ในเรื่องนี้มีสองคนที่ชื่อเล่นใกล้เคียงกัน คือ คุณอิง กับน้องอิม ท่านผู้อ่านอย่าสับสนนะครับ
***คุณอิง สุกัญญา วัย 20 ลูกสาวคุณสุชาดา เมียหลวง
***น้องอิม ประวีณา วัย 14 ลูกสาวคุณ รัตน์ชินี เมียคนที่ 3 ของทรงวุฒิ/ ความลับของน้องอิม คือ เธอไม่ใช่ลูกของทรงวุฒิ แต่เป็นลูกของคุณวีรวิทย์ พ่อของทรงวุฒิ ดังนั้นความจริงในบ้านนี้ก็คือ น้องอิมเป็นน้องสาวของทรงวุฒิ
..........................................
วงเวียนชีวิต ตอนที่ 6
ชฎาภรณ์ หลับตานิ่ง จิตรสัมผัสของเด็กสาวที่บัดนี้เป็นผู้ถูกกระทำจดจ่ออยู่ที่ความรู้สึก ....... ความรู้สึกที่ท่อนเอ็นแข็งเป็นลำของชายที่คล่อมทับอยู่บนอกของเธอ กำลังเสียบแทงเข้าไปในตัวของเธอ.....ประสาทสัมผัสภายในรับรู้สัมผัสของมัน ....มันแน่นตึง...แต่มันก็เปี่ยมด้วยความสุข......กระทั่งมันเข้าไปจนสุดลำ.... ทั้งคู่ถึงผ่อนลมหายใจออกมา
“อา.........ฎา...รักตามั่น......” เด็กสาวกล่าวความรู้สึกของตนออกมา พร้อมกับผ่อนลมหายใจ โอบกอดรอบคอของชายสูงวัย เหนี่ยวเอาใบหน้านั้นลงมาแนบกับซอกคอของเธอ
“เช่นกันครับ.....” ตามั่นกระซิบตอบ
ไม่มีความรุนแรงโลดโผนใด ๆ มันเป็นเกมส์กามที่กระทำไปด้วยความรัก ที่ต่างคนต่างใช้ร่างกายของตนมอบความสุขให้กัน ..... ฝ่ามือต่างโอบกอดลูบไล้สัมผัสร่างกายของกันและกัน........ ท่อนเอ็นขยับเข้าออกช้า ๆ กระทั่งเมื่อจุดสุดยอดของทั้งสองฝ่ายมาถึง.... ก็กระทำเพียงให้หนอกและเนินอวบอูมบดส่ายอัดแน่นเข้าหากัน ต่างคนต่างโอบกอดแนบแน่นประหนึ่งจะหลอมสองร่างให้กลายเป็นเนื้อเดียวกัน
ตามั่นกอดร่างงามของชฎาภรณ์แน่นแล้วพลิกตัว ให้เด็กสาวอยู่ข้างบน ชฎาภรณ์หลับตาพริ้ม แนบแก้มนวลเย็น ซบลงที่อกอุ่นของตามั่น ตาเฒ่าลูบไล้เส้นผมยาวสลวยของชฎาภรณ์ ด้วยความรัก หลับตาหวนนึกถังวันที่ผ่านมา วันที่เด็กสาวเป็นทารกตัวน้อยที่แกได้ดูแล วันที่กระทั่งคนเป็นพ่อแทบจะไม่มาใกล้ เพียงเพราะผิดหวังที่เธอไม่ได้เกิดมาเป็นผู้ชาย .....วันที่ทารกตัวน้อยหลับอยู่บนอกของแก.....วันนั้นเหมือนจะย้อนกลับมาอีกครั้งในวันนี้ .... เด็กผู้หญิงคนเดิม นอนหลับตาพริ้มอยู่บนอกของแกเหมือนเดิม.... ต่างจากเดิมตรงที่ วันนี้ มีท่อนเอ็นที่ยังแข็งตัวอยู่ของแก เสียบคาอยู่ในตัวของเด็กน้อยคนนี้เท่านั้น..........
............................................
………………………………………
ข้าวต้มกระดูกหมู ฝีมือ ตามั่น สร้างความพึงพอใจให้เด็ก ๆ เสมอ ชฎาภรณ์ กับชลธิชามองสบตาแล้วยิ้มให้กัน แน่นอน น้องสาวคนเล็กไม่รู้ว่า เมื่อคืนเธอโดนพี่สาวคนโตหักหลัง ชลธิชายังอารมณ์ดี เพราะอย่างน้อยมื่อคืน เธอก็ได้ปลดปล่อยจากฝีมือการใช้ลิ้นของตามั่น
ส่วนชฎาวัลย์ ตอนนี้เธอยังไม่รู้สึกรู้สากับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
เสียงเรียกเข้า จากโทรศัพท์ เครื่องหนึ่ง ดังมาจากชั้นบน
“ของพี่.... “ ชฎาภรณ์ กล่าวขยับจะลุก แต่ก็ช้ากว่าชฎาภรณ์น้องสาวคนกลาง
“เดี๋ยววัลย์ไปเอาให้ค่ะ พี่ฎา....” วัลย์ กล่าวพลางวิ่งขึ้นไปชั้นบน ไม่นานก็กลับลงมา พร้อมกับยื่นมือถือให้พี่สาว
ชฎาวัลย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่มีใครสังเกต
.....................
“ฎา....ค่ะ น้ารัตน์.....” ชฎาวัลรับสาย รัตน์ชินี ภรรยาคนที่ 3 ของทรงวุฒิ แม่ของน้องอิม
“อ๋อ.....ค่ะ ...ไม่เป็นไร...ให้น้องเค้ารอที่โรงจอดรถเลย......ค้า...น้ารัตน์...” ชฎาวัลย์ กดวางสาย
“เมื่อวานน้ารัตน์เอารถเข้าอู่ ก็เลยฝากน้องอิมไปโรงเรียนกับพวกเรา.....” ชฎาวัลย์ บอกน้องสาวทั้งสอง ทุกคนพยักหน้าเป็นอันเข้าใจ
..........................................
ที่โรงจอดรถ
“อึ้ย..!!!....แม่ลืมกุญแจรถ รอแม่เดี๋ยวนะคะ.....” กันธิชา กล่าวกับน้องพิมพ์ แล้วเดินกลับไปที่บ้าน
....................................................
กันธิชา วัย 29 เมียคนที่ 4 ที่คุณหญิงประวีณาจัดให้ลูกชาย กันธิชามี ลูกสาว 1 คน คือน้องพิมพ์
กันธิชา เธอเป็นลูกสาวของแม่ครัวของบ้านนี้ แต่งกับทรงวุฒิตอนเธออายุ 16 ปัจจุบัน เป็นผู้ช่วยเลขาของคุณหญิงประวีณา
น้องพิมพ์ เด็กหญิงวัย 12 เป็นเด็ก ไม่ค่อยพูด
.................................................
“เฮ้ย !!!!!... อีเด็กนี่....ไปยีนพิงรถฉันทำไม....ถอยออก...ชิเป็นรอยรึเปล่าก็ไม่รู้....” คุณอิง.. สุกัญญา ตะคอกเสียงใส่น้องพิมพ์ที่เผลอไปยืนพิง รถหรูของเธอเข้า น้องพิมพ์ไม่พูดจาได้แต่ก้มหน้าเดินออกไป
“แค่นี้ ก็ไปว่าน้อง.....” ชลธิชากล่าวเบา ๆ แต่คุณอิงได้ยิน
“ใครน้อง....ฉันไม่เคยนับมันเป็นน้อง....พวกแกก็เหมือนกัน....” คุณอิงกล่าวพลางชี้หน้า สามสาวพี่น้อง
“อ้าว...คุณ....พูดดี ๆ ก็ได้...ทำไม่ต้องชี้หน้า....” ชฎาภรณ์ เสียงแข็งกำหมัดแน่นจ้องหน้าคุณอิงไม่กระพริบตา
“อีพวกลูกเมียน้อย....อย่าว่าแต่ชี้หน้าเลย....ฉันตบแกก็ยังได้....” ว่าพลางคุณอิงก็ยกฝ่ามือกะเหวี่ยงสุดแรง พลันมีมือหยาบหนาข้างหนึ่งคว้าข้อมือของคุณอิงแล้วกระชาก
“ไม่เอาครับ ผมขอร้อง....” เป็นลุงมั่น ที่กระชากข้อมือคุณอิงถอยออกมาในจังหวะที่กำปั้นของชฎาภรณ์ เฉียดปลายคางของคุณอิง ตามั่นจับมือคุณอิง ขณะที่ชฎาวัลย์ ห้ามพี่สาวคนโต ชลธิชากระโดดเข้ามาร่วมวงทันที
เด็กสาวเหวี่ยงกระเป๋านักเรียนสุดแรงกะที่ใบหน้าของคุณอิง แต่มีมือใครอีกคนหนึ่งมาล๊อคตัวชลธิชาไว้
“เฮ้ย !!!หยุดโว้ย..!!!!...” เสียง แหลม ทรงอำนาจใครคนหนึ่งดังขึ้นมา เหตุการณ์จึงสงบลง
“นี่มันเรื่องอะไรกัน...” คุณหญิงประวีณา ถามมองหน้าทีละคนที่ขณะนี้ยืนหายใจหอบอยู่
“ยังไม่ตั้งชื่อเรื่องค่ะ....” ชลธิชาพูดเบา ๆ
“น้อย...!!!!...” คุณทรงวุฒิ ที่มาทันเหตุการณ์พอดี กล่าวขึ้น พลางค่อย ๆ คลายวงแขนที่ล๊อคตัวชลธิชาออก
“นี่จะไม่มีใครบอกฉันสักคำใช่ไหม ว่ามันเรื่องอะไร....” ……….
“เป็นเรื่องเข้าใจกันผิดนะครับคุณหญิง....” ตามั่น เป็นคนกล่าวคำออกมา
“เข้าใจผิดขนาดจะลงไม้ลงมือกันนี่นะ...ไอ้พวกที่เป็นน้องก็รู้จักเคารพคนเป็นพี่เสียบ้าง...” คุณหญิงกล่าวเชิงตำหนิสามสาวพี่น้อง
“บอกหลายครั้งแล้วนะ ว่าห้ามไปยุ่งกับ พี่น้องสามคนนี่.....” ทรงวุฒิกลับตำหนิคุณอิง .....ทางด้านน้องพิมพ์ เด็กน้อยแค่ยืนนิ่ง ๆ ด้วยอาการสงบ มองดูความวุ่นวายของผู้ใหญ่
..........................
“เป็นความผิดของยัยอิงคะพี่วุฒิ...ที่ไปว่าพวกนั้นว่าลูกเมียน้อย....ยังไงฉันก็ขอโทษแทนลูกด้วยนะคะ....” คุณสุชาดา แม่ของคุณอิงกล่าว
“จบ ๆ กันแค่นี้ .... ไป ๆ กันได้แล้ว.....” คุณวุฒิกล่าวตัดบท ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันออกไป
“ดูทรงแล้วเหมือนพี่วุฒิ เข้าข้างเด็กสามคนนั่น...” นพพลกล่าวลอยๆ
“ก็เด็กสามคนนั่นเป็นลูกของพี่นะ...” ทรงวุฒิตอบ
“ฮึ ฮึ....พี่พูดเหมือนคุณอิง กับคุณอรไม่ใช่ลูก...” ทรงวุฒิหันไปมองคู่ขาหนุ่ม แต่ไม่กล่าวอะไรออกมาสักคำ
...........................
“โหยย....ตอนนั้น ถาลุงมั่น ไม่ดึง นังอิงออก..........” น้องอิมพูดยังไม่สุดคำ ชฎาวัลย์ก็พูดแทรก
“น้องอิม... ยังไงเคาก็เป็นพี่เรานะ...”
“โอ้ย...พี่วัลย์ ไม่เห็นหรือไง เค้าก็พูดเต็มปากว่าไม่นับพวกเราเป็นน้อง....ก็ได้ ๆ ค่ะ ...ตอนนั้นนะ ถ้าลุงมั่นไม่ดึง แม่คุณพี่อิงออกละก็ 555 หมัดพี่ ฎา เข้าปลายคางตรง ๆ เลยละ.....”
“หึ หึ.... “ ชฎาภรณ์ ได้แต่หัวเราะในลำคอ
.............................
............................
พี่น้องสองสาวต่างมารดา ชลธิชา กับ น้องอิม ลงรถพร้อมกัน เพราะ เรียนโรงเรียนเดียวกัน โดยที่ชลธิชาอยู่ ม.4 น้องอิงเรียน ม.3 สองสาวเดินคุยกันอย่างเป็นกันเอง ก่อนที่จะแยกไปหากลุ่มเพื่อนของตน
ส่วนตามั่น หลังจากส่งชฎาภรณ์ และชฎาวัลย์ เรียบร้อยแล้ว ก็จอดรถ ปรับเบาะเอนหลังนอน
ในช่วงสาย ๆ ของวัน คุณภัณฑิลา โทรมาถาข่าวคราวเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า ตามั่นเล่าเรื่องทุกอย่างให้คุณภัณฑิลาฟังตามความจริง สุดท้ายภันฑิลาก็ขอบคุณตามั่นที่ช่วยดูแลลูก ๆ ของเธอ ขณะที่ตามั่นก็ถามถึงเด็กในท้องคำตอนก็คือ เด็กในท้องแข็งแรงดี
..........................
..........................
ช่วงเย็นผู้คนต่างทยอยพากันกลับบ้าน คุณอิงกับคุณอร มองกลุ่มคนที่เดินผ่านหน้าบ้านใหญ่ ลุงมั่น ฎา วัลย์ น้อย และเพิ่มมาอีกคนคือน้องอิม
“เมื่อเช้าไม่น่ามีใครห้ามเลย...” คุณอิงกล่าวขึ้นลอย ๆ
“พี่อิงไม่รูตัวจริง ๆ หรือคะ ถ้าตาแก่มั่นไม่ดึงพี่ออกละก็ กำปั้นน้องฎา เข้าปลายคางเต็ม ๆ เลยนะคะ...” คุณอรกล่าว
“นี่อร...บอกมา เธอจะเข้าข้างใคร...” คุณอิงชักฉุน
“อ้าว ๆ พี่อิง....ทะเลาะ เลิกกับแฟน ก็อย่ามาหงุดหงิดเข้ากับคนอื่นสิคะ....” โดนคุณอรจี้ใจดำ สาวอิงถึงกับเงียบ
“พี่อิง ดูตาแก่ล่ำบึ๊กนั่น องครักษ์ ของสามคนนั่น ได้ยินว่าตอนไปทวงหนี้ทางอีสาน ทั่งปืน ทั้งระเบิด เชียวนา....”....
“ชิ.....ยังกับว่าฉันจะกลัว....” คุณอิงกล่าว มองรูปร่างตามั่นอย่างพิจรณา
...................................................
...................................................
ช่วงเวลาผ่อนคลายของตามั่นมาถึงอีกครั้ง เบียร์กระป๋องถูกเปิด พร้อมกับทำกับข้าว สองสาวน้อยและอิง นั่งคุยกันในห้องรับแขก ส่วนชฎาภรณ์ กับชฎาวัลย์ อยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน......
“พี่ฎาคะ.....วัลย์มีเรื่องจะถาม.....”
“ว่า..........”
“พี่ฎาไม่โกรธวัลย์นะคะ...”
“วัลย์.....เรานะพี่น้องกันนะ...” ชฎาภรณ์ยิ้มให้กับน้องสาวอย่างอารมณ์ดี
“พี่ฎา มีแฟนแล้วเหรอคะ....” ชฎาวัลย์เริ่มคำถาม
“ทำไม่ละวัลย์....” คนพี่ทำสีหน้างง
“เมื่อเช้า...ตอนไปหยิบมือถือให้พี่ฎา วัลย์เห็นยาคุมในลิ้นชักโต๊ะพี่ฎา..เป็นยาคุมกำเนิดที่มีการแกะกินบ้างแล้ว........” ชฎาวัลย์มองสบตาพี่สาวหาคำตอบ
“แล้ว...... ถ้าพี่บอกว่า พี่กินยาคุมเพื่อ เพิ่มฮอโมน ให้หน้าอกใหญ่ขึ้นละ....”
“วัลย์ก็จะเชื่อค่ะ....เพราะวัลย์ เชื่อมั่นในตัวพี่สาวของวัลย์มาตลอด.....”
“วัลย์.....”
“คะพี่....”
“พี่มีคนรักแล้ว....” ชฎาภรณ์สารภาพความจริงกับน้อง
“เค้ารักพี่ไหม...”
“พี่เชื่อว่าเค้ารักพี่... แต่จะมากแค่ไหนพี่ไม่รู้...เท่าที่รู้คือพี่รักเค้ามาก...”
“ยังไงก็อย่าให้ท้องก่อนแต่งนะคะ....” คนน้องกล่าวด้วยความเป็นห่วง “หนุ่มคนไหนนะ ช่างโชคดีเหลือเกินที่ได้หัวใจพี่ฎาไปครอง.....” ชฎาวัลย์กล่าวลอย ๆ ชฎาภรณ์ยิ้มให้น้องสาว
“แล้วน้องสาวพี่ละ...มีใครหรือยัง...”
“โธ่...พี่ฎา ... วัลย์เพิ่งเรียน ม.5 เองนะคะ....”
“เมื่อน้องสาวของพี่บอกว่าไม่มี พี่ก็จะเชื่อค่ะ...เพราะพี่ก็เชื่อมั่นในตัวนองสาวของพี่เช่นกันว่าไม่โกหก...” ชฎาภรณ์กล่าวยิ้ม ๆ ให้กับน้องสาว
“วัลย์ ไม่มีใครจริง ๆ นะคะ แต่ มีคนที่วัลย์แอบปลื้มอยู่ค่ะ....”
“หนุ่มคนไหนนะ ที่โชคดีไม่รู้ตัว...เพื่อน .....รุ่นพี่...หรือรุ่นน้องคะ...” ชฎาวัลย์ส่ายหน้าได้แต่ยิ้ม
“.........” ชฎาภรณ์ ขยับปากจะบอกน้องสาวของเธอว่า ตามั่น คือผู้ชายของเธอ แต่แล้วเธอก็ตัดสินใจไม่กล่าวอะไรออกมา
“บางที่ เราอาจ แสดงอะไรบางอย่างให้เค้ารู้ว่าเราสนใจเค้า ถ้ามีใจให้เราก็จะได้ รู้ ๆ กัน แต่ถ้าไม่ ก็จะได้จบ ๆ ต่อไปจะไม่ต้องค้างคาใจ....” ชฎาภรกล่าวกับน้องสาว
“ค่ะพี่...” ชฎาวัลย์กล่าว
“เข้าไปข้างในกันเถอะ....”
“ค่ะ....” สองพี่น้องพากันเดินเข้าไปในบ้าน
…………………………………
“หอมน่ากินจัง.....” น้องอิม กล่าวขึ้นจาด้านหลังของตามั่น เด็กสาวเดินเข้ามาในครัวเพื่อหาขนมในตู้เย็น
“อยู่ทานข้าวด้วยกันนะครับวันนี้......” ตามั่นกล่าว พลางชะโงกหน้าออกไปมองชลธิชาซึ่งอยู่ข้างนอก
“อุ๊ย....” น้องอิมสดุ้งเล็กน้อย เมื่อลุงมั่นของเธอโอบกอดแล้วจุ๊บที่แก้ม แต่เธอก็ไม่ขัดขืนใด ๆ
“คิดถึงจัง...น้องอิม....” ตามั่นกล่าวพลางจูบลงที่ซอกคอของน้องอิม เด็กสาวขนลุกซู่ทั้งตัว
“อืมมมม....พอแล้วค่ะ....เดี๋ยวพี่น้อยมาเห็น.....” น้องอิมพ้อ เมื่อตามั่นลูบคลำเบา ๆ ที่เนินนมน้อย ๆ ของเธอ
“เห็นก็ไม่เป็นไรหรอก.......” ตามั่นกล่าว
“บ้าสิ...ไม่เอา..เค้าอายนะ.....” คราวนี้น้องอิมดิ้นออกจากวงแขนของตามั่น จุ๊บที่คางตาเฒ่า 1 คั้ง แล้วเดินกลับไปที่ห้องรับแขก
.............................................................
กับข้าวง่าย ๆ 3-4 อย่าง ส่งกลิ่นฟุ้ง วันนี้มีสมาชิกเพิ่ม 1 คน คือน้องอิม อาหารง่าย ๆ ฝีมือตามั่น แต่ก็ถูกปากเด็ก ๆ บ้านนี้เสมอ
..............................................................
“น้ารัตน์ วัดดีค่ะ มา ๆ ทานข้าวด้วยกัน.....” น้องวัลย์ กล่าวทักทายสตรีนางที่เดินเข้ามา
“จ๊ะ...เชิญตามสบาย...น้า มาตามน้องอิม.....ว่าไงจ๊ะ...สาวน้อย แม่โทรหาทำไมไม่รับ...” คุณรัตน์ ทักทายเด็ก ๆ แล้วหันไปกล่าวกับน้องอิม
“อุ๊ย....หนูลืมเปิดเสียงโทรศัพท์ค่ะแม่....ปิดไว้ตั้งแต่อยู่โรงเรียน...ว่าแต่แต่งสวยจัง แม่จะไปไหนคะ...”
“แม่จะไปงานสโมสรค่ะ.....อาจต้องกลับดึกหน่อย....งั้นยังไงก็ฝากน้องอิมด้วยนะหนูฎา.....” คุณรัตน์บอกลูกสาวแล้วหันไปกล่าวกับชฎาภรณ์
“ได้ค่ะน้ารัตน์...ไม่ต้องเป็นห่วง.....”
“แล้วแม่ไปกับใครคะ...” น้องอิมถามคุณรัตน์
“มีคุณปู่ คุณหญิง แม่ แล้วก็ตาพงษ์ค่ะ......”
............./ คนขับรถ/คนสวน ประจำตัวของคุณวีรวิทย์ และคุณหญิงประวีณา...../>“อย่าเมากลับมาเหมือนคราวก่อนละแม่....” น้องอิมกล่าวพลางหัวเราะ แต่แล้วเธอก็ต้องรีบยกมือบังเมื่อคุณรัตน์ทำท่าจะเขกหัว
..................................
..................................
“ยังไง นอนด้วยกันเสียที่นี่ก็ได้นะน้องอิม....” ชฎาวัลย์ กล่าวกับน้องอิมด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่วัลย์ อิมนะอยู่คนเดียวเวลาแม่ออกงานจนชินแล้วค่ะ...” น้องอิมกล่าว พลางหันไปสบตาลุงมั่น
“ถึงจะ บ้านเดี่ยว ก็อยู่ในบริเวณเดียวกัน ไม่มีอะไรต้องห่วงหรอกวัลย์...” ชฎาภรณ์ กล่าวในภาพรวม
19.30 น. ตามั่นกับชลธิชา เดินไปส่งน้องอิมจนถึงบ้าน ........ ถึงแม้จะไม่เอ่ยวาจาใด ๆ แต่สายตาของน้องอิมตามั่นก็เข้าใจได้ว่า คืนนี้เธออยู่บ้านคนเดียว ดึก ๆ กว่าแม่จะกลับ ตามั่นพยักหน้าเป็นอันรู้กัน
ระหว่างทางเดินกลับ ชลธิชา เกาะแขนตามั่นกระซิบบอกว่า เธอมีเรื่องจะคุยด้วย ดึก ๆ จะลงมาหา
.....................................
......./ ....../ ตามั่นคิดในใจ
ถ้าแอบไปหาน้องอิม แล้วชลธิชาลงมาไม่พบแก แกจะแก้ตัวอย่างไร..... แต่ถ้าไม่ไป แล้วน้องอิมจะรู้สึกยังไง...... สถานะของตามั่นตอนนี้ ไม่ต่างจากสามีที่กำลังหาทางแอบหนีภรรยาออกไปหากินนอกบ้าน...
...................................
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน