สวัสดีไปๆมาๆก็มาถึงกลางปีแล้ว ขอขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนกันมาตลอดนะครับ วันนี้ผมจึงอยากมอบของขวัญเป็นนิยายเรื่องใหม่ ที่ไม่ยาวนักแต่ยังคงสนุก และลุ้นสุดขีดเหมือนเดิม
เป็นเรื่องราวของชายมีอายุคนนึงที่มีเมียเด็ก ทั้งสวยทั้งร้อนแรง แต่น่าเสียดาย บุญมีกรรมกลับมาบัง นกเขาของเขากลับไม่ค่อยขัน เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามอ่านได้เลยครับ
--------------------------------------------------
ชีวิตตลอดหกสิบกว่าปีที่ผ่านมาของผมนั้น ธรรมดาและไม่ได้มีอะไรน่าจดจำ ตื่นเช้ามาก็เปิดร้านขายส่งเสื้อผ้าที่แหล่งค้าขายชื่อดัง ฟังเสียงเรือหางยาวแล่นบนคลองแสนแสบ ผสมกับเสียงฝรั่งฟุดฟิดฟอไฟซ้ำไปมา ไม่มีอะไรแปลกใหม่ ยังดีที่ร้านทำรายได้มากพอที่จะเลี้ยงครอบครัว และลูกน้องให้ไม่ลำบากได้
ตง คือชื่อของผม เป็นคนเชื้อสายจีน มีพี่น้องอยู่สามคน เป็นชายล้วน ต่างคนต่างแยกย้ายไปใช้ชีวิต ส่วนพ่อกับแม่ขึ้นไปอยู่บนฟ้าเรียบร้อยแล้ว ถ้าใครผ่านมาแถวนี้เห็นผู้ชายตัวเล็ก ผมสีดอกเลาทั้งหัวสวมแว่นสายตา เดินหลังโค้งเล็กน้อยก็ให้รู้ไว้ว่านั่นล่ะผม
การศึกษาผมไม่ได้สูง เพราะสมัยวัยรุ่นผมเกเรพอสมควร และชอบที่จะทำงานหาเงินมากกว่า ยังดีที่เป็นคนรักการอ่านมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะเป็นนิยาย หรือหนังสือพิมพ์ อ่านมันตั้งแต่ข่าวหน้าหนึ่ง ยันโฆษณาหางาน ผมจึงพอจะมีความสามารถในการเขียนอยู่บ้าง ครั้งนี้จึงอยากจะเขียนถึงผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตผมตอนนี้ หลายคนแถวนี้เรียกแทนตัวเธอว่า เมียเด็ก
หงส์ รุ่งตะวัน เด็กน้อยวัยมหาลัย ใบหน้าของเธอกลมจิ้มลิ้ม ดวงตาเล็ก จมูกแหนบเล็กน้อย ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพู มีเขี้ยวสองข้างเป็นเอกลักษณ์ ผมยาวตรงสีน้ำตาลอ่อนยาวไปถึงกลางหลัง รูปร่างตัวเล็กกระทัดรัด แต่สัดส่วนชัดเจนจนผู้ชายทุกคนเหลียวมอง ทั้งหน้าอกที่ใหญ่เกินตัว เวลาใส่เสื้อผ้าอะไรก็ดูโป๊ไปหมด และสะโพกที่โค้งรับช่วงตัวราวกับก้นนาฬิกาทราย
เธอเป็นดั่งดวงประทีปในหัวใจที่มืดมิดและหนาวเหน็บของผม เธอไม่ใช่เมียคนแรก และไม่ได้เข้ามาในชีวิตผมในฐานะของเมีย เรื่องราวทั้งหมดมันเริ่มขึ้นเมื่อหลายสิบปีที่แล้ว
นา เมียคนแรกของผมเป็นคนที่สุขภาพร่างกายอ่อนแอแต่จิตใจกลับกล้าหาญ สู้ชีวิต เธอเป็นคนก่อตั้งร้านขายเสื้อร้านนี้ขึ้นมาด้วยเงินมรดก ผมมันก็แค่หนูตกถังข้าวสาร เราสองคนใช้ชีวิตตามประสาคู่รักกันมาหลายปี อดมื้อกินมื้อด้วยกัน นอนกอดคอร้องไห้ด้วยกัน เวลามีความสุขก็มีร่วมกัน
นาเป็นคนไม่เคยยอมแพ้ต่ออะไร เว้นแค่เรื่องเดียวคือ การมีลูก ด้วยความที่เธอมีโรคภัยไข้เจ็บติดตัวเยอะจึงไม่เหมาะที่จะมีลูกโดยเด็ดขาด ไม่งั้นลูกอาจจะแบกรับโรคพวกนั้นมาด้วยก็ได้ แต่นาอยากมีทายาทสืบทอดสกุลให้ผมเป็นอย่างมาก เธอจึงตัดสินใจรับเด็กกำพร้าคนนึงมาเลี้ยง เด็กคนนั้นก็คือ หงส์
แต่จะว่าเลี้ยงเป็นลูกก็ไม่ถูกนัก มันเป็นการส่งเงินเพื่อมอบอนาคตให้กับเด็กคนนึงมากกว่า ผมไม่รู้ที่มาที่ไปของหงส์เพราะมัวแต่หมกมุ่นทำงาน นาเป็นคนจัดการเองทั้งหมด พวกเราแทบไม่ได้เจอหงส์เลย รู้เพียงว่าเธอโตขึ้นด้วยสภาพแวดล้อมที่ดีและเรียนที่โรงเรียนที่พวกเราเลือกหา ความสัมพันธ์จึงไม่แน่นแฟ้นอย่างที่หลายคนเข้าใจ
จนกระทั่งวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตผมก็มาเยือน นาได้จากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ ผมเศร้าโศกเสียใจราวกับคนขาดสติ ร้องไห้ทุกวัน ทุกคืนร่วมเดือน ข้าวไม่กิน งานก็ไม่ทำ นั่งขุดคู้อยู่แต่ในบ้านกอดหมอนข้างที่นาชอบนึกถึงวันเก่าๆ ตอนนั้นมีหลายครั้งที่ผมคิดจะตามไปอยู่กับนา แต่หงส์ดันกลับมาปรากฏตัวต่อหน้าผม
เธอเปลี่ยนไปมากหลังจากที่เราเจอกันครั้งสุดท้าย หงส์เข้ามาปลอบประโลมจิตใจและคอยดูแลผมราวกับเป็นคนในครอบครัว เธอนิสัยดีจนน่าใจหาย คอยทำความสะอาดบ้าน หาข้าวปลาอาหารมาให้ผมกิน ไม่รังเกียจที่จะดูแลคนแก่ๆอย่างผม จนผมยอมแพ้และเอ็นดูเธอในฐานะคนในครอบครัวคนนึง ไม่ใช่ทั้งลูก หรือว่าเมีย
“ช่วยมองหงส์.. เป็นผู้หญิงคนนึงจะได้มั้ยคะ?”
หลังจากที่หงส์มาใช้ชีวิตอยู่กับผมได้ห้าปี เธอก็เอ่ยคำนี้ในวันเกิดครบรอบสิบแปดปีบริบูรณ์ ผมไม่รู้ว่าเธอตกหลุมรักคนมีอายุอย่างผมได้อย่างไร มันอาจจะเป็นความไร้เดียงสาของเด็กก็ได้ แต่ด้วยความเหงาและความผูกพัน ผมจึงลองเปิดใจคบกับหงส์ดู
หลายคนต่างอิจฉาที่ผมมีเมียทั้งสาวทั้งสวย แต่ความจริงมันไม่ได้สวยงามขนาดนั้น ด้านการใช้ชีวิตมันก็ดูราบรื่นดี หงส์เป็นคนคอยดูแลเอาใจใส่ ทำงานบ้าน เวลาไปเรียนเสร็จก็รีบกลับมาหาผมที่ร้านทันที ไม่มีปัญหาที่ทำให้ผมปวดหัว แต่ด้านเรื่องบนเตียงกลับไม่ใช่อย่างที่หลายคนจินตนาการ
หงส์เป็นสาวไฟแรง ที่ภายนอกดูเรียบร้อยพูดจาไพเราะแต่เวลาขึ้นเตียงเธอสู้ขาดใจ แถมความต้องการที่มากล้น จนทำให้คู่นอนอย่างผมแทบขาดใจ หนึ่งหรือสองรอบไม่อาจดับไฟตัณหาในตัวเธอลงได้ ราวกับหงส์เพลิงที่โบยบินและแผดเผาทุกสรรพสิ่งรอบกาย
ส่วนผมเองเข้าวัยหกสิบแล้ว เรี่ยวแรงก็ไม่ค่อยจะมี การจะดลบันดาลสวรรค์ชั้นเจ็ดให้กับหงส์จึงเป็นเรื่องยาก หลายครั้งที่ผมต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ และช่วงปีที่ผ่านมายิ่งหนักขึ้น เมื่อนกเขาของผมกลับเงียบเสียงไป ห่อเหี่ยวหมกตัวอยู่แต่ในรัง มันจึงทำให้ผมกลุ้มใจเป็นอย่างมาก
“นั่งหน้านิ้วคิ้วขมวกอีกแล้วนะเฮีย”
ในขณะที่ผมกำลังนั่งคิดมากเรื่องของหงส์อยู่ สิน หนึ่งในลูกจ้างในร้านก็เข้ามาแซว สินเป็นชาวต่างด้าวที่มาใช้แรงงานหากินอยู่แถวนี้ มันเป็นคนช่างพูดช่างคุย ถึงจะพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่องก็ตาม รูปร่างของสินผอมเกร็งแต่แข็งแรงยกถุงใส่เสื้อผ้าเป็นสิบโลได้สบาย ผิวคล้ำ แต่งตัวมอซอ ใส่กางเกงยีนส์ขาดๆ เสื้อยืดสีตก ทั้งที่ผมให้ค่าแรงไปก็เยอะ แต่ก็ไม่คิดจะซื้อใหม่
“หน้านิ่วคิ้วขมวดเว้ย จะแซวก็แซวให้ถูกหน่อย”
“ฮ่าๆ ใช่ๆ ว่าแต่เฮียเป็นไร บอกผมได้นะ”
“ไม่มีอะไรหรอก ก็เรื่องเดิมๆล่ะ” ผมถอนหายใจ
“อ้าว แล้วไอ้ยาที่ผมซื้อมาให้ มันไม่ได้ผลเหรอ?”
ผมเคยปรึกษาเรื่องยาชูกำลังกับสิน มันก็รักผมเหลือเกิน ตะเวนหามาให้จนได้ ส่วนใหญ่จะเป็นพวกยาดอง หรือไม่ก็สมุนไพรแห้งที่ให้เอาไปต้มยาต่อ แต่ก็น่าเสียดายที่ไม่ได้ผล ผมส่ายหัวตอบกล้บไป
“โธ่ ไอ้เวร หลอกกันอีกแล้ว” สินเป็นคนใจร้อน มุทะลุ
“เขาไม่ได้หลอกหรอก เฮียเองก็เริ่มแก่แล้ว มันก็เป็นธรรมดาที่จะไม่ค่อยแข็ง”
“ผมว่านะ… เฮียอาจจะต้องเปลี่ยนเมีย แบบว่าเบื่อกลิ่นเดิมไรงี้ เดี๋ยวผมหาให้ไหมแจ่มๆเลย”
สินทำท่าวาดทรวดทรงเป็นผู้หญิงหน้าอกใหญ่ ทำเอาผมหัวเราะออกมายกใหญ่ การได้พูดคุยกับคนต่างเชื้อชาติ วัฒนธรรมก็ทำให้ได้รู้จักแนวคิดใหม่ๆ อย่างพวกสินเองก็ไม่มีพิษร้ายซ่อนใน คิดอะไรก็มักจะชอบพูดออกมาแบบนั้น แต่ผมหัวเราะได้ไม่นานก็ต้องรีบทำหน้านิ่ง เพราะหงส์กลับมาจากมหาลัยแล้ว
เธอมาในชุดนักศึกษาพร้อมกระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่า แม้หงส์จะใส่เสื้อนักศึกษาไซส์ใหญ่ แต่หน้าอกของเธอก็ยังใหญ่จนดันเสื้อออกมาเป็นลูก ยังดีที่ใส่เสื้อซับในเอาไว้ไม่งั้นคงโป๊น่าดู ผมแก่เกินที่จะหวงเด็กมันแล้ว แต่เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยมากกว่า
“นี่สินทำท่าอะไรทะลึ่งตึงตังต่อหน้าเฮียเขาเนี่ย” หงส์คิ้วขมวดยืนมองสินทำท่าแปลกประหลาด
“ซ้อมาพอดี ผมว่าจะขออนุญาติซ้อชวนเฮียไปเปิดหูเปิดตาสักหน่อย”
“เปิดหูเปิดตา?” หงส์หันมามองผมด้วยสายตาเพชรฆาต
“พอเลยไอ้สิน เอ็งรีบขึ้นไปนับสต็อคชั้นสองเดี๋ยวนี้เลย”
“ผมนับไปแล้ว เฮียลืมหรือเปล่า?”
“ไม่ลืมโว้ย บอกให้ไปนับก็ไปสิ”
พอโดนผมตวาด สินก็รีบหนีขึ้นชั้นสองทันที ส่วนหงส์ก็ยื่นขนมปังปิ้งกับชาที่ผมมักจะทานเป็นของว่างยามบ่ายมาให้
“ขอบใจมาก แต่เฮียบอกแล้วหนิว่ากินไม่ได้ หมอสั่งห้าม” พอเริ่มมีอายุโรคก็ยิ่งเยอะ
“หงส์ไม่ซื้อให้ เฮียก็แอบใช้สินหรือไม่ก็โจไปซื้อให้อยู่ดี”
โจ เป็นลูกจ้างอีกคนในร้าน ภูมิลำเนาเดียวกับสินแต่โจจะเป็นคนพูดน้อย ชอบทำหน้าดุเหมือนสุนัขหวงถิ่น ตัวสูงและหนา ผมจึงจ้างไว้ใช้ยกของกับเฝ้าร้าน ส่วนรับแขกให้เจ้าสินมันจัดการ
ผมรับของฝากมาอย่างเต็มใจ แต่ต้องทำหน้านิ่งเอาไว้ไม่งั้นคงโดนหงส์เอ็ดอีกยกใหญ่ เธอรักชีวิตของผมมากกว่าตัวผมเองเสียอีก
“แล้วนี่จะกลับบ้านเลยไหม หรือจะรอกลับพร้อมเฮีย?”
“เฮียเหนื่อยมั้ย หงส์อยากกินบุฟเฟ่ต์สุกี้อะ”
ถ้าพูดกันตามตรง คนวัยผมต่างโหยหาการพักผ่อนอยู่บ้าน แต่ในฐานะสามีที่บกพร่องต่อหน้าที่หลายประการ ทั้งเรื่องบนเตียงและการเอาใจใส่ ผมจึงยอมเธอสักวัน พยักหน้าตอบตกลงไป ซึ่งหงส์ก็ดูดีใจมาก เธอยิ้มแก้มปริไม่ต่างจากเด็กที่ยังไม่โต
หงส์ขอตัวไปช่วยงานนับสต็อคของด้านบน ส่วนเจ้าสินก็รีบย่องกลับมาคุยกับผมต่อ
“เฮีย ผมนึกวิธีดีๆอะไรออกแล้ว” สินยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“วิธีอะไรเหรอวะ” ผมขยับแว่นพลางมองลูกน้องตนเอง
“วิธีที่จะทำให้เฮียกลับมาฟิตปึ๋งปั๋งไง”
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน