วงเวียนชีวิต ตอนที่ 11
นับจาก20กว่าปีก่อน ที่พ่อของภัณฑิลาสูญหายไป โดยไม่มีข่าวคราว ตามั่นดูแลภัณฑิลามาตลอด ถึงจะในฐานะคนรับใช้ แต่ความเป็นไปมันเหมือนญาติผู้ใหญ่เสียมากกว่า
ตามั่นเพ่งมองใบหน้างามของชฎาวัลย์ แกเพิ่งรู้สึกได้ตอนนี้เอง ว่านี่คือใบหน้าเดียวกัน พิมพ์เดียวกันกับภัณฑิลาเมื่อครั้งยังสาว เป็นใบหน้าที่แกอยู่ดูแลรับใช้ โดยที่ไม่เข้าใจเหตุผลหัวใจว่าทำไม
บัดนี้ ชายวัย 58 เข้าใจตนเองเมื่อครั้งกระนั้นแล้ว ว่าตอนนั้นมันเป็นความรัก แต่.....วันนั้นแกอายุ 37 กับภัณฑิลา ซึ่งอายุเพียง 14 แกยังรับรู้ได้ว่ามันห่างกันมากนัก แล้ววันนี้ละ...แกอายุ 58 ขณะที่ชฎาวัลย์อายุเพียง 17 มันยิ่งเป็นไปไม่ได้
“ขอบคุณมากครับคุณหนู ที่มีความรู้สึกดีๆ ให้ผม ผมก็รักคุณหนูเช่นกัน แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ คุณหนูยังเด็ก ส่วนผมนะแก่แล้ว...” ตามั่นกล่าว
“แล้วที พี่ฎา....น้อย...กระทั่งน้องอิมละ....” ชฎาวัลย์กล่าวออกอาการน้อยใจ
“คุณหนู......” ตามั่นอุทาน ออกอาการประหลาดใจไม่น้อยที่ชฎาวัลย์รู้เรื่องนี้
“วัลย์รู้ค่ะ.....วัลย์ไม่ได้โง่.....เพียงแต่วัลย์ไม่พูดเท่านั้น........” ชฎาวัลย์กล่าว ขยับจะลุก แต่ตามั่นคว้าแขนเด็กสาวเอาไว้
“เดียวก่อน......”
“คะ.....”
“ความรู้สึกของผมต่อคุณหนู ที่ ต่างจากคนอื่น คือผมรักคุณหนู รักจริง ๆ .....” ตามั่นกล่าว
“ค่ะ......ขอบคุณ...แปลว่าคนอื่นตามั่นไม่รัก......” ชฎาวัลย์กล่าว
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ....ผมรักทุกคน แต่ เป็นความรักคนละแบบกับที่ผมมีให้คุณหนู....” ตามั่นว่า สายตาบ่งบอกความจริงใจ
“ค่ะ....วัลย์เข้าใจ...และวัลย์ก็ต่างจากพวกนั้นเช่นกัน....” เด็กสาวกล่าวแล้วเดินเลี่ยงออกไป
......../ 10 ปี แกจะอายุ 68 เป็นตาแก่ ไร้ค่า ขณะที่เด็กๆ เหล่านี้ จะเป็นสาวสะพรั่ง ที่จะเติบโตไปในทางของเขา ตัดใจเสียตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่า..ไอ้มั่น../ ตามั่นพึมพำกับตนเอง
ทุกอย่างในบ้านคุณหญิงประวีณาเริ่มลงตัว คนขับรถใหม่รวมทั้งแม่บ้าน สายธรรมะธรรมโม ซึ่งคุณหญิงประวีณาคัดแล้วคัดอีก เพราะเกรงประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเหมือนตาพงษ์
ตามั่นต้องอธิบายเหตุผลพอสมควร ในการที่แกจะกลับไปอยู่บ้านเกิดเพื่อเริ่มต้นชีวิตของแก งานเลี้ยงเล็กๆ จึงเกิดขึ้น เป็นงานเลียงในครอบครัว คุณภัณฑิลา ชฎาภรณ์ ชฎาวัลย์ ชลธิชา และน้องอิม ออกอาการซึมเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าพรุ่งนี้ตามั่นก็จะออกเดินทางแล้ว
“ผมจะหมั่นมาเยี่ยมครับ.....” ตามั่นกล่าว
“ลองไม่มาสิ....น้อยจะบุกไปหาถึงไร่กาแฟเลย....” ชลธิชาว่าหน้าตาเฉย
“ไปถึงที่นั่น อะไรขาดเหลือที่ทางนี้พอช่วยได้ อามั่นบอกได้เลยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจ...” ภัณฑิลากล่าวขึ้นอย่างเป็นงานเป็นการ ....” ใจจริงพวกเราก็อยากไปส่งอามั่นถึงโน่นเลยละ.....” ภัณฑิลากล่าวต่อ
“รอให้ผมจัดการทางนั้นให้เรียบร้อยก่อนครับ.....ไม่น่าจะเกิน 6 เดือน ผมจะทำให้ไร่กาแฟของผมเป็นรีสอร์ท ที่สวยที่สุด...แล้วค่อยไปเยี่ยมผม......” ตามั่นกล่าวด้วยความเชื่อมั่น
“ ....เปิดขายหุ้นไหมคะ.....” น้องอิมกล่าวขึ้นบ้าง ตามั่นหัวเราะ
“แน่นอนครับ เงิน เก็บของผมมี ไม่กี่แสน รวมกับเงินของขวัญ ส่วนที่คุณภัณฑิลาให้ คงทำได้ระดับหนึ่ง แต่ถ้ากิจการไปได้ดี ผมต้องมีคนร่วมหุ้นแน่นอนครับ....” ตามั่นกล่าว
“พวกเราคงคิดถึงตามั่นแย่....” ชฎาภรณ์กล่าวขึ้นบ้าง
“ผมก็จะคิดถึงคุณหนูทุกคนครับ ยังไงก็ขอให้พากันตั้งใจเรียนนะครับ....ผมจะรอดูความสำเร็จของคุณหนูทุกคน....” ตามั่นกล่าว พลางยกแก้วเบียร์
“เอ้าดื่ม...เพื่อความสำเร็จของตามั่น....” ชลธิชากล่าวขึ้นบ้าง พลางยกแก้วน้ำอัดลม ทุกคนต่างพูดคุย ยกเว้นชฎาวัลย์ ที่ดูเงียบซึมกว่าทุกคน
.................................................
.................................................
23.00 น. คุณ ภัณฑิลากลับไปนอนที่ตึกใหญ่ สาว ๆ ทุกคนพากันเข้านอน ....แน่นอนละ...ก่อนหน้านี้ แทบทุกคืน ตามั่นกับบรรดาเมียๆ ของแก ต่างกอบโกยเอาความสุขจากร่างกายของกันและกัน ส่งทางจนอิ่มมามากพอแล้ว
...............................................
ในห้องนอนของตามั่น นี่จะเป็นคืนสุดท้ายแล้วที่แกจะได้นอนอยู่ที่นี่ ตามั่นเอนกายลงนอน โอบกอดร่างงามของเด็กสาววัย 17 เป็นคืนสุดท้ายในห้องนอนห้องนี้ของตามั่น แต่เป็นคืนแรกที่ชฎาวัลย์เข้ามานอนห้องนี้
“วัลย์จะย้ายไปเรียน ม.6 ที่นั่น....” ชฎาวัลย์กล่าว
“คุณหนูแน่ใจนะ ที่นั่นนะมันบ้านนอก ไม่มีโรงเรียนดีๆ แบบที่นี่นะครับ....” ตามั่นกล่าวมือลูบไล้ที่แขนของชฎาวัลย์อย่างแสนรัก
“คุณภาพของโรงเรียนก็อาจมีส่วน แต่วัลย์เชื่อว่า มันอยู่ที่เรานะคะ..... ถ้าเราตั้งใจจริง เรียนที่ไหนก็ได้ดีทั้งนั้นละ....” ชฎาวัลย์กล่าวหนักแน่น
“ครับ..... เมื่อทุกอย่างลงตัว.....ถ้าคุณภัณฑิลา ไม่ห้าม ผมจะมารับคุณหนูไปอยู่ด้วย.....” ตามั่นกล่าว
“ลองไม่อนุญาตสิ....วัลย์จะแฉให้คุณปู่ คุณย่ารู้เลย ว่าลูกชายของแม่นะ แท้จริงเป็นลูกตามั่น......ฮึ...” ชฎาวัลย์กล่าว ตามั่นทำสีหน้างงอีกครั้ง
“ไม่ต้อง งง ค่ะ....น้อยนะเล่าทุกอย่าให้วัลย์ฟังหมดแล้ว.....และเป็นคนแนะนำให้วัลย์เอาประเด็นนี้ละมาเป็นข้อต่อรองกังแม่ ......... “ ชฎาวัลย์ว่า ตามั่นถอนหายใจนี่เป็นอีกครั้งที่ตามั่นต้องขอบคุณชลธิชา
ตามั่นจูบลงเบาๆที่ริมฝีปากของชฎาวัลย์ มือข้างหนึ่งคลำเบาๆที่เต้านมอวบ ซึ่งมีเพียงชุดนอนบาง ๆ กั้น
.......” ช่อนรูปเหลือเกิน....น้องวัลย์....” ตามั่นกระซิบ
“ซ่อนรูปอะไรคะ......” น้องวัลย์ถามเสียงสั่น
“เห็นภายนอก นึกว่าเล็ก ๆ ....พอจับดูถึงรู้ว่าใหญ่....” ตามั่นกล่าว น้ำเสียงเริ่มออกอาการหื่น
“บ้า..เค้าอายุ 17 แล้วนะ..” ชฎาวัลย์ก้าว แล้วหยิกที่แขนตามั่น
“ขอดูหน่อยนะ......” ตามั่นขอ
“ค่ะ.....” ชฎาวัลย์ อนุญาต ง่าย ๆ ตามั่นดันเสื้อของชฎาวัลย์ขึ้น
“สวยจริง ๆ น้องวัลย์ ...... “ ตามั่นกล่าชมเมื่อเต้านมคู่งาม หัวนมเม็ดเล็ก ๆ ชูชัน ของน้องวัลย์ปรากฏแกสายตา
“ขอดูดนะ.......” ตามั่นว่า
“ค่ะ.......” ชฎาวัลย์ กล่าว พยักหน้า อนุญาตให้ตามั่นดูดนมของเธอ แล้วหลับตา หายใจยาว เมื่อตามั่นครอบปากและลิ้นลง ดูดนมคู่งามของเธอ ซ้ายขวา แผ่วเบา นุ่มนวล
“อืมมมม........ตามั่นขา.....ตรงนั้นไม่ได้นะคะ......” ชฎาวัลย์ คราง เมื่อตามั่นดูดนม ......แต่ก็กล่าวห้าม เมื่อตามั่นทำท่าจะถอดกางเกงนอนของเธอออก
ตามั่นไม่ฝืนหันมาจูบที่แก้มของเด็กสาวเบา ๆ
“ไม่โกรธวัลย์นะคะ.....” ชฎาวัลย์ว่า
“ไม่ครับ.......” ตามั่นกล่าวแล้วจูบลงที่เรียวปากของเด็กสาว
“วัลย์สัญญา ค่ะ.....ว่า..... ความสาวของวัลย์ วัลย์จะเก็บไว้ให้ตามั่น ในชุดเจ้าสาวนะคะ......” ชฎาวัลย์กล่าวเสียงแผ่ว แล้วโอบกอดตามั่นเข้าหาตัว ตามั่นกอดตอบแน่นกระชับ
“ผมจะรอวันนั้นครับ...คุณหนู.....” ตามั่นกระซิบตอบ
“ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ.....ที่รัก.....ที่ไม่ฝืนใจวัลย์.......” คำว่า ที่รัก ตามั่นได้ยินถึงกับหัวใจพองโตอย่างเปี่ยมสุข นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของแกที่ได้ยินคำ คำนี้
“ครับ ที่รัก.....”
“วัลย์กลับไปนอนที่ห้องนะคะ....” ชฎาวัลย์กล่าว พลางจูบลงที่แก้มตามั่น
“ทำไม่ไม่นอนด้วยกัน...” ตามั่นถาม
“ไม่เอา.....วัลย์ ไม่ไว้ใจตัวเอง...ฮิฮิ.....ฝันดีนะคะ...อืมมมมมมม......” ชฎาวัลย์ ครางในลำคอ เมื่อตามั่นกอดและจูบเธออีกครั้ง เนิ่นนาน
..................................................
.................................................
6.00 น. สี่สาว ชฎาภรณ์ ชฎาวัลย์ ชลธิชา และน้องอิม โบกมือให้ตามั่น ก่อนที่จะพากันไปโรงเรียน
8.00 น. ตามั่นไปล่ำลาคุณวีรวิทย์ และคุณหญิงประวีณา จากนั้นก็บอกลาภัณฑิลา พ้อมทั้งมองดูเด็กชายวัย 4 เดือน ซึ่งเป็นเลือดเนื้อของแก
“รักษาตัวนะครับ แล้วอาจะหมั่นมาเยี่ยม....” ตามั่นกล่าว
“ค่ะ......อามั่น....” ภัณฑิลากล่าว โชคดีนะคะ
ตามั่นโบกมือครั้งหนึ่งก่อนที่จะขับกระบะ 4 ประตูออกไป กระบะ 4 ประตูที่ภัณฑิลายกให้ตามั่นไปใช้งาน
......................................................
……………………………………………….
ตามั่นขับกระบะ 4 ประตู ยกสูง สีส้ม ค่ายอเมริกัน มาจอดที่บ้านหรูหลังหนึ่งแถบชานเมือง หญิงสาววัย 20 วิ่งมาเปิดประตู
“มาช้าจังพี่มั่น....”
“กว่าจะลากันเสร็จ คุณอิงรอนานไหมครับ.....” ตามั่นกล่าว
“ก็รอแต่เช้า.....” หญิงสาวว่าพลางยกกระเป๋าใบหนึ่งขึ้นท้ายกระบะ ส่วนลุงมั่นลงจากรถไปช่วยยกกระเป๋าที่เหลืออีกสองใบ
“ฝากดูแลลูกสาวฉันด้วยแล้วกัน....” คุณสุชาดาแม่คุณอิงกล่าวกับลุงมั่นสั่น ๆ
“ครับ...ผมรับรอง....” ตามั่นกล่าว
“ไม่ต้องห่วงคะแม่...” คุณอิงกล่าวกับมารดา...”อิง ดรอปเรียนแค่ปีเดียว แล้วจะกลับมาเรียนต่อนะคะ...” คุณอิงกล่าวกับคุณสุชาดาคนแม่
“ไปกันครับ...กว่าจะถึงเดี๋ยวจะคำ....” ตามั่นกล่าวกับคุณอิง พลางยกมือไหว้คุณสุชาดา อดีตเจ้านายผู้ยกฐานะเป็นแม่ยายของตน
สตรีวัย 40 มองดูลูกสาวของตนไปกับอดีตคนรับใช้ ด้วยความรู้สึกยากบรรยาย เธอรู้...ว่าลูกสาวของเธอหลงรักลุงมั่นอย่างหมดหัวใจ ชนิดที่เธอไม่อาจห้ามได้ สุชาดาเดินกลับเข้าไปในบ้าน นั่งลงเคียงข้างสามีใหม่ วัย 45 ........ สามีที่เธอใช้ร่วมกัน กับคุณอร ลูกสาวคนเล็กของเธอ
...................................................
กระบะ4ประตูยกสูงสีส้ม ก็พาชายวัย 58 กับหญิงสาว วัย 20 ออกจากกรุงเทพฯ มุ่งสู่ เทือกเขาภูพาน อันเป็นถิ่นเกิดของลุงมั่น
“ฮะๆๆ......ขำ...” คุณอิงกล่าวขึ้นลอย ๆ
“ขำอะไรกันครับ...” ลุงมั่นกล่าว
“ก็ขำอีเด็กพวกนั้น....นี่ถ้าอิงไม่ขู่ว่า จะแฉเรื่องพี่มั่นให้คุณปู่ คุณย่าฟัง ละก็ พวกนั้นคงไม่ยอม...” …...คุณอิงเริ่มเรียกลุงมั่นว่าพี่มั่น..
“โถ.... แม่คุณ แค่คุณอิงขอมาด้วย ผมก็ยินดีอยู่แล้ว....” ลุงมั่นกล่าว
“ก็ใช่..... แต่ถ้าอิงไม่ขู่ยัยน้อยว่า จะแฉเรื่องพรากผู้เยาว์ เอาพี่มั่นเข้าคุกละก็ ไม่มีทางที่ยัยน้อยตัวแสบจะยอมให้อิง มากับตามั่นแน่นอน...นังเด็กแสบนั่นต้องขวางทุกวิถีทาง......” คุณอิงกล่าวด้วยความสะใจ
“ครับ คุณอิง...” ตามั่นกล่าวยิ้ม ๆ
“นี่ ยังจะ คุณอิง ๆ อยู่ เรียกเค้าว่าอิงเฉย ๆ ก็ได้...” หญิงสาวกล่าว
“ครับผมคุณอิง....เอ้ย!!! อิง....” ลุงมั่นกล่าว ก่อนจะเลี้ยวรถออกขวา มุ่งสู่ถนนหมายเลข 2
....................................................
17.00 น. ลุงมันแวะเอากุญแจบ้านกับ ลุงชัย หรือที่ชาวบ้านเรียกติดปากว่าหมอชัย เพื่อนรุ่นพี่สมัยที่แกเป็นทหารป่า
“โอ้ว !!!!....... ยินดีต้อนรับกลับบ้านเกิด...สหาย....” ลุงชัย ชายวัย 60 กล่าวด้วยความยินดี
“ครับ พี่ชัย..... อิงนี่ ลุงชัยเพื่อนรุ่นพี่ผมเอง ..” ลุงมันแนะนำลุงชัยให้คุณอิงรู้จัก
“พี่ชัยครับนี่ คุณอิง......เอ่อ....” ............ “ภรรยาค่ะ.....อิงเป็นภรรยาพี่มั่น.....” คุณอิงแทรกขึ้นมา ขณะที่ลุงมั่นยังกล่าวไม่จบ
“ครับ....ยินดีที่รู้จัก......เอ้านี่กุญแจบ้าน พี่ให้คนไปทำความสะอาดทั้งในบ้าน และบริเวรเรียบร้อยแล้วละ....” ลุงชัยกล่าวพลางยื่นกุณแจบ้านให้ลุงมั่น
“ขอบคุณมากครับพี่ ....” ลุงมั่นกล่าว
“แกคิดถูกแล้วละ ที่จะมาพัฒนามันเป็นรีสอร์ท ที่แปรงนี้มันเหมาะจริง ๆ ขนาดพวกในเมืองมาขอซื้อ 10-20 ล้านจนฉันลำคาญ....” ลุงชัยว่า
“ผมขอตัวก่อนนะพี่ เดี๋ยวจะมืดคำเสียก่อน...”
“เอ้า เชิญ ๆ ถ้าไม่ทานข้าวด้วยกันจริง ๆ ...เออ เรื่องคนงาน พี่ติดต่อให้เรียบร้อยแล้วนะ ได้ 5 คน” ลุงชัยกล่าว
“ครับ...ขอบคุณมากครับ พี่ชัย...” ลุงมั่นกล่าวพลางโบกมือให้ลุงชัย
............................................
บ้านไม้ผสมคอนกรีตหลังเล็ก ๆ 2 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ ในไร่กาแฟพื้นที 30 ไร่ ที่ลุงมั่นให้ลุงชัยช่วยดูแล ลุงมั่นแกจะมาที่นี่ เพียงปีละ 1-2 ครั้งเท่านั้น แต่คราวนี้แกจะมาปักหลักในผืนดินของแกแล้ว
“ว๊าว...!!!! สวย สวยงามจริง ๆ ค่ะ.....” คุณอิงกล่าวด้วยความชื่นชม กับสภาพบรรยากาศ
“ยังไม่มีเครื่องปรับอากาศนะครับ...... แต่พรุ่งนี้ผมจะหาช่างมาติดตั้งให้....” ลุงมั่นกล่าว
“อูยยย...ไม่เป็นไรค่ะ....อากาศเย็นสบายขนาดนี้...” คุณอิงกล่าวด้วยความจริงใจ
สองคน ช่วยกันยกข้าวของลงรถ ซึ่งก็ไม่มีอะไรมากนัก ส่วนใหญ่เป็นเพียงเสื้อผ้าเท่านั้น ….. มื้อเย็น ลุงมั่นกับคุณอิงร่วมรับประทานอาหารง่าย ๆ ที่ซื้อมาจากในเมือง คุณอิงมองรอบพื้นที่ สมองของหญิงสาว ที่เรียนด้านบริหารธุรกิจเริ่มทำงานทันที ถึงจะเรียนแค่ปี 3 ปลาย ๆ หญิงสาวมองเห็นอนาคตอันสวยงามของที่นี่แล้ว
“ผมดีใจครับ ที่คุณอิงชอบที่นี่...” ลุงมั่นกล่าว ก่อนที่จะส่งแก้วเบียร์ให้คุณอิง หญิงสาวรับมาแล้วรินเบียร์เติมให้ลุงมันด้วยความเต็มใจ
“ค่ะ..... ที่นี่สวยงามจริง ๆ ...” อิงยังอดประหลาดใจไม่ได้เลยว่า พี่มั่นทนเป็นคนรับใช้อยู่ได้ไง
“ฮึ ๆ ..... ก็ลูกสาวเจ้านายนะ ... สวย ๆ ทั้งนั้น.....” ลุงมั่นกล่าว ขำๆ คุณอิงตีที่แขนลุงมั่นเบา ๆ
“นี่แนะ.... ที่แท้ก็หื่นนี่เอง.....” ลุงมั่นไม่ตอบ แต่ลุกขึ้นเดินแล้วมาโอบกอดคุณอิงจากด้านหลัง
“ไม่หื่นได้ไง...... ก็สวยน่ารักขนาดนี้...รู้ไหมก่อนหน้านี้ เวลาคุณอิงบ้าให้ผมนะ...ผมรู้สึกยังไง....” ลุงมั่นกล่าวพลางเอาแก้ม สากๆ ของแกแนบกับแก้มคุณอิง
“แล้วรู้สึกอย่างไรคะ...” คุณอิงเอียงหน้าขึ้นมาถาม
“ผมก็มองที่ปากคุณอิง....แล้วคิดว่า.......” ลุงมั่นเว้นระยะ
“คิดว่าไงคะ....” คุณอิงถาม
“คิดว่า...จะเอาควย..ยัดปากคุณอิงสักวัน.....” ลุงมั่นกล่าวด้วยสำเนียงทะเล้น
“อีตาบ้า...... ลองดูสิ....เค้าจะกัดให้ควยขาดเลย....” คุณอิงกล่าวหน้าแดง
.....................วิ๊งงงงงงงง.................... เสียงเรียกเข้าจากมือถือของลุงมั่นดังขึ้น .... ภาพที่ปรากฏในหน้าจอ เป็นภาพของชฎาวัลย์ .... คุณอิงมองหน้าลุงมั่น แต่ลุงมั่นพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าให้คุณอิงเป็นฝ่ายรับสาย
“จ้า...น้องวัลย์.....”
“เพิ่งมาถึงค่ะ.......อ๋อ...ลุงมั่นเข้าห้องน้ำ.........ไม่ต้องห่วงค่ะ.....ที่นี่อากาศดี.... อ๋อ.....จ้า...พี่จะดูแลแกอย่าดี....แหม๋.......ก็รีบทำเรื่องย้ายมาสิคะ...พี่จะไปรับเอง....จ้าๆ......นั่นไงลุงมั่นมาพอดีคุยกับแกหน่อยนะ.....” คุณอิงยื่นมือถือให้ลุงมั่น....ลุงมันรับมือถือมาแนบหู
“ครับ น้องวัลย์......เหนื่อยนิดหน่อยครับ......โอ้ย.....คิดถึงสิครับ.....จ้า...คนดี....ฝากความคิดถึง ถึงคุณฎา น้อย กันน้องอิงด้วยครับ......โอ้ย...ผมคิดถึงน้องวัลย์ที่สุด......ครับ....ผมจะโทรหาทุกวัน.....จ้า....เช่นกันครับ...”
ลุงมั่นกดวางสาย แล้วหันมายิ้มให้คุณอิง
“หวานเกิ้น........” คุณอิงกล่าวขึ้นลอยๆ
“โถ..... แม่คุณ....ถึงยังไงที่นี่ก็มีเพียงเราเพียงสองคน.....” ลุงมั่นกล่าว พลางจูบลงที่ซอกคอของคุณอิง
“อึ๋ย........ไม่เอา..... ทานข้าวก่อน......”
“อิ่มแล้ว....ตอนนี้จะกินคน.....” ลุงมั่นกระซิบ
“ไม่เอา.....เดินทางทั้งวัน ตัวเหม็นจะตาย..ไปอาบน้ำก่อน.”
“งั้น ไปอาบด้วยกับ.....”
“บ้าแล้ว...ว๊าย..” คุณอิงทุบที่อกลุงมั่น ดิ้นเล็กน้อยพอเป็นพิธี เมื่อลุงมั่นอุ้มร่างงามของเธอเดินตัวปลิวเข้าบ้าน
.................................................
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน