ตอนที่สอง



สิบเอ็ดโมงเช้าปลายเดือนกุมภาพันธ์ ข่าวรายงานจำนวนผู้ติดเชื้อ ผู้ป่วย และผู้เสียชีวิตในรัฐทางตอนเหนือเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ เราสี่คนนัดเจอกันที่ร้านอาหารไทยหัวมุมถนนเวอร์โก

        "อ้าวแล้วทำไมถึงเลิกเป็นหมอล่ะคะ" บิ๋มถามอาหมอพีท หนุ่มใหญ่สูงสง่าอกผายไหล่กว้างเล่นกล้ามแบบพวกฝรั่ง ญาติห่างๆของแอมแปร์

        "ตอนนั้นใจมันไปทางทำธุรกิจครับเต็มตัวครับ ตอนยังเป็นหมอผมทำพวกอินชัวรันส์ด้วยดูแลทั้งหมอด้วยกันทั้งคนไข้ ก็เลยคิดว่าลาออกดีกว่า"

        "แล้วทำไมถึงย้ายไปอยู่ซานฟรานล่ะคะ"
        "ยังไม่ถึงซานฟรานครับแต่ว่าก็เลียบแปซิฟิกนะ ตอนเด็กๆเคยฝันว่าอยากจะมีบ้านมองเห็นทะเล ไหนๆก็ลาออกแล้วก็ซื้อซะเลย ผ่อนนะ 55" เขาพูดจาฉะฉานเจือรอยยิ้มอบอุ่น

        "ก็เนี่ย.. เลยอยากชวนทุกคนไปเที่ยว ขับเครื่องบินไปไม่ถึงชั่วโมง นี่ไง.." เขาเปิดรูปบ้านริมทะเลที่ตกแต่งไว้อย่างเรียบโก้สวยงาม "ถ้ายังเป็นหมอจะมีได้มั้ยล่ะบ้านแบบเนี้ย"

        "อิจฉาคนมีบ้านสวย"
        "แต่อยู่คนเดียวเหงานะ" พี่หมอพีทเหลือบสบตาบิ๋ม
        "ไม่เชื่ออ่ะอย่างอาพีทเนี่ยนะอยู่คนเดียว" 
        "อยู่คนเดียวจริงๆ"

        "เดี๋ยวนะคะ นี่อาพีทขับเครื่องบินมาถึงนี่เหรอ!!" บิ๋มความรู้สึกช้า
        "อ๋อ.. ขับรถมาครับ ไม่ถึงสามชั่วโมงแปซิฟิกโคสต์ไฮเวย์สองข้างทางสวยมาก" 

        "อิฐ.. เอ่อ ขอโทษนะคะพอดีจะขอตัวอิฐแป๊ปนึง" เจ้าของร้านอาหารไทยที่ผมเคยทำงานเดินเข้ามาทัก

        "อ้าว พี่ขิม สวัสดีครับ อาหมอพีทยิ้มกว้างยกมือไหว้

        "สวัสดีจ้ะพีท ไม่เจอนานเลย"
        "พี่ขิมสบายดีนะครับ"
        "สบายดีจ้ะ เดี๋ยวยังไงพี่ขอตัวคุยธุระกับอิฐนิดนึง ขอตัวนะคะ" ผมยังงงๆสบตาบิ๋ม ลุกขึ้นเดินตามพี่ขิมไปทางหลังร้าน

        "สวัสดีครับพี่" ผมยกมือไหว้

        "นี่เพื่อนพี่ที่เป็นเจ้าของร้านนี้เค้าโทรไปบอกหรอกนะพี่ถึงได้รีบมา" พี่ขิมสีหน้าจริงจัง "อิฐไปไงมาไงถึงได้มากับคนอย่างหมอพีทได้"

        "เอ่อ.. อาหมอพีทเป็นญาติห่างๆของเพื่อนแฟนผม พอดีผมมีปัญหาเรื่องจ่ายภาษีห้องเช่าก็เลยจะให้เค้าช่วย"
        "เรื่องแค่นี้เองความจริงอิฐขอให้พี่ช่วยก็ได้อย่าไปยุ่งกับคนแบบนี้เลย เดี๋ยวนะ! นี่คงไม่ได้กำลังสมคบคิดกันทำวิดีโออะไรแบบนั้นอีกใช่มั้ย! เด็กที่บ้านอิฐพวกนั้นมันมีพ่อมีแม่นะ! อย่าเลยพี่ขอร้อง"

        "วิดีโออะไรพี่" ผมตาลุก

        "หมอพีทนี่เสือผู้หญิงหื่นระดับตัวพ่อแวมไพร์นักล่าเลย คลำไม่เจอหางจีนแขกไทยฝรั่งมันเอาหมด ขนาดพี่ยังเคยจะโดนมันหลอกเอา"

        "โดนหลอกหรือเต็มใจให้หลอกครับ" ผมยิ้มยั่วแซวเจ้านายเก่า "หมอพีทเค้าก็ดูดี ถ้าจะมีสาวๆชอบเยอะก็ไม่แปลก"   

        "ไม่ใช่แค่นั้นนะอิฐ ที่หมอพีทอยู่แอลเอไม่ได้เพราะไม่มีใครเค้าเอาแล้ว หมอพีทมีข่าวพัวพันเรื่องคลิปอานาจารเด็กในวัดไทยแถมยังแอบถ่ายคนไข้อีก"

        "ที่วัดไทยน่ะเด็กสิบสี่สิบห้าทั้งนั้นเก้าขวบสิบขวบก็ยังโดน อิฐว่ามันน่าดูมั้ยล่ะเด็กน่ะนมเนิมก็ยังไม่มีแบบนี้มันโรคจิตชัดๆเออถ้าคนโตก็ว่าไปอย่าง ที่ลอยนวลอยู่ได้เพราะหลักฐานยังสาวไปไม่ถึงเด็กวัดอีกคนที่ร่วมกันกับมันยังโดนจับติดคุกอยู่เลย"

        "อิฐ..! พี่จะเตือนไว้แค่นี้ ถ้ามันเอาอะไรให้อิฐกับแฟนกิน อย่ากินเด็ดขาด!" พี่ขิมสีหน้าจริงจัง


ผมเดินกลับมาที่โต้ะอย่างงงๆ ดูเหมือนทุกคนจะเช็คบิลค่าอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ยัยแอมสะพายกระเป๋าพร้อมเดินทาง

        "จะไปกันแล้วเหรอ ยังไม่ได้คุยอะไรกันเท่าไหร่เลย" ผมถาม

        "เรื่องบ้านก็ไม่มีอะไรมากครับเดี๋ยวผมรออีเมล์สัญญาเช่าจากคุณอิฐพอครบปีก็เคลียร์บัญชีทำเรื่องยื่นภาษี ตอนนี้พวกเจ้าหน้าที่อาจจะมาถามเพราะเราใช้ไฟฟ้าใช้น้ำใช้แก๊สเยอะผิดสังเกตุ ก็แค่เอาเอกสารให้มันดูว่าเราไม่ใช่บ้านเช่าเถื่อนอยู่ระหว่างยื่นขอหมายเลขผู้เสียภาษีกับซิตี้แค่นั้น จบ ช่วงนี้คุณอิฐก็ใจเย็นๆรับทรัพย์ไปเรื่อยๆก่อนครับ"

        "ส่วนเรื่องสัญญาเช่ากับเจ้าของที่ดินเดี๋ยวผมขอคุยตรงเองดีกว่า เท่าที่ดูรายละเอียดคุณอิฐเสียเปรียบค่อนข้างมากถึงจะร่างสัญญาคร่าวๆก็เถอะ แต่มันก็ใช้เป็นหลักฐานในชั้นศาลได้ เดี๋ยวผมดีลให้ใหม่รับรองไม่เสียเปรียบ" อาหมอพีทโชว์ลีลาหัวหมอ

        "แต่ว่า.. เอ่อ ผมต้องเอาใบเสร็จค่าเช่าของลุงมาร์คัสมายื่นบริษัทด้วยน่ะสิ มันจะภาษีซ้อนกันรึเปล่า"

        "เดี๋ยวนะ เงินที่จ่ายค่าเช่าที่ดินไม่ใช่เงินคุณอิฐเหรอ"
        "ก็เงินผมนี่ล่ะ แต่บริษัทจ่ายไง เออ งงว่ะ .. ยังไงดี"

        "โอเค ไม่เป็นไรเดี๋ยวค่อยๆคุยค่อยๆเคลียร์แกะกันไปทีละปม ปัญหามีไว้แก้ ยังมีเวลาอีกเยอะ" อาหมอพีทยิ้มอุ่น

        "จบเรื่องซะที งั้นเรามูฟกันเลยมั้ยคะ" แอมแปร์กระชับกระเป๋าอีกครั้ง

        "คุณอิฐไปเที่ยวบ้านผมด้วยกันนะครับ ไปกันหลายๆคนสนุกดี" อาหมอพีทออกปากชวน

        "แกไปเที่ยวกับอาพีทเถอะชั้นจะอยู่ที่นี่กับพี่อิฐ เอาไว้เดี๋ยวเราค่อยนัดเจอกันที่สนามบินวันกลับก็ได้" บิ๋มพูดเสียงเรียบหน้านิ่ง ผมที่เลือดขึ้นหน้าสติหลุดกำลังจะออกปากเหมือนเหยียบเบรกหน้าทิ่ม โดยเฉพาะยัยแอมแปร์ที่ไม่คิดว่าเด็กในคาถาเมื่ออยู่ไกลบ้านจะกล้ากระด้างกระเดื่อง

        "งั้นเดี๋ยวขอไปเอากระเป๋าในรถหน่อยนะคะ" บิ๋มหันไปบอกอาหมอพีท
        "เฮ้ย อาขับไปส่งก็ได้ ว่าแต่ไม่อยากไปเที่ยวบ้านจริงๆเหรอช่วงนี้ไม่มีมรสุมตอนเช้าๆสวยมากนะ" อาหมอพีทยังตื๊อไม่เลิก

        "เดี๋ยวอิฐกับแฟนติดรถพี่ไปก็ได้จ้ะ มีธุระจะผ่านไปทางหน้าบ้านอิฐพอดี" พี่ขิมเดินเข้าขวางคลอง "อิฐไปช่วยแฟนขนกระเป๋าสิเดี๋ยวจะได้ออกไปกันเลยพี่จะสายแล้ว"

        "ขอตัวก่อนนะพีท" พี่ขิมโบกมือยิ้มให้แอมแปร์ที่กำลังหน้าบอกบุญไม่รับ



พี่ขิมพาขับผ่าใจกลางย่านดาวน์ทาวน์ ป้ายสัญลักษณ์เมืองฮอลลีวูด ถนนดาวอันเลื่องชื่อ ไชนีสเธียเตอร์ ลิตเติ้ลโตเกียว ในวันที่บรรยากาศเงียบเหงาผู้คนบางตาใส่หน้ากากเค้าหน้าหม่นหมอง เราคุยกันว่าเอาแค่ขับรถผ่านก็พอ

บิ๋มเดินชมห้องเช่าน้อยของผมอย่างให้ความสนใจ ระหว่านั้นไม่ว่าเจอผู้เช่าห้องไหนเธอก็จะแจกนามบัตรแนะนำตัวจับไม้จับมือพูดคุยอย่างเป็นกันเองไปด้วย ผมหรี่ตามองพฤติกรรมแฟนสาวรู้สึกว่าเธอจะเฟรนลี่มนุษยสัมพันธ์ดีงามผิดสังเกตุ

        'แอนนาฮิลล์เกสต์รูม' เออชื่อเพราะดี 'ปณิชา สมบูรณ์พัฒนพล +66 xxx xxx-xxxx'

น้องเพลิน แบกเป้หลังเดินเข้าประตูรั้วมาพอดี(คนนี้ผมฟุ้งซ่านยิ่งกว่าน้องเอิงร้อยเท่า) "สวัสดีค่ะน้อง พี่ชื่อบิ๋มนะคะเป็นแฟนพี่อิฐ ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรน้ำไม่ไหลหลอดไฟขาดโทรแจ้งตามหมายเลขนี้ได้เลยค่ะตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง"

        "หรือว่าถ้าเห็นแฟนพี่เดินอยู่กับสาวคนไหนก็โทรบอกได้นะคะ" น้องเพลินรับนามบัตรไปพลิกดูไม่รับมุขฝืดเดินผ่านเข้าห้องไปเงียบๆ

        "แหม แหม .. มองตาละห้อยเลยนะ" บิ๋มทำหน้ายู่

        "ละห้อยอะไร.."
        "ก็ไม่รู้ล่ะ ของแบบเนี้ยผู้หญิงเค้ามีเซ้นส์นะรู้มั้ย คนเนี้ย ออร่าเปล่งประกายราศีจับเดินผ่านเข้าประประตูรั้วมาปั๊ป รู้เลย"

        "ออร่าบ้าอะไร เพี้ยนเหรอ งอแงเจ็ตแล็คป่าว.."

        "เท่าที่ดูๆนี่ชักไม่น่าไว้ใจแล้วนะเนี่ยเอ๊าะๆทั้งนั้นเลย ของแบบเนี้ยเดินผ่านมองตากันทุกวันๆใครจะอดใจไหว" ชอบเวลาที่บิ๋มงอน แสดงว่าเธอยังมีใจให้ "บิ๋มไม่ต้องห่วงพี่มีวิธี ไอ้ตัวเล็กตัวน้อยพวกนี้ไม่ได้กินพี่หรอรับรอง" ผมพยามปลอบใจเธอ

        "ก็ช่วยตัวเองสิ" ผมยักคิ้วข้างเดียวกำหลวมสาวขึ้นลงแสดงท่าทางประกอบ

        "บ้า ประสาท ลามก"
        "อ่าว ผู้ชายมันไม่เหมือนผู้หญิง น้ำแตกแล้วก็แยกทางต่อให้สวยขนาดอั้มพัชราภามานอนแบพี่ยังไม่อยากจะแลเลย" ผมแก้ตัวเป็นกลอนน้ำขุ่นๆ

        "พอรู้สึกตัวว่าไม่ได้แล้วจิตหงุดเงี้ยว ก็แค่เอาออก"

        "บ้า แล้วคนมันจะช่วยตัวเองได้ไงก็ต้องมีอารมณ์ก่อนสิ" บิ๋มยังคงตัดพ้อไม่ไว้ใจ
        "มีอารมณ์ก็เข้าไปเอาออก จบ" ผมยังสาวอากาศจนบิ๋มตีมือ
        "แล้วถ้าผ่านไปมันเกิดมีอารมณ์ขึ้นมาอีกอ่ะ"

        "มีอีกก็ชักอีก"
        "ประสาท .. น้ำหมดตัวพอดี" บิ๋มหัวเราะบ่นพึมพำ

        "ไหนเอานามบัตรมาดูดิ๊ทำไมไม่มีชื่อพี่อ่ะ แล้วนี้ก็เบอร์เมืองไทย นี่ถึงขนาดทำนามบัตรใหม่เตรียมมาแจกเลยเหรอเนี่ย"

        "ก็พี่อิฐเล่าว่ามีแต่ผู้หญิง กันไว้ดีกว่าแก้" แฟนตัวแสบของผมยิ้มเชือดเฉือน

เกือบจะบ่ายสาม แสงสีทองทาบทาผิวถนนป้ายจราจรทอดเงายาว ผมเช็ดโต้ะไม้ตรงลานหน้าบ้านที่เพิ่งต่อเสร็จกับเจ้าอันเดรียสเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว อากาศเริ่มอุ่นขึ้นจากที่อุดอู้หลบอยู่แต่ในห้องกันมาเป็นเดือนๆ

        "พี่อิฐไม่ต้องไปแล้ว เดี๋ยวน้องเค้าจะพาไปเห็นว่ามีซูเปอร์มาเก็ตจีนอยู่ใกล้ๆ" บิ๋มเดินมาเลียบๆเคียงๆ

        "น้องไหน" ผมขมวดคิ้วถาม

        "น้องเพลิน คนที่พี่อิฐชอบไง" บิ๋มยิ้มจืดชืด "น้องเค้าเก่งมากเลยนะเรียนฟิสิกก์ควอนตัมอะไรก็ไม่รู้ ได้ทุนถึงปริญญาเอกเลยนะ ขาวแบบนี้ถึงว่า..เข้าตาโดนใจพี่อิฐ"

        "ตกลงนี่จะเก่งหรือจะขาว คุยกันเมื่อไหร่เนี่ย"

        "คุยแล้ว ยังไม่มีแฟนด้วย" บิ๋มยังคิ้วข้างเดียว(ผมเป็นคนสอนเธอเอง)

        "จะไปก็ไปเลยไป รีบไปรีบกลับด้วยที่นี่มันมืดเร็วไม่เหมือนเมืองไทย" ผมตัดบท ตอนแรกจะส่งเจ้ากุมารจังโก้ตามไปเป็นเพื่อนแต่หาตัวมันไม่เจอ

        "ใครคะ อั๋น .. ชื่อตลกอ่ะ" บิ๋มถาม
        "มันอยู่แถวนี้แหละ พอจะใช้หายหัวทุกที"

สองสาวเดินคุยกันไปตามฟุตบาท เกรงว่าพวกผู้หญิงจะมีเซ้นส์อย่างที่แฟนผมว่าจริงๆ สามสาวแว่นนักเรียนทุนหนีภัยไวรัสร้ายจากยูซีแอลเอเพิ่งมาอยู่ได้ไม่ถึงสองอาทิตย์ จะด่าไอ้เลวต่ำช้าหรือประนามด้วยถ้อยคำหยาบคายก็น้อมรับ ผมเองที่จงใจส่งสามสาวไปอยู่ข้างห้องของน้องแก้มกับแฟนหนุ่มบ้าพลังซึ่งถือว่าเป็นมวยขยันออกหมัดลีลาอาวุธครบเครื่อง เสียงกระเส่าโหยหวนเสียวซ่านปานจะขาดใจเล็ดลอดฝากั้นห้องถึงขนาดว่าน้องเอิงต้องหลบเข้าของน้ำบำบัดตัวเองกับขอบอ่าง

น้องเพลินปลดปมกางเกงเลปล่อยลงไปกองที่ปลายเท้า ผมกลืนน้ำลายเอี๊อกใหญ่ รูดกางเกงในสีฟ้าอ่อนตาม ยังไม่เห็นอะไรมากมายนักนอกจากต้นขาขาวไรขนสีดำแพลมๆหลุดเลยขอบชายชายเสื้อ น้องมองจ้องเหมือนกำลังค้นหาอะไรที่ผนังห้องน้ำแต่ไม่เจอ น้องก้มเห็นก้นเนียนขาวแนบหูกับฝาผนังหลับตาพริ้มซุกมือที่หว่างขาสแครชแผ่นบดเขี่ยเม็ดเสียว หน้าน้องบูดเบี้ยวแต่ไม่ร้องซักแอะยื่นตัวเกร็งแข็งทื่อราวรูปปั้นมีเพียงมือที่ขยับแรงระรัวน้ำจนเยิ้มออกมาเยอะมากเสียงดังแจะๆ ตัวเกร็งกระตุกจิกฝาผนังขาสั่นดิกๆเดาว่านี่คือถึงจุดสุดยอด เสียวเบอร์นี้ก็ยังมีเพียงเสียงครางอึ๊อ๊ะในลำคอเบาๆ น้องเพลินใส่กางเกงในกางเกงนอกจัดเสื้อผ้าดูเพลินตา แม้กระทั่งช่วยตัวเองกิริยาก็ยังสงบเสงี่ยมสำรวมเพลินใจสมเป็นกุลสตรีไทยจริงๆ   

เจ้าอันเดรียสนินทาว่าเคยเห็นน้องเพลินจับกระจู๋ชักว่าวให้เจ้าแลซซี่หมาจรตัวผู้แต่ผมยังไม่ปักใจเชื่อมัน ไม่เคยเห็นน้องอาบน้ำแบบเปลือยเต็มๆตัวสักทีเฉียดไปเฉียดมาเดาว่าน้องไม่ค่อยชอบอาบน้ำ 55 จินตนาการว่านมน้องน่าจะเป็นกะเปาะเล็กๆแบบที่ผมชอบ แต่ก็กำชับเจ้าอันเดรียสเป็นมั่นเหมาะว่าจงเร่งฝีเท้าตามล่าน้องเพลินมาเป็นเครื่องเซ่นสังเวยให้จงได้ 55

กำลังคิดถึงเจ้าอันเดรียส เจ้าอันเดรียสก็เดินผ่านหน้าไป ดูมันมีพิรุธ หน้านิ่ง เงียบๆผิดสังเกตุ ไม่เจื้อยแจ้วทะเล้นลามปามอย่างเคยในมือเหมือนถือแท่งอะไรสักอย่าง

        "อั๋น .. ไอ่อั๋น! มานี่ดิ๊!" มันเดินย้อนกลับมาอย่างเสียไม่ได้

        "ถืออะไรมาวะไหนดูดิ๊ ..พ่อง! ไขควง! สว่าน! คัตเตอร์! แล้วเสือกเดินไปทางห้องกูอีก" ผมถาม

        "ป่าวคับ"
        "ป่าวพ่อง!คิดจะทำเชี่ยไรหยุดเลยนะ ขอออกคำสั่งห้ามแอบดูใครจนกว่าเมียกูจะกลับเมืองไทย เข้าใจมั้ย! เอาเครื่องมือไปเก็บเลยไอ้ชิ้บหาย .."

เสียงรถจอดที่หน้าบ้านเสียงครืดคราดเหมือนคนลากกระเป๋า "ไปดูดิ๊ใครมา" ไม่ถึงอึดใจเจ้าอั๋นหน้าระรื่นลากกระเป๋าเดินนำยัยแอมแปรร์กับอาหมอพีทเข้ามา มันเลิกคิ้วเบิกตาโพลงอมยิ้มอย่างสุดหื่นกับเหยื่อรายใหม่

        "กระเป๋าเดินทางของยัยบิ๋มอยู่ในห้องไหน" แอมแปร์ถามสีหน้าเรียบเฉย อาหมอพีทยิ้มยืนอยู่ด้านหลัง

        "แอมชวนมาดูบ้าน ขอเดินดูหน่อยนะ"
        "เชิญตามสบายครับอาหมอ"

        "กระ..เป๋า..เดิน..ทาง..ของ..บิ๋ม..พี่..อิฐ..เอา..ไว้..ที่..ไหน..คะ" แอมแปร์ถามย้ำ

        "กระเป๋าบิ๋มอยู่ในห้องนอนพี่" ผมตอบ

        "งั้นแก" แอมแปรร์หันไปสั่งเจ้าอันเดรียสที่ทำลิงหลอกเจ้าเก็บสีหน้าสงบเสงี่ยม "เข้าใจภาษาอังกฤษมั้ย เอากระเป๋าใบนี้ไปเก็บในห้องนอนพี่อิฐ ไว้ข้างๆกันกับอีกใบนึงเลย"

        "พอดีแอมทิ้งเพื่อนไม่ลงน่ะค่ะ ว่าแต่.. แล้วนี่ยัยบิ๋มไปไหน" แอมแปร์เหลียวมองซ้อยขวา
        "บิ๋มเดินไปซื้อของซูเปอร์ปากซอยนี้แหละเดี๋ยวก็มา เห็นว่าเย็นนี้จะทำอะไรเลี้ยงเด็ก ปาร์ตี้เล็กๆกันนิดหน่อย" แอมแปร์ไม่ถามอะไรต่อถือโทรศัพท์เปิดดูแผนที่แล้วตามไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต เจ้าอันเดรียสเก็บกระเป๋าเดินทางเสร็จเดินออกมายกนิ้วโป้งหลิ่วตาให้ผม

        "ซวย ซวย"
        "ซวยพ่อง! ซวย .. สวย!" ผมวาดนิ้วในอากาศแทนเมโลดี้สอนมัน "กูสิซวย แม่ง ตามจองล้างจองผลาญไม่จบไม่สิ้น สั่งให้มึงเอากระเป๋าไปวางข้างๆของเมียกูเลยเป็นไงกวนตีนมั้ยล่ะ อีนี่แม่งที่สุดของแจ้แล้ว"

        "สว ..ย ส วย"

        "เฮ้ย..อั๋น ลุงหมอเม็กซิกันที่กูไปหาตอนไข้แดกที่เป็นญาติกับมึงเค้าชื่ออะไรแล้วนะ โฮเซ่ใช่มั้ยวะ"

        "หมออัลโต.."

        "เออ หมออัลโต เดี๋ยวมึงไปหาหมออัลโตกับกูตอนนี้เลย รีบไป" ว่าแล้วก็ลุกขึ้นคว้าจักรยานคนละคันกับเจ้าลูกสมุนปั่นไปไกลอีกสามช่วงตึก หน้าตามันยังงงไม่หาย

        "ไปหาหมออัลโตทำไม ป่วยเหรอ" เจ้าอันดรียสสงสัย

        "เปล่า กูจะไปขอยานอนหลับมาผสมข้าวไอ้แลซซี่ให้แม่งแดก! อีมารหัวขน"   



 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

หมอพีทจะมาร่วมวงหารือเปล่า

ลักหลับไปเลยก้อได้มััง

สรุปว่าจะได้ฟันใึครมั่งมั้ย 555

แอมแปร์นี่ขัดได้ตลอดเลย  พี่อิฐเก็บเธอหน่อย

หมออิฐโดนคาดโทษแล้ว

ตกลงวันนี้จะใด้เย็ดมั้ยหรือแอบดูอย่างเดียว

หมอพีทไม่น่าไว้ใจน่ะนี่555

แอมแปร์นี่ตัวขัดจริงๆ เลย

แอบดูอย่างเดียว ไม่พอแล้วแหละ แบบนี้ต้องเข้าไปคุยด้วยแล้วนะ และ จีบเลยๆ

แอมแปร์น่าจะโดนใครสักคนเก็บนะครับ หรือว่าจะเป็นไอ้อั๋น 555

เบื่อยัยแอมจัดก่อนเลยอิฐ

อาพืทน่ากลัวแอมน่ารำคาญจับกินยานอนหลับให้หมด

แอมนี่แทรกตลอดเลยนะครับแบบนี้

จะได้ใครมั่งกรือแอบดูอย่างเดียว