ทักทายก่อนก่อนอ่านไม่มีอะไรมาก ที่เข็นออกมาช้าปูนนี้บอกเลยว่าหมดแรงครับ หัวไม่ไวเหมือนตอนเริ่มเขียน เวลาก็ลดน้อยถอยลงๆ
แต่ถึงกระนั้นถ้ายังมีคนอ่านเรื่องนี้ก็จะลงต่อ ช่วงนี้เนิบๆอีกแล้วครับใครอยากได้ความระห่ำแบบช่วงแรกโปรดอดใจอีกนิด จะจัดให้อย่างสาสมกันเลยทีเดียว
ว่าแต่หายไปนานมีใครคิดถึงบ้างมั้ยนะ?
ก็ว่าไปนั้น ยังไงก็ขอให้ทุกๆท่านมีความสุขนะคร้าบบ Enjoy 
สถานที่ บุคคลหรือหน่วยงานที่ปรากฎ อ้างขึ้นเพื่ออรรรถของเรื่องมิน่ามีเจตนาใดๆให้มีความเสียหาย โปรดใช้วิจารณ์ญานในการอ่าน
ตอนที่ 25 ฟื้นคืนติ๊งงง!....
ประตูลิฟต์ของโรงพยาบาลเปิดขึ้นกลางดึกชายชราในชุดธรรมดาเสื้อยืดและกางเกงสามส่วนธรรมดาๆถือถุงร้านสะดวกซื้อขึ้นมา
ชายชราเดินผ่านระเบียงที่เปิดไฟสลัวๆไปหาชายสองคนที่นั่งพิงกันหลับอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง
เขาเดินเข้าไปยืนต่อหน้าล้วงของในถุงออกมาอย่างใจเย็น ทุกอย่างเป็นไปตามคาด
วัตถุทรงกระบอกจ่อไปที่หน้า ชายในชุดขาสั้นสบายๆยิ้มออกมาก่อนจะจิ้มของในมือไปที่ใบหน้า ร่างที่นอนนิ่งสะดุ้งวาบขึ้นมา
พ่อ: “ป๊าไม่รู้ว่าเอ็งจะหาใครนะ แต่ตอนนี้แกไม่ควรคิดเรื่องอื่น แกควรรักษาเนื้อตัวให้ดีก่อน”
ดนัย: “ไม่ ผมจะไปหาเธอก่อน โอยยย”
เด็กหนุ่มพยายามขยับตัวแต่ก็พบว่าร่างนั้นขยับแทบไม่ได้แถมยังปวดจี๊ดหลายจุดบนร่างอีกตั้งหาก
คนเป็นพ่อเห็นอาการลูกชายก็เลยยัวะตบหัวเปรี้ยงไปหนึ่งที
พ่อ: “อย่าซ่า แกหลับไปนานมาก นอนไอซียูเป็นสิบๆวัน แม่แกน้องแกห่วงแกแทบตาย แกยังจะมีหน้าไปหาคนที่ไม่เคยมาเยี่ยมแกอีกเหรอ!!”
ดนัยชะงักไป เขาได้สติขึ้นมาเขาข่มกลั้นใจที่จะขาดเพราะความเป็นห่วงมายด์ลงก่อน
ดนัย: “แล้วทำไมเป็นป๊าที่บินกลับมา ม๊าไปไหน”
พ่อ: “เฮียแกก็โดนยิง ฉันก็วุ่นๆจนลืมติดต่อ พอเฮียแกพักฟื้นน้องสาวแกก็โทรมาบอกว่าแกโดนยิง ฉันเลยต้องมาดูทางนี้แทน”
ดนัยผงะเหมือนพึ่งจะทราบถึงข่าวร้ายอีกข่าว
แต่ก่อนพ่อลูกจะได้คุยกันต่อคุณหมอก็เดินเข้ามา ดนัยตะโกนลั่นเมื่อเห็นหน้าหมอ
ดนัย: “หมอ!! หมอรู้มั้ยมายด์เป็นไงบ้าง เธออยู่ไหน”
หมอสุขใจ: “แหกตา…..อุ้ย! ลืมตาได้ก็ถามหาสาวก่อนเลยนะ อย่าพึ่งห่วงเขาเลยห่วงตัวเองก่อน”
หมอเปลี่ยนคำแทบไม่ทัน เขาลืมไปว่าคนไข้อยู่กับพ่อ ต้องสำรวมคำพูดให้เหมาะกับอาชีพนิดนึง
หมดเดินปราดมามาแหกตาแหกตาวัดนู้นตรวจนี่ ก่อนจะกวักมือเอาเข็มฉีดยาจากพยาบาลและฉีดเข้าสายน้ำเกลือ
ดนัย: “ยาไรอะหมอ”
หมอ: “นอนหลับ และนี่แก้ปวด”
จังหวะดีราวกับนัดกันไว้ อาการปวดรุนแรงทั่วร่างจู่โจมดนัยทันที
ดนัย: “โอยยย หมออะไรเนี่ย”
หมอ: “ก็คนหลับมันปวดไม่ได้ แต่พอตื่นก็คืออีกเรื่อง แกเกือบตายนะโวยจะให้ตื่นมาเดินตัวปลิวหรือไง นี่ลุกขึ้นมาโวยวายหาหญิงแบบนี้ก็ผิดมนุษย์แล้ว เอาเถอะทนๆหน่อยยาออกฤทธิ์ก็หลับแล้ว เจอกันตอนเช้าไอ้หนุ่ม”
ดนัย: “หมอ! หมอจะทิ้งให้คนไข้ปวดแผลแบบนี้ไม่ได้ เฮ้ย! หมอ!! แล้วเรื่องมายด์อะ”
พ่อเขาดันร่างลูกชายให้กลับไปนอนแถมห่มผ้าให้พร้อม
พ่อ: “หมอบอกให้ทนก็ทนไป ยาออกฤทธิ์แกก็สบายขึ้นเอง”
ดนัย: “ไม่ใช่เรื่องแผล แต่เรื่องมายด์ ป๊าปล่อย! ผมต้องไปหามายด์ก่อน ปล่อย”
ดนัยกัดฟันตอบพ่อ แต่อาการปวดของเขาก็ค่อยจางลงตามเวลาเหมือนสติของเขา
คนเป็นพ่อลูบหัวลูกเบาๆ แต่ดนัยก็เพ้อแต่ชื่อเดิมๆอยู่อีกพักใหญ่ๆ
จนคนเป็นพ่อต้องค้นข้อมูลหาว่าสาวที่ทำลูกชายตนเพ้อละเมอได้ขนาดนี้เป็นใคร
-----------------------------------------
เข้มจ้องร่างที่นอนหลับก่อนจะหันมาและผยักหน้า
เข้ม: “ผมเข้าใจครับอา ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้ แต่สิ่งที่อาควรต้องรู้ มายด์สำคัญสำหรับดนัยมากครับ มันเอาชีวิตมันเสี่ยงเพื่อนน้องมายด์มาตลอดและผมก็เชื่อว่าสิ่งที่อาต้องการมันต้องเกิดขึ้นครับ”
ผู้เป็นพ่อมองร่างลูกชายด้วยสายตากังวลแต่แล้วก็ผยักหน้าเบาๆให้เข้มแทนคำขอบคุณ
เข้มใช้เวลาอยู่อีกหลายวันแผนการของเขาก็เริ่มและเขาต้องมีตัวช่วยนิดหน่อย
“คุณหนูครับ รอตรงนี้จะครับเดี๋ยวผมไปเอารถมาก่อน”
เสียงบอดี้การ์ดทำให้มายด์สนใจสิ่งรอบตัวอีกครั้ง เธอพยักหน้าให้และนั่งรอแบบเงียบๆ การมีบอดี้การ์ดมายอแวมาเฝ้าติดตามทำให้เธอสูญเสียกิจวัตรเดิมๆ ทุกวันนี้เพื่อนๆแทบไม่กล้าคุยกับเธอแล้ว แถมเธอจะไปเดินเล่นเดินเที่ยวก็ไม่มีความเป็นส่วนตัว
แต่นั้นแหละเธอต้องฟังคุณพ่อเธอไม่มีสิทธิเถียงอะไร ไม่ชอบเลย…..
“พี่มายด์ พี่มายด์จ้าาาา”
เสียงใสๆมาพร้อมร่างในชุดนักศึกษาเหมือนกับเธอแต่ดูบอบบางและตัวเตี้ยกว่า ร่างนั้นวิ่งมากอดเอวเธอไว้ทันทีเมื่อบอดี้การ์ดไปพ้นสายตาแล้ว
มายด์: “ดะ ดาว!”
มายด์ถอนหายใจโล่งเป็นครั้งแรกหลังจากกลับมาไทย นี่แหละวิธีติดต่อดนัยของเธอ
แน่นอนว่าเรื่องมันไม่ง่าย การ์ดของเธอเคยเห็นรูปดาว และแน่นอนว่ามันถูกสั่งไม่ให้สองคนนี้ได้คุยกันเด็ดขาด แต่ตอนนี้ดาวกำลังใช้หัวไถ่แขนอ้อนมายด์ราวลูกแมว
แต่พอดาวเห็นบอดี้การ์ดเดินจ้ำมาทางตนก็รีบเผ่นวิ่งหนีหายไปทิ้งเอาไว้แค่กระดาษเล็กๆในมือเธอ ว่าที่สัตว์แพทย์สาวรีบก้มดู
การ์ด: “ดูอะไรอยู่ครับ!”
เมื่อมาถึงตัวมันรีบเช็คทันทีว่าดาวแอบบอกอะไรเจ้านายของมัน แต่ในมือคุณหนูของมันก็มีแค่มือถือเครื่องเดิม ในมือก็ไม่มีอะไรซ่อนเอาไว้ มันมองหาตามพื้นแต่ก็ไม่เจออะไรที่น่าสงสัย
มายด์: “รถละ ไหนบอกถ้ากลับช้าคุณพ่อจะดุไม่ใช่เหรอ รีบไปสิ”
มันรีบก้มหัวผงกรับทราบและไปที่จอดรถอีกครั้งอย่าขัดไม่ได้
สองวันต่อมา
มายด์ก็ขอพ่อแวะห้างหลังจากเรียนเสร็จ เธอเริ่มทำตามแผนทันที
มายด์: “พี่ รอหน้าร้านนะ”
บอดี้การ์ด: “แต่ว่า…”
มายด์: “นี่มันร้านเครื่องสำอาง คนก็เยอะอีกอย่างข้างในก็มีแต่ผู้หญิง ทางออกก็มีทางเดียวให้มายด์เข้าไปเดินสบายๆหน่อยไม่ได้เหรอ น่านะ นะๆๆๆ ถือซะว่าหนูสั่งละกันนะ”
เจอลูกอ้อนแกมสั่งเจ้าไปบอดี้การ์ดชุดสูทเธอก็ต้องยืนตบยุงรออยู่ด้านหน้า แต่หลังจากคุณหนูไปลับตาเขาก็เห็นเด็กสาวที่ชื่อดาวกำลังเดินเข้าร้าน และเหมือนเธอจะเห็นเขาเด็กน้อยคนนั้นตกใจรีบจ้ำเท้าหนีออกไปทันที
เมื่อดาวพิรุจออกขนาดนี้เจ้าบอดี้การ์ดไม่รอช้ามันรีบเดินไล่ตามเธอไปทันที
แน่นอนแล้วว่าคุณหนูของมันมีแผน และเด็กสาวตัวเล็กที่กำลังเดินก็รู้เช่นกัน เจ้านายต้องชมมันกับผลงานชิ้นใหญ่นี้
บอดี้การ์ดเร่งเดินจี้ตามดาวไป ดาวพยายามลัดเลาะเข้าตรอกซอยเพื่อหนีมัน แต่เจ้าบอดี้การ์ดก็ทำงานคุ้มเงินเดือน มันไล่ในซอยตามเธออย่างคล่องแคล่วจนเกือบจะถึงตัวดาว
ดนัย: "เรา….เราก็แค่คิดว่า โชคดีจริงๆที่เรายังได้เห็นหน้ามายด์อีก นึกว่าไปเยื่ยมอากง เยี่ยมคุณปู่แล้ว"
เมื่อได้ยินคำตอบของเขาหัวใจที่สั่นไหวกลับเบิ่งบานทันตา ใบหน้าสวยยิ้มกว้างขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ดนัยลูบใบหน้าเธอใช้นิ้วโป้งไล้ใบหน้าเธอราวกลัวมันจะบุบสลายบรรจงปัดเส้นผมออกช้าๆก่อนจะก้มลงไปจูบเธออย่างแผ่วเบา
เรือนร่างบางสั่นระรัวไม่รู้ว่าจากความตกใจหรือดีใจแต่ไม่กี่อึดใจเธอก็เริ่มตอบสนองกับจูบของดนัย เมื่อจังหวะของเขาได้รับตอบสนองจากจูบแผ่วเบาก็กลายเป็นชายหญิงแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่มทำเอาผู้ชมที่หน้าประตูปั้นหน้ากันไม่ถูก ทั้งสองมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
ดาว: "อันนี้เรียกผิดแผนหรือตามแผนค่ะ?"
เข้ม: "เอ่อออ เรียกว่าได้ผลดีเกินไปละกัน"
"พวกแกนี้มันตัวทำลายความสงบของโรงพยาบาลแท้ๆเลย"
เข้มหันไปชูนิ้วกลางให้คนพูดที่อยู่ ร่างในชุดกาวน์เดินถือคลิปบอร์ดมาที่หน้าห้องดนัยแต่พอมองลอดเข้าไปหมอตัวกวนถึงกับสะดุ้ง
หมอสุขใจ: "อุ้ย!! พวกแกไปทำอีท่าไหนถึงพาน้องมายด์ออกจากกรงทองได้วะ"
หมอผู้ที่เป็นคนแคะกระสุนออกจากร่างดนัยตั้งแต่คราวแรกจนถึงผ่าตัดคราวนี้หันไปถามชายร่างล่ำบึกราวหมีป่า
เข้ม: "ก็ทุบคนเฝ้าแล้วก็พามาเลย จะวางแผนอะไรให้ยากเย็นละ"
หมอ: "เวร งั้นก็ขอให้พ่อน้องเขาไม่รู้ โรงบาลกูไม่ใช่สนามประลองอำนาจ กูไม่อยากเดือดร้อนด้วยแค่งานกูก็จะตายแล้ว ไปละขอให้รอดนะเพื่อน"
หมอโบกมือเดินอาดๆเดินไปที่หน้าลิฟต์
ดาว: "แล้วไม่ตรวจพี่หนูแล้วเหรอ"
ดาวตะโกนถามไล่หลังนายแพทย์ที่เดินจากไปดื้อๆ
หมอ: "พี่แกมีแรงจูบสาวได้จะไปตรวจอะไรกันอีกห๊ะ กายภาพบำบัดเสร็จหิ้วของกลับบ้านได้"
เสียงประตูลิฟต์เปิดพร้อมกับหมอที่หมุนตัวเข้าไปแต่ก็ชนกับคนที่จะออกมาจากลิฟต์ทันทีพอดี
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
เลนส์: "ขอโทษค่ะ อ้าวหมอสุขใจ! ตรวจดนัยเสร็จแล้วเหรอ แล้วทำไมเข้มกับดาวไม่ไปนั่งในห้อง?"
นักข่าวสาวผู้ที่พึ่งมาถึงเดินหิ้วของเยื่ยมพะรุงพะรังเดินมาหาสองคนที่หน้าห้อง
เลนส์: "มาเร็ว ซื้อของกินมาเพียบ หมอก็มากินด้วยกันก่อนสิ มาเร็ว"
สาวสวยกล่าวชวนหมอที่ยืนค้างอยู่หน้าลิฟต์เลนส์เดินประตูห้องเข้าไปด้วยความเคยชิน
ดาว: "เจ๊ เดี๋ยววววว!"
เข้ม: "ยัยแสบอย่าพึ่ง!!"
เลนส์: "อะไรของพวกเธอ ทำไมจะเข้าไม่…..ว๊าย!"
ทุกคนต่างห้ามเลนส์ไม่ทัน นักข่าวสาวเดินเข้าไปเจอกับเลิฟซีนตรงหน้าถึงกับร้องเสียงหลงถุงข้าวของหลุดมือหล่นดังโครม
คู่รักที่กำลังแลกลิ้นกันฟินถึงกับสะดุ้งเฮือกเด้งห่างกันโดยอัตโนมัติ
เลนส์: "ขะ ขอโตดจ้าาา"
ดนัย: "เจ๊….เออ เออ เข้าก่อนมาก็ได้"
ดนัยอึกอักรีบดึงมายด์ให้หลบหลังตัวเอง เขารีบลุกขึ้นพยายามจะแก้ตัวให้มายด์ แต่นั้นแหละเขาลืมว่าขาเขาไม่พร้อมจะใช้ร่างที่พยายามยืนจะเซ มายด์จึงรีบคว้าตัวเขาเอาไว้ทัน ร่างทั้งสองแนบชิดเนื้อชนเนื้อ ดนัยขนลุกซู่เมื่อเนินอกมาเบียดแขนเขาเต็มๆ
เลนส์เห็นฉากตรงหน้าก็เขินแทน เธอค่อยๆเดินถอยออกจากห้องไปช้าๆและปิดประตูให้อย่างเรียบร้อย
เข้ม: "รู้ยังว่าทำไมอย่าเข้าไป"
เลนส์: "เต็มสองตาเลย เค๊ารู้สึกผิดอะขัดคอน้องๆ ว่าแต่ทำไมไม่รีบเตือนย่ะ!!"
หมอ: "คุณเลนส์นี้เขินยิ่งสวยใหญ่นะครับเนี่ย"
เข้ม: "ไอ้หมอ ตลกละ ของกู!"
เข้มโอบไหล่แสดงตัวทันควันสายเขม็งชี้หน้าคนเป็นหมอทันที
หมอ: "เลิกกันเมื่อไหร่คิวต่อไปผมจองนะครับ"
หมอสุดกวนกล่าวทิ้งท้ายและเดินเข้าลิฟต์โบกมือกวนตีนตำรวจหนุ่มร่างใหญ่ก่อนจะลงไปพร้อมลิฟต์
ส่วนดาวก็มองคู่รักรุ่นพี่เขินๆ กลับไปเธอต้องเล่าเรื่องนี้ให้คนในความลับของเธอฟังแน่
จริงๆเธอก็สงสัยนะ ทำไมแค่แสดงความเป็นเจ้าของ ทำไมต้องให้บอกรักกันเฉพาะอยู่กันสองคนด้วย ทำไมไม่ให้เธอแสดงความเป็นเจ้าของกันและกันแบบพวกพี่ๆ แต่เธอก็จะเชื่อเพราะเขาสัญญาแล้ว
ดนัย: "ไอ้พวกถ้ำมองหน้าห้อง จะเข้ามามั้ย"
ดนัยตะโกนเรียกทุกคนให้เข้ามา มนุาย์ถ้ำมองหน้าห้องจึงเดินเรียงเข้ามาในห้องกัน
ดาว: "นั่งกันซะห่างเลยนะ เมื่อกี้ละกอดกันกลมดิก"
ดาวแซวตรงๆทำเอามายด์หน้าแดงก้มหน้างุดๆไม่กล้าสู้หน้าใคร เลนส์ตีแขนน้องนุสเด็กสุดเบาๆ
เลนส์: "เปรี้ยวใหญ่นะเรา พอแล้วอย่าไปแกล้งพี่มายด์"
ดาวหัวเราะคิกก่อนจะถลาไปกอดว่าที่พี่สะใภ้แทน ดาวอ้อนมายด์เสร็จก็ยิ่งไปกอดเลนส์แทนแล้วก็ลากสามสาวมานั่งใกล้ๆกันทิ้งชายฉกรรจ์ให้จ้องหน้ากันเหงาๆ
ดนัย: "ขอบคุณมากครับเฮีย ที่จริงเฮียไม่ควรมายุ่งเรื่องนี้นะ พ่อเธอจะเล่นเฮียอีกคนเอา"
เข้ม: "เอาจริงๆถ้าพ่อมึงไม่ขอร้อง กูก็คงจะไม่ยุ่งวะ เรื่องครอบครัวมันละเอียดอ่อนเลี่ยงได้กูก็เลี่ยง"
ดนัย: "แต่เฮียก็ยังยอมช่วยผม"
เข้ม: "ก็มันเลี่ยงไม่ได้ ขืนปล่อยไว้มึงเฉาตายแน่แล้วใครจะมาช่วยเคลียร์งานให้กูละ"
เข้มตอบปัดๆไป เขาไม่ได้อยากได้ฉากขอบคุณแสนซึ้งในมิตรภาพ ขนลุกตายห่า
เข้มลุกออกไปลากเลนส์ออกมาพร้อมกับใช้ให้ดาวออกไปซื้อของเปิดโอกาสให้ดนัยกับมายด์มีเวลาร่วมกัน แม้คำสั่งนั่นจะทำให้สาวน้อยค้อนเข้มหลายรอบ เพราะเธอนั้นอยากจะเม้าท์กับมายด์ ไม่เจอนานเรื่องคุยยิ่งเยอะ
และพอเมื่อไม่มีก้างมายด์ก็ค่อยๆกระเถิบมาใกล้ๆดนัย
มายด์: "ออกจากโรงบาลได้เมื่อไหร่?"
ดนัย: "ก็จนขาเราจะเลิกเป๋นี่ละ ต้องกายภาพบำบัดอีกระยะขาถึงจะมีแรง ส่วนกระดูกก็มีแค่รอยร้าวเล็กๆซึ่งก็ค่อยๆสมานเองไม่มีอะไร"
ดนัยเล่าอาการบาดเจ็บทั้งหมดให้ฟัง เว้นคือมีเศษกระสุนฝั่งอยู่ใต้ไขสันหลังเขา
แน่นอนว่าโอกาสที่จะฝ่าเอาออกอาจก่อให้เกิดผลร้ายมากกว่าดี ผนวกกับมันไม่ได้ทำอันตรายเส้นประสาทอะไรหมอจึงไม่ได้ผ่าออกมาให้ตอนนี้
มายด์: "ลำบากแย่เลย เพราะเราแท้ๆ ถ้า…"
ดนัยเอานิ้วแนบปากเป็นสัญญาณให้หยุดพูด
ดนัย: "เรื่องในวันนั้นไม่ใช่ความผิดของมายด์ เราสิต้องขอโทษ"
สาวสวยปัดมือเขาออกก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
มายด์: "ไม่ อย่าขอโทษเรา ดนัยทำดีที่สุดแล้วดนัยพยายามเพื่อเรามาตลอด"
ดนัย: "แต่ว่า…."
มายด์: "ไม่มีแต่! ถ้าดนัยยังดื้อยังไม่หยุดโทษตัวเองเราจะไม่มาหาอีก"
เจอไม้ตายนี้เข้าไปดนัยถึงกับรีบกอดร่างข้างๆพร้อมกับสายตาวิงวอนทันที
ดนัย: "โอเคๆ เปลี่ยนเรื่อง! เปลี่ยนกิจกรรมกันดีกว่าเนอะ"
ดนัยรีบเปลี่ยนเรื่องทันควันเขากระเถิบตัวเข้าไปโอบเธอทันที ถ้าขาไม่เป๋เขาจะขย้ำเธอมันซะตรงนี่เลย แต่อย่าไปหวังเยอะ เอาแค่ต่อจากเมื่อกี๊ก็โอเคแล้วสำหรับตอนนี้
ดนัย: "มาต่อกันดีกว่า ยังไม่หายคิดถึงเลย"
มายด์: "พอเลย นั่งเฉยๆอย่ามาฉวยโอกาสนะ"
พอเธอปั้นหน้าดุดนัยที่กำลังจะก้มลงไปหาถึงกับชะงัก แต่ก็ไม่วายนั่งซบไปที่ไหล่แทนเขาถูกหัวกับไหล่เบาๆอ้อนสาวสวยสุดฤทธิ์
สาวปั้นหน้าดุแต่ในใจกลับชื่นบาน จิตใจปลอดโปร่งเมื่อทุกอย่างเหมือนก่อนจะเกิดเรื่องร้ายๆนั้น
เข้มกับเลนส์มองดนัยที่ออดอ้อนมายด์นั่นต่างถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาหันมามองแฟนสาวที่หน้าตาปลาบปลื้มไม่แพ้ตัวเอง เธอไม่ลืมยกกล้องขึ้นมาถ่ายภาพไว้แถมไม่ใช่แค่ภาพสองภาพเธอกดชัดเตอร์รัวๆ จนตำรวจสุดหล่อแบบเขาต้องสะกิด
เข้ม: "ไปได้แล้ว เด็กมันจะจู้จี้กัน ถ่ายอะไรนักหนายัยแสบมานี่ มาได้แล้ว"
เลนส์: "แปปนึง ภาพประทับใจแบบนี้มันต้องถ่ายเก็บสิย่ะ เฮ้ยจะลากไปไหน"
เข้มดึงแขนลากแฟนตัวเองออกจากหน้าห้อง
เข้ม: "วันนี้นัดกันไว้ว่าอะไร ถึงเวลาแล้วไปเร็ว"
เข้มเดินนำนักข่าวสาวเข้าไปในลิฟท์
เลนส์: "ก็ได้ๆ รีบจังเลยตายักษ์"
เธอเดินตามเข้าไปติดๆ วันนี้เธอกับเขามีนัดพิเศษกัน
ปัง ปัง ปัง โป้ง โป้ง เปรี้ยง
เสียงปืนสารพัดขนาดดังกระหึ่มสนามยิง ขณะที่เขาจูงมือเลนส์เดินไปยังช่องที่เขาจองไว้แล้ว นัดพิเศษของทั้งคู่คือการพานักสาวเขามาหัดยิงปืน
เข้มได้บทเรียนจากเรื่องของดนัยมา และเขาจะไม่ยอมให้มีใครมาทำอะไรเธอแน่นอนซึ่งวิธีของเขาก็คือติดอาวุธให้เธอไปซะเลย
เพราะเขาไม่อาจดูแลเธอได้ตลอดเวลาและอีกหน่อยเธอจะต้องปกป้องลูกๆหากเขาไม่อยู่ได้อีกด้วย
แต่คนแบบไอ้เข้มอยากมีลูกจริงๆเหรอเนี่ย?
คนที่ไปประจำที่ไหนก็กวาดตัวท็อปย่านในนั้นเรียบแบบเขาคิดจะมีเมียจริงๆจังๆตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
เข้มแอบมองเลนส์ด้วยความรู้สึกหลายอย่าง
มันมีทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นตัณหา ความอยากทะนุถนอม เขาอยากออดอ้อนอิงแอบกับเธอตลอดเวลา เขาอยากแทงคนที่แอบมองเธอให้ไส้ไหล อยากจะยิงกรอกลูกตาที่ชอบมาสำรวจเรือนร่างของเธอ ลักพาตัวเข้าป่าเลยดีมั้ยวะเนี่ย
เอาจริงๆวันไหนไม่ได้เจอหน้าเลนส์ทำให้เข้มแทบจะคลั่งตาย ทุกอย่างมันชัดเจนว่าเธอคือคนพิเศษแบบไม่มีใครมาแทนได้อีกแล้ว ตอนนี้ถ้ามีคนบอกว่าเธอทำของใส่เขา เขาก็เชื่อก็เขาแทบจะขึ้นหึ้งบูชานักข่าวสวยไฟแรงตรงนี้อยู่แล้ว
ส่วนเลนส์ก็มองปืนหลากขนาดหลากแบบบนโต๊ะอย่างหวาดๆ แต่ก็วางกระเป๋าถือลงรวบมัดผมเตรียมตัวเรียนบทบู๊ด้วยกระสุนอย่างตั้งใจ
เข้มมองแฟนสาวกำลังเตรียมตัวอย่างจริงจังก็แอบมองด้วยสายตาภูมิใจเล็กๆ
นี่สิไอ้เข้ม เอ็งเลือกเมียได้ถูกคนจริงๆ
ระหว่างที่รอเธอเตรียมความพร้อมเข้มก็ซ้อมมือรอก่อนทันที
เขาคว้าปืนคู่ใจขึ้นยัดกระสุนดึงสไลด์ประทับอย่างมั่นใจและรัวไกไม่ยั้ง
ความแม่นยำ ความถี่ในการยิง ความเร็วในการเปลี่ยนซองกระสุนไวจนคนอื่นในสนามพากันวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างออกรสถึงฝีมือที่โดดเด่น
"ใครวะ ยิงดุชิบ"
"เหยดเข้ คาวบอยปะวะ"
"ยิงดุนะ แขนไหวเหรอ"
"ฮั่นแน่! ชอบยิงปืนละซิ"
เข้มเปลี่ยนมาเอาปืนใส่ซอง และชักขึ้นมายิงอย่างรวดเร็ว ทั้งๆที่ตั้งระยะเป้าซ้อมไว้เกือบสุดขอบสนามแต่กระสุนไม่มีออกจากตำแหน่งจุดตายของเป้ารูปคนแม้แต่น้อย
มีเพียงคนที่มาบ่อยๆที่เพียงมองชายหนุ่มและกลับไปซ้อมยิงต่อ
พวกเขารู้จักเข้มดี ในฐานะมือท็อปในการแข่งที่จัดขึ้นในสนามยิงนี้ เข้มไม่เคยหลุดท็อปทรีแม้ซักครั้ง หลายคนชวนเขาไปแข่งสนามใหญ่ๆแต่เข้มปฎิเสธปืนสำหรับเขาไม่ใช่กีฬาแต่คือความเป็นความตาย เขาจึงต้องซ้อม ซ้อมจน การโชว์เทพของเข้มคือกิจวัตรธรรมดาเวลามาฝึกอยู่แล้ว
เลนส์: "เก่งอะ ขนาดยิงปืนไม่เป็นยังดูออกว่าว่านายนี่มันมือฉมังชัดๆ"
เลนส์ตบมือเบาๆพร้อมชมชายหนุ่มที่เดินกลับมาที่โต๊ะ
เข้มเก๊กหน้าหล่อให้เธอจนเลนส์แลบลิ้นใส่อย่างหมั่นไส้เข้มคว้าปืนกระบอกจิ๋วที่สุดบนโต๊ะขึ้นมา
เข้ม: " นี่คือปืนของเลนส์นะ ให้ไปเลยไว้ไปทำเรื่องโอนจากร้านที่หลังใช้ก่อน สนิทกันไม่เป็นไร"
เข้มส่งปืนสีเงินกระบอกเล็กให้เธอถือ เลนส์ลองยกขึ้นเล็งแบบในหนังแต่เข้มก็คว้ามือเธอไม่ให้ยกขึ้น
เข้ม: "อย่าพึ่งซ่า จำไว้ว่าห้ามชี้ปืนไปที่ใครถ้าไม่ได้จะยิง และกรุณาห้ามเอานิ้วเข้าโกร่งไกเด็ดขาดนอกจากเวลายิง"
เข้มสินเธอด้วยเสียดุจริงจังจนสาวสวยหน้าเจื่อนๆ จากนั้นคอร์สเรียนเร่งรัดก็เริ่มขึ้น
เขาเริ่มตั้งแต่การอธิบายทีละส่วนประกอบของปืน ประเภทและขนาดของกระสุน กฎในการใช้ปืนแถมมีกฎหมายที่เกี่ยวข้องอีกบาน
แน่นอนว่าเธอก็งงบ้าง เข้าใจบ้างปนๆกันไปแต่ก็ตอบอืมๆอาๆเนียนไปตามน้ำไป
ใครจะไปจำที่สอนได้หมดละ
จนแล้วจนรอดเข้มก็พาเธอมายิงจริงๆ เข้มใส่กระสุนให้แล้วส่งและไม่ลืมกำชับ
เข้ม: "อย่านิ้วสอดไก อย่าชี้ปืนซี๊ซัว"
เลนส์: "เออออ วันนี้จู้จี้จังเลยนะตายักษ์"
เข้ม: "ก็กำลังถือวัตถุที่อันตรายอยู่ ต้องเข้มงวด เป้านิ่งระยะ 10 เมตร เริ่มได้"
สาวสวยกลอกตาใส่ครูฝึกภาคบังคับของเธอก่อนจะยิงปืนนัดแรกออกไป
เปรี้ยง!!!
"ว๊ายยยย!!!!!"
เธอประเมินแรงและเสียงจากปืนต่ำไปทันทีก็ลั่นไกก็สะดุ้งแทบจะโยนปืนทิ้ง เพราะยังดีที่เธอจะตั้งสติได้ทันแต่กระสุนนัดแรกก็จมลงดินพื้นสนามเรียบร้อย
เข้ม: "ยืนดีๆ จับปืนแน่นๆค่อยๆเล็ง อย่าไปกลัว อย่าบีบปืนจับแค่มั่นคงไม่ใช่บีบ งงอะไรวะ?"
เลนส์: "ยิงเป็นแล้วก็พูดได้ดิ ไม่ฝึกแล้วได้ปะ"
เข้มส่ายหัวเบาๆราวกับนึกเอาไว้ว่าสถานการณ์แบบนี้ต้องเกิดเขาเดินไปหานักข่าวสาวเดินอ้อมไปด้านหลังก่อนจะโอบเอวเธอมาแนบตัว
เลนส์กำลังจะโวยแต่พอเข้มขยับการยืนของเธอจัดท่าจัดทางให้มันถูกต้องก่อนจะประคองมือเธอยกปืนขึ้นชี้ไปทางเป้าหมายช้าๆ
เข้ม: "ค่อยๆเหนี่ยวไก ไม่ต้องกลัว เข้มอยู่นี่เลนส์ปลอดภัยแน่ๆ ตั้งสมาธิดีๆนะแล้วลองดูอีกรอบ"
เลนส์ได้ยินเสียงที่ข้างหูก็พลันสงบขึ้นมาทันตาอาการตกใจกลัวค่อยๆสลายไปสิ้น เธอกลั้นหายใจลั่นไกไปอีกครั้ง
เปรี้ยง!
แต่กระสุนก็ยังเฉี่ยวเป้า เธอรู้ว่าเพราะเธอคุมแรงปืนไม่ดีมือก็ยังสั่นอยู่
เข้ม: "เหลืออีก 4 นัดนะถ้าไม่เข้ากลางเป้าเลยจะโดนลงโทษ"
เลนส์: "เฮ้ย ได้ไงอะไม่เอาอย่ามาขี้โกงนะ"
เข้ม: "ก็ยิงให้โดนสิ ไม่งั้นเข้มจะลงโทษแบบนี้"
ชายหนุ่มขยับปากไปหอมแก้มเธอเบาๆ
เข้ม: "ยิงพลาดทั้งวันก็ได้เข้มชอบ"
เลนส์: "เอาเปรียบกันสุดๆ ค่อยดูเถอะย่ะ"
เข้มมองดูเป้าสีขาว แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ยิงไม่เข้ากรอบเลยมีเพียงรอยกระสุนที่ข้างๆเขตเป้าเท่านั้น
และเธอก็โดนจุ๊บแก้มไปทั้งสามทีแล้ว
แต่อย่างน้อยเธอก็ใส่กระสุนคล่องแล้วละตอนนี้
เลนส์: "ชิ ทำไมไม่โดนอะ"
เธอบ่นอย่างหัวเสียก่อนจะหันแก้มไปให้ตำรวจหนุ่มทันที หมดกระสุนไปสี่แม็กเธอก็ยิงโดนแค่วงนอกของเป้าแค่นั้น
เข้ม: "รู้กติกาแบบนี้น่ารักมาก"
หลังจากโดนทำโทษอีกฟอดเธอก็ยัดแม็กใส่ปืนขึ้นลำอีกครั้ง
เข้ม: "น่าเบื่อแล้วอะ พลาดตลอดแบบนี้ต้องเพิ่มโทษแล้ว แบบนี้ละกัน"
เข้มโอบเธอแน่นขึ้นมือหยาบลูบรอบเอวเธอเบาๆและงับใบหูเบาๆ
เลนส์: "อือออ ตาบ้าาา แบบนี้เลยเหรอ"
เข้ม: "ยิ่งยิงพลาดเข้มจะยิ่งอดใจไม่อยู่นะ ไม่รู้สึกเลยเหรอว่ามีอะไรแทงหลังอยู่"
แน่นอนว่าเธอรู้แต่เธอแกล้งไม่รู้สึกต่างหาก ตายแน่ ตายแน่ยัยเลนส์ จะรอดมั้ยเนี่ยเรา กอดแบบนี้เฉยๆไม่ได้เหรอ ทำไมต้องมีอะไรมาแทงก้นด้วย
เข้ม: "ใบ้ให้นะ เธอตั้งใจเกินไปใส่แรงเยอะไป ผ่อนคลายลงใช้แรงพอดีๆสิ"
เลนส์: "ห๊ะ! ตั้งใจก็ผิดหรือ อธิบายอีกนิดนึง"
เข้ม: "เลิกคิดมาก มองที่ปลายปืนทาบกับเป้าพอ และนึกถึงสิ่งที่เธอต้องการจะปกป้องสิ ให้แม็กนี่สุดท้ายนะ ถ้าพลาดอีกละก็….."
เลนส์รู้เลยว่าจุดต่อไปคงไม่ดีสำหรับเธอแน่ๆ
เปรี้ยง! เปรี้ยง!
เธอยิงช้าๆ แต่ลมหายใจเบาลงเธอเลิกคิดเล็กคิดน้อยสมองเหลือแค่ปืนและเป้าหมาย ยิงหนึ่งนัดเพื่อช่วยหนึ่งชีวิต
หนึ่งนัดเพื่อทุกคนที่เธอช่วยได้
หนึ่งนัดเพื่อให้เข้มห่วงเธอได้น้อยลง
เปรี้ยงๆ !!
ในที่สุดจุดดำกลางเป้าก็มีรอยกระสุนด้วยกระสุนนัดสุดท้ายพอดี
เข้ม: "เสียดายจัง อดเลยเรา"
เข้มร้องเสียงอ่อยก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนเป้าและปรับให้มันไกลขึ้นอีก
เลนส์ที่พึ่งจะได้นั่งพักถึงกับยืนขึ้นมาโวยเขาเลย
เลนส์: "อีตายักษ์!! จิตใจทำด้วยอะไรนี่พึ่งจะได้พัก จะบ้าเหรอไงนี่ชั้นเป็นผู้หญิงสวยๆตัวน้อยๆนะย่ะ แขนล้าไปหมดแล้ว เห็นฉันเป็นตัวอะไรย่ะ"
เข้ม: "เมีย!! เห็นเป็นเมียไง"
เลนส์หน้าแดงเดินจ้ำๆมาทุบแขนเข้มแก้เขินแต่เข้มก็รวบเอวเธอแทน
เข้ม: "เป้าสุดท้ายแล้ว ถ้ายิงเสร็จไปกินข้าวกัน แต่ถ้าไม่เข้าเป้าอีกก็จะโดน….."
เข้มก้มหน้ามาจะจูบแต่เลนส์ก็หมุนตัวออกมาเสียก่อน ทำเอาตำรวจร่างใหญ่เดาะลิ้นอย่างขัดใจ
"ไอ้หนุ่มหายไปนานนะ"
เสียงห้าวดังมาจากด้านหลังเลนส์หันกลับไปพบชายสูงวัยถือลูกซองกระบอกโตทำเอาเล่นถอยกรูดมาเกาะแขนเข้มทันที
เข้ม: "อ้าวเฮียหมู สวัสดีเฮีย"
เลนส์รีบพนมมือไหว้ชายร่างท้วมหุ่นเสี่ยท่านนั้นทันที
เฮียหมู: "ว๊ะ! กลับมารอบนี้มีนางฟ้ามาด้วย แต่คราวก่อนไม่ได้มากับคนนี้นะเฮียจำได้ คนนู้นผมสั้นนมโตกว่าเยอะ"
แขนที่จับแขนเข้มเปลี่ยนมาจิกเล็บใส่แขนแรงๆแทนพร้อมกับแววตาจ้องเขม็งคาดคั้นคำตอบ
เข้ม: "เฮียยยย! โอยๆไม่มีโวยย เจ็บอย่าจิกแขน เฮียเขาอำเฉยๆ โอยยย ยัยแสบ"
นั้นไง เฮียเล่นกูแล้ว! และเลนส์ก็เชื่อซะด้วย ไอ้เฮียยยยย!!!
เฮียหมู: "อั้วล้อเล่นๆ เออ หนูเอาไอ้แสบนี่อยู่หมัดเลยแต่อย่าเผลอรุ่นนี้มันย่องไว เผลอทีหายตลอด"
เข้ม: "หยุดเรื่องผมก่อน เฮียมีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่า"
เข้มกับชายคนนี้ข่วยเหลือกันมาลับในฐานะแหล่งข่าวด้วยเฮียหมูเมื่อก่อนเป็นมือปืนแต่วางมือแล้ว แต่บารมีกับหูตามีมากเข้มเคยอาศัยอำนาจก๊วนเจ้าพ่อเก่าของเฮียหมูทำงานยากให้ง่ายขึ้นหลายคราวแล้วไปๆมาๆก็เลยถูกชะตาสนิทกันโดยกลายๆ
เฮีย: "ไม่ๆ ไม่รบกวนท่านผู้กองหรอก อั๊วถอยลูกซองใหม่มา มาลองเล่นดูแต่ยิงละปวดแขนวะ แก่แล้วสังขารมันไม่ดีเหมือนเก่า เห็นเอ็งก็เลยมาชวนเล่นของใหม่ด้วยกัน"
เข้มรับปืนที่เฮียยื่นมาดูใกล้ๆ ก่อนจะเป็นบทสนทนาเรื่องราคา ยี่ห้อ ที่สตรีผู้บอบบางอย่างเลนส์ไม่เข้าใจ แน่นอนว่าไม่อยากสนใจด้วย ที่เธอสนคือประวัติเรื่องสาวๆเมื่อก่อนของเข้ม ล้างคอรอได้เลยตายักษ์
เฮียหมู : "ฮะๆมึงนี่เข้าใจหาเมียวะ สวยหุ่นเพรียวๆ ทรงมันน่านัก!! ข้ากลับไปยิงเมียทันปะวะ ฮาๆ!"
เข้ม: "ระดับผมแล้ว ธรรมดาได้ไง"
เฮียหมู: "กูว่ามึงอะเตรียมตัวให้พร้อมเถอะ แต่งกันเมื่อไหร่มึงแย่แน่ๆ เผานิดเดียวตาลุกเป็นไฟเลย"
เข้ม: "เอาอยู่ ผมเอาอยู่เชื่อดิ"
ชายสูงวัยกว่าหัวเราะหึๆ เพราะดูยังไงอีทรงแบบนี้มันไม่พ้นกลายเป็นทาสเมีย
เลนส์มองชายร่างใหญ่ที่ถูกดึงไปร่วมวงสนทนา มองชีวิตที่เรียบเงียบสงบไร้การฆ่าฟันแบบชาวบ้านชาวช่องบ้าง มีเวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้ เสียงการสนนทนามีเสียงหัวเราะเฮฮามาเป็นระยะ ยิ่งนานวงสนนทนาก็เริ่มใหญ่ขึ้น ตายักษ์ของเธอนี่ก็คุยเก่งเหมือนกันนะเนี่ย
เธอนั่งมองเขาอยู่พักใหญ่ๆจนจนบ่ายยาวถึงค่ำและเธอก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
เข้ม: "ตื่นได้แล้ว นี่ถึงบ้านแล้วครับ"
เสียงแผ่วเบาพร้อมกับเขย่าตัวหลายรอบในที่สุดนักข่าวสาวก็เปิดเปลือกตาขึ้นและบิดขี้เกียจอย่างงัวเงีย
เธอมองสภาพรอบตัวก่อนจะถามงงๆ
เลนส์: "มาอยู่ที่นี่ได้ไง จำได้ว่านั่งหลับอยู่นิ"
เข้ม: "หลับสนิทเกินไปแล้ว เข้มอุ้มมาขึ้นรถยังไม่รู้ตัวเลย ใครอุ้มไปปล้ำจะทำไงเนี่ย"
นักข่าวสาวได้แค่เขาหัวเขินๆ เห็นทีต้องพลางๆงานลงบ้างแล้วมั้ง
เลนส์: "ช่วงนี้ทำสกู๊ปใหญ่อยู่ค่ะ เหนื่อยเป็นบ้าเลยอะ"
เข้ม: "ทำไมไม่เลื่อนนัดของเราไปละ พักผ่อนหน่อยสิยัยแสบ ป่วยขึ้นมาจับแก้ผ้าเช็ดตัวจริงๆด้วย"
เธอมองบนใส่เขา บิดตัวไล่ความเมื่อยขบ เข้มก็มองทรวงทรงที่แอ่นไปมาพยายามข่มใจเป็นรอบที่ล้าน เธอไม่ได้โชว์เขาหรอกแต่สายตากับสมองมันหยุดคิดไปทางนั้นไม่ได้จริงๆ
เลนส์ชำเห็นด้วยหางตาก็แอบอมยิ้ม
เลนส์: "เพราะมันเป็นนัดของเราไงค่ะ วันนี้ขอบคุณมากนะ เจอกันพรุ่งนี้นะค่ะตายักษ์ของเลนส์"
เธอยื่นหน้าไปหอมแก้มเข้มหนึ่งทีเป็นรางวัลก่อนจะลงจากรถไป แต่ไหนเลยเข้มจะปล่อยเธอไปง่ายๆขณะที่เธอขยับตัวถอยออกไปเขาก็โอบไหล่จับเธอมาจูบ
ไม่ได้ทันจะตกใจเธอก็โดนริมฝีปากเล่นงานจนหูอือ แต่เข้มไม่พอแค่นี้เขาขยับเบาะลดลงดันเธอนอนราบก่อนปีนข้ามไปฟัดร่างเธอทันที
แต่รถมันช่างเล็กไปสำหรับกิจกรรมแบบนี้ แต่ด้วยพยายามเขาก็ได้นัวเนียกับนักข่าวสาวสุดที่รักของเขาที่เบาะข้างคนขับ
แน่ละเธอก็มีดิ้นบ้างตามประสา แต่มันก็แค่แปปเดียว ทั้งคู่จบกันครั้งแล้วครั้งเล่าแขนที่กอดอกปกป้องตนกลับรวบคอชายหนุ่มด้วยอารมณ์รัก เต้านมกลมคลึงบดอัดกับแผงกล้ามอก และไม่มีทีท่าว่าจะมีใครผละออกจากกัน
เลนส์: "อุ้ย! เข้มไม่เอา เลนส์ให้ได้แค่นี้นะ อ๋อยยย ตาบ้าหยุดนะ อือออ"
เมื่อเธอเผลอเข้มก็ออกลายมือหยาบใหญ่ล้วงลอดเสื้อยืดผ่านหน้าท้องมาที่เต้านม เป็นสาเหตุให้หญิงสาวต้องรีบทักท้วง แต่เข้มก็บดปากเข้าอุดเสียงเธอซะ โดยมือหยาบก็บีบเต้านมทั้งๆเสื้อในอย่างนั้น
ร่างเพรียวบางดิ้นขลุกๆอยู่อ้อมแขนได้ไม่นานก็หมดแรง
เข้ม: "เลนส์ ขอเข้มเถอะนะ เข้มจะไม่ทำแรงๆ โอยยยย!!"
เข้มที่กำลังได้ทีตาเหลือกเพราะมือเลนส์ที่โอบรอบคอเขามันเอื้ยมไปยิกหูบิดสุดแรง
เลนส์: "จะทำเบาๆเหรอ…..หื้มมม เผลอไม่ได้เลยย!!"
เลนส์ดันตัวขึ้นมาพร้อมกับเพิ่มแรงบิดจนเข้มต้องจับมือเธอเพื่อยั้งแรงเธอเอาไว้
เข้ม: "โอยยยยๆ พอแล้วไม่ทำแล้ว!!"
เลนส์ใช้มืออีกข้างจัดเสื้อตัวเองเสร็จถึงจะยอมปล่อยหูเขาและชี้ให้ตำรวจหนุ่มปืนกลับไปที่ฝั่งคนขับตามเดิมแถมยิกแขนแรงๆอีกสามสี่ทีจึงลงจากรถเข้าบ้านไป
เข้มมองตามร่างจนหายลับเข้าบ้านเข้มมองตามไปด้วยสายตาละห้อยเพราะเสียดายที่ปิดเกมไม่ได้อีกแล้ว แต่เขาก็จะทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ ค่อยดูเถอะ เขาต้องได้ซักวันละวะ
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน