่นเรื่องทั่วไป เรื่องหนัง ดนตรี แล้วก็มุมน่ารัก ๆ อย่างการทำอาหาร ที่ภาคภูมิจำได้ว่านี่คือเสน่ห์ปลายจวักที่ได้มาจากปิยะวรรณผู้เป็นแม่ เพราะสมัยที่ยังคบหากัน ปิยะวรรณมักทำกับข้าวมาให้เจนรบกินอยู่เสมอ
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
“ได้เชื้อแม่มาเต็ม ๆ เลยนะน้องปลาเนี่ย อยากรู้จริง ๆ ว่าจะทำกับข้าวเก่งเท่าแม่หรือเปล่า” เจนรบยิ้มหวาน ขณะกำลังเลื่อนดูรูปของน้องปลา เลื่อนไปเลื่อนมานิ้วโป้งเจ้ากรรมก็ดันเผลอไปกดไลค์ จนทำให้หนุ่มใหญ่ต้องรีบกดออก เพราะกลัวเด็กสาวจะรู้ตัว
เจนรบแอบส่องเฟสเด็กสาวมานาน นานจนหนุ่มใหญ่เริ่มรู้สึกหวั่นไหวกับหลานสาวคนสวยคนนี้อย่างประหลาดจนเผลอเก็บไปฝัน เนื้อหาความฝันของเจนรบกับปวีณาส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องเชิงชู้สาว ทั้งคู่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน
นี่ถ้าใครรู้ว่าทนายความผู้น่าเชื่อถืออย่างเจนรบ แอบคิดไม่ซื่อกับลูกสาวเพื่อนรัก จะเอาหน้าไปไหวไหนดีนะ แต่เรื่องนี้ คนอย่างเจนรบจะไม่ยอมให้ใครมาล่วงรู้ความจริงได้เด็ดขาด
แต่ปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ ว่า น้องปลาลูกสาวเพื่อนรักคนนี้ กำลังทำให้แนวปราการภูผาป้องกันหัวใจอย่างเจนรบกำลังพังทลาย สารภาพเลยว่าความจริงแล้ว เจนรบไม่ได้อยากเจอไอ้ภาคหรือรักครั้งเก่าอย่างเปิ้ลสักเท่าไรหรอก แต่คนที่เจนรบอยากเจอ ก็คือน้องปลานั่นเอง
…………….
ตัดมาที่วันเสาร์ในอาทิตย์ต่อมา เจนรบในชุดเสื้อโปโลสีดำนั่งดื่มกาแฟรอเพื่อนรักจากเชียงใหม่ที่ร้านกาแฟในห้างเซ็นทรัลลาดพร้าวชั้นล่าง พอนั่งรอไปสักพัก ภาคภูมิ ปิยะวรรณ และปวีณาลูกสาวก็ปรากฏตัวขึ้น
“ไอ้จอม!!” ภาคภูมิเรียกชื่อเพื่อนรักด้วยรอยยิ้ม “มาถึงนานหรือยังมึง?”
“พึ่งมาถึง เป็นยังไงบ้างวะมึง?” เจนรบตบบ่าเพื่อนรัก “ไม่เจอกันนาน หัวเริ่มล้านแล้วนะมึง”
“ไอ้เหี้ย นั่นใช้ปากพูดเหรอมึง?” ภาคภูมิยิ้ม
“เป็นไงบ้างจอม? สบายดีไหม?” คราวนี้เป็นทีของปิยะวรรณ ที่ได้เอ่ยปากทักทายอดีตแฟนเก่าบ้าง “ดูภูมิฐานขึ้นเยอะเลยนะจอม”
“ก็นิดหน่อยนะจ๊ะเปิ้ล” เจนรบตอบ แต่นัยน์ตาของหนุ่มใหญ่กลับมองไปที่สาวน้อยอย่างน้องปลา ปวีณา ที่ยิ้มหวานพนมมือไหว้หนุ่มใหญ่ด้วยท่าทางนอบน้อม “สวัสดีจ๊ะน้องปลา โตเป็นสาวแล้วนะเรา”
“สวัสดีค่ะลุงจอม” น้องปลายิ้มหวาน เผยให้เห็นแผงฟันขาว
ให้ตายเถอะ!! สวยกว่าแม่ซะอีก หนุ่มใหญ่คิด
สำหรับน้องปลาแล้ว บอกได้คำเดียวว่าเธอสวยและน่ารักกว่าแม่ตอนอายุเท่ากันซะอีก น้องปลามีผิวขาว ขาวปานหยวกกล้วย แก้มของเธอแดงระเรือจนเห็นเลือดฝาด ผมทรงหน้าม้าของเธอ ทำให้หัวใจของหนุ่มใหญ่อย่างเจนรบเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ทั้งสี่คนพากันไปกินสุกี้ที่ชั้นหนึ่ง น้องปลาก็เพลิดเพลินไปกับการกินหมี่หยกและเป็ดย่าง ส่วนผู้เฒ่าทั้งสามก็พูดคุยกันตามภาษาเพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันเป็นเวลานาน
ภาคภูมิชวนเจนรบคุยเรื่องเก่า ๆ สมัยอดีตอย่างออกรส ทนายความหนุ่มใหญ่พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แต่นัยน์ตาก็เหลือบมองทุกอิริยาบถของเด็กสาวแบบไม่คลาดสายตา
“น้องปลาจ๊ะ น้องปลาเอ็นติดมหาวิทยาลัยไหนเหรอ?” เจนรบทำทีเอ่ยปากถามเด็กสาวไปตามเรื่อง ส่วนเด็กสาวก็ตอบไปตามมารยาท
“อิจฉามึงจริง ๆ ว่ะไอ้ภาค ที่มีลูกสาวเก่งและน่ารักแบบนี้” เจนรบเอ่ยปากแซวเพื่อนรัก “กูชักอยากมีลูกบ้างแล้วซิ”
“มึงก็หาเมียดิเพื่อน” ภาคภูมิตอบขณะกำลังเคี้ยวหมู่สไลด์อย่างเอร็ดอร่อย
“คุณ!!! อย่าคุยระหว่างกินซิคะ!!! เดี๋ยวติดคอ!!” ปิยะวรรณเอ่ยปากเตือนภาคภูมิผู้เป็นสามี
“มึงหาเมียได้แล้วเพื่อน 50 แล้วนะมึงน่ะ ถามตรง ๆ ไม่เหงาบ้างเหรอวะ?” ภาคภูมิเอ่ยปากถามเพื่อนรักอย่างตรงไปตรงมา “รุ่นเดียวกับเรา ลูก ๆ โตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันหมดแล้วนะ เหลือแต่มึงนี่แหละที่ยังไม่มีเมีย”
“ก็กูทำแต่งาน…” เจนรบตอบ ขณะกำลังจิบน้ำเย็น “หลายปีมานี้ กูวุ่นวายอยู่กับการทำงานช่วยเหลือคนอื่น จนบางทีกูก็ลืมนึกถึงเรื่องของตัวเอง”
“มึงนึกถึงใจตัวเองบ้างเพื่อน” ภาคภูมิตอบ
“กูว่ากูแก่เกินกว่าจะมาคิดเรื่องนี้แล้วว่ะ” เจนรบสารภาพ
“เฮ้ย!!! มึงยังไม่แก่ เชื่อกูดิ” ภาคภูมิยิ้ม พร้อมกับคีบเนื้อหมูสไลด์ที่ต้มจนสุกใส่จานเพื่อนรัก “มึงเอาแต่ทำงานหาเงิน อีกหน่อยมึงเป็นอะไรไป เงินทองมีเท่าไรมึงเอาไปไม่ได้ กูว่ามึงหาเมียได้แล้วเพื่อน”
“เออ…กูจะลองดู” เจนรบพยักหน้า นัยน์ตาก็เหลือบมองน้องปลา เหมือนกับว่าความรู้สึกมันบอกว่าเนื้อคู่ของหนุ่มใหญ่คือสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้านี่แหละ
“แบบนั้นแหละดีแล้วเพื่อน” ภาคภูมิ นักธุรกิจรีสอร์ทหรูจากเชียงใหม่ยิ้ม “กูจะรอฟังข่าวดีจากมึงนะ”
เรียกได้ว่าเป็นการพบกันของเกลอเก่าสมัยเรียนที่อบอวลไปด้วยความสุข และอาหารอร่อยเต็มโต๊ะ ส่วนน้องปลาก็ไม่ได้สนใจในหัวข้สนทนาของผู้ใหญ่ เพราะสนใจแต่เรื่องกินด้วยความหิว พอเริ่มอิ่มก็หยิบมือถือขึ้นมาเล่นและถ่ายเซลฟี่เล่นแก้เซ็ง โดยที่เด็กสาวไม่มีทางรู้เลยว่า คุณลุงผู้ใจดีอย่างเจนรบกำลังแอบมองเธออยู่นะจ๊ะ…แต่เธอไม่รู้บ้างเลย
พอกินสุกี้เสร็จในช่วงหัวค่ำ ทั้งสี่คนก็เดินเที่ยวย่อยอาหารภายในห้าง ก่อนเตรียมแยกย้ายกลับที่พัก ครอบครัวของภาคภูมิเดินมาส่งเจนรบที่โรงจอดรถ ก่อนเปิดประตูรถ เจนรบบอกว่าเขารับจ๊อบเป็นผู้บรรยายพิเศษในมหาวิทยาลัยเดียวกันกับที่น้องปลาเอ็นท์ติดอีกด้วย
“จริงหรือคะ?” น้องปลายิ้มหวาน “งั้นเดี๋ยวเราคงได้เจอกันนะคะคุณลุง”
“จ๊ะ…” เจนรบยิ้มตอบ “มีอะไรก็โทรมาแล้วกันเพื่อน แล้วเจอกันนะไอ้ภาค เราไปก่อนนะเปิ้ล บ๊ายบายจ๊ะน้องปลา”
แล้วทนายความหนุ่มใหญ่ก็ขับรถยนต์ Toyota Camry ปี 2017 สีดำ ออกจากห้างไป
แน่นอนว่าในใจของเจนรบพองโตด้วยความสุขล้น ความรู้สึกนี้เหมือนตอนที่เขาตกหลุมรักเปิ้ลเมื่อเกือบ 30 ปีที่แล้ว สมัยที่เป็นเฟรชชี่น้องใหม่ มันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาอีกครั้งกับเด็กสาวที่มีอายุรุ่นราวคราวลูกอย่างน้องปลา
“ลูกสาวเพื่อนนะเว้ย” เจนรบพยายามเตือนสติตัวเอง “ลูกสาวเพื่อน….”
ถึงแม้จะย้ำเตือนตัวเองแบบนั้น แต่ท่อนเนื้อขนาด 7.5 นิ้วด้านล่างมันไม่ยอมฟัง มันกลับแข็งปั๋งตุงกางเกงจนทำให้รู้สึกอึดอัด ตอนแรกทนายความขวัญใจคนจนอย่างเจนรบตั้งใจจะขับรถกลับบ้านแถวลาดพร้าว ขับไปขับมา หนุ่มใหญ่เลยเลี้ยวเข้าเส้นรัชดามันซะงั้น
ทำไมถึงไปรัชดา เหตุผลง่าย ๆ ก็ไปปลดปล่อยตามภาษาผู้ชาย เจนรบมีบัตร Platinum สถานบันเทิงชื่อดังแห่งหนึ่ง ก็เลยได้สิทธิพิเศษเหนือลูกค้าทั่วไป ด้วยการเข้าถึงเหล่าบรรดาสาว ๆ สวย ๆ เกรดพรีเมี่ยมแบบที่ลูกค้าธรรมดาหมดสิทธเข้าถึง
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ตอนอยู่ด้านนอก เจนรบคือทนายความผู้น่าเคารพนับถือ แต่เมื่อไรก็ตามที่เจนรบย่างเท้าเข้าไปในสถานที่อโคจรเหล่านี้ เจนรบก็ไม่ต่างจากผู้ชายทั่วไปที่มีความต้องการทางเพศไม่ต่างจากผู้ชายคนอื่น
“น้องลิซ่ามาแล้วครับเฮีย” เด็กเชียร์แขกโบกมือเรียกหญิงสาวเบอร์ตองมาหาเจนรบที่นั่งจิบเบียร์เย็น ๆ รออยู่ตรงหน้ากระจก
“สวัสดีค่ะเฮีย คิดถึงลิซ่าไหมคะ?” หญิงสาวในชุดเดรสเกาอกรัดรูปสีแดงยิ้มหวาน
“สวัสดีจ๊ะลิซ่า” เจนรบยิ้ม ก่อนลุกขึ้นแล้วเดินตามลิซ่าเบอร์ตองเข้าไปในห้อง
เจนรบยังคงรักษามาดความเป็นสุภาพบุรุษไว้ จนกระทั่งได้เข้าไปในห้องพร้อมกับหญิงสาวในชุดเดรสสีแดง
“อ๊า…เฮียขา…เบา ๆ หน่อย!!! ลิซ่าเจ็บ!!!” หญิงสาวร้องครวญครางขณะกำลังถูกเจนรบจัดหนักในท่ากวางเหลียวหลัง
หนุ่มใหญ่ตีก้นหญิงสาวดังป๊าป ในหัวก็จินตนาการว่ากำลังทำแบบนี้กับน้องปลา ลูกสาวของเพื่อนรัก พอนึกแบบนี้มันก็ยิ่งได้อารมณ์ยิ่งนัก
แน่นอน แม่สาวลิซ่าเบอร์ตองอาจเป็นกระบี่มือหนึ่งของสถานบันเทิงแห่งนี้ เพียงแต่ ความสดใสของวัยสาวที่ไร้ราคีปนเปื้อนใด ๆ ของน้องปลา มันกลับกระตุ้นอารมณ์กำหนัดของหนุ่มใหญ่อย่างเจนรบได้มีประสิทธิภาพมากกว่า ก็เท่านั้นเอง
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตัวอย่างบางส่วนของ เกมรักภารโรงเฒ่าปี 2 - พิมมี่ พิมพาภรณ์
“ถามจริงเถอะ แกไปทำอะไรมาวะยัยพิม!! ไอ้บิ๊กมันถึงได้โกรธแกขนาดนั้น!!” แนนนี่เอ่ยปากถามพิมมี่ ที่นั่งร้องร่มร้องไห้ข้างเบาะหน้ารถของเธอ “ทำไมถึงต้องลงมือขนาดนั้น”
“ไอ้บิ๊กมันจะฆ่าชั้น…” พิมมี่ครางกระเส่า มือขวาของเธอกุมแก้มที่แดงจากการถูกไอ้บิ๊กคนถ่อยตบฉาดใหญ่
“ตายแล้ว!!! นี่มันเรื่องใหญ่เลยนะ” แนนนี่อุทานออกมาด้วยความตกใจ “ไปแจ้งความเถอะพิม ขืนทนแบบนี้ไอ้บิ๊กมันเอาแกตายแน่”
“เคยไปแจ้งความแล้ว แล้วมันก็กลับออกมาได้อีก ครอบครัวไอ้บิ๊กมันเส้นใหญ่ ฮือ ๆ” พิมมี่ร้องไห้หนักกว่าเดิม ทำเอาแนนนี่ ที่เคยเป็นคู่อริเก่าของพิมมี่อดสงสารไม่ได้
“แล้วไปทำอะไรมา ไอ้บิ๊กมันถึงได้โกรธขนาดนั้นอ่ะ…”
“ไอ้บิ๊กมันขโมยค่าเทอมชั้น…แนนนี่…ฮือ…ถ้าชั้นไม่ได้….” พิมมี่นึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ควรเอ่ยปากบอกว่าลุงพลเป็นคนช่วย ก็เลยรีบเบี่ยงเบนไปเรื่องอื่น “ถ้าชั้นไม่ได้เก็บเงินสำรองไว้ ชั้นตายแน่”
“ไอ้เหี้ยนี่แม่งเลวเกินไปละ!!” แนนนี่สบถออกมา “เอางี้พิม ลืมเรื่องความแค้นระหว่างเราก่อน ยังไงเราก็ผู้หญิงด้วยกัน ต้องช่วยกันละ ชั้นโคตรเกลียดผู้ชายสันดานต่ำแบบนี้จริง ๆ”
“ขอบใจนะแนน…” พิมมี่เริ่มยิ้มออก “เราต้องขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่านมาด้วยนะ ขอโทษที่เคยว่าร้ายแนนอ่ะ”
“เออ ๆ ไม่เป็นไร…” แนนนี่โบกมือ ขณะกำลังเหยียบคันเร่งออกจากสี่แยก “ยังไงชั้นก็ไม่ใช่คนใจดำอะไรขนาดนั้น ชั้นก็ต้องขอโทษแกด้วย ที่ผ่านมาชั้นเองก็ทำตัวแย่ ๆ ใส่แกเหมือนกัน”
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
พิมมี่เริ่มยิ้มที่มุมปาก เพราะซาบซึ้งในน้ำจิตน้ำใจของคนอย่างแนนนี่
“ยิ้มอะไรของแกพิม?” แนนนี่หันไปมองอดีตโจทย์เก่า “เอางี้ มาพักที่ห้องชั้นก่อนป่ะ ไอ้บิ๊กแม่งไม่มีทางรู้หรอกว่าห้องชั้นอยู่ไหน ถ้ามีอะไรเราจะได้ช่วยกันได้ไง”
“ขอบใจนะแนน…ขอบใจมาก ๆ” พิมมี่เอ่ยปากขอบคุณแนนนี่ พริตตี้คนสวยด้วยความซาบซึ้งใจ
“เออ ๆ ไม่เป็นไร อย่าคิดมาก ผู้หญิงด้วยกัน” แนนนี่ตอบ “ว่าแต่แกกินเหล้าป่ะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ละ ลืมเรื่องบาดหมางครั้งเก่า แล้วมากินเหล้าแก้เซ็งกันป่ะ?”
ใครจะไปคิด ว่าการกินเหล้าเพื่อเชื่อมมิตรภาพระหว่างพิมมี่กับแนนนี่ ทำไปทำมามันจะเกินเลยเกินกว่าคำว่าเพื่อนมันซะงั้น เพราะพิมมี่ของขาดมาหลายวัน พอเหล้าเข้าปากบวกอารมณ์เปลี่ยว ก็เลยเผลอใจกับแนนนี่ โดยที่ไม่รู้เลยว่า แนนนี่ไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อน
...หรือจะพูดกันตามตรง พิมมี่ดันเป็นคนเปิดซิงแนนนี่ ตอนที่พิมมี่ล้วงนิ้วเข้าไปในถ้ำสาวของพริตตี้คนสวยแล้วดึงออกมา ปรากฏว่านิ้วของพิมมี่ติดคราบเลือดบาง ๆ มาด้วย ตอนแรกพิมมี่ก็คิดว่านั่นอาจเป็นเลือดประจำเดือน จนกระทั่งแนนนี่ยอมเปิดปากทั้งน้ำตาว่า เธอไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อน แสดงว่าตอนที่พิมมี่สอดใส่นิ้วเข้าไป มันคงไปเกี่ยวกับเยื่ออะไรต่อมิอะไรจนขาด
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
โพลล์
โพลล์