เริ่มสับสนแล้ว

ป้องนายต้องจัดต่อแล้ว

ลุ้นตลอด มันจริงๆๆๆ

โดนจับได้แน่ๆ

โบนัสจะโกรธไหม

 

 

 

     พอ

ว้าว

 

ปกป้ปงหัวหลุดแน่ๆ

แฟนกู ตอน 8 หลักฐาน
   
   ผมเปลี่ยนผ้าปูก่อนพาโมโนมานอนที่เตียงอีกครั้ง  ผมห่มผ้าให้และหอมแก้มน้องเป็นการขอโทษอีกที

   "ยังเจ็บอยู่มั๊ย"
   "เจ็บอยู่คะพี่..."
   "นอนเหอะ  พี่จะซื้อยามาให้พรุ่งนี้เช้านะ  โมโนอย่าลืมกินนะ"

   เจ็ดโมงเช้า  ผมอยู่ที่ร้านขายยาหน้าปากซอย  ผมซื้อยาคุมฉุกเฉินและถุงยาง  ผมแปลกใจเหมือนกันว่าผมซื้อถุงยางทำไม  แต่ผมจำได้ว่าโบนัสเคยบอกให้ผมเริ่มใช้ถุงยางแล้ว  ผมมีความต้องการผู้หญิงจนต้องซื้อถุงยางมาเตรียมไว้แล้วเหรอเนี่ย   ชีวิตผมเปลี่ยนไปมากมายเหลือเกินหลังจากที่จบ ม 6  แค่เข้ารั้วมหาลัยมาสามเดือนเท่านั้นจากเด็กที่ไม่รู้กลกามเลยแม้แต่น้อย กลายเป็นผมเปิดซิงผู้หญิงไปแล้วถึงสองคน   

ผมแวะซื้อปาท่องโก๋และน้ำเต้าหู้มาให้โมโนด้วย  และผมก็ให้เธอกินยาก่อนผมจะพาไปส่งที่ห้อง  โมโนน้ำตาไหลอีกครั้ง  ผมกอดโมโนแน่น

   "โมโนฟังพี่นะ  พี่ไม่ได้ไปไหน  โมโนต้องการพี่ให้ช่วยอะไร..เมื่อไหร่..ก็ลงมาได้เลย  โมโนมีเบอร์พี่ด้วย  ไม่ต้องกลัวเรื่องนั้นนะ  พี่จะไม่ทำอะไรโมโนอีก  แค่นี้พี่ก็แย่มากๆแล้ว  พี่ไปก่อนนะ  เย็นนี้จะแวะมาแล้วกัน"

   สาวน้อยพยักหน้า  บอกตามตรงผมจิตใจไม่ค่อยสบายเลย  ผมทำลายผู้หญิงไปคนนึงด้วยความไร้สติตอนเมา  ผมตั้งใจว่าผมจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก   ผมส่งโมโนแล้ว ผมก็รีบมาอาบน้ำ   แต่แค่ใส่กางเกงในเสร็จเท่านั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

   "ปกป้อง  โบนัสเอง...มาเปิดหน่อยสิ  เข้าไม่ได้..."
   "เฮ้ย  ก็จะไปหาโบนัสไง  มาทำไมอ่ะ..."

   ผมรีบใส่กางเกงขาสั้นวิ่งลงไปเปิดประตูหน้าให้โบนัสเข้ามา 
   "กินข้าวหรือยัง"
   "กินกาแฟมา  จะเลี้ยงไร"
   
   ผมดึงโบนัสกลับหลังหัน เดินออกประตูพาไปหน้าปากซอย  กินโจ๊ก  ผมไม่กล้าสู้หน้าโบนัสเลย  เหมือนเด็กทำผิดอะไรไป  โบนัสเป็นผู้หญิงที่ฉลาด  เธอรับรู้ทันที

   "มีไรอยากเล่าให้เราฟังหรือเปล่า"
   ผมนึกถึงคำของโมโนว่า อย่าพูดไปอีก และเก็บเรื่องนี้ไว้
   "5555 ทำไมเหรอ หน้าเรามันฟ้องเหรอ  เธออ่ะ ไปเรียนจิตวิทยาเหอะ  คือวานนี้ ไปกินข้าวที่คาราโอเกะอ่ะ  ไอ้เพชรมันกรอกเหล้าเรา  จนเมา  เมาสุดๆ  เมาหมดสติเลย"
   "เฮ้ย  จิงดิ  ก็ธรรมดาไม่กินไม่ใช่เหรอ  กินไปเท่าไหร่ล่ะ"
   "สองกระป๋องกะอีก......เอ่อ..ไม่รู้กี่แก้ว  เช้านี้ก็เลยยังมึนๆ"
   "แล้วใครมาส่ง..."
   "ไอ้เพชรไง"
   "แล้วใครไปส่งเพชร"
   "มันกลับเอง 5555 ตลกอ่ะ  เราอายจัง ผู้หญิงมาส่ง  ที่อายกว่าคือ พอมันกลับไป เราเดินได้สามก้าวก็ลงไปกองกะพื้น"
"555555 แล้วขึ้นห้องไปได้ไง"
"โมโนเดินมาเห็น เลยประคองขึ้นไปส่ง"

   ผมยิ้ม  โบนัสมันน่ารักเสมอ  ยิ้มของโบนัสผมคงจะไม่ลืม  เพราะมันเป็นยิ้มจากเพื่อนผู้หญิงคนแรกในรั้วมหาลัย  เราเดินจูงมือกลับมาที่หอผม  นี่ก็เพิ่งจะแปดโมงนิดหน่อยเอง  ทันทีที่เข้าห้องผม  ผมดึงโบนัสมาจูบด้วยความคิดถึง 

   "ปกป้อง เดี๋ยวนี้ไม่กลัวเราแล้วเหรอ"
   "โบราณเค้าว่า...อายครูไม่รู้วิชา กลัวภรรยาไม่มีบุตร"
   "บ้า...เค้าไม่บอกงั้น  อายครูไม่รู้วิชา แต่ไม่กลัวภรรยา...หัวหลุด 55555"
   "คิดถึงโบนัสอ่ะ...คิดถึงมากๆ"
   "เมื่อวานเราก็เจอกันนะ  นี่..คิดถึงจนเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเลยเหรอ"
   "ไม่ช่าย เมื่อวานไม่รู้อ้วกหรือเปล่า เลยเปลี่ยนเลย"

   ผมนึกได้ หากโบนัสเป็นคนช่างสืบค้นไปรื้อผ้าปู  ผมคงจบสิ้นชีวิตวันนี้

"แล้ว....ซื้อถุงยางหรือยัง"

ผมพยักหน้าก่อนเริ่มจูบกระหน่ำไปทั่วหน้าและลำคอของโบนัส  ในขณะที่มือก็ลูบแถวนมเบาๆ  ผมรู้ว่าเธอชอบ 
"โอ๊ย...ดีจัง  เก่งขึ้นทุกครั้งเลยนะนายป้อง  เราจะทนไม่ไหวแล้ว"

เธอเอื้อมมือลงมาจับควยผม  ถ้ามือเธอมีญาณวิเศษคงรู้ได้ว่าเมื่อคืนไม่เกิน 9 ชั่วโมง ผมเพิ่งใช้งานมันไปเปิดซิงผู้หญิงไปอีกคนแล้ว  แต่เหมือนโบนัสไม่รู้อะไรเลย  เธอยังคงสนุกสนานกะผมเหมือนที่เคยมา  และผมก็ไม่ทำอะไรให้มันผิดปกติ  ผมผลักโบนัสไปนอนบนเตียง
"โบนัส บนพื้นหรือบนเตียงดี"
"เอาเหอะ ป้อง  ตรงไหนก็ได้แหละ"
"เอ่อม....โบนัส....เค้าใส่ถุงยางยังไงนะ..."

       

ดีๆ

อยู่ๆก็ได้ฟันเด็กซะอย่างนั้น

เอาแล้ว