วงเวียนชีวิต ตอนที่ 7
ทุกชีวิตยังดำเนินไปตามปกติ .... ตามั่นยังเป็นที่รักของ ชฎาภรณ์ และชลธิชา ขณะที่ ชฎาวัลย์เริ่มเกิดความสงสัยในตัวพี่สาวและน้องสาวของตน ขณะที่ คุณฎา กับ น้อย ก็เริ่มผิดสังเกต ที่คุณวัลย์ ชอบไปนั่งคุยส่วนตัวกับตามั่น สำหรับน้องอิม ก็ยังไปมาหาสู่สามสาวพี่น้อง แต่โอกาสที่จะอยู่ส่วนตัวกับตามั่นแทบไม่มีเลย ที่ทำได้อย่างมากก็แค่ แอบกอด ๆ จูบ ๆ เท่านั้น ด้านคุณภัณฑิลา ขณะนี้ท้อง ได้ 7 เดือนแล้ว
………………………………………….
ทุก วันเสาร์แรกของเดือน จะเป็นวันหยุดตามปกติของคนงานในบ้านนี้ ยกเว้น ตาพวง ยามหน้าประตู จะสลับหยุดกับลูกจ้างคนอื่น และป้าเจียม (แม่ของคุณกันธิชา) ส่วนใหญ่แล้ว คนงานจะพากันออกหาเที่ยว ไม่ก็กลับไปเยี่ยมบ้าน
เป็นธรรมเนียมปฏิบัติ ที่คนในบ้านนี้ ต้องมาทานอาหารเย็นด้วยกันที่บ้านใหญ่ โดยที่ต่างคนต่างช่วยกันประกอบอาหาร ไม่ก็ซื้อสำเร็จรูปมา / กำหนดขึ้น เพื่อให้ลูกหลานในบ้านทุกคนได้มาพร้อมหน้าพร้อมตากัน..../> 18.00 น. คุณอิง กับคุณอร พี่น้องสองสาวจอมหยิ่ง ในชุดนักศึกษา หิ้วอาหารที่สั่งซื้อมาจากโรงแรมดังกลางกรุง สายตาสองสาวมองดูตามั่น กับ สามสาว ชฎาภรณ์ , ชฎาวัลย์ และน้อย พร้อมด้วยตามั่น ที่ช่วยกันยกอาหารทำเองมาจากบ้าน
“ดู อินัง 3 ตัวนั่น....” คุณอิงกล่าวพลางบุ้ยปากไปทางสามสาว
“เที่ยวนี้ คงไม่มี แกงอ่อมกบมาด้วยนะ...” คุณอรกล่าวขำ ๆ
“คงเป็นฝีมือ ตาแก่มั่นอีกตามเคย... เห็นสารรูปของมันแล้ว พี่กินข้าวไม่ลงจริง ๆ......” คุณอิงกล่าว
“อรว่า...พี่อิงอคติไปไหมคะ...ดูๆ แล้ว ตาแก่นั่น ก็ไม่น่าเลวร้ายขนาดนั้น...” คุณอรกล่าว
“ชิ....เชิญเธอตามสบายเถอะ ยังอร...ฉันไม่เอาด้วยหรอก “ คุณอรกล่าวพลางเดินเข้าบ้าน
ทุกคนต่างเตรียมสำรับ ที่จัดเตรียมมา ลงโต๊ะกลาง แล้วเข้าประจำที่ของตน รวม ๆ แล้วบ้านนี้ มีสมาชิก 14 คน คือคุณวีรวิทย์ คุณหญิงประวีณา คุณทรงวุฒิ ภรรยา อีก 4 คน พร้อมด้วยลูกหลานจำนวน 7 คน
“ระวังด้วยนะ ภัณฑิลา อาหารที่มันรสจัด หรือเสาะท้อง ก็อย่ากิน...” คุณหญิงประวีณากล่าวด้วยน้ำเสียงแห่งความปราณี ...... แน่นอนแกห่วงหลานชายของแกที่อยู่ในท้องของภัณฑิลา
“คะ....คุณหญิง....” ภัณฑิลากล่าว ทุกคนต่างเริ่มลงมือรับประทานอาการ พลางพูดคุยไปด้วย ซึ่งก็แน่นอน ในคนกลุ่มมาก ก็มีคนกลุ่มน้อย 4 สาว ฎา,วัลย์,น้อย และน้องอิม ต่างพูดคุยอย่างสนุกสนาน ส่วนน้องพิมพ์ เด็กหญิงวัย 12 น้องเล็กสุดในบ้าน ก็คุยกับกลุ่มสี่สาวบ้างเป็นครั้งคราว
สำหรับคุณอิงกับคุณอรนั้น เธอสูงศักดิ์เกินกว่าที่จะลดตัวมาคุยกับน้อง ๆ ทั้ง 5 คน
“วันนี้ พ่อมีเรื่องจะคุยกับทุกคน.........” คุณวีรวิทย์กล่าวขึ้นอย่างเป็นงานเป็นการ ทุกคนต่างตั้งใจฟัง
“ขอให้เข้าใจด้วยว่า พ่อรักลูกๆ และหลานๆ ทุกคนไม่แพ้กัน.....” คุณวีรวิทย์กล่าวพลางหันไปมองหน้าลูกชาย ลูกสะใภ้ทั้ง4คน แล้วไปหยุดที่น้องอิม ขณะที่ทุกคนต่างมองหน้ากัน แล้วหันไปทางคุณวีรวิทย์ เพราะต่างยังไม่เข้าใจเจตนาของผู้พูด
“หลาน ๆ ทุกคนฟังด้วยนะ ตั้งแต่ รุ่นเตี่ยของพ่อ ที่สร้างเนื้อสร้างตัวมาจากจุดที่ไม่มีอะไร จนกระทั่งรุ่นพ่อ รับมรดกมาสานต่อ และได้แต่งงานกับคุณหญิงแม่ของพวกเธอ ซึ่งนี่เป็นจุดเริ่มต้นของตระกูล ของเรา นามสกุลที่พ่อกับคุณหญิงแม่ตั้งขึ้นมาใหม่ พ่อก็หวังที่จะให้ยั่งยืนตลอดไป.........” ทุกคนต่างตั้งใจฟัง
“หลานสาวของพ่อทุกคนเป็นคนดี และพ่อก็รักหลานๆ ทุกคนไม่แพ้กัน.....แต่.....คนที่จะสืบสกุล ต้องเป็นผู้ชาย....” คุณวีรวิทย์กล่าว
“พ่อต้องขอโทษ ลูกสะใภ้ทั้ง 4 ที่ทำร้ายจิตรใจพวกเธอเพียงเพื่อให้ได้หลานชาย ..... พ่อรู้ว่าตาทรงวุฒิ เป็นคนอย่างไร........ เอาละ จากนี้ไป เมื่อภัณฑิลา คลอดลูก เรียบร้อยแล้ว พ่อจะให้พวกเธอเป็นอิสระ.... ตาวุฒิ แกจะไปทำอะไรก็ได้ ในสิ่งที่แกชอบ และลูก ๆ ทั้ง 4 .......” คุณวีรวิทย์ หันไปทางลูกสะใภ้ พวกหนูก็ตัดสินใจเอา ว่าจะอยู่ที่นี่ หรือไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ถ้าอยู่พ่อก็ยินดี แต่ถ้าไม่อยู่ พ่อก็จะให้เงินไปตั้งตัวเริ่มต้นชีวิตใหม่ .........”
“ให้เยอะไหมคะ....” ชลธิชาทลุ กลางปล้อง .......”น้อย” พี่สาวคนโตหันมาปราม
“ก็คงไม่น้อยไปกว่าคนละ 10 ....” คุณหญิงประวีณากล่าวขึ้นบ้าง
“10 บาทหรือคะ..โอ๊ยย..” ชลธิชากล่าวขึ้นอีกพลางหัวเราะ แล้วก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อโดนพี่สาวคนกลางเขกหัว
จบคำ ทุกคนยังไม่ตัดสินใจอะไร ต่างคนต่างนิ่ง จากนั้นวงสนทนาก็ คุยกันเรื่องอื่นๆ สีหน้าลูกสะใภ้ทั้ง 4 รวมทั้งทรงวุฒิ ส่งแววยินดี ขณะที่หลานๆ ยัง งงๆ กับเรื่องราว
........................................................
………………………………………………..
วันเป็นวัน เวลาว่าง ของคนงานในบ้านนี้ เว้นแต่ยามที่อยู่หน้าประตู ถ้าเป็นเมื่อก่อน เวลานี้ตามั่นก็จะออกไปหาเที่ยวนอกบ้าน แต่ตอนนี้แกไม่ต้องไปไหนแล้ว เพราะเพียงคุณฎา และคุณน้อย ที่ผลัดเปลี่ยนมามอบความสุขให้แก ก็แทบจะจัดคิวไม่ทันแล้ว
20.30 น. ผู้คนต่างแยกย้าย ตามั่นตอนนี้เช็ดรถอยู่ที่โรงจอดรถยนต์ แกทำทุกคัน ยกเว้น BMW ของคุณอิงและคุณอร เพราะแกเคยทำให้แล้ว แทนที่จะได้ดี กลับโดนด่า หาว่าเผือก
.........................................................
เงาร่างของสตรีนางหนึ่ง เดินลัดเลียดไปตามแนวไม้ประดับ ตรงไปยังบ้านพักคนงาน ที่อยู่ห่างออกไป
.........../ ตามั่นคิดในใจ เพราะลักษณะการเดิน มันเป็นการเดินแบบหลบ ๆ จะว่าพวกคนงานผู้หญิงก็ไม่น่าใช่ เพราะพวกผู้หญิงพากันกลับหมด และเท่าที่ตามั่นรู้ ที่บ้านคนงานมีเพียงลุงพงษ์ คนขับรถของคุณวีรวิทย์เท่านั้นที่อยู่บ้าน
ด้วยทักษะผู้เคยผ่านหลักสูตรจรยุทธมาก่อน สมัยเป็นทหารป่า ตามั่นย่องตามร่างนั้นไปอย่างเงียบกริบ โดยที่คนนำหน้าไม่รู้ตัว ........... ร่างนั้นไปหยุดที่เรือนพักของตาพงษ์..... เคาะประตู เบาๆ พอประตูเปิด ร่างนั้นก็ผลุบหายเข้าไปทันที......... ไม่ใช่ขโมยแน่นอน เพราะคนที่อยู่ข้างใน เปิดประตูรับคนที่อยู่ข้างนอก
และมันก็ไม่ใช่เรื่องของตามั่น แต่ตามั่นก็อยากรู้ เสือเฒ่าอดีตทหารป่า เดินเข้าไปอย่างเงียบกริบ โชคดีเป็นของตามั่น เพราะบ้านคนงานไม่ได้สร้างอย่างมิดชิดนัก สายตาของตามั่นมองผ่าน กระจกหน้าต่าง ระหว่างรอยต่อของผ้าม่าน
………………………………………………
ภายในบ้านพักคนงาน ตาพงษ์ ซึ่งขณะนี้อยู่ในกางเกงขาสั้นตัวเดียว ยืนกอดจูบกับสตรีนางหนึ่งซึ่งอยู่ในชุดลำลอง
...........“คุณสุชาดา...........” ตามั่นพึมพำออกมา เมื่อพบว่าสตรีนางนั้นคือคุณสุชาดา เมียหมายเลข 1
ของทรงวุฒิ แม่ของคุณอิง กับคุณอรนะเอง
“ คิดถึงเหลือเกิน......” ลุงพงษ์กล่าว พลางไซ้ซอกคอ ขณะที่มือข้างหนึ่งขยำเต้านมอวบ
“อูยยย...เดียวก่อนนะค่ะ ฟังข่าวดีก่อน.....” คุณสุชาดากล่าว แต่ก็ไม่วายแอ่นอกให้ลุงพงษ์ขยำ
“แค่คุณนายลงมาหาผมก็เป็นข่าวดีแล้ว ยังจะมีข่าวดีอะไรอีก....”
ลุงพงษ์ เชยคางเมียเจ้านายของตนขึ้นแล้วจูบที่ริมฝีปาก
“อืมมมม...... สุจะเป็นอิสระแล้ว รอให้ภัณฑิลาคลอดลูกชายเท่านั้นละ “ คุณสุชาดากล่าวพลางขยับตัวให้ลุงพงษ์ถอดเสื้อผ้าของเธอ ........“เราจะไปจากที่นี่ ไปอยู่ด้วยกัน.....ต่อไปเราจะไม่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ อีก.....” คุณสุชาดากล่าวต่อ พลางใช้สองมือถอดกางเกงของลุงพงษ์
“ก็ดีสิครับ.......อืมมมมม....” ลุงพงษ์ถึงกับครางเมื่อมือนิ่มของคุณสุชาดา กำเข้ากับท่อนเอ็นของแกพร้อมกับรูดเบา ๆ
“เป็นไงค่ะ...ควยจ๋า...คิดถึงหีไหมคะ....” คุณสุชาดาก้มหน้าลง พูดกับท่อนเอ็นของลุงพงษ์ พร้อมกับร่างเปลือยของเธอคุกเข่าลง ริมฝีปากของสตรีวัย 40 จูบเบาๆ ที่ส่วนปลายของท่อนควยลุงพงษ์ ขณะที่มือของลุงพงษ์ก็ลูบเบาๆที่ศีรษะ คุณสุชาดา
“ขอกินนะคะ.....” คุณสุชาดากล่าวโดยไม่รอคำตอบ ปากของเธอก็ครอบกลืนลำควยของลุงพงษ์เข้าไปทีเดียวเกือบครึ่งลำ “......อูยยยย....ดีครับ....ดีมาก.......” ลุงพงษ์พึมพำ.......
………………………………….
…………………………………
ถึงจะเป็นมือถือจากประเทศจีน.....แต่มันก็เบียดขึ้นมามียอดขายเป็นอันดับ 3 ในประเทศไทย และมันก็สมกับ โฆษณา ว่าถ่ายภาพตอนกลางคืนได้ชัดเจน โดยไม่ต้องใช้แฟลช.... กล้องมือถือของตามั่น ถ่ายภาพ ขณะคุณสุชาดาคุกเข่าอมควยตาพงษ์ ไว้ เกือบ 10 รูป ก่อนที่สองคนนั้นจะประครองกอด พากันเดินเข้าไปในห้องนอน ก่อนที่ตามั่นจะค่อย ๆ เดินแยกออกมา
และหากจะถามตามั่นว่าทำไมต้องไปถ่ายภาพสองคนนั้น คำตอบก็คือ ไม่มีเหตุผล แกถ่ายของแกเฉย ๆ
.....................................
“ไปไหนมาหรือคะ......” ชลธิชาถามตามั่น ที่กำลังเดินผ่านห้องรับแขก ขณะนี้ พี่สาวทั้งสองของเธอ กำลังอาบน้ำอยู่ชั้นบน
“อ๋อ...... ไปเดินเล่นมาอะครับ......” ตามั่นตอบยิ้ม ๆ
“ถามอีกครั้งคะ....ถ้าโกหกอีกคราวนี้ได้ไปปูเสื่อนอนนอกบ้านแน่......ไปไหนมาคะ......”
“ไปที่บ้านคนงานมาครับ.....” ตามั่นตอบ
“เอ่อ.......” ตามั่นอึกอัก ไม่รู้จะกล่าวอย่างไรดี
“ ไปทำอะไรที่บ้านคนงานกับป้าสุ......” ชลธิชาใช้มือเท้าเอวจ้องหน้าตามั่น
“เอ่อ........”
“น้อยลืมของที่บ้านใหญ่ พอกลับไปเอา ก็เห็นป้าสุเดินไปทางบ้านพักคนงาน ..... ดังนั้น...ตามั่น ตอบดี ๆ นะคะว่าไปทำอะไรที่นั่น......” ชลธิชากล่าวราบเรียบ แต่น้ำเสียงแฝงด้วยพลังอำมหิต
แทนคำตอบ ตามั่นยื่นมือถือของตนให้ชลธิชา พอดีผมเช็ดรถอยู่ที่โรงจอด เห็นคุณสุชาดาเดินไปผมเลยย่องตามไปดูว่าแกไปทำไม.......คำตอบก็อยู่ในมือถือนั่นละครับ ภาพที่ผมถ่ายล่าสุด.......” ตามั่นกล่าว
ชลธิชานั่งพิจารณาภาพถ่ายนั่นสักครู่ แล้วเด็กสาว วัย 15 ก็ยิ้มที่มุมปาก จากนั้นก็หัวเราะ...แล้วกอดคอตามั่น จูบที่แก้ม ตามั่นอย่างแรง แล้วหัวเราะอีกครั้ง
“ขอบคุณมากค่ะ....คุณสามีที่รัก....ที่ได้ภาพนี้มา......” ชลธิชากล่าวแล้วหัวเราะอีกครั้ง ขณะที่ตามั่นทำสีหน้า งงๆ
“น้อยจะเอาภาพนี้ ไปแบ็คเมย์ พวกนี้ เราร่วมมือกันนะคะ.....”
“จะเอาเงินเขาหรือครับ.....” ตามั่นกล่าว
“เงิน จะเอามาทำไม....หึๆ .... “ ชลธิชากล่าวพลางกดส่งภาพจากมือถือของตามั่นเข้ามือถือของตน
“หลับฝันดีคะ..... คุณสามี.....” ชลธิชากล่าว พลางเดินขึ้นบ้าน ตามั่นทำสีหน้า งง เพราไม่เข้าใจว่าชลธิชาจะทำอะไร
.................................................................
คุณสุชาดาหน้าซีดเผือด ดวงตาจ้องมองภาพเปลือยของตนที่นั่งคุกเข่าอมควยของลุงพงษ์ ที่ปรากฏในมือถือของชลธิชา
“ตามั่นส่งให้น้อยค่ะ...ป้าสุ..” ชลธิชากล่าว
“เลวมาก มันเลวมาก สมควรไล่มันออกจากบ้าน....แล้วเรื่องนี้มีใครรู้หรือยังคะ....”
“ยังไม่มีใครรู้ค่ะ มีเพียงน้อยเท่านั้น....ตามั่นบอกให้น้อยเป็นคนมาคุยกับป้าสุ.....”
“มันต้องการเงินเท่าไร......” คุณสุชาดาถาม
“ถ้าตามั่นต้องการเงิน ก็ดีสิคะ น้อยว่า........” ชลธิชากล่าว ซ่อนรอยยิ้ม
“แล้ว เค้าต้องการอะไร......”
“คนค่ะ......เค้าต้องการมีเพศสัมพันธ์...... “ ชลธิชากล่าวด้วยถ้อยคำสุภาพ
“ระยำ.....มันน่าฆ่าให้ตาย.....” คุณสุชาดากล่าว
“คงยากนะคะ...รายนั้นทหารป่า... อีกอย่าง เท่าที่รู้ แกฝากรูปไว้ที่คราว์ด้วย หนูห่วงป้าสุเหลือเกินค่ะ ถ้ารูปนี้ถูกเปิดเผย อย่าว่าแต่ป้าสุจะอับอาย..กระทั่ง พี่อิง..พี่อร...ก็คงอับอายที่ป้าสุไปมีอะไรกับคนขับรถนั่น.... และที่สำคัญ ถ้าคุณพ่อกับคุณปู่คุณย่ารู้ ป้าสุ อาจต้องออกจากบ้านนี้โดยไม่มีอะไรติดตัวเลยนะคะ....” ชลธิชากล่าวเหมือนเห็นใจ แต่ฟังแล้วเป็นการขู่เสียมากกว่า คุณสุชาดานิ่งคิด แล้วตัดสินใจ
“อืมมมมม.......ไปบอกตามั่นของเธอ.... ฉันตกลง.. มันจะเอาฉันที่ไหน เมื่อไร ก็ให้นัดมา... ขอแค่มันลบภาพทิ้ง และเก็บเรื่องเป็นความลับ เท่าที่รู้จัก ฉันเชื่ออยู่ว่าเจ้าคน คนนี้ เป็นลูกผู้ชายพอ” คุณสุชาดากล่าว
“คุณป้าคะ....... เกรงว่า คนที่ตามั่นต้องการ ไม่ใช่ตัวคุณป้านะคะ...” ชลธิชากล่าว
“อ้าว....แล้วมันต้องการใคร...” คุณสุชาดากล่าวพลางขมวดคิ้ว
“แกบอกหนูว่า .... แกต้องการพี่ อิงค่ะ....เป็นข้อแลกเปลี่ยน....โอ้ย..!!!!....หนูไม่รู้จะช่วยยังไง..... นี่หนูก็แค่นำเรื่องมาบอกเท่านั้นนะคะ.....” ชลธิชากล่าว ทำสีหน้าไม่สบายใจ
“ฉันจะไม่ยอมเด็ดขาด....” คุณสุชาดากล่าวด้วยน้ำเสียงโมโห โทโส เต็มที่
“น้อยก็ว่าคะ.....คุณป้าอย่าไปยอมนะคะ.... อะไรมันจะเกิด ก็ต้องเกิดค่ะน้อยว่า.... คนอื่นรู้เรื่องคุณป้ากับลุงพงษ์ก็ช่างปะไร ไม่นานเค้าก็ลืม.... เรื่องคุณปู่ คุณย่าก็เช่นกัน คุณป้าสุไม่ต้องกลัวนะคะ อย่างมากก็คงแค่ไล่ปาสุออกจากบ้าเท่านั้นละ ...” ชลธิชากล่าวสนับสนุนเต็มที่ แต่คุณสุชาดา กลับมีน้ำเสียงอ่อนลง
“ให้ป้าคุยกับพี่อิมก่อนนะ น้อย บอกตามั่นว่า ขอเวลาป้าก่อน....โอ้ยย....ฉันจะเป็นลม......” คุณสุชาดากล่าว
“เอางั้นหรือคะ..... โอ้ย น้อยละปวดหัว...... สู้ๆ นะคะป้าสุ...” ชลธิชากล่าวน้ำเสียงแสดงความเห็นใจ ก่อนยกมือไหว้ แล้วขอตัวกลับบ้าน
.........................................................
…………………………………………………..
“แม่.....!!!!!!......” คุณอิง (สุกัญญา) หน้าซีดเผือด หลังจากได้ยินเรื่องราวทั้งหมดที่ คุณสุชาดา แม่ของเธอเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟัง
“แม่ขอร้องนะลูก.......” คุณสุกัญญากล่าวพลางยกมือไหว้ลูกสาวของตน
“แม่ยอมรับ แม่ผิดไปแล้ว แต่ทั้งหมดมันเกี่ยวกับเรา ถ้าเรื่องมันแดงเสียก่อน พวกเราจะไม่มีอะไรเลยนะลูก.....”
“นั่นมันเรื่องของแม่....ไม่ใช่เรื่องของหนู...แม่ทำอะไรไว้แม่ก็รับไปสิ...หนูไม่เกี่ยว..” คุณอิงกล่าวตัดบท
“อิง........ “ คุณสุชาดา เรียกชื่อลูกสาว
“ที่หนูเป็นหลานคนโปรดของคุณย่า ได้ทุกอย่างที่อยากได้ ก็เพราะแม่เป็นหลานคุณย่า ..... แล้วถ้าวันหนึ่งคุณย่า คุณปู่รู้ว่าหนูไม่ใช่ลูกของพ่อวุฒิ ... อะไรจะเกิดขึ้น.....” คุณสุชาดากล่าวเสียงนิ่ม
“แม่........นี่...หมายความว่าไง...... “
“หนูนะเป็นลูกติดท้องของแม่....ที่เกิดกับแฟนเก่าของแม่..... หนูคิดดูดี ๆ นะลูก ... อะไรจะเกิดขึ้น ถ้าเรื่องราวมันบานปลาย ....... นะคะลูก... มันไม่เสียหายหอก เรื่องแค่นี้......” คุณสุชาดากล่าว แล้วสองแม่ลูกก็ต่างคนต่างเงียบ
...............................................
...............................................
“หนูขึ้นไปนอนก่อนนะคะ....” คุณอิงกล่าวกับมารดาของตน
“หลับฝันดี...ไม่ต้องคิดมากนะลูก....” คุณสุชาดากล่าว พลางมองตามหลังลูกสาวคนโตของเธอ
...............................................
................................................
“หาตำแหน่งทีเหมาะสม กดตรงนี้ แล้วกล้องมันจะทำงานของมันเอง อย่าลืมนะคะ มันสามารถทำงานต่อเนื่องได้ เพียง 30 นาที ตามั่นต้องจัดการให้ได้ภาพเด็ดที่สุด...” ชลธิชากล่าว พลางยื่นกล้องจิ๋ว ที่อยู่ในรูปของนาฬิกาให้ตามั่น
“เฮ้อ...... ผมนะ ไม่อยากเลย กับผู้หญิงปากเสียแบบนั้น....” ตามั่นกล่าว
“ไม่ต้องลีลาเลย.....ชิ.... เอาเป็นว่า 4โมงเช้า ให้ตามั่นรอที่หน้ามหาลัย แล้ว นางอิงจะเอารถมารับตามั่น ไปที่โรงแรม แล้วตามั่นก็จัดการซะ ..... “ ชลธิชากล่าวตัดบท
“ถามจริง ๆ คุณหนูทำแบบนี้ทำไมครับ....” ตามั่นถาม
“เพื่อความสะใจไงคะ....เค้าชอบดูถูกพวกเรานักว่าลูกเมียน้อย...” ชลธิชากล่าว
“เอา ๆ ......ว่าแต่เสร็จงาน ผมจะได้อะไรนะ เป็นรางวัล.....” ตามั่นกล่าว
“ยังจะถามหารางวัลอีก....” ชลธิชากล่าวพลางบิดที่เอวตามั่นเบา ๆ ตามั่นหัวเราะฝืดๆ พลางซ่อนรอยยิ้ม ขณะที่ชลธิชาเองก็ซ่อนสายตาแห่งความสะใจ กับเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นกับคุณอิง
.......................................................
……………………………………………….
หญิงสาวในชุดนักศึกษา ขับรถมาจอด ตามั่นเปิดประตูก้าวขึ้นไปนั่งตำแหน่งผู้โดยสาร เคียงข้างคนขับ
“ภาพอยู่ไหน....” คุณอิงกล่าวน้ำเสียงราบเรียบ ไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ
“ในมือถือนี่ครับ..ตามั่นกล่าว พลางยื่นมือถือให้คุณอิง หญิงสาวกดมือถือของตามั่นด้วยความชำนาญ แล้วจัดการลบไฟล์ทั้งหมดออกจากเครื่อง
“สบายใจแล้วนะครับ......ตอนนี้ก็เหลือเฉพาะที่อยู่บน คราว์ ถ้าจะลบต้องล๊อคอิน เข้าไป” ตามันกล่าว
“แค่ครั้งเดียวนะ....” คุณอิงกล่าว
“ครับ....ผมสัญญา..แล้วผมจะลบทุกสิ่งให้หมด..” ตามั่นตอบ หญิงสาวขับรถออกนอกเมือง .... นึกถึงเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นกับความสาวของเธอ ความสาวที่เธออุส่าห์เก็บรักษามา 20 ปี แม้กระทั่ง แพนหนุ่มของเธอที่ปรารถนาจะได้ แต่ก็ไม่ได้ จนต้องเลิกลากับเธอไป แต่นี่เธอกำลังจะเสียมันไปให้กับตาแก่ที่เธอสุดแสนจะรังเกียจ ซึ่งมีฐานะเป็นเพียงคนรับใช้ในบ้านเท่านั้น
..................................................
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน