แฟนกู ภาค 3 ตอน 17 รักษาใจ

แฟนกู ภาค 3 ตอน 17 รักษาใจ

แฟนกู ภาค 1 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=240071.0
แฟนกู ภาค 2 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=242119.0
-----------------------------------------------------------------------------------

โบ๊ตช้อคมากกับคำพูดของโมโน

“แต่โมโนไม่ได้ขอเลิกกะโบ๊ต  เรายังเป็นแฟนกัน  โบ๊ตเข้าใจมั๊ย  เรายังติดต่อไปมาหาสู่กันตามปกตินะ  โมโนพูดอีกครั้งนึง  โมโนรักโบ๊ต  แต่เราจะลองห่างกันเพื่อให้ทุกสิ่งทุกอย่างจบลง  แล้วเราจะมารักกันใหม่”

“โมโน  เรายืนยันกะโมโนอีกครั้งเหมือนกันว่า เราไม่เคยคิดกะแปมหรือใครเป็นมากกว่าเพื่อนนะ  โมโนเท่านั้นที่โบ๊ตรัก  เมื่อโมโนคิดว่า ถ้าเราห่างกันแล้ว ทุกอย่างจะดีขึ้น  โบ๊ตก็จะทำตาม  เรายังเป็นแฟนกันอยู่นะ  เพียงแต่...เวลาของเราอาจไม่มากมายเหมือนทุกวันนี้”

พอโบ๊ตพูดจบ  โมโนก็ร้องไห้  ไม่น่าเชื่อเลยเวลาเพียงแค่ 5 เดือนที่รู้จักโบ๊ต  มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย  โบ๊ตปลอบใจโมโนด้วยการกอดแน่น และลูบหัวโมโนด้วยความเอ็นดูเหมือนกับทุกครั้ง   โมโนนึกถึงพี่ป้อง  ที่มีคนช่วยเหลือความรักพี่ป้องอย่างมากมาย  แต่สำหรับโบ๊ตและโมโน  เหมือนเราต้องเผชิญกะมันตามลำพัง  แต่อย่างว่าเรื่องของเรา....มันเปิดเผยไม่ได้  ถ้าเป็นแฟนเฉยๆ คงไม่เจ็บไม่ตายกัน  แต่เพราะเราอยากเป็นมากกว่าแฟนนี่หละ...

“โบ๊ต  พรุ่งนี้โมโนกลับแล้วนะ  ช่วงโมโนไม่อยู่  คิดถึงกันมากๆ  โอเคนะ  โทรมาหาได้คุยได้เสมอ  โมโนคงเจ็บปวดไปหลายวันแหละ  แต่เราจะรอให้ทุกอย่างดีขึ้น”
“อืมม์  ปกติเราก็ไม่เจอกันทั้งอาทิตย์อยู่แล้ว  มีโอกาสก็แค่วันหยุดไม่กี่วัน  เรายังจะเจอกันได้อยู่มั๊ย”
“เจอสิ  แต่..โมโนไม่มาค้างบ้านโบ๊ตแล้วนะ...”
“โอเค  เจอกันบ้างก็ยังดี  อ่ะๆๆ ง่วงแล้ว วันนี้เดินทางมาเหนื่อย  โมโนนอนเหอะ  อยากให้เรานอนเบียดมั๊ย”
“อยากมากๆ  ฮือๆๆๆๆ  ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้....โบ๊ต...”

=========================================

คืนนั้น ไอ้โบ๊ตกอดโมโนอย่างมีความหมาย  เอาตรงๆคือเราไม่ได้นอน  โบ๊ตกอดโมโนแน่นตลอดทั้งคืน เพราะมันรู้ว่าจะไม่มีโมโนมานอนใกล้อย่างนี้อีกแล้ว  อย่างน้อยก็ระยะนึง  โมโนหลับไปช่วงใกล้ๆเช้า  โบ๊ตตื่นก่อนมาดูแลอาหารให้โมโนก่อนขับรถไปส่ง  เป็นครั้งแรกที่เราจากกัน แม้ว่าเราไม่ได้เลิกกัน  แต่ทำไมโมโนอาลัยอาวรณ์โบ๊ตมากมายขนาดนี้..

“เดี๋ยวเราก็เจอกัน โบ๊ต  จำไว้นะ เรายังเป็นแฟนกัน ห่างเพียงแค่กาย ใจเรายังคิดถึงกันเสมอนะโบ๊ต  โอเคนะ เข้มแข็ง...”
โมโนเป็นคนปลอบโบ๊ต  แต่น้ำตาดันไหลออกมาเอง  เสียงสั่นเครือ  ไอ้โบ๊ตลูบหัวโมโนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนดึงไปหอมแก้ม
“ไว้มาหานะ  รักมากนะโมโน...”

.................................................................

ทันทีที่ท้ายรถไอ้โบ๊ตหายวับไป  ไอ้ปั้นก็โผล่หัวเข้ามา

“โมเม  กลับมาแล้วเหรอ... อ้าวเฮ้ย เป็นไรวะ  ร้องไห้ทำไม”
“มีเรื่องเศร้าๆนิดนึง”
“ปิดเทอมมีอะไรน่าเศร้าวะ ไหนๆ มานั่งคุยกะกูก่อน”

ไอ้ปั้นจูงมือโมโนมานั่งที่ใต้หอ  โมโนพยายามบอกว่าไม่มีอะไร  แต่เหมือนไอ้ปั้นมันจะคาดคั้นเอามาให้ได้ 
“ไม่มีอะไร  ขอขึ้นหอเก็บของก่อนนะ”
“งั้นกูไปเล่นบาสก่อน  ถ้าไงตามไปโรงยิมนะ  ”

ไอ้ปั้นยังเป็นเพื่อนที่ดีเสมอ  โมโนเอาของไปวางแล้วเดินตามมันไปที่โรงยิม  ได้ยินเสียงคนเล่นบาส  แต่เห็นมีอยู่แค่สี่คนเท่านั้นเอง   หนึ่งในนั้นคือไอ้ปั้น  โมโนก็นั่งดูมันเล่นไปเรื่อยๆ  เล่นเก่งเหมือนกันนี่หว่า   โมโนไม่ค่อยมีพื้นฐานทางกีฬาเท่าไหร่ เรียนหนังสือเก่งแต่จะให้เล่นกีฬา ไม่ได้เรื่องเลย  ไอ้ปั้นเล่นอยู่อีกพักใหญ่  พอมันเห็นโมโนมานั่ง  มันก็เลิก  วิ่งเข้ามาหา  สิ่งแรกที่มันทำคือเอามือมาขยี้หัว
“ไอ้บ้า  ไอ้สกปรก  มือไปจับลูกบาสแล้วมาจับหัวเรา”
“ก็...เช็ดไง  เหนื่อยชิบเป๋ง  ไม่ได้เล่นนาน  เอาน้ำมาหรือเปล่า”
“มีนิดนึง ครึ่งขวด”
“เอาๆ...”

น้ำครึ่งขวดไอ้ปั้นกินรวดเดียวหมด  จากนั้นมันก็มานั่งพักข้างๆโมโน  เหงื่อมันเต็มตัวไม่มีส่วนไหนที่ไม่เปียก  โมโนไล่ไอ้ปั้นไปอาบน้ำก่อนจะลงมากินข้าว  และไม่ต้องรอนาน มันก็ลงมารอที่หอโมโน  สิ่งแรกที่มันทำคือเอามือมาขยี้หัวอีกครั้ง 
“โว๊ย  หัวยุ่งหมด”
“คิดถึงจัง  เออ ไปกินหลังมอนะ”
“ไปได้ แต่ไม่ไปดูดาวแล้วนะ”
“ทำไมอ่ะ...”
“ดูดาวทีไร เสร็จแกทุกทีเลย”

เราไปกินข้าวตามสั่งหลังมอ  เป็นการเปลี่ยนบรรยากาศจำเจจากโรงอาหารแถวหอพัก
“อยากเล่นบาสเก่งๆมั่งจัง”
“ก็เล่นดิ  ทำไมไม่บอกอ่ะว่าอยากเล่น  วันหลังได้ชวนไปเล่น”
“เล่นไม่เป็นไง  อยากเล่นเป็น  ไม่อยากลงไปวิ่งๆเป็นภาระคนอื่นในสนาม  แล้วเค้าเอาลูกบาสมาจากไหนกัน”
“โอ๊ย ยืมๆเอา  ไอ้ห้องข้างๆก็มี  มันมายืมกีตาร์ไปมั่ง เราไปยืมลูกบาสมั่ง  ก็แลกกัน อยากเล่นก็ไปยืมมันมา”
“เค้าให้เล่นถึงกี่โมง”
“ไม่รู้ดิ  เที่ยงคืนยังเคยเล่นอยู่  แต่เดี๋ยวกินอิ่มไปเล่นไม่ได้นะ เดี๋ยวจุก”

ไอ้ปั้นไม่เคยขัดใจโมโนอยู่แล้ว หลังจากนั่งคุยกันอีกพักนึง ไอ้ปั้นก็ให้ไปเปลี่ยนเสื้อลงมา  แล้วมันก็มาพร้อมลูกบาส  ปั้นมันเล่นเก่งมาก ชูตแม่นยังกะจับวาง  มันก็พยายามสอนโมโนนะ  แต่ว่าทำยังไงก็ไม่ลง  อย่าว่าแต่ลงเลย...โยนยังไงก็ไปไม่ถึงแป้น

“เฮ้ย...อะไรวะเนี่ย โมเม แก...ขี้เกียจอีกแล้ว  กูเปลืองชุดอีกชุดแล้วนะ  มาเล่นให้คุ้มๆหน่อยดิ”
“ไม่หวายแล้ว เหนื่อยจะตายไป  แกเล่นไปเลย”
“บาสห่าไร  เล่นคนเดียววะ  มันไม่สนุกหรอก เอาๆ...จะเลิกก็เลิก  เดี๋ยวปิดไฟก่อน  เหลือดวงเดียวพอเดี๋ยวเค้าว่าเอา”

หลังจากปิดไฟไอ้ปั้นก็มานั่งข้างโมโน  ตอนนี้เหลือแค่เราสองคน มันจับตัวโมโนหันหน้ามาหา
“บอกมาตามตรงซิว่าร้องไห้ทำไมตอนเย็น  ไอ้โบ๊ตใช่มั๊ย  เดี๋ยวไปจัดการให้”
“ไม่ใช่อ่ะ  ก็ไม่สบายใจหลายเรื่อง”
“ไหนลองเล่ามาซิ  เผื่อกูได้ไม่สบายใจไปด้วยอีกคน...”

โมโนก็เล่าให้ไอ้ปั้นฟัง  ปั้นรู้ดีอยู่แล้วถึงเรื่อง ชง ของโมโนกะโบ๊ต  และรู้ดีอีกเหมือนกันถึงวิธีทางแก้  และรู้ดีอยู่แล้วด้วยว่าฝั่งของโมโนได้แก้ชงไปแล้ว...ด้วยฝีมือไอ้ปั้นเอง

“มันไม่ได้ผลนะแก... ที่เราโทรมาอ่ะ  ไอ้โบ๊ตจู่ๆก็หมดสติไป”
“เฮ้อ  มันก็แปลกนะ  ก็ฝั่งไอ้โบ๊ตอ่ะ  มันต้องแก้ไปด้วยพร้อมกันหรือเปล่า”
“ก็นี่แหละที่ไม่สบายใจ  เพื่อนของมันเกิดมาชอบไอ้โบ๊ต  แต่ไอ้โบ๊ตไม่ชอบ  แต่อยากแก้ชงโดยเป็นแฟนกัน  และก็....เอ่อ  อาจต้องมีไรกัน”
“5555555 เค้าเรียกมีชู้ แบบเมียรู้เมียเห็น  แล้วเรื่องของเรา แกเล่าให้โบ๊ตฟังป่ะ”
“ไม่เล่า  ไม่กล้า  สงสารมันนะ  ชั้นรักมัน  ชั้นว่า...ชั้นทำผิดกะมันมากที่มีไรกะแก”
“แต่ชั้นเป็นแฟนแกอีกคนนะ  เป็นคนที่รักแกด้วย   โมเม...บอกแล้ว  แกจะรักใครเรื่องของแก  แต่ชั้นรักแก  รักมากชอบมากด้วย”
“เออ เข้าใจ  แต่ว่า ยังไงก็บอกไม่ได้  ยังไม่รู้เลยจะจบไง  นี่ก็บอกมันว่าแยกกันห่างๆก่อน กลัวตาย”

ไอ้ปั้นโอบกอดโมโน 
“ยัยคนใจร้าย  ไปพิษณุโลกตั้งหลายวัน  ไม่ให้จับไม่ให้กอด”
“แล้วนี่ทำไรอยู่หละ  ไอ้ปั้น..แกอย่าทำชั้นไขว้เขวสิ  ชั้นรักไอ้โบ๊ตนะ”
“ก็รู้  แต่ว่าชั้นก็รักแกนะ  นี่...จะบอกให้นะ  แกควรไปฟังซินแสนั่นด้วยตัวเองซะ  จะได้รู้กันไป  มีไรถามมันเลย  แม่งมั่วหรือเปล่า...”
“อยากไป...ก็นัดกะโบ๊ต  แต่ยังไม่ได้ไป”
“แล้วช่วงนี้ทำไงกะไอ้โบ๊ต”
“คิดว่าคงไม่ไปมาหาสู่มันนะ แต่คงโทรเอา   ไม่ไปบ้านมันหละ  คงคิดถึงมันอ่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก  จะเอาอะไร กูก็อยู่นี่แหละ  พอช่วยมึงได้”

แม้มันก็ดึงโมโนไปกอดแน่น  โมโนพอจะรู้ว่าไอ้ปั้นต้องการอยากมีอะไรกะโมโน   แต่มันไม่ดีเลย เพิ่งลาจากโบ๊ตเมื่อบ่ายนี้  เย็นก็จะมีอะไรกะคนอื่น  โมโนดิ้นรน..แต่ก็หนีไม่พื้นอ้อมแขนของมัน  กลิ่นเหงื่อที่ท่วมตัวมันปลุกอารมณ์โมโนไปอีกแบบนึง  ไอ้ปั้นกดให้โมโนนอนราบลงบนอัฒจรรย์  ก่อนระดมจูบลงมาไม่ยั้ง  มันจูบไปทุกแห่ง  จังหวะที่มันเผลอ  โมโนรีบวิ่งหนีมันออกมา  แต่ด้วยความที่มีเหงื่อหยดลงพื้น  ก็เลยลื่น   โมโนล้มโครมลงบนพื้น
 

รอทุกวันจริงๆ

ห่างคนรักแบบนี้ต้องหาที่พักใจ ว่าแต่โมโนจะเลือกแบบไหน อยู่กับกิ๊กหรืออยู่กับพี่ป้องเอ้ย...อยู่คนเดียว

อ่าว ซุ่มซ่ามเองมั้งไม่ชงอะไรละ กับโบ๊ตก็ล้ม

โมโนเริ่มลังเล

แบบนี้คงต้องไปหาซินแสแล้วล่ะ  ถามว่าที่ทำอยู่น่ะตอนนี้มันได้ผลไหม

ล้มนี่ชงปั้นอีกคนป่าวเนี่ย

ล้มเลยตามไปติด​ ต้องพาไปรักษา

อย่าบอกนะว่าชงอีกแล้ว มีล้มด้วย

เฮ้อออ เศร้าแย่เลย รักมากแต่มันอยู่ด้วยกันไม่ได้ นี่ทรมานแทนเลยเลย

โมโน เอย ทำให้สบสนอีกแล้ว

ไม่รู้ต้องทำใจยังไง ต้องแยกจากกันทั้งที่ยังรักกันสุดหัวใจ

สงสารโมโนจัง

โมโน ทำสบสน อีกแล้ว กลัวๆ กล้ามไงไม่รู้

พูดได้ว่ายังรักอยู่กับโบ๊ตแต่ทำใจยากที่บอกให้แยกกันอยู่