แฟนกู ภาค 3 ตอน 2 ไม่ยอม

แฟนกู ภาค 3 ตอน 2 ไม่ยอม

แฟนกู ภาค 1 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=240071.0
แฟนกู ภาค 2 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=242119.0
---------------------------------------------------------------------

   เพี๊ยะ

   โมโนตบหน้าผมอย่างแรง  ความโรแมนติกหายวับไปกับตา 

   “ไม่ให้จีบ  ขี้โกงอ่ะ  มากอดเราได้ไง”
   “เฮ้ย  ขอโทษ  เรากอดน้องบีทประจำ  ลืมตัวไป  แต่ที่ไม่ลืมคือชอบโมโนจริงๆ”
   “โบ๊ตนะ...  ถ้าโบ๊ต..ชอบเราจริง  ห้ามทำแบบนี้กะเราอีกนะ”
   “อืมม์ โอเค..”

   ผมไม่ได้หวังอะไรหรอกครับ  แค่เธอลดความดุ  เปิดโอกาสให้ผมจีบนิ๊ดนึงก็พอแล้ว  แต่ผมว่าเธอก็ลดกำแพงระหว่างผมลงไปบ้างแล้ว  จากที่ไม่ค่อยอยากคุย...จนกระทั่งตอนนี้  เธอยอมให้ผมไปส่งในวันรุ่งขึ้น

   “ศุกร์หน้ามากรุงเทพนะ  พี่โบ้มีแผนอะไรอีกแล้ว..”
   “มารับหรือเปล่าหละ”

   ใครว่าโมโนไม่มีใจครับ  ผมว่าโมโนก็คงมีใจกะผมมั่ง  แต่เธอยังคงสับสน  ไม่รู้จะทำตัวยังไงและเก๊กไปงั้นเองแหละ  ทั้งอาทิตย์ผมพยายามหาเรื่องโทรคุยกะโมโนทุกวัน  ผมเอาเรื่องพี่ป้องมาคุย  คอยสังเกตการณ์พี่ป้องและเล่าให้โมโนฟังทุกวัน 

   “พรุ่งนี้ยืมรถแม่ไว้  โบ๊ตเอารถไปรับนะ”
   “เฮ้ย  ไม่ต้องขนาดนั้น นั่งรถเมล์ได้”
   “น่า..นะ   สงสาร....คราวแล้วก็หลับเอาหัวมาพิงเราตั้งชั่วโมง”
   “ใครพิง...ไม่เคยพิงใครทั้งนั้น   อย่ามามั่ว....”   

ผมยิ้มคนเดียวในใจ  ตอนนี้โมโนคงเขินอยู่แน่นอน
   
“หรืออยากหลับพิงไหล่เราอีกหละ  จะได้นั่งรถเมล์ไป”
   “ไอ้บ้าโบ๊ต  ไอ้บ้า  จะมาไงก็มา  หรือจะไม่มาก็บอก กลับเองได้  ไม่ไปก็ได้”
   
   นี่คือโมโนตัวจริงเสียงจริง ไม่ง้อ ไม่แคร์ 5555   หลังเรียนเสร็จผมกลับมาเอารถที่ร้านทอง  ผมขับฮอนด้าซีวิคของแม่ไปศาลายาเพื่อรับโมโนตามที่นัดหมาย  แต่สำหรับวันนี้รถไม่ติดและฝนไม่ตก  ผมกลับมาถึงกรุงเทพฟ้ายังไม่มืดเลย 

   “วันนี้จะนอนหอพี่ป้องมั๊ย”
   “สงสัยไม่แล้วอ่ะ  พี่ป้องคงคืนดีกะพี่โบนัสแล้ว  ถ้าโมโนไปน่าจะไม่ดีแน่เลย”
   “ง้าน....มานอนที่ห้องน้องบีทมั๊ยล่ะ”
   “ไอ้โบ๊ต  แกเตี๊ยมอะไรกะน้องหรือเปล่าวะ  ถ้าแกคิดจะทำอะไรชั้นล่ะก็  จะตัดให้เป็ดกินเลย”
   แล้วโมโนก็โชว์มีดคัตเตอร์อีกครั้ง
   “โธ่....โมโน  เห็นเราหื่นกามเหรอ   เอ๊า....ไม่นอนก็ไม่นอน  ไม่งั้นจะนอนไหนว่ามา   กินข้าวแล้วจะได้ไปส่ง”
   “น้องบีทอยู่เป่า  ไม่อยู่ไม่ไป”
   “อยู่ดิ  มันจะไปไหนอ่ะ.... พรุ่งนี้มันก็เรียนพิเศษ  ไม่อยู่บ้านแล้วไอ้บีทมันจะไปไหน”
   “งั้น...ไปก็ได้”

   สงสัยผมคงต้องใช้เวลาสักห้าหกปีจีบไอ้โมโน  เธอระวังตัวทุกอย่างทุกฝีก้าวโดยเฉพาะเรื่องจะเผลอตัวเผลอใจคงจะไม่มี
   “อย่ากินแพงนะ  โมโนไม่มีตัง” 
“เออ น่า โบ๊ตเลี้ยง”
   “ไม่เอาโบ๊ต  กินศูนย์อาหารพอแล้ว  ไม่ต้องกินร้านแพงๆ”
   
   เราจบที่ศูนย์อาหาร  แต่แถวสยาม..ไม่มีของถูกหรอกครับ 
   “พี่โบ้จะทำไรอีก”
   “โมโนรู้มั๊ย   พรุ่งนี้วันเกิดพี่ป้องนะ...”
   “เออ...ไม่รู้อ่ะ  เพิ่งรู้นี่หละ”
   “เฮ้ย...อะไร ไหนบอกว่าอยู่หอเดียวกะพี่ป้องตั้งสามปีไม่รู้วันเกิดพี่เค้าอีก  พี่โบ้ชวนไปแฮปปี้เบิร์ธเดย์  แต่อาจจะดึกหน่อยนะ   สี่ทุ่มอะไรเงี้ย”
   “โห  ทำไมมันดึกงั้นล่ะ”
   “แผนพี่แกหละ  แกไม่ได้เล่าไรมาก  บอกแค่ว่าให้ไปคอนโดพี่โบนัสตอนสามทุ่มครึ่ง  ให้โมโนเป็นคนถือเค้ก”
   
   และวันเสาร์กลางวันผมก็พาโมโนไปดูหนังอีก  ผมเพิ่งรู้ว่าโมโนชอบดูหนัง  แต่ไม่ชอบกิน  โมโนเป็นคนกินง่ายไม่เรื่องมาก  ผมดูจากอาหารที่โมโนซื้อมาข้าวหมูแดง ข้าวมันไก่  ก๊วยจับ...ไม่หนีไปกว่านี้มากนัก  ผมเคยชวนไปกินอาหารญี่ปุ่น  โมโนบอกว่ากินไม่เป็น   ตอนเย็นผมต้องไปซื้อขนมเค้ก  อุปกรณ์จานกระดาษ  และเครื่องดื่มมาเตรียมไว้สำหรับคืนนี้  พี่โบ้จ่ายตังค์มา 2000 เพื่อไม่ให้เป็นภาระแก่น้องๆทั้งหลาย  และสามทุ่มผมไปเตรียมพร้อมที่คอนโด
   
   “ไอ้โบ๊ต  พี่โบ้บอกว่า เดี๋ยวมาถึงแล้วจะโทรมาบอกนะ  เธอจุดเทียนเลย แล้วให้โมโนถือ  เดี๋ยวพี่แหววปิดไฟเอง” พี่รหัสปี 3 ของผมบัญชาการ
   แทบจะตรงเวลาเป๊ะ....สี่ทุ่ม  พี่โบ้ก็ขึ้นมา  และทุกอย่างก็ตามแผน  พี่ป้องดีใจจนออกนอกหน้า  ผมพอจะเดาได้ว่าพี่ป้องและพี่โบนัสคืนดีกันแล้ว   ดีใจจัง   แต่ผมกะโมโนเนี่ย...จะมีใครช่วยแบบนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้

   “กลับเหอะ...ดึกแล้ว”
   โมโนกระตุกเสื้อผม  ผมใช้โอกาสเดียวกะพี่แหววและพี่โบ้ถอนตัวออกมาด้วยกัน  ก่อนจะออกมา  พี่ป้องก็เรียกโมโนเข้าไปคุยอีก  ผมยืนอยู่ห่างๆ  ไม่นานนักพี่ป้องก็เอามือขยี้หัวโมโนและดึงโมโนเข้าไปกอด   โมโนไม่เห็นตบหน้าพี่ป้องแบบผมเลย  แต่โมโนกอดพี่ป้องอย่างแน่น   อ้าว..น้ำตาไหลด้วยเว้ย   ไม่นานนักโมโนก็ไปกอดพี่โบนัสก่อนจะเดินกลับมาหาผม   เรากลับมาร้านทอง

   “เฮ้ย..  ร้องไห้ไม...โมโน”
   “คิดถึงพี่ป้องว่ะ  พี่เค้าดูแลมาตลอดเลยนะ 3 ปีที่อยู่หอกะพี่เค้าอ่ะ  เจ็บป่วยก็พาไปหาหมอ  ดูแลทุกอย่าง   สอนหนังสือให้  โอ๊ย...หลายอย่าง  แต่พี่เค้ามีความสุขแล้ว”
   “ก็ดีแล้วไง...แล้วโมโนกลัวอะไรอ่ะ”
   “ไม่มีคนห่วงใยแล้วดิ...”
   “อ๊าว   นี่ไง  ขับรถให้อยู่อ่ะ”
   “ไอ้บ้า  ไม่ใช่แกสิวะ...โบ๊ต  หมายถึงดูแลแบบพี่ป้องอ่ะ”
   “เอ๊า...ก็ดูได้ไง  เอาให้เหมือนเป๊ะเลย...ทุกอย่าง  โมโนต้องการไรบอก”
   “โบ๊ตทำไม่ได้หรอก  พี่ป้องเลียนแบบยากว่ะ  แกเป็นคนดี   จบ...”
   “แปลว่า...โบ๊ตเป็นคนเลว...”
   “เออ....”

   ผมไปถึงบ้านเกือบเที่ยงคืน
   “เฮ้ย โบ๊ต  มันดึกมาแล้วอ่ะ  น้องบีทจะนอนไปยัง  โมโนไม่นอนห้องบีทก็ได้นะ  กวนน้องเค้า”
   “นอนห้องโบ๊ตก็ได้  สัญญาว่าจะไม่ลวนลาม”
   “ลองดิ  จะแทงเลย”

   ผมให้โมโนอาบน้ำให้เรียบร้อยและจัดที่นอนผมให้เธอนอน  ส่วนตัวผมเองเพื่อความสบายใจของโมโน  ผมตั้งใจจะลงมานอนที่ห้องนั่งเล่น 
   “ไม่เอาอ่ะ  กลัว...มันแปลกที่อ่ะ  กลัวนอนคนเดียว”
   “แล้วเราอยู่ไม่กลัวโดนปล้ำเหรอ”

   โมโนเอาคัตเตอร์ออกมาจากผ้าห่ม แล้วเปิดใบมีดชูให้ผมดู
   “โอเคๆ  ไม่เอาๆ  ก็ได้  ก็ได้..ต้องนอนพื้นแข็งๆอ่ะ   นี่...โมโน...แล้ววันนั้นนอนไงที่ห้องยัยบีท”
   “นอนพื้นดิ  นอนได้  ไม่ตายหรอก”
   “โห...จะมาบ่อยมั๊ยเนี่ย  จะได้ซื้อฟูก”
   “บ่อยเลย  ถ้ามีคนไปรับ”

   หา..อะไรนะ  ผมฟังผิดหรือเปล่าเนี่ย  เธอเปิดทางอยู่นะ...  ผมเอาผ้าปูที่นอนมาปูพื้น 1 ผืนและเป็นผ้าห่ม 1 ผืน  และแย่งหมอนโมโนมาสำเร็จ 1 ใบ  ผมยังไม่ง่วงเต็มที่นัก 
   “โมโน...ง่วงยังเนี่ย”
   “อืมม์  ยังไม่ง่วง”
   “โมโนว่า....พี่ป้องมีไรกะพี่โบนัสยังอ่ะ”

   คำถามนี้ได้ผล  เธอลุกขึ้นนั่งทันที  เลยทำให้ผมลุกขึ้นนั่งด้วย
   “ถามทำไมอ่ะ...”
   “เดี๋ยวนี้เค้าเป็นแฟนกัน  เค้าก็ซั่มกันแล้ว”
   “มันเรื่องของพี่เค้าว่ะ  ไม่เคยถาม  เวลาจะอยู่กะใคร  ดูที่เค้าทำอะไรกะเราสิ  อย่าไปวุ่นวายกะชีวิตเค้าในเรื่องอื่น   ทำไมอ่ะ...ถ้าเค้ามีไรกันแล้วโบ๊ตจะไม่ช่วยพี่ป้องเหรอ”
   “เปล่า ไม่ใช่อย่างน้าน...คืออยากรู้เฉยๆ”
   “งั้นถามมั่งดิ  โบ๊ตมีอะไรกะผู้หญิงมั่งยัง”

   ผมจุกเลยครับ  โมโนถามจริงๆตรงๆทิ่มลงมากลางใจของผม  แล้วจะตอบไงวะเนี่ย
   “เวลาจะอยู่กะใคร  ดูที่เค้าทำอะไรกะเราสิ  อย่าไปวุ่นวายกะชีวิตเค้า”
   “ไอ้บ้า...  เห็นมะ  เราบอกแล้ว  โบ๊ตก็ไม่อยากบอกเรา...”
   “มีแล้วเป็นไง  ไม่มีแล้วเป็นไงอ่ะ  โมโนจะลองกะเราเหรอ”
   “ไอ้บ้าๆๆๆๆๆๆ  นอนๆๆๆ”

แล้วผมก็นอน  หัวถึงหมอนผมก็หลับไปแล้ว...  นานแค่ไหนไม่รู้....ผมรู้สึกมีคนมาเขย่าตัวผม  ผมลืมตาขึ้น  ยัยโมโนนี่เอง  มีไรอีกวะเนี่ย
“ไอ้โบ๊ต ตื่นสิ ตื่นๆๆๆๆ  เร็วๆๆๆ...มีจิ้งจก...”
“ห๊า  ไรนะ  จิ้งจก  แกบ้าไปแล้วโมโน”
“กลัวอ่ะ  ไม่ชอบจิ้งจกอ่ะ”
“แล้วไม่กลัวโบ๊ตปล้ำเหรอ  มานี่เลย...เก็บค่าปลุกโดยไม่มีเหตุอันควร”

 

โมโนเสร็จโบทแน่เลย

เป็นแผนของโมโนไหมที่ต้องการจะฟันโบ๊ตแบบเนียนนะ5555
อ้าว โมโนเอาจริงหรือ ถึงเลือดเลยนะ

 ::YehYeh::เริ่มเข้าที่ทีละน้อย มีโอกาสแน่โบ้ทเอ้ย

จิ้งจกซุกซน ปลุกแบบนี้มีเลศนัย

โมโนขู่โบ๊ตจนไม่กล้าทำอะไรซนๆ คัตเตอร์ก็ติดมือตลอด อะไรไม่กลัว กลัวจิ้งจก เดี๋ยวเจอตุ๊กแกแทน

ไม่น่ารอด โมโน

ดุจริงๆ เลยโมโนเอ๋ย นี่ถ้าเป็นปกป้องคงสปาร์คไปหลายรอบแล้ว

รออยู่นานมากตอนใหม่มาเสียทีนะ

น้องโบ๊ตพยายามต่อไปนะ เพราะไม่ใช่คนดี(ที่แอบกิน)แบบพี่ป้อง สักวันจะได้เองแหละ

ไรท์บอกมี ntr แสดงว่า โบ๊ตกะบีท หุหุ แน่ๆเลย

โมโนน่าจะเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจน่ะ

คู่นี้น่ารักดี โมโนน่าจะเปผ้นคนปาดแข็ง

คู่นี้มันดูแปลกๆ...ว่าม๊ะ...จะว่าอ่อย ก็ไม่ชัด...จะว่าปิด ก็ดูทะแม่งๆ...ถิอคัตเตอร์ไว้ขู่ แต่ถึงเนื้อถึงตัวทุกที...โบ๊ตเอ๊ย...อย่าเหนื่อยหน่ายนะ...มีไว้ตอนหายสับสน...



ปล. โบ๊ตเอ๊ยยยย....ยกแรกนี่แดงเดือดจริงๆ

เด็กสมัยนี้เล่นกันแรงจัง ทั้งรวดเร็วทันใจดี