แฟนกู ตอน 10 ผู้ท้าชิง

magna67t

Junior Member
262
2471
love is all around

แฟนกู ตอน 10 ผู้ท้าชิง

« เมื่อ: มีนาคม 11, 2021, 09:02:59 pm »

แฟนกู ตอน 10 ผู้ท้าชิง

น้ำจำนวนมากในถุงยางมันคงร้อนจนไอ้เพชรรู้ตัว

เธอลุกออกจากตัวผมแล้วหันกลับไปดูสภาพควยผมที่อ่อนตัวลง น้ำกามผมเต็มถุง ไอ้เพชรถอดมันออกมา แล้วยกมาให้ผมดู น้ำผมท่วมเต็มส่วนปลายถุงยาง ยังไม่นับที่หกเรี่ยราดตอนที่ไอ้เพชรดึงมันออกมา
“โห น้ำแม่งแยะมากอ่ะ คาวด้วย มึงแม่ง ไม่ค่อยบริหารเลยสิ”

ผมไม่อยากเชื่อว่าไอ้เพชรจะมีกิริยาแบบสาวทอมมาโดยตลอด แต่วันนี้มันคือผู้หญิงผมสั้นคนนึงเท่านั้น ไอ้เพชรออดอ้อนผมราวกับผมเป็นแฟนของมันแล้ว
“ตอนนี้ก็กูก็เท่ากะไอ้โบแล้วสินะ”
“อะไรเท่ากัน”
“มีแฟนคนเดียวกัน และมีอะไรกันแล้วด้วย”

จากวันนั้นเป็นต้นมา ไอ้เพชรใกล้ชิดผมมากกว่าเดิมในเวลาทำแลป บางทีมันก็ทำไรโดยไม่เกรงใจสายตาโบนัสที่มองเข้ามา เช่นวันนี้...มันเท้าแขนลงบนโต๊ะ แล้วนอนเงยหน้ามาดูหน้าผม โดยไม่ระวังตัวเอง ใครๆก็รู้ว่านอนแบบนี้มัน “เห็น” ไปถึงไหนๆ ยังไม่พอ บางครั้งมันก็ซุกหัวเข้ามาที่ท้องผมโดยไม่มีสาเหตุ เพื่อนๆหลายๆคนเริ่มใจคอไม่ดีที่ไอ้เพชรทำงี้กะผม

“เชี่ยป้อง มึงแบบว่า...อย่าบอกนะว่าไอ้เพชรกะมึง...”
“ไม่มีไร มันก็เล่นห่ากะกูแบบเนี่ยประจำ บางทีแม่งก็มานั่งตักกู”
“หลังๆนี่มันเอ็กซ์มากกว่านั้นนะ มึงระวังหน่อย..มันจะทอมแค่ไหน ยังไงมันก็เป็นผู้หญิง กูกลัวมึงจะรักล่มกะไอ้โบ”
“เชี่ย...โอม มึงช่วยเตือนไอ้เพชรให้กูหน่อยแล้วกัน กูไม่กล้าไปยุ่งกะมัน”

แต่เหมือนจะไม่ได้ผล ไอ้เพชรเริ่มทำอะไรหลายอย่างที่ไม่เกรงใจโบนัสเลย ผมอึดอัดมากๆ ไม่ค่อยสบายใจ
“ไอ้โบนัส เย็นนี้ไอ้ป้องจะมาช่วยเราทำเพลทต่อนะ เธอไม่ว่าไรใช่มั๊ย”
“เออ ไม่รู้สิ ป้องเค้าว่าไงอ่ะ”
“โอ๊ย ไอ้ป้องมันไม่ว่าไรอยู่แล้ว มันชอบช่วยเรา”

แรกๆก็ไม่ค่อยมีอะไร แต่มันเป็นแบบนี้ทุกวัน ราวกับจะตัดวงจรไม่ให้ผมไปไหนมาไหนกะโบนัสในตอนเย็น โบนัสเริ่มสงสัยความสัมพันธ์ของผมกะไอ้เพชรและเธอก็เอามันไปโยงกับกางเกงในเลอะเลือดที่เธอเจอ เธอกำลังสงสัยว่าผมเปิดซิงไอ้เพชรในคืนนั้น บอกแล้วว่าโบนัสมันฉลาด แต่เธอรอจนเสร็จจากงานบอล...
“เออ...ป้อง หลังๆ ไอ้เพชรนี่เยอะเนอะ ทำไมชวนให้เธอไปช่วยคนเดียวบ่อยๆอ่ะ”
“อืมม์...ไม่รู้ดิ มันคงไม่มีเพื่อน...แบบเรามั๊ง”
“แต่ตอนนี้ป้องก็มีโบนัสแล้วนะ”
“ใช่ เรารู้ไง แต่ว่าเรา...เอ่อ....”
“ป้องมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า จะเล่าให้เราฟังมั๊ย”

ผมเงียบไป โบนัสฉลาดจะตาย เรื่องสังคมเธอเก่งกว่าผมแยะ และผมไม่ใช่คนเชี่ยวโลก ผมโกหกใครก็ไม่เป็น สีหน้าแววตาก็เก็บไม่อยู่
“ป้อง เอางี้...เย็นนี้นะ ไปบ้านเรา พี่เราเข้าเวรอีกแล้ว”

ผมตาเป็นประกาย ผมอยากจะอยู่กะโบนัสมากกว่าไอ้เพชร ช่วงอยู่กะมันผมรู้สึกว่าไอ้เพชรรุกล้ำเข้ามาในพื้นที่ชีวิตผมมากไป
“ได้สิ ดีใจจัง เดี๋ยวเราไปก่อนแล้วกัน จะรีบกลับไปเอาเสื้อผ้านะ”

แต่แล้วเย็นวันนั้น เรื่องมันกลับเป็นอีกแบบ...

ผมทำแลปอย่างรีบมาก เพื่อจะออกไปหาโบนัสที่ทำแลปอีกห้อง และแน่นอนไอ้เพชรย่อมเห็นและก็รู้ด้วยว่าผมรีบทำเพื่ออะไร มันยิ่งถ่วงให้ช้าหนักเข้าไปอีก ทำโน่นผิดนี่ผิด ผมล่ะหงุดหงิดมันมาก แต่ยังไงเราก็เสร็จเร็วอยู่ดี สามโมงครึ่งผมออกมาพร้อมกับไอ้เพชร
“ไปเร็ว...กินไอติมชับบี้”
“ไม่เอา.. ไม่ไปแล้ว นัดโบนัสมันไว้”
“เหย...ไปสิวะ แม่ง เดี๋ยวเดียวเอง มันยังไม่เสร็จหรอก”

แล้วเธอก็ฉุดลากผมลงบันได แต่ไอ้สองขั้นสุดท้ายนี้สิ ไอ้เพชรพลาดขั้นเลยทำมันร่วงโครมตกบันไดลงไป แถมดึงเอาผมลอยลงไปที่ตัวมันทันที ผมมีไอ้เพชรเป็นตัวรับน้ำหนัก ผมไม่เจ็บเลย แต่ไอ้เพชรท่าจะแย่
“โอ๊ย..ขากู ขากู...โอ๊ย อย่า....”

ไอ้โอมคนเดียวที่เห็นผมทับอยู่บนตัวไอ้เพชร ผมพยุงตัวขึ้นมานั่งข้างเพื่อนสาว เพื่อนๆในแลปวิ่งกรูออกมาดู ไอ้เพชรมีเลือดออกที่เข่า ส่วนข้อขามันบวมขึ้นมาทันตาเห็น

“โอม....มึงบอกโบนัสด้วย ให้กลับบ้านไปก่อน เดี๋ยวกูพาไอ้เพชรไปโรงบาล..”
“เฮ้ย ให้กูช่วยมึงเหอะ ใครจะไปยกมันไหววะ...”
“เออ...เดี๋ยวกูเรียกแท๊กซี่ไป”

ไอ้โอมพาผมมาส่งริมถนนเพื่อเรียกแท๊กซี่ไป รพ. พอแท๊กซี่วิ่งออกมาเท่านั้นแหละ
“พี่คะ ไปบางแคเลยค่ะ”
“เฮ้ย...ขาแกเจ็บอ่ะ ไปโรงบาลก่อน”
“ไม่มากอ่ะ ถลอกนิดหน่อย”
“ข้อเท้ามึงอ่ะ”
“ไม่เป็นไรเลย เจ็บนิดเดียว”

ผมมองหน้ามัน มารยาหญิงนี่ร้อยเล่มเกวียนทีเดียว ผมไม่คุ้นเคยกับเกมบ้าๆพวกนี้ ผมเชื่อมันสนิทว่ามันเจ็บและก็อยากส่งมันไปโรงบาล
“มึงนะ ไอ้เพชร มึงก็รู้ว่ากูจะไปกะโบนัส แล้วมึง...”
“กูก็อยากไปกะมึงเหมือนกันนะ ป้องอ่ะ อะไรก็ไอ้โบนัสตลอดเลย อย่าลืมนะว่าเรา..อุ้บ”
ผมรีบเอามืออุดปากมันไว้
“เอางี้ กูไปส่งมึงที่บ้าน แล้วกูกลับเลยนะ”

ไอ้เพชรมองหน้าผมด้วยสายตาเศร้าๆ มันเอามือมาจับมือผม ผมนั่งนิ่งเงียบสนิทไม่พูดอะไรทั้งนั้น ผมยังโกรธไอ้เพื่อนทอมตัวแสบอยู่ ไอ้เพชรคงรู้ เรามาถึงบางแคก็สี่โมงครึ่งแล้ว ผมพยุงไอ้เพชรลงจากรถ บ้านมันก็ไม่ใช่ใหญ่โตอะไรนัก เป็นตึกแถวเข้าซอยไปนิดเดียว ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลย
“ป้อง มึงพากูไปส่งห้องนะ ห้องกูอยู่ชั้นสาม กูเดินไม่ไหว”
“อ้าว...ก็ไหนขามึงไม่เจ็บไง”
“มึงก็ดูข้อเท้ากูดิ แดงซะขนาดนี้ เมื่อกี้กูพูดลองใจมึง..”

เออ.. ท่าทางขามันจะเจ็บจริงด้วย ความรู้การแพทย์ตอนนี้ผมเท่าหางอึ่ง แบบนี้ประคบด้วยร้อนหรือเย็นวะ แต่เอาหละ ผมประคองไอ้เพื่อนทอมขึ้นบ้านสามชั้นนี่เป็นภาระจริงๆ ที่แย่กว่าคือผมรู้สึกว่าไอ้เพชรไม่ช่วยผมเลย มีแต่จะเทน้ำหนักตัวมันมาให้ผมแบก แถมยังเบียดตัวใกล้ชิดผมขนาดที่ผมโดนนมของมันหลายต่อหลายหน เกือบสิบนาทีกว่าจะถึงชั้นสาม
“เฮ้ย มึงนั่งก่อน เดี๋ยวกูไปเอาน้ำมาให้”
“ไม่ต้องอ่ะ...มึงมียามั๊ย เดี๋ยวกูทาให้ ทายาเสร็จแล้วกูไปนะ..”
“ในลิ้นชัก เคาน์เตอร์เพนมันจะช่วยมั๊ยวะ”

ผมก็เอาออกมาทาให้มัน ผมนวดลงไปด้วย ลืมไปว่ามันขาเจ็บ พอกดนิ้วเท่านั้นไอ้เพชรร้องลั่น ท่าทางจะเจ็บจริง
“ป้อง มึงไม่ชอบกูเลยจริงเหรอ”
“มึงก็เป็นเพื่อนกูไง...”
“แต่มึงกะกู...เอ่อ...มีไรกันแล้วนะ”
“กูไม่ได้ต้องการอย่างนั้นเลย มึงก็รู้”

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

บันทึกการเข้า