วงเวียนชีวิต...ตอนที่ 4
น้องอิมนอนหลับ ๆ ตื่น ๆ แทบทั้งคืน ส่วนหนึ่งเธอคิดถึงเรื่องราวของแม่กับคุณปู่ ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ ส่วนหนึ่ง เธอคิดถึงเรื่องของตน คิดถึงความสาวที่เสียไป เสียให้กับชายคราวพ่อ โดยที่ตัวเธอเองไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย นอกจากจะไม่ขัดขืน ตัวเธอเองกลับมีความสุขโลดแล่นไปกับมัน คิดแล้วเด็กสาวก็อดจะเสียวสยิวไม่ได้ ใจก็อยากออกไปหาลุงมั่น ให้แกย้ำรอยรักอีกสักครั้ง แต่แม่ก็ไม่ยอมหลับนอน กระทั่งดึก ทำไมเด็กน้อยจะไม่รู้ว่าแม่ ออกไปทำอะไร...กับใคร.....
“นอนต่างที่ หลับดีไหมค่ะ...ลุงมั่น....” คุณรัตน์กล่าวทักทายลุงมันอย่างอารมณ์ดี
“ก็หลับ ๆ ตื่น ๆ ครับคุณรัตน์..ใครเดินเข้า เดินออกห้องไหนก็รู้หมดครับ....” ลุงมั่นตอบยิ้ม ๆ แต่คุณรัตน์กลับเย็นวาบที่หลัง เมื่อได้ยินคำตอบจากปากลุงมั่น...............
........................................
“ถ้าไม่พบมันที่บ้าน ลองไปตามมันที่ไรนะครับ” ลุงชัยกล่าวกับคุณวีรวิทย์ พร้อมกับอธิบายทางไปไร่ของนายวิวัฒน์ ลูกหนี้ของคุณวีรวิทย์ให้ลุงมั่นฟัง
“เอารถของพี่ไปละกัน ทางเส้นทางมันไม่ค่อยสะดวก...เออ พี่ไม่ได้ไปด้วยนะ...พอดีมีนัดตรวจคนไข้.....” ลุงชัยกล่าวกับลุงมั่น
“ดีเหมือนกัน ขอบคุณมากครับพี่ชัย....”
“เออ.....เพื่อนเก่านายอยู่ท้ายรถนะ..กับลูกน้องมันอีก 2 ..เพื่อได้ใช้.....” ลุงชัยกระซิบบอกลุงมั่น
“ขอบคุณมาก ..สหาย...” ลุงมั่นกล่าวเบาๆ
“ไม่ต้องขอบคุณ ฉันรอดตายเพราะแกนับคร้งไม่ถ้วน...เรื่องแค่นี้....” ลุงชัยตอบ แล้วยื่นกุญแจรถ MPV ให้ลุงมั่น
...............................................
...............................................
เป็นอย่างที่ลุงชัยพูด บ้านหลังใหญ่ของนายวิวัฒน์ไม่มีใครอยู่ ลุงมั่นจึงขับรถไปที่ไร่ของนายวิวัฒน์ ตามเส้นทางที่ลุงชัยบอก
“ที่ทางแถวนี้สวยมากนะคะ ....” คุณรัตน์กล่าวขึ้น
“ที่แถวนี้ ส่วนใหญ่ เป็นที่ดินที่ทางการจัดสรรให้ผู้ร่วมพัฒนาชาติไทยสมัยก่อนได้ทำกินครับ....” ลุงมั่นกล่าว
“แปลว่า คนส่วนใหญ่แถวนี้เป็นอดีต ผ.ก.ค. คุณวีรวิทย์กล่าวขึ้นบ้าง......”
“จริงครับ.....แต่ อืมมม...ท่านอย่าเผลอ ไปเรียกพวกเขา ว่า ผ.ก.ค. นะครับ..เขาอาจไม่ชอบ..”
“โอเค.... ฉันเข้าใจ ... แต่ฉันก็เข้าใจนะ มันเป็นเรื่องอุดมการณ์ทางการเมืองที่แตกต่างกัน สมัยนั้นนะ ถ้าไม่ติดว่าเตี่ยจะฆ่าฉันเสียก่อน ฉันก็เข้าป่ากับเพื่อนนักศึกษาแล้ว...555...” คุณวีรวิทย์กล่าวพลางหัวเราะ
………………………………………..
ลุงมั่น ชะลอรถมองไปยัง ไร่กาแฟไร่หนึ่ง.... มันมีเนื้อที่ ประมาณ 30 ไร่ แล้วค่อยเร่งความเร็วของรถขึ้น
“มีอะไรนายมั่น....” คุณวีรวิทย์ถาม
“เปล่าครับ .... มันเป็นไร่ของลุงชัยนะครับ......ก็เลยมองดูสักหน่อย.......” ลุงมั่นตอบ
“สวยค่ะสวย.....บรรยากาศน่าอยู่จริง ๆ ดู ๆ นั่น..... มีบ้านหลังเล็กๆ น่ารักจัง.....” น้องอิม กล่าว ออกอาการตื่นเต้น
“อยากได้ไหมละ...เดียวปู่จะขอซื้อให้....” คุณวีรวิทย์กล่าวกับน้องอิมอย่างเอ็นดู
“โอ้ย......คุณปู่ก็.......” น้องอิมกล่าวพลางหัวเราะ
“เท่าที่รู้ มีคนมาขอซื้อที่แปลงนี้หลายรายแล้วครับ แต่ลุงชัยแกไม่ขาย....ขนาด เคยมีคนให้ราคา เป็น สิบๆ ล้าน” ลุงมันบอกนอบน้อม
“ขนาดนั้น....” คุณรัตน์ กล่าว
“ที่แปรงนี้ ถ้าทำเป็นที่พักผ่อน รีสอร์ท ละก็สุดยอดเลย ไม่แปรกหรอกรัตน์ ที่คนอยากได้” คุณวีรวิทย์กล่าวอย่างคนช่ำชองในแวดวงธุรกิจ
.............../ ที่ดิน กับบ้านหลังนี้ให้ดีนะครับ..../>..............................................
..............................................
ไร่ ที่ไม่เหมือนไร่ของชาวบ้านที่ไปที่ทำการเกษตร สภาพมันน่าจะเป็นสถานที่พักผ่อนมากกว่า มีสระน้ำ สวนผลไม้ บ้านพัก โดยภาพรวม ก็นับว่าร่มรื่นดีไม่น้อย
ชาย 3 คนวัย ประมาณ 40 ทำสีหน้างงๆ เมื่อคุณวีรวิทย์ คุณรัตน์ และลุงมั่นเดินเข้าไปหา
“โอ้ คุณวีรวิทย์ สวัสดีครับ “ ชายผิวคล้ำ คนหนึ่งกล่าวทักทายพลางประนมมือไหว้
“ลมอะไรน้อ พัดมาถึงที่นี่ครับ ...นั่งก่อนครับ เชิญ ๆ...” ชายคนเดิม กล่าวพลางผายมือไปยังโต๊ะ ที่แกและพรรคพวกนั่งอยู่ก่อนแล้ว บนโต๊ะ ถูกจัดวางด้วยกับแกล้ม เหล้า น้ำแข็งและโซดา.... ติดกันเป็นโต๊ะ อีกตัวที่ปูด้วยผ้าสักหลาด โต๊ะตัวนั้นวางด้วยปืนพกสั้น ทั้งออโต้ และลูกโม่ จำนวน 3 กระบอก
“พอดีพวกผมพากันมาซ้อมปืนนะครับ...” ชายอีกคนหนึ่งกล่าวขึ้นบ้าง น้ำเสียงค่อนข้างสุภาพ
“อ้อลืมแนะนำ นี่เพื่อนผมครับ นี่มนตรี คนนั้นสมพงษ์ “ ชายคนแรกกล่าวแนะนำ
......../ แปลว่ามึงชื่อวิวัฒน์.......”.../ ลุงมั่นคิดในใจ
“ครับ ๆ .... เอางีนะครับ ผมขอไม่อ้อมค้อม ที่มานี่ ผมมาทวงเงิน....” คุณวีรวิทย์กล่าวเสียงราบเรียบ
“อ้าว......!!..” นายวิวัฒน์ กล่าวน้ำเสียงไม่พอใจ “ผมก็เรียนท่าน หลายครั้งแล้วนี่นา ว่าให้ไปทวงกับสำนักงาน ให้นายยกคนใหม่ โน่นจ่าย ผมนะพ้นวาระมาตั้งนานแล้ว....” นายวิวัฒน์ กล่าวด้วยเสียงขุ่น และรู้สึกฉุนที่ถูกทวงหนี้ต่อหน้าเพื่อน ๆ
“แต่เท่าที่ทราบ....คุณนะ เบิกเงินออกมาแล้วนะคะ “ คุณรัตน์กล่าวขึ้นบ้าง
“อ้าว....คุณผู้หญิง.....นี่มันใส่ร้ายกันชัด ๆ...” นายวิวัฒน์ถลึงตามองคุณรัตน์
“เราเคยติดต่อไปแล้ว.... เค้ามีหลักฐานให้เราดูด้วย ว่าคุณเบิกเงินออกมาแล้ว แต่ไม่จ่ายให้เรา มิหนำซ้ำ ยังเอาหลักฐานจากที่อื่นมาล้าง.............”
“เอาเป็นว่า ผมนะพ้นวาระมาแล้ว ถ้าผมได้เป็นใหม่เมื่อไร ผมจะจ่ายให้คุณ....” นายวิวัฒน์กล่าวพลางถอนหายใจ
“แบบนี้ มันก็ โกงนี่หว่า....” ลุงมั่นพูดเบา ๆ กับตนเอง แต่นายวิวัฒน์ได้ยิน
“แล้วไง...!!..งั้นก็ยึดเอาข้าวของฉันไปแล้วกัน จะเอาอะไรก็เลือกเอา....” นายวิวัฒน์กล่าวเสียงแข็ง จ้องหน้าลุงมั่นไม่กระพริบตา
“เอ่อ........ ผมไม่เกี่ยวนะครับ...ผมแค่ขับรถพาเจ้านายมา....” ลุงมั่นส่ายหน้า พลางโบกมือ
“ก็มึงว่ากูโกง งั้นมึงเอาเลย อยากได้อะไรเอาไปเลย หรือ จะเอาปืนนี่......กระบอกไหนก็ได้เลือกเอา ของดี ยิงแม่นทั้งนั้น......” นายวิวัฒน์ กล่าวพลางหยิบปืน .38 ขึ้นมา พลางโบกมือไปทางเพื่อนทั้งสองคน ที่ทำท่าจะห้ามปราม
“เปรี้ยง....เปรี้ยง.....เปรี้ยง......” นายวิวัฒน์ปล่อยกระสุนออกไปทันที 3 นัด รายนี้ ยิงปืนแม่นใช้ได้ ประป๋องที่อยู่ห่างออกไปราว 15 เมตร กระเด็นหายทันที 3 กระป๋อง ตามจำนวนลูกกระสุนที่นายวิวัฒน์ ปล่อยออกไป
“ลองยิงดูไหมละ....เผื่อชอบ....” นายวิวัฒน์ กล่าวพลางส่งปืนให้คุณวีรวิทย์ แต่แทนที่จะส่งทางส่วนด้าม กลับส่งทางปากกระบอก ขณะที่มือของตนยังกำอยู่ที่ด้ามปืน
เมื่อคุณวีรวิทย์ส่ายหน้า นายวิวัฒน์ ก็หันปากกระบอกปืนไปที่ใบหน้าลุงมั่น
“เอ้า....ลุง ลองยิงดูหน่อยดีไหม.ถ้าชอบก็เอาไปเลย ปืนนี่...” โดยศักดิ์ศรีของความเป็นลูกผู้ชาย นี่มันเป็นการหยามกันในระดับสูง แต่..... แทนที่จะรับหรือปฏิเสธ ลุงมั่นกลับเดินถอยหลัง แล้วหันกลับ เดินจ้ำอ้าวไปที่รถ
........../ พึ่งไม่ได้จริง ๆ....”....../ ขณะที่คุณรัตน์กอดแขนคุณวีรวิทย์ด้วยความตกใจ
“อะไรค่ะ.......ลุงมั่น...” น้องอิมถาม
“นั่งอยู่ในรถครับคุณหนู....ไม่ต้องลงมา....” ลุงมั่นกล่าวพลางเปิดประตูท้ายรถ
“มันเกิดอะไรขึ้นคะ.....” น้องอิมถาม พลางทำท่าจะก้าวลงมาจากรถ
“เมียจ๋า......ผัวขอร้อง...อยู่ในรถนะคะคนดี เดียวผัวจะกลับมา....” ลุงมั่นพูดยิ้ม ๆ เหมือนไม่มีอะไรร้ายแรง
“ตาบ้า!!!!.....” น้องอิมแว๊ดเสียง อายหน้าแดง แต่ก็นั่งอมยิ้ม รออยู่ในรถโดยดี
........................
……………………
“คุณวิวัฒน์ ค่อย ๆ พูดค่อยๆจากันก็ได้......” คุณวีรวิทย์กล่าวสุขุม พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ ขณะที่ลุงมั่นกำลังเดินกลับมาทางด้านหลัง พร้อมกับวัตถุชนิดหนึ่ง......
“...อาก้า..!!!!..” เพื่อนของนายวิวัฒน์อุทานออกมา ทุกคนหันไปมอง
“.......เฮ้ออ........ว่าด้วยการยิงปืน.......ผมชอบปืนยาวมากกว่าครับ มันสู้มือดี.....และอีกอย่างผมก็ไม่ชอบเป้านิ่ง...” ลุงมั่นกล่าวพลางกระชากลูกเลื่อนแล้วเอื้อมมือไปเกี่ยวเอาขวดโชดาที่วางอยู่บนโต๊ะ มาสามขวด เกร็งข้อศอกแล้วเหวี่ยงแขนทันที
ฝีมือการโยนขวดของลุงมั่น นับว่าใช้ได้ นอกจากจะโยนขวดได้สูงแล้ว ขวดยังเกาะกลุ่ม ไม่ห่างกันมากนัก
แรงเหวี่ยงทำให้ขวดลอยหนีจากแรงดึงดูดของโลก แล้วเมื่อมันหมดแรง ก่อนที่แรงดึงดูดของโลกจะดึงขวดทั้งสามใบกลับลงสู่พื้นดิน ลุงมั่นก็ปล่อยกระสุนออกไป......... ปลอกกระสุนถูกผลักให้ออกด้านข้างของปืนชุดหนึ่ง ลูกกระสุนพากันวิงชนขวดทั้งสามใบแตกกระจุย แล้วพากันเดินทางไปข้างหน้า โดยไม่อาจบอกได้ว่า มันไปตกที่ใด
“ส่วนใหญ่ผมชอบแบบนี้มากกว่าครับ “ ลุงมันกล่าวยิ้ม ๆ..... “หรือไม่ก็โยนพวกนี้เล่น”.....กล่าวพลาง หยิบเอาลูกเกลี้ยงจากกระเป๋ากางเกงออกมา........ “ อืมมม RPG….ผมก็มีนะครับ ...แต่ไม่แน่ใจว่าจะใช้งานได้หรือเปล่า...เพราะเก็บไว้นานแล้ว......ลองดูไหมครับ...คุณวิวัฒน์.....” ลุงมั่นกล่าวในช่วงท้าย เน้นชื่อนายวิวัฒน์ เป็นพิเศษ
“ไม่เอาน่า......ล้อกันเล่น เกินเลยไปแล้ว.....” เพื่อนของนายวิวัฒน์คนหนึ่งกล่าวขึ้นบ้าง พลางเชื้อเชิญให้แขกผู้มาเยือนนั่ง
คราวนี้การพูดคุยกันทั้งสองฝ่ายค่อนข้างจะเป็นกัลยาณมิตรขึ้น ..... นายวิวัฒน์ ยอมเซ็นชื่อรับสภาพหนี้ โดยสัญญา ว่าจะหาทาง หาเงินคืนให้เร็วที่สุด..... ก่อนเดินทางกลับ...เพื่อนของนายวิวัฒน์กล่าวถามลุงมั่น
“ยังไม่รู้จักชื่อคุณลุงเลย .....” นายมนตรี กล่าวกับลุงมั่น
“...มั่น..ครับ..เต็ม ๆ ก็..มั่นคง....... ผมก็เป็นคนแถบนี้เหมือนพวกคุณนั่นละ....แต่จากไปเสียนาน.....” ลุงมั่นตอบพลางเอื้อมมือไปแตะที่ไหล่ของคนถาม
……………………………..
“....มั่นคง.......สหายมั่นคง.......” นายสมพงษ์พึมพำ ขณะที่คณะของคุณวีรวิทย์เคลื่อนรถออกไป
“...มีอะไรวะ..”...เพื่อนอีกคนถาม
“ถ้าเป็นคน ๆ เดียวกันกับสหายมั่นคง ที่พ่อกูเคยเล่าให้ฟังละก็ มึงเล่นผิดคนเสียแล้ว......”
“ทำไมวะ.....” นายวิวัฒน์ถาม
“ช่างเถอะ..........กินเหล้าดีกว่า.....” นายสงพงษ์กล่าว
......................................
......................................
“แกร้ายมากนะ นายมั่น จะว่าไปแล้ว ฉันแทบจะไม่รู้เรื่องของแกเลย....” คุณวีรวัฒน์กล่าวขึ้น หลังจากเอารถไปเปลี่ยนคืนให้ลุงชัย แล้วขับรถมุ่งหน้ากลับเมืองหลวง มันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ลุงมั่นทาอยู่ที่นี่ ไม่ไช่ฐานะคนของบ้านนี้โดยตรง แต่เป็นคนที่ติดตามมาดูแลคุณ ภัณฑิลา
“ก็ไม่แปลกนี่ครับ ผมเคยทำงานกับพ่อของคุณภันฑิลา ซึ่งเป็นนายทหาร เป็น รปภ. ท่านก็สอนเรื่องนี้ให้กับผมมาไม่น้อย.....” ลุงมันตอบอย่างเลี่ยงบาลี
“อืมมม....ก็น่าจะจริงของแก.....เอาเป็นว่า ถ้างานนี้ได้หนี้คืน ฉันจะยกให้แกส่วนหนึ่ง ความจริงแล้วฉันไม่สนมันหรอกกับหนี้สินแค่นี้....”
“ครับ ผมเข้าใจ.....” ลุงมั่นตอบยิ้ม ๆ
...........................................
...........................................
จากเมื่อเช้า นี่เป็นครั้งแรกที่ลุงมั่นได้พูดคุยส่วนตัวกับคุณรัตน์ คุณวีรวิทย์เดินไปเข้าห้องน้ำ ของปั๊มน้ำมัน น้องอิมเดินเข้า ร้านสะดวกซื้อ ลุงมั่นกับคุณรัตน์นั่งรออยู่ในรถ
“เมื่อเช้า พี่มันเท่ห์สุด ๆ เลยค่ะ พวกนั้นหน้าจืดไปตาม ๆ กัน “ คุณรัตน์เรียกลุงมั่น ว่า พี่มั่น แทนที่จะเรียกลุงมั่นเหมือนที่เคย
“ผมก็แค่ทำตามหน้าที่ และความสามารถเท่านั้นเองครับ...” ลุงมั่นกล่าวนอบน้อม
“ไม่ต้องถ่อมตัวเลย....รัตน์ชักอยากได้พี่มั่นมาเป็นคนขับรถส่วนตัวให้แล้วสิคะ.....” คุณรัตน์กล่าว
“โอ้ย...คงไม่ไดหรอกครับ ผมต้องรับใช้คุณฑิลา กับลูกๆ ของแกทั้งสาม....” ลุงมั่นกล่าวขัด
“แล้วถ้ารัตน์ ไปขอกับพี่ฑิลา แล้วพี่แกยอมให้ละคะ พี่มั่นจะยอมไหม....?...” คุณรัตน์ถาม แต่ลุงมั่นไม่ตอบ
การสนทนาของคนทั้งสองสิ้นสุดลง เมื่อคุณวีรวัฒน์ เดินกลับมาจากห้องน้ำ ในเวลาไล่เลี่ยกับน้องอิมที่ออกมาจากร้านสะดวกซื้อ
...................../ กูจะทำให้มึง คลานมาซบหน้าในง่ามขากูให้ได้....../ ...คุณรัตน์คิดในใจ.............../ เป็นลูกเขยมึงนะ........../ ลุงมั่นคิดในใจ
....................................................
....................................................
สองทุ่ม ลุงมั่นพาเจ้านายทั้ง 3 กลับมาถึงบ้าน น้องอิมมองสบตาลุงมั่นเหมือนอยากกล่าวอะไรสักคำ แต่ก็ไม่มีโอกาส ต่างคนต่างแยกย้าย ลุงมันเดินไปที่บ้านของคุณภัณฑิลา อันเป็นที่พักของตนที่อยู่ชั้นล่าง
“ตามั่น..... “ ชลธิชา ที่นั่งทำการบ้านคนเดียวอยู่ในห้องรับแขกวางปากกาลงแล้ววิ่งมากระโดดกอดตามั่น
“กลับมาแล้วหรา......คิดถึงจัง.....” ชลธิชากอดคอตามั่นเน้น ๆ
“คนอืนไปใหนกันครับ....” ตามั่นกอดชลธิชาเบา ๆ พลางถาม
“พากันไปทานข้าวที่บ้านใหญ่ค่ะ.... น้อยอยู่คนเดียว อีกนานกว่าพวกนั้นจะมา....”ชลธิชาบอกเหมือนจะสื่อสารอะไรสักอย่าง
“อืมมมม....” ตามั่นพยักหน้า พร้อมกับเอามือลูบแผ่นหลังของชลธิชา
ทั้งดูแล ป้อนข้าวป้อนนม กระทั่งพาเข้านอน ตามั่นได้เคยดูแลเด็ก ๆ บ้านนี้ทั้งสามมาตั้งแต่เกิด ส่วนพ่อของพวกเธอ แม้กระทั่งคุณปู่ คุณย่า ให้ความสนใจพวกเธอน้อยมาก การกระโดดกอด กระทั่งขี่หลัง ขี่คอ นับว่าเป็นเรื่องธรรมดา ที่ชลธิชาทำเป็นประจำ แต่ที่ไม่ธรรมดาก็คือตอนนี้ หลังจากที่ชลธิชาได้แอบดูตามั่นเอากับแม่ และหลังจาตามั่นได้เอากับน้องอิม ความรู้สึกมันแตกต่างออกไป
..... มันเป็นไปโดยธรรมชาติของคนต่างเพศที่สัมผัสร่างกายของกันและกัน มันเป็นไปโดยไม่มีสติมาสั่งการให้ทำ และไม่มีสติมาสั่งการไห้หยุด
“อืมมมมม....” ชลธิชาครางในลำคอ เมื่อตามั่นจูบที่ริมฝีปากของเธอ เด็กสาวหลับตาพริ้มกอดกระชับ แล้วจูบตอบ.....เรียวขางามของเธอข้างหนึ่ง เกี่ยวขาของตามั่นสะโพกน้อยส่ายสัมผัสกับหน้าขาของชายสูงวัย หน้าท้องสัมผัสกับท่อนเอ็นท่อนหนึ่งที่กำลังแข็งตัวอยู่ในกางเกงของตามั่น
...........“อืมมมมม ....... เจ้าตัวนี้เองที่วิ่งเข้าออกในตัวแม่...และเธอก็ปรารถนาจะให้มันมาลองวิ่งเข้าออกในตัวเธอบ้าง มันจะมีความรู้สึกเช่นไร ใจอยากเอื้อมมือไปสัมผัสมันดู แต่ก็ไมกล้า เด็กสาวได้แต่สั่นสะท้าน เมื่อตามั่นซบใบหน้าลงที่ซอกคอ แล้วดูดเบา ๆ
สองร่างทรุดลงไปนอนที่พื้นพรมของห้องรับแขก ตามั่นเอื้อมมือไปดึงเอาหมอนอิงบนโซฟามาให้ชลธิชาหนุน เด็กสาวไม่มีท่าทีอิดออด ด้วยสิ่งนี้ เป็นสิ่งที่เธอเองก็ปรารถนาจะได้สัมผัสกับรสชาติของมันเช่นกัน เพียงแต่ที่ผ่านมาโอกาสมันยังไม่เป็นของเธอเท่านั้น
ร่างตามั่นคร่อมทับบนร่างเพรียวบางของชลธิชา จูบไซ้ตามใบหน้าของเด็กสาว สองมือโอบกอดกระชับ
“ตามั่น นอนทับบนตังน้อยแบบนี้ หนักไหมครับ.....” ตามั่นกระซิบถามเสียงสั่น
“ไม่ค่ะ.....ไม่หนัก....” ชลธิชา ตอบ สองมือลูบไล้ตามเส้นผมของตามั่น
“ตอนคุณหนูเป็นเด็ก...คุณหนูเคยนอนหลับบนตัวผม....” ตามั่นกล่าว
“ตอนนี้ น้อยโตแล้ว....น้อยจะให้ตามั่นนอนหลับบนตัวน้อยนะคะ......” ชลธิชากล่าวเสียงหวาน จูบที่คางของตามั่น
“ดีเลย....คุณหนู......ขอดูดนมหน่อยสิ.....” ตามั่นกล่าว ชลธิชามองค้อน แต่ก็แอ่นอกดึงชายเสื้อของตนขึ้น.....ทันที่ เต้านมอวบขาวคู่งาม ของเด็กสาววัย 15 ก็อวดหัวนมสีชมพู เม็ดเล็ก ๆ ชูชันอวดสายตาของชายวัย 58 ชลธิชา เธอไม่ได้สวมยกทรง
เล็กกว่าของภัณฑิลาคนแม่....แต่ก็ใหญ่กว่าของน้องอิม ....... “...สวยเหลือเกิน...คุณหนู.....” ตามั่นพึมพำ พร้อมกับฝังใบหน้าหยาบกร้าน ลงที่ร่องอกของสาวน้อย แล้วค่อยดูดที่หัวนมชูชันอย่างคนหิวกระหาย
“อูยยยย.....ตามั่น......น้อย....อูยยยย เสียวหัวนม......” ชลธิชาครางเสียงแผ่ว พลางแอ่นอกให้ตามั่นดูด.....
......................คลืดดดดด............... ประตูกระจกแบบบานเลื่อนถูกเปิดออก...............
ชฎาภรณ์ ถึงกับหน้าชา กับภาพที่เธอได้เห็น ตามั่นกำลังคล่อมทับดูดนมบนอกน้องสาวคนเล็กของเธอ
......”นี่......สองคน...ทำอะไรกัน.....” ชฎาภรณ์ถามทั้ง ๆ ที่รู้ว่า ทั้งคู่กำลังทำอะไร
สองร่าง หนึ่งชายสูงวัย หนึ่งเด็กสาววัย 15 ผละออกจากกัน ชลธิชาดึงชายเสื้อลง กล่าวเสียงตะกุกตะกัก
....”เอ่อ.....คือ...น้อยกระโดดกอดคอตามั่นค่ะ...แต่ตามั่นตั้งตัวไม่ทัน ก็เลยล้มทับตัวน้อย....” เด็กสาวแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้แก่ใจว่ายังไงพี่สาวก็ไม่เชื่อแน่นอน
“ยังจะแก้ตัวอีก......” ชฎาภรณ์ โกรธจนตัวสั่น ส่วนตามั่น ยืนหน้าซีด สมองคิดหาทางออก แต่หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ คนเจนโลกอย่างแก ก็มึนเช่นกัน
ชลธิชานิ่ง สูดลมหายใจเข้าปอด แล้วหันไปทางพี่สาวของเธอ
“ใจเย็น ๆค่ะ พี่ ฎา นั่งลงก่อนนะคะ พังน้อยอธิบายเสียก่อน จากนั้นจะดุจะด่า จะฆ่า จะตีน้อย หรือตามั่นค่อยว่ากัน...” ชลธิชากล่าวน้ำเสียงราบเรียบ เหมือนไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรง ด้วยความเป็นผู้ใหญ่ ชฎาภรณ์ ข่มสติแล้วนั่งลง เพื่อที่จะดูว่า น้องสาวของเธอจะแก้ตัวอย่างไร
“รอเดียวนะคะ......” ชลธิชาบอกพี่สาวของเธอแล้วเดินหายเข้าไปในครัว ชฎาภรณ์ถลึงตาจ้องมองตามั่น
“เป็นความผิดของผมเอง......” ตามั่นกล่าว
“แน่นอน คุณเป็นผู้ใหญ่ คุณผิดแน่น.....” ชฎาภรณ์กล่าว ไม่มีความเป็นกันเองอย่างที่เคยเป็น
“ดื่มน้ำเย็น ๆ ก่อนนะคะ จะได้ใจเย็นลง....” ชลธิชากลับมาพร้อมกับน้ำส้ม 3 แก้ว ส่งให้พี่สาว ตามั่น พร้อมกับตนเองยกแก้วที่เหลือขึ้นดื่มจนหมดแล้วนั่งลง
“ ดื่มน้ำใจเย็น ๆ ก่อนค่ะ แล้วน้อยจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง.....” ชลธิชามองดูพี่สาวด้วยสายตาวิงวอน ขณะที่ตามั่นตอนนี้ ยกแก้วน้ำดื่มเข้าไปเกือบครึ่งแก้ว
..................................
“เรื่องมันเป็นแบบนี้ค่ะ.......” ชลธิชา เริ่มเรื่องช้า ๆ หลังจากพี่สาวของเธอดื่มน้ำส้มเข้าไปแล้ว
“ตอนนั้นน้อยนั่งทำการบ้านอยู่คนเดียว......พอตามั่นกลับเข้ามา.....น้อยก็ดีใจมากคะ.....น้อโผเข้าไปกอดตามั่น....
กอดไม่กอดเปล่า......น้อยจูบตามั่นด้วยนะคะ....อืมมมม...จูบปากแบบผู้ใหญ่ค่ะ.....ลิ้นของน้อยกับตามั่นพันกัน...ไม่รู้ใครเป็นใคร.....”.........ชฎาภรณ์นิ่งฟัง ใจนึกโกรธ ไม่คิดว่าน้องสาวของตนจะกล้าพูดขนาดนี้........”จากนั้น ตามั่นก็ไซ้ซอกคอน้อย......แล้วเอามือมาจับที่นมของน้อยค่ะพี่.......น้อยเสียวมาก.....เสียวจนต้องเอาหี ไปถูกับหน้าขาขางตามั่น.......”.....................ชลธิชาเล่าช้า ๆ ให้ชฎาภรณ์ จินตนาการตาม หญิงสาวรู้สึกวูบวาบตามเนื้อตัว......
....” จากนั้นนะคะ.....น้อยกับตามั่น ก็นอนลง ....... ตามั่นนอนทับตัวน้อย....น้อยไม่หนักนะคะ....มันรูสึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก............ พอตามั่นขอดูดนมของน้อย.....น้อยก็แทบจะถอดเสื้อผ้าให้ตามั่นตอนนั้นเลย.......พี่คะ......พีฎา........” ชลธิชาเอ่ยเรียกชื่อพี่สาว แต่ชฎาภรณ์ กลับนั่งหลับตานิ่ง หญิงสาววัย 18 รู้สึกไม่เข้าใจตนเอง ว่าแค่ได้ยินน้องสาวเล่าแค่นี้ ทำไมเธอกลับมีอารมณ์ร่วม.....มันวูบวาบไปทั้งตัว.....ความรู้สึกของเธอตอนนี้ มันเหมือนอยากให้ผู้ชายทั้งโลกมาอยู่ในอ้อมกอดของเธอ......อยากให้ใครก็ได้มาช่วยดูดนม ดูดเหมือนกับที่น้องสาวของเธอเล่าอยู่ตอนนี้.........
“......ตามั่นดูดนมของน้อย เหมือนทารกดูดนมแม่เลยค่ะพี่.....” ชลธิชาเล่า พลางมองดูพี่สาว แล้วยิ้ม ขยิบตาให้กับตามั่น..... ” พี่คะ....พี่ฎา.....” ชลธิชาใช้มือลูบตามแขนของพี่สาว
“ฟังต่อนะคะ......” ชลธิชากระซิบบอกพี่สาว พลางเอามือลูบไล้ที่ซอกคอและเนินอกของคนเป็นพี่
“อืมมม.....” ชฎาภรณ์ หลับตาคราง ไม่ทราบว่าเพราะจะฟังต่อ หรือเพราะความสยิว ที่โดนน้องสาวจับนม
“ตอนตามั่นดูดนมของน้อย มันโคตรเสียวสุด ๆ เลยค่ะ.... “ ชลธิชากล่าวพลางกวักมือเรียกตามั่นแล้วชี้มือลงที่เนินนมของพี่สาว ตามั่นที่ งงๆ อยู่ตอนแรก เริ่มเข้าใจเหตุการณ์
“....เอาวะ ...เป็นไงเป็นกัน.....” ตามั่นพึมพำ แล้วทรุดตัวลงต่อหน้า คุณหนูชฎาภรณ์
“ให้ตามั่นดูดนมพีดานะคะ....พี่จะได้เข้าใจ...ว่าตอนนั้นน้อยรู้สึกยังไง.....”
“...มะ....ไม่.......” ชฎาภรณ์ปฏิเสธ แต่ก็สู้แรงของน้องสาวกับตามั่นไม่ได้.....เรียวแรงของเธอตอนนี้ มันช่างน้อยนิดเหลือเกิน......ชลธิชาจัดการถอดเสื้อและยกทรงของพี่สาวเธอออก พร้อมกับตามั่น ที่ฝังหน้าลงกับเต้านมคู่งาม
ใจมันอยากดิ้นหนี แต่อกกลับแอ่นให้ตามั่นดูด สมองสั่งการให้มือดันร่างของตามั่นออก แต่มือกลับโอบกอดร่างของตามั่นเข้าหาตัว......แล้วเมื่อตามันประกบปากสอดลิ้นเข้ามาในปากของเธอ ใจมันอยากจะกัดลินของตาเฒ่าให้ขาดคาปาก ..... แต่ปากและลิ้นของเธอกลับดูดดุน ทั้งยังดูดกลืนเอาน้ำลายในปากของตาเฒ่าอย่างหิวกระหาย...... ความรู้สึกที่อึดอัดตอนนี้...กลับโล่งสบาย....เมื่อสัมผัสได้ว่ามีมือของใครบางคน ถอดเสื้อผ้าเธอออก
“ชะ....ช่วยด้วย....จะตายอยู่แล้ว...อูยยยยย..” ชฎาภรณ์ ครางเสียงสั่น ไม่ทราบว่าขอให้คนช่วยให้เธอหลุดพ้นจากเหตุการณ์ครั้งนี้ หรือขอให้คนช่วยปลดเปลื้องอารมณ์ใคร่ที่รุมเร้าร่างกายของเธอ
“โดนยาเข้าไป 10 หยด....หมดสภาพเลย....พี่สาวฉัน....” ชลธิชาพึมพำ มองดูพี่สาวของเธอที่แอ่นหีให้ตามั่นแทงท่อนควยเข้าไปทีละนิด........
.......................................................
........................................................
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน