“พิม!!!” ทุกคนต่างส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจ พิมชักมีดออกมาจากคอของอิน เลือดพุ่งออกมาเป็นน้ำพุ บางส่วนก็พุ่งมาโดนตัวพวกจันทร์ที่อยู่ในกรง
“อย่าเพิ่งดีใจ รีบหนีก่อน” แล้วมีคนอีกคนหนึ่งที่ตามพิมมา ก็เอามีดฟันเชือกที่คล้องประตูไว้ออก เมื่อประตูเปิด ทุกคนก็รีบวิ่งออกมา จันทร์หันไปมอง ร่างกายของฝน ยังนอนเปลือยตาเบิกโพลง จันทร์ได้แต่ก้มหน้าด้วยน้ำตา ก่อนจะออกวิ่งตามพิมและพวกไป
ในจังหวะชุลมุน พิมกับพวกก็ต่อสู้กับพวกทหารข้าศึกที่พยายามขัดขวาง และเพลิงไหม้ทำเอาเหตุการต่างๆ ยากอก่การควบคุม เชลยต่างๆ ก็พยายามต่อสู้ขัดขืน ทำให้พวกจันทร์สามารถวิ่งออกมาได้ แต่เพียงระยะห่างไม่กี่ร้อยก้าวจะถึงประตูค่าย ก็ปรากฎร่างเงาดำๆ ขึ้นออกมาขวาง แล้วเพียงดาบแรก คนที่ช่วยเปิดประตูกรงก็ถูกฟัน จนหัวขาดกระเด็นมาทางแก้ว ทำเอาเธอกรีดร้องด้วยความตกใจและหวาดกลัว พิมกับชายคนอื่นๆ จำต้องเข้าต่อสู้ต่อ แต่ศัตรูแข็งแกร่งกว่ามาก แม้จะโดนรุมแต่ก็ไม่อาจเอาชนะได้
พิมอาศัยความคล่องแคล่วก้มต่ำรำดาบหมายจะฟันเข้าที่ขาของศัตรู แต่มันกลับใช้เพียงปลอกดาบกระแทกกับดาบของพิม จนเบี่ยงออกปลายเาบปักลงกับพื้น ในจังหวะที่พิมเสียหลัก คนร้ายก็ใช้เข่ากระแทกเข้ากับหน้าท้อง ทำเอาพิมกระอักเลือดออกมา พอเห็นพิมล้มลง ฝ่ายของพิมอีกคนก็กระโจนเข้ามา แต่เขาดูจะมีฝีมือที่อ่อนกว่าพิมเสียอีก เลยไม่ใช่คู่มือของคนร้าย เพียงการตวัดดาบกระแทก ดาบก็หลุดออกจากมือ ฝ่ายของพิมรู้สึกมือชา แต่เพราะเป็นยามเป็นยามตาย การเสียจังหวะแค่ไม่กี่วินาที ก็หมายถึงชีวิต
“ยะ” ยังไม่ทันได้พูดจบ หัวก็หลุดออก ฝ่ายศัตรูอาศัยชั่วเสี้ยววินาทีตวัดดาบอันคมกริบ เข้าตรงคอ จนหัวขาดกระเด็นตามเพื่อนไปอีกคน
เมื่อมันสังหารได้ พิมก็รู้สึกเสียใจ คิดลุกขึ้นไปคว้าดาบมาต่อสู้ต่อ แต่เพียงการเอี้ยวตัว เธอก็รู้สึกเจ็บที่ขา เธอหันมาดูก็พบว่า ตอนนี้ดาบที่ศัตรูใช้ ถูกปาเข้ามาปักเข้าที่ขา จนแทงทะลุกระดูกไป พร้อมกับเงาดำของคนร้ายที่กระโจนมาชักดาบออกจากขาพิม ทำเอาเธอร้องด้วยความเจ็บ และมันก็เงื้อดาบขึ้นสูง
“กระจอก” คำเดียวที่มันพูดออกมา ก่อนจะควงดาบเพื่อที่จะสังหารพิมให้ตายไป แต่ในเสี้ยววินาทีที่มันเงื้อดาบขึ้นจะฟันพิม ก็มีก้อนหินเข้ามากระแทกเข้ากับใบหน้า ทำเอาเสียจังหวะ
“เฮ้ย” เป็นคำอุทานที่มันร้องขึ้น เมื่อดาบที่เพื่อนของพิมทำหลุดมือ ลอยเข้ามากระแทกเข้ากับบริเวณดวงตาของศัตรู พิมหันไปมองทิศที่มีดลอยมา ก็เห็นเป็นจันทร์ปาดาบออกมา ในจังหวะชุลมุน จันทร์แอบอาศัยทีเผลอเพื่อจะช่วยเหลือเพื่อนของเธอ
“ท่านรองแม่ทัพ” เสียงของทหารที่พยายามพุ่งเข้ามานับร้อยคน ทำเอาเหตุการณ์ที่ชุลมุนอยู่แล้ว ก็ลำบากมากขึ้นไปอีก เหล่าคนที่บุกเข้ามาเพื่อที่จะช่วยเหลือคนในเมืองสุพรรณ จำเป็นต้องล่าถอย จันทร์เองที่คิดจะเข้าไปช่วยเหลือพิม ก็ถูกขัดขวาง เพราะข้าศึกมีจำนวนมาก
“พิม!!!” จันทร์รีบตะโกนเรียกชื่อเพื่อน แต่ภาพที่เห็น คือ พิมหันมายิ้มให้ ก่อนที่เธอจะถูกคนที่มาช่วย อุ้มขึ้นแล้วรีบหนีออกจากค่ายทหาร
ในป่าแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างจากค่ายทหารพอควร จันทร์ยังคงร้องไห้ไม่หยุด แก้วก็เพิ่งจะได้สติกลับมา แต่ยังคงตัวสั่นอยู่ ขวัญเองก็มีสภาพไม่ต่างกัน และสุดท้ายนวล ยังอยู่ในสภาพสลบไม่ได้สติ แต่เพื่อนๆ หาชุดมาคลุมตัวเธอไว้แล้ว และยังมีคนอยู่อีกร่วมสิบคน แต่ละคนต่างก็มีแผลเต็มไปหมด
“พิม” จันทร์พึมพำชื่อของเธอ
“ตั้งสติก่อนจันทร์” เสียงของชายคนหนึ่งตะโกนเข้ามาเพื่อเรียกสติของสาวๆ จันทร์หันมองขึ้นก่อนจะพบกับ เพชร พี่ชายแท้ๆ ของพิม ที่เธอเองก็รู้จักดี ตอนนี้เขาอยู่ในสภาพที่มีแผลตรงบริเวณหัวไหล่
“พี่เพชร” จันทร์ร้องไห้ออกมา ก่อนจะโผเข้ากอดพี่เพชร
“ตั้งสติก่อนทุกคน พิมเป็นคนอาสาให้ไปช่วยทุกคนเอง พี่ว่าเราต้องอาศัยโอกาศที่พิมสร้างให้ ให้เกิดประโยชน์ ถ้าเรายังอ่อนแอแบบนี้ พิมจะเสียสละโดยเปล่าประโยชน์นะ” เพชรพูดด้วยความรู้สึกเจ็บแค้น แต่ก็ต้องทำใจ ตามบทบาทของชายชาติทหาร
“เราต้องมีชีวิตรอดต่อไปเพื่อพิม” นวล ส่งเสียงออกมาทั้งๆ ที่ตายังคงหลับอยู่ เธอฟื้นขึ้นมาได้สักพักแล้ว แต่ยังไม่มีแรงลุก
“ใช่ เรา เราต้องสู้” จันทร์พยายามบอกทุกคนและที่สำคัญ คือ บอกตัวเองให้สู้ เธอเช็ดคราบน้ำตา
“แล้วเราจะเอาไงต่อดี พี่เพชร” จันทร์ถามเพชร ที่ดูจะเป็นผู้นำมากสุดในกลุ่ม
“ตอนนี้กำลังคนเราไม่พอแน่ถ้าจะสู้ คงจะต้องไปรวมพลสมทบกันที่เมืองใดเมืองหนึ่งก่อน” เพชรครุ่นคิด
“งั้นเรารีบออกเดินทางเถอะ ขืนอยู่ต่ออาจโดนพวกมันจับได้”
จากนั้นทั้งหมดราวๆ 20 คนก็ออกเดินทาง เดินป่ากัน ต่างคนต่างมีบาดแผล การเดินทางด้วยความยากลำบาก แถมในหลายช่วงยังพบเจอกับข้าศึก เกิดการต่อสู้จนเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่วันก็เหลือคนเพียงแค่ 10 แต่ในที่สุดทั้งหมดก็เดินทางมาถึง หมู่บ้านที่ยังตระเตรียมกำลังพลเพื่อสู้รบไว้
“ท่านรองแม่ทัพ” เหล่าทหารจำนวนมากกำลังนั่งคุกเข่าด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผล เนื่องจากเหตุจราจลที่คนสามารถบุกเข้ามาทำลายค่ายได้ ย่อมเป็นปัญหาที่ต้องมีผู้รับผิดชอบ และเหล่านายกองที่คุมพลเฝ้าประตูคืนนั้น ถูกประหารไปแล้ว ส่วนเหล่าทหารเล็กๆ ต่างก็ถูกลงโทษกันไปมากน้อย และที่สำคัญรองแม่ทัพ ถือเป็นผู้ที่เกิดความโกรธแค้นมากที่่สุด เพราะเขาต้องสูญเสียลูกตาไปข้างนึง จากดาบที่จันทร์ปาเข้า เขารู้สึกโกรธแค้นมากถึงขีดสุด หลังจากจัดการปัญหาทั้งหมด เขาก็เดินเข้ามาในกระท่อมของเขา
“อือ” เสียงครางด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น ตรงผนังที่ปลายห้องมีโซ่เส้นนึงคล้องไว้ และตรงพื้นเห็นเป็นร่างของสาวคนหนึ่งนอนด้วยความเจ็บปวด ตรงขาก็ยังมีรอยเลือดไหล ที่พันไว้ลวกๆ
รองแม่ทัพมังกะยอ เดินเข้ามาด้วยความรู้สึกโกรธ เขาเดินเข้าไปหาร่างของพิมที่ยังนอนด้วยความเจ็บปวด แล้วสิ่งแรกที่เขาทำ คือ สาดน้ำในถังที่เตรียมไว้ เข้าใส่พิม ร่างของสาวสวยระดับต้นๆ ของเมืองสุพรรณบุรี เปียกโชก จนปลุกให้เธอตื่นขึ้น แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก แต่จิตใจของพิมยังคงเข้มแข็ง เพราะเธอตัดสินใจตั้งแต่ตอนจะบุกเข้าช่วยเพื่อนๆ แล้วว่ายินยอมตาย ดังนั้นความตายไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวสำหรับพิม
“หึ ฆ่ากูเลย ไอ้ชาตินรก” พิม ร้องบอกออกไปด้วยความโกรธแค้น เพราะเธอคิดว่ามังกะยอคงไม่รู้ภาษาไท แต่เขาแสดงสีหน้าที่โกรธมากขึ้น แล้วก็เหยียบไปตรงขา ที่เลือดยังคงไหล
“อ๊ากกกก” พิมร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อมังกะยอไม่ได้แค่เหยียบ แต่ยังกดหมุนไปมา จนขาของพิมแทบจะหักไป
“กูฆ่ามึงแน่ แต่แค่ความตาย มันไม่ทรมาณหรอก” ว่าแล้วมังกะยอ ก็คว้าแส้ฟาดไปยังพิม เมื่อแส้คมๆ เข้าโดนเนื้อ ผิวขาวๆ ก็เป็นรอยแดง บางจุดก็ฉีกเสื้อผ้า บางจุดก็ฉีกเนื้อจนเลือดไหลออกมา
“โอ๊ย ฆ่ากู มึงฆ่ากูเลย” พิมร้องท้าทายต่อ แต่น้ำเสียงเริ่มอ่อนแรงลง
แล้วมังกะยอก็ฉีกเสื้อผ้าของพิมออกจนหมด ตอนนี้เธออยู่ในสภาพเปลือยกาย เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอต้องมาอยู่ในสภาพนี้ ร่างกายผิวขาวสวย แม้จะมีเลือดไหลเป็นบางส่วน แต่เลือดสีแดงฉานยิ่งทำให้ร่างกายของพิมดูขาวขึ้น ตรงบริเวณหน้าอกก็ดูเลือดฝาด เห็นเป็นเส้นเลือดด้านใน รวมไปถึงบริเวณหว่างขา ขนของพิมดูเข้ม ดกดำ แล้วยังดูสวยไม่เคยมีอะไรผ่านเข้าไป เหล่าทหารที่เฝ้าอยู่ด้านใน เมื่อเห็นภาพตรงหน้าก็เกิดอาการอวัยวะเพศแข็ง แต่เพราะความโหดเหี้ยมของมังกะยอ เลยทำได้แต่ยืนนิ่งเฉย
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน