พูดคุยก่อนอ่าน : เอาละ มาติดตามกับความรักระหว่างลุงจอมและหนูปลากันต่อนะครับกับ Part สุดท้ายละ ยาวมากเรื่องนี้ ก็ใกล้จะเสร็จแล้ว เหลืออีกราว ๆ 50 หน้าเวิร์ด
ตอนแรกคิดว่าจะแต่งแค่ 13 หน้าเวิร์ด เขียนไปเขียนมามันมือ หล่อไปเกือบ 100 กว่าหน้า บ้าบอจริง ๆ ผมเนี่ย 5555+
ตอนนี้คงเป็นตอนสุดท้ายจริง ๆ แล้วที่ผมจะเอามาลงเป็นตัวอย่างนะครับ ดังนั้นผมขอตัดฉากเลิฟซีนสำคัญของเรื่องออกไป (1.ฉากครั้งแรกของน้องปลา 2.ฉากน้องปลาขึ้นทำให้ลุงจอม) ดังนั้นในส่วนที่เปิดเผยได้มันจะสั้น ๆ ห้วน ๆ สักหน่อย เพื่อสงวนสิทธิให้คนที่ซื้อนิยายของผมนะครับ รวมถึงยังมีตอนที่ 5 + ตอนพิเศษ ที่ผมไม่สามารถเปิดเผยได้ และฉากเลิฟซีนอีกสองฉากเป็นอย่างน้อย ที่ผมขอสงวนให้คนที่ซื่อได้อ่านจริง ๆ เท่านั้น
ถ้าเป็นไปได้ ผมจะเร่งให้เสร็จทันอาทิตย์หน้านะครับ แต่ไม่รับปาก ถ้าเสร็จแล้วจะมาประกาศอีกทีแสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
#########################
“แค่นี้ลุงก็รู้สึกผิดมากแล้วนะ” เจนรบสารภาพ
“ลุงไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกค่ะ” ร่างบางซบตรงหน้าอกเปลือยของหนุ่มใหญ่ “นะคะ…ปลาอยากเป็นเมียลุง”
“หนูปลา…” พอได้ยินคำนี้ ทำเอาเนื้อตัวของเจนรบวูบวาบ นัยน์ตาของลูกปลาตัวน้อยช่างออดอ้อน กลิ่นกายของเธอก็ช่างแสนเย้ายวน แม้จะยึดมั่นในศีลธรรมหรืออุดมการณ์มากแค่ไหนยังไงก็ตาม แต่เจนรบก็ยังเป็นผู้ชาย และปวีณาก็เป็นผู้หญิง เหมือนน้ำมันกับไฟ ที่อยู่ด้วยกันย่อมลุกไหม้เป็นเปลวเพลิงที่ร้อนแรงจนยากที่จะต้านทาน
ปวีณาหลับตาพริ้ม เพื่อรอให้เจนรบได้เป็นผู้ชายคนแรกที่ได้ขโมยจูบของเธอ หนุ่มใหญ่ได้แต่อึ้งกับสิ่งที่ปรากฏตรงหน้า ภาพวันวานที่แสนวานของเขาและปิยะวรรณตามกลับมาฉายซ้ำ
“ลุงต้องปล่อยวางอดีตนะคะ ลุงจอมยังมีปลาอยู่เสมอนะ” ปวีณาเหมือนรับรู้ว่าหนุ่มใหญ่กำลังต่อสู้กับความรู้สึกที่มันขัดแย้งอยู่ภายในใจ “ใช้ความรู้สึกนำหน้าเหตุผลบ้างเถอะค่ะ”
“ลุงจะพยายามจ๊ะ” เจนรบเอื้อมมือลูบแก้มของปวีณา ก่อนโน้มตัวจูบหน้าผากของเด็กสาว พวงแก้ม และริมฝีปาก คู่รักลุงกับหลานต่างคลอเคลียด้วยความรักและเสน่หาที่มีให้กันอย่างเต็มหัวใจ พอรู้สึกตัวอีกที เจนรบก็พบว่าท่อนเนื้อตรงแก่นกลางของร่างกายเริ่มตอบสนองมากขึ้น
“ถ้าลุงต้องการ ปลายอมก็ได้นะคะ” สาวน้อยครางเสียงหวาน “อือออ….”
เจนรบซุกไซ้ซอกคอลูกปลาตัวน้อย อารมณ์ที่อยากทะนุทะนอมเด็กสาวเริ่มหายไป หนุ่มใหญ่กำลังคิดถึงตอนที่เขาได้ร่วมรักกับลิซ่า กับหญิงสาวรายนั้น ไม่มีคำว่าเกรงใจอยู่ในสารบบของเจนรบเลยแม้แต่น้อย ในเมื่อปวีณาพูดถึงขนาดนี้ ก็ไม่มีความจำเป็นที่เขาจะต้องยึดมั่นในกฎเกณฑ์คือค่านิยมทางสังคมอะไรอีก จากนี้ไปเขาจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ เป็นไปตามความรู้สึก ไม่ต้องมายึดติดกับอะไรอีกต่อไปทั้งนั้น
ในคืนนั้น แทนที่ลุงหลานจะได้นอนหลับพักผ่อน ต่างฝ่ายต่างหยอกเย้าด้วยความรักและความเสน่หาที่มีอยู่เปี่ยมล้นและเต็มหัวใจ ปลดเปลื้องหน้ากากและหัวโขนทางสังคม ไม่สนใจว่าในอนาคตใครจะเอาเรื่องนี้มาติดฉินนินทาอย่างไร
“ลุงจอม…ลุงต้องรับผิดชอบหนูด้วยนะ” ปวีณาครวญทั้งน้ำตาบนแผงหน้าอกเปลือยเปล่าของเจนรบ
“แน่นอน…” หนุ่มใหญ่จูบหน้าผากของเด็กสาวในอ้อมกอดแห่งรักของตัวเอง “ลุงต้องขอบคุณหนูปลานะ ถ้าไม่ได้หนู ลุงคงไม่รู้ว่าความสุขมันเป็นยังไง”
“แต่ลุงน่ะ ทำให้หนูเจ็บ…” สาวน้อยค้อนใส่ลุงจอม เพราะยังเจ็บจากการเสียสาวอยู่ไม่หาย
“ลุงขอโทษ” เจนรบยิ้ม พร้อมกับขยี้กลางกระหม่อมของเด็กสาวเล่นด้วยความหมั่นเขี้ยว “ก็อยากมายั่วลุงทำไมละจ๊ะ? ลุงอุตส่าห์วางฟอร์มดี ๆ แล้วหนูก็มาทำให้ลุงเสียผู้ใหญ่หมดเลย”
“ก็ช่วยไม่ได้ อยากใจง่ายเอง” ปวีณาหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข “อือ!!!! ลุงจอม!!! พอได้แล้ว!!!”
เจนรบที่เหมือนได้ปลดล็อคตัวเองจากความทุกข์และความผิดหวังจากปิยะวรรณ ดูผ่อนคลายขึ้นมาก หนุ่มใหญ่คลอเคลียเด็กสาวอย่างมีความสุข โลกสีเทาที่แสนน่าเบื่อของเจนรบกลับมาสดใสอีกครั้งด้วยรอยยิ้มและความหวานของปวีณา ลูกสาวของปิยะวรรณ อดีตคนรักเก่าในอดีตเมื่อวันวาน ต่างฝ่ายต่างหยอกเย้าคลอเคลียในวงแขนของกันและกันจนเผลอหลับไป
……………
ในช่วงสาย เจนรบได้ทำการเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่ หลังพบว่าผ้าปูที่นอนผืนเก่าเลอะไปด้วยคราบเลือดสีแดงและรอยด่าง ก่อนให้น้องปลานอนพักต่อเพราะยังรู้สึกอ่อนเพลียจากเหตุการณ์เมื่อคืน
“นอนพักไปก่อนนะจ๊ะปลา” เจนรบจูบหน้าผากสาวน้อยที่ยังนอนงัวเงียอยู่บนเตียง “เดี๋ยวลุงไปซื้ออะไรอร่อย ๆ มาฝากนะ”
“ค่ะ..” สาวน้อยยิ้มหวาน “อย่าไปนานนะคะลุงจอม”
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
เจนรบยิ้มหวาน เขาเดินลงบันไดไปชั้นล่าง แล้วแวะมองตัวเองตรงกระจกเพื่อตรวจดูสภาพความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผมก่อนเดินทางออกจากบ้าน ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่เจนรบรู้สึกว่าเขาดูหนุ่มขึ้นกว่าแต่ก่อน หรือว่านี่คือผลพวงของความรักกันนะ
“บ้า…คิดอะไรของมึงวะไอ้จอม” เจนรบนึกขำกับตัวเอง บางทีนี้อาจเป็นอานุภาพแห่งความรัก ปีนี้เจนรบอายุ 52 แต่ดันเกิดมาภักดีกับสาว 20 อย่างปวีณา ลูกสาวของแฟนเก่าและเพื่อนรัก ไม่รู้เหมือนกันว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้สิ่งที่เจนรบอยากทำก็คือ เขาอยากดูแลน้องปลาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
……………
หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ที่เจนรบและปวีณาได้เปิดใจกัน เลยทำให้ทั้งคู่แอบคบหากันโดยไม่ให้ใครรู้ โดยเฉพาะภาคภูมิและปิยะวรรณ ที่บางครั้งก็แวะลงมาเยี่ยมลูกสาวที่กรุงเทพ และบางครั้งก็ชวนเจนรบมาพบเจอกันตามสถานที่ต่าง ๆ ทั่วกรุงเทพเพื่อรำลึกถึงอดีตสมัยเรียน
“ปีหน้าลูกสาวคนโตของกูจะแต่งงานละ” ภาคภูมิตอบ “แล้วเมื่อไรมึงจะแต่งงานสักทีล่ะไอ้จอม?”
“นั่นนะซิจอม” ปิยะวรรณเสริม “จอมจะอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ตลอดไปไม่ได้หรอกนะ”
“ก็…” เจนรบเหลือบมองลูกปลาที่แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร ก่อนเหลือบกลับมามองเพื่อนรักและคนรักเก่าด้วยรอยยิ้ม “ก็ยังไม่ถึงเวลา จะให้ทำยังไงล่ะ?”
“กูชักเป็นห่วงมึงแล้วว่ะจอม” ภาคภูมิตักเนื้อย่างใส่จานของเจนรบ “กูรู้จักสาวสวยนักศึกษาหลายคน ถ้ามึงอยากผูกปิ่นโตสนุก ๆ เลี้ยงต้อยเด็กไปตามเรื่องแก้เซ็ง กูแนะนำให้ได้นะ หรือถ้าเด็กไป กูก็มีแม่หม้ายทรงเครื่องยังสาวยังสวยจะแนะนำ มึงสนใจไหม?”
“นี่ภาค!!! พูดจาอะไรเกรงใจชั้นหน่อยซิ ลูกเราอยู่นี่ทั้งคนนะ!!!” ปิยะวรรณทักท้วงสามี ทำเอาเจนรบอดยิ้มไม่ได้
“กูมีคนที่กูชอบอยู่แล้ว…” เจนรบสารภาพ ขณะกำลังคีบชิ้นเนื้อย่างที่ภาคภูมิเสิร์ฟให้มาเคี้ยวกันอย่างเอร็ดอร่อย
“ใครวะไอ้จอม?” ภาคภูมิถาม “สาวที่ไหนวะ?”
“สักวันหนึ่ง เมื่อถึงเวลากูจะบอกมึงเอง” เจนรบยิ้มให้ภาคภูมิอย่างมีเลศนัยน์
“ฮั่นแน่!! กูว่าผู้หญิงที่มึงชอบ ต้องไม่ธรรมดาแน่!!” ภาคภูมิแซวเพื่อนรัก “ระดับทนายความอย่างเจนรบ ถ้าไม่ได้สวยเพอร์เฟ็คแบบเปิ้ลสมัยเรียน กูว่ามึงคงไม่มองผู้หญิงคนอื่นอีก จริงไหม?”
“ภาค….” ปิยะวรรณทำเสียงดุใส่สามี ที่อยู่ดี ๆ ก็มาปากโป้งย้อนอดีตที่ทั้งสามคนอยากจะลืม “พูดบ้าอะไรน่ะ”
“เอ่อ…” นักธุรกิจหนุ่มใหญ่จากเชียงใหม่ขยับแว่นตาด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน “ขอโทษทีว่ะจอม กูไม่ได้ตั้งใจ”
“อืม..ช่างมันเถอะ” เจนรบดูสงบนิ่งกว่าที่เคย “เรื่องมันตั้งแต่สมัยไหนแล้ว ปล่อยวางบ้างก็ดี”
แน่นอน คำตอบของเจนรบ ทำเอาภาคภูมิและปิยะวรรณแปลกใจไม่น้อย ในขณะที่สาวน้อยอย่างปวีณาที่นั่งฟังอยู่แอบยิ้ม เพราะดีใจที่ในที่สุดลุงจอมของเธอก็หลุดพ้นจากพันธะแห่งความเจ็บปวดนี้ได้เสียที
“ก็ดีแล้ว” ภาคภูมิสารภาพ “กูเองก็รู้สึกเสียใจนะ กับสิ่งที่ทำลงไป กูไม่เคยรู้สึกดีเลย ที่ทำแบบนี้กับมึงกับไอ้จอม”
“อะไรของมึงเนี่ยไอ้ภาค?” เจนรบเงยหน้ามองเพื่อนรักด้วยความสงสัย “เรื่องตั้งแต่สมัยไหนแล้ว ปล่อยผ่านบ้างเถอะ”
“กูรู้…” ภาคภูมิตอบ “กูเห็นมึงเป็นแบบนี้มา 30 กว่าปี กูบอกตามตรงนะเพื่อน กูไม่สบายใจเลยว่ะ”
“ภาค…จอม” ปิยะวรรณเริ่มทำเสียงดุ “ถ้าจะเคลียร์ปัญหาคาใจลูกผู้ชายอะไรยังไง ไปคุยกันที่อื่น เกรงใจชั้นกับปลาหน่อยนะ!!”
“ดุไม่เปลี่ยน...” เจนรบออกปากแซวอดีตคนรัก “อย่าไปซีเรียสขนาดนั้นซิเปิ้ล จอมไม่ได้โกรธไอ้ภาคหรอก เรื่องมันตั้งนานนมแล้ว คนเราเกิดมาจะมีวันพรุ่งนี้สักกี่วัน ทำตัวให้มีความสุขดีกว่า เวลาเห็นเพื่อนเก่ามีชีวิตดี ๆ เราก็ต้องยินดีไปกับเพื่อนด้วย จริงไหมไอ้ภาค” ทนายความหยิบแก้วเบียร์ขึ้นมาเพื่อขอชนแก้วกับเพื่อนรัก “ชนแก้ว”
“ชนแก้ว” ภาคภูมิยิ้ม
ก็เรียกว่าเป็นบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความสุขของเพื่อนเก่าสมัยเรียน เจนรบทำให้ทุกอย่างดูผ่อนคลายขึ้น ตอนแรกปิยะวรรณก็ดูเกร็ง ๆ เพราะรู้ตัวว่าตนเองเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เจนรบต้องเสียใจ ไม่ต่างอะไรจากภาคภูมิ เพียงแต่เจนรบในวันนี้กลับดูผ่อนคลายมากขึ้นกว่าเดิม
แต่คนที่มีความสุขที่สุด เห็นจะไม่พ้นปวีณา ที่ได้เห็นรอยยิ้มและใบหน้าที่ดูผ่อนคลายของลุงจอม แม้ไม่อาจแสดงความรักออกมาต่อหน้าได้ แต่ทั้งคู่ต่างแอบเหลือบมองกันเมื่อมีโอกาส
ก่อนเดินทางกลับ เจนรบโบกมือทักทายภาคภูมิ ปิยะวรรณ และปวีณา อย่างอารมณ์ดี
“เดินทางดี ๆ นะไอ้ภาค เปิ้ล” เจนรบยิ้ม “แล้วเจอกัน น้องปลา ตั้งใจเรียนนะ อีกไม่กี่เทอมก็จบแล้ว”
“ไว้วันไหนว่าง ๆ มึงขึ้นมาเที่ยวเชียงใหม่บ้างซิ” ภาคภูมิตบบ่าเพื่อนรัก “เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง อยู่แต่ในกรุงเทพน่าเบื่อจะตาย”
“ขอรับไว้พิจารณาแล้วกัน” เจนรบพยักหน้า “แล้วเจอกันไอ้ภาค”
……………
ในช่วงวันเวลาปกติ ปวีณาก็ทำหน้าที่เป็นนักศึกษาที่ดี ตั้งอกตั้งใจเล่าเรียน อาจมีบ้างที่เธอไปเฮฮาปาร์ตี้กับเพื่อน แต่เธอเลือกที่จะใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาท ด้วยความน่ารักสดใสของเธอ ทำให้มีหนุ่ม ๆ จำนวนไม่น้อยมาขายขนมจีบเป็นว่าเล่น
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ปวีณาค่อนข้างเฟรนด์ลี่กับเพื่อน ๆ ทุกคนทั้งชายและหญิงของเธอ แต่เมื่อไรที่หัวข้อสนทนาเป็นเรื่องเกี่ยวกับความรักและหัวใจ ลูกปลาจะรีบตัดบทไปเป็นเรื่องอื่น เพราะเธอไม่อยากผิดใจกับลุงจอม ที่มักเข้ามาส่องในเฟสบุ๊คของเธอเป็นระยะ
แต่ยังมีเด็กหนุ่มที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นของปวีณา เด็กหนุ่มคนนี้มีชื่อว่า อาร์ต อภิวัฒน์ หนุ่มนิเทศศาสตร์หน้าตาดี ที่เป็นเพื่อนร่วมกลุ่มของปวีณา แน่นอนว่าอาร์ตเป็นอีกคนที่แอบชอบลูกปลามาตั้งแต่สมัยปีหนึ่ง เพียงแต่เขาไม่กล้าจีบ ในขณะที่ปวีณาเองก็รู้ เพียงแต่เธอยังเห็นความดีของอาร์ต และอยากเก็บเขาไว้ในสถานะเพื่อนต่อไป
“สวัสดีค่ะลุงจอม” ปวีณายิ้มหวานให้เจนรบ ที่ขับรถมารับเธอตรงสถานีรถไฟฟ้าสยาม
“เสาร์ที่แล้วไปเที่ยวบางแสนมาเหรอ?” เจนรบเอ่ยปากถามเด็กสาวด้วยสีหน้านิ่งเฉย “สนุกไหม?”
“ใช่ค่ะลุง” ปวีณายิ้มหวาน “ก็ไปเฮฮาตามภาษาเพื่อน”
“หนุ่มคนที่ถ่ายรูปกับปลาชื่ออะไรเหรอ?” เจนรบถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เหมือนลุงเคยเห็นหน้าตอนสมัยไปบรรยายที่มหาวิทยาลัยนะ”
“อ่อ..นั่นอาร์ตค่ะลุง” ปวีณายิ้ม “เพื่อนกันในกลุมนี่แหละ”
“แต่ลุงเห็นมีบางรูปหนูไปคล้องคอกับไอ้หนุ่มคนนั้นนะ” เจนรบเหมือนพยายามข่มอารมณ์หึงเอาไว้ “เป็นแค่เพื่อนจริงเหรอ?”
พอได้ยินแบบนั้น ปวีณาเลยหัวเราะร่วนออกมา ทำเอาเจนรบขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ
“มันน่าขำตรงไหน?” น้ำเสียงของหนุ่มใหญ่เริ่มดุขึ้น “ไปเที่ยวแบบนั้นได้ยังไงหาปลา กินเหล้ากินเบียร์ ถ้าเกิดเมาขึ้นมาดูแลตัวเองไม่ได้จะว่ายังไง?”
“ลุงจอมนี่น่ารักจัง” ปวีณาพยายามกลั้นขำ “หนูคิดไว้แล้วล่ะ ว่าถ้าเพื่อนมันแท็กภาพมา คุณลุงถ้ำมองแถวนี้จะต้องมาส่องแล้วคิดไปไกลชัวร์”
“นี่ปลากล้าว่าลุงเหรอ?” เจนรบเริ่มยั้ว “ให้มันน้อย ๆ หน่อยนะ ยังไงลุงก็เป็น….”
“เป็นอะไรคะลุง?” ปวีณาแกล้งหยอกเจนรบ “ตอบให้มันดี ๆ ว่าเป็นอะไร”
“เป็น…เป็นลุงของหนู” เจนรบตอบน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“เหรอ? จริงอ่ะ?” ลูกปลากอดอกเชิดใส่ “แต่หนูว่าลุงกำลังปากไม่ตรงกับใจอยู่นะ?”
“ลุงไม่เห็นด้วย ที่หนูจะไปเที่ยวที่แบบนั้นอีก แล้วเพื่อนผู้หญิงที่ไปด้วยกันเยอะไหม?”
“ก็ตามรูปที่เห็นละค่ะลุงจอม เพื่อนผู้หญิงทั้งนั้น” ก็ไปเที่ยวกันตามภาษาเพื่อนนี่แหละค่ะ
“ลุงก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่ลุงอยากให้หนูระมัดระวังตัวหน่อย” หนุ่มใหญ่ออกโรงเตือนขณะกำลังชะลอรถตรงสี่แยกไฟแดงด้านหน้า “เหล้าเบียร์ ก็กินแต่พอเหมาะ อย่ากินมากไป มันไม่ดี แล้วก็ระวังพวกผู้ชายไว้ให้ดี คนสมัยนี้รู้หน้าไม่รู้ใจนะ”
“นี่ลุงเป็นพ่อหนูหรือเปล่าเนี่ย?” ปวีณาหรี่ตามองเจนรบ “หนูว่าลุงกำลังหึงอยู่นะ?”
“ลุงไม่ได้หึง!! ลุงเป็นห่วง!!” เจนรบทำหน้าเลิกลั่ก
“ยอมรับความจริงเถอะค่ะ ลุงน่ะหึงหนู” ปวีณายิ้มหวาน “อ๊ะ หนูจะบอกให้ก็ได้ เคลียร์ ๆ แมน ๆ เลยนะ รูปที่หนูถ่ายกับเพื่อนผู้ชายที่ชื่ออาร์ตน่ะ จริง ๆ ก็ไม่มีอะไรหรอก ก็เฮฮาตามภาษาเพื่อน แล้วหนูจะบอกให้ก็ได้ อาร์ตน่ะแอบชอบหนูมาตั้งแต่เรียนปีหนึ่งแล้วล่ะ”
“แล้วหนูชอบเขาไหมละ?” เจนรบถาม
“ก็ชอบ” ปวีณายิ้ม “อาร์ตเป็นผู้ชายที่นิสัยดี”
“ถ้าชอบแล้ว จะลองคบกันก็ได้” เจนรบหันหน้ากลับไปมองถนนด้านหน้า “ลุงเคยบอกแล้วไงว่า ถ้าหนูเจอคนที่ดีกว่า ลุงก็พร้อมจะหลีกทาง ยังไงเรื่องของเราก็เป็นไปไม่ได้”
“แหม..ตีโพยตีพายใหญ่เลยนะคะลุงจอม” ลูกปลาแซว “จริงอย่างที่เค้าว่าจริง ๆ ด้วย ว่าคนแก่ขี้น้อยใจทุกคน”
“แล้วจะให้ลุงทำยังไงล่ะ?” เจนรบตัดพ้อ “หนูยังสาว ยังสวย แล้วลุงล่ะ ลุงมีแต่จะแก่ขึ้นทุกวัน หนูไม่อายเหรอ? เวลาเดินไปไหนมาไหนกับลุงแล้วถูกคนมองว่าหนูเป็น….”
“เป็นอะไรคะ พูดให้มันดี ๆ หน่อยนะ” สาวนิเทศเริ่มไม่พอใจ “หนูหยอกลุงเล่น ๆ ไม่เห็นลุงต้องจริงจังขนาดนี้เลย”
“ลุงไม่ล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้นะปลา!!” เจนรบหันไปทำหน้าบึ้งใส่เด็กสาว “หนูไม่รู้หรอกว่าลุงรักหนูมากแค่ไหน อย่ามาล้อเล่นกับความรู้สึกของลุงแบบนี้ ลุงไม่ชอบ”
“ขอโทษค่ะ…” ปวีณาทำหน้าจ๋อยเหมือนถูกเจนรบดุ “หนูแค่อยากมั่นใจว่าลุงยังรักหนูอยู่หรือเปล่า ก็เลยลองหยอกลุงดู ไม่คิดว่าลุงจะโกรธแบบนี้”
พอสัญญาณไฟจราจรเป็นสีเขียว เจนรบก็เหยียบคันเร่งแล้วเลี้ยวซ้ายเพื่อพาเด็กสาวไปหาข้าวเย็นกินที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่ได้ตกลงกันไว้ตอนแรก ปวีณาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เธอหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาถ่ายเซลฟี่แก้เซ็งเพราะคิดว่าลุงจอมยังโกรธเธออยู่
“ถ่ายแล้วอย่าเอาไปโพสต์สุ่มสี่สุ่มห้านะ” เจนรบตอบ “เกิดไอ้ภาคกับเปิ้ลมาเห็น เรื่องจะยุ่งเอา”
“ฮั่นแน่!! หายโกรธหนูแล้วเหรอ?” ปวีณายิ้ม
“ก็ยังโกรธ” หนุ่มใหญ่สารภาพ “ที่หลังอย่าล้อเล่นกับความรู้สึกลุงอีก”
“หนูขอโทษ” สาวนิเทศศาสตร์ปิดหน้าจอมือถือวางบนหน้าตัก “หนูแค่อยากรู้ว่าลุงรักหนูมากเท่าที่หนูรักลุงมากหรือปล่า”
“นี่หนูกำลังจะง้อลุงอยู่ใช่ไหม?” เจนรบเผลอยิ้มที่มุมปาก แต่ยังทำฟอร์มเป็นเคร่งขรึมเพื่อรักษามาดเอาไว้
“ถ้าลุงหึงหนูเรื่องอาร์ตละก็ บอกเลยว่าหนูไม่ได้คิดอะไรกับอาร์ตนอกจากคำว่าเพื่อน” ปวีณาสารภาพ “หนูขอโทษด้วยที่ภาพนั้น มันทำให้ลุงไม่สบายใจ แต่หนูอยากบอกลุงว่า หนูเองก็มีสังคมของหนูนะ”
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
“ลุงเข้าใจ แต่บางทีลุงก็…” หนุ่มใหญ่เริ่มดูผ่อนคลายลง “ลุงก็คิดมากเกินไป”
“หนูไม่มีใครนอกจากลุงคนเดียวค่ะ” ปวีณายิ้มหวาน “มันก็แปลกเหมือนกัน ทั้ง ๆ ที่มีหนุ่ม ๆ เยอะแยะมาชอบหนู แต่หนูกลับไม่สนใจ หนูกลับมาชอบคนแก่แบบลุงซะงั้น คิดว่ามันแปลกไหมละคะ?”
พอปวีณาพูดแบบนี้ เจนรบที่พยายามเก๊กก็ยิ้มแป้นด้วยความภูมิใจและดีใจที่สาวน้อยยังไม่คิดปันใจเป็นอื่น
“ยิ้มแล้วเห็นไหม? ยิ้มอีกซิ ยิ้มอีกหน่อย” พอเห็นลุงจอมเก๊กแตก ลูกปลาตัวน้อยก็ได้ทีหยอกพ่อปลาขี้น้อยใจให้อารมณ์ดี “ทำหน้าบึ้งตึงเดี๋ยวปลาก็ไม่รักหรอกนะคะ ลุงจอม”
พอเจอความน่ารักและลีลาการออดอ้อนของลูกปลา ก็เลยทำให้เจนรบต้องพ่ายแพ้อย่างง่ายดาย ไม่คิดมาก่อนเลยว่าชายอกสามศอกอย่างเขา ต้องมาหลงเสน่ห์สาวน้อยรุ่นราวคราวลูกคราวหลานอย่างลูกปลา
พอถึงห้างสรรพสินค้า ทนายความหนุ่มใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแล็คและรองเท้าหนังสีดำสวมสูทสีดำเดินจูงมือกับนักศึกษาสาวสวยทำไฮไลต์ผมสีน้ำตาลอ่อนตามสมัยนิยมชนิดไม่แคร์สายตาใครมอง เพราะมันเป็นเรื่องของคนสองคน คนอื่นไม่เกี่ยว
เจนรบพาเด็กสาวไปกินบุฟเฟต์หมูย่างเกาหลี ต่างฝ่ายต่างช่วยกันปิ้งย่างเนื้อบนเตา และตักอาหารให้อีกฝ่าย จนเจนรบอดขำไม่ได้
“ขำอะไรคะลุง?” ปวีณาเอ่ยปากถาม ขณะกำลังเคี้ยวเนื้อย่างในปาก
“ลุงว่าอีกหน่อยสองคนลุงกับหลานต้องอ้วนเหมือนหมูแน่” เจนรบยิ้ม “กินแต่บุฟเฟ่ต์แบบนี้”
“ก็ไม่เห็นเป็นไร ถ้าจะอ้วน ก็อ้วนไปด้วยกันนะคะลุงจอม” ปวีณายิ้มหวานขณะกำลังคีบหมูย่างใส่จานของเจนรบ “เอ้า!! กินเยอะ ๆ นะคะลุง”
เจนรบใช้ตะเกียบคีบชิ้นหมูย่างชิ้นนั้นมากิน รสชาติของมันช่างแสนหวานฉ่ำลิ้น โดยเฉพาะเมื่อได้กินเมนูอร่อยกับสาวน้อยอย่างปวีณา
พอกินบุฟเฟ่ต์เสร็จ ลุงจอมก็ใช้บัตรเครดิตจ่ายเงิน แล้วเดินพาเด็กสาวเที่ยวรอบห้าง โดยเฉพาะกระเป๋าหนังแบรนด์ต่าง ๆ ที่ลูกปลาให้ความสนใจเป็นพิเศษ
“ขอหนูดูหน่อยนะคะลุง” ปวีณาหันไปขออนุญาตเจนรบ
“กระเป๋าตัวนี้อิมพอร์ตมาจากอิตาลีเลยนะคะ” คนขายกระเป๋าสำหรับสุภาพสตรีพรีเซนต์สินค้าอย่างเชี่ยวชาญ “ตอนนี้กำลังลดราคาอยู่ด้วย”
“เท่าไรคะ?” ปวีณาถามพี่คนขายด้วยความสนใจ
“25,000 ค่ะ” คนขายยิ้ม
“อือ…ยังแพงไป!!!” ลูกปลาครวญ “น่าเสียดายอ่ะ อย่างสวย อยากได้ แต่ไม่มีตังค์ซื้อ!!”
“ที่นี่รับบัตรเครดิตไหมครับ?” เจนรบหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมาเตรียมยื่นบัตรเครดิตให้คนขาย “ผมขอใบนี้”
“ที่นี่รับชำระเงินด้วยบัตรเครดิตค่ะ” คนขายยิ้มรับบัตรเครดิตจากเจนรบ “หนึ่งใบนะคะ”
“ลุงจอม!!” ปวีณาหันไปมองค้อนเจนรบ “มันแพงนะลุง แพงพอ ๆ กับค่าเทอมหนูเลยนะ!!”
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
“ไม่เป็นไร ลุงอยากซื้อให้หนู” เจนรบยิ้ม “รับไปเถอะ”
แล้วทีนี้เจนรบก็พาปวีณาไปที่เคาน์เตอร์เพื่อรับสินค้าและบัตรเครดิตคืน ตอนแรกปวีณาก็เหมือนจะเกร็ง ๆ เขิน ๆ สักหน่อย เพราะสายตาคนขายเริ่มสงสัยพฤติกรรมของลุงหลานคู่นี้ว่ามันชักยังไงกันอยู่ แต่เพราะไม่ใช่เรื่องของพวกเขา สุดท้ายพอเจนรบกับปวีณาได้ของ ก็เลยรีบเดินออกจากร้านทันที
“อ๊ะ!! ลุงซื้อให้ละ” เจนรบยื่นกระเป๋าให้เด็กสาว
“ขอบคุณค่ะลุง” ปวีณายิ้ม “แต่คราวหลังลุงไม่น่าทำแบบนี้เลย มันเหมือนหนูเป็นเด็กเสี่ยยังไงไม่รู้”
“ก็ไม่ดีเหรอ?” หนุ่มใหญ่ยิ้มหวาน “อะไรที่หนูชอบและอยากได้ ถ้ามันไม่เหนือบ่ากว่าแรงลุง ลุงยินดีทำทุกอย่างให้หนูมีความสุขนะ”
“ขอบคุณค่ะลุง” ปวีณาซบไหล่ของเจนรบ สาวน้อยยิ้มอย่างมีความสุข “ลุง…ว่าแต่คืนนี้จะพาปลาไปเที่ยวที่ไหนต่อดีคะ หนูยังไม่อยากกลับหอเลยอ่า”
“ไปเที่ยวบ้านลุงไหม?” เจนรบหันไปยิ้ม “ลุงมีเกมสนุก ๆ ให้ลุงเล่นด้วยล่ะ”
“ลุงก็!!!” ปวีณาหน้าแดง ตบแขนหนุ่มใหญ่แก้อาย “พูดอะไรของลุงอ่ะ!! พักหลักทะลึ่งใหญ่แล้วนะคะ!!”
แล้วคืนนั้นเจนรบก็พาปวีณาไปนอนค้างที่บ้านของตนเอง ทั้งคู่ต่างหยอกเย้ากันอย่างมีความสุขตามภาษาคู่รักที่กำลังอินเลิฟ เรียกได้ว่าหวานจนน้ำตาลยังเทียบไม่ติด ต่างฝ่ายต่างมอบความรักและความเสน่หาให้กัน
ตอนแรกเจนรบก็ยังใช้ถุงยางอนามัยในการป้องกัน แต่เพราะรสสัมผัสมันไม่ซาบซ่านพอ สุดท้ายปวีณาก็เลยกินยาคุมช่วย เธอรู้สึกว่าพักหลังร่างกายของเธออวบอัดมากขึ้น แต่ก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไร กลับกัน เพื่อนพ้องและเจนรบต่างชมว่าปวีณาดูสวยขึ้นและมีน้ำมีนวลขึ้นกว่าแต่ก่อน และอีกฝ่าย เจนรบสัญญาว่าถ้าปวีณาตั้งท้องขึ้นมา เขาจะแสดงความรับผิดชอบลูกในท้องของเด็กสาวเอง
“หนูว่าถ้าพ่อกับแม่รู้ เราสองคนคงตายแน่” ปวีณาในอ้อมกอดของเจนรบรำพึงรำพัน “เราจะปิดบังเรื่องของเราได้อีกนานแค่ไหนคะลุงจอม?”
“ไว้หนูเรียนจบ บางทีลุงอาจจะบินขึ้นไปเชียงใหม่แล้วบอกความจริงกับไอ้ภาคแล้วก็เปิ้ล” เจนรบตอบพลางจูบกลางหน้าภาคของเด็กสาว
“หนูว่ามันไม่ง่ายนะซิคะลุง” สาวน้อยร่นคิ้วด้วยความกังวล “พ่อกับแม่หวงหนูจะตาย ลุงก็เห็นว่าพ่อกับแม่หนูชอบโทรมาเช็คว่าหนูอยู่ไหนตลอดเลย”
เจนรบยิ้มกริ่ม ในใจก็คิดว่าจะปิดเรื่องนี้ได้อีกนานเท่าไรนะ ถ้าวันหนึ่งภาคภูมิกับปิยะวรรณรู้ความจริง สองคนนั้นจะรู้สึกยังไง เห็นแววแล้วความรักระหว่างเขาและลูกปลาเริ่มไม่ง่ายเสียแล้ว
“ถึงเวลานั้น เดี๋ยวเรามาว่ากันอีกทีแล้วกัน” เจนรบยิ้ม ก่อนโน้มตัวหอมแก้มเด็กสาวอีกฟอดใหญ่ กลิ่นกายของเธอช่างหอมหวานเย้ายวนใจสุภาพบุรุษอย่างเจนรบเหลือเกิน
สุดท้ายทั้งคู่ก็เริ่มเปิดเกมรักกันอีกครั้ง คราวนี้ลูกปลาเป็นคนขอขึ้นทำให้เจนรบด้วยตัวเอง ทั้งคู่ร้องครางแข่งกันด้วยความเสียวซ่านจนในที่สุดก็ถึงฝั่งฝันแดนวิมานฉิมพลีไปด้วยกัน ปวีณาทิ้งตัวลงมานอนเคียงข้างเจนรบในสภาพอ่อนเพลีย
“ลุงรักปลานะ…” เจนรบหอมแก้มเด็กสาว ก่อนดึงผ้าห่มลูกฟูกมาห่มคลุมร่างเปลือยเปล่าของทั้งคู่ ต่างฝ่ายต่างโอบกอดเพื่อสัมผัสถึงไออุ่นรักของกันและกัน
“ลุงจอม…ถ้าวันไหนว่าง ๆ สอนหนูขับรถหน่อยซิ” ลูกปลาออดอ้อนเสียงหวาน “หนูจะขึ้นปีสามแล้ว ยังขับรถไม่เป็นเลย จะหัดเรียนตอนอยู่เชียงใหม่ พ่อกับแม่ก็ไม่ยอม แล้วจะไปเรียนขับรถก็ไม่มีตังค์อีก นะคะ สอนหนูขับรถหน่อยนะ”
“ได้ซิจ๊ะ” เจนรบยิ้มหวาน “วันไหนว่าง ๆ เดี๋ยวลุงสอนให้นะ”
แล้วทั้งคู่หลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน ต่างฝ่ายต่างมีรอยยิ้มบนใบหน้า บรรยากาศภายในห้องอบอวลไปด้วยความรักและความเสห่าของคู่รักต่างวัยคู่นี้
ขอบคุณสำหรับการติดตาม และโปรดติดตามในฉบับเต็มที่จะวางขายเร็ววันนี้ครับ