แฟนกู ภาค 2 ตอน 6 นั่นก็พี่..นี่ก็น้อง..

แฟนกู ภาค 2 ตอน 6 นั่นก็พี่..นี่ก็น้อง..

ติดตามแฟนกู ภาค 1 ได้ที่ //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=240071.0
...

“หา มีโรคนี้จริงเหรอพี่...”
“มีสิ  แต่ไม่เป็นไรมากหรอก  เดี๋ยวค่อยว่ากัน...”

ผมเข้ากอดพี่แหวว  และเกมที่สองของเราเริ่มขึ้นแทบจะทันที  ผมสอดใส่ลงไปใหม่อีกครั้ง และครั้งนี้ผมก็รู้ความจริงบางอย่าง  ลำควยผมสัมผัสกับความนุ่นลื่นแบบที่ผมเคยเจอมาก่อนหน้านี้   มันคือครั้งที่แล้วกับโบนัสนั่นเอง   น้ำผมที่อยู่ในตัวพี่แหววมันทำให้การกระทำของผมสะดวกลื่นขึ้นมาก  ใช่แล้ว...วันนั้นที่ผมมีอะไรกับโบนัสก็เป็นแบบนี้  นี่แสดงว่า......

แต่ช่างมันเหอะ  ผมไม่ควรคิดมากแบบพี่แหววพูด  ผมเล่นกะพี่แหววเกมที่สองได้อย่างสุดยอด  พี่แหววเสร็จกะผมไปถึงสองครั้งและก็เพียงพอสำหรับเราสองคนแล้วในคืนนี้  ผมพาพี่แหววไปส่งก่อนที่จะนอนข้างๆพี่แหวว
...................
วันเวลาที่ผ่านไปเริ่มทำให้ผมไม่มีเวลาสนุกเรื่องอื่น วิชาต่างๆสำหรับเตรียมตัวเรียนหมอขั้นสูงมันยากมากมายมหาศาล  ต้องอาศัยการจดจำสารพัด  วิชากายวิภาคนี่ตัวดีเลย ชื่อเส้นเลือด ชื่อกล้ามเนื้อ โอ๊ยสารพัด  ผมกลับเข้าสู่โหมดการเรียนแบบขั้นเทพอีกครั้ง  แปลว่าผมไม่ยุ่งกะใคร เรียนแล้วกลับบ้านอ่านหนังสือ  ผมลืมโบนัสไปแล้ว... แม้เธอจะเรียนรุ่นเดียวกับผม  แต่ก็หลบหน้าไม่ให้เจอกันได้  จนกระทั่งวันนึง...

“ป้อง พี่โฟกัสนะ...จำพี่ได้มั๊ยอ่ะ”
“อ้าว  พี่...สวัสดีครับ...”
“เออ... คุยด้วยหน่อยสิ..”
“เอ่อมม...พี่ ขอโทษทีนะครับ ผมเข้าเรียนในอีกสิบนาทีเนี่ยครับ  เดี๋ยวเย็นนี้ผมโทรไปนะครับ”
“งั้น...มาคุยกันที่คอนโดพี่แล้วกัน...”

ผมเงียบไป.... การไปคอนโดพี่โฟกัส  ก็เหมือนให้ผมไปรับทราบความเจ็บปวดจากความหลังอีกครั้ง 
“พี่...ขอเป็นที่อื่นเถอะครับ  โบนัสเค้า...เอ่อ...”
“ไอ้โบนัสกลับไปหาแม่หลังเลิกเรียนวันนี้หละ  นะ...  เลิกแล้วมาเหอะ... ไม่มีไรหรอก”

ผมไปตามนัดของพี่โฟกัส  พี่โฟกัสพาผมลงไปกินข้าวและพากลับขึ้นมาคุยข้างบน
“พี่ครับ  โบนัสเป็นไงบ้าง...”
“ป้องเอ๊ย  นี่หละ...พี่ถึงเรียกเธอมา  เธอยังไม่คุยกะโบนัสเหรอ...”
ผมส่ายหน้า
“เธอรู้มั๊ย  พี่ซื้อทิชชูเดือนนี้สองรอบแล้วนะ...ไอ้โบนัสร้องไห้ทุกวัน..ร้องไห้ทุกเย็น”
“พี่โฟกัสไม่อยู่บ้านแล้ว...พี่...เอ่อ รู้ได้ไงอ่ะครับ”
“พี่โทรหามันทุกวัน  โทรยังไงก็เสียงร้องไห้ เสียงสะอื้น  ถามก็ตอบไม่มีไรค่ะ  ไม่มีไรค่ะ.. ถามจริงเหอะ  โบนัสมันไปเรียนมั่งมั๊ย”
“ก็...เอ่อ... ผมไม่รู้เหมือนกันครับ ไม่ได้ดูเลย...”
“พี่กลัวจัง... พ่อกะแม่ตั้งความหวังกะไอ้โบนัสมากนะ  อยากให้ลูกเป็นหมอ”
“ไม่มีไรมั๊งครับพี่... โบนัสคงมีคนดูแลแล้ว”
“อ๋อ  เธอคงไม่รู้สินะ... งั้นต้องเล่าก่อน  หลังจากคืนนั้นที่เธอกลับไปแล้ว  ตอนเช้า ไอ้พีทก็มาหาโบนัส  โบนัสมันกินข้าวกะพี่อยู่พอดี  แล้วมันก็ไล่ไอ้พีทต่อหน้าพี่เลยนะ  โบนัสมันไม่ให้ไอ้พีทเข้ามายุ่งในชีวิตอีก  ห้ามมาคอนโดด้วย”

ผมนั่งฟังเงียบๆ
“พี่ว่า...เธอสองคนเข้าใจผิดกันหลายอย่าง  พี่บอกตามตรงนะ  พี่ไม่ชอบหน้าไอ้พีท  ครั้งแรกที่เห็นหน้ามันคือมันเดินออกมาจากห้องโฟกัส   พี่ไม่ว่าไรหรอก... ถ้าโบนัสมันจะมีอะไรกะใคร  แต่พี่ว่าไอ้นี่ไม่ธรรมดา  พี่รู้สึกอย่างนั้น  ก็เคยถามเหมือนกันว่าป้องไปไหน  ไอ้โบนัสบอกว่าป้องไม่ว่าง”

ผมก็เลยเล่าเรื่องในค่ำวันนั้น  ในส่วนของผมให้พี่โฟกัสฟัง
“พวกเธอรักกัน  พี่โอเคมากๆ  พี่รู้ว่าเธอเป็นคนดี บริสุทธิ์ใจ  ไม่คิดอะไร  แต่ป้อง..การที่ป้องให้น้องคนนั้นไปอยู่ในห้องอ่ะ  อย่าทำอีกนะ  ถ้าสมมติเป็นพี่เปิดเข้าไปแล้วเจอคนอื่นนั่งในห้องแฟนตัวเอง  ไม่มีผู้หญิงที่ไหนเค้าโอเคหรอก  ป้องลองคิดกลับกันสิ  วันนั้นป้องเข้ามา พอเปิดห้องโบนัสแล้วเจอไอ้พีทนั่งกอดโบนัสอยู่อ่ะ  ป้องยังจะฆ่ามันเลย...”

ผมโดนรุ่นพี่คนที่สองด่าในเรื่องเดียวกันอีกแล้ว  ผมคงผิดเรื่องนี้จริงๆ 
“พี่บอกให้อีกอย่าง  พี่ถามโบนัสตรงๆเลยว่าเกลียดป้องเหรอ  โบนัสมันร้องไห้เลย  ร้องไห้หนักมาก  แล้วมันก็พูดว่า ที่มันร้องไห้ทุกวันนี้เพราะมันรักป้อง”

ผมนั่งฟังเงียบสนิท 
“โบนัสเค้าคงไม่รักผมหรอกครับพี่  เค้าคงทำใจได้แล้ว..ผมว่าโบนัสเค้ามีคนดูแลแล้วหละครับ  ผมก็พอจะทำใจได้บ้างแล้ว”
“ไม่มีนะ  ไอ้ห่าพีทหลังจากโดนโบนัสมันโวยใส่วันนั้นแล้ว  มันหายหัวไปเลย  ป้อง..พี่ไม่ได้ขายน้องพี่นะ  แต่พี่รู้ว่าเธอสองคนเป็นไง  ถ้าป้องไม่รักโบนัสจริง..ตอนวันเกิดโบนัสอ่ะ  ป้องจะโทรมาหาพี่ทำไม...ทั้งที่เรายังไม่รู้จักกัน  แล้วยังขอให้พี่ช่วยซื้อขนมเค้กและกุหลาบมาเก็บไว้เซอร์ไพรซ์โบนัสมัน   ป้องกลับไปคิดดีๆ  สงสารโบนัสมันเหอะ..คุยกันซะ  จบสวยๆดีกว่า  พี่ว่ามันยังค้างคาบางเรื่อง”

มันเริ่มจะดึกแล้ว  ผมลาพี่โฟกัสออกมาก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว  ผมฟังพี่โฟกัสแล้วผมก็ยิ่งไม่เข้าใจโบนัส  เธอรักผมแต่ขอเลิกกะผม...มันคืออะไรวะเนี่ย...  ผมว่าผมมีส่วนทำให้เรื่องนี้มันยุ่งยาก  อาจเป็นเพราะผมไม่รู้ว่าสังคมมันเป็นไง..คนในโลกเค้าคิดไง  ผมทำไปด้วยความบริสุทธิ์ใจ  แต่มีคนไม่เห็นด้วยมาสองคนแล้ว  ถ้าไอ้เพชรรู้...มันก็คงด่าผมซ้ำอีกคน 

ผมกลับมาถึงหอเกือบห้าทุ่ม  พอเข้าประตูมาเท่านั้น...
ผมก็เห็นว่ามีคนรอผมอยู่ที่ม้าหินข้างล่าง
 

ใกล้จบอีกแล้วครับ

ขอบคุณในเม้นต์ ที่เกินคาดเช่นเคย บางตอนถึง 300 เม้นต์ในคืนเดียว

มี FC โบนัสเยอะมาก 
ผมเขียนเองยังชอบโบนัสเลยครับ และจงใจให้เป็นเช่นนั้น
เพราะคนแบบโบนัสมีจริง

ลองดูต่อไปนะครับว่านายป้องและกองเชียร์จะจัดการกะเรื่องวุ่นวายต่างๆยังไง

ชอบพี่โฟกัสจังเลย เป็นรุ่นพี่ที่ดีมาก

โบนัสพลาดท่าไปกับพีทเลยรู้สึกผิดมั้ง

อยากรู้จังใครนะมารอป้อง

ว้า อุตส่าห์คิดไปไกลว่าโบนัสจะแอบแซ่บ 

สาวไหนมารอน้อ ไม่น่าใช่โบนัส

ต้องเคลียกับโบนัสให้รู้เรื่องแต่ตอนนี้เคลียกับสาวที่มารอก่อน

เนื้อเรื่อง​ดู​ซับซ้อน​ขึ้น​เรื่อย​ ๆ​ แต่​สงสาร​โบนัส​แฮะ​

โบนัสมาที่หอ? แต่เดาว่าแปมนะ

ต้องเคลียกับโบนัสให้รู้เรื่อง

   โบนัสคงต้องการเวลา เพื่อไตร่ตรองอะไรหลายอย่าง ทั้งเรื่องที่เห็นแปมในห้องป้อง และเรื่องที่เธอพลาดให้พีท

นายป้อง ผู้หญิงเขาต้องการ กำลังใจ ดัน ทำเป็นเล่น ตัว พอเวลาเสียไป กลับ เศร้าและคิดถึง ต้องลุยไปเลย

นางเอกคือโบนัสแน่นอนอยู่แล้ว  คอยดูครับว่าจะปรับความเข้าใจกันท่าไหน

ความจริงไม่สมควรโกรธกันนะครับปกป้องก็เอาไปกินตับคนอื่น โบนัสก็ทำบ้างประชดเรียกร้องความสนใจ

ถ้าปรับตัวกันได้ก็อยู่กันยืดครับ

ใครมานั่งรอนายป้องนะ​ โบนัส​หรือเปล่า​ แต่ไม่น่าใช่​ น่าจะเป็นพี่แหวว​กับโมโน