สำหรับคนที่ไม่ได้เป็นสมาชิก two-hitchhikers.ru อ่านเต็มได้ที่ แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ถ้าจำไม่ผิด ผมเคยเห็นโพสหนึ่งในเฟสบุ๊ค บอกว่า สมองของคนเรานั้นถูกใช้ไปเพียงแค่ 10% ของความสามารถทั้งหมดที่มี และที่เหลืออีก 90% นั้นถูกทิ้งไว้เฉยๆ และมันน่าอัศจรรย์จนแทบจินตนาการไม่ออกเลยว่า ถ้ามนุษย์เราสามารถรีดพลังสมองออกมาได้ครบทั้ง 100% นั้น จะเป็นยังไง..
ผมอ่านโพสนั้นอย่างขำๆ และไม่เคยสนใจมันอีกเลย จนกระทั่ง.. ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่ง.. วันที่เปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดกาล..
####
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดหัวเบาๆ จำไม่ได้ว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่ และผมมีแพลนต้องทำอะไรบ้าง ภาพสุดท้ายที่จำได้คือเมื่อคืนผมกลับจากทำงานพิเศษ ในขณะที่กำลังไขกุญแจเข้าห้องอยู่นั้น อยู่ดีๆก็วูบล้มลงไป..
ผมลุกขึ้นมานั่งทบทวนความทรงจำ พยายามค่อยๆนึกย้อนไปทีละสเต็ป ด้วยหวังว่าผมจะจำเหตุการณ์เมื่อคืนได้ทั้งหมดอีกครั้ง เพราะมันน่ากลัวนะ กลัวว่าอยู่ดีๆผมจะกลายเป็นโรคสมองเสื่อม จำอะไรไม่ได้ หรืออะไรทำนองนั้น
แล้วภาพความทรงจำผมก็เริ่มไหลย้อนกลับมา ผมชื่อต่อ นักศึกษา Software Engineer คณะวิศวะฯ ปีสุดท้าย มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยลูกคุณหนู ไฮโซ แต่อย่าเข้าใจผิดว่าผมเป็นลูกคุณหนูเหมือนกันอะไรทำนองนั้นหละ ลำพังน้าสาวที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กนั้น คงไม่สามารถส่งเสียค่าเทอมๆละครึ่งแสนเป็นแน่ แต่เพราะอยู่ดีๆผมก็ได้รับทุนจากผู้อุปถัมป์ที่ผมก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร แถมเกณฑ์การให้ทุนคืออะไรก็ไม่รู้ เพราะผลการเรียนผมก็ไม่ได้ดีเด่อะไร กีฬาก็เล่นไม่เป็น เข้าสังคมก็ไม่ถนัด เรียกว่าไม่เก่งอะไรเลยดีกว่า แต่ก็นะ.. ทุนเรียนฟรีดีๆแบบนี้ ใครไม่เอาก็บ้าแล้วครับ
ความทรงจำต่างๆไหลกลับมาจนถึงเมื่อวาน นั่นคือเหตุการณ์ล่าสุดที่ผมจำได้ ใช่แล้ว อิง แฟนสาวรุ่นน้องผม เอ๊ะ.. ไม่สิ ต้องบอกว่าอดีตแฟนสาวต่างหาก เมื่อวาน เป็นวันที่เธอบอกเลิกผม ทั้งๆที่เราคบกันมาได้ 3 ปี เธอบอกว่าเธอไม่ได้รู้สึกแบบเดิมกับผมอีกต่อไปแล้ว พอนึกถึงตรงนี้ ผมรู้สึกใจหายและแป้วขึ้นมาทันที ความเสียใจจู่โจมมาแบบไม่ทันตั้งตัว หรือว่าผมควรจะสมองเสื่อมไปซะดีกว่าก็ไม่รู้
####
ผมลุกไปอาบน้ำแต่งตัว ความทรงจำผมเริ่มกลับมาจนนึกได้ว่า วันนี้ผมต้องไปทำงานพิเศษ และนี่ก็สายไปเป็นชั่วโมงแล้ว ถ้าช้ากว่านี้ จะไม่ใช่แค่โดนแฟนทิ้งแล้ว แต่ยังต้องตกงานอีกด้วย งานพิเศษรายได้ดีก็ไม่ใช่จะหาง่ายๆ
ในขณะที่ผมกำลังรีบอาบน้ำอยู่นั้น แว๊บหนึ่งในความคิด ผมกลับนึกถึงอิง อดีตแฟนสาวที่แสนน่ารักของผม แม้ว่าจะยังเสียใจอยู่กับการถูกบอกเลิกเมื่อวาน แต่กระแสความคิดที่พุ่งเข้ามา กลับคิดว่า ถ้าเธอย้อนกลับมาเอาของตอนนี้ จะเป็นยังไง แล้ว.. เธอจะมีแฟนใหม่หรือยัง แล้วถ้าเธอมากับแฟนใหม่หละ? มาที่ห้องที่เธอเคยอยู่กับผมหละ? จะเป็นยังไง
ยังไม่ทันจะอาบน้ำเสร็จ ผมก็ได้ยินเสียงประตูถูกไขเข้ามา คนเดียวที่มีกุญแจห้องนอกจากผม คืออิงนั่นเอง เธอไม่ได้อยู่กับผมทุกวัน เพราะเธอมีคอนโดอยู่ใกล้ๆ ส่วนมากมักจะมาค้างกับผม 2-3 วันต่อสัปดาห์
แกร๊ก~ เสียงประตูห้องปิดลงพร้อมกลอนลูกบิดที่ถูกล็อก
เธอกลับทำไมนะ.. หรือจะมาคืนดีกับผม? แต่ก่อนที่ผมจะดีใจไปมากกว่านั้น ผมก็ได้ยินเสียงผู้ชายพูดขึ้นมา
“ที่นี่เหรออิง ที่เธออยู่กับมันอะ” เสียงชายปริศนาพูด
“อื้อ เดี๋ยวอิงขอเก็บของแปปนึงนะ” ผมจำเสียงนี้ได้แม่น เสียงของผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในชีวิต อิง อดีตแฟนสาวของผมนั่นเอง แต่.. เธอมาเก็บของงั้นเหรอ? แล้วไอ้นั่นเป็นใคร ทำไมต้องพามาด้วย
“ห้องยังเย็นอยู่เลย เหมือนเพิ่งปิดแอร์ ต่อแฟนเก่าเธอไม่อยู่เหรอ” เสียงไอ้หมอนั่นพูด
“ตอนนี้น่าจะไปทำงานแล้วแหละ ต่อเค้าเป็นคนขี้ร้อนอะ ปกติไม่ค่อยปิดแอร์ จะตั้งเวลาไว้ สงสัยออกไปนานแล้วแอร์มันเพิ่งปิดตามที่ตั้งเวลามั้ง” อิงตอบพร้อมๆกับที่ผมได้ยินเสียงรูดซิบกระเป๋า สงสัยเธอจะมาเก็บของจริงๆ
อะไรดลใจไม่รู้ แทนที่ผมจะออกไปแสดงตัว ผมกลับเลือกที่จะยืนเงียบในห้องน้ำ และทำตัวให้เงียบที่สุด อาจจะเพราะผมไม่กล้าออกไปเผชิญหน้ากับความจริงอันโหดร้ายก็ได้
“เตียงนี้เหรอ.. ที่เธอนอนกับมัน” ชายปริศนาพูด ผมได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินไปที่เตียง.. เตียงที่ผมเคยนอนกอดอิง เตียงที่เราเคยนอนดูหนังกัน เตียงที่เราเคยเล่นปาหมอนกัน แม้กระทั่ง.. เตียงที่เราเคยมีอะไรกัน
“อื้อ.. ทำไมเหรอ” อิงถามพร้อมกับเดินเสียงฝีเท้าเดินไปที่เตียง
“แสดงว่า.. เธอเคยโดนมันเอาที่เตียงนี่สิ”
#โปรดติดตามตอนต่อไป
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน